ΑΓΙΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ

 

Στα χρόνια της δυναστείας των Ισαύρων, ξέσπασε μια φοβερή αίρεση που ταρακούνησε την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας για περισσότερο από εκατό χρόνια. Ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος και οι συνεχιστές του, με διατάγματα - ως μη όφειλαν - απαίτησαν την κάθοδο των άγιων και ιερών εικόνων από τις Εκκλησίες και τα Μοναστήρια.

Η τότε βλάσφημη και ανίερη επέμβαση της Πολιτείας στα εσωτερικά της Εκκλησίας, η οποία διατάραξε την αρχή της συναλληλίας μεταξύ των δύο θεσμών, επέφερε τεράστια αναστάτωση στην Αυτοκρατορία.

Ο ορθόδοξος λαός διχάστηκε, κυνηγήθηκαν οι υπερασπιστές των αγίων εικόνων, τρομοκρατήθηκαν, δάρθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν................. Πυρπολήθηκαν ιερές εικόνες, Μοναστήρια, Ναοί κλπ.

Τον αγώνα της αντίστασης έναντι της απαράδεκτης επέμβασης του Καίσαρα στα της Εκκλησίας, σήκωσαν στους ώμους τους ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός με το έργο των "Περί των Αγίων Εικόνων". Αυτοί είναι οι περισσότεροι γνωστοί.

Όμως τεράστιο αγώνα έδωσαν και άλλοι Επίσκοποι ορθοτομούντες την αλήθεια, και διακηρύσσοντες την ορθόδοξη πίστη έναντι της αυθαιρεσίας του Καίσαρα. Αξίζει λοιπόν να γνωρίσουμε ορισμένους από αυτούς.

Ο άγιος Πατριάρχης Γερμανός Κπόλεως, με την έναρξη του διωγμού, παρότι προσπάθησε να εξηγήσει στον δυσσεβή Αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ το μεγάλο λάθος που έπραξε με νουθεσίες και χωρία από την Αγία Γραφή, είδε τα συγγράμματά του να παραδίδονται στην πυρά μαζί με τις εικόνες. Ανδρείως τότε, κατέθεσε το Ωμοφόριό του στην Αγία Τράπεζα και ησύχασε στην πατρική του οικία έως την κοίμησή του.

Ο άγιος Θεοφύλακτος, επίσκοπος Νικομηδείας^. Αυτός, στη δεύτερη φάση της εικονομαχίας, συρθείς μαζί με τους εκλεκτούς αρχιερείς : Συνάδων Μιχαήλ, Αμορίου Ευδόξιο, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Σάρδεων Ευθύμιο, Κυζίκου Αιμιλιανό, ενώπιον του δυσσεβούς Λέοντα του Αρμένιου (813 μ.Χ.), την ώρα που οι λοιποί αρχιερείς σιωπούσαν (παρότι είχαν πρωτύτερα προσπαθήσει να τον πείσουν για τις λανθασμένες απόψεις του), με παρρησία Θεού και χωρίς φόβο απευθυνόμενος στον Λέοντα του είπε τα εξής : "Ηξεύρω ότι καταφρονείς την μακροθυμίαν και υπομονήν του Θεού, γίνωσκε όμως ότι θα έλθει εις σε αιφνιδίως μέγας όλεθρος και αφανισμός, και καταστροφή παρομοία με τον ανεμοστρόβιλον, ώστε να μην μπορείς να βρεις κάποιον να σε γλυτώσει από τον κίνδυνον". Τα λόγια του είχαν ως αποτέλεσμα την εξορία του (όπως και των λοιπών επισκόπων) στο παραθαλάσσιο φρούριο του Στρόβηλου όπου και εξεμέτρησε το ζην. Η προφητεία του όμως έγινε πραγματικότητα αφού λίγο μετά δολοφονήθηκε τη νύχτα των Χριστουγέννων.

Ο Όσιος πατήρ ημών Θεοφάνης, στους χρόνους του ασεβέστατου εικονομάχου Αυτοκράτορα Λέοντα του Αρμένιου, προστάχθηκε να τον επισκεφθεί για να του ευχηθεί νίκες στον πόλεμο εναντίον των βουλγάρων. Ο Όσιος, αν και σωματικά ασθενής, κλινήρης (δεν μπορούσε να κινηθεί), πήγε στην Βασιλεύουσα χωρίς να τον συναντήσει. Ο Λέοντας του έταξε ότι αν τον επισκεφθεί, θα του δώσει αρκετά χρήματα για το μοναστήρι του, ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα τον κρεμάσει. Ο Άγιος του απάντησε με σθένος ότι δεν επιθυμεί θησαυρούς αλλά την κρεμάλα για την αγάπη του Χριστού. Τότε, ο Λέων, ζήτησε από τον Πατριάρχη που ήταν μέσα στη πλάνη να του αλλάξει γνώμη. Τον έφεραν λοιπόν στη Μονή Σεργίου και Βάκχου και εκεί ο Όσιος κατατρόπωσε τις αιρετικές εικονομαχικές απόψεις του Πατριάρχη. Ο δε ψευδοπατριάρχης είπε στον Βασιλέα : "Ευκολότερο Βασιλέα, είναι να απαλύνει κανείς το σίδερο, παρά να αλλάξει γνώμη σε αυτόν τον άνδρα". Ο Λέων ελπίζοντας να μεταπείσει τον Άγιο, τον κλείνει για δύο χρόνια σε μια σκοτεινή φυλακή. Απ΄ εκεί, εξορίζεται στην Σαμοθράκη, όπου τερματίζει την ομολογιακή του δράση, αφού 23 ημέρες μετά την άφιξή του παραδίδει το πνεύμα του στον Πανάγιο Τριαδικό Θεό.

Ο Όσιος Εύσχημος Λαμψάκου, αφού πρώτα είχε εξευτελίσει τους ιερείς των εικονομάχων αιρετικών, και είχε πραγματοποιήσει μεγάλα και παράδοξα σημεία όπως η Ανάσταση ενός νεκρού βρέφους δια της προσευχής, αλλά και η υπακοή που του έδειχναν τα άγρια θηρία, εξορίστηκε και κλείστηκε στη φυλακή από τους εικονομάχους. Εκεί, κατάφερε να πείσει τους φύλακές του να προσκυνούν τις άγιες εικόνες.

Ξεχωριστή θέση στη χορεία των Ομολογητών αγίων επισκόπων της Εικονομαχίας έχει ο Συνάδων Μιχαήλ, ο οποίος μπροστά στον αυτοκράτορα Λέοντα τον Αρμένιο, χωρίς φόβο, αλλά αντρίκια με στεντόρεια φωνή ομολόγησε τα εξής : "Την άχραντον εικόνα ευσεβώς σέβομαι και προσκυνώ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, και της θείας αυτού Μητρός, το δε δόγμα σου και τον ορισμόν πτύω και ως ουδέν λογίζομαι". Γεμάτος θυμό και μίσος ο Λέοντας τον εξόρισε. Διωκόμενος από τόπο σε τόπο, και αφού υπέμεινε καρτερικά κακουχίες και θλίψεις, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Μαρτυρικό και Ομολογιακό βίο είχε και ο Άγιος Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος, στους δυσχείμερους χρόνους του Κωνσταντίνου του Κοπρώνυμου. Αρχικά δάρθηκε ανηλεώς, μαστιγώθηκε και εγκλείστηκε εξόριστος στο φρούριο Μύλασσα. Μη υποκείψας στα αιρετικά κελεύσματα, εξορίστηκε στη Νίκαια, όπου μετά από νέες μακροχρόνιες κακοπάθειες εκεί παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Ο άγιος Σάρδεων Ευθύμιος, διακριθείς στην 7η Οικουμενική Σύνοδο, ερωτηθείς υπό του Αυτοκράτορα Λέοντα Αρμένιο εάν προσκυνά τις εικόνες, τον αναθεμάτισε κατά πρόσωπο. Εξορίστηκε στην Άσσο και όταν τον επανέφερε ο νέος βασιλεύς Μιχαήλ ο Τραυλός, του λέγει : "Ει τις ου προσκυνεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν εικόνι περιγραπτόν, ήτω αυτώ ανάθεμα". Εξορίζεται και πάλι σε μια σκοτεινή φυλακή στο ακρωτήριο του Ακρίτα στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί τον τέντωσαν από τα τέσσερα μέρη του σώματός του και τον ξέσκισαν με το μαστίγιο. Οκτώ ημέρες αργότερα, παρέδωσε την ψυχήν του στον Πανάγιο Τριαδικό μας Θεό.

Εξορίες, διωγμούς, τιμωρίες και κακοπάθειες διαφόρων ειδών για την Ομολογητική τους πολιτεία και τον έλεγχο των αιρετικών εικονομάχων υπέστησαν και ο Άγιος Απολλωνιάδος Νικήτας, ο Άγιος επίσκοπος Ιάκωβος, ο Άγιος Κίου Ευστάθιος, ο Άγιος Παρίου Βασίλειος, ο Άγιος Πισιδίας Γεώργιος, ο Άγιος επίσκοπος Υπάτιος ο οποίος μαρτύρησε φρικωδέστατα (επάνω στη γδαρμένη αγία κάρα του ο δαίμονας Αυτοκράτωρ έκαψε πολλές εικόνες, ενώ κατόπιν πήρε το δέρμα και αφού έχρισε τα γένια του με πίσσα, το έσυρε μέσα στην πόλη. Το σκήνωμα του Αγίου το τεμάχισε και το πέταξε να το φάνε τα σκυλιά. Τόσο αβυσσαλέο μένος εναντίον των Ομολογητών της Ορθοδοξίας και των ιερών εικόνων είχαν οι εικονομάχοι)^. ο άγιος Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, ο Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιος κοκ. Την ευχή τους να έχουμε.

Αυτά τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου, τίμιοι Αρχιερείς του Παναγίου Τριαδικού Θεού, με την Ομολογία Πίστεως και την κακοπάθειά τους, κόσμησαν τον αμάραντο κήπο της Αγίας μας Εκκλησίας και κατέστησαν παράδειγμα Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας. Τα ονόματα τους εγράφησαν με ανεξίτηλα γράμματα στο ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και μνημονεύονται υπό πάντων των Ορθοδόξων. Όσοι συμβιβάστηκαν, απώλεσαν την ουράνια μακαριότητα και έμειναν λησμονημένοι υπό πάντων ως σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

ΠΗΓΗ : ΔΟΥΚΑΚΗ ΧΡ. Κ., ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, ΜΑΡΤΙΟΣ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ, ΕΚΔ. ΠΡΩΤΗ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1896, ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ - ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΩΝ ΤΟΥ ΕΝΙΑΥΤΟΥ, ΤΟΜ. 2, ΑΘΗΝΗΣΙ 1868.

«Ούτε στην κηδεία ούτε στο μνημόσυνό μου να μην τολμήσει και πλησιάσει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως»… - Αγ. Μάρκος Ευγενικός

Όταν ο Άγιος Μάρκος αποτείχισε τον λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Αγ. Μάρκος Ευγενικός (+1444) δεν είχε καμία κοινωνία με τον Πατριάρχη Κων/πόλεως Γρηγόριο Μάμα που ήθελε να επιβάλει την ένωση με τους παπικούς μετά τη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας. Στην περίφημη «Ἐγκύκλιο τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καὶ τῶν νήσων εὑρισκομένοις Χριστιανοις»  λέει «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους ἢ κακείνων πολλῷ χείρονας, ὡς χριστοκαπήλους καὶ χριστεμπόρους» (φεύγετε τους λατινόφρονες όπως φευγετε από τα φίδια).

«Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, καί, ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».

Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε».

Μάλιστα φτάνει στο σημείο να πει ότι δεν τους θέλει ούτε στην κηδεία του να παραβρεθούν: «Λέγω περί του Πατριάρχου… ούτε βούλομαι ούτε δέχομαι την αυτού ή την των αυτού κοινωνίαν το παράπαν, ουδαμώς, ούτε επί της ζωής μου ούτε μετά θάνατον …. ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην κεχωρισμένος απ’  αυτών, ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου, και έτι και μετά την εμήν αποβίωσιν αποστρέφομαι αυτών την κοινωνίαν και ένωσιν, και εξορκών εντέλλομαι, ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση ή εν τη εμή κηδεία ή τοις μνημοσύνοις μου … ώστε συμφορένειν επιχειρήσαι και συλλειτουργείν τοις ημετέροις»!

                                                                                 Πάτρα  19.1.2020

Πρωτοπρεσβύτερος

Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν

Μικρά στιγμιότυπα από τους μεγάλους αγώνες του Εφέσου Αγ. Μάρκου με τους φιλο-παπικούς “Ορθοδόξους” στη Φλωρεντία [V. Laurent, Les “Memoires” du Grand Ecclesiarquee de l’ Eglise de Constantinople Sylveestre Syropoulos surle concile de Florence (1438-439), Paris 1971, σ. 444-448]

Σύντομο υπόμνημα: 

Απόσπασμα από τα «Απομνημονεύματα» του Συλβέστρου Συρόπουλου, Μ. Εκκλησιάρχου της Αγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, που συμμετείχε στη Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439).

Στους διαλόγους, με κόκκινα γράμματα σημειώνονται τα λόγια του Εφέσου Αγ. Μάρκου Ευγενικού και των ομογνωμόνων του, ενώ με μπλε των φιλοπαπικών “Ορθοδόξων” και εχθρών του Αγ. Μάρκου.

Σε αγκύλες σύντομες γλωσσικές επεξηγήσεις μου.

§ Εφέσου : ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός

§ Ηρακλείας Αντώνιος: ομόγνωμος του Εφέσου Αγ. Μάρκου, πιεσθείς όμως πολύ τελικά υπέκυψε και υπέγραψε την ένωση

§ Μυτιλήνης Δωρόθεος, Λακεδαιμονίας Μεθόδιος: φιλο-παπικοί  εχθροί του Αγ. Μάρκου

§ Νικαίας Βησσαρίων,  Ρωσίας Ισίδωρος: φιλο-παπικοί, άσπονδοι εχθροί του Αγ. Μάρκου. Μετά τη σύνοδο παρέμειναν στην Ιταλία και  έγιναν καρδινάλιοι του πάπα

§ Καβάσιλας : ο Άγ. Νικόλαος, επίσκοπος  Θεσσαλονίκης (13^ος αι.)

§ Βέκκος: Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, υποτάχθηκε στον πάπα υπογράφοντας την ένωση στη Σύνοδο στη Λυών (1271). Θέλησε να επιβάλει την ένωση και καταδίωξε σκληρά τους Ορθοδόξους. Σύμβολο του φιλοπαπισμού.

Γράφει ο Σύλβεστρος  Συρόπουλος στα «Απομνημονεύματά» του :

«Εν ετέρα δε πάλιν ημέρα συνήλθομεν εις τον πατριάρχην κατά το έθος, και ο περί της ενώσεως εκινήθη λόγος και επήνουν την ομόνοιαν και την ειρήνην απλώς οι εφιέμενοι του λατινισμού [οι φιλοπαπικοί  “Ορθόδοξοι”].

― Είπεν ουν ο Ηρακλείας, ότι «καλόν αν ην, ει παρείχετε  ημίν την έκθεσιν ην εστείλατε τοις Λατίνοις ^. άπαξ γαρ μόνον ηκούσαμεν αυτήν,  έδει δε πλεονάκις ιδείν και σκέψασθε  περί αυτής».

― Και ευθύς έφη ο Νικαίας, ότι «αισχύνη έσται τούτο υμετέρα το δόξαι ως ηκούσατε μεν, επελάσθε δε ταύτης. Ου γαρ δει υμάς επιλανθάνεσθαι  των λεγομένων και ακουομένων ενθάδε». Και ούτως απερράπισε και παρεκρούσατο τον λόγον του Ηρακλείας. Τοιαύτας διασκέψεις και μελέτας ηξίουν γίνεσθαι εις τας περί της πίστεως εκθέσεις τε και συγκαταθέσεις.

― Έτεροι δε τινές είπον «Ολίγη εστίν η μεταξύ ημών και των Λατίνων διαφορά, και ει θελήσουσιν οι ημέτεροι, ευκόλως διορθωθήσεται». 

― Και αποκριναμένου του Εφέσου ότι «μεγάλη διαφορά εστίν»,

― είπον αυτώ «Ουκ έστιν αίρεσις ουδέ δύνασαι ειπείν αυτήν αίρεσιν ^. ουδέ γαρ τινές των προ σου ελλογίμων και αγίων ανδρών εκάλεσαν αυτήν αίρεσιν».

― Έφη ουν ο Εφέσου, ότι  «Αίρεσίς εστι  και ούτως  είχον αυτήν και οι προ ημών, πλήν ουκ ηθέλησαν θριαμβεύειν τους Λατίνους ως αιρετικούς,  την επιστροφήν αυτών εκδεχόμενοι και την φιλίαν πραγματευόμενοι ^. ει δε βούλεσθε, δείξω υμίν εγώ όπως είχον τούτους αιρετικούς».

― Ευθύς ουν θυμού πλήρεις γίνονται ο τε Μυτιλήνης και ο Λακεδαιμονίας και λέγουσι «και τις άνθρωπος ει σύ  και λέγεις τους Λατίνους αιρετικούς;» και ανέστησαν ενώπιον του πατριάρχου και εγγύτερον γενόμενοι  του Εφέσου αδεώς ομού τε και αναιδώς έβαλλον αυτόν λόγοις και σκώμμασι [κοροϊδίες, χλευασμούς]: «και έως πότε ανεξόμεθα σιωπώντες, τοιαύτα σου λέγοντος», έφασκον, και μονονούκ οδούσι και χερσί ώρμων διασπαράξαι αυτόν ^.  και τέλος επέθηκαν: «ερούμεν ημείς τω πάπα όπως λέγεις αυτόν αιρετικόν,  και ή αποδείξεις αυτό ή πείση καθώς ει άξιος» και εξήλθον μετά τοιαύτης οχλήσεως.

Εξερχόμενος δε και ο μέγας πρωτοσύγκελλος έτι ων πλησίον του πατριάρχου είπεν  «εγώ οίδα, ως ει ποιήσοιμεν την ένωσιν, μέχρις αν απέλθωμεν εις την Βενετίαν αναθεματίσουσιν ημάς ^. ει δ’ ου ποιήσωμεν αυτήν, και ούτως αναθεματίσουσιν ημάς. Κάλλιον ουν εστίν ίνα ποιήσωμεν αυτήν, και ούτως ίνα αναθεματίζωσιν ημάς».  Ερωτηθείς δε παρά του πρωτεκδίκου, πάλιν εκδηλότερον διεσάφησε τούτο, και ηπόρησαν οι ακούσαντες.

11. Πάλιν μετά παραδρομήν ημερών δύο, συνελθόντων ημών εις τον πατριάρχην ως έθος, λόγοι πολλοί περί της ενώσεως εκινήθησαν και παρεκίνουν και ηξίουν τον Εφέσου χρήσασθαι οικονομία τινι και συγκαταβάσει [παρεκινούσαν και απαιτούσαν από τον Άγ. Μάρκο να μην είναι αυστηρός, αλλά να επιδείξει πνεύμα ανοχής και συγκαταβάσεως].

― Ο δε [Εφέσου] έλεγεν «ουκ εγχωρεί συγκατάβασις εις τα περί της πίστεως».

― Μετά γούν τας πολλάς απαιτήσεις τας περί της συγκαταβάσεως και τας απολογίας του Εφέσου και απαγορεύσεις, λεγόντων των την ένωσιν σπουδαζόντων, ότι «ολίγη εστίν η διαφορά και ολίγη τις συγκατάβασις ενώσει ημάς, ει θελήσεις και αυτός χρήσασθαι ταύτη»,

― είπεν ο Εφέσου «Παρόμοιον εστιν τούτο το ρηθέντι παρά του επάρχου προς τον άγιον Θεόδωρον τον Γραπτόν ^. είπε γαρ αυτώ, ότι “μίαν μόνον κοινωνήσατε και έτερον ουκ απαιτούμεν, πορεύεσθε δε όποι φίλον υμίν” και ο άγιος έφη προς αυτόν “όμοιον τι λέγεις, ωσπερ αν ει τις αξιών έτερον λέγει ^. ουδέν αιτούμαί σε αλλ’ η  την σην άπαξ αποτεμείν κεφαλήν, και μετά ταύτα πορεύου όπου θέλεις”[αυτό που μου λέτε μοιάζει με την απαίτηση κάποιου που είπε στον άλλον: άφησε να σου κόψω μια φορά το κεφάλι και μετά πήγαινε όπου θέλεις] ^. ου γαρ εστί μικρόν εν τοις τοιούτοις και το δοκούν μικρόν [σε αυτά τα ζητήματα δεν είναι μικρό  και ασήμαντο, αυτό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μικρό]».

Από της ειρηνικής ουν δήθεν αιτήσεως και αξιώσεως ανεφύη φιλονεικία, και ο Νικαίας αναίδην έσκωπτε τον Εφέσου ^.  και μετά την πολλήν φιλονεικίαν αναστάς
― ο Νικαίας έφη «περισσόν ποιώ και φιλονεικώ μετά ανθρώπου δαιμονιαρίου [είναι περιττό να φιλονικώ με δαιμονισμένο - έτσι αποκάλεσε τον Άγ. Μάρκο!] ^. αυτός γαρ ένι μαινόμενος [αυτός, ο Άγ.Μάρκος, είναι φανατικός, μανιακός], και ου θέλω ίνα φιλονεικώ μετ’ αυτού» και εξήλθε μετά θυμού. 

― Είπε δε και ο Εφέσου, ότι «σύ υπάρχεις κοπέλιν και εποίησας και ως κοπέλιν [εσύ είσαι υπηρέτης και σαν υπηρέτης σε διατεταγμένη υπηρεσία ενεργείς]».

Και επί τούτοις εξήλθομεν. Ο δε πατριάρχης ορών ταύτα, ουκ έσκωψεν ουδέ εκώλυσε την όχλησιν, ούτε αυτήν ούτε την προ αυτής ^.  εκάθητο δε μόνον ορών και μηδέν τι φθεγγόμενος.

12. Τη δ’ επιούση ήλθεν ο βασιλεύς εις τον πατριάρχην, και ορισμώ αυτού συνήλθομεν πάντες. Εκινήθησαν ουν και αύθις οι περί της ενώσεως λόγοι και αντέλεγεν ο Εφέσου, εφιλονείκουν δε αυτώ ο Ρωσίας, ο Νικαίας, ο μέγας πρωτοσύγκελλος, και ο Αμηρούτζης, και ιταμώτατα διεμάχοντο ^.  ήρξατο δε ο Γεμιστός ειπείν τι και συνηγορήσαι τω Εφέσου και,  σκώψαντος αυτόν αναιδώς του Αμηρούτζη εσιώπησεν. Εθαύμασαν ουν πάντες πώς ουκ έσκωψε την αναίδειαν του Αμηρούτζη ο βασιλεύς ^. ουδέ είπεν τι προς θεραπείαν του παντ’ αρίστου Γεμιστού [άρχισε να λέει κάτι ο Γεμιστός υπέρ του Αγ. Μάρκου και ένας από τους Βυζαντινούς άρχοντες τον εμπόδισε με αναίδεια και έτσι ο Γεμιστός σταμάτησε. Όλοι απόρησαν πώς δεν επετίμησε τον Αμηρούτζη ο βασιλιάς  και  δεν συμπαραστάσθηκε στο δεχθέντα την επίθεση Γεμιστό]

13. Αρξαμένου δε και του Εφέσου αναγνώναι τι  των του Καβάσιλα περί του προτεθέντος ζητήματος, ευθύς [μόλις ο Άγ. Μάρκος άρχισε να διαβάζει κάτι από τον Άγ. Νικόλαο Καβάσιλα σχετικό με το ζήτημα που συζητούσαμε]

― είπεν ο Ρωσίας «εμείς δι΄ ένωσιν και ειρήνην ήλθομεν ενταύθα ουχί δια σχίσμα και διάστασιν. Θέλομεν ουν ίνα αναγινώσκωμεν και τους ενωτικούς, ού τους σχισματικούς και διϊστώντας. Ο ουν Καβάσιλας σχισματικός εστί και ου θέλομεν αναγινώσκεσθαι» [εμείς ήρθαμε εδώ για την ένωση  και όχι για να παραμείνει η διάσταση και το σχίσμα με τον πάπα. Θέλουμε λοιπόν να διαβάζουμε και τους ενωτικούς συγγραφείς και όχι τους πατέρες που ήσαν εναντίον των παπικών και δεν προχώρησαν σε ένωση αλλά παρέμειναν στο σχίσμα. Ο Καβάσιλας είναι σχισματικός και δεν θέλουμε να ακούσουμε τι λέει]

― Διεδέξατο τούτον ο Λακεδαιμονίας ειπών «και τι έχομεν τον Καβάσιλαν;  ημείς ουκ έχομεν αυτόν άγιον ^. αρχιερεύς ην,  και έχομεν κακείνον ως ένα των νυν όντων αρχιερέων, ως τον Μονεμβασίας τυχόν ή άλλον τινά, ουδέ ανάγκην έχομεν στέργειν τα εκείνου συγγράμματα» [ο επίσκοπος Λακεδαιμονίας είπε: και σε τελική ανάλυση τι είναι ο Καβάσιλας; Εμείς δεν τον αναγνωρίζουμε  ως άγιο. Ένας απλός αρχιερέας είναι, όπως ο Μονεμβασίας ή κάποιος άλλος. Δεν έχουμε ανάγκη να  συμμορφωθούμε σε όσα λέει αυτός].

― Τότε είπεν ο Εφέσου «Λοιπόν ας αναγινώσκομεν τον Βέκκον». Και αγανακτήσας την ιταμότητα και το θράσος αυτών και καταλαβών ότι πάντες σχεδόν προδεδομένοι και έτοιμοι εισι προς την του λατινισμού συγκατάθεσιν, εσιώπησεν» …

Για την ακρίβεια της αντιγραφής

και τις επισημάνσεις στο κείμενο

π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος

Εφημέριος Αγ. Νικολάου Πατρών

Η Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ – ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

1.Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί χριστιανοί, λέγεται « Δ´ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ». Τήν Κυριακή αὐτή τιμοῦμε τήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συγκροτήθηκε στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τό ἔτος 787 μ.Χ., ἔλαβαν δέ μέρος σ᾽ αὐτήν 367 ὀρθόδοξοι Πατέρες. Στήν Σύνοδο αὐτή εἶχαν πολλή δύναμη οἱ Μοναχοί, γιατί ἦταν παρόντες σ᾽ αὐτήν 136 Ἀρχιμανδρίτες Μοναστηρίων. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Συνόδου αὐτῆς κατεδίκασαν τήν εἰκονομαχία καί κήρυξαν τήν τιμή τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί στούς ἱερούς μας ναούς καί στά σπίτια μας ἔχουμε ἱερά εἰκονίσματα· καί πιστεύουμε καί σεβόμαστε καί ἐπικαλούμαστε τήν πρεσβεία τῶν ἁγίων πού εἰκονίζονται σ᾽ αὐτά.

2. Νά ἔχετε εἰκονίσματα στά σπίτια σας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, καί πρό παντός νά ἔχετε εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας. ᾽Αφοῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, ἀσφαλῶς πρέπει νά εἰκονίζεται καί νά ἁγιογραφεῖται. Καί ἀκόμη, χριστιανοί μου, στά σπίτια σας νά ἔχετε εἰκόνες τῶν ἁγίων πού ἔχουν τά μέλη τῆς οἰκογενείας σας. Ἔτσι, τά παιδάκια σας καί τά ἐγγονάκια σας θά σκέπτονται συχνά τόν ἅγιό τους βλέποντας τήν εἰκόνα του καί θά τόν ἀγαποῦν περισσότερο.

3. Οἱ παλαιοί εἰκονομάχοι, ἀλλά καί τά σημερινά τους ἐγγόνια, οἱ χιλιαστές καί οἱ προτεστάντες, κατηγοροῦν ἐμᾶς τούς ὀρθόδοξους ὅτι γινόμαστε εἰδωλολάτρες μέ τό νά προσκυνοῦμε τά εἰκονίσματα. Ὄχι, χριστιανοί μου, ὄχι! Γιατί ὅταν προσκυνοῦμε καί ἀσπαζόμαστε μία εἰκόνα, δέν προσκυνᾶμε τό ξύλο καί τά χρώματα τῆς εἰκόνας, ἀλλά τιμᾶμε τό πρόσωπο, πού εἰκονίζει ἡ εἰκόνα· τιμᾶμε τό πρόσωπο ἐκεῖνο, πού μέ τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες καθάρισε τήν ψυχή του ἀπό τίς κακίες καί τά πάθη καί ἔλαβε πλούσια τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε ἅγιος. Οἱ εἰκόνες μας δέν εἶναι οἱ ἀνδριάντες καί τά ἀγάλματα τῶν παλαιῶν εἰδωλολατρῶν καί σημερινῶν παπικῶν, μέ τά ὁποῖα φαίνεται ὅτι αὐτά εἶναι σάν τά πρωτότυπα πρόσωπα, ἀλλά εἶναι «εἰκόνες», ὅπως τό λέει ἡ λέξη. Λέγεται «εἰκόνα» ἀπό τό «εἰκάζω», γιά τήν ὁμοιότητα πού ἔχει μέ τό πρωτότυπο, ἀλλά δέν εἶναι αὐτή ἡ εἰκόνα τό ἴδιο τό πρωτότυπο. Ἡ τιμή μας, λοιπόν, καί ἡ προσκύνηση σέ μία εἰκόνα μεταβαίνει στό πρόσωπο πού εἰκονίζει ἡ εἰκόνα καί δέν εἶναι προσκύνηση στό ξύλο καί στά χρώματα τῆς εἰκόνας. Γι᾽ αὐτό καί δέν δεχόμαστε τήν κατηγορία καί τήν ὕβρη τῶν χιλιαστῶν, ὅτι γινόμαστε εἰδωλολάτρες, μέ τό νά προσκυνοῦμε τά εἰκονίσματά μας.

4.Ὄχι δέ μόνον ἡ Παναγία μας καί οἱ ἅγιοί μας, πού ἦταν κανονικοί ἄνθρωποι, πρέπει νά ἁγιογραφοῦνται καί νά γίνονται εἰκόνες, ἀλλά εἰκονίζεται καί Αὐτός ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Υἱός εἰκονίζεται, γιατί σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, ὅπως εἴπαμε. Ὁ Πατέρας ζωγραφίζεται ὅπως φάνηκε στόν προφήτη Δανιήλ, ὡς παλαιός τῶν ἡμερῶν. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰκονίζεται ὡς περιστερά, ὅπως φάνηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό κατά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας εἰκονιζονται μαζί ὡς τρεῖς Ἄγγελοι, ὅπως φάνηκαν στόν Ἀβραάμ. Καί οἱ ἄγγελοι πάλι ζωγραφίζονται καί γίνονται εἰκόνες, ὅπως τό ἀπέδειξε ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἑορτάζουμε σήμερα· γιατί οἱ ἄγγελοι εἶναι περιγραπτοί καί φάνηκαν καί ὡς ἄνθρωποι σέ πολλούς.Ἔπειτα οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται, γιατί δέν εἶναι παντελῶς ἀσώματοι, ὅπως ὁ Θεός, ἀλλά εἶναι κάπως «λεπτοσώματοι» ὅπως λέγονται.

5. Χριστιανοί μου, ὄχι μόνο στά σπίτια μας, καί ἐπάνω μας ἀκόμη πρέπει νά ἔχουμε εἰκονίσματα. Σᾶς ἔχω τυπώσει καί πλαστικοποιήσει μία εἰκόνα τῆς Παναγίας, γιά νά τήν ἔχετε πάνω σας Ὅσοι δέν τήν πήρατε, νά μοῦ τήν ζητᾶτε, ὅταν μέ συναντᾶτε. Καί νά διαβάζετε αὐτά πού σᾶς γράφω πίσω ἀπό τήν εἰκόνα. Προσέχετε ὅμως νά μήν ἔχετε στά σπίτια σας εἰκόνες πού ἔχουν τήν δυτική-παπική ἔκφραση, τίς «φραγκο-παναγιές», ὅπως τίς λέει περιφρονητικά ὁ ὀρθόδοξος λαός μας.

Εὔχομαι τήν εὐλογία τῆς Παναγίας μας στήν οἰκογένειά Σας.

ΠΗΓΗ : † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, "ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ", ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ  2015, αριθ. 77, σ. 163 κ.ε.

Η ΤΑΞΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΚΛΑΙΟΝΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Στην ευλογημένη παλαιά εποχή των πέντε πρώτων αιώνων της αγίας μας Εκκλησίας, όλοι οι χριστιανοί δεν μπορούσαν ελεύθερα να εισέλθουν μέσα στην Εκκλησία, παρά μόνο όσοι ήσαν καθαροί στη ψυχή. Οι έχοντες θανάσιμα αμαρτήματα έμεναν στον αυλόγυρο του ναού. Μάλιστα η εν Αγκύρα Σύνοδος (το 314 κανών 25 και η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος το 325 κανών 11), διαιρούσαν τους μετανοούντες αμαρτωλούς σε τρεις (3) τάξεις.

Η πρώτη τάξη ήταν των «ΠΡΟΣΚΛΑΙΟΝΤΩΝ»^. αυτοί είχαν εξομολογηθεί τις αμαρτίες τους, και είχαν τόσο βαρυά αμαρτήσει ώστε δεν μπορούσαν να εισέλθουν εντός του ναού, αλλά στέκονταν όρθιοι στην έξω πόρτα της Εκκλησίας και κλαίγοντας παρακαλούσαν τους εισερχόμενους χριστιανούς να προσευχηθούν υπέρ αυτών.

Η δεύτερη τάξη των αμαρτωλών ήταν των «ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ». Αυτοί στέκονταν στον νάρθηκα της Εκκλησίας και άκουγαν την λειτουργία των κατηχουμένων και την εξήγηση του Ευαγγελίου, αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να προσευχηθούν.

Η Τρίτη τάξις ήταν των «ΥΠΟΠΙΠΤΟΝΤΩΝ», εκείνοι δηλαδή οι οποίοι έμεναν γονατιστοί και προσεύχονταν μέσα στην Εκκλησία, και παρακολουθούσαν ολόκληρη τη Θεία Λειτουργία.

Στην αρχαία Εκκλησία, και κυρίως στους χρόνους του Μ. Βασιλείου, επικρατούσε η γνώμη ότι οι χριστιανοί που κάμνουν μεγάλα αμαρτήματα, δεν ανήκουν πλέον στην Εκκλησία. Για να επανέλθουν έπρεπε με έργα να εκδηλώσουν την αληθινή τους μετάνοια.

ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 15ο, 1950, αριθ. 161-162, σσ. 103 κ.ε.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ - ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

I.Μ. Μεγίστης Λαύρας

1.Ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί χριστιανοί, λέγεται « Δ´ Κυριακή τοῦ Λουκᾶ». Τήν Κυριακή αὐτή τιμοῦμε τήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συγκροτήθηκε στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τό ἔτος 787 μ.Χ., ἔλαβαν δέ μέρος σ᾽ αὐτήν 367 ὀρθόδοξοι Πατέρες. Στήν Σύνοδο αὐτή εἶχαν πολλή δύναμη οἱ Μοναχοί, γιατί ἦταν παρόντες σ᾽ αὐτήν 136 Ἀρχιμανδρίτες Μοναστηρίων. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Συνόδου αὐτῆς κατεδίκασαν τήν εἰκονομαχία καί κήρυξαν τήν τιμή τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί στούς ἱερούς μας ναούς καί στά σπίτια μας ἔχουμε ἱερά εἰκονίσματα· καί πιστεύουμε καί σεβόμαστε καί ἐπικαλούμαστε τήν πρεσβεία τῶν ἁγίων πού εἰκονίζονται σ᾽ αὐτά.

2. Νά ἔχετε εἰκονίσματα στά σπίτια σας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, καί πρό παντός νά ἔχετε εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας. ᾽Αφοῦ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, ἀσφαλῶς πρέπει νά εἰκονίζεται καί νά ἁγιογραφεῖται. Καί ἀκόμη, χριστιανοί μου, στά σπίτια σας νά ἔχετε εἰκόνες τῶν ἁγίων πού ἔχουν τά μέλη τῆς οἰκογενείας σας. Ἔτσι, τά παιδάκια σας καί τά ἐγγονάκια σας θά σκέπτονται συχνά τόν ἅγιό τους βλέποντας τήν εἰκόνα του καί θά τόν ἀγαποῦν περισσότερο.

3. Οἱ παλαιοί εἰκονομάχοι, ἀλλά καί τά σημερινά τους ἐγγόνια, οἱ χιλιαστές καί οἱ προτεστάντες, κατηγοροῦν ἐμᾶς τούς ὀρθόδοξους ὅτι γινόμαστε εἰδωλολάτρες μέ τό νά προσκυνοῦμε τά εἰκονίσματα. Ὄχι, χριστιανοί μου, ὄχι! Γιατί ὅταν προσκυνοῦμε καί ἀσπαζόμαστε μία εἰκόνα, δέν προσκυνᾶμε τό ξύλο καί τά χρώματα τῆς εἰκόνας, ἀλλά τιμᾶμε τό πρόσωπο, πού εἰκονίζει ἡ εἰκόνα· τιμᾶμε τό πρόσωπο ἐκεῖνο, πού μέ τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες καθάρισε τήν ψυχή του ἀπό τίς κακίες καί τά πάθη καί ἔλαβε πλούσια τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε ἅγιος. Οἱ εἰκόνες μας δέν εἶναι οἱ ἀνδριάντες καί τά ἀγάλματα τῶν παλαιῶν εἰδωλολατρῶν καί σημερινῶν παπικῶν, μέ τά ὁποῖα φαίνεται ὅτι αὐτά εἶναι σάν τά πρωτότυπα πρόσωπα, ἀλλά εἶναι «εἰκόνες», ὅπως τό λέει ἡ λέξη. Λέγεται «εἰκόνα» ἀπό τό «εἰκάζω», γιά τήν ὁμοιότητα πού ἔχει μέ τό πρωτότυπο, ἀλλά δέν εἶναι αὐτή ἡ εἰκόνα τό ἴδιο τό πρωτότυπο. Ἡ τιμή μας, λοιπόν, καί ἡ προσκύνηση σέ μία εἰκόνα μεταβαίνει στό πρόσωπο πού εἰκονίζει ἡ εἰκόνα καί δέν εἶναι προσκύνηση στό ξύλο καί στά χρώματα τῆς εἰκόνας. Γι᾽ αὐτό καί δέν δεχόμαστε τήν κατηγορία καί τήν ὕβρη τῶν χιλιαστῶν, ὅτι γινόμαστε εἰδωλολάτρες, μέ τό νά προσκυνοῦμε τά εἰκονίσματά μας.

4.Ὄχι δέ μόνον ἡ Παναγία μας καί οἱ ἅγιοί μας, πού ἦταν κανονικοί ἄνθρωποι, πρέπει νά ἁγιογραφοῦνται καί νά γίνονται εἰκόνες, ἀλλά εἰκονίζεται καί Αὐτός ὁ Θεός, ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Υἱός εἰκονίζεται, γιατί σαρκώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος, ὅπως εἴπαμε. Ὁ Πατέρας ζωγραφίζεται ὅπως φάνηκε στόν προφήτη Δανιήλ, ὡς παλαιός τῶν ἡμερῶν. Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἰκονίζεται ὡς περιστερά, ὅπως φάνηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό κατά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας εἰκονιζονται μαζί ὡς τρεῖς Ἄγγελοι, ὅπως φάνηκαν στόν Ἀβραάμ. Καί οἱ ἄγγελοι πάλι ζωγραφίζονται καί γίνονται εἰκόνες, ὅπως τό ἀπέδειξε ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἑορτάζουμε σήμερα· γιατί οἱ ἄγγελοι εἶναι περιγραπτοί καί φάνηκαν καί ὡς ἄνθρωποι σέ πολλούς.Ἔπειτα οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται, γιατί δέν εἶναι παντελῶς ἀσώματοι, ὅπως ὁ Θεός, ἀλλά εἶναι κάπως «λεπτοσώματοι» ὅπως λέγονται.

5. Χριστιανοί μου, ὄχι μόνο στά σπίτια μας, καί ἐπάνω μας ἀκόμη πρέπει νά ἔχουμε εἰκονίσματα. Σᾶς ἔχω τυπώσει καί πλαστικοποιήσει μία εἰκόνα τῆς Παναγίας, γιά νά τήν ἔχετε πάνω σας Ὅσοι δέν τήν πήρατε, νά μοῦ τήν ζητᾶτε, ὅταν μέ συναντᾶτε. Καί νά διαβάζετε αὐτά πού σᾶς γράφω πίσω ἀπό τήν εἰκόνα. Προσέχετε ὅμως νά μήν ἔχετε στά σπίτια σας εἰκόνες πού ἔχουν τήν δυτική-παπική ἔκφραση, τίς «φραγκο-παναγιές», ὅπως τίς λέει περιφρονητικά ὁ ὀρθόδοξος λαός μας.

Εὔχομαι τήν εὐλογία τῆς Παναγίας μας στήν οἰκογένειά Σας.

ΠΗΓΗ : † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, "ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ", Σεπτέμβριος - Οκτώβριος  2015, αριθ. 77, σ. 163 κ.ε.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ - ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

1. Τό κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, πού ἀκοῦτε κάθε Κυριακή στήν Θεία Λειτουργία, εἶναι μία ἱερή διακονία. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι πρέπει νά κηρύττουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, γιά νά μαθαίνουν οἱ χριστιανοί τά ὡραῖα τῆς πίστεώς τους καί νά μποροῦν νά ἀντικρούουν τούς αἱρετικούς. Τούτη μάλιστα τήν ἐποχή πού ζοῦμε, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη προηγούμενη ἐποχή, οἱ αἱρέσεις ἔχουν πληθυνθεῖ καί οἱ αἱρετικοί ἔχουν ἀποθρασυνθεῖ καί θέλουν νά μᾶς ἐπιβάλουν τό ψέμα τους καί νά μᾶς ὑποτάξουν. Γι᾿ αὐτό καί τά κηρύγματά μου θέλω νά εἶναι κατά τῶν αἱρέσεων γιά στηριγμό τῆς πίστης τῶν χριστιανῶν τοῦ ποιμνίου μου.

2. Στό σημερινό μου κήρυγμα θέλω νά σᾶς πῶ λίγα καί γενικά περί τῆς ἱστορίας τοῦ Παπισμοῦ καί παρακαλῶ νά τά προσέξετε. Στήν ἀρχή, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἤμασταν ὅλοι ἑνωμένοι. Στήν Δύση καί στήν Ἀνατολή ἤμασταν ὅλοι Ὀρθόδοξοι. Οἱ Πάπες τῆς Δύσης ἦταν Ὀρθόδοξοι. Ὅλοι ξέρουμε ἀπό τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας πόσο ἡ παλαιά Ρώμη ὑποστήριξε τούς ἀγῶνες τῶν ἁγίων Πατέρων καί μάλιστα τούς ἀγῶνες τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων. Καί ἡ παλαιά Ρώμη εἶχε κοινωνία καί ἑνότητα μέ τήν νέα Ρώμη, τήν Κωνσταντινούπολη, καί μέ ὅλα τά Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα.

3. Ἀλλά στό προσκήνιο ἐμφανίστηκαν οἱ Φράγκοι. Ποιοί ἦταν αὐτοί; Αὐτοί ἦταν ἕνας λαός βάρβαρος καί ἀπολίτιστος μέ ἰσχυρό στρατό καί δύναμη καί μέ καταστρωμένο σχέδιο κυριαρχίας. Ἤθελαν νά κυριαρχήσουν στήν Εὐρώπη, ἤθελαν νά καταλάβουν τόν Παπικό θρόνο καί νά ἀνασυστήσουν τήν Δυτική Αὐτοκρατορία καί ἔπειτα νά ἐξοντώσουν τήν Ἀνατολική Αὐτοκρατορία, τήν λεγόμενη Ρωμηοσύνη. Οἱ Φράγκοι αὐτοί ἦταν εἰδωλολάτρες πρῶτα καί ἔπειτα ἔγιναν χριστιανοί. Ὅμως, παρά τό ὅτι ἔγιναν χριστιανοί καί παρίσταναν τόν Ὀρθόδοξο, δέν ἐγκατέλειψαν τίς φράγκικες εἰδωλολατρικές δεισιδαιμονίες τους καί ἤθελαν νά ἀναμίξουν τήν Ὀρθοδοξία μέ αὐτές. Σάν Ὀρθόδοξοι πού παριστάνονταν εἶχαν δική τους ἱεραρχία καί μάλιστα ἤθελαν νά καταλάβουν τόν Παπικό θρόνο καί νά ἐπιβληθοῦν στήν δυτική χριστιανοσύνη.

4. Γιά νά δεῖτε, ἀδελφοί, ἄν αὐτοί οἱ Φράγκοι εἶναι ἤ δέν εἶναι Ὀρθόδοξοι, σᾶς λέγω τό ἑξῆς: Τό ἔτος 794 μ.Χ. ἡ ἱεραρχία τους κατεδίκασε τήν Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδο, αὐτήν τήν Σύνοδο πού θέσπισε νά τιμοῦμε τά ἅγια εἰκονίσματα. Καί τό ἔτος πάλι 809 μ.Χ. ἡ ἱεραρχία τῶν Φράγκων πρόσθεσε τό «Φιλιόκβε» στό «Πιστεύω», τήν αἵρεση δηλαδή ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἀπό τόν Υἱό, ὄχι μόνο ἀπό τόν Πατέρα, ὅπως μᾶς τό εἶπε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός (Ἰωάν. 15,26). Τότε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, καί τῆς ᾿Ανατολῆς καί τῆς Δύσεως, διαμαρτυρήθηκαν γι᾿ αὐτό. Μάλιστα ὁ τότε Ὀρθόδοξος Πάπας τῆς Ρώμης Λέων Γ´, γιά ἀντίδραση καί διαμαρτυρία, χάραξε σέ δύο ἀργυρές πλάκες τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, χωρίς τήν προσθήκη τοῦ «Φιλιόκβε», καί τό τοποθέτησε στόν ναό τοῦ Ἁγίου Πέτρου, «γιά φύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως», ὅπως ἔγραψε. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά κατά τήν Η´ Οἰκουμενική Σύνοδο, τό 879 μ.Χ. οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Ἀνατολῆς, ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ ἁγίου Φωτίου, καί οἱ Ὀρθόδοξοι τῆς Δύσης, ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Πάπα Ἰωάννου τοῦ Η´, καταδίκασαν τήν προσθήκη τοῦ «Φιλιόκβε» καί ἀναθεμάτισαν τούς Φράγκους, πού τόλμησαν τήν προσθήκη αὐτή. Φαίνεται καθαρά τώρα ὅτι οἱ Φράγκοι εἶναι ἑτερόδοξοι καί αἱρετικοί. Ὥστε: Στήν Δύση καί τήν Ἀνατολή ἀπό τήν μιά μεριά ἔχουμε τούς Ὀρθοδόξους καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά, στήν Δύση, ἔχουμε τούς αἱρετικούς Φράγκους.

5. Τήν ἐποχή αὐτή πού μιλᾶμε οἱ Φράγκοι ἐπίσκοποι ἔκαναν τρομερούς διωγμούς ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, κατηγορώντας τους ὅτι ἔχουν πέσει σέ λάθη καί ὅτι δέν ἔχουν καλή θεολογία, ἐνῶ ἡ δική τους θεολογία, ἡ φράγκικη, αὐτή εἶναι ἡ καλή καί σωστή. Τελικά, χριστιανοί μου, γιά νά μήν τά πολυλέγω, τό 1014 μ.Χ. οἱ Φράγκοι εἶχαν καταφέρει πιά νά ἐπιβληθοῦν στόν Ὀρθόδοξο Παπικό Θρόνο τῆς Δύσης καί νά κάνουν δικό τους ἰταλόφραγκο Πάπα, τόν Βενέδικτο Η´. Αὐτός, σάν προερχόμενος ἀπό τούς Φράγκους, ἔβαλε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό «Φιλιόκβε» καί ἔτσι, μέ τήν πράξη του αὐτή, ἀποκόπηκε ἀπό τά ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Πάπας τῆς Δύσεως δέν εἶναι Ὀρθόδοξος, ὅπως οἱ προηγούμενοί του, ἀλλά εἶναι αἱρετικός Φραγκόπαπας. Κόπηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί αὐτός καί ὅλη ἡ ἱεραρχία του καί ὅλοι οἱ Χριστιανοί τῆς Δύσεως, οἱ ἑνωμένοι μαζί του. Πρόκειται γιά Σχίσμα, τό ὁποῖο ἔγινε ὁριστικό τό 1054 μ.Χ., τότε πού ἔχουμε καί τά ἀναθέματα.

6. Ἀπό τά παραπάνω σύντομα πού εἶπα, ἀδελφοί Χριστιανοί, φαίνεται πολύ καθαρά, πρῶτον μέν, ὅτι οἱ σημερινοί Ρωμαιοκαθολικοί, ὅπως τούς λέγουν, δέν εἶναι οἱ ἴδιοι μέ τούς παλαιούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς τῆς Δύσης. Ἐκεῖνοι ἦταν πραγματικά Ὀρθόδοξοι, ἀλλά τοῦτοι οἱ σημερινοί εἶναι κακόδοξοι, εἶναι αἱρετικοί. Εἶναι Φράγκοι, γιατί Φράγκος Πάπας τούς κυριάρχησε καί τούς νόθευσε τό «Πιστεύω». Καί αὐτοί τό δέχτηκαν καί τό δέχονται ἀκόμη. Καί ἐμεῖς τούς λέμε καί τούς παρακαλᾶμε νά διώξουν τίς φράγκικες αἱρέσεις καί νά ἑνωθοῦμε πάλι ὡς Ὀρθόδοξοι, ἀλλά αὐτοί μέχρι τώρα καμμιά μετάνοια. Καί ὄχι μόνο δέν μετανοοῦν οἱ Φράγκοι Πάπες, ἀλλά εἶναι θρασεῖς καί κάνουν βήματα πρός ἐμᾶς, ἐπιδιώκοντες νά κάνουν καί ἐμᾶς νά φραγκέψουμε, νά δεχθοῦμε δηλαδή καί ἐμεῖς τίς πλάνες τους. Αὐτό γιά ἐκείνους σημαίνει «ἕνωση».

Τό ἄλλο πού φαίνεται ἀπό τά ὅσα σᾶς εἶπα παραπάνω εἶναι ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, ἀδελφοί μου, εἶναι ΜΙΑ, ὅπως μία εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐνῶ τά ψέματα εἶναι πολλά. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί μέ τίς φράγκικες αἱρέσεις τους κόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἀναθεματίστηκαν ἀπό τά Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα. Δέν ἀποτελοῦν λοιπόν Ἐκκλησία, δέν βγάζουν ἁγίους. Εἶναι ἁπλῶς μιά κοσμική καί πολιτική ἐξουσία, πού ἀποβλέπει σέ μία παγκόσμια κυριαρχία, ὅπως παλαιά οἱ Φράγκοι, ἀπό τούς ὁποίους προῆλθαν. Ἔτσι ἐξηγοῦνται οἱ ἐπισκέψεις καί οἱ διεισδύσεις τοῦ Πάπα στήν Ἀνατολική Εὐρώπη, στά Βαλκάνια καί στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Θέλει νά μᾶς ὑποτάξει. Δέν θά τοῦ περάσει!

ΠΗΓΗ : † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, "ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ", Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2011, αριθ. 53, σ. 222 κ.ε.