Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ – ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Θεωρία του Αδάμ και της Εύας - φορητή εικόνα (1885) - Εκκλησιαστικό Μουσείο Ι.Μ. Λαγκαδά.

Όντας ακόμη πρωτόπλαστος ο Αδάμ στο Παράδεισο, εξέπεσε σε υπερηφάνεια από τη συμβουλή του όφεως, και φαντάστηκε ότι θα γίνει Θεός, καθώς του είπε ο διάβολος και έφαγε από εκείνο το ξύλο που του είπε ο Θεός να μην φάει και γι΄ αυτό παραδόθηκε σε μεγάλες τιμωρίες, δηλ. στη φθορά και στο θάνατο για να ταπεινωθεί η περηφάνια του. Διότι όταν ο Θεός καταδικάσει δίνει και απόφαση και η απόφαση αυτή γίνεται έργο και τιμωρία, αιώνια, και δεν είναι δυνατόν να χαλάσει η τιμωρία που γίνεται με θεία απόφαση. Σκέψου λοιπόν^. έκαμε ο Αδάμ αμαρτία μεγάλη, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του Θεού, αλλά πίστεψε στα λόγια του όφεως. Κάνε σύγκριση του Θεού και του όφεως, και θα δεις πόσο μεγάλη ήταν η αμαρτία του σοφού Αδάμ, ο οποίος από τη πολλή του σοφία έδωσε ονόματα σε όλα τα ζώα. Όμως, επειδή πίστεψε με όλη τη διάνοιά του τον όφη και όχι τον Θεό, αμέσως η Θείας Χάρις η οποία ήταν αναπαυμένη σ΄ αυτόν, άρχισε να αναχωρεί από αυτόν, αφού έγινε εχθρός του Θεού, εξαιτίας της απιστίας που έδειξε στους λόγους του Θεού^. διότι, νόμισε ο Αδάμ ότι τον φθόνησε ο Θεός και δεν ήθελε να γνωρίσει κι αυτός το καλό και το πονηρό και γι΄ αυτό του είπε να μη φάει από εκείνο το ξύλο για να μη γίνει και αυτός Θεός όμοιος με εκείνον που τον έπλασε. Και έφαγε, και αμέσως γνώρισε τη γύμνωσή του, και αντί να γίνει Θεός, έγινε φθαρτός, και ως φθαρτός και θνητός…………. Β. Και να που μένει για πάντα η απόφαση του Θεού τιμωρία αιώνιος. Και είμαστε όλοι οι άνθρωποι και φθαρτοί και θνητοί, και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να χαλάσει αυτή τη μεγάλη και φοβερή απόφαση του Θεού. Και όταν δεν είναι δυνατόν να χαλάσει αυτή η απόφαση, ποιό είναι το όφελος πλέον, ή από σοφία, ή από πλούτο, ή από δύναμη, ή από όλο τον κόσμο ; γι΄ αυτό ήλθε ο Ύψιστος Υιός του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, για να ταπεινωθεί, αντί του Αδάμ, και ταπείνωσε τον εαυτό του, έως το Σταυρικό θάνατο. Ο δε λόγος του Σταυρού, όπως λέγει η Γραφή, είναι : «Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου». Ο Αδάμ χωρίς να έχει καμία ανάγκη, δοκίμασε από το καρπό εκείνου του ξύλου (από το οποίο του είπε ο Θεός να μη φάει, διότι αν φάει, αμέσως θα πεθάνει), και έφαγε και απέθανε. Όμως επειδή ο άνθρωπος έχει και σώμα και ψυχή, γι΄ αυτό και ο θάνατος είναι δύο, ο ένας της ψυχής, και ο άλλος του σώματος. Και καθώς η ψυχή και το σώμα είναι ένας άνθρωπος, έτσι και οι δύο αθανασίες της ψυχής και του σώματος ήταν σε έναν άνθρωπο, για να είναι ο άνθρωπος αθάνατος και κατά την ψυχή και κατά το σώμα, και γι΄ αυτό και ο Αδάμ όταν έφαγε, αμέσως πέθανε κατά τη ψυχή του, και ύστερα από εννιακοσίους τριάντα χρόνους πέθανε και το σώμα του. Όπως ο θάνατος του κορμιού είναι η αναχώρηση της ψυχής, έτσι και ο θάνατος της ψυχής είναι η αναχώρηση της χάριτος του αγίου Πνεύματος του Θεού που τον έπλασε, και έτσι ο Θεός ευδόκησε να είναι και να ζει ο άνθρωπος παρόμοια με τους Αγγέλους^. γιατί οι Άγγελοι του Θεού με το να αγιάζονται πάντοτε από το άγιο Πνεύμα, μένουν ακίνητοι προς το κακό. Το λοιπόν, από την αιτία αυτή έγινε όλο το ανθρώπινο γένος ό,τι λογής έγινε και ο πατέρας τους ο Αδάμ, δηλαδή θνητοί και κατά την ψυχή και κατά το σώμα. Και κυρίως ο άνθρωπος καθώς τον έπλασε ο Θεός, ούτε βρίσκεται πλέον στο κόσμο, ούτε είναι δυνατόν να γίνει τέτοιος, ό,τι λογής ήταν ο Αδάμ προ της παραβάσεως.

ΠΗΓΗ : ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ (1ος λόγος – απόσπασμα), σ. 29 κ.ε. εκδ. Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1977.