«Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ»

Η εξορία των πρωτόπλαστων.

Στιχηρὰ Ἰδιόμελα τοῦ Τριῳδίου

Ἦχος πλ. α'

Οἴμοι! ὁ Ἀδάμ, ἐν θρήνῳ κέκραγεν, ὅτι ὄφις καὶ γυνή, θεϊκῆς παρρησίας με ἔξωσαν, καὶ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ξύλου βρῶσις ἡλλοτρίωσεν. Οἴμοι! οὐ φέρω λοιπόν τὸ ὄνειδος, ὁ ποτὲ βασιλεὺς τῶν ἐπιγείων πάντων κτισμάτων Θεοῦ, νῦν αἰχμάλωτος ὤφθην, ὑπὸ μιᾶς ἀθέσμου συμβουλῆς, καὶ ὁ ποτὲ δόξαν ἀθανασίας ἠμφιεσμένος, τῆς νεκρώσεως τὴν δοράν, ὡς θνητὸς ἐλεεινῶς περιφέρω. Οἴμοι! τίνα τῶν θρήνων συνεργάτην ποιήσομαι; Ἀλλὰ σὺ Φιλάνθρωπε, ὁ ἐκ γῆς δημιουργήσας με, εὐσπλαγχνίαν φορέσας, τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, ἀνακάλεσαι καὶ σῶσόν με.

Παραμονή της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, η αγία μας εκκλησία μας υπενθυμίζει την εξορία των Πρωτοπλάστων από τον παράδεισο, η οποία μας διδάσκει τις καταστροφικές συνέπειες της αμαρτίας. «Τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος», όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμαίους 6, 23). Θρηνεί, αναστενάζει και οδύρεται ο Αδάμ διότι αφού αποστάτησε και αρνήθηκε την εντολή του Θεού, έχασε τη μακαριότητα και τη τρυφή του Παραδείσου. Έχασε τη πατρική παρουσία, ασφάλεια και θεωρία του Θεού Δημιουργού. Έχασε την αθανασία του και έγινε θνητός, γυμνώθηκε των Θείων δωρεών, ο ομοδίαιτος των αγγέλων, απώλεσε τη δυνατότητα της άμεσης επικοινωνίας με το Δημιουργό, απεκδύθηκε την θεοϋφαντο στολή και περιεβλήθη με δερμάτινο χιτώνα, απώλεσε την αθωότητα και τη καθαρότητα και εισήλθε το κακό μέσα του. Απέτυχε να εκπληρώσει το θέλημα του Θεού, παρασυρόμενος υπό του όφεως και της γυνής να παρακούσει τη πρώτη εντολή νηστείας που του έδωσε ο Δημιουργός. Καλούμαστε λοιπόν, όλοι οι χριστιανοί, να αναλάβουμε τον υψοποιώ αγώνα της εγκράτειας, της νηστείας και της υπακοής στο θέλημα του αγίου Θεού.