"Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Κατά Ιωάννη 8,32).

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

ΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ ΣΗΜΕΡΑ - ΣΠΑΝΙΑ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ


Σπάνια Καρτ Ποσταλ με τον απελευθερωτή και τροπαιούχο Ελληνικό Στρατό σε παρακείμενο λόφο της Φλώρινας, μετά την κατάληψη της πόλης από τους Οθωμανούς. 


Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΓ (Ζ ΛΟΥΚΑ) Η ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ


Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ - ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ


"Αυτός (ο Θεός) είναι ο πλάστης και δημιουργός των αγγέλων, αφού τους έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, κατασκευάσας αυτούς σύμφωνα με τη δική του εικόνα ως φύση χωρίς σώμα και ως ένα είδος  πνοής αέρα και ως άυλη φωτιά................... Ο άγγελος λοιπόν είναι μια ουσία νοερή, πάντοτε κινούμενη (ενεργούσα), με ελεύθερη θέληση, ασώματη, που υπηρετεί τον Θεό, που σύμφωνα με (θεία) δωρεά έχει λάβει στη φύση της την αθανασία...................................

Είναι λοιπόν φύση λογική, με ελεύθερη θέληση, που επιδέχεται μεταβολή στη διάθεση, δηλαδή μπορεί να μεταβληθεί με την θέλησή της. Διότι κάθε τι, που έχει κατασκευαστεί, είναι δυνατόν και να μεταβληθεί. μόνο δε ό,τι δεν έχει κατασκευαστεί, είναι αμετάβλητο. Και κάθε λογικό ον εξουσιάζει τον εαυτό του. Εφόσον λοιπόν (ο άγγελος) είναι φύση λογική και νοερά, έχει και ελεύθερη θέληση. ως φύση δε, που κατασκευάστηκε, είναι μεταβλητή, έχει εξουσία και να παραμένει σταθερή στο αγαθό και να στρέφεται προς το χειρότερο.....................

(Ο άγγελος) είναι αθάνατος όχι εκ φύσεως, αλλά κατά χάριν (θεία δωρεά). Διότι κάθε τι, που άρχισε, εκ φύσεως έχει τέλος. Μόνος δε ο Θεός που υπάρχει πάντοτε ή μάλλον ευρίσκεται και υπεράνω του παντοτινού (είναι αθάνατος). διότι αυτός, που δημιούργησε τους χρόνους, δεν βρίσκεται υπό την κυριαρχία του χρόνου, αλλά υπεράνω του χρόνου.

(Οι άγγελοι) είναι δυνατοί και έτοιμοι για την πραγματοποίηση του θείου θελήματος και με την βοήθεια της ταχύτητας της φύσεώς τους βρίσκονται αμέσως παντού, όπου τους διατάξει με ένα νεύμα ο Θεός. και φρουρούν τα μέρη της γης. και προστατεύουν έθνη και τόπους, καθώς ορίστηκαν από τον δημιουργό. και φροντίζουν για τις υποθέσεις μας και μας βοηθούν.......................... Είναι δυσκίνητοι προς το κακό, αλλά όχι και (εκ φύσεως) ακίνητοι. τώρα δε δεν μπορούν πλέον να κινηθούν προς το κακό όχι εκ φύσεως, αλλά κατά χάριν και με την σταθερή προσκόλλησή τους μόνο στο αγαθό. (Οι άγγελοι) παίρνουν τη μορφή την οποία θα διατάξει αυτούς ο Θεός και έτσι εμφανίζονται στους ανθρώπους και αποκαλύπτουν σε αυτούς τα θεία μυστικά. Ζούνε στον ουρανό και έχουν ως μοναδικό τους έργο να υμνούν τον Θεό και να υπηρετούν το θείο του θέλημα".

ΠΗΓΗ : Ε.Π., 94, 865  - 868.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ


Ὁ Γέρων Παΐσιος δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας ἐπαίνους ἢ τὴν ἰδική μας παρουσίασι. Μὲ τὴν χριστομίμητο ἀγάπη του ἀνέπαυσε τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ γι’ αὐτὸ πολὺς εἶναι ὁ ἔπαινός του στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Εἶχε τὸ σπάνιο χάρισμα νὰ ἀναπαύῃ ἀνθρώπους κάθε κατηγορίας, κάθε μορφώσεως καὶ κάθε πνευματικῆς καταστάσεως. Ἐνθυμοῦμαι τὴν περίπτωσι ἑνὸς ψυχιάτρου  - ψυχαναλυτοῦ ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν Μονή μας μετὰ τὴν συνάντησί του μὲ τὸν Γέροντα. Ὄχι μόνο εἶχε ἀναπαυθῆ, ἀλλὰ καὶ μοῦ εἶπε ὅτι ὅσα τοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, ἦταν ἡ τελευταία λέξις τῆς ψυχιατρικῆς. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ π. Παΐσιος δὲν διάβαζε ἄλλα βιβλία ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν Σύρο. Γιὰ νὰ ἀναπαύσῃ μία ψυχὴ δὲν ἐφείδετο χρόνου καὶ κόπου. Κάποτε εἶχα τὴν ἀπορία πῶς μπόρεσε νὰ θεραπεύσῃ ἕνα νέο μὲ σοβαρὰ ψυχολογικὰ προβλήματα. Ἀπὸ σεβασμὸ δὲν τὸν ἐρωτοῦσα. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἀπήντησε στὴν ἀπορία μου ὡς ἑξῆς : «Ὅταν κάποιος ἔχει ἕνα πρόβλημα, πρέπει νὰ τὸν ἀκοῦς μὲ προσοχὴ καὶ ὅση ὥρα σοῦ ὁμιλεῖ νὰ μὴ δείξῃς ὅτι κουράστηκες, γιατὶ τὰ ἔχασες ὅλα. Νά, ἐγὼ τὸν τάδε νέο μία ἡμέρα τὸν ἄκουγα ἀκίνητος ἐπὶ ἐννέα ὧρες. Γι’ αὐτὸ ἔπαθαν τὰ ἔντερά μου». Δὲν ἦταν ἡ μόνη περίπτωσις ποὺ ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ π. Παϊσίου θαυματούργησε. Ἄλλη φορά, ὅταν τὸν ἐρώτησα γιὰ κάποιο δύσκολο πρόβλημα ποὺ ὡς Πνευματικὸς συναντοῦσα στὴν ἐξομολόγησι, μοῦ εἶπε: «Ἄκουσε, πάτερ, ὅταν κάποιος γίνῃ Πνευματικός, πρέπει νὰ ἀποφασίσῃ νὰ πάῃ στὴν κόλασι γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐξομολογεῖ. Ἀλλοιῶς νὰ μὴ γίνεται Πνευματικός. Ἀλλ’ ἐγὼ σοῦ λέγω ὅτι ἐκεῖ ποὺ θὰ πάῃ στὴν κόλασι, θὰ τὴν κάνῃ Παράδεισο, γιατὶ θὰ ἔχῃ τὴν ἀγάπη». Φοβερὸς λόγος, ποὺ μόνο ἕνας θεοφόρος ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ εἰπῇ. Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια ἡ Παναγία μας ἐφρόντισε γιὰ τὴν ἐπάνδρωσι τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ π. Παΐσιος ἀνήκει στοὺς Γέροντες ἐκείνους ποὺ ἐβοήθησαν πολλοὺς νέους νὰ πάρουν τὴν ἀπόφασι νὰ γίνουν μοναχοί. Καὶ ἀκόμη ἐβοήθησε πολλοὺς νέους μοναχοὺς νὰ ριζώσουν στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ καρποφορήσουν. Τὸν νοιώθαμε συμπαραστάτη στὸν ἀγῶνα μας γιὰ τὴν διαποίμανσι τῶν νέων μοναχῶν μας, ἀλείπτη πολλῶν ποὺ ἠγωνίζοντο κατὰ τοῦ διαβόλου, τῶν παθῶν καὶ τοῦ κόσμου. Συχνὰ ὁ Γέροντας συμβούλευε νὰ ἔχουμε πνευματικὴ ἀρχοντιὰ καὶ φιλότιμο. Αὐτὲς οἱ ἀρετὲς διέκριναν καὶ τὸν ἴδιο, ὅπως γνωρίζουν ὅσοι τὸν εἶχαν συναναστραφῆ. Κάποτε ποὺ τὸν ἐπεσκέφθην στὸ παλαιό του κελλὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὅταν μετὰ τὴν συνομιλία μας τὸν ἐχαιρέτησα, μὲ συνώδευε γιὰ ἀρκετὸ διάστημα. Μόλις τοῦ εἶπα ὅτι πρέπει νὰ μὴ κοπιάζῃ καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ στὸ κελλί του, μὲ ἐχαιρέτησε καὶ ἀνεχώρησε. Ἂν δὲν τοῦ ἔλεγα νὰ ἐπιστρέψῃ, θὰ μὲ συνώδευε ὣς τὸ Ἀντιπροσωπεῖο μας στὶς Καρυές. Θὰ πρέπει ἀκόμη νὰ εἰπῶ ὅτι τὸ προορατικὸ χάρισμα ἐφανέρωνε σπάνια καὶ ποτὲ γιὰ ἐπίδειξι ἀλλὰ γιὰ ὠφέλεια τῶν ψυχῶν. Σὲ νέο ἀδελφὸ ποὺ τὸν ἐπεσκέφθη καὶ εἶχε λογισμὸ κατὰ τοῦ Ἡγουμένου, ὅτι δὲν τοῦ ἔκανε κοντό (κολόβιο), πρὶν ὁ ἀδελφὸς τοῦ εἰπῇ τὸν λογισμό του, ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε: «Εὐλογημένε, τί λογισμὸ ἔχεις ὅτι ὁ Γέροντας δὲν σοῦ κάνει κοντό;». Παρηγοροῦσε τοὺς νέους μοναχούς, ὅταν ἐστενοχωροῦντο γιὰ κάποιες ἀδυναμίες τους, ὅπως τὴν ζήλεια, τὶς ὁποῖες ἐχαρακτήριζε ὡς παιδικὰ ἐλαττώματα. Φυσικὰ τοὺς συμβούλευε ὅτι ἔπρεπε νὰ ὡριμάσουν καὶ νὰ τὰ ξεπεράσουν. Τὸν π. Παΐσιο ἐχαρακτήριζε καὶ ἡ πασῶν τῶν ἀρετῶν ἀνωτέρα, ἡ διάκρισις. Βοηθοῦσε τὴν κάθε ψυχὴ νὰ ἀνακαλύψῃ τὴν κλίσι της καὶ τὴν ἀπὸ Θεοῦ κλῆσι της, γιὰ νὰ εὕρῃ τὴν ὄντως ἀνάπαυσι. Ἡ ἀγάπη του ἀγκάλιαζε ὅλο τὸν κόσμο. Πολλοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα νέους, βοήθησε νὰ ζήσουν τὴν χριστιανικὴ ζωὴ στὸν κόσμο καὶ στὴν οἰκογενειακὴ ζωή. Ὅταν συνομιλοῦσες μὲ τὸν Γέροντα, εἶχες τὴν αἴσθησι ὅτι εἶσαι στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Θὰ πρέπει ἀκόμη νὰ τονισθῇ ὅτι ὁ π. Παΐσιος ἦταν πολὺ εὐαίσθητος στὰ δογματικὰ ζητήματα. Κάποτε μοῦ ἔγραψε: «Τὰ δόγματα δὲν μπαίνουν στὴν ΕΟΚ». Ἀκολούθησε καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ τὴν ὁδὸ ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ ἐπίστευαν καὶ ὡμολογοῦσαν ὅτι ὄχι μόνο ἡ ἀρετὴ ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθοδοξία τῆς πίστεως χρειάζεται γιὰ νὰ σωθῇ ὁ ἄνθρωπος. Τὴν ἁγία του ζωὴ ἐπεσφράγισε μὲ τὸν ἅγιο θάνατό του. Ἐδέχθη τὴν ὀδυνηρὴ ἀσθένειά του ὡς δῶρον Θεοῦ καὶ ἐχαίρετο μὲ τὴν σκέψι ὅτι καὶ οἱ ἐν τῷ κόσμῳ Χριστιανοί, ποὺ κατατρύχονται ἀπὸ τὴν ἴδια ἀσθένεια, θὰ παρηγοροῦνται μαθαίνοντας ὅτι καὶ οἱ μοναχοὶ πάσχουν ἀπὸ αὐτήν. Εἶχε ξεπεράσει τὴν φιλαυτία. Δὲν ἐστενοχωρεῖτο γιὰ τὴν ἰδική του ἀσθένεια, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ κλίνης ὀδυνηρᾶς εὑρισκόμενος ἐσκέπτετο τοὺς πάσχοντας συνανθρώπους του. Ἀκόμη καὶ τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ζωῆς του ἐνδιεφέρετο γιὰ τὰ προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Σὲ εὐσεβὲς ἀνδρόγυνο, ποὺ τὸν ἐπεσκέφθη λίγες ἡμέρες πρὸ τῆς κοιμήσεώς του καὶ ποὺ εἶχε θυγατέρες ἀνύπανδρες, εἶπε : «Σᾶς δίδω ἐντολὴ νὰ ἐνδιαφερθῆτε γιὰ τὴν ἀποκατάστασι τῶν θυγατέρων σας». Μὲ τὴν εὐχή του ἡ ἐντολὴ καὶ ἐπιθυμία του ἐξεπληρώθη. Αἰωνία σου ἡ μνήμη, σεβαστὲ Γέροντα. Σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅσα μᾶς προσέφερες, μᾶς ἐπαρηγόρησες, ἐστήριξες, ἐνουθέτησες μὲ τοὺς λόγους σου καὶ μὲ τὴν βιοτή σου. Εὔχου νὰ ἀκολουθοῦμε καὶ ἐμεῖς τὰ ἴχνη σου, καθὼς καὶ σὺ ἀκολούθησες πιστὰ τὰ ἴχνη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

ΠΗΓΗ : "Ὅσιος Γρηγόριος", 25 Μαρτίου 2004.

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Τμήμα της αυλής του κελλιού του Αγίου στην Παναγούδα.

Έχουμε, Γέροντα, την απορία, γιατί ο Θεός επιτρέπει αθώοι και δίκαιοι άνθρωποι να συκοφαντούνται και να υποφέρουν, ενώ ένοχοι και άδικοι, μένουν ελεύθεροι και κανείς δεν τους πειράζει ;

Να σας πω μια ιστορία για να καταλάβετε πώς ενεργεί ο Θεός. Κάποτε ένας ασκητής που έβλεπε την αδικία στον κόσμο και προσευχόταν στο Θεό για να του φανερώσει γιατί οι δίκαιοι κι ευλαβείς υποφέρουν, ενώ οι αμαρτωλοί αδικούν και πλουτίζουν και κανένας δεν τους πειράζει. Τότε μια φωνή του υπέδειξε να κατέβει στον κόσμο και να παρακολουθήσει τους ανθρώπους. Πράγματι, εκείνος πήρε το ραβδί του και τον τρίχινο τορβά του και πήγε σ΄ ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος. Εκεί υπήρχε ένα αιωνόβιο δέντρο και μια βρύση όπου σταματούσαν οι περισσότεροι διαβάτες. Ο ασκητής, για να μην τον βλέπουν οι περαστικοί, μπήκε μέσα στην κουφάλα του μεγάλου δένδρου και κάθισε για να μπορεί να παρακολουθεί τους ανθρώπους. Κανόνισε έτσι τη θέση του, που να μπορεί ο ίδιος να βλέπει, αλλά να μην γίνεται αντιληπτός. Άρχισε την ευχή και ησύχαζε. Μόνο όταν άκουγε βήματα, άνοιγε τα μάτια του και διέκοπτε την προσευχή. Μετά από λίγη ώρα, έφτασε στην βρύση ένας πλούσιος καβάλα στ΄ άλογό του. Κατέβηκε, ήπιε νερό και κάθισε στο πεζουλάκι να ξεκουραστεί. Έβγαλε το πουγκί του και άρχισε να μετράει τα φλουριά. Αφού βεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι είναι πολλά, τα ξανάβαλε στην τσέπη του, αλλά χωρίς να το καταλάβει, με την πρώτη κίνηση που έκανε, του έπεσε στα χορτάρια. Έκλεισε λίγο τα μάτια του, κοιμήθηκε για μερικά λεπτά και αφού ένιωσε ξεκούραστος, καβαλίκεψε τ΄ άλογό του κι έφυγε. Μετά από λίγο, ήρθε στη βρύση ένας άλλος πεζοπόρος, ο οποίος είδε στα χορτάρια το πουγκί, το πήρε αμέσως και τρέχοντας απομακρύνθηκε, ακολουθώντας διάφορα δρομάκια μέσα στα χωράφια. Ο ασκητής μέσ΄ απ΄ το παρατηρητήριό του παρακολουθούσε τους διαβάτες εντυπωσιασμένος. Μεσολάβησε ένα δίωρο ησυχίας, το οποίο ο ασκητής αξιοποίησε πνευματικά, ζητώντας απ΄ το Θεό να φωτίσει τους ανθρώπους. Μετά φάνηκε κι ένας τρίτος διαβάτης. Ήταν ένας φτωχός άνθρωπος, που πήγαινε στην πόλη για μερικά ψώνια. Κάθισε στη βρύση, άνοιξε το μαντίλι με το ψωμί και τις ελιές κι έφαγε. Ήπιε και λίγο νερό και ξάπλωσε στα χορτάρια για να ξεκουραστεί. Δεν πρόλαβε όμως ο άτυχος, γιατί φάνηκε ο πλούσιος που είχε χάσει το πουγκί του κι εξαγριωμένος όρμησε πάνω του και του ζητούσε τα φλουριά. Εκείνος δεν καταλάβαινε τί του έλεγε και του αρνιόταν κάθε ενοχή. Το αποτέλεσμα ήταν ο πλούσιος να τον χτυπήσει αλύπητα και να τον σκοτώσει. Έψαξε μετά τα ρούχα του, αλλά δεν βρήκε τα φλουριά κι έφυγε λυπημένος. Ο ασκητής παρακολουθούσε τα όσα συνέβαιναν κι έκλαιγε, γιατί είδε τον χαμό του φτωχού ανθρώπου. Είχε συγκλονιστεί και θέλησε να ζητήσει απ΄ τον Κύριο να μάθει τί συνέβαινε : "Κύριε πώς επιτρέπει η αγαθότητά σου τέτοια αδικία ; Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε και άλλος φονεύθηκε άδικα".

Γέροντα, πραγματικά ήταν μεγάλη αδικία αυτό που έγινε, είπε ο νεώτερος απ΄ τους μοναχούς.

Πρέπει να ξέρουμε, πατέρες, ότι ο Θεός επιτρέπει να γίνονται μερικά πράγματα, άλλοτε κατά παραχώρηση και άλλοτε κατ΄ οικονομία. Ο ασκητής που παρακολουθούσε απ΄ το δέντρο, το τι γινόταν στους ανθρώπους δεν ήξερε τί είχε συμβεί στη ζωή τους. Γι΄ αυτό ο Κύριος έστειλε έναν άγγελο και τον ενημέρωσε : "Αυτός που έχασε τα φλουριά ήταν γείτονας αυτού που τα βρήκε, τον οποίο είχε εκμεταλλευτεί παλιά, αγοράζοντας κάποιο κτήμα του σε πολύ χαμηλή τιμή. Αυτός πάλι που άδικα σκοτώθηκε είχε κάνει κάποτε έναν φόνο και ζητούσε απ΄ το Θεό να τον τιμωρήσει με τον ίδιο τρόπο. Ο πλούσιος επίσης ήταν πλεονέκτης και φιλάργυρος και γι΄ αυτό ο Θεός επέτρεψε να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια". Γι΄ αυτό δεν πρέπει να πολυεξετάζουμε την κρίση του Θεού και τα σχέδια που έχει για τον καθένα.

ΠΗΓΗ : ΠΡΕΣΒ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ, ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΊΣΙΟ, Α΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΚΟΝΙΤΣΑ 2004.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ - ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΕΓΓΡΑΦΕΣ - ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2015 - 2016


Το Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο - Γενικό Εκκλησιαστικό Λύκειο της Νεάπολης Θεσσαλονίκης σας ενημερώνει ότι ξεκίνησαν οι εγγραφές μαθητών/μαθητριών για το νέο σχολικό έτος 2015 - 2016, καθημερινά 8 πμ. - 2 μμ. Το σχολείο ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων και είναι υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Χορηγεί ισότιμους τίτλους σπουδών με τα άλλα Γενικά Λύκεια και Γυμνάσια και στεγάζεται σε πλήρως ανακαινισμένο κτήριο επί της οδού Ν. Καπάτου 6 στην Ξηροκρήνη. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο 2310-735717 και στην ιστοσελίδα του σχολείου :  

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ - ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ


Τί είναι οι λογισμοί και από πού προέρχονται ;

Όταν λέμε λογισμούς, δεν εννοούμε απλώς τις σκέψεις, αλλά τις εικόνες και τις παραστάσεις κάτω από τις οποίες υπάρχουν κάθε φορά και οι κατάλληλες σκέψεις. Οι εικόνες. λοιπόν, μαζί με τις σκέψεις λέγονται λογισμοί.

Πρώτη και κύρια αιτία των λογισμών στον άνθρωπο είναι το προπατορικό αμάρτημα. Μέχρι τότε ο νους του ανθρώπου ήταν "ενοειδής", δηλαδή δεν διεσπάτο σε άλλα πράγματα εκτός από τον Θεό. Από τη στιγμή του προπατορικού αμαρτήματος άρχισε να δουλεύει ο λογισμός της αμφισβητήσεως και στη συνέχεια όλοι οι άλλοι λογισμοί.

Δεύτερη αιτία που προκαλεί τους λογισμούς στον άνθρωπο είναι τα αισθητήρια όργανα, όταν αυτά δεν κυβερνούνται από τον ηγεμόνα νου. Ιδιαίτερα η ακοή και η όρασις. Σήμερα, μάλιστα. λόγω της τεχνολογίας οι αισθήσεις δέχονται πολύ περισσότερα ερεθίσματα από ό,τι παλαιότερα. Γι΄ αυτό και ο αγώνας με τους λογισμούς είναι πιο έντονος.

Τρίτη αιτία είναι τα πάθη, τα οποία υπάρχουν στον άνθρωπο. Από αυτά οι δαίμονες "λαμβάνουσι τας αφορμάς του κινείν εν ημίν τους εμπαθείς λογισμούς". Δηλαδή, από αυτά παίρνουν αφορμή οι δαίμονες για να κινήσουν εναντίον μας τους κακούς λογισμούς.

Τέταρτη και βασικότερη αιτία είναι οι δαίμονες. Τονίζει χαρακτηριστικά ο αγ. Γρηγόριος ο Σιναίτης : "Οι λογισμοί λόγοι των δαιμόνων εισί και των παθών πρόδρομοι". δηλαδή, οι λογισμοί είναι λόγια των δαιμόνων και πρόδρομοι των παθών.

Ακόμη, τονίζει ο αγ. Ισαάκ ο Σύρος, λογισμούς δημιουργεί και "το φυσικόν θέλημα" που υπάρχει μέσα μας, αλλά και οι κλίσεις, οι ροπές που έχει η ψυχή μας.

Ιδιαίτερα ο πόλεμος αυτός είναι έντονος στους μοναχούς, οι οποίοι πολλές φορές, έρχονται με τον δαίμονα σε πάλη σώμα προς σώμα κατά την έφοδο των πονηρών λογισμών. Γι΄ αυτό και τονίζει ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ότι ο πόλεμος αυτός είναι πολύ πιο δύσκολος από τον αισθητό πόλεμο "του δια των πραγμάτων πολέμου εστί χαλεπώτερος".

Ακόμη πονηροί λογισμοί μπορεί να παρουσιασθούν και από την κράσι του σώματος, αλλά και από την καθημερινή δίαιτα, καθώς και από τις κινήσεις της ίδιας της σαρκός.

ΠΗΓΗ : ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥΣ, εκδ. ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ - ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2014, σ. 12 κ.ε.

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ - Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Η ουρανοδρόμος Κλίμαξ (Σλαβικό χειρόγραφο).




