ΕΥΧΕΣ - ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΧΑΡΑΣ ΠΛΗΡΟΥΝΤΑΙ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ

 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ

Η Εκκλησία καθημερινά ψάλλει : "Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου".

 

Ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου είναι ο Λυτρωτής Χριστός. Είναι αυτός διά του οποίου ο Θεός "ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ" (Λουκ. 1,68). Είναι αυτός που προσκυνούμε στην Βηθλεέμ ως Θείον Βρέφος. Αυτό όμως το αδύνατο βρέφος δεν είναι μόνο ο ερχόμενος, αλλά και ο " ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ" (Αποκ. 1,8).

 

Μέσα στην φαινομενική αδυναμία του κρύβει τον πλούτο της Θεότητός Του. Μέγα είναι το μυστήριον της ευσεβείας κατά τον Απόστολον Παύλον : " Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ" (Α' Τιμόθ. 3,16).

 

Όσοι προσπάθησαν να φορέσουν στην λογική τους το μυστήριον αυτό, απέτυχαν. Έφτιαξαν έναν διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα είδωλο της περιορισμένης και κτιστής ανθρώπινης λογικής, που δεν είναι ο επιφανής Θεός, ο Άκτιστος Λόγος του Θεού.

 

Οι σοφοί όμως και ταπεινοί Άγιοι Πατέρες μας παρέδωσαν τον Αληθινό Χριστό του Ευαγγελίου. Ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον. Ως τον Λόγον του Θεού, το δεύτερον Πρόσωπον της Παναγίας Τριάδος, που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την ένωσε με την θεότητά Του "ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως και αχωρίστως" (Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος). Ως έχοντα όχι μόνο δύο τέλειες φύσεις, αλλά και δύο θελήσεις και δύο ενέργειες, θεία και ανθρώπινη.

 

Αν ήταν μόνον Θεός ή μόνον άνθρωπος, δεν θα μας έσωζε. Μας σώζει, επειδή είναι θεάνθρωπος και επειδή και οι δύο φύσεις Του είναι πλήρεις και τέλειες. Και ακόμη, επειδή είναι δύο φύσεις χωρίς να είναι δύο Χριστοί. Έτσι ο Θεός σώζει, ο άνθρωπος σώζεται. Από άπειρο αγάπη προσλαμβάνει και περιβάλλεται την άρρωστη και θνητή ανθρώπινη φύση για να την θεραπεύσει, να την θεώσει και να την αθανατήσει. Αυτός είναι ο αληθινός Χριστός, τον οποίον ορθοδόξως πιστεύουμε.

 

"Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν· πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν" (3ο τροπάριο των αίνων των Χριστουγέννων).

 

Γι΄ αυτό το Μυστήριο εθεολόγησαν οι Άγιοι Πατέρες μας και γι΄ αυτό εδογμάτισαν αλάθητα οι Οικουμενικές Σύνοδοι.

 

Καυχώμεθα εν Κυρίω ότι μόνον η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία πιστεύει ορθώς στον Χριστό, που είναι η Κεφαλή της και ο Αιώνιος Αρχηγός Της. Δεν τον παραμερίζει ούτε τον υποκαθιστά με κάποιον αλάθητο Πάπα.

 

Δεν υπερτονίζει την ανθρώπινη φύση του παραμερίζοντας την θεότητά Του, για να τον προβάλει εν συνεχεία ως ηθικό μόνο πρότυπο. Δεν συγχέει τις δύο φύσεις Του, όπως κάνουν οι Μονοφυσίτες.

 

Βέβαια τον θησαυρό αυτό της Ορθοδόξου πίστεως έχουμε "ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν" (Β΄ Κορινθ. 4,7), δηλαδή στις αδύνατες, εύθραυστες και αμαρτωλές μας υπάρξεις. Όμως με την Χάρι του Θεού έχουμε τον θησαυρό. Αυτό τον θησαυρό δεν μπορούμε να τον διαπραγματευθούμε με κανένα διάλογο και καμία συμφωνία.

 

Ο μακαριστός π. Παίσιος* μου έγραψε κάποτε : "Τα δόγματα δεν μπαίνουν στην Ε.Ο.Κ.". Θα προσθέσω όμως ότι η υπερήφανη Ευρώπη και σύμπας κόσμος έχουν ανάγκη από αυτά τα δόγματα. Γιατί μόνον αυτά μπορούν να τον φέρουν σε τον συνάντηση με τον Αληθινό Χριστό, τον εκ Παρθένου σαρκωθέντα, τον Σταυρωθέντα και Αναστάντα.

 

Ο Ιησούς Χριστός δεν κρίνει κανένα, όπως ο ίδιος είπε (Ιωαν΄ 12,47). Ο κόσμος όμως κρίνεται από την στάση που θα τηρήσει απέναντί Του. Και εμείς οι Ορθόδοξοι κρινόμεθα, όταν δεν αξιοποιούμε τον ατίμητο θησαυρό της Ορθοδοξίας που μας παρεδόθη. Κλήρος και λαός κρινόμεθα, εάν και κατά πόσον πιστεύουμε και ζούμε ορθόδοξα τον Χριστό. Άλλως η πίστις και η Βασιλεία θα αρθεί αφ΄ ημών και θα δοθεί " ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς" (Ματθ. 21,43).

 

Δεν εορτάζουμε αληθινά Χριστούγεννα, εάν τα εορτάζουμε με αυτάρκεια, αυταρέσκεια και φιλαυτία. Ο ταπεινός Ιησούς περιμένει τα δώρα μας. Την μετάνοιά μας, την ταπείνωσή μας, την συντετριμμένη καρδιά μας, τον πόθο και τον αγώνα μας να καθαρισθούμε από τα πάθη μας, να του ομοιάσουμε κατά πάντα και να ενωθούμε μαζί Του. Και όποιος ενωθεί μαζί Του σ΄ αυτή την ζωή, ας χαίρεται, γιατί θα είναι αιώνια ενωμένος μαζί Του. Έτσι θα συμμετάσχωμε στην χαρά της Παναγίας, των Αγγέλων, των Ποιμένων, των Μάγων.

 

Κύριε Ιησού Χριστέ, Λόγε του Θεού και Θεέ, συμμετρίασε για μια ακόμη φορά στην ταπείνωσή μας και δέξου να ανακληθείς και αναπαυθείς στην φάτνη της αλόγου ψυχής μας, αφού πρώτα την καθαρίσεις από την αλογία των παθών. Χωρίς εσένα η ζωή μας δεν έχει νόημα. Συ είσαι το Φως, η Αλήθεια, η Οδός, η Ειρήνη, η Ζωή, η Ανάστασίς μας.

 

Κύριε Ιησού Χριστέ, ο εν σπηλαίω γεννηθείς και εν φάτνη ανακλιθείς, ελέησε τον κόσμο σου. Ελέησέ μας. Αμήν.

Άγιον Όρος, Χριστούγεννα 1995

Εόρτιος χαιρετισμός του μακαριστού π. Γεώργιου Καψάνη επί τη εορτή των Χριστουγέννων του 1995.

 

*Πρόκειται για τον Άγιο Παίσιο.

 

ΠΗΓΗ : "Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ", ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΕΤΟΣ 1996, ΑΡΙΘΜ. 21, σσ. 39-42.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

1. Τήν Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μεσσία, χριστιανοί μου, τήν περίμεναν ἀπό παλαιά ὅλες οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων. Λαχταροῦσαν τόν ἐρχομό Του. Γι᾿ αὐτό καί στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε προφητεῖες γιά τήν ἔλευση τοῦ Μεσσία. Καί οἱ προφητεῖες αὐτές σκοπό ἔχουν νά προετοιμάσουν τήν ἀνθρωπότητα γιά νά ἀναγνωρίσει τόν πραγματικό Μεσσία. Γιατί ἐμφανίζονταν καί ψευδομεσσίες. Ἀλλά οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς δίνουν τήν σωστή εἰκόνα τοῦ πραγματικοῦ Μεσσία. Θα σᾶς μιλήσω γιά μιά τέτοια προφητεία πού βρίσκεται στό βιβλίο τοῦ προφήτου Δανιήλ, πού γιορτάσαμε πρίν ἀπό λίγες μέρες. Ἡ προφητεία αὐτή δίνεται σέ ἕνα ὄνειρο τοῦ βασιλιᾶ τῆς Βαβυλῶνος Ναβουχοδονόσορα, μέ τήν ἑρμηνεία πού ἔδωσε ὁ προφήτης Δανιήλ σ᾿ αὐτό. Στό ὄνειρό του αὐτό ὁ βασιλιάς εἶδε ἕνα κολοσσιαῖο καί φοβερό ἄγαλμα πού παρίστανε ἕνα γιγαντιαῖο ἄνδρα. Τό κεφάλι τοῦ ἀγάλματος αὐτοῦ ἦταν χρυσό. Τά χέρια καί τό στῆθος ἦταν ἀργυρά. Ἡ κοιλιά καί οἱ μηροί τοῦ ἀγάλματος ἦταν ἀπό χαλκό καί οἱ κνῆμες καί τά πόδια ἦταν κατασκευασμένα ἀπό σίδερο καί χῶμα. Το ἔβλεπε ὁ Ναβουχοδονόσορας τό ἄγαλμα αὐτό μέ θαυμασμό, μέχρις ὅτου εἶδε ἄλλο θαυμαστό θέαμα. Εἶδε ἀπό ἕνα ὄρος νά ἀποκόπτεται μόνος του, χωρίς ἀνθρώπινο χέρι, νά ἀποκόπτεται ἕνας λίθος πού χτύπησε τό πελώριο