ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΔΑΜ – ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Όταν ο άνθρωπος ζει μονάχα για τον εαυτό του και δια του εαυτού του, όταν δηλαδή δεν χρειάζεται τίποτε από τον θεό, τότε δεν είναι άνθρωπος. Ο γνήσιος ουμανισμός ή ανθρωπισμός, είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα γιατί αποτελεί την πλήρη απόρριψη του Θεού και όλων όσων προέρχονται από Θεού. Το αμάρτημα του Αδάμ δεν συνίσταται στην διάπραξη κάποιου εγκλήματος αλλά στην επιθυμία και κίνηση προς την αποδέσμευση του ανθρώπου από τον Θεό, δηλαδή στον ουμανισμό. Δεν μπορεί το πνεύμα του ανθρώπου να υπάρχει και να ενεργεί αφ΄ εαυτού. Του είναι απαραίτητη η συνεχής άρδευση εξ ουρανού, εκ του Πνεύματος του Θεού. Ο Αδάμ, με την παρακοή του, έπαψε να δέχεται αυτή την πληρότητα από το Πνεύμα του Θεού, γι΄ αυτό και ένιωσε τη γύμνια του. Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος επάνω στους Αποστόλους, ανανεώθηκε αυτή η πλήρωση και επεκτείνεται διαρκώς μέσα στην Εκκλησία. Το πνεύμα του ανθρώπου είναι αφ΄ εαυτού σαν ένας κενός δοκιμαστικός σωλήνας, ο οποίος πρέπει να πληρωθεί με το Πνεύμα του Θεού για να είναι ακέραιος και πλήρης. Δεν υπάρχει πλήρης ανθρώπινη σκέψη. Ο άνθρωπος σκέπτεται είτε εν Θεώ είτε, εν διαβόλω. Αυτό φανερώνει και ο Ντοστογιέφσκι στον Ιβάν Καραμαζώφ ο οποίος χτυπά τον διάβολο με το μελανοδοχείο επειδή εκείνος τον βεβαιώνει πως του έχει ψιθυρίσει κάποιαν ιδέα.

ΠΗΓΗ : ΑΒΒΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 21 κ.ε.