"Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Κατά Ιωάννη 8,32).

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ – ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ


Θα ήθελα τώρα να σιωπήσω και να μην ειπώ τίποτε δικό μου - από τον εαυτό μου - και να αρκεσθώ μόνον σ' αυτά. Για να μη νομίσετε όμως, ότι αυτά τα λέγω απλώς (θεωρητικά), αλλά για να πιστέψετε ότι αυτά που διηγούμαι είναι από πείρα δική μου και αληθινά, γι' αυτό και πάλιν θα σας πω όσα είδα να επιτηδεύονται οι δαίμονες, έστω κι' αν γίνω σαν ανόητος. Ξέρει όμως ο Κύριος που με ακούει, την καθαρή μου συνείδηση και ότι όχι για μένα, αλλά χάριν της αγάπης σας και για να σας παρακινήσω στην άσκηση της αρετής, τα λέγω όσα ξέρω.
• Πόσες φορές με μακάρισαν κι' εγώ τους καταράστηκα στο όνομα του Κυρίου !
• Πόσες φορές προείπαν για το νερό του πόταμου (Νείλου) ! κι' εγώ τους έλεγα: Και τι σας μέλει εσάς γι' αυτό ;
• Ήλθαν κάποτε με απειλές και με περικύκλωσαν, όπως οι στρατιώτες με πανοπλίες.
• Και άλλοτε με αλόγα και θηρία και ερπετά γέμισαν το σπίτι κι' εγώ έψαλλα: «Ήλθαν με άρματα και με άλογα, εμείς δε (θα γενούμε ισχυρότεροι, θα νικήσουμε και) θα μεγαλυνθούμε με το όνομα του Κυρίου Θεού μας», ΨΑΛΜ. Ιθ, 8.
• Και με τις προσευχές κατανικήθηκαν εκείνοι παρά του Κυρίου.
• Ήλθαν κάποτε μέσ' στο σκοτάδι σαν φωτεινά φαντάσματα και έλεγαν : Ήλθαμε να σου φέξομε Αντώνιε. Κι εγώ προσευχόμουν μισοκλείνοντας τα μάτια κι' αμέσως έσβησε το φως των ασεβών.
• και έπειτα από λίγους μήνες, ήλθανε ψάλλοντας κι έλεγαν λόγια από τις Γραφές ! «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον»,  ΨΑΛΜ. ΛΖ, 14.
• Έσεισαν κάποτε το μοναστήρι, μα εγώ προσευχόμουν ακίνητος (χωρίς να χάσω το θάρρος μου), επιμένοντας στο πνευματικό μου φρόνημα.
• Κι αργότερα ξανάρθαν κρατώντας κι σφύριζαν κι χόρευαν. Καθώς δε προσευχόμουν και ανακαθόμουν ψάλλοντας μέσα μου, ευθύς αμέσως άρχισαν να θρηνούν και να κλαίνε σαν να είχαν εξαντληθεί τελείως από την κούραση, εγώ δε δόξαζα τον Κύριον, που τους καθήρεσε.
• Φάνηκε κάποτε ένας δαίμων πολύ ψηλός και φανταχτερός και τόλμησε να ειπεί : εγώ είμαι η δύναμις του Θεού και, εγώ είμαι η Πρόνοια, τι θέλεις να σου χαρίσω; Εγώ δε τότε φύσηξα περισσότερο στα μούτρα του, είπα το όνομα του Χριστού, επεχείρησα και να τον χτυπήσω και φάνηκα σαν να τον χτύπησα. Αμέσως αυτός, που ήταν τόσο μεγάλος, στο όνομα του Χριστού, χάθηκε, μαζί με όλα τα δαιμόνια της παρέας του.
• Ήλθε κάποτε όταν νήστευα, μοιάζοντας σαν μοναχός ο δολερός και κρατώντας ψωμιά φανταστικά και με συμβούλευε λέγοντας; Φάγε και ησύχασε από τους πολλούς κόπους άνθρωπος είσαι και συ και θ' αρρωστήσεις. Εγώ δε, μόλις κατάλαβα την πονηρία του, σηκώθηκα να προσευχηθώ. Κι εκείνος δεν μπόρεσε ν` αντέξει, γιατί χάθηκε και φάνηκε να βγαίνει σαν καπνός από την πόρτα.
• Πόσες φορές έδειξε στην έρημο φαντασία χρυσαφιού ! Μόνο και μόνο για να το πιάσω και να το κοιτάξω. Εγώ δε έψαλλα καταπάνω του κι εκείνος έλιωνε.
• Πολλές φορές μου προξενούσαν πληγές και εγώ έλεγα «Τίποτα δεν θα με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού», ΡΩΜ. Η, 35.
• Κι αυτοί περισσότερο χτυπιόντουσαν μεταξύ τους μετά απ' αυτό. Μα, δεν ήμουν εγώ που τους έπαυα και τους αργούσα (τη δύναμη τους), αλλ΄ ήταν ο Κύριος που λέγει: «Έβλεπα το σατανά σαν αστραπή από τον ουρανό να πέφτει», ΛΟΥΚΑ Ι, 18. Εγώ δε τέκνα μου, θυμούμενος το Αποστολικό ρητό τα «Μετέφερα αυτά στον εαυτό μου», Α΄ ΚΟΡΙΝΘ. Δ, 6, για να μάθετε να μην αποκάμετε στην άσκηση, μήτε να φοβάσθε του διαβόλου και των δαιμόνων του τις φαντασίες.

ΠΗΓΗ : ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ,
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου