ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΛΒΙΟΥ (6ος ΑΙΩΝ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΛΑΤΙΑΣ

Η Κρίση

Ο άγιος Σάλβιος από τη πόλη Αλμπί της Ν. Γαλλίας, επίσκοπος Γαλατίας πού έζησε τον 6ο αιώνα, αφού υπήρξε νεκρός για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, επέστρεψε στη ζωή και διηγήθηκε στο φίλο του άγιο Γρηγόριο της Τουρώνης τα έξης: «Όταν σειόταν το κελί μου πριν τέσσερις ημέρες, και με είδατε να κείτομαι νεκρός, δύο άγγελοι με ανύψωσαν και με μετέφεραν στο πιο ψηλό σημείο του Ουρανού, τόσο ψηλά πού έμοιαζε να έχω κάτω από τα πόδια μου όχι μόνον αυτήν την άθλια γη, αλλά και τον ήλιο και το φεγγάρι, τα σύννεφα και τα άστρα. Κατόπιν πέρασα μαζί με τούς αγγέλους μέσα από μία πύλη η οποία έλαμπε πιο πολύ κι απ' το φως του ήλιου και μπήκα σε ένα κτίριο πού το πάτωμά του ήταν καμωμένο από λαμπερό ασήμι και χρυσό. το φως πού υπήρχε ήταν αδύνατο να περιγραφεί. Βρισκόταν εκεί ένα πλήθος ανθρώπων, που δεν ήταν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες, και κινούνταν προς όλες τις κατευθύνσεις και σε τέτοια έκταση πού δε μπορούσες να δεις μέχρι πού έφτανε. Οι Άγγελοι μου άνοιξαν δρόμο για να περάσω μέσα από αυτό το πλήθος πού ήταν μπροστά μου, και φτάσαμε ατό μέρος εκείνο το οποίο ατενίζαμε απ' όταν ακόμα βρισκόμαστε πολύ μακριά. Πάνω από εκείνο το μέρος έστεκε ένα σύννεφα λαμπρότερο από οποιοδήποτε φως, κι όμως δεν υπήρχε ούτε ήλιος ούτε φεγγάρι ούτε κανένα αστέρι και μάλιστα, το σύννεφο έλαμπε πιο πολύ απ' όσο θα μπορούσε να λάμπει από μόνο του το καθένα από αυτά. Μία φωνή ακούστηκε μέσα από το σύννεφα, πού θύμιζε τον ήχο από πολλά νερά πού έπεφταν. Εμένα τον αμαρτωλό με υποδέχθηκαν με μεγάλο σεβασμό κάποια όντα, μερικά από τα οποία φορούσαν άμφια και άλλα κανονικά ρούχα. Οι άγγελοι πού με οδηγούσαν μου εξήγησαν ότι αυτά τα όντα ήταν οι μάρτυρες και άλλοι άγιοι τούς οποίους τιμούμε εδώ στη γη και στους οποίους προσευχόμαστε με μεγάλη ευλάβεια. Και ενώ στεκόμουν εκεί άρχισε να με τυλίγει απαλά μία ευωδία τόσο γλυκιά που, νιώθοντας να "τρέφομαι" από αυτήν, δεν αισθανόμουν καμιά ανάγκη να φάω ή να πιω τίποτα μέχρι αυτήν τη στιγμή πού σου μιλάω. Μετά άκουσα μία φωνή πού είπε: "Αφήστε αυτόν τον άνθρωπο να γυρίσει πίσω στον κόσμο, γιατί οι εκκλησίες μας τον έχουν ανάγκη". Παρότι άκουγα τη φωνή δε μπορούσα να δω ποιος μιλούσε. Και τότε έπεσα μπρούμυτα ατό έδαφος συντετριμμένος, κλαίγοντας. «Αλίμονο, αλίμονο, Θεέ μου!» είπα. "Γιατί μου αποκάλυψες όλα αυτά πού είδα μόνο και μόνο για να μου τα ξαναπάρεις πίσω;... "Η φωνή που μου είχε μιλήσει είπε: "Πορεύσου εν ειρήνη. Εγώ θα σε προστατεύω μέχρι να σε ξαναφέρω και πάλι σ' αυτό το μέρος". Τότε οι οδηγοί μου άγγελοι με άφησαν και εγώ επέστρεψα περνώντας και πάλι μέσα από την πύλη από την οποία είχα εισέλθει, κλαίγοντας καθώς έφευγα».

ΠΗΓΗ : ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥΡΩΝΗΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ, ΒΙΒΛΙΟ VII, VITAE PATRUM, ST. HERMAN MONASTERY PRESS 1988, o βίος του Αγίου Σάλβιου εις : “St. Salvius of Albi", The Orthodox World, no 5, ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ, Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, "Μυριόβιβλος", 1988, σ. 66.