Ο όσιος ημών πατήρ
Νικάνωρ, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1367 και ήτο γόνος πλουσίων και ενάρετων
ευγενών, του Ιωάννη και της Μαρίας. Οι γονείς έχοντας φτάσει σε μεγάλη ηλικία
και μη έχοντας τέκνα, επιδίδονταν σε προσευχές και ελεημοσύνες, προκειμένου να
ελκύσουν το έλεος του Θεού και να τεκνοποιήσουν. Μια νύκτα, κι ενώ η μήτηρ του
τελούσε με ταπείνωση αγρυπνία στην ενορία του αγίου Μηνά, εκοιμήθη από την
επίπονη άσκηση και είδε σε όραμα τον άγιο να εξέρχετε από το άγιο βήμα,
συνοδευόμενος από δύο λευκοφόρους (προφανώς αγγέλους) και να τις φέρει την
ευχάριστη είδηση ότι ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές της, όπως της προφήτιδος
Άννης και έλυσε τα δεσμά της στειρώσεως. Μετ' ολίγον συνέλαβε και εγέννησε τον
όσιο, τον οποίον και ονόμασε Νικόλαο. Τέκνο προσευχής ο Άγιος. Από μικρός
σπούδασε και προόδευσε στα γράμματα, ενώ 19 ετών έμεινε ορφανός εκ πατρός. Η μητέρα
του σκεπτόταν να τον νυμφεύσει για να αφήσει κληρονόμο, ο δε όσιος φλεγόμενος
για την ισάγγελο πολιτεία και μη θέλοντας να τη στενοχωρήσει, έδινε αναβολή.
Όταν ο μητέρα του βρήκε μια πλούσια νύφη, ο Πανάγιος Θεός την πήρε κοντά του,
κι έτσι ο όσιος συνέχισε να ζει περισσότερο ενάρετα, προσευχόμενος και
αγωνιζόμενος πνευματικά. Ο τότε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης του πρότεινε την
Ιεροσύνη, αλλ΄ αυτός αρχικά αρνήθηκε
 |
λέγοντας ότι είναι ανάξιος.
όμως, τελικά εκάρη μοναχός, χειροτονήθηκε διάκονος και κατόπιν ιερεύς, και
έλαβε τη θέση του τυπικάρη της Μητρόπολης, φροντίζοντας για την ευταξία, όπου
και διακρίθηκε όσο κανείς άλλος στην εποχή του. Προσευχόμενος ζητούσε από τον
Θεό να του αποκαλύψει έναν τόπο για να μονάσει. Μια νύχτα άκουσε μια φωνή να
του λέγει : "Νικάνωρ έξελθε εκ της γης και της συγγενείας σου και πορεύου
εις το όρος Καλλίστρατον και αγωνίζου εκεί καλώς, και εγώ έσομαι μετά σου του
διαφυλάσσειν σε εν πάσαις ταις ημέραις της ζωής σου και ακουστόν ποιήσω το
όνομά σου και δοξάσω σε εις τους αιώνας". Σηκώθηκε τότε και με φόβο και
χαρά δοξολόγησε μετά δακρύων τον Θεό και αφού μοίρασε τη περιουσία του στους
πτωχούς, αποχαιρέτησε συγγενείς και φίλους και έφυγε από τη Θεσσαλονίκη. Ήτο 27
ετών. Καθ΄ οδόν δίδασκε σε κώμες και πόλεις, και φθάνοντας στη Σαρακίνα έκαμε
πολλά θαύματα. Επιθυμώντας να αποφύγει τις τιμές των ανθρώπων, αναχώρησε απ΄
εκεί και ήλθε στο όρος Καλλίστρατο. Εκεί στις όχθες του ποταμού Αλιάκμονα,
ερευνώντας καλώς, εντόπισε απέναντι ένα σπήλαιο, σε υψηλό και δύσβατο μέρος, το
οποίο θεώρησε εξαίρετο ησυχαστικό τόπο. Εκεί, έκτισε μια μικρή καλύβη και
ανακαίνισε την καταστραφείσα - υπό
των Βουλγάρων - Ιερά Μονή του Αγίου
Γεωργίου. Εκεί εγκατασταθείς, ζούσε με μεγάλη πνευματική άσκηση, νηστεία
προσευχή και ταπείνωση. Δύο πλούσιοι νέοι, ακούγοντας από τον σύγχρονο του άγιο
Διονύσιο τον εν Ολύμπω, ότι ο όσιος Νικάνωρ ήταν πολύ ενάρετος, τον συνάντησαν,
του πρόσφεραν τα χρήματα για να οικοδομήσει μοναστήρι και του ζήτησαν να γίνουν
μοναχοί. Ο όσιος δέχθηκα και σε 3 ημέρες τους έκαμε μοναχούς. Κατόπιν ο όσιος
είδε οπτασία και άκουσε φωνή να του λέγει να ανεβεί στη κορυφή του όρους, να
βρει εκεί τη κρυμμένη εικόνα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, και να οικοδομήσει
Μοναστήρι. Την πρωία, ανέβη στην κορυφή του όρους, και στα ερείπια
κατεστραμμένης Μονής, βρήκε την εικόνα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, την
επονομαζόμενη του Ζαμβόρδα. Εκεί μόνασε ο όσιος 20 έτη, και προείδε χάριτι Θεού
το τέλος του βίου προ τριών ημερών. Αφού νουθέτησε τους υποτακτικούς του, τη
παραμονή της εορτής της Μεταμορφώσεως, την επομένη λειτούργησε πανηγυρικά και
φίλεψε πλουσιοπάροχα τους προσκυνητές, και αφού τους ευλόγησε εκοιμήθη εν Κυρίω
στις 7 του Αυγούστου. Το ιερό λείψανο του Αγίου ετάφη στο παρεκκλήσιο του
Τιμίου Προδρόμου όπου επετέλεσε και πολλά θαύματα. Η δε αγία κάρρα του, προσκαλουμένη
σε χωριά και πόλεις, θαυματούργησε στη Καισάρεια, τα Σέρβια, τα Γρεβενά στην
Ήπειρο κλπ. Η ασματική ακολουθία του τυπώθηκε στη Βενετία το 1717.
ΠΗΓΗ : Β.Δ.
ΖΩΤΟΥ-ΜΟΛΟΤΤΟΥ, ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ,
Τομ. Γ΄- Δ΄, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1909, σελ. 773 κ.ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου