Η ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ – ΠΡΩΤΟΠΡ. THOMAS HOPKO

Τὰ Εὐαγγέλια διδάσκουν καὶ οἱ ἀκολουθίες διακηρύσσουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς γεννήθηκε πάνω στὴ γῆ ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία. Σύμφωνα μὲ τὸν «νοῦν Χριστοῦ» ποὺ δίνεται στοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν ἐνοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Θεοῦ (δὲς Α’ Κορ. 2), εἶναι προφανὲς ὅτι δὲ θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν ἀλλιῶς. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Πατέρας Του πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Ἂν ὑπάρχει κάτι μοναδικό, πρωτότυπο, πρωτοφανὲς ἀπὸ κάθε πλευρά, μέσα στὶς Γραφὲς καὶ ἀπόλυτα ἀναμφισβήτητο περὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ ἰδίου τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι αὐτό: Αὐτός, καὶ μόνον αὐτός, μπορεῖ νὰ ἀποκαλεῖ τὸν Ὕψιστο Θεὸ ἀββᾶ ὁ Πατήρ! Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει στὶς σελίδες τῶν Εὐαγγελίων κοντὰ διακόσιες φορές.

Ὁ Πατέρας τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὁ Θεός. Συνεπῶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἄνθρωπο πατέρα. Πρέπει νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ μία Παρθένο. Ὁ ἀπόστολος Ματθαῖος βλέπει τὴν ἐκ Παρθένου γέννηση σὰν τὴν ἐκπλήρωση τῶν λόγων τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. 1:23, Ἠσ. 7:14). Κάποιοι μελετητὲς ἀμφισβητοῦν τὴ λέξη «παρθένος», λέγοντας ὅτι μπορεῖ ἐπίσης νὰ σημαίνει «νεαρὴ γυναίκα», εἶναι ὅμως ξεκάθαρο ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ λέξη ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστή, ὅπως καὶ ἀπὸ τὴν ὅλη του ἀφήγηση, ὅτι στὴν κυριολεξία ἐννοεῖ μία παρθένο ποὺ δὲν εἶχε καμία συνάφεια μὲ σύζυγο.

Ἂν καὶ ὑπάρχουν ὁρισμένες διαφοροποιήσεις ἀνάμεσα στὶς ἀφηγήσεις στὰ κατὰ Ματθαῖον καὶ Λουκᾶν Εὐαγγέλια γιὰ τὴν παιδικὴ ἡλικία τοῦ Ἰησοῦ, δὲν ὑπάρχει καθόλου ἀσυμφωνία ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς δίνει τὴν ἱστορία μὲ μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Ἡ Μαρία ἐρωτᾶ εὐθέως τὸν ἄγγελο γιὰ τὸ πῶς μπορεῖ νὰ λάβει χώρα ἡ γέννηση, ὅταν λέει «ἄνδρα οὐ γινώσκω» (Λουκ. 1:34).

Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς ἔλαβε τὴν ἱστορία τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Παρθένο, βλέποντας στὴ δήλωσή του «καὶ διετήρει πάντα τὰ ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» μία ὄχι τόσο συγκεκαλυμμένη ἀναφορὰ στὴν πηγὴ τῆς πληροφόρησής του (Λουκ. 2:51). Ἀλλά, ὅποια καὶ ἂν εἶναι ἡ περίπτωση, ἡ διδασκαλία του εἶναι ξεκάθαρη. Ὁ Μεσσίας εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν ἔχει ἄνθρωπο πατέρα (δὲς Λουκ. 3:23).

Εἶναι ἐπίσης διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθώντας τὴ Γραφή, ὅτι ἡ Μαρία παρέμεινε Παρθένος ὅλη τὴ ζωὴ της. Ποτὲ δὲ γνώρισε ἄνδρα. Καὶ ποτὲ δὲν εἶχε ἄλλα παιδιὰ συνάμα μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, αὐτὴ ἡ πεποίθηση δὲν ὑπερασπίζεται μόνο πάνω στὴ βάση τῆς βιβλικῆς καταγραφῆς, ἀλλὰ κατανοεῖται ἐπίσης ὡς θεολογικὴ ἀλήθεια ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ ὁποῖο προσεγγίζει μυστικὰ καὶ εἶναι πνευματικὰ φανερὸ σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν «νοῦν Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 2:16).

Ἡ Βίβλος ποτὲ δὲν ἀναφέρει ὅτι ἡ Παρθένος εἶχε ἄλλα παιδιὰ ἐκτὸς τοῦ Ἰησοῦ. Δὲν ὑπάρχει κανένα κείμενο ποὺ νὰ δείχνει ἔστω καὶ ἐλάχιστα ἕνα τέτοιο πράγμα. «Ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφὲς» τοῦ Ἰησοῦ ἀναφέρονται, ὅμως δὲν ὑπάρχει σαφὴς δήλωση ὅτι αὐτοὶ ἦταν παιδιὰ τῆς Μαρίας. Ἡ παραδοσιακὴ ἑρμηνεία ἀπὸ τοὺς πρωιμότατους χρόνους στὴν Ἐκκλησία εἶναι ὅτι αὐτοὶ εἶναι εἴτε ἐξαδέλφια τοῦ Ἰησοῦ ἢ παιδιὰ τοῦ Ἰωσὴφ ἀπὸ ἄλλο γάμο. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Ἰωσὴφ ἦταν πολὺ μεγαλύτερος ἀπὸ τὴ Μαρία καὶ ὅτι πέθανε πρὶν ἀρχίσει νὰ κηρύττει ὁ Ἰησοῦς. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦταν κρεμασμένος στὸ Σταυρό, ἐμπιστεύθηκε τὴ Μητέρα του στὸν ἀγαπημένο του μαθητὴ Ἰωάννη· αὐτὸ θὰ ἦταν μία χωρὶς νόημα πράξη ἂν οἱ «ἀδελφοί» Του ἦταν πράγματι παιδιὰ τῆς Μαρίας. Ἡ πνευματικὴ ἀπόδειξη καὶ τὸ μυστικὸ νόημα τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία μαρτυρήθηκε ὡς δόγμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴν Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 553 καὶ ἐπαναλαμβάνεται ἀσταμάτητα στὴ λειτουργικὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀκαταμάχητη στὸ νοῦ καὶ στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Καὶ εἶναι ἁπλὰ ἀδιανόητο στοὺς ἁγίους ὅτι ἡ γυναίκα ποὺ γέννησε διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, τὸ Λόγο καὶ τὴ Σοφία Του, τὴν ἀκριβὴ εἰκόνα καὶ τὸ ἀπαύγασμα τῆς δόξης Του, θὰ ἔπρεπε ἔπειτα νὰ προχωρήσει ὁμαλὰ καὶ νὰ γίνει μητέρα περισσότερων παιδιῶν μὲ τὸ γνωστὸ τρόπο. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ὑποτίμηση τῆς γεννήσεως παιδιῶν μὲ τὸ γνωστὸ τρόπο καὶ σίγουρα καμιὰ ἀπέχθεια γιὰ τὴ σεξουαλικὴ ἕνωση. Ὑπάρχει μᾶλλον ἡ σαφὴς κατανόηση τῆς μοναδικότητας τῆς παρθένου τῆς «εὐλογημένης ἐν γυναιξὶν» τὴν ὁποία «πᾶσαι αἱ γενεαὶ μακαρίζουσι» καὶ ποὺ δόθηκε στὴν Ἐκκλησία ὡς ἡ ζωντανὴ εἰκόνα ὅλων ἐκείνων ποὺ σώζονται γιατὶ ἀκούουν «τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσουν αὐτόν» (Λουκ. 1:42, 48, 11:28). Ἡ θέση τῆς Μαρίας στὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ Θεοῦ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀειπαρθενία της γιὰ ἐκείνους ποὺ πρέπει νὰ προσέλθουν γιὰ νὰ τὰ γνωρίσουν μέσα στὴ μυστικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας πιὸ πολὺ ἀπὸ ὁποιοδήποτε συγκεκριμένο βιβλικὸ κείμενο ἢ ὅποια εἰδικὴ Γραφικὴ παραπομπή.

ΠΗΓΗ : Χειμωνιάτικη Πασχαλιά, ἐκδ. Ἀκρίτας.