"Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Κατά Ιωάννη 8,32).

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΛΟΓΟΣ - ιγ ΄ Περί τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Καί ὁποία τίς ἐστιν ἤ πῶς ἐν ἡμῖν γίνεται ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ καί ἐν αὐτῇ ἡ ἀνάστασις τῆς ψυχῆς. Καί τί τό μυστήριον ταύτης τῆς ἀναστάσεως



δελφοί και πατέρες, δη τό Πάσχα, χαρμόσυνος μέρα, πάσης εφροσύνης καί θυμηδίας, τς το Χριστο ναστάσεως κατά περίοδον το χρόνου παραγινομένης εί μλλον δέ καθ᾿ κάστην καί εννάως γινομένης ν τος εδόσι τό μυστήριον ταύτης, χαρς καί γαλλιάσεως φάτου πλήρωσε τάς καρδίας μν, λύσασα πί τό ατό τς πανσέπτου νηστείας τόν κόπον μλλον επεν, τελειώσασα καί μα παρακαλέσασα μν τάς ψυχάς, διό καί πρός νάπαυσιν καί εχαριστίαν πάντας μο τούς πιστούς προσκαλεσαμένη, ς ρτε, διλθεν. Εχαριστήσωμεν ον τ Κυρί, τ διαβιβάσαντι μς τό πέλαγος τς νηστείας καί ες τόν λιμένα τς ατο ναστάσεως γαγόντι μετ᾿ εθυμίας μς· εχαριστήσωμεν ατ, ο τε καλς καί προθύμως μετά ζεούσης προθέσεως καί γώνων τς ρετς τόν δρόμον διανύσαντες τς νηστείας καί ο σθενήσαντες περί τατα δι᾿ λιγωρίαν καί ψυχς σθένειαν, πειδή ατός στιν καί τος σπουδαίοις πέρ κ περισσο διδούς τούς στεφάνους καί τούς ξίους μισθούς τν ργων ατν, καί συγγνώμην αθις τος σθενεστέροις, ς λεήμων καί φιλάνθρωπος, πονέμων. ρ γάρ τάς διαθέσεις μν τν ψυχν καί τάς προαιρέσεις μλλον τούς κόπους το σώματος, δι᾿ ν γυμνάζομεν πρός ρετήν αυτούς, πλεον τήν σκησιν προθυμί ψυχς πιτείνοντες λαττον δι᾿ σθένειαν σώματος ταύτην τν σπουδαίων ποιούμενοι, καί κατά τάς προθέσεις μν ντιμετρε τά παθλα καί τά το Πνεύματος κάστ χαρίσματα, ποιν περίφημον καί νδοξον τν σπουδαίων τινά ἐῶν ταπεινόν τι καί δεόμενον πιπονωτέρας καθάρσεως.
λλά γάρ δωμεν, ε δοκε, καί καλς ξετάσωμεν, τί τό μυστήριον τς το Χριστο το Θεο μν ναστάσεως, περ εί τος βουλομένοις μν μυστικς γίνεται, καί πς ν μν Χριστός ς ν μνήματι θάπτεται καί πς νούμενος τας μετέραις ψυχας ξανίσταται, συνανιστν καί μς αυτ. στι δέ σκοπός το λόγου τοιοτος.
Χριστός καί Θεός μν, πί σταυρο κρεμασθείς καί προσηλώσας ν ατ τήν μαρτίαν το κόσμου, θανάτου γευσάμενος, κατλθεν ν τος κατωτάτοις το δου. σπερ ον ξ δου πάλιν νελθών ες τό χραντον αυτο σμα εσλθεν, ο κατελθών κεσε οδαμς χωρίσθη, καί εθύς νέστη κ τν νεκρν καί μετά τατα νλθεν ες ορανούς μετά δόξης πολλς καί δυνάμεως, οτω δή καί νν ξερχομένων μν κ το κόσμου καί εσερχομένων διά τς τν παθημάτων το Κυρίου ξομοιώσεως ν τ τς μετανοίας καί ταπεινώσεως μνήματι, ατός κενος ξ ορανν κατερχόμενος, εσέρχεται ς ν τάφ ν τ μν σώματι, καί νούμενος τας μετέραις ψυχας ξανιστ νεκράς οσας μολογουμένως ατάς, καί τηνικατα βλέπειν μπαρέχει τ οτως ναστάντι σύν τ Χριστ τήν δόξαν τς μυστικς ατο ναστάσεως.
νάστασις ον Χριστο μετέρα πάρχει νάστασις, τν κάτω κειμένων. κενος γάρ μή πεσών ες μαρτίαν ποτέ, καθά γέγραπται, μηδέ λλοιωθείς τς δίας δόξης κν πωσον, πς ναστήσεταί ποτε δοξασθήσεται, εί ν περδεδοξασμένος καί περάνω πάσης ρχς καί ξουσίας διαμένων σαύτως; νάστασις καί δόξα Χριστο μετέρα, καθάπερ ερηται, δόξα πάρχει, διά τς ν μν ατο ναστάσεως γινομένη καί δεικνυμένη καί ρωμένη μν. παξ γάρ οκειωσάμενος τά μέτερα, ποιεν ν μν ατός, τατα αυτ πιγράφεται. νάστασις δέ ψυχς νωσίς στι τς ζως· σπερ γάρ τό νεκρόν σμα, ε μή δέξεται ν αυτ τήν ζσαν ψυχήν καί μίκτως ταύτ μιγ, ζν ο λέγεται οδέ δύναται, οτως οδέ ψυχή μόνη ζν ατή καθ᾿ αυτήν δύναται, ε μή ρρήτως καί συγχύτως νωθ Θε, τ ντως αωνί ζω. Πρό γάρ τς ν γνώσει καί ράσει καί ασθήσει νώσεως νεκρά στιν, ε καί νοερά πάρχει καί τ φύσει θάνατος. Οτε γάρ γνσις δίχα ράσεως, οτε ρασις δίχα ασθήσεως. στι δέ τό λεγόμενον οτως· ρασις καί ν τ ράσει γνσις καί ασθησις (ν τος πνευματικος δέ τοτό φημι, ν γάρ τος σωματικος καί δίχα ράσεως ασθησις γίνεται). Οόν τι λέγω; Τυφλός ες λίθον τόν πόδα κρούων ασθάνεται, δέ νεκρός ο· ν τος πνευματικος δε ε μή ες θεωρίαν λθ νος τν πέρ ννοιαν, τς μυστικς νεργείας οκ ασθάνεται. ον πρό τς θεωρίας τν πέρ νον καί λόγον καί ννοιαν παισθάνεσθαι λέγων ν τος πνευματικος, τ τάς ψεις πηρ οικεν, ς ν ος μέν πάσχει γαθος κακος παισθάνεται, γνοε δέ τά ν χερσίν ποσί καί τά παραίτια ζως θανάτου τούτ γενόμενα· τά γάρ περχόμενα ατ κακά γαθά οδαμς παισθάνεται τς πτικς στερημένος δυνάμεως καί ασθήσεως, θεν καί πολλάκις τήν άβδον πάρας πρός τήν το χθρο μυναν, ντ᾿ κείνου σθ᾿ τε τόν αυτο φίλον μλλον τύπτησε, το χθρο πρό τν φθαλμν ατο σταμένου καί διαγελντος ατόν.
νάστασιν Χριστο ο πλείονες μέν τν νθρώπων πιστεύουσιν, λίγοι δέ λίαν εσίν ο καί ταύτην βλέποντες καθαρς, ο δέ γε μή θεασάμενοι οδέ προσκυνεν δύνανται, ς γιον καί Κύριον, τόν Χριστόν ησον· “Οδείς γάρ, φησί, δύναται επεν Κύριον ησον, ε μή ν Πνεύματι γί”, καί λλαχο· “Πνεμα Θεός, καί τούς προσκυνοντας ατόν ν πνεύματι καί ληθεί δε προσκυνεν”. Οδέ γάρ λέγει τό ερώτατον λόγιον, καθ᾿ κάστην πί στόματος περιφέρομεν· νάστασιν Χριστο πιστεύσαντες, λλά τι; “νάστασιν Χριστο θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν γιον Κύριον ησον, τόν μόνον ναμάρτητον”. Πς ον προτρέπεται νν μς τό Πνεμα λέγειν τό γιον - ς ατήν δόντες, νπερ οκ εδομεν· “νάστασιν Χριστο θεασάμενοι”, παξ πρό χιλίων τν ναστάντος το Χριστο καί μηδέ τότε τοτον νιστάμενον δόντος τινός; ρα μή ψεύδεσθαι μς βούλεται θεία Γραφή; παγε, λλ᾿ ληθεύειν μλλον παρεγγυ, ς ν νί κάστ μν τν πιστν γγινομένης δηλονότι τς Χριστο ναστάσεως καί τοτο οχ πλς, λλά καθ᾿ ραν, ς επεν, ατο το Δεσπότου Χριστο ν μν ξανισταμένου, λαμπροφοροντος καί παστράπτοντος τάς τς φθαρσίας καί Θεότητος στραπάς. φωτοφόρος γάρ παρουσία το Πνεύματος ποδεικνύει, μλλον δέ ατόν κενον τόν ναστάντα ρν χαρίζεται. Διό καί λέγομεν·”Θεός Κύριος καί πέφανεν μν”, καί τήν δευτέραν ατο ποσημαίνοντες παρουσίαν πιφέροντες οτω λέγομεν· “Ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου”. Ος ον πιφαν Χριστός ξαναστάς, πάντως πνευματικς ατος τος πνευματικος μμασι ρώμενος δείκνυται. ταν γάρ ν μν διά το Πνεύματος γένηται, νιστ μς κ νεκρν καί ζωοποιε καί ατόν ν μν λον ρν ζντα δίδωσι, τόν θάνατον καί νώλεθρον, ο μόνον δέ, λλά καί συνανιστντα καί συνδοξάζοντα μς αυτ τρανς γινώσκειν χαρίζεται, καθώς πσα θεία Γραφή μαρτυρε.
Τατα τοίνυν εσί τά τν χριστιανν θεα μυστήρια, ατη γκεκρυμμένη τς πίστεως μν δύναμις, ν ο πιστοι δύσπιστοι μλλον επεν μίπιστοι οχ ρσιν, οτε μήν δεν οδαμς δύνανται. πιστοι δέ, δύσπιστοι καί μίπιστοι, οτοί εσιν ο μή διά τν ργων τήν πίστιν πιδεικνύμενοι. ργων γάρ δίχα καί ο δαίμονες πιστεύουσι καί Θεόν εναι τόν Δεσπότην μολογοσι Χριστόν· “Οδαμεν γάρ σε, φασί, τόν Υόν το Θεο”, καί λλαχο· “Οτοι ο νθρωποι δολοι το Θεο το ψίστου εσίν”. λλ᾿ μως οτε τούς δαίμονας οτε τούς νθρώπους ατούς τοιαύτη πίστις φελήσει. Οδέ γάρ τς πίστεως ταύτης φελος, νεκρά γάρ στι κατά τόν θεον πόστολον· “ πίστις γάρ, φησί, δίχα τν ργων νεκρά στιν”, σπερ καί τά ργα δίχα πίστεως. Νεκρά δέ πς; τι τόν ζωογονοντα Θεόν οκ χει ν αυτ, τι τόν επόντα· “ γαπν με τάς ντολάς τάς μάς τηρήσει, καί γώ καί Πατήρ λευσόμεθα καί μονήν παρ᾿ ατ ποιησόμεθα” οκ κτήσατο ν αυτ, να τ παρουσί ατο ξαναστήσ τόν κεκτημένον ατήν κ νεκρν καί ζωοποιήσ ατόν καί τόν ναστάντα ν ατ καί ατόν ναστήσαντα κατιδεν χαρίσηται. Νεκρά ον στιν τοιαύτη πίστις τούτου γε νεκα, μλλον δέ νεκροί ο ταύτην χωρίς τν ργων κεκτημένοι εσίν. γάρ πίστις, ες Θεόν, εί ζ καί ζσα ζωοποιε τούς κ προθέσεως γαθς προσερχομένους καί ποδεχομένους ατήν, τις καί πρό τς ργασίας τν ντολν πολλούς κ το θανάτου ες την ζωήν νήγαγε καί τόν Χριστόν καί Θεόν πέδειξε. Καί μελλον ν, ε νέμειναν τας ατο ντολας καί ταύτας μέχρι θανάτου φύλαξαν, διαφυλαχθναι καί ατοί π᾿ ατν – οοι δηλονότι γεγόνασιν πό μόνης τς πίστεως· πεί δέ μετεστράφησαν ς τόξον στρεβλόν καί τας προτέραις ατν περιεπάρησαν πράξεσιν, εκότως εθύς καί περί τήν πίστιν ερέθησαν ναυαγήσαντες καί το ληθινο πλούτου, ς στι Χριστός Θεός, αυτούς δυστυχς πεστέρησαν. περ να μή πάθωμεν καί μες, τηρήσωμεν, ξι, τάς ντολάς το Θεο ση δύναμις, να καί τν παρόντων καί τν μελόντων γαθν, λέγω δή ατς τς το Χριστο θέας, παπολαύσωμεν, ς γένοιτο πάντας μς πιτυχεν χάριτι το Κυρίου μν ησο Χριστο, δόξα ες τούς αἰῶνας. μήν.