ΕΙΣ ΤΗΝ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Η θεραπεία του δαιμονισμένου.
1. Πολλές φορές ωμίλησα προς την αγάπη σας περί νηστείας και προσευχής, ιδιαιτέρως μάλιστα αυτές τις ιερές ημέρες· εναπέθεσα ακόμη στις φιλόθεες ακοές και ψυχές σας ποια δώρα προσφέρουν στους εραστάς των και πόσων αγαθών πρόξενοι γίνονται σ' αυτούς που τις ασκούν, πράγμα που επιβεβαιώνεται γι' αυτές κυρίως από την φωνή του Κυρίου που αναγινώσκεται σήμερα στο ευαγγέλιο. Ποια δε είναι αυτά; Είναι μεγάλα, τα μεγαλύτερα όλων θα ελέγαμε· διότι εκτός από τα άλλα μπορούν να παράσχουν και εξουσία κατά πονηρών πνευμάτων, ώστε να τα εκβάλλσυν και να τα απελαύνουν, και τους δαιμονισμένους να τους ελευθερώνουν από την επήρειά τους. Όταν πραγματικά οι μαθηταί είπαν προς τον Κύριο περί του αλάλου και κωφού δαιμονίου, ότι «εμείς δεν μπορέσαμε να το εκβάλωμε», είπε προς αυτούς ο Κύριος· «τούτο το γένος δεν εκδιώκεται, παρά με προσευχή και νηστεία».

2. Ίσως γι' αυτό, μετά την προσευχή επάνω στο όρος και την κατ' αυτήν εμφάνισι της θεϊκής αυγής, κατέβηκε αμέσως και ήλθε στον τόπο, όπου ευρισκόταν ο κατεχόμενος από τον δαίμονα εκείνον. Λέγει δηλαδή ότι, αφού παρέλαβε τους εγκρίτους μαθητάς, ανέβηκε στο όρος να προσευχηθή και έλαμψε σαν ο ήλιος, και ιδού εφάνηκαν να συνομιλούν με αυτόν ο Μωυσής και ο Ηλίας, οι άνδρες που περισσότερο από κάθε άλλον άσκησαν την προσευχή και τη νηστεία, δεικνύοντας και δια της παρουσίας των στην προσευχή την συμφωνία και εναρμόνισι μεταξύ προσευχής και νηστείας, ώστε κατά κάποιον τρόπο η νηστεία να συνομιλή με την προσευχή ομιλώντας προς τον Κύριο. Εάν η φωνή αίματος του φονευθέντος Άβελ βοά προς τον Κύριο, καθώς λέγει αυτός προς τον Κάιν, όπως εμάθαμε από τα λόγια του Μωυσέως, πάντως και όλα τα μέρη και μέλη του σώματος, κακοπαθούντα με την νηστεία, θα βοήσουν προς τον Κύριο και, συνομιλώντας με την προσευχή του νηστεύοντος και περίπου συμπροσευχόμενα, δικαίως θα την καταστήσουν ευπροσδεκτικώτερη και θα δικαιώσουν αυτόν που υφίσταται εκουσίως τον κόπο της νηστείας. Μετά λοιπόν την προσευχή και την κατά θείο τρόπο λάμψι, αφού ο Κύριος κατέβηκε από το όρος, έρχεται προς τον όχλο και τους μαθητάς, στους οποίους ωδηγήθηκε εκείνος ο κατειλημμένος από το δαιμόνιο, ώστε, όπως έδειξε επάνω στο όρος ότι εκείνο ήταν βραβείο νηστείας και προσευχής, όχι μόνο μεγάλο αλλά και επάνω από το μεγάλο (πραγματικά έδειξε ότι η θεία λαμπρότης υπήρξε άθλον αυτών), έτσι, αφού κατεβή, θα επιδείξη ότι έπαθλο τούτων είναι και η ισχύς κατά των δαιμόνων.

3. Αλλά, επειδή κατά την παρούσα Κυριακή των ιερών νηστειών είναι συνήθεια ν' αναγινώσκεται στην εκκλησία η διήγησις περί του θαύματος τούτου, ας εξετάσωμε από την αρχή όλη την ευαγγελική περικοπή που το περιγράφει. Μόλις λοιπόν ήλθε ο Ιησούς προς τους μαθητάς και τους παρευρισκομένους με αυτούς κι' ερώτησε, τι συζητείτε, κάποιος από το πλήθος είπε· «διδάσκαλε, έφερα σε σένα τον υιό μου που έχει πνεύμα άλαλο και όπου τον καταλάβη, τον συγκλονίζει και αυτός αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και ξηραίνεται».

4. Πώς λοιπόν άφριζε αυτός κι' έτριζε τα δόντια κι' εξηραινόταν; Του δαιμονισμένου πάσχει πρώτο και περισσότερο από όλα τα μόρια του σώματος ο εγκέφαλος· διότι ο δαίμων χρησιμοποιεί ως όχημα το ψυχικό πνεύμα που ευρίσκεται σ' αυτόν και από αυτό σαν ακρόπολι καταδυναστεύει όλο το σώμα. Όταν δε πάσχη ο εγκέφαλος, αφήνεται από εκεί μια ροή προς τα νευρα και τους μυς του σώματος αφρώδης και φλεγματώδης, που φράσσει τις διεξόδους του ψυχικού πνεύματος· και από αυτό προκαλείται κλονισμός και ρήξις και ακουσία κίνησις σε όλα τα αυτόβουλα μόρια, μάλιστα δε στις γνάθους, που πλησιάζουν περισσότερο στο μόριο που έπαθε πρώτο. Καθώς το υγρό ρέει περισσότερο προς το στόμα λόγω της χωρητικότητος των πόρων και της εγγύτητος προς τον εγκέφαλο, επειδή εξ αιτίας της άτακτης κινήσεως των οργάνων η αναπνοή δεν μπορεί να εκπνευσθή αθρόα, αλλά και ανακατεύεται με το πλήθος του υγρού, δημιουργείται στους πάσχοντας αφρός. Έτσι ο δαίμων εκείνος άφριζε και έτριζε τα δόντια, που προσέκρουαν μεταξύ τους φοβερά κι έσφιγγαν με μανία. Εξηραινόταν δε έπειτα από την σφοδροτέρα επήρεια του δαιμονίου. Όπως οι ατμοί που κινούνται από την θέρμη της ηλιακής ακτίνος, αν αυτή είναι σφοδροτέρα, πάλι αφανίζονται από αυτήν διασκορπιζόμενοι τελείως, έτσι και η υγρότης που προέρχεται από τα σπλάγχνα με την επήρεια του δαίμονος, αν αυτή είναι σφοδρότερα, σε λίγο δαπανάται και η έμφυτη υγρασία της σάρκας κι εκείνος ο δαιμονισμένος καταξηραίνεται.

5. Ο πατέρας του δαιμονισμένου προσέθεσε προς τον Κύριο, ότι είπε στους μαθητάς να το εκβάλουν και δεν κατώρθωσαν· ο δε Κύριος, αποτεινόμενος όχι προς αυτόν αλλά και προς όλους, λέγει, «ω γενεά άπιστη, έως πότε θα είμαι με σας, έως πότε θα σας ανεχθώ;». Μου φαίνεται ότι οι παρόντες τότε Ιουδαίοι, λαμβάνοντας αφορμή από το ότι δεν μπόρεσαν να εκβάλουν τον δαίμονα οι μαθηταί, θα εβλασφήμησαν κάπως. Τι δεν θα έλεγαν, αφού ευρήκαν αφορμή, αυτοί που, και όταν ετελούνταν θαύματα, δεν άφηναν τις βλασφημίες; Γνωρίζοντας λοιπόν ο Κύριος τους γογγυσμούς και τους ονειδισμούς τούτων, τους εξελέγχει και τους καταισχύνει, όχι μόνο με λόγους επιτιμητικούς, αλλά και με πράξεις και λόγια γεμάτα φιλανθρωπία.

Πραγματικά προστάσσει, φέρετέ τον εδώ σ' εμένα, και τον έφεραν, και μόλις το δαιμόνιο είδε τον Κύριο εσπάραξε τον άνθρωπο που έπεσε κι εκυλιόταν αφρίζοντας· διότι του επιτρεπόταν να καταστήση φανερά την κακία του.

6. Ο δε Κύριος ερώτησε τον πατέρα του παιδιού, «από πόσον χρόνο του συνέβηκε τούτο;». Αυτήν την ερώτησι την κάμει ο Κύριος, για να τον οδηγήση προς την πίστι και την με πίστι παράκλησι. Τόσο απείχε από την πίστι ο άνθρωπος αυτός, ώστε να μη παρακαλή ούτε υπέρ της σωτηρίας του παιδιού. Γι' αυτό δεν παρακάλεσε καθόλου ούτε τους μαθητάς· «τους είπα», λέγει, «να τον εκβάλουν»· δεν εγονάτισε, δεν ικέτευσε, δεν παρακάλεσε. Αλλά δεν φαίνεται ούτε τον Κύριο να παρακάλεσε ακόμη. Γι' αυτό ο Κύριος, αφήνοντας το παιδί που ήταν ελεεινώς ξαπλωμένο εμπρός στα μάτια του, συζητεί μ' εκείνον, ερωτώντας τον χρόνο του πάθους και προκαλώντας τον προς την παράκλησι. Αυτός δε αποκρίνεται ότι του συμβαίνει από την παιδική ηλικία και ότι πολλές φορές τον έβαλε στη φωτιά και στα ύδατα, για να τον αφανίση, και προσθέτει· «αλλ' αν μπο-ρής, λυπήσου μας και βοήθησέ μας».

7. Βλέπετε, πόση είναι η απιστία του ανθρώπου; Διότι αυτός που λέγει, 'αν μπορής', φυσικά φανερώνει ότι δεν πιστεύει ότι μπορεί ο άλλος. Ο δε Κύριος είπε, «αν μπορής να πιστεύσης, όλα είναι δυνατά στον πιστεύοντα»· το λέγει δε τούτο όχι αγνοώντας την απιστία εκείνου, αλλά προβιβάζοντάς τον βαθμιαίως στην πίστι και συγχρόνως δεικνύοντας ότι αιτία που δεν έβγαλαν οι μαθηταί τον δαίμονα είναι η απιστία του. Πρόσεξε δε τον ευαγγελιστή· δεν λέγει ότι ο Κύριος είπε προς τον πατέρα του παιδιού «αν μπορής να πιστεύσης», διότι πάντοτε ο Κύριος απαιτεί την πίστι από τους ζητούντας τις θεραπείες· αφού ήταν δεσπότης και κηδεμών και των ψυχών, εφρόντιζε να θεραπευθούν κι' αυτές διά της πίστεως· αλλ' εκείνος ο πατέρας του παιδιού, μόλις άκουσε ότι στην πίστι του ακολουθεί η ίασις, έλεγε με δάκρυα· «πιστεύω, Κύριε, βοήθησε την απιστία μου». Βλέπετε αρίστη προκοπή ηθών; Διότι όχι μόνο επίστευσε περί της θεραπείας του παιδιού, αλλ' ότι ο Κύριος μπορεί να κατανικήση και την απιστία του, αν θελήση. Ενώ δε ο όχλος επάνω σ' αυτά τα λόγια συνέρρεε, επετίμησε, λέγει, ο Κύριος το ακάθαρτο πνεύμα, λέγοντάς του· «το άλαλο και κωφό πνεύμα, εγώ σε διατάσσω, έξελθε από αυτόν και να μη εισέλθης ποτέ πάλι σ' αυτόν».

8. Το δαιμόνιο τούτο φαίνεται ότι είναι φοβερώτατο και θρασύτατο· την δε θρασύτητά του αποδεικνύει η σφοδρότης της επιτιμήσεως και η παραγγελία να μη εισέλθη άλλη φορά πλέον διότι, όπως φαίνεται, χωρίς την παραγγελία αυτή μπορούσε να επιστρέψη πάλι μετά την εκβολή. Εξ άλλου είχε κατεξουσιάσει σε μεγάλη έκτασι τον άνθρωπο, ήταν δυσκολοαπόσπαστο, έμενε κωφό και άλαλο, ώστε να μη επαρκή η φύσις να εξυπηρετή την υπερβολική του μανία, γι' αυτό και είχε καταντήσει τελείως αναίσθητη, διότι λέγει, «αφού έκραξε και τον εσπάραξε δυνατά, εξήλθε· ο δε άνθρωπος έγινε σαν νεκρός, ώστε πολλοί να λέγουν ότι απέθανε». Η δε κραυγή δεν αντίκειται προς το γεγονός ότι το δαιμόνιο ήταν άλαλο· διότι η μεν λαλιά είναι φωνή σημαντική κάποιας εννοίας, η δε κραυγή είναι άσημη φωνή. Αφήνεται δε το δαιμόνιο να σπαράξη τον άνθρωπο τόσο πολύ και να τον καταστήση σαν νεκρό, για να φανερωθή όλη η κακία του. Ο Κύριος λοιπόν, πιάνοντας το χέρι του ανθρώπου, τον ανήγειρε, ώστε εσηκώθηκε, δεικνύοντας έτσι ότι έχει πολλή ενέργεια· το ότι τον έπιασε από το χέρι ήταν εκδήλωσις της κτιστής ιδικής μας ενεργείας, το δε ότι τον ανέστησε απηλλαγμένο από πάθη ήταν εκδήλωσις της άκτιστης και θείας και ζωαρχικής ενεργείας.

9. Όταν δε έπειτα οι μαθηταί ερώτησαν ιδιαιτέρως, «γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλωμε;», είπε προς αυτούς ότι τούτο το δαιμόνιο «δεν μπορεί να εξέλθη με τίποτε άλλο, πλην της προσευχής και της νηστείας». Λέγουν λοιπόν μερικοί ότι αυτή η προσευχή και η νηστεία πρέπει να γίνονται από τον πάσχοντα· δεν είναι όμως σωστό αυτό, διότι ο ενεργούμενος από πονηρό πνεύμα, και μάλιστα τόσο φοβερό, αφού είναι όργανο εκείνου και καταδυναστεύεται από εκείνο, πώς θα μπορούσε να προσευχηθή ή νηστεύση επωφελώς για τον εαυτό του;

10. Φαίνεται ότι το δεινότατο τούτο δαιμόνιο είναι της ακολασίας, αφού άλλοτε μεν ρίπτει τον κατειλημμένο στη φωτιά (διότι τέτοιοι είναι οι αλλόκοτοι και αναίσθητοι έρωτες), άλλοτε δε τον βυθίζει στα ύδατα διά της αδηφαγίας και των αμέτρων και αφθόνων πότων και συμποσίων. Είναι δε και σ' αυτούς κωφό και άλαλο το δαιμόνιο τούτο, διότι αυτός που πείθεται στις υποβολές τοιούτου δαιμονίου δεν υποφέρει εύκολα ν' ακούη και να λαλή τα θεία. Αλλ' όμως όταν κανείς δεν έχη ενοικισμένο το πονηρό αυτό πνεύμα, αλλά φέρεται από τις υποβολές εκείνου, όταν ανασηκωθή προς επιστροφή (διότι έχει το αυτεξούσιο), χρειάζεται προσευχή και νηστεία, ώστε με την νηστεία μεν να χαλινώση το σώμα και καταστείλη τις επαναστάσεις του, δια της προσευχής δε να αδρανοποιήση και κατευνάση τις προλήψεις της ψυχής και τους λογισμούς που ερεθίζουν προς το πάθος· κι έτσι, απελαύνοντας με προσευχή και νηστεία την σατανική προσβολή και επήρεια, να κυριαρχήση το πάθος. Όταν όμως δεν ενεργήται απλώς από την υποβολή του δαίμονος, αλλ' έχει ένοικο τον ίδιον τον δαίμονα, ούτε κατά τα ανθρώπινα πλέον πάσχει ούτε ο ίδιος μπορεί να πράξη κάτι προς θεραπεία του, αλλ' ό,τι θα έπραττε εκείνος, αν είχε ελεύθερο νου, τούτο, πραττόμενο υπέρ αυτού από τους ελευθέρους, και μάλιστα κατόχους θείου Πνεύματος, θα συντέλεση μεγάλως προς την εκβολή του δαίμονος.

11. Αλλά βέβαια δεν μας ζητείται ν' απελαύνωμε δαίμονας, και αν μπορέσωμε ν' απελάσουμε, κανένα όφελος δεν θα προέλθη για μας, αν έχωμε ακατάστατο βίο. Διότι, λέγει, «πολλοί θα μου ειπούν εκείνη την ημέρα· Κύριε, δεν επροφητεύσαμε στο όνομά σου και δεν εκβάλαμε δαιμόνια στ' όνομά σου; Και θα τους απαντήσω· δεν σας γνωρίζω, απομακρυνθήτε από κοντά μου όσοι εργάζεσθε την ανομία». Επομένως πολύ επωφελέστερο είναι να σπεύσωμε ν' απελάσωμε το πάθος της πορνείας και της οργής, του μίσους και της υπερηφανείας, από το να εκβάλλωμε δαιμόνια. Πραγματικά, δεν αρκεί μόνο ν' απαλλαγούμε από τη σωματική αμαρτία, αλλά πρέπει να καθάρωμε και την ενέργεια που οικουρεί μέσα στην ψυχή. Διότι οι κακοί διαλογισμοί εκπορεύονται από την καρδιά μας, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες και τα παρόμοια (αυτά δε είναι που κινούν τον άνθρωπο), και «αυτός που κοιτάζει γυναίκα με πόθο, ήδη την εμοίχευσε στην καρδιά του». Όταν άπρακτη το σώμα είναι δυνατό να ενεργήται η αμαρτία νοερώς· όταν δε η ψυχή αποκρούη εσωτερικώς την προσβολή του πονηρού δια προσευχής και προσοχής και μνήμης θανάτου, διά της κατά τον Θεό λύπης και του πένθους, τότε της αγιωσύνης συμμετέχει και το σώμα, αποκτώντας την απραξία στα κακά. Κι αυτό είναι εκείνο που λέγει ο Κύριος ότι αυτός που εκαθάρισε το απ' έξω του ποτηριού, δεν εκαθάρισε και το εσωτερικό, αλλά καθαρίσατε το εσωτερικό του ποτηριού, κι έτσι θα είναι καθαρό ολόκληρο.

Πραγματικά καταβάλλοντας κάθε φροντίδα ώστε να είναι κατά το θέλημα του Θεού η εσωτερική σου εργασία, θα νικήσης τα εξωτερικά πάθη· διότι εάν η ρίζα είναι αγία και οι κλάδοι θα είναι άγιοι, εάν είναι η ζύμη, θα είναι και το φύραμα. «Να περιπατήτε κατά το πνεύμα», λέγει ο Παύλος, «και να μη εκτελήτε επιθυμία σαρκός».

12. Γι' αυτό και ο Χριστός δεν κατήργησε την Ιουδαϊκή περιτομή, αλλά την ετελείωσε· διότι αυτός είναι που λέγει, «δεν ήλθα να καταλύσω τον νόμο, αλλά να τον συμπληρώσω». Πώς λοιπόν τον συμπλήρωσε; Ο νόμος εκείνος ήταν σφραγίς και υπόδειγμα και συμβολική διδαχή περί της περιτομής των πονηρών λογισμών στην καρδιά. Οι Ιουδαίοι που δεν εφρόντιζαν γι' αυτήν ωνειδίζονταν από τους προφήτες ως απερίτμητοι στην καρδιά, εμισούνταν από τον βλέποντα στην καρδιά και στο τέλος έγιναν απόβλητοι· διότι ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, ο Θεός στην καρδιά, κι εάν αυτή είναι γεμάτη ρυπαρούς ή πονηρούς λογισμούς, ο άνθρωπος εκείνος γίνεται άξιος θείας αποστροφής. Γι' αυτό πάλι ο απόστολος παραινεί να κάμωμε τις ευχές χωρίς οργή και διαλογισμούς.

13. Όταν δε ο Κύριος μας διδάσκη να φροντίσωμε για την πνευματική περιτομή της καρδιάς, μακαρίζει τους καθαρούς στην καρδιά και τους πτωχούς στο πνεύμα και της μεν καθαρότητος αυτής τονίζει ότι έπαθλο είναι η θεοπτία, στους πτωχούς δε υπόσχεται τη βασιλεία των ουρανών· πτωχούς δε λέγει αυτούς που ζουν σε ένδεια και ευτέλεια. Δεν μακαρίζει δε απλώς τους τοιούτους ανθρώπους, αλλά τους κατά το φρόνημα τοιούτους, δηλαδή αυτούς που, εξ αιτίας της εσωτερικής στην καρδιά ταπεινώσεως και αγαθής προαιρέσεως, διαθέτουν αναλόγως και τα εξωτερικά. Απαγορεύει δε όχι μόνο τον φόνο, αλλά και την οργή, και προτάσσει να συγχωρούμε από καρδιά αυτούς που μας πταίουν και δεν δέχεται το προσφερόμενο από μας δώρο, αν δεν συνδιαλλαγούμε προηγουμένως κι αφήσωμε την οργή.

14. Το ίδιο διδάσκει και για τα πορνικά πάθη· διότι και αυτήν την από περιέργεια θέα και την από αυτήν επιθυμία εδίδαξε ότι είναι μοιχεία στην καρδιά· και εξετάζοντας αυτά τα θέματα γενικώτερα λέγει, εάν το φώς που έχης μέσα σου, δηλαδή ο νους και η διάνοια, είναι σκότος, γεμάτα από τις αφώτιστες προσβολές των αρχόντων του σκότους, πόσο μάλλον το σκότος, δηλαδή το σώμα και η αίσθησις, τα οποία δεν έχουν δικό τους νοερό φέγγος, γεννητικό αληθείας και απαθείας; Εάν δε το μέσα σου φώς είναι καθαρό, σε περίπτωσι που δεν σκοτίζουν τα σαρκικά φρονήματα, θα είσαι τελείως φωτεινός κατά την ψυχή, όπως όταν σε φωτίζη το λυχνάρι με την λάμψι του. Τέτοια είναι η περιτομή της καρδίας κατά το πνεύμα, διά της οποίας ο Κύριος συμπλήρωσε την κατά τον νόμο περιτομή στην σάρκα, που εδόθηκε στους Ιουδαίους, για να υποσημαίνη εκείνην και να οδηγή προς εκείνην. Επειδή δε αυτοί δεν εφρόντισαν να την αποκτήσουν, η περιτομή τους, όπως λέγει ο Παύλος, έγινε ακροβυστία και αποξενώθηκαν από τον Θεό που δεν βλέπει στο πρόσωπο, δηλαδή στα φανερά δικαιώματα της σαρκός, αλλά στην καρδιά, δηλαδή στα αφανή και μέσα μας κινήματα των λογισμών.

15. Ας προσέχωμε λοιπόν κι εμείς, αδελφοί, παρακαλώ, κι ας καθαρίσωμε τις καρδιές μας από κάθε μολυσμό, για να μη συμπαρασυρθούμε μ' εκείνους που κατακρίθηκαν. Αν ο νόμος που εκτέθηκε διά του Μωυσέως «επιβεβαιώθηκε και κάθε παράβασις και παρακοή έλαβε δικαία ανταπόδοσι, πώς θα ξεφύγωμε εμείς που αμελήσαμε για την σωτηρία μας, η οποία αρχίζοντας να διακηρύσσεται από τον Κύριο διαβιβάσθηκε προς εμάς εγκύρως από εκείνους που άκουσαν, ενώ ο Θεός συνεπεκύρωνε με σημεία και τέρατα και ποικίλες δυνάμεις και με διαμερισμό του αγίου Πνεύματος;». Ας φοβηθούμε λοιπόν τον διερευνώντα καρδιά και νεφρούς· ας εξιλεώσωμε τον Κύριο των εκδικήσεων· ας βάλωμε μέσα μας ένοικο την ειρήνη, τον αγιασμό, την προσευχή με κατάνυξι, χωρίς τα οποία κανείς δεν θα ιδή τον Κύριο· ας ποθήσωμε γεμάτοι πίστι την υπεσχημένη εκείνη στους καθαρούς στην καρδιά θέα, και ας πράξωμε τα πάντα, για να επιτύχωμε αυτήν, με την οποία μαζί είναι η αιωνία ζωή, το άφθαρτο κάλλος, ο αδαπάνητος πλούτος, η αναλλοίωτη και απέραντη τρυφή και δόξα και βασιλεία.

16. Αυτά είθε να επιτύχωμε όλοι εμείς σ' αυτόν τον βασιλέα των αιώνων Χριστό· στον οποίο μόνο πρέπει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνησις, μαζί με τον άναρχο Πατέρα του και το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό πνεύμα, στους απεράντους αιώνες. Γένοιτο.

ΠΗΓΗ : Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 9, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς».