«Ἡ ἐπιείκεια τοῦ
Λυτρωτοῦ μας εἶναι τόσο θαυμάσια, ὥστε νομίζω καμία λέξη δὲν εἶναι ἐπαρκὴς νὰ ἐκφράσει
τὸ παρὸν θαῦμα. Τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ μνημεῖο τῶν πιὸ ἱερῶν Παθῶν ἔπρεπε νὰ ἔχει παραμείνει
κρυμμένο κάτω ἀπὸ τὴ γῆ, κατὰ τὴ διάρκεια μιᾶς τόσο μακρόχρονης πορείας, μέχρι
τὸ χρόνο ποὺ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ ὅλων, ἔμελλε ν’ ἀναλάμπει γιὰ τοὺς
ἀπελευθερωμένους δούλους του, ξεπερνᾶ ἀληθινὰ κάθε ἄλλο ἀντικείμενο θαυμασμοῦ.
Ἐὰν ὅλα τὰ σοφὰ ἄτομα σὲ
ὅλον τὸν κόσμο συγκεντρώνονταν σὲ μιὰ θέση καὶ ἐπρόκειτο νὰ προσπαθήσουν νὰ ἐκφραστοῦν
ἐπάξια γι’ αὐτό, δὲ θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ πλησιάσουν οὔτε κατ’ ἐλάχιστον, ἐπειδὴ
τόσο περισσότερο ἡ πίστη τοῦ θαύματος ὑπερβαίνει τὴ φύση τοῦ ἀνθρώπινου λογισμοῦ,
ὅσο τὰ οὐράνια δημιουργήθηκαν δυνατότερα τῶν ἀνθρωπίνων.
Διὰ τοῦτο λοιπὸν αὐτὸς
εἶναι πάντοτε καὶ πρῶτος καὶ μόνος γιὰ μένα σκοπός, ὅπως ἡ πίστη τῆς ἀλήθειας νὰ
ἐπιδεικνύει μέρα τὴ μέρα στὰ νεότερα θαύματα μὲ ὅλη τὴ σωφροσύνη καὶ τὴ μονόγνωμη
προθυμία, ἔτσι καὶ οἱ ψυχὲς ὅλων σ’ ὅλους μας γύρω ἀπὸ τὸν ἅγιο νόμο νὰ
γίνονται σπουδαιότερες.»
ΠΗΓΗ : Εὐσεβίου
Καισαρείας, Βιβλ. 3, κεφ. 33 καὶ Βιβλ. 4, κεφ. 11.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου