Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Γ΄ - ΤΟΥ ΕΘΝΕΓΕΡΤΗ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ κ.κ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Άτυχώς, αύτό πού ξεύρουν τόσο καλά οί έχθροί μας μοιάζουμε νά μή τό ξεύρουμε έν πολλοϊς έμεϊς οί Έλληνες. Άλλοιώς δέν έξηγείται πώς, κατά τά τελευταία ιδίως χρόνια, ή Εκκλησία βρίσκεται συστηματικά στόν τόπο μας διαρκώς στό στόχαστρο, άντικείμενο χλεύης, ειρωνείας καί κάθε κακοηθείας. Πώς τό κράτος έφθασε στό σημείο νά θεωρεί τήν Εκκλησία μόνο άνυπόφορο βάρος τοϋ κρατικού κορβανά άπό τό όποιο πρέπει τό ταχύτερο νά άπαλλαγή. Πώς άποκλείσθηκε ή παρουσία τής Εκκλησίας στό σχολείο καί πώς διαμορφώθηκε ή ζωή μας μέ τήν τάση τοϋ θρησκευτικού άποχρωματισμοϋ πού έξαπλώνεται συνεχώς καί περισσότερο. Πώς μεθοδεύθηκε ή άποστέρηση τών Μονών άπό τήν περιουσία των, ώστε νά διαλυθούν καί νά παύσουν νά είναι μετερίζια τής ορθοδοξίας. Πώς άλλοιώθηκε ή έκκλησιολογική βάσις τής εύσεβείας μας!

Στά παληά χρόνια οί Έλληνες έβλεπαν τόν Επίσκοπόν τους σάν έκψραστή τής έλληνικότητος καί τής ορθοδοξίας των. Όπως άκριβώς συμβαίνει σήμερα στή διασπορά. Γύρω του καί γύρω άπό τήν ένορία συνάζονταν σέ έκκλ. σύναξη όλοι οί άνθρωποι τοϋ λαοϋ καί προσδιώριζαν έτσι τήν ύπόστασή των. Έπαιρναν δύναμη καί αισθάνονταν πώς είναι έλληνες. Σήμερα γιά πολλούς, τό νά είσαι έλληνας δέν σημαίνει τό δίχως άλλο πώς είσαι Ορθόδοξος. Γι’αύτό καί τό Σύνταγμά μας, πού κάποτε θεωρούσε μεγέθη άξεχώριστα τόν Έλληνισμό καί τήν 'Ορθοδοξία σήμερα, ύπό τήν επιρροή τών νέων ιδεών καί γιά νά μή φανή πώς όπισθοπορεϊ, επιδιώκει νά μετατρέψη τή χώρα σέ λάίκιστικό κράτος, πού θά σέβεται μέν καί θά προστατεύη κάθε γνωστή θρησκεία, χωρίς όμως καμμιά διάκριση, καμμιά ιδιαίτερη σχέσι, καμμιά συμπάθεια πρός τήν Ορθοδοξία, λές καί δέν είναι ή Ορθοδοξία ή πνευματική μας Μητέρα καί Τροφός τού Γένους. Θά σάς θυμίσω πώς τό σύνταγμα τής Έπιδαύρου τού 1824 στό άρθρο 1 διεκήρυττε πώς «Έλλην είναι όστις κατοικεί αύτόν έδώ τόν τόπον καί πιστεύει είς τόν Ίησούν Χριστόν ώς είς θεόν καί Σωτήρα». Καί ένθυμούμαι τόν μεγάλον άγώνα πού έπρεπε νά κάνει ή Εκκλησία τό1975 γιά νά διατηρηθή τούλάχιστον τό προοίμιον τού Συντάγματος μας «Είς τό όνομα τής άγιας καί όμοουσίου καί άδιαιρέτου Τριάδος». Έχει γραφή άπό τούς ειδικούς ότι τό ίσχύον Σύνταγμά μας καθιστά χαλαρωτέρους τούς δεσμούς πού συνδέουν τό κράτος καί τό λαό μέ τήν Εκκλησία καί τήν πίστι. Καί άς μή λεχθή ότι τούτο δέν έπηρεάζει διόλου τούς δήθεν άκατάλυτους δεσμούς τής 'Εκκλησίας μέ τό 'Έθνος. Επηρεάζει καί πολύ. Αρκεί νά σάς πώ ότι σήμερα ή διδασκαλία τοϋ μαθήματος τών θρησκευτικών στά σχολεία έξακολουθεϊ νά διατηρήται χάρις σέ μία καί μόνο λέξη τοϋ άρθρου 16 τοϋ Συντάγματος μας. ΈκεΙ λέγεται ότι ή παιδεία μας εχει σκοπό νά άναπτύξει μεταξύ τών άλλων καί τή «θρησκευτική» συνείδηση τών παιδιών. Χάρις σ’ αύτή τή λέξη δέν έτόλμησαν νά έξοβελίσουν τό μάθημα αύτό άπό τά σχολεία. Είχα τήν πικρή έμπειρία νά άκούσω άπό διανοούμενο τής χώρας μας, σέ μιά συζήτηση γιά τά παραπάνω ζητήματα, νά μοϋ λέγει ότι όραμα τών νέων αύτών άναμορφωτών είναι νά σταματήσει ή Εκκλησία νά έπηρεάζει τή ζωή τών έλλήνων, άνάμεσα στούς όποιους συγκαταλέγονται καί άλλόδοξοι καί άλλόπιστοι καί άθεοι. Καί ότι είναι άπαράδεκτο π.χ. νά άπονέμεται ή δικαιοσύνη μέ τήν εικόνα τοϋ Κυρίου πάνω άπό τίς έδρες τών δικαστών, ή νά τηρούνται θρησκευτικές άργίες κ.λπ. Τόν ένοχλοϋσε πολύ τό καθεστώς αύτό, όπως ένοχλεϊ καί πολλούς άλλους, όσους έζήλωσαν τήν δόξαν τών δήθεν προωδευμένων κρατών τής Εύρώπης πού δέν θέλουν νά έχουν θρησκεία. Άλλ’ έλησμόνησαν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει γιά μάς αύτοαναίρεση καί αύτοκαταδίκη.

Οί ρίζες τοϋ δικού μας πολιτισμού βρίσκονται στήν έκκλησιαστική σύναξη. Οί άγιοι καί οί θεούμενοι τής 'Εκκλησίας μας είναι ή μικρά ζύμη, πού όλον τό φύραμα ζυμοι καί άνακαινίζει ριζικά τόν άνθρωπο καί τόν κόσμο. Έμεϊς δέν ζητοϋμεν, ούτε πρέπει νά ζητοϋμεν τήν έπιβολή τής συμμετοχής τών άνθρώπων σ’ αύτή τήν κοινή ζωή τής χάριτος μέ τήν δύναμη τής εξουσίας. Γιατί δέν πιστεύουμε πώς ή Ορθοδοξία έχει ανάγκην τά δεκανίκια τής έξουσίας γιά νά έπιβιώσει. "Αν έπισημαίνουμε όλα τά παραπάνω δέν είναι γιατί άνησυχούμε γιά τήν τύχη τής Ορθοδοξίας. Έδώ ή Ορθοδοξία έπεβίωσεν ένός Λένιν καί ένός Στάλιν καί τώρα καί πάλιν έκεΐ «τόν ούρανόν ύπεραίρει». Ένδιαφερόμαστε γιά τό Γένος, γιά τόν Ελληνισμό. Αύτός έχει νά ζημιώσει άν άποδεσμευθή άπό τήν Ορθοδοξία, αύτός θά κλυδωνισθή καί θά χάσει τήν ισορροπίαν του. Πρέπει νά τό καταλάβουν καλά καί οί κυβερνώντες καί ό λαός. Δέν βλάπτουν τήν 'Εκκλησία μέ τό νά θέλουν νά τήν άπωθήσουν στό περιθώριο. Αντίθετα τήν ώφελούν, γιατί Εκκλησία διωκόμενη είναι Εκκλησία ζωντανή. Τόν έαυτόν τους βλάπτουν καί αύτοί θά πληρώσουν άκριβά τήν άποστασία. Αύτοκτονούν καί αύτοκαταστρέφονται όταν στερούν τόν έαυτόν τους άπό τά πνευματικά έρείσματα. Καί αύτό συμβαίνει άπό χρόνια στή χώρα μας. Αγνοείτε ότι χωρίς τό ορθόδοξο ήθος κινδυνεύουμε νά μετατραπούμε σέ λαό άπρόσωπο καί άφερέγγυο; Ξηλώνουμε μόνοι μας τά έρείσματά μας, μοιάζουμε νά πριονίζουμε τό κλαδί πάνω στό όποιο καθόμαστε. Ή οικογένεια δέχεται ανελέητα πλήγματα, ό πολιτικός γάμος άνατρέπει τή θρησκευτική ομοιογένεια τών οικογενειών, ή άποποινικοποίηση τής μοιχείας ενθαρρύνει τή διάλυση τών γάμων, τό αύτόματον διαζύγιον κατήντησε πληγή γιά τά ζευγάρια καί δημιουργεί άθώα θύματα στά πρόσωπα τών παιδιών. Τό κύτταρο τής έλληνορθοδοξίας, ή οικογένεια, παύει νά λειτουργή προστατευτικά γιά τήν παράδοση. Τί μένει; Μόνον ή Εκκλησία, πού καί αύτή βάλλεται είτε σάν πίστις, είτε σάν ήθος, στά πρόσωπα τών ποιμένων της. Πρίν λίγα χρόνια, άν ήθελες νά σταδιοδρομήσεις καί νά άναδειχθής ώς διανοούμενος θά έπρεπε νά κάνεις έπίδειξη δύο τούλάχιστον ιδιοτήτων: νά φανής ότι είσαι μαρξιστής καί νά δείξεις ότι είσαι καί ολίγον άθεος. Καί αύτό σέ μία περίοδον όπου καί σ’ αύτήν τήν σοβιετικήν Ρωσία, κατά τήν πρόσφατη μαρτυρία τής Τατιάνας Γκορίτσεβα «ό Χριστιανισμός έχει γίνει μόδα. 'Άν είσαι άθεος έρχεσαι άπό τήν έπαρχία» («Καθημερινή» 1-4-86).Τό έπαρχιωτικό τούτο πνεύμα μέ παραλλαγές καί διακυμάνσεις έξακολουθεϊ νά δυναστεύει τόν τόπο μας.

Όμως τά εύοίωνα σημεία πού άναφαίνονται τελευταία στόν έθνικό καί πνευματικό μας ορίζοντα είναι σημαντικά. Γ ιατί τά 150 χρόνια τής άλλοτρίωσης, φαίνεται πώς τελικά δέν έχουν καταφέρει νά οδηγήσουν σέ άφασία τήν ορθόδοξη συνείδησή μας. Ή Ορθοδοξία έπιβιώνει στίς καρδιές τών άνθρώπων, άνανεωμένη μάλιστα δυναμική καί ζωντανή. Τό σύνθημα γιά μιά «ελεύθερη καί ζωντανή Εκκλησία» δέν έχει ξεχασθή. Αντίθετα κάθε ήμέρα πού περνά προσλαμβάνει καί νέες διαστάσεις καί έρχονται στιγμές πού δονεί έσώτατα τίς καρδιές μας. Τό 1987 μέ τόν μεγαλεπήβολον έκεϊνον άγώνα τής 'Εκκλησίας πρός περιφρούρηση τού αύτοδιοικήτου της, ό λαός μας άπέδειξε ότι έχει, διατηρεί άκόμη μέσα του γρηγοροϋσαν τήν έκκλησιαστική του συνείδηση, ότι θέλει τήν Εκκλησίαν του δυναμική καί άνανεωμένη, μέσα στά σύγχρονα προβλήματα κινουμένην, οριοθετούσαν τήν ζωήν του, ήγέτιδα πνευματικήν τοϋ τόπου. Ή άναβίωσις τοϋ Άγ. Όρους καί τοϋ μοναχισμού μας γενικώτερα στίς ήμέρες μας είναι σημεϊον ένδεικτικόν. Χιλιάδες νέοι ζοϋν έκκλησιαστικά σήμερα, κατακλύζουν τούς ί. ναούς, μετέχοντες στή ζωή τής Εκκλησίας. Χιλιάδες έπιστήμονες καί άνθρωποι ήθους καί ύψηλοϋ φρονήματος άπεκδέχονται τόν έλεγχον τής ζωής των άπό τήν Εκκλησίαν καί ζοϋν κατά τάς έπιταγάς της. Καί διανοούμενοι άξίας δέν διστάζουν νά διακηρύττουν - όπως ό πρό καιρού κοιμηθείς Τάσος Λιγνάδης - ότι ή 'Ορθοδοξία είναι ή έκφραση τοϋ Γένους. Όσοι θέλησαν νά τό άμφισβητήσουν όχι μόνον έπεσαν έξω, άλλά καί γελοιοποιήθηκαν. Ή τουρκοκρατία παρά τή μακρά της διάρκεια στή συνείδηση τοϋ ύποδούλου Γένους ήταν μιά διαρκής προσωρινότης. Ή ορθόδοξη Εκκλησία διήρκεσε περισσότερο άπό τήν ύπερχιλιετή βυζαντινή αύτοκρατορία. Τό Βυζάντιο ύπήρξε ούσιαστικά πνευματικό παράγωγο τής Εκκλησίας πού τή μορφοποιό της ιδεολογία χειρίσθηκε ώς μέσο άποστολισμοϋ καί οικουμενικής πολιτικής. Ή Εκκλησία διήρκεσε περισσότερο απ’ τήν οθωμανική αύτοκρατορία μολονότι έζησε ύπό καθεστώς αιχμαλωσίας. Κατώρθωσε νά επιβιώσει άκόμη καί κάτω άπό τίς πιό άντίξοες διαλυτικές περιστάσεις τής ύποστάσεώς της είς τόν αιώνα μας. Γιά νά καταλήξει: «Ή Εκκλησία είναι ή ζωτική κιβωτός δηλαδή θεματοφύλακας τής ταυτότητας τού 'Ελληνισμού πού σημαίνει ότι ή πνευματικότητά της μεταστοιχειώνεται στήν ιστορία ώς ή πολυδιάσταση πολιτική διασώσεως τής ίθαγενείας».

Γι’ αύτό άνδρες πού έβίωσαν τήν 'Ορθοδοξία καί άγάπησαν τό Γένος, όπως ό Φ. Κόντογλου έγραφαν ότι όποιος πολεμεῖ τήν Εκκλησία ύπονομεύει τά θεμέλια τοϋ έθνους μας. Τό ίδιο πράγμα μέ άλλη διατύπωση έχει διακηρύξει ό πολύς σύγχρονος ιστορικός Στ. Ράνσιμαν: «Κατά τήν τουρκοκρατίαν ή Εκκλησία κατόρθωσε νά επιβιώσει. Καί όσον αύτή έπεβίωνε τό έθνος δέν μπορούσε νά πεθάνει».

Έχω τήν βεβαίαν αϊσθησιν ότι σήμερα ό Ελληνισμός απειλείται. Απειλείται καί βίαια καί ειρηνικά. Μιά άλωση, μιά νέα βαβυλώνια αιχμαλωσία είναι έπί θύραις, άν δέν έχει ήδη διαβή τό κατώφλι του. Κυττάξετε τί γίνεται μέ τόν τουρισμό στά νησιά μας. Τί ξεπεσμός, τί άλλοτρίωση, τί άποστασία. Ένα νέο είδος γραικυλισμοϋ έχει κάνει τήν έμφάνισή του, άπωθώντας τά σωτήρια άντισώματα στό βάθος. Ό γραικυλισμός αύτός σαρώνει στό πέρασμά του παράδοση καί πίστι, θυσιάζοντάς τα στό βωμό ένός άκριτου έξευρωπαϊσμοϋ, ενός άπεριόριστου εὑδαιμονισμοῦ καί μιάς χυδαίας ὑλοφροσύνης. Άλλά ή άπειλή, γιά τήν όποίαν όμιλώ έχει βαθύτερες προελεύσεις καί άποτελεΐ έφαρμογήν σχεδίου ή σχεδίων πού έχουν έκπονηθή προσεκτικά άπό χρόνια πολλά. "Ας κάνουμε μαζί μιά σύντομη έπισκόπηση καί έπιστασία στήν ιστορία. Κυττάξετε πρός άνατολάς. Πού είναι οί πάλαι ποτέ άνθούσες παροικίες τής Μικρασίας, τής Κων/λεως, τής Άνατ. Θράκης,τής Μέσης Ανατολής, τής Αίγύπτου καί τού Πόντου; Ποιός δάκτυλος -έχετε διερωτηθεϊ ποτέ- ποιός δάκτυλος μάς έξερρίζωσε άπό τίς προαιώνιες αύτές κοιτίδες μας; Είναι τάχα μόνο οί δικές μας άμαρτίες ή μήπως ή έντεχνη έκμετάλλευση τών θανασίμων λαθών τής ήγεσίας μας άπό τούς ένεδρεύοντες άσπονδους «φίλους» μας; Τό ισχυρό ρεύμα τοϋ ίσλάμ, πού άρχισε νά κατακλύζει καί τή γειτονική μας Τουρκία, ό διεθνής σιωνισμός μέ τά παρακλάδια του καί ή φράγκικη πολιτική τών δήθεν συμμάχων μας συρρικνώνουν τόν Ελληνισμό καί τόν έκδιώκουν άπό τίς έστίες του. Τίποτε δέν είναι τυχαίο. Τό ίδιο φαινόμενο, σέ βάρος βέβαια τοϋ Χριστιανισμού, παρατηρείται καί τό ίδιο έγκλημα συντελειται σήμερα στό Λίβανο. Όλη ή κακοδαιμονία τής άλλοτε άνθηρής αύτής χώρας, όφείλεται στήν έφαρμογή τοϋ σχεδίου, πού έξεπόνησαν σκοτεινές δυνάμεις, γιά τήν έκδίωξη τοϋ δυναμικού χριστιανικού στοιχείου άπό τή χώρα αύτή. Γιά τήν έπέκταση τού ισλαμισμού σέ όλη τήν έκταση τής Μ. Ανατολής. Μπορειτε νά φαντασθήτε, νομίζω, ποιός ή ποιοί κρύβονται πίσω καί άπό αύτή τήν έπιχείρηση. Ποιοί έχουν συμφέρον νά συρρικνωθή καί ό Ελληνισμός καί ό Χριστιανισμός. Μήπως καί τό συνεχιζόμενο δράμα τής Κύπρου εντάσσεται στό ίδιο πλαίσιο; Μετ’ έπιτάσεως διαδίδεται σήμερα ότι διανύουμε τή μεταχριστιανική έποχή. Ή λεγομένη «Νέα Έποχή» ή «έποχή τοϋ Υδροχόου» έπιδιώκει νά έγκαθιδρύσει στόν κόσμο μιά παγκόσμια καί οικουμενική άνθρώπινη ένότητα χωρίς όρια καί δεσμεύσεις, σύνορα καί γένη. Στό σχέδιο αύτό έντάσσεται καί ή ένωση τών θρησκειών όλων, ώστε νά μή στέκονται έμπόδιο στήν προσέγγιση τών λαών. Πάνω άπό 70.000 οργανώσεις σήμερα σέ όλο τόν κόσμο έργάζονται γιά τήν πραγματοποίηση αϋτοϋ τοϋ σχεδίου. Τήν κορυφή τοϋ παγόβουνου είδαμε στό παγκόσμιο συνέδριο θρησκειών πού έγινε τόν περασμένο Ιούνιο στή Σεούλ, μέ σκοπό τήν ένωση όλων τών θρησκειών. Ό νέος αύτός συγκρητισμός μπορεϊ νά γοητεύει καί νά συγκινει τούς άπλούς άνθρώπους ή τούς άδιαφόρους θρησκευτικά, όμως είναι ένωσις όχι έν Χριστώ άλλά ύπεράνω δογμάτων, θρησκειών καί παραδόσεων. Άντιλαμβάνεσθε τί σημαίνει γιά μάς αύτό; Είναι άπειλή όχι μόνο γιά τήν 'Ορθοδοξία, άλλά καί γιά τόν Ελληνισμό διότι στόχος της είναι ή κατάλυσις κάθε παραδοσιακού άντισώματος μέ τό άπατηλό σύνθημα νά γίνει ό κόσμος όλος μιά γειτονιά καί κάτι έπί πλέον: μιά καρδιά, μιά ύπόσταση πού θά κινήται τότε πειθαρχικά καί ύπάκουα κάτω άπό τά ρυθμικά κινήματα τής μαγικής μπαγκέττας, πού θά χειρίζεται κάποιος άγνωστος σέ μάς παγκόσμιος κυριάρχης.

Κυττάξετε πρός βορράν. Παρά τίς διπλωματικές διαβεβαιώσεις τών ήγητόρων μας, νομίζετε ότι δέν κινδυνεύει ό έλληνισμός άπό τή μεριά αύτή; Δέν θά έκινδύνευεν ενδεχομένως άν τό πανσλαβιστικό όραμα εΐχεν ύποχωρήσει καί λησμονηθή, άλλά θά ήταν κανείς έξω τής πραγματικότητος έάν ήθελε παραδεχθή μιά τέτοια πρόταση. Δέν μισούμε κανένα, άλλά καί δέν έχάσαμε τήν μνήμη μας, ούτε δεχόμαστε νά ύποθηκεύουν τή λειτουργία τής νοήσεώς μας οί πρόσκαιρες καί συνήθως πρόχειρες έπιδιώξεις μερικών όψιμων ύπερασπιστών τών συμφερόντων τοϋ έλληνισμοϋ, πολλοί άπό τούς όποιους ύπήρξαν έπιδεικτικά άπόντες άπό τούς πρόσφατους άγώνες τής πατρίδος γιά τήν έξασφάλισι τής άνεξαρτησίας της. Νά σάς ύπενθυμίσω τήν πολιτική τών Σκοπιών ή τήν τακτική τής Αλβανίας, όπου συστηματική γενοκτονία συντελεϊται σέ βάρος τών χιλιάδων άδελφών μας βορειοηπειρωτών, όπου άπό 400.000 πρίν 50 χρόνια έφθασαν σήμερα, σύμφωνα μέ έπίσημη άνακοίνωση τής άλβανικής κυβερνήσεως στίς 57.758 ψυχές; Νά σάς ύπενθυμίσω άκόμη τήν άνακίνιση μειονοτικού ζητήματος στή Δυτ. Θράκη άπό τούς Τούρκους πού μέ τή συστηματική τους πολιτική μέσα κι έξω άπό τή χώρα μας κατώρθωσαν νά μπορούν νά έλέγχουν όλο τό μουσουλμανικό στοιχείο στέλλοντας καί άνεξάρτητο πολιτικό τους εκπρόσωπο στή Βουλή;

Κυττάξετε τώρα στά δυτικά. Είναι ή Εύρώπη τών έθνών,τών πολιτών καί τών έργαζομένων.  ιατί στήν πράξη ή διείσδυση τοϋ ξενότροπου συστήματος ζωής στόν τόπο μας άπειλεΐ τήν άνεξαρτησία μας καί διακινδυνεύει τήν άληθινή ύπόστασή μας. Γιατί βέβαια δέν είναι ό πακτωλός τών πράσινων δραχμών πού ρέει στά θυλάκιά μας αύτός πού θά μάς εξασφαλίσει άνεξαρτησία, άλλά τά πνευματικά μας ύποστρώματα καί ή πνευματική μας θωράκιση. Βλέπω μέ άνησυχία τήν έπερχόμενη άνάμειξη στή μέχρι τώρα σχεδόν όμοειδή, άπό έποψη θρησκεύματος καί επομένως καί άπό έποψη πολιτιστικής καί πνευματικής ομοιογένειας, έλληνική κοινωνία στοιχείων άλλόδοξων καί άλλόπιστων άπό αύτά πού πλεονάζουν στήν Εύρώπη, μέ συνέπεια τή σταδιακή άλλοίωση τής παραδοσιακής μορφής τής ζωής μας, τής κοινωνίας μας καί μέ κίνδυνο τόν τραυματισμό τής έθνικής μας ομοψυχίας καί ένότητος, κύριος συντελεστής τής όποίας είναι ή Ορθοδοξία μας.

Ή σταδιακή έγκατάσταση στή χώρα μας, σέ συνεχώς αύξανόμενους ρυθμούς, ξένων προσώπων πού θά θελήσουν νά ζήσουν έδώ μόνιμα δημιουργεί νέες συνθήκες ζωής γιά όλους μας. Ό καθείς έξ αύτών φέρνει μαζί του τίς παραδόσεις του, τή γλώσσα, τή θρησκεία του. Θά αναπτυχθούν καί έδώ ώργανωμένες ομάδες κοινωνικής πιέσεως πού θά διεκδικούν, έν όνόματι τών συνταγματικών ελευθεριών, δικαιώματα μέ βάσι τό θρήσκευμα ή τήν άθείαν τους. Μή έκπλαγήτε έάν δήτε σέ λίγο νά ξεφυτρώνουν στίς μεγάλες πόλεις τζαμιά ή καί κέντρα ίσλαμικών σπουδών, όπως αύτό συμβαίνει σέ όλες τίς δυτικές πρωτεύουσες. Όσο ύποχωρεϊ ή 'Ορθοδοξία, τόσο τά όθνεΐα στοιχεία κερδίζουν έδαφος, καί σιγά-σιγά θά γίνουμε πρόσφυγες στόν τόπο μας. Στή Γαλλία π.χ. ύπάρχουν σήμερα μεγάλες κοινότητες βουδιστών, έβραίων, μουσουλμάνων, ίνδουϊστών, βραχμάνων, άθέων. Τά μέλη των άρχικά προήρχοντο άπό μετανάστες τών χωρών τής Ανατολής, όπου κυριαρχούν τά θρησκεύματα αύτά. Αργότερα, οί μετανάστες αύτοί άνέπτυξαν προσηλυτιστική δραστηριότητα καί κατώρθωσαν νά άποκτήσουν τούς πρώτους προσηλύτους. Σήμερα στή Γαλλία ύπάρχουν 300.000 μουσουλμάνοι, έκ τών όποιων οί 150.000 είναι προσήλυτοι, τέως χριστιανοί. Καί όλα αύτά καθ’ ήν ώραν στίς ίσλαμικές χώρες ό σταυρός πολεμεΐται καί οί χριστιανοί, κατά τό πλεΐστον, δεινοπαθούν. Ή Εύρώπη, άν δέν ύπάρξει σωστή άπό μέρους μας άντιμετώπισις τών προβλημάτων αύτών, θά άποβή γιά μάς ή χοάνη τής άφομοιώσεώς μας. Ήδη δέ λέγεται πώς θά ύπάρξουν καί οί Η.Π.Ε. κατά τό πρότυπο τών ΗΠΑ. Μέ δεδομένη τή θρησκευτική, γλωσσική, πολιτιστική, πνευματική καί ιστορική ίδιαιτερότητά μας άπό τούς λαούς τής Εύρώπης, είναι δυνατόν νά έπιβιώσουμε; Ιδιαιτερότητα όμως, πού βλακωδώς άγωνιζόμαστε νά κρημνίσωμε. Καλούμεθα νά προσαρμόσουμε τή νομοθεσία μας,τή διοίκησή μας, τήν έκπαίδευσή μας, πρός ό,τι ισχύει στήν Ε.Ε. Όμως μπορεί να γίνει αύτό χωρίς βάσανο, χωρίς τή λήψη τών μέτρων πού θά άποτρέψουν τήν άλλοτρίωσή μας; ”Ας μή τό λησμονούμε ότι μπορεί πολιτικά νά άνήκουμε στή Δύση, όμως πνευματικά άνήκουμε στήν Ανατολή.

ΠΗΓΗ : ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΒΟΛΟΣ 1998, σσ. 15-22.