"Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Κατά Ιωάννη 8,32).

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ ΗΤΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ

Ο Ιησούς διδάσκων στη Συναγωγή.

Ἲνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου Χρόνου”

Ο εορτασμός της αρχής του Εκκλησιαστικού έτους την πρώτη του Σεπτέμβρη, δηλ. της Εκκλησιαστικής πρωτοχρονιάς καθιερώθηκε στην Εκκλησίας μας ως ιδιαίτερη εορτή – η οποία έχει και τη σχετική ακολουθία - στις αρχές του δ΄ αιώνα. Οι Αυτοκράτορες της Ρώμης, προκειμένου να διατηρήσουν τα πολυάριθμα στρατεύματά τους, επέβαλαν ετήσιο φόρο σε όλη την Αυτοκρατορία. Το διάταγμα της επιβολής του φόρου ονομάζονταν Indictio, δηλαδή ορισμός ή διάγγελμα περί του φόρου. Απ΄ εδώ προήλθε η λέξη Ινδικτιών, την οποίαν χρησιμοποιούσαν οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, ενώ μερικές φορές αντί αυτής την λέξη Επινέμησιν, δηλαδή διανομή. Υπάρχουν τρία είδη χρονολογικής αρίθμησης με Ινδικτίωνες : 1) η Δυτική που αρχίζει στις 24 Σεπτεμβρίου, 2) η Παπική που ξεκινά την 1η Ιανουαρίου και 3) της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία αρχίζει τη πρώτη του Σεπτέμβρη. Επειδή μετά τη συγκομιδή των καρπών το καλοκαίρι γίνεται κατά κάποιο τρόπο η συμπλήρωση του έτους, και ξεκινά το Φθινόπωρο με τη σπορά για τη νέα χρονιά, γι΄ αυτό και ο Σεπτέμβριος λογίζεται ως η αρχή του νέου έτους για την Εκκλησία. Σύμφωνα με τη διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει την Ινδικτίωνα για τρεις λόγους : 1) επειδή είναι η αρχή του χρόνου, 2) επειδή κατά την σημερινή μέρα πήγε ο Κύριός μας στην συναγωγή των Ιουδαίων και του δόθηκε το βιβλίο του Προφήτη Ησαία για να αναγνώσει και καθώς το άνοιξε ο Κύριος, βρέθηκε στο 61ο κεφάλαιο του Ησαία, όπου αναφέρονταν γι΄ αυτόν : “Πνεύμα Κυρίου επ΄ εμέ, ου ένεκεν έχρισέ με. ευαγγελίσασθαι πτωχοίς...” (να σημειωθεί ότι για ορισμένους το περιστατικό συνέβη κατά το δεύτερο έτος του κηρύγματος του Χριστού μετά το θαύμα του στον γάμο της Κανά και την συνομιλία του με την Σαμαρείτιδα στο φρέαρ, στην συναγωγή της Ναζαρέτ), 3) όπως δια μέσου των ύμνων και της ικεσίας που προσφέρουμε στον Θεό, να ευλογήσει το νέο έτος και να χαρίσει ευτυχία και αγαθά, να φωτίσει τη διάνοιά μας ώστε να διάγουμε το νέο έτος με αγαθή συνείδηση και τηρώντας τις εντολές του και έτσι να κερδίσουμε τα αιώνια ουράνια αγαθά.
  

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ


Εν μέσω των τραγικών εξελίξεων που κορυφώνονται στην Συρία, παρουσιάζουμε ένα τμήμα από το Αγιολόγιο της μαρτυρικής περιοχής, ενθυμούμενοι ότι στην Αντιόχεια οι πιστοί του Χριστού ονομάστηκαν για πρώτη φορά Χριστιανοί (Πράξεις των Αποστόλων 11, 26). 


Απόστολος Θαδδαίος (Έδεσσα), Απόστολος Παύλος, Λουκάς ο Ευαγγελιστής (καταγωγή από την Αντιόχεια), Νικόλαος (εις των 7 διακόνων Πράξεις 6, 5),        Τίμων εις των Επτά διακόνων (Πράξεις 6, 5) μαρτύρησε στα Βόστρα, Απόστολος Ανανίας   (εις των Εβδομήκοντα Αποστόλων) επίσκοπος Δαμασκού, Ιγνάτιος ο Θεοφόρος επίσκοπος Αντιόχειας (1ος αιών), Αριστίων (Απαμεία 2ος αιών), Βαβύλας επίσκοπος


Αντιόχειας (3ος αιών), Δημητριανός επίσκοπος Αντιόχειας Ιερομάρτυρας (3ος αιών), Ευστάθιος Αρχιεπίσκοπος Αντιοχείας της μεγάλης (3ος αιών), Χριστίνα Μεγαλομάρτυς (Τύρος 3ος αιών), Κυπριανός 3ος αιών (γεννήθηκε στην Αντιόχεια), Πελαγία Ιερομάρτυς (Ταρσός 3ος αιών), Ιερομάρτυρες Τρόφιμος - Σαββάτιος -Δορυμέδων (3ος αιών), Οσία Πελαγία (3ος αιών), Ιωάννης ο Ανάργυρος 3ος - 4ος αιών (κατάγονταν από την Έδεσσα), Ανθούσα (μητέρα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου), Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Θεοδώρητος


Ιερομάρτυρας πρεσβύτερος της Αντιόχειας (4ος αιών), Θόδωρος Ιερομάρτυς (4ος αιών), Λουκιανός Ιερομάρτυρας (4ος αιών Σαμόσατα), Μελέτιος Αρχιεπίσκοπος Αντιόχειας (4ος αιών), Μελχίων πρεσβύτερος Αντιόχειας (4ος αιών), Εφραίμ ο Σύρος (4ος αιών), Ιερομάρτυρας, Συμεών ο Στυλίτης (5ος αιών),


Συμεών ο διά Χριστόν Σαλός και Ιωάννης (από την Έδεσσα (6ος αιών), Όσιος Συμεών (6ος αιών Έδεσσα - Αντιόχεια), Ανδρέας Αρχιεπίσκοπος Κρήτης ο υμνογράφος 7ος - 8ος αιών (κατάγονταν από την Δαμασκό), Αναστάσιος Ιερομάρτυρας επίσκοπος Αντιόχειας (6ος αιών), Εφραίμ Πατριάρχης (6ος αιών), Ιωάννης ο Δαμασκηνός (7ος προς 8ο αιώνα), Όσιος Ιωάννης ο Ομολογητής (γεννήθηκε στην Ειρηνούπολη της Δεκάπολης της Συρίας 9ος αιών), Χριστόφορος Πατριάρχης Αντιόχειας Ιερομάρτυς (10ος αιών), Όσιος Θεοδόσιος, Πιέριος Ιερομάρτυρας


πρεσβύτερος της Αντιόχειας, Λουκιανός Ιερομάρτυρας πρεσβύτερος, Όσιος Βαρλαάμ ο αναχωρητής, Κυπριανός, Συμεών Αρχιεπίσκοπος Αντιόχειας, Αφροδίσιος – Μίσδας – Μακρόβιος – Ουαλεριανός – Λεόντιος – Αντωνίνος μάρτυρες στη Σκυθούπολη της Συρίας, Ισαάκ ο Σύρος, Όσιος Ανδρόνικος και η συμβία του, Όσιος Βαρλαάμ ο Αναχωρητής, Άγιος Διομήδης (εκ Ταρσού), Παρθενομάρτυς Θεοδώρα (Τύρος), Μάρτυς Παγκράτιος.


Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

“ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΜΟΥ ΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ” - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ


Κάποτε, σε μία εορτή, ο π. Αρσένιος πήγε σε γειτονική καλύβη για να κοινωνήσει και ο Γέροντας ησύχαζε μόνος του, όπως το είχε προγραμματίσει. “Όλο το βράδυ εκείνο, μας έλεγε, είχα έμμονο λογισμό ότι ενώ οι άλλοι πατέρες θα κοινωνούσαν εγώ δεν είμαι άξιος αυτής της Χάριτος για τις αμαρτίες μου. Σε κάποια στιγμή, εκεί που καθόμουν και κρατούσα όσο μπορούσα την ευχή, σταμάτησα και συγκέντρωσα τις σκέψεις μου. Δούλευε μέσα μου ο ίδιος λογισμός και ένιωθα έντονη επιθυμία για τον Άρτο της Ζωής. Άρχισα σαν μοιρολόϊ, με παράπονο, την ευχούλα, που μάλλον αυτομεμψία ήταν, όταν αισθάνθηκα μια παρουσία. Άνοιξα τα μάτια μου, γιατί μολονότι πάντοτε έμενα στα σκοτεινά συνήθιζα να έχω και τα μάτια μου κλειστά. Βλέπω λοιπόν μπροστά μου έναν ολόφωτο Άγγελο, όπως τους περιγράφει η Εκκλησία μας, που γέμισε τον τόπο φως, φως του άλλου κόσμου. Κρατούσε στο χέρι του ένα κομψότατο και φωτεινό σκεύος, που το χωρούσε η παλάμη του. Το άνοιξε με προσοχή, με πλησίασε όσο έπρεπε και με πολλή ευλάβεια και προσοχή μου έδωσε στο στόμα μου μερίδα του Δεσποτικού Σώματος. Μετά, με κοίταξε με ένα σεμνό μειδίαμα, έκλεισε το σκεύος και έφυγε από την στέγη προς το μέρος που ήταν και πριν. Όλη την ημέρα εκείνη ο νους μου ήταν αιχμαλωτισμένος σε αυτή τη θεωρία, η καρδία μου γέμισε από αγάπη στον Χριστό μας και δεν θυμόμουν τίποτε άλλο επίγειο”.


ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ, ΨΥΧΟΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 1, 2006, σ. 106 κ.ε.
 

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ – ANTI ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑΣ – HELLAS NEWS 14 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012


Συνεπεία των ραγδαίων εξελίξεων στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή της εγγύς και μέσης ανατολής, αναδημοσιεύουμε παλαιότερο άρθρο μας σχετικά με την γεωπολιτική παρουσία του Ελληνισμού στην Συρία από την αρχαιότητα έως και τις μέρες μας. 

Σε συνέχεια του χθεσινού μας άρθρου για τα γεγονότα που ξεδιπλώνονται στην νοτιοανατολική λεκάνη της μεσογείου θαλάσσης και ειδικότερα στην Συρία, αναδημοσιεύουμε κείμενό μας – για την ιστορική παρουσία του Ελληνισμού στη Συρία - από την σημερινή Ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης Hellas News (σελ. 32) :

Η παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή της Συρίας και της εγγύς και μέσης ανατολής (Παλαιστίνη, Μεσοποταμία κλπ.) απαντάτε είδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γιγαντώθηκε όμως από τον ιδρυτή της δυναστείας των Σελευκιδών, Σέλευκου Α΄, υιού του Αντίοχου – στρατηγού του Φίλιππου Β΄ - και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου. Όμως, ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη, ευρισκόμενη κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία, την οποία ανάγει στην εποχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων (7ος π.Χ. αιών) και μας λέγει ότι την σεβάστηκαν ανέκαθεν πλην αυτών και οι Πέρσες ((Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, tom. 1, σελ. 291). Η Ιώνη ήταν κτισμένη από Αργείους  (όπως και η Ταρσός), κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν εκεί Κρήτες και Κύπριοι. Κοιτίδα λοιπόν του Ελληνισμού της Συρίας υπήρξε η πόλη της Ιώνης. Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού, ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια την κατ΄ Ισσόν, στον μυχό του Ισσικού κόλπου. Μερικά έτη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκ των διαδόχων του Αντίγονος, οικοδομεί στην Άνω Συρία την Αντιγόνεια, την οποία οίκησε με Αθηναίους και άλλους έλληνες. Εν συνεχεία ο Σέλευκος, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας κληροδοτεί ο εξ Αντιοχείας καταγόμενος σοφιστής Λιβάνιος, «…Παραλαβών δε Βαβυλώνα πόλεσιν (ελληνικαίς) πανταχόθεν εγκατέσπειρε και την Περσίδα και όλως ουδένα τόπον επιτήδειον δέξασθαι πόλιν αφήκε γυμνόν, αλλ΄ ελληνίζων  διετέλεσεν την βάρβαρον» (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, tom. 1, σελ. 304-305), για να σημειώσει επιπλέον ότι ο αριθμός των ελληνικών πόλεων που οικοδόμησε ήταν μεγαλύτερος από όσες έκτισαν η Αθήνα και η Μίλητος μαζί, κατά τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό. Σύμφωνα δε με παράδοση του Μαλαλά (Μαλαλά Χρονογραφία, έκδοση Βόννης, σελ. 203) και του Παυσανία του Χρονογράφου, ανέγειρε ακόμη 75 πόλεις στην Μεσοποταμία και την Περσία. Η περιοχή λοιπόν της Συρίας αποικίσθηκε και δημιουργήθηκαν πάμπολλες ελληνικές πόλεις, κέντρα ελληνικού πολιτισμού και βίου. Η περί τον ποταμό Ορόντη οικοδομηθείσα Αντιόχεια, το 300 π.Χ., αποικίστηκε από Αθηναίους, Κρήτες, Μακεδόνες και Κύπριους, και απετέλεσε λαμπρή εστία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στην περιοχή. Η Αντιόχεια με το πέρασμα του χρόνου κατέστη «τετράπολις», ονομαστή και περίφημη, κέντρο των τεχνών, της Φιλοσοφίας, της Ρητορικής και του ελληνικού πολιτισμού. Η Απαμεία ήτο μια ακόμη ελληνική πόλη κτισθείσα υπό των Μακεδόνων, ονομάζονταν δε και Πέλλα, έχοντας το όνομα της συζύγου του Σέλευκου, της Απαμείας. Δίπλα της υπήρχαν μικρότερες πόλεις όπως τα Μέγαρα, η Λάρισα και η Απολλωνία (Στράβωνας ις΄, 752). Η παραλιακή Λαοδίκεια, έλαβε το όνομα της μητέρας του Σέλευκου, ήταν επιφανής πόλη, όπως και η Σελεύκεια η εν Πιερία, μια εμπορική πόλη στις εκβολές του Οράντη ποταμού. Ονομαστές ελληνικές πόλεις της Άνω Συρίας πλην όσων αναφέρθηκαν ανωτέρω είναι και οι ακόλουθες : η Αρέθουσα – κτίσμα του Σέλευκου του Νικάτορα, η Επιφάνεια επί του Ορόντη ποταμού – κτίσμα του Αντίοχου του επιφανούς, η Επιφάνεια η προς τον Ευφράτη, η Βαμβύκη ή Ιεράπολις, η Βέροια, η Ηράκλεια, η Ποσείδιον, το Ηράκλειον (παραθαλάσσιες και οι δύο) και το χωρίον Νυμφαίο. Βόρεια της Αντιόχεις απαντούνταν οι ακόλουθες πόλεις : η Αντιόχεια προς Ταύρο, η Γερμανικεία, η Δολίχη, η Νικόπολις, η Κυρηστινή και η Σελευκόβηλος. Ακολούθως η Δαμασκός, «ο οφθαλμός της Ανατολής», μετά την νίκη του Μ. Αλεξάνδρου στον Ισσό ποταμό, κατέστη ελληνική πόλη και αποικίστηκε υπό ελλήνων. Από τις διασωθείσες δε επιγραφές πληροφορούμαστε ότι στην Δαμασκό λάμβαναν χώρα και Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πόλη Χαλκίς η επί Βήλω (ποταμός) ήταν μια ακόμη ονομαστή Ελληνική αποικία στη Συρία, κτίσμα του Σέλευκου Νικάτορος, η οποία ήτο και πατρίδα του φιλοσόφου Ιάμβλιχου του θείου. Υπήρχε και άλλη Χαλκίδα, κοντά στη Βέροια, που ονομάστηκε Κινναστρίν. Η Έμεσα – σημερινή Χομς – ήταν πατρίδα του περίφημου φιλοσόφου Ποσειδώνιου του Στωϊκού. Η πόλη της Παλμύρας, βορειοανατολικά της Δαμασκού, η αποκαλούμενη και «νύμφη της ερήμου», βρίθει ελληνικών επιγραφών. Μερικοί ονομαστοί Έλληνες οι οποίοι γεννήθηκαν,  έδρασαν και μεγαλούργησαν στην περιοχή αυτή είναι οι ακόλουθοι : Ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης, ο Ιατροφιλόσοφος Απολλώνιος εξ Αντιοχείας, ο στωϊκός Φιλόσοφος Απολλοφάνης εξ Αντιοχείας, ο υιός του Ιάμβλιχου Αρίστων, ο Ποιητής Αρχίας εξ Αντιοχείας, ο Ρητοροδιδάσκαλος Δημήτριος ο Σύρος, ο στωϊκός Φιλόσοφος Διογένης εκ Σελευκείας, ο Μίθρης ο εκ Συρίας, ο Ιστορικός Σέλευκος ο Εμεσηνός κ.α. Η ελληνικότατη πόλη της Αντιόχειας είναι αυτή που έδωσε στην νέα διδασκαλία που ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα το όνομα χριστιανοί. Η γλώσσα της Εκκλησίας της Αντιόχειας ήτο η Ελληνική. Ο ιδρυτής της ο Απόστολος Παύλος δίδασκε στην Αντιόχεια στην Ελληνική γλώσσα, έγραψε εκεί επιστολές του στα Ελληνικά. Και ο συνοδός του, ο Λουκάς ο Ευαγγελιστής κατήγετο από την Αντιόχεια. Η Εκκλησία της Αντιόχειας διατήρησε στο πέρασμα των αιώνων τον Ελληνικό της χαρακτήρα και την Ελληνική της γλώσσα και εξ αυτής ήλκουν τη καταγωγή τους οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας αλλά και οι ουνίτες Ελληνοκαθολικοί στους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω.  Ενδεικτικά αναφέρουμε και ορισμένους εκκλησιαστικούς συγγραφείς : ο Ιγνάτιος επίσκοπος Αντιοχείας, 1oς μ.Χ. αιών (οι επιστολές του υπάρχουν στον 4ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne), ο Θεόφιλος επίσκοπος Αντιοχείας, (Ελληνική Πατρολογία Migne – τόμος 6), ο Σεραπίων Αντιοχείας, ο Μαλχίων ο Πρεσβύτερος, ο Απολλινάριος εκ Λαοδίκειας, ο Μέγας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Παύλος Σαμοσατεύς, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Αββάς Ζωσιμάς, ο Ιωάννης Μόσχος συγγραφεύς του Λειμωνάριου, ο νομομαθής Θεόδωρος Βαλσαμών Πατριάρχης Αντιοχείας, ο Ευάγριος ο σχολαστικός συγγραφεύς Εκκλησιαστικής Ιστορίας,  κ.α. Αυτοί οι έξοχοι άνδρες και τα συγγράμματα τους δεικνύουν ότι ως την εποχή της μωαμεθανικής κατάκτησης στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., αλλά και μετά από αυτήν, η Ελληνική γλώσσας ήταν η εθνική γλώσσα των ορθοδόξων της περιοχής, η γλώσσα της παιδείας, η γλώσσα λατρείας του Θεού. Ως διαφάνηκε η Αντιόχεια ήταν η πόλη εκείνη της Ανατολής όπου και προ της εμφανίσεως του Χριστιανισμού δέσποζε η Ελληνική θύραθεν παιδεία, η Φιλοσοφία και η Ρητορική, τα Ελληνικά γράμματα, αλλά και μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού δέσποζε ο Ελληνοχριστιανικός της χαρακτήρας και ήτο κέντρο φιλοσοφικών αναζητήσεων και καλλιέργειας όχι μόνον της ελληνικής γλώσσας αλλά κυρίως του Χριστιανικού πνεύματος. Είναι δε η πόλις της Αντιόχειας ο τόπος όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά σαφώς διαχωρισμένοι οι τρεις βαθμοί της Ιερωσύνης στην Εκκλησία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, οι Έλληνες Πατριάρχες της Αντιόχειας αγωνίζονταν εναντίον της λατινικής προπαγάνδας, η οποία δεν είχε πετύχει μεγάλες προόδους στην περιοχή, παρά μόνον στους Ιακωβίτες και τους Μαρωνίτες. Αντίθετα, αρκετοί Ορθόδοξοι είχαν ασπαστεί τον Μουσουλμανισμό, συνεπεία του γεγονότος ότι η περιοχή πέρασε στα χέρια των Τούρκων. Από τον 16ο αιώνα όμως και μετέπειτα, κατόπιν της εγκατάστασης Λατίνου επισκόπου στη Σιδώνα, υπήρξε διαρροή Ορθοδόξων προς τον Καθολικισμό, το δε 1837, η Ουνιτική Εκκλησία αναγνωρίστηκε από την Υψηλή Πύλη και καθήρπασε πολλούς Ορθοδόξους ναούς. Οι Προσπάθειες των Ορθοδόξων Πατριαρχών Ιερόθεου, Γεράσιμου και Σπυρίδωνα, ανάσχεσαν την Λατινική διείσδυση στην Συρία, όμως η φτώχεια, η έλλειψη συστηματικής διδασκαλίας και οι επιθέσεις των μουσουλμάνων, συνετέλεσαν στην εμφάνιση και νέων προπαγανδών στην περιοχή, όπως η Προτεσταντική. Η δράση όμως του Ρώσου Πορφύριου Ουσπένσκυ από του 1843 στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. με την ίδρυση και δράση της Παλαιστινής εταιρίας, προκειμένου να προωθηθούν τα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στο Ελληνικό Πατριαρχείο της Αντιόχειας, με την δημιουργία εθνοφυλετικού ζητήματος, του Αραβικού Ζητήματος, το λεγόμενο Αντιοχειανό ζήτημα. Εξεγείρανε τους αραβόφωνους πληθυσμούς εναντίον των Ελλήνων, θέτοντας τους την ιδέα ότι ήσαν Άραβες και όχι Έλληνες όπως καυχούνταν οι ίδιοι. Η σκανδαλώδης επέμβαση των Ρώσων στην Εκκλησία της Αντιόχειας επέφερε την δι' εξαναγκασμού παραίτηση του Έλληνα Πατριάρχη Αντιοχείας στις 15 Απριλίου του 1897 και την εκλογή Άραβα Πατριάρχη μόνον από τους Αραβόφωνους, των Ελλήνων αποκλεισθέντων από την εκλογή. Στα τέλη του 19ου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας κατοικούσαν οι ακόλουθες εθνότητες : 1. Ανσαρί, 2. Άραβες = οι οποίοι θρησκευτικά ήταν Μωαμεθανοί, Ορθόδοξοι και Γρηγοριανοί, 3. Αρμένιοι = ήταν καθολικοί και διαμαρτυρόμενοι, 4. Βεδουίνοι, = οι οποίοι ήταν Αραβικό φύλο, νομάδες με διαφορετική γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα από τους λοιπούς Άραβες, 5. Δρούζοι = ευρισκόμενοι στις πεδιάδες του Λιβάνου και στο όρος Ερμών, 6.  Έλληνες = οι οποίοι ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 7. Ιακωβίτες = μονοφυσίτες που έλαβαν το όνομα εκ του αρχηγού τους επισκόπου Εδέσσης Ιακώβου, 8. Ισμαηλίτες = που ήταν Σιίτες από την Περσία, εγκαταστάθηκαν τον 11ο αιώνα μ.Χ. στη Συρία και αποκαλούνταν Αssassin από την εποχή των Σταυροφόρων, 9. Ισραηλίτες, 10. Κιρκάσιοι = προερχόμενοι από τον Καύκασο, 11. Κούρδοι = κατοικούσαν στο νομό των Αδάνων και του Χαλεπίου, 12 Λατίνοι. 13. Μαρωνίτες = ενωμένοι μετά των καθολικών αριθμούσαν περί τους 220 χιλιάδες. Πρόκειται για αιρετικούς μονοθελήτες, οι οποίοι κυνηγημένοι από τους Βυζαντινούς κατέφυγαν στη Συρία και ίδρυσαν την “εκκλησία” στην μονή του Πατριάρχου τους Μάρωνα, 14 Μελχίτες = αν και ονομάζονται grecs-unis, ούτε ελληνική καταγωγή έχουν ούτε ήταν ορθόδοξοι, επίσης ομιλούν την αραβική γλώσσα. Πρόκειται για Άραβες που εκχριστιανίστηκαν τον 4ο αιώνα. Μην επιθυμώντας να είναι υπό την πνευματική ηγεσία των Ελλήνων Πατριαρχών, δήλωσαν υποταγή στον Πάπα με τον όρο να αντικαταστήσουν την Ελληνική γλώσσα της λειτουργίας τους με την Αραβική,15. Σύροι = που ήταν Ορθόδοξοι και Καθολικοί, 16. Τούρκοι, 17. Τουρκομάνοι (ή Τουραμέν) = Τούρκοι προερχόμενοι εκ του Τουρκεστάν, 18. Χαλδαίοι = Ουνίτες. Επιπλέον, αναφέρονταν ως οικούντες στην περιοχή επιπλέον : Αθίγγανοι, Γιεζίτες, Κιζίλ- μπάσηδες, Μετουαλή, Κόπτες, Πέρσες, Φελλάχοι σε μικρά πληθυσμιακά ποσοστά. Μια πανσπερμία και μωσαϊκό φυλών, λαών και διαφορετικών θρησκευμάτων. Μπορούμε να πούμε γενικά ότι ως προς την καταγωγή του διακρίνονταν σε : απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, Σύρων (Αραμαίους), Αράβων, Τούρκων και Φράγκων. Ως προς την θρησκεία δε : Μωαμεθανοί (Σουνίτες και Σιίτες), Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Καθολικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες και Ισραηλίτες. Τα νεώτερα χρόνια οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί του Πατριαρχείου της Αντιόχειας εντοπίζονταν στις περιοχές της Ταρσούς, στα Άδανα της Κιλικίας, στο Ερζερούμ και στο Διαρβακίρ ενώ ο συνολικός πληθυσμός του Πατριαρχείου στη Συρία,  τον Λίβανο, το Ιράκ και την Τουρκία ανέρχονταν – σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες του Πατριαρχείου (1963) – σε 500 χιλιάδες. Κάπου εδώ τερματίζεται η σύντομη περιήγησή – αναφορά μας στον Ελληνισμό της περιοχής της Συρίας από της εμφανίσεώς του εκεί έως και τον εικοστό αιώνα. Αναμφίβολα συνεπεία της έλλειψης του χώρου παρελήφθησαν αρκετά γεγονότα, έγινε όμως θαρρώ κατανοητή αρκούντως η παρουσία και η πολιτιστική προσφορά του στην περιοχή αυτή από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στις μέρες μας στη Συρία,  στρέφουν την προσοχή και τον νου μας στους εναπομείναντες ξεχασμένους εκεί Ελληνικούς πληθυσμούς, το προκεχωρημένο θα έλεγε κανείς φυλάκιο του Ελληνισμού στην περιοχή της εγγύς και μέσης ανατολής, μιας περιοχής που όπως διεφάνη ήταν πάντα ένας χώρος ζωτικών συμφερόντων για τον Ελληνισμό, οι οποίοι υφίστανται πιέσεις και πρέπει να επιβιώσουν (Ενδεικτική Βιβλιογραφία : Μυστακίδου Α.Β., Οι ετερόδοξες κοινότητες εν Συρία, εν Κωνσταντινουπόλει 1897, Δελικανή Καλλίνικου, Υπόμνημα επί του Αντιοχικού Ζητήματος, εν Κωνσταντινουπόλει 1904, Καρολίδου Παύλου, Περί της Εθνικής καταγωγής των Ορθοδόξων Χριστιανών Συρίας και Παλαιστίνης, Αθήναι 1909, ΘΗΕ, τομ. 2, Αθήναι 1963).

Πηγή : Hellas News

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΑΤΗΡ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΩΣ ΜΙΜΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ - ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ



Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΠΑΤΗΡ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΩΣ ΜΙΜΗΤΗΣ
ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
(Ὁμιλία εἰς Φλώρινα τήν 25η Αὐγούστου εἰς Ἡμερίδα ἀφιερωμένη στήν σεπτή μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης πατρός Αὐγουστίνου)
Κατά πρῶτον ἐκφράζω τήν εὐχαριστία μου στόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἑορδαίας κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟ, διότι, μεταξύ τῶν ἄλλων τετιμημένων Ἱεραρχῶν, ἐκάλεσε καί τήν ταπεινοτητά μου νά ὁμιλήσω στό πνευματικό αὐτό συμπόσιο, ἀφιερωμένο στόν κοινό ἡμῶν πνευματικό πατέρα καί διδάσκαλο, μακαριστό Μητροπολίτη Φλωρίνης πατέρα Αὐγουστῖνο. Λυπᾶμαι ὅμως γιατί τό θέμα τό ὁποῖο μοῦ ἀνετέθη νά ἀναπτύξω εἶναι βαθύ καί εὐρύ, ὁ δέ χρόνος ἑκάστου ὁμιλητοῦ εἶναι περιορισμένος καί δέν θά μπορέσω λοιπόν νά ἀναπτύξω ἐπαρκῶς τό θέμα, ὅπως θά ἤθελα.


1. Τό θέμα τῆς ὁμιλίας μου εἶναι: «Ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος ὡς μιμητής τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης». Εἰσέρχομαι κατ᾽ εὐθεῖαν στό θέμα λόγω στενότητος τοῦ χρόνου. Ἡ ἐμφάνιση τῶν προφητῶν στήν Παλαιά Διαθήκη εἶναι πολύ παλαιά. Κατά τόν 11ο αἰ. π.Χ. (ἐποχή τοῦ Σαμουήλ) ἔχουμε χωρίο κατά τό ὁποῖο βλέπουμε τούς προφῆτες νά εἶναι ὁμαδικά συγκεντρωμένοι. Ἀλλά ἐάν κατά τήν ἐποχή αὐτή οἱ προφῆτες εἶναι ὁμαδικά συγκεντρωμένοι, θά πρέπει τήν ἐμφάνιση μεμονωμένων προφητῶν νά τήν ἀποδώσουμε πολύ παλαιότερα, ὥστε νά ὑπάρξει χρόνος, κατά τόν ὁποῖο οἱ μεμονωμένοι προφῆτες συγκεντρώθηκαν καί συγκρότησαν ὁμάδες. Γι᾽ αὐτό καί εἶπα ὅτι ἡ ἐμφάνιση τῶν προφητῶν εἶναι πολύ παλαιά. Εἶναι σημαντικό γιά τό θέμα μας νά γνωρίσουμε τήν αἰτία ἐμφανίσεως τῶν προφητῶν. Τήν ἀναφέρω μέ λίγα λόγια: Ἡ καθαρή θρησκεία τοῦ Γιαχβέ, ὅπως τήν παρέλαβε ὁ Μωυσῆς στό ὄρος Σινᾶ, ὅταν οἱ Ἰσραηλῖτες εἰσῆλθαν στήν γῆ Χαναάν, κατέπεσε, διότι αὐτοί τήν ἀνέμειξαν μέ χαναανιτικά στοιχεῖα καί λάτρευαν τόν Γιαχβέ κατά τόν τρόπο λατρείας τῶν χαναανιτικῶν θεῶν. Ἔτσι ἔχουμε μία, λεγομένη ἀπό τούς ἑρμηνευτές, «λαϊκή θρησκεία», πού περιεῖχε στοιχεῖα καί ἀπό τήν μωσαϊκή θρησκεία καί ἀπό τό χαναανιτικό πάνθεο. Τό σοβαρό αὐτό γεγονός προκάλεσε τήν ἀντίδραση τῶν ζηλωτῶν  Ἰσραηλιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν τήν μωσαϊκή θρησκεία ἁγνή καί καθαρή, ἀνέπαφη ἀπό ξένα στοιχεῖα. Αὐτοί εἶναι οἱ προφῆτες. Ἐδῶ ἔχουμε τήν ἐμφάνιση τῶν προφητῶν. Οἱ προφῆτες λοιπόν, κατά τήν προέλευσή τους, εἶναι οἱ ἀντιδρῶντες κατά τῆς ἀλλοιώσεως τῆς καθαρῆς θρησκείας, τῆς θρησκείας τῶν πατέρων καί τῆς ἐπαναφορᾶς της στήν ὑψηλή της κορυφή, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τήν παρέδωσε ὁ Θεός στό Σινᾶ. Αὐτός εἶναι ὅλος ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἤρθαμε ἀπόψε ἐδῶ στήν ἕδρα δράσεώς του νά τιμήσουμε. Ὁ ἐπίσκοπος πατήρ Αὐγουστῖνος εἶχε ἐκ τῶν πατέρων αὐτοῦ τήν ψυχή του ζυμωμένη μέ τό πνεῦμα τῆς καθαρῆς θρησκείας, ὅπως αὐτή τήν δίδει ἡ Ἁγία Γραφή καί τήν βίωσαν καί δίδαξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες· καί ὡς γνήσιος λοιπόν προφήτης ἐπαναστατοῦσε, διεμαρτύρετο καί φώναζε, ὅταν ἔβλεπε ἀλλοίωση τοῦ πνεύματος τῆς θρησκείας τῶν πατέρων, ὄχι μόνον κατά τήν οὐσία της ἀλλοίωση, ἀλλά καί κατά τήν ἐξωτερική ἐκδήλωση, γιά τά κοντομάνικα τῶν γυναικῶν, ἐπί παραδείγματι, τούς θερινούς μῆνες στούς τόπους τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ.
2. Μετά ἀπό αὐτόν τόν γενικό χαρακτηρισμό τοῦ πατρός Αὐγουστίνου ὡς προφήτου ἔρχομαι σέ εἰδικώτερες πτυχές τοῦ θέματος, παρουσιάζοντας τόν Σεβασμιώτατο Γέροντα ὡς πιστό μιμητή τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Κατά πρῶτον θέλω νά κάνω μία διαλεύκανση τοῦ ὅρου «προφήτης». Μᾶλλον ἔχουμε λανθασμένη ἀντίληψη περί τῆς σημασίας τῆς λέξεως προφήτης. Οἱ πολλοί νομίζουν ὅτι οἱ προφῆτες λέγονται ἔτσι ἐπειδή προλέγουν τά μέλλοντα. Δέν εἶναι ὅμως αὐτή ἡ κυρία ἔννοια τῆς λέξεως προφήτης. Ἡ πρόθεση «πρό» ἐδῶ δέν ἔχει τήν σημασία τοῦ «προηγουμένως» (λέγω κάτι ἐκ τῶν προτέρων), ἀλλά ἔχει τήν σημασία τοῦ «ἀντί». Ὁμιλῶ («φημί») ἀντί κάποιου ἄλλου, ἀντί τοῦ Θεοῦ. Ὁ προφήτης λοιπόν, κατά τήν πρώτη σημασία τῆς λέξεως, εἶναι τό στόμα τοῦ Θεοῦ στίς μάζες τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι αὐτός πού προλέγει τά μέλλοντα. Γι᾽ αὐτό καί ἡ κύρια ὀνομασία τῶν προφητῶν εἶναι «ναμπί» ἀπό ρῆμα «ναμπού», πού σημαίνει λέγω, ὁμιλῶ. Ὡς ἔχων ὅμως τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ προφήτης προλέγει καί τά μέλλοντα, γι᾽ αὐτό ἔχει καί δεύτερη ὀνομασία· λέγεται καί «ρωέ», ἀπό ρῆμα «ραά»,  πού σημαίνει βλέπω. Γι᾽ αὐτό καί οἱ προφῆτες λέγονται «ὁρῶντες» (βλ. Α´ Βασ. 9,9)· εἶναι οἱ βλέποντες. Ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος εἶναι προφήτης μέ τήν ἔννοια τοῦ «ναμπί», γιατί δαπάνησε ὁλόκληρο τόν βίο του, ἀπό τήν μικρή του ἡλικία, στήν ἐξαγγελία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου Σαβαώθ. Καί γραπτῶς καί προφορικῶς ἐκήρυττε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως αὐτόν τόν ἐλάμβανε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλά θέλω νά ἀποδείξω τώρα ὅτι ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος ἦταν προφήτης καί μέ τήν ἔννοια τοῦ «ρωέ», τήν ἔννοια τοῦ βλέποντος. Ναί, ἦταν «Βλέπων»! Δέν ἔβλεπε ὁράματα, ὅπως ἰσχυρίζονταν ὅτι ἔβλεπαν οἱ ψευδοπροφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά ἦταν «βλέπων» μέ τήν ἄλλη, τήν θεολογική καί τήν πατερική ἔννοια τοῦ ὅρου. Μ᾽ αὐτήν τήν ἔννοια ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος ἔβλεπε τό κακό τῆς κοινωνίας τῆς ἐποχῆς του, ἔβλεπε ἀπό τί πάσχει αὐτή καί, σάν φωτισμένος πού ἦταν, πρόσφερε ὡς φάρμακο θεραπείας της τήν μετάνοια. Σ᾽ αὐτό ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος ἦταν πολύ καλός μαθητής τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι ὡς αἰτία τοῦ κοινωνικοῦ κακοῦ τῆς ἐποχῆς τους θεωροῦσαν τήν ἁμαρτία, τήν ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό (βλ. Ἠσ. κεφ. 1). Γι᾽ αὐτό καί ὡς διόρθωση τῶν πραγμάτων κήρυτταν τήν ἐπιστροφή στόν Θεό, κήρυτταν τήν μετάνοια. Μάλιστα οἱ προφῆτες, καί ἰδιαίτερα ὁ προφήτης Ἰερεμίας, κήρυτταν μετάνοια μέ τό δυνατό ρῆμα «σούμπ», τό ὁποῖο σημαίνει ὁλοκάρδια ἐπιστροφή στόν Θεό. Ἔτσι καί ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος συχνά στά κηρύγματά του ἔλεγε γιά στροφή στόν Θεό, γιά  «ἑκατόν ὀγδόντα μοιρῶν» στροφή! Αὐτό τό «ἑκατόν ὀγδόντα μοιρῶν» στροφή εἶναι τό ρῆμα «σούμπ» τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
3. Οἱ προφῆτες, πρίν ἀκόμη ἀπό τήν κλήση τους στό προφητικό ἀξίωμα, εἶχαν γλυκαθεῖ ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐθέλγοντο καί ἐτρέφοντο ἀπό αὐτόν, καί ἤθελαν νά τόν κηρύξουν στήν κοινωνία, γιά νά κάνουν καί ἄλλους μετόχους τῆς δικῆς τους χαρᾶς. Ἀναφερόμενος ὁ προφήτης Ἰερεμίας στήν εὐφροσύνη πού ἔνοιωθε ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, λέγει κάπου, ἀποτεινόμενος στόν Θεό: «Οἱ λόγοι Σου μοῦ εἶναι τροφή, οἱ λόγοι Σου μοῦ προξενοῦν χαρά» (15,16). Μέρα δέ μέ τήν ἡμέρα οἱ προφῆτες γοητεύονταν δυνατώτερα ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦσαν περισσότερο νά τόν κηρύξουν στήν κοινωνία. Ἐνῶ εὑρίσκοντο σέ αὐτήν τήν κατάσταση τούς ἐρχόταν ἡ κλήση ἀπό τόν Θεό γιά τό προφητικό τους ἔργο. Ἡ κλήση γιά τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων τούς ἦταν γλυκειά, γιατί θά ἔκαναν αὐτό πού ἐπιθυμοῦσαν, νά φυτέψουν δηλαδή τόν δικό τους ὄμορφο πνευματικό κόσμο στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ὁ προφήτης Ἰερεμίας ἀναφερόμενος σέ ἕνα προχωρημένο στάδιο τοῦ προφητικοῦ του βίου σ᾽ αὐτήν τήν ὥρα τῆς κλήσεως, λέγει γι᾽ αὐτήν: «Μέ μάγεψες, Θεέ μου, κι ἄφησα τόν ἑαυτό μου νά μαγευθεῖ» (20,7)!
Ἀλλά στήν κοινωνία ἐρχόμενοι οἱ προφῆτες νά κηρύξουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀντιμετώπιζαν ἕναν ἄκρως ἀντίθετο κόσμο πρός τόν ἰδικόν τους. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἔθελγε αὐτούς, ἦταν ἀντικείμενο χλευασμοῦ ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἡ σύγκρουση αὐτή τῶν δύο κόσμων, τοῦ δικοῦ τους πνευματικοῦ κόσμου καί τῶν χλευαστῶν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔφερε στούς προφῆτες μία κρίση, ἡ ὁποία ἐξηγεῖται φυσικά καί ψυχολογικά. Τήν κρίση αὐτή τήν ἐκφράζει περισσότερο ἀπό ὅλους στήν νεαρά του ἡλικία ὁ προφήτης Ἰερεμίας. Αὐτός, συνεπαρμένος ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀφ᾽ ἑνός καί ἀντιμετωπίζοντας τήν διαφθορά τῆς κοινωνίας ἀφ᾽ ἑτέρου, συγκλονίζεται καί πάσχει μία κρίση, ὅπως τήν εἶπα. Λέγει ὁ προφήτης σέ ἕνα του μονόλογο: «Ἡ καρδιά μου σπαράσσεται μέσα μου· ὅλα τά κόκκαλά μου τρέμουν. Εἶμαι σάν ἕνας μεθυσμένος, ἀπό τό κρασί κυριευμένος πρό τοῦ Θεοῦ, πρό τῶν ἁγίων Του λόγων....... Ἡ χώρα εἶναι γεμάτη ἀπό μοιχούς, προσπάθειά τους εἶναι τό κακό καί δύναμή τους ἡ κακία» (23,9-10).
Ἐρχόμαστε τώρα στόν ὑμνούμενο ἐκκλησιαστικόν ἄνδρα, τόν ἐπίσκοπο πατέρα Αὐγουστῖνο. Ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος δέν ἐξῆλθε ἐπιπόλαια στό κήρυγμα μέ τό ἐφόδιο μόνο τοῦ πτυχίου τοῦ θεολόγου. Μετά ἀπό τήν λήψη τοῦ πτυχίου ἔθρεψε πολύ τήν ψυχή του μέ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σέ περισυλλογή στόν ἡσυχαστικό τόπο τῆς πατρίδος του. Μελέτησε τήν Ἁγία Γραφή, τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί πολλά ἄλλα θεολογικά βιβλία. Ὅλα αὐτά τόν ἔτρεφαν πνευματικά καί τοῦ δημιούργησαν μέσα του ἕναν ὄμοφρο πνευματικό κόσμο καί τόν σφοδρό πόθο νά τόν μεταδώσει μέ τό κήρυγμα στόν λαό τοῦ Θεοῦ. Σ᾽ αὐτήν τήν κατάστασή του εὑρισκόμενος δέχτηκε τήν κλήση τοῦ Θεοῦ διά τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Μητροπολίτου Ἀκαρνανίας κυροῦ Ἱεροθέου. Στά κηρύγματά του ὅμως ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος πάσχει καί εἶναι φανερή ἡ κρίση πού διέρχεται· ἐκφράζει δέ τήν κρίση αὐτή μέ ἔντονες φωνές, πού στούς ἄγευστους ἀπό τά προφητικά κείμενα προκαλοῦν τήν ἀπορία. Παρατηρεῖται καί σ᾽ αὐτόν τό φαινόμενο πού δημιουργεῖται στήν ψυχή τοῦ προφήτου ἀπό τήν σύγκρουση τῶν δύο κόσμων, πού εἴπαμε παραπάνω, τοῦ δικοῦ του πνευματικοῦ κόσμου καί τῆς διαφθορᾶς τῆς κοινωνίας. Πολλοί Ἱεροκήρυκες, οἱ ὁποῖοι ἐκφέρουν τό κήρυγμά τους ἔτσι ψυχρά καί ἄκαρδα καί δέν ἔχουν μελετήσει τούς προφῆτες, δέν μποροῦν νά ἑρμηνεύσουν τό φαινόμενο αὐτό τῆς ἐκρήξεως τῆς ψυχῆς τοῦ θρυλικοῦ Καντιώτη κατά τό κήρυγμα, στούς δέ κοσμικούς τό φαινόμενο αὐτό θεωρεῖται καί ὡς ἐκνευρισμός καί ὡς ἐκφράζον ταραγμένο ψυχικό κόσμο. Τά ἴδια θά ἔλεγαν αὐτοί οἱ χλευαστές, ἄν ἄκουγαν καί τόν θεόπνευστο Ἀμώς καί τόν θεοφόρο Ἠσαΐα.
4. Παρά τήν ταραχή ὅμως καί τήν κρίση αὐτή πού ἔπασχαν οἱ προφῆτες ἀπό τήν ἐπαφή τῶν δύο κόσμων, τοῦ δικοῦ τους κόσμου καί τοῦ κόσμου τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων τῆς κοινωνίας, στήν ὁποία ἔρχονταν νά κηρύξουν, αὐτοί δέν ἐγκατέλειπαν τό ἔργο τους πού ἄρχισαν, ἀλλά συνέχιζαν νά ἐργάζονται, ἐλέγχοντες τήν παρατηρουμένη ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων καί ἐξαγγέλλοντες τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σ᾽ αὐτούς. Ἔτσι καί ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος: Δέν ἀποδείχθηκε ποτέ ἀδύνατος καί δειλός, ὥστε νά ἐγκαταλείψει τό ἔργο του καί νά τό ἀφήσει ἡμιτελές, ἀλλά, παρ᾽ ὅλη τήν παρουσιαζομένη διαφθορά τῆς κοινωνίας, αὐτός ἐργαζόταν συνεχῶς σ᾽ αὐτήν, κηρύττοντας ἀκατάπαυστα καί μέ θαυμαστό ζῆλο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.
Τό ἔργο τους οἱ προφῆτες στήν κοινωνία τό αἰσθάνονταν διπλό. Ἀρνητικό καί θετικό καί μάλιστα ἀρνητικό πρῶτα. Δηλαδή, οἱ προφῆτες ἄρχιζαν κατά πρῶτον νά κατακρημνίζουν ἁμαρτωλούς κόσμους καί νά ἐκριζώνουν εἴδωλα, πού ἦταν βαθιά ριζωμένα, γιά νά φυτέψουν στήν κοινωνία τόν δικό τους πνευματικό κόσμο. Αὐτό τό ἐκφράζει ὁ Θεός στόν προφήτη Ἰερεμία ὅταν, ἀποστέλλοντάς τον στό κήρυγμα, τοῦ εἶπε: «Ἰδού, σήμερα προφήτη στά ἔθνη καί στά βασίλεια σέ κατέστησα, νά ἐκριζώνεις καί νά καταστρέφεις, νά ἀνοικοδομεῖς καί νά φυτεύεις» (1,10). Ἔτσι, κατά τήν προφητική αὐτή ἀρχή, διπλό ἦταν τό ἔργο καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Γέροντος πατρός Αὐγουστίνου κατά τήν μακρά του προφητική δράση. Κατά πρῶτο λόγο ἦταν ἔργο ἀρνητικό, γιατί ἤθελε νά καταστρέψει τά κατασκευάσματα τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καί νά φυτέψει σ᾽ αὐτόν τόν δικό του κόσμο, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν δικός του, ἀλλά τοῦ Θεοῦ, ὅπως τόν ἐμελέτησε ὁ πολυθρύλητος Γέροντας στήν Ἁγία Γραφή καί στά βιβλία τῶν ἁγίων Πατέρων. Γι᾽ αὐτό, γιά τήν ἐκρίζωση δηλαδή τῶν ἁμαρτωλῶν ἐθίμων τῆς ἀποστάτου ἀπό τόν Θεό κοινωνίας, ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος φώναζε, φώναζε δυνατά διαμαρτυρόμενος γιά τήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί ἐλέγχοντας τούς ὑπεύθυνους γιά τά παρατηρούμενα κακά. Στήν πολεμική του αὐτή ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος ἦταν ἀτρόμητος. Πρέπει νά ποῦμε ὅμως, καί μάλιστα νά τονίσουμε, ὅτι ἡ πολεμική αὐτή τοῦ πατρός Αὐγουστίνου, ὅπως βεβαίως καί τῶν προφητῶν, δέν προερχόταν ἀπό ἐχθρότητα, ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη του στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, γιά νά γκρεμιστοῦν ἀπό αὐτήν τά τείχη τῆς ἁμαρτίας καί νά φυτευτοῦν σ᾽ αὐτήν οἱ λαμπροί πύργοι τῆς ἀρετῆς. Μάλιστα, ὅπως τό λέγει ὁ μακαριστός Καθηγητής Βασίλειος Βέλλας, «ὅσο ἡ πίστις τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν ἀλήθειαν τοῦ ὑπ᾽ αὐτοῦ πρεσβευομένου κόσμου εἶναι βαθυτέρα, τόσον καί ὁ πόλεμος κατά τοῦ ψευδοῦς κόσμου εἶναι βιαιότερος» (στό βιβλίο του Ὁ πνευματικός ἄνθρωπος κατά τούς Προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, Ἀθῆναι 1959, σ. 28). Ἄρα, κατά τόν ἀδαμάντινο λόγο αὐτόν τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου, τά δυνατά ἐλεγκτικά κηρύγματα τοῦ πατρός Αὐγουστίνου, προέρχονται ἀπό τήν βαθειά του πίστη στόν Θεό καί στόν ἅγιό Του λόγο.
5. Ὁ πόλεμος αὐτός τῶν προφητῶν, ὁ ὁποῖος ἔθιγε ὑψηλά πρόσωπα τῆς κοινωνίας, θρησκευτικά καί πολιτικά πρόσωπα, ἀλλά καί αὐτόν τόν λαό, ἐγέννησε, ὅπως ἦταν φυσικό, καί τήν σφοδρή ἀντίδραση τοῦ κόσμου κατά τῶν προφητῶν. Ἡ ἀντίδραση αὐτή ἐκφραζόταν στήν ἀρχή μέ μία ψυχρή ἀδιαφορία πρός τό κήρυγμά τους, ἀλλά μετά ἡ ἀδιαφορία αὐτή γινόταν εἰρωνεία καί ὕβρις καί πολεμική ἐναντίον τους. Τόν προφήτη Ὠσηέ, γιά παράδειγμα, οἱ σύγχρονοί του τόν ἀποκαλοῦσαν τρελλό. Ἔλεγαν: «Ἀνόητος εἶναι ὁ προφήτης, τρελλός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος» (Ὠσ. 9,7). Καί ὄχι μόνον αὐτό ἀλλά: «Ὁ Ἐφραίμ παραμένει παρά τήν σκηνήν τοῦ προφήτου, παγίδες στήνει σέ ὅλους τούς δρόμους του» (Ὠσ. 9,8 ἑξ.). Ἡ μεγαλύτερη ὅμως πολεμική, ὅπως φαίνεται ἀπό τά κείμενά μας, ἔγινε κατά τοῦ προφήτου Ἰερεμίου. Ὁ προφήτης ἔγινε «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἔριδος καί τῆς διαμάχης σέ ὅλη τήν χώρα» (Ἰερ. 15,16). Τό κήρυγμά του γινόταν ἀντικείμενο γέλωτος καί ὀνειδισμοῦ (Ἰερ. 15,15). Ὅλοι τόν καταρῶνται, ὅλοι τόν ἔχουν ἐγκαταλείψει (Ἰερ. 15,10.11.17). Καί ἀκόμη, περισσότερο, αὐτοί οἱ πατριῶτες του εἶχαν ἀποφασίσει τόν θάνατό του καί ἔκαναν μάλιστα δολοφονική ἀπόπειρα ἐναντίον του (βλ. Ἰερ. 18,12-22. 17,18. 11,18-19).
Ἐδῶ πιά ὁ μακαριστός διδάσκαλος ἐπίσκοπος πατήρ Αὐγουστῖνος ἀποδεικνύεται κατά πολύ γνήσιος μιμητής τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στά ὁρμητικά ἐλεγκτικά του κηρύγματα οἱ ἀρνητές ἀπαντοῦσαν μέ ὕβρεις καί εἰρωνεῖες καί, ἀκριβῶς-ἀκριβέστατα, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ προφήτου Ὠσηέ, τόν ἀποκαλοῦσαν καί αὐτόν τρελλό. Σέ κάποια παλαιά του Σπίθα, θυμᾶμαι, ὁ ἴδιος ἀνέφερε ὅτι ἐλάμβανε γράμματα στά ὁποῖα τόν ἀποκαλοῦσαν «τρελλλλλό» (μέ 5 λάμδα). Θυμούμεθα καλῶς καί τόν ἐρχομό ἐδῶ στήν Φλώρινα ἰατρῶν, ἀπεσταλμένων ἀπό τήν δικτατορία, μέ τήν ἐντολή νά τόν χαρακτηρίσουν, μετά ἀπό ἐξέταση, ὡς τρελλό, γιά νά τόν ἐκτοπίσουν ἀπό τόν θρόνο Του. Ἀλλά εὐφυέστατος ὁ «τρελλός» τους δέν δέχτηκε τήν ἐμπαικτική αὐτή ἐξέταση! Ἄγευστοι τῶν προφητικῶν κειμένων καί τῶν ἀγώνων καί τῶν ἀγωνιῶν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πολλοί ἔκριναν τίς φωνές τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ὡς νευρικότητες, ὡς ξεσπάσματα ταραγμένης ψυχικῆς καταστάσεως. Ἀλλά ἐδώσαμε ἤδη τήν ἑρμηνεία αὐτῶν. Εἶναι ὁ κρότος ἀπό τήν σύγκρουση τῶν δύο ἄκρως ἀντιθέτων κόσμων, τοῦ πνευματικοῦ κόσμου τοῦ προφήτου καί τοῦ κόσμου τῶν ἀσεβῶν. Ἐπαναλαμβάνω τόν μονόλογο τοῦ προφήτου Ἰερεμίου, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει τήν κρίση αὐτή: «Εἶμαι σάν ἕνας μεθυσμένος, ἀπό τό κρασί κυριευμένος πρό τοῦ Γιαχβέ, πρό τῶν ἁγίων λόγων Του» (Ἰερ. 23,9-10). Καί ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος, ἐνθυμοῦμαι, σέ κάποια του τέτοια προφητική κρίση εἶπε σέ κήρυγμα: «Ζαλίζομαι, ζαλίζομαι. Τί ἔπαθα; Τρελλάθηκα; Ποῦ ζῶ; Ποῦ βρίσκομαι;». Πλήρης ταύτιση μέ τίς κρίσεις τῶν προφητῶν καί κατ᾽ ἔκφραση!
6. Ἡ πολεμική τοῦ κόσμου ἀπέβαινε γιά τούς προφῆτες καί γιά τόν πατέρα Αὐγουστῖνο ὁμοίως ἕνα ἀληθινό μαρτύριο. Δυνατοί ὅμως στήν πίστη οἱ προφῆτες δέν κλονίζονταν ἀπό τήν πολεμική τοῦ κόσμου, δέν ἀποδεικνύονταν δειλοί, ἀλλά παρέμεναν πιστοί στήν ἀποστολή τους καί συνέχιζαν τό ἔργο τους. Εἶναι ὡραῖος ὁ λόγος τοῦ προφήτου Μιχαία, ὁ ὁποῖος, ἀπαντώντας στούς πολεμοῦντες τό προφητικό του ἔργο, ἔλεγε: «Τοὐναντίον ἐγώ εἶμαι πλήρης δυνάμεως, γιά νά ἐξαγγέλλω τήν ἀσέβεια τοῦ Ἰακώβ καί τήν ἁμαρτία τοῦ Ἰσραήλ» (Μιχ. 3,8). Τέτοιους παρομοίους λόγους ἔχουμε ἀκούσει πολλούς ἀπό τό στόμα τοῦ πατρός Αὐγουστίνου. Ἐνῶ ἐμαίνετο ὁ κατ᾽ αὐτοῦ πόλεμος, μέ ἀρχηγέτες ἐκκλησιαστικούς καί πολιτικούς ἄρχοντες, αὐτός παρέμενε σταθερός στίς θέσεις του, ἀκλόνητος στίς ἀρχές του. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά ἐνέτεινε περισσότερο τόν ἔλεγχό του κατά τοῦ κακοῦ καί τῶν κακῶν ἀνθρώπων.
7. Ἀλλά εἶναι καί τό ἄλλο: Ἔχουμε περιπτώσεις, στίς ὁποῖες οἱ προφῆτες αἰσθάνονται κουρασμένοι ἀπό τήν πολεμική τοῦ κόσμου· ὁ δέ πολυπαθής Ἰερεμίας κλαυθμυρίζει καί παραπονεῖται ἀκόμη καί κατά τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἰερ. 15,10 ἑξ. 20,7-18), γιατί σάν νά μή βλέπει τήν συμπαράστασή Του. Ἀλλά καί μετά τήν ἀνθρώπινη αὐτή κρίση οἱ προφῆτες ἐμφανίζονται καί πάλι δυνατοί καί προσκολλημένοι στήν προφητική τους ἀποστολή. Αὐτό συνέβαινε γιατί ἀγαποῦσαν δυνατά τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Εἶχαν ταυτιστεῖ μέ τό ἔργο τους αὐτό. Καί ὅταν ἀναπηδοῦσε ἀπό μέσα τους ἡ ἀπογοητευτική σκέψη νά ἐγκαταλείψουν τό κήρυγμα, μιά δύναμη ἀναπηδοῦσε ἀπό τήν ψυχή τους, πού τούς καθήλωνε στό ἔργο τους, γιατί δέν μποροῦσαν νά τά βάλουν μέ αὐτό πού ἐρωτεύτηκαν! Τήν δύναμη αὐτή ὁ προφήτης Ἰερεμίας τήν παριστάνει ὡς καυστική φωτιά. Λέγει σέ κάποιον ὡραῖο του μονόλογο: «Ὁσάκις σκέφτομαι νά μήν θυμηθῶ τόν Θεό, νά μήν μιλήσω πλέον στό ὄνομά Του, τότε νοιώθω μέσα μου μία καυστική φωτιά, μιά φλόγα στά κόκκαλά μου. Προσπαθῶ νά ὑποφέρω (αὐτό τό πῦρ), ἀλλά δέν μπορῶ» (Ἰερ. 20,8). Ὁ πατήρ Αὐγουστῖνος, τοῦ ὁποίου ὁ ἔπαινος εἶναι λαμπρός στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶχε ἐρωτευθεῖ τό κήρυγμα. Δέν μποροῦσε νά ζήσει χωρίς τό κήρυγμα. Ἐνθυμοῦμαι, μόλις κατά τήν ἔξοδό του ἀπό τό Νοσοκομεῖο Εὐαγγελισμός, ὅπου εἶχε νοσηλευθεῖ γιά ἐπικίνδυνη ἀσθένεια, ἀσθένεια πρός θάνατον, εἶπε στόν γιατρό του: «Δηλαδή τώρα μπορῶ νά κηρύττω»! Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὁ λόγος του αὐτός σέ μένα τόν νεαρό τότε, γιατί διέγνωσα ἀπό αὐτόν τήν θερμή ἀγάπη του στό κήρυγμα. Ἄν καί εἶχε κάνει χιλιάδες-χιλιάδες κηρύγματα μέχρι τότε, ἄν καί παρ᾽ ὀλίγον νά πέθαινε στό Νοσοκομεῖο καί ἄν καί τόσο ὑπέφερε ἀπό τήν πολεμική τοῦ κόσμου γιά τά κηρύγματά του, ὅμως ἡ καρδιά του ἦταν στό κήρυγμα. 
8. Τό κήρυγμα τοῦ πατρός Αὐγουστίνου ἦταν κήρυγμα εὐαγγελικό, πατερικό, ἀπερίτμητο (ἀκουτσούρευτο), πέρα γιά πέρα ὀρθόδοξο. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος, δέν κατέβαζε τά μέτρα: «Ὁ Ὄλυμπος ἔχει τόσα μέτρα»! Δέν ἀλλοίωνε τό κήρυγμά του, δέν νόθευε τόν εὐαγγελικό λόγο, γιά νά προσφέρει κήρυγμα εὐχάριστο στούς ἀνθρώπους καί γιά νά κερδίσει ὀπαδούς. Ἀσφαλῶς, ἄν κηρύττουμε φιλοπαπικά καί οἰκουμενιστικά κηρύγματα, θά εἴμαστε εὐχάριστοι στούς πολλούς καί θά ἔχουμε ὑποστηρικτές. Τέτοια ὅμως τακτική ἦταν ξένη στόν πατέρα Αὐγουστῖνο. Ἐδῶ πάλι ἐνθυμούμεθα τούς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπό τούς ὁποίους ὁ ὑμνούμενος Γέροντας ἐνεπνέετο καί κατευθύνετο. Οἱ προφῆτες πράγματι κρατοῦσαν ψηλά τόν λόγο τους καί ἔκαναν ἀγώνα νά ἀνεβάσουν ἐκεῖ ψηλά τόν λαό καί ὄχι νά κατεβάσουν τόν θεῖο λόγο στό χαμηλό ἐπίπεδο τοῦ λαοῦ. Λέγει ὁ Θεός στόν προφήτη Ἰερεμία: «Αὐτοί (οἱ ἄνθρωποι) ὀφείλουν νά ἐπιστρέψουν σέ σένα καί ὄχι ἐσύ σ᾽ αὐτούς» (Ἰερ. 15,19). Κατά τόν πατέρα Αὐγουστῖνο ὁ ἱεροκήρυκας ἐκεῖνος πού, λόγω τοῦ διωγμοῦ του, προδίδει τήν γραμμή του καί κηρύττει κατά τήν ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων, γιά νά ἐξουδετερώσει τήν ἐναντίον του πολεμική, αὐτός ὁ ἱεροκήρυκας, κατά τόν μακαριστό Γέροντα, εἶναι ψευδοπροφήτης. Διότι, ὅπως λέγει ὁ προφήτης Μαλαχίας, «ἡ ἀλήθεια ὀφείλει νά εἶναι πάντα στό στόμα τοῦ ἱερέως καί δόλος νά μήν ὑπάρχει στά χείλη του» (Μαλ. 2,6). Οἱ ἄνθρωποι βέβαια, εἶναι γνωστόν ὅτι θέλουν κήρυγμα εὐχάριστο, κήρυγμα κολακευτικό τῶν ἀδυναμιῶν τους. Ἀλλά τέτοιο κήρυγμα εἶναι ἀπάτη καί ψέμα: «Ἐάν ἐγώ ἐπεδίωκα μάταια καί ἀπατηλά καί προφήτευα ψεύδη ἀπό μέθη καί κραιπάλη, τότε θά ἤμουνα προφήτης τοῦ λαοῦ αὐτοῦ», λέγει ὁ προφήτης Μιχαίας (2,11).
9. Οἱ προφῆτες μᾶς παρουσιάζονται στά ἱερά μας κείμενα ὡς ἀπογοητευμένοι γιά τά μικρά καί μηδαμινά ἀκόμη ἀποτελέσματα τῶν κόπων τους. Ἀκοῦστε μιά τέτοια πονετική φωνή: «Ἀλλοίμονο σέ μένα, γιατί μοιάζω μέ αὐτόν πού μαζεύει ὀπῶρες μετά τήν συγκομιδή. Κανένα σταφύλι δέν ὑπάρχει γιά φάγωμα, κανένα πρωτόβλαστο σύκο νά τό ἐπιθυμήσει ἡ ψυχή μου» (Μιχ. 7,1). Ὁ δέ προφήτης Ἠσαΐας παρουσιάζει καί αὐτόν τόν Μεσσία ἀπογοητευμένον ἀπό τά πενιχρά ἀποτελέσματα τῆς ἐργασίας του: «Ἐγώ δέ – λέγει ὁ Μεσσίας – εἰς μάτην καί γιά τό τίποτε ἐκοπίασα. Εἰς μάτην ἐδαπάνησα τήν ζωή μου» (Ἠσ. 49,4). Πολλές φορές εἴχαμε ἀκούσει ἀπό τό στόμα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος τόν ἀπογοητευτικό αὐτό λόγο. «Καί τί κάναμε μέ τά τόσα κηρύγματα;», ἔλεγε μονολογώντας. «Τί βγῆκε ἀπό τόσους κόπους καί ἀγῶνες; Ἀλλά ἐργαζόμαστε γιά τόν ἕνα, γιά τόν ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου». Ἀπογοητευμένοι οἱ προφῆτες ἀπό τά πενιχρά ἀποτελέσματα στόν λαό ἀναπαύονται στόν μικρό κύκλο τῶν μαθητῶν τους, στούς ὁποίους παραδίδουν καί τήν διδασκαλία τους, γιά νά γίνουν αὐτοί συνεχιστές τοῦ ἔργου τους. «Θέλω νά δέσω, θέλω νά σφραγίσω τήν διδασκαλία μου διά τούς μαθητάς μου», λέγει ὁ προφήτης Ἠσαΐας (8,16), ἀπαντώντας στούς περιφρονητές τοῦ λόγου του. Αὐτός ὁ κύκλος τῶν μαθητῶν ἀποτελοῦσε τήν πλέον γλυκειά παρηγορία καί τήν ἐλπίδα τῶν προφητῶν. «Ἰδού ἐγώ καί τά παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός», λέγει μέ καύχηση ὁ προφήτης Ἠσαΐα (8,18). Ἦταν ἡ Ἠσαΐειος σχολή του, στήν ὁποία ἐνεπιστεύθη κυρίως τό δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου του ὁ προφήτης. Αὐτός εἶναι ὁ λεγόμενος «Δευτερο-Ησαΐας», ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἠσαΐας τοῦ πρώτου μέρους τοῦ βιβλίου μέ ὑπομνηματισμό τῶν μαθητῶν του κατά τά γεγονότα τῆς ἐποχῆς.
Καί τοῦ πατρός Αὐγουστίνου πόθος - θερμός πόθος ἦταν ἡ δημιουργία σχολῆς ἐκ τῶν στενῶν μαθητῶν του, τῶν πιστῶν πνευματικῶν του τέκνων, μέ μόνο καί μοναδικό σκοπό νά γίνουν πιστοί ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου. Νά γίνουν θερμοί κήρυκες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, κηρύττοντες ὀρθόδοξα τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν πατερική γραμμή. Νά πεθάνουν στήν ἐξορία καί στίς φυλακές γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἐπανειλημμένως ἔλεγε: «Ἐάν ἐμεῖς οἱ ἱεροκήρυκες καί οἱ ἐπίσκοποι δέν πεθάνουμε στίς φυλακές, εἴμαστε ψεῦτες καί ψευδοπροφῆτες»!
Ἀσφαλῶς οἱ κόποι Του δέν πῆγαν χαμένοι. Οἱ λόγοι Του καί ὅλη ἡ προσωπικότητά Του μᾶς ὑπενθύμιζαν ζωηρά τήν παρουσία τῶν προφητῶν στήν ἐποχή μας. Ὅταν τόν ἄκουγα νά κηρύττει μέ ὑψωμένη τήν φωνή, ἔλεγα: «Ἐδῶ ἀκούω τόν προφήτη Ἠσαΐα νά ἐλέγχει τήν ἀποστασία τοῦ λαοῦ». Καί ὅταν παρακάτω τόν ἄκουγα νά ὁμιλεῖ πονετικά γιά τά συμβαίνοντα, ἔλεγα πάλι: «Ἐδῶ ἀκούω τόν προφήτη Ἰερεμία, ὁ ὁποῖος διά τοῦ θρήνου δίδει διέξοδο στά συνέχοντα συναισθήματά του».
Ἀνῆκα καί ἐγώ στόν κύκλο τῶν μαθητῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος. Δέν ἐφάνηκα πιστός Του μαθητής. Ἔφυγα ἀπό κοντά Του. Ἔφυγα μόνος μου, δέν μέ ἔδιωξε. Ἔφυγα, γιατί ἤμουν καί εἶμαι ἀκόμη ἀδύναμος. Δέν εἶχα οὔτε καί ἔχω ἀκόμη τήν δύναμη νά ἀνέλθω στό ὕψος πού αὐτός ἤθελε τά πνευματικά Του τέκνα. Τοῦ ζητῶ συγγνώμη γιά τήν πικρία πού τοῦ προκάλεσα μέ τήν φυγή μου αὐτή, ἀλλά ἐνώπιον τοῦ διαδόχου Του, προσκυνητοῦ μοι Ἀρχιερέως, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεκλήτου, καί ἐνώπιον τῶν λοιπῶν ἁγίων Σεβασμιωτάτων πατέρων, καί ἐνώπιόν Σας, ὦ λαέ τοῦ Θεοῦ, δηλώνω ὅτι ὅλη ἡ μορφή τοῦ Σεβασμιωτάτου Αὐτοῦ Διδασκάλου μας ἐνθρονίστηκε βαθιά στήν καρδιά μου, καί ἀκόμη δηλώνω ὅτι «τό αἷμα νερό δέν γίνεται»!


† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΠΗΓΗ : aktines.blogspot.gr

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ – ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ

Παράσταση της Αποκάλυψης σε Αγγλικό χειρόγραφο του 13ου αιώνα.
Όταν αρχίσει το κακό από την Συρία να αρχίσετε να προσεύχεστε !”. Προφητικό λόγιο του σοφού και αγίου Ποιμενάρχου της Εκκλησίας Σιατίστης, του μακαριστού Αντώνιου (+2005), το οποίο ειπώθηκε σε ανύποπτο χρόνο. Η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου θαλάσσης έχει γεμίσει ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις όχι μόνο από τη Δύση και τη Ρωσία αλλά και από την μακρινή Ανατολή, αφού εντοπίζεται και η παρουσία τα τελευταία χρόνια κινέζικων σκαφών επιφανείας. Η Ρωσία αντιτίθεται σθεναρά στην ειλημμένη πλέον απόφαση της Δύσης για εισβολή στην Συρία, χωρίς να μπορεί να την αποτρέψει όπως όλα δείχνουν ως τώρα. Ζητήθηκαν (διαψεύστηκε από το ΥΕΘΑ) όπως λέγεται ήδη επίσημα από τη χώρα μας οι βάσεις της Σούδας και της Καλαμάτας (εναέριος χώρος, ναυτικές διευκολύνσεις, ραντάρ - επικοινωνίες κλπ.), στα πλαίσια των συμβατικών της υποχρεώσεων προς το ΝΑΤΟ, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν από τις Νατοϊκές δυνάμεις και η Ελλάς ως μέλος της συμμαχίας θεωρείται αδύνατον να αρνηθεί τη παραχώρησή τους. Η έκρυθμη κατάσταση στην Αίγυπτο, το Ιράν, το Ισραήλ, οι υδρογονάνθρακες της Κύπρου και της Ελλάδος σε συνδυασμό με τις παράλογες - φαιδρές απαιτήσεις της Άγκυρας και η στάση της Κίνας, περιπλέκουν τη κατάσταση. Ο ακριβής χρόνος του δυτικού χτυπήματος άγνωστος, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Δεν είναι λίγες οι φωνές που ομιλούν για τον κίνδυνο – ενδεχόμενο έκρηξης μιας παγκόσμιας σύρραξης, με προβολή στο κάδρο του Αντίχριστου ως παγκόσμιου ειρηνοποιού. Μετάνοια και προσευχή, ζούμε καιρούς Αποκαλύψεως.

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

TO ΤΡΙΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ


Συλλειτουργούντων των Αρχιερέων Φλωρίνης, Βεροίας, Φθιώτιδος, Καστορίας, Εδέσσης, Παροναξίας, Άρτης, Γλυφάδας, Νέας Σμύρνης, Ελευθερουπόλεως, Κονίτσης και Προικοννήσου, τελέστηκε σήμερα το τριετές μνημόσυνο του μακαριστού Γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου, στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονα, παρουσία των τοπικών αρχών και πλήθους κόσμου. Ακολούθως αποκαλύφθηκε ο αδριάντας του Αγωνιστή, Ομολογητή και Εθνεγέρτη Μητροπολίτη παραπλεύρως της εισόδου της ανακαινισμένης Ιεράς Μητροπόλεως.





ΠΗΓΕΣ : http://floriniotis.blogspot.gr/
             http://vounisios.pblogs.gr/

ΤΡΙΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ - ΟΜΙΛΙΕΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ - ΦΛΩΡΙΝΑ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013




Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ

                              (taxiarxis.pblogs.gr)
Στο πανέμορφο κεφαλοχώρι Μανταμάδος της Λέσβου, βορειοανατολικά της νήσου, ευρίσκεται το ιερό προσκύνημα του Ταξιάρχη, με το ανάγλυφο εικόνισμα που κατά την παράδοση φιλοτεχνήθηκε από μοναχό όταν μετά από επιδρομή Σαρακηνών, ήταν ο μόνος που γλύτωσε, απέδωσε τη σωτηρία του στον Ταξιάρχη Μιχαήλ και έκαμε την εικόνα του από πηλό και το αίμα των συνασκητών του που εσφάγησαν από τους πειρατές. Ο ναός ευρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον Μανταμάδο και λέγεται ότι το αρχικό κτίσμα ήταν προ του 1700. Το ιερό προσκύνημα επισκέπτονται καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου χιλιάδες πιστών, προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα τους, ενώ πάμπολλα είναι τα θαύματα που μαρτυρούνται διαρκώς. Οι φωτογραφίες είναι του καλού φίλου Θανάση Τ. ο οποίος επισκέφθηκε το ιερό προσκύνημα.












ΔΙΔΑΧΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ – ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Παράσταση της Αποκάλυψης του Ιωάννη σε χειρόγραφο του 15ου αιώνα.
“Και θα στείλη ο Θεός τον προφήτην Ηλίαν να διδάξη τους χριστιανούς να φυλάγουν την πίδτιν των. Ο αντίχριστος, αδελφοί μου, είνε άνθρωπος οπού έχη κακήν γνώμην, κακήν προαίρεσιν, και κατοική ο διάβολος εις την καρδίαν του, και λέγει πως είνε Θεός. και ο αντίχριστος θα θανατώση τον προφήτην Ηλίαν. Εγώ, αδελφοί μου, εξετάζοντας έμαθα και εκατάλαβα, πως ο προφήτης Ηλίας και ο αντίχριστος ήλθε. Και εθανάτωσε τον προφήτην Ηλίαν. Ο προφήτης Ηλίας, χριδτιανοί μου, είνε ζωντανός τόσους χρόνους και ηξεύρει ο Θεός που τον έχη φυλαγμένον έως την σήμερον. Ανίσως και θέλετε να μάθετε που ευρίσκεται, εδώ κοντά είνε και αυτός. τα λόγια οπού σας λέγω εκείνου είνε. Ο προφήτης Ηλίας, όταν έλθη να διδάξη, δεν θα φανερωθή εις τον κόσμον, καθώς λέγει το 'Αγιον Πνεύμα, ίνα μη ελθών πατάξη την γην άρδην, ήτοι, λέγει το Άγιον Πνεύμα, διά να μη φοβίση και ταράξη τον κόσμον και την γην, δεν θέλω τον φανερώση εις σας τους χριστιανούς. Αμή τί έχει, παιδιά μου, να φανερωθή ; Ο ζήλος του και η διδασκαλία του. Αυτα τα δύο με ηξίωσε ο πανάγαθος Θεός διά την ευσπλαχνία του και μου εχάρισε, και μη καρτερήτε άλλον Ηλίαν να σας διδάξη. Αμή, τί καρτερούμεν ; Λυπηρόν είνε να σας το είπω ! Σήμερον, αύριον καρτερούμεν δίψας, πείνας, μεγάλας, οπού να δίνωμεν χιλιάδας φλωρία και να μη ευρίσκωμεν ολίγον ψωμί ή νερό. Σήμερον, αύριον περιμένομεν θανατικάς ασθενείας μεγάλας, οπού να μην προφθάνωμεν οι ζωντανοί να θάπτωμεν τους αποθαμένους. Σεισμός παγκόσμιος θα γίνη, όλος ο κόσμος θα γίνη ένας κάμπος. Θα πέσουν όλα τα βουνά, όλα τα σπίτια. Η θάλασσα θα σηκωθή υψηλά δέκα πέντε πήχεις από τα υψηλότερα βουνά. Τα άστρα θα πέσουν από τον ουρανόν. ο ήλιος και η σελήνη θα σκοτινιασθούν. ο ουρανός οπού φαίνεται, η γη και τα πάντα, και όλος ο κόσμος θα χαλάση. Πότε θα γίνουν αυτά ; Ο Χριστός μα λέγει : Επλησίασε τώρα κοντά, έγγιξε το μαχαίρι εις το κόκκαλον. Έξαφνα θα γίνουν. ημπορούν να γίνουν και απόψε. Τάχα να μην είνε και τώρα η αρχή ; Δεν βλέπετε πως εχάθησαν τα γεννήματά σας και τα σπαρτά σας ; Εστέρεψαν αι βρύσες, τα ποτάμια. σήμερον μας υστερεί το ένα, αύριον το άλλο, και από ολίγον μας τα δίδει ο Θεός, και ημείς ως αναίσθητοι δεν τα στοχαζόμεθα” (Διδαχή δ΄).

ΠΗΓΗ : (+) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”, ΑΘΗΝΑΙ 1977, σ. 191 κ.ε.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ – ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ


Η Αγία Εκκλησία μας τιμά σήμερα την ιερά μνήμη του Νεομάρτυρα, Διδάσκαλου και Εθνεγέρτη Κοσμά του Αιτωλού. Ένα μικρό κομμάτι από την διδασκαλία του Πατροκοσμά ακολουθεί :

“Λέγω μόνον ότι όστις θέλη να γίνει ιερεύς, πρέπει να είνε καθαρός ως άγγελος. να ηξεύρη γράμματα να εξηγή το άγιον Ευαγγέλιον. Και όταν γίνη 30 χρονών και τον παρακαλέσουν οι κοσμικοί και ο Δεσπότης, τότε να γίνεται ιερεύς, χωρίς να δώση χρήματα. Και να κατοική πλησίον εις την εκκλησίαν, όποιαν ώραν τον ζητήσουν οι κοσμικοί να τον ευρίσκουν. Να στοχάζεται ποίος είναι μαλωμένος με την γυναίκα του, ποίος αδελφός με τον αδελφό του, ποίος γείτονας με τον γείτονά του, να τους φέρη εις αγάπην, και να θυσιάζεται διά το ποίμνιόν του. Και όταν λειτουργή και τελειώνη το Ευαγγέλιον, να το εξηγή εις τους χριστιανούς, τί παραγγέλλει ο Χριστός να κάμνουν. Και να στοχάζεται ότι οι φούντες, όπου είνε εις το επιτραχήλι, σημαίνουν τας ψυχάς των χριστιανών. και αν χαθή μία ψυχή, έχει να δώση λόγον εν ημέρα κρίσεως. Και να στοχάζεται ότι το φαιλόνι όπου φορεί και δεν έχει μανίκια, φανερώνει πως ο ιερεύς δεν πρέπει να έχη χέρια να ανακατώνεται εις τα κοσμικά πράγματα, αλλά να έχη πάντοτε τον νουν του εις τον ουρανόν. Και όταν μαζεύη το φαιλόνιον και γίνεται ωσάν δύο πτέρυγες, φανερώνει πώς αν κάμνη καλά έργα, ωσάν άγγελος θα πετάξη να υπάγη εις τον παράδεισον. Αν δε είνε ανάξιος, αγράμματος, μολυσμένος με αμαρτίας, και δίδη γρόσια, και βάνη μεσίτας να γίνη ιερεύς, τότε με αυτά αγοράζει την κόλασιν. και όταν λέγη το Ευαγγέλιον και λέγη τόσα ψεύματα, αλλοίμονο εις εκείνον τον ιερέα”.

ΠΗΓΗ : (+) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΚΟΣΜΑ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”, ΑΘΗΝΑΙ 1977, σ. 161 κ.ε.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ


.......... “Εκείνο το βράδυ μου έδειξεν ο Θεός την κακίαν του σατανά. Ήμην πολύ ψηλά εις ένα ωραίον μέρος, και κάτωθεν μεγάλη πλατεία, και πλησίον η θάλασσα. Και είχαν στήσει οι δαίμονες μυριάδες παγίδες. Και επερνούσαν οι μοναχοί. και πίπτοντες αι παγίδες άλλον έπιαναν από το κεφάλι, άλλον από το πόδι, άλλον από το χέρι, από τα ρούχα, από όπου ήτον τρόπος τον καθένα. Ο δε βύθιος δράκων είχε το κεφάλι του έξω από την θάλασσα και – βγάζων πυρ από το στόμα του, μάτια και μύτη – έχαιρε και ηγάλλετο εις την πτώσιν των μοναχών. Εγώ δε βλέπων τον ύβριζα. -Ώ βύθιε δράκων ! Έλεγα. Δι΄ αυτό μας απατάς και μας παγιδεύεις ! Όταν συνήλθα είχα χαράν και θλίψιν ομοίως. Χαράν, διότι είδον τις παγίδες του διαβόλου. θλίψιν διά την πτώσιν μας και τον κίνδυνον, όπου κινδυνεύομεν εφ΄ όρου ζωής”.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ, Ο ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΨΥΧΟΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 5, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004, σ. 143.

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

“Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΩΤΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΟΤΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ !” - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ


Γέροντα, έχω λογισμό, του είπε μια μέρα ένας ιερομόναχος, να πάω στην ιεραποστολή να βοηθήσω, για να διαδοθεί ο χριστιανισμός και να βαπτίζουμε. Θέλω να μου πείτε την γνώμη σας. Κι ο Γέροντας χαμογελώντας : “Ξέρεις, εκεί πέρα κάτι. Ο καθένας πρώτα αρχίζει το πότισμα από την αυλή του και μετά κοιτά να ποτίσει τα ξένα χωράφια. Γι΄ αυτό, λοιπόν, προτείνω το εξής : Εδώ στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλούς αβάπτιστους : μουσουλμάνους, πομάκους, τσιγγάνους......... Να πάρουμε, λοιπόν, οι δυό μας ένα κάρο και να γυρίσουμε όλη την Θράκη και την Μακεδονία και ν΄ αρχίσουμε να τους βαπτίζουμε. Μόνο στην Φλώρινα δεν θα πάμε, γιατί εκεί τους έχει βαπτίσει όλους ο δεσπότης, ο π. Αυγουστίνος”.

ΠΗΓΗ : ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ, 1996, σ. 288 κ.ε.


ΠΑΤΗΡ Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: «Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ Ν’ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ»

Φίλες και φίλοι των «Νέων Ανθρώπων», δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις και πρόλογοι για τον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό. Τον ορθόδοξο ιερέα και ομότιμο καθηγητή της θεολογίας, τον συγγραφέα πλέον των 70 θεολογικών βιβλίων.
Ο Ορθόδοξος χριστιανικός του λόγος, αυτές τις άγιες μέρες του Θείου Δράματος, είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Λόγος που με επιχειρήματα αδιάσειστα σε φέρνει πιο κοντά στον Χριστό και σου επεξηγεί τη σημασία που πρέπει να δώσουμε οι Έλληνες στο αναστάσιμο μήνυμα του «Χριστός Ανέστη» ώστε να μπορέσουμε να υπερβούμε τους σκοπέλους που έχουμε μπροστά μας ως έθνος. 
4 Αιδεσιμότατε, ο ελληνικός λαός εδώ και τρία χρόνια ανεβαίνει έναν Γολγοθά που μοιάζει να μην έχει τέλος. Μοιάζει επίσης, σα να έχει χάσει την ελπίδα του στον Χριστό.
π. Γεώργιος: Ένα χωρίο των προφητών της Π. Διαθήκης, που είναι οι άγιοί μας προ των Αποστόλων και των Πατέρων, είναι χριστιανική η Παλαιά Διαθήκη στα θεολογικά της σημεία, έχει έναν στίχο εκπληκτικό σε αυτή την περίπτωση: «πάντες ηχρειώθησαν, μέχρις ενός». Δηλαδή έχουμε εξαχρειωθεί οι πάντες. Μέσα σε αυτή την κατάσταση που χάσαμε σχεδόν όλοι την πίστη μας, την σχέση μας με τον Χριστόν και από την άλλη πλευρά κάποιοι θρασείς, χρεοκοπημένοι πολιτικοί και χρεοκοπημένη είναι όλη η πολιτική τους, έχουν φέρει το έθνος μας σε αυτή την αθλιότητα. Αυτό που μας λείπει, είναι η επανασύνδεσή μας με την πηγή της ζωής μας, του δυναμισμού μας και της δυνάμεως αντιμετώπισης όλων αυτών των συμφορών. Το έχουμε δε αποδείξει κατά την περίοδο της μακράς δουλείας που αρχίζει από τον 7ο αιώνα με την αραβοκρατία και φθάνει μέχρι τον 21ο αιώνα με την ακόμη συνεχιζόμενη αγγλική και τουρκική κατοχή της Κύπρου. 
4Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσα υποφέρει ο ελληνικός λαός είναι αποτέλεσμα θείας παρέμβασης, θείας δοκιμασίας. Είναι πράγματι έτσι;
π. Γεώργιος: Ο Θεός χρησιμοποιεί όλες τις περιπέτειές μας, για να μας βοηθήσει να βρούμε τον σωστό εαυτό μας. Δεν προκαλεί όμως ο Θεός τίποτε. Δεν τιμωρεί ο Θεός εκδικητικά, αλλοίμονο. Ο Θεός δεν αλλάζει διαθέσεις αλλά η Χάρις του Θεού, όταν εγώ είμαι ανίκανος να την κρατήσω μέσα μου, διότι είναι κλεισμένη τελείως η καρδιά μου, από ευλογία μεταβάλλεται σε κατάρα. Το ίδιο συμβαίνει με τη Θεία Κοινωνία. Κανονικά, αυτός που κοινωνεί πρέπει να ανεβαίνει αγιοπνευματικά, επειδή όμως η κατάστασή μας είναι αθλία, μέσα στην καρδιά μας δηλαδή, μεταβάλλουμε τη ζωή της Θείας Κοινωνίας σε θάνατο. Την υγεία σε αρρώστια. Και ο Θεός δυστυχώς, δεν μπορεί να μας κάνει τίποτε εάν δεν το θέλουμε εμείς. Λέγει στην Αποκάλυψη ο Χριστός: «Στέκομαι έξω από την πόρτα», εννοεί της καρδιάς μας «και χτυπάω. Εάν μου ανοίξει κάποιος θα μπω». Ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει δικτατορία οιασδήποτε μορφής εις την Ορθοδοξία. Διότι ακόμη και για την σωτηρία, ακόμη και για την Ανάσταση από την μεγαλύτερη πτώση εις την οποία ζούμε σήμερα, χρειάζεται η δική μας συγκατάθεση. Και δική μας συγκατάθεση σημαίνει να καθαρίσουμε την καρδιά μας για να έχουμε τον Χριστό μέσα μας.
4Το Θείο Πάθος οδηγεί στην Ανάσταση. Ο ελληνικός λαός βλέπετε να μπορεί να φτάσει στην Ανάσταση ή δεν είναι ακόμη έτοιμος;
π. Γεώργιος: Μόνον εφόσον έχουμε κι εμείς τις προϋποθέσεις μας, γιατί ο Χριστός ως Θεάνθρωπος είχε τις προϋποθέσεις της Ανάστασης. Ποια είναι η προϋπόθεση; Η ένωση, ασύγχυτα και αδιαίρετα, του Θεού και του ανθρώπου στον Ιησούν Χριστόν. Επομένως, ο Θεός-Χριστός νικά τον θάνατο και ανιστά τον άνθρωπο-Χριστό. Η επέκταση και η σημασία για μας είναι η εξής: εάν έχουμε κι εμείς Χριστό μέσα μας μπορούμε να πορευόμεθα στην οποιαδήποτε Ανάσταση και να νικούμε την οποιαδήποτε τραγωδία της ζωής μας. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι βαθύτερο: τα αντανακλαστικά μας έχουν εξασθενίσει τόσο πολύ ώστε διαπράττονται από τον χώρο της πολιτικής τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος του έθνους κι εμείς δεν αντιδρούμε καθόλου. Θα μου πείτε πώς θα αντιδράσουμε; Άμα είχαμε την κατάλληλη ηγεσία θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Ο λαός είναι αδιοργάνωτος και χωρίς ηγεσία. Και δεν εννοώ βίαια γεγονότα κι επαναστάσεις. Κάποια μέρα μπορεί να γίνουν κι αυτά, δεν αποκλείεται, όταν θα καταλάβουμε πού πηγαίνουμε. Ακόμη όμως δεν το καταλάβαμε. Εννοώ να είμαστε ενωμένοι και να αντιδράσουμε όπως συμβαίνει στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Διερωτώμαι, γιατί μόνο 500 ήσανε έξω από τη Βουλή, όταν εψηφίζετο το δολοφονικό αυτό νομοσχέδιο; Και  την ίδια ώρα εις την Ισπανία και Πορτογαλία μαζεύονται μισό εκατομμύριο άνθρωποι.  
4Μήπως απολείπει και η ηγεσία της Εκκλησίας; Οι ιεράρχες που θα συνεγείρουν το πλήθος; Παλαιότερα υπήρχε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ή ο Παπαφλέσσας.
π. Γεώργιος: Είναι αλήθεια ότι και από την εκκλησιαστική πλευρά δεν στεκόμαστε πάντα στο ύψος μας. Αντί να νουθετούμε τον λαό και να συγκροτούμε την ενότητά του, τον αφήνουμε «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα», που λέει κι ο Χριστός μας. Είναι η μεγάλη ευθύνη της πνευματικής ηγεσίας, αρχίζοντας από τους Μητροπολίτες μας και καταλήγοντας σε μας τους απλούς κληρικούς.
4Σε τέτοιες στιγμές εθνικής κρίσεως λοιπόν,  η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να αναλάβει πιο ενεργό ρόλο;
π. Γεώργιος: Τι θα πει πιο ενεργό; Είναι σχετικό αυτό που λέτε. Πιο «ενεργό», σημαίνει να είμαστε μόνοι μας στον άμβωνά μας και να κηρύττουμε για την κατάσταση που υπάρχει, την ανάγκη ενώσεως όλων μας στην πίστη μας και την παράδοσή μας την ελληνορθόδοξη, για να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι τη συμφορά που μας έχει κτυπήσει. Από’ κει και πέρα, όποιος δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, το λέγω συνήθως, πώς θα με ακούσει, στην Ομόνοια; Μου λένε «δεν τ’ ακούμε αυτά;» και τους απαντώ: «πού να σας τα πω, στην πλατεία Συντάγματος να τα φωνάζω;». Κυρίως ποιο είναι το πρόβλημα: ουδεμία ταύτιση του εκκλησιαστικού χώρου με οποιαδήποτε κομματική παράταξη. Εδώ δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί». Έχει χρεοκοπήσει όλος ο πολιτικός μας κόσμος.
4Ωστόσο τα τελευταία τρία χρόνια βλέπουμε τις εκκλησίες να είναι γεμάτες. Το Σύνταγμα μπορεί να είναι άδειο αλλά οι εκκλησιές όλο και περισσότερο γεμίζουν.
π. Γεώργιος: Αυτό είναι γεγονός, μην ενθουσιαζόμεθα όμως. Μία μεγάλη ενορία όπως ο Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών πρέπει να έχει πάνω από 200.000 πιστούς ίσως και περισσότερους. Για να πούμε ότι οι Ορθόδοξοι της περιοχής εκκλησιάζονται, θα έπρεπε να έχουμε δέκα «Άγιους Παντελεήμονες» ή είκοσι. Επομένως σε μία εκκλησία που συγκεντρώνονται 200-300, την Κυριακή εάν πάνε 2.000, είναι ακόμη ένα μικρό ποσοστό έναντι των ορθοδόξων της περιοχής αυτής. Έρχεται κόσμος σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες που λειτουργούμε. Το λέω λοιπόν για να μην ενθουσιαζόμεθα.
4Το διάστημα της κρίσης έχουν επωφεληθεί και επωφελούνται οι διάφορες αιρέσεις οι οποίες ασκούν πολύ πιο έντονο το έργο προσηλυτισμού τους. Αναφέρομαι κυρίως στους Ιεχωβάδες, οι οποίοι μάλιστα το τελευταίο διάστημα επιστρατεύουν και νέα κορίτσια.
π. Γεώργιος: Δεν είναι οι μόνοι. Οι παροιμίες, όπως ήδη ο Αριστοτέλης είχε υποστηρίξει, είναι η συμπυκνωμένη σοφία του λαού μας, του έθνους μας. Οπότε λέει ο λαός «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Δεν είναι λοιπόν περίεργο όπου όλοι αυτοί προσπαθούν να εκμεταλλευθούν και αλλοίμονο σε μας όταν είμαστε τόσο ηλίθιοι, γιατί περί ηλιθιότητος πρόκειται, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί ενεργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι διάφορες αιρέσεις.
4Αυτό που «απαιτεί» η Ορθοδοξία είναι η αγνότητα της καρδιάς και η αλήθεια. Αυτή την έχουν κάνει «σκουπίδι» και την έχουν ποδοπατήσει οι πολιτικοί μας, έτσι;
π. Γεώργιος: Κοιτάξτε, αυτό που μπορώ να πω ως ιστορικός περισσότερο και λυπούμαι που το λέω αυτές τις ημέρες αλλά είναι αλήθεια, οι πολιτικοί μας σκέπτονται πώς θα κρατήσουν την εξουσία ή πώς θα καταλάβουν την εξουσία. Γι’ αυτό τον λόγο, μηδενός εξαιρουμένου, ενεργούν ως ξένοι στην Ελλάδα και όργανα των ξένων και όχι ως Έλληνες προς τα έξω. Αυτή είναι η χρεοκοπία του πολιτικού μας κόσμου. Ακόμη κι εκείνοι που λένε «δεν θέλουμε εξουσία», με τη σιωπή τους και την υποτονικότητα των ενεργειών τους, ενισχύουν το έργο αυτών των πολιτικών. Και καταλαβαίνετε για ποια παράταξη μιλώ.
4Αιδεσιμότατε, ο άνθρωπος όταν βρίσκεται ενώπιον του θανάτου καταλαμβάνεται από μεγάλο φόβο και τρόμο. Εάν όμως εγκολπωθεί το νόημα του «Χριστός Ανέστη»,  μπορεί και νικά τον φόβο αυτό. Εξηγήστε μας λοιπόν,  τι νοηματοδοτεί το «Χριστός Ανέστη»;
π. Γεώργιος: Ο αναστάσιμος χαιρετισμός που διαμορφώθηκε στην ελληνική γλώσσα και μεταδόθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους και τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, είναι το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ». Δεν είναι λόγος ευχής αλλά χαιρετισμός και διακήρυξη της πίστεως στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον πιστό στον Χριστό άνθρωπο. Πόσοι όμως γνωρίζουμε ότι ο αναστάσιμος χαιρετισμός του Χριστού, αμέσως μετά την ανάστασή Του, είναι ο και ελληνικός λόγος «χαίρετε»! Με αυτό τον χαιρετισμό απευθύνεται ο αναστάς Χριστός στις Μυροφόρες, μόλις βγήκαν από το κενό «μνημείο». Η συνήθης αυτή ελληνική προσφώνηση, από την εποχή των Ομηρικών επών, αποκτά μίαν ιδιαίτερη πνευματική και χριστιανική σημασία. Η λέξη ανανοηματοδοτείται, εντασσόμενη σ’ ένα καθαρά αγιοπνευματικό πλαίσιο και γίνεται το πρώτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» της χριστιανικής ιστορίας.
Οι Μυροφόρες βγαίνουν από το μνημείο, στο οποίο πήγαν για να τελέσουν τα συνήθη νεκρικά έθιμα στον νεκρό Χριστό, με ανάμικτα συναισθήματα «φόβου και χαράς» (Ματθ. 28,8) κάτι το φυσιολογικό στη συνταρακτική πνευματική εμπειρία, που ακούοντας από τον Άγγελο ότι ο Κύριός τους «ηγέρθη από των νεκρών» (στ.7). Ο λόγος λοιπόν του Χριστού προς αυτές «Χαίρετε» αποκτά ειδική σημασία που μπορεί να προσδιορισθεί με τα ακόλουθα λόγια: «Μη φοβείσθε, αλλά χαίρετε». Να αισθάνεστε χαρά γιατί η Ανάσταση ως έκφραση της αγάπης  του Θεού, νικά τον φόβο (Α’ Ιω. 1,18), αλλά και τον θάνατο, κάθε είδος θανάτου, είναι πηγή ζωής, ζωής αιωνίου. «Εκ του τάφου ανέτειλε ζωή και ελπίδα». Η Ανάσταση του Χριστού είναι έτσι, πηγή χαράς και δεν μπορεί να εκφρασθεί αποδοτικότερα με τον ελληνικό χαιρετισμό «χαίρετε». Η λέξη δέχεται χριστιανικά μιαν υπέροχη υπέρβαση.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ…
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1940 και περάτωσε εκεί την εγκύκλιο παιδεία του (1958). Σπούδασε Θεολογία (1958-1962) και κλασσική φιλολογία (1964-1967) στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου έλαβε τα πτυχία θεολογίας και Φιλολογίας. Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, (1963-1965), διορίστηκε επιστημονικός βοηθός στην έδρα Πατρολογίας και το 1969 μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στην τότε Δυτική Γερμανία (Βόννη και Κολωνία), όπου έμεινε μέχρι το 1975. Ενδιάμεσα έκανε σπουδές και έρευνες αρχειακές στην Αγγλία. Το 1971 εισήλθε στις τάξεις του κλήρου στη Γερμανία και έγινε διδάκτωρ Θεολογίας (Αθήνα) και Φιλοσοφίας – Ιστορίας (Κολωνία).
Από το 1984, καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών διδάσκοντας «Ιστορία του Πνευματικού Βίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο», «Ιστορία και Θεολογία της Λατρείας» και «Βυζαντινή Ιστορία». Διετέλεσε Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής από 1/9/2004 έως 31/8/2007, οπότε και αφυπηρέτησε, διατελών πλέον ως Ομότιμος Καθηγητής.
Λειτουργεί στον ιερό ναό (Άγιος Αντίπας) της Οδοντιατρικής Σχολής
Αποκλειστική συνέντευξη στον Μάκη Βραχιολίδη
vrachiolidis@yahoo.gr
ΠΗΓΗ : http://www.elora.gr