Τη νύκτα, σε ένα
ζωντανό όνειρο, βλέπω ότι βρέθηκα έξω από το παρεκκλήσιο της Παναγίας του «Ακαθίστου»,
και παρατηρούσα το εσωτερικό του ναΐσκου πίσω από ένα διαχώρισμα υαλόφρακτο –
ενώ στην πραγματικότητα είναι τοίχος. Στη θέση της θαυματουργού Εικόνος
καθότανε μια νέα σεμνή μοναχή. Το βλέμμα της ήταν στηριγμένο προς το έδαφος. Όπως
έβλεπα με απορία τη μοναχή, εστράφη και μου λέγει : «Παιδί μου, βλέπεις ; Έτσι θα γίνεις», δείχνοντάς μου με το χέρι της
το έδαφος, που ήταν όλο καλυμμένο με φέρετρα, μέσα στα οποία ήσαν νεκροί, που
μια ελαφρά και ανεπαίσθητη κίνησή τους, έδινε μια υποψία ζωής, ότι δεν ήσαν
εντελώς νεκροί. Όταν όμως το πρωί βρέθηκα στη Θεία Λειτουργία του παρεκκλησίου,
βλέποντας τις αναλογίες που είδα στ΄ όνειρο, τότε κατάλαβα, πως επρόκειτο για
αληθινή αποκάλυψη, ότι η μοναχή ήταν η
ίδια η Παναγία και μου δίδαξε την ορθόδοξη ζωοποιώ νέκρωση.
ΠΗΓΗ : ΜΟΝΑΧΟΥ
ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ
ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, εκδ. «ΑΣΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ 1987, σ. 57.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου