ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΑΓΙΟΝΕΡΙ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ

Με την πρέπουσα λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια και την καθιερωμένη πατροπαράδοτη τάξη, εορτάσθηκε στο Νέο Αγιονέρι του Κιλκίς, η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου στο γραφικό παρεκκλήσι, ολίγον έξω από το δημοτικό διαμέρισμα.

Η τοποθεσία γραφική, γαλήνια, παραδεισένια θα έλεγε κάποιος σαν κι εμένα που το επισκέφθηκε για πρώτη φορά, πνιγμένη στο πράσινο. Κάτω από την σκιά των πανύψηλων δένδρων, δεσπόζει αγέρωχο το παρεκκλήσι της

Παναγίας. Μονόχωρο, απλό, γραφικό, περιποιημένο και νοικοκυρεμένο. Απόσταγμα της αγάπης και της ευλάβειας – χωρίς αμφιβολία - των κατοίκων.

Στις 7 το πρωί, ο πατήρ Γεώργιος, σεμνός και ιεροπρεπής κληρικός, σημαίνει τη πρώτη καμπάνα. Αρκετοί προσκυνητές βρίσκονται ήδη εκεί. Ενώ σε λίγη ώρα συρρέουν κατά δεκάδες για να γεμίσουν ασφυκτικά τις πλαστικές καρέκλες εκατέρωθεν της περιβόλου του ναού, αλλά και στον παρακείμενο δρόμο. Θέλουν να εορτάσουν το Πάσχα του καλοκαιριού. Να αποδώσουν την πρέπουσα τιμή στην Παναγία, το πρόσωπο εκείνο που ενώνει τον ουρανό με τη γη. Τη ζωή με το θάνατο. Το ιερότερο, το σεμνότερο, το ωραιότερο, το τιμιότερο, το καθαρότερο, το ταπεινότερο και το πιο σιωπηλό γυναικείο πρόσωπο, όπως πολύ χαρακτηριστικά έγραφε ο μακαριστός Μωϋσής ο Αγιορείτης.

Όπως λέγει και το κάθισμα του Όρθρου, το οποίο απέδωσε με εξαιρετική δεινότητα ο πρωτοψάλτης κ. Σωκράτης: «Ὁ πάντιμος χορός, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων, ἠθροίσθη θαυμαστῶς, τοῦ κηδεῦσαι ἐνδόξως, τὸ σῶμά σου τὸ ἄχραντον, Θεοτόκε Πανύμνητε, οἷς συνύμνησαν, καὶ τῶν Ἀγγέλων τὰ πλήθη, τὴν Μετάστασιν, τὴν σὴν σεπτῶς εὐφημοῦντες, ἣν πίστει ἑορτάζομεν».

Συγκεντρώθηκαν όλοι, μικροί και μεγάλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, για να ατενίσουν το πάνσεπτο και υπερένδοξο πρόσωπο της Θεομήτορος. Να αποθέσουν τις προσευχές, τις ελπίδες, τα βάσανα, τους αναστεναγμούς τους, τον σεβασμό και την αγάπη τους, τα τάματά τους… στην Μητέρα του Χριστού και την Μητέρα όλων των ανθρώπων. Αυτήν που ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης λέγει σε έναν ύμνο του ότι είναι : ««Ἡ μετὰ Θεὸν θεὸς τὰ δευτερεῖα τῆς Τριάδος κατέχουσα» (Προσόμοιον Θεοτοκίον εἰς τὸ Θεοτοκάριον τοῦ Κανόνος τῆς ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς περιόδου τοῦ πλ. α΄ ἤχου), τοποθετώντας την Θεοτόκο στην θέση που της αξίζει μετά την Αγία Τριάδα.

«Ἄγγελοι τὴν Κοίμησιν τῆς Παρθένου, ὁρῶντες ἐξεπλήττοντο, πῶς ἡ Παρθένος ἀπαίρει, ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τὰ ἄνω», ψάλλουν οι ιεροψάλτες, ο π. Γεώργιος θυμιατίζει τους πιστούς και το ευσεβές εκκλησίασμα αγάλλεται, ευφραίνεται και συνεορτάζει μετά των Αγγέλων, των Αγίων και όλη την Εκκλησία, αφού στο πρόσωπο της Θεομήτορος : «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε·» (Εἱρμὸς - ᾨδὴ θ').

Η Κοίμηση της Θεοτόκου, αποπνέει άρωμα αιωνιότητας. Το φως της Ανάστασης. «Ποίοις πνευματικοῖς ἄσμασιν, ἀνυμνήσωμέν σε, Παναγία ; Διὰ γὰρ τῆς ἀθανάτου Κοιμήσεώς σου ἡγίασας τὰ σύμπαντα…». Αφού ο θάνατος γίνεται αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας!» (Ἀκάθιστος Ὕμνος). Γι΄ αυτό η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου έχει πανευφρόσυνο χαρακτήρα και αποτελεί πηγή μεγάλης χαράς.

Παρά τις υψηλές θερμοκρασίες, υπομονετικά το «βασίλειον ιεράτευμα», το ευσεβές εκκλησίασμα, ανάμενε την σειρά του να κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων, ενώ μετά την απόλυση και το αντίδωρο, οι ανταλλαγές ευχών και η χαρά ήταν έκδηλα ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Βάλσαμο είναι η Μεγαλόχαρη  για τις πονεμένες ψυχές των ανθρώπων. Και του χρόνου με υγεία…

Δεκαπενταύγουστος Ευλογημένος. Δεκαπενταύγουστος Ελληνικός. Δεκαπενταύγουστος της Παναγιάς μας.

«Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει σου, οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται, καὶ Ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δὲ εὐφραίνεται, ᾠδὴν σοι ἐξόδιον προσφωνοῦσα τῇ Μητρί, τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, ἀπειρόγαμε, Παναγία Παρθένε, ἡ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ῥυσαμένη, προγονικῆς ἀποφάσεως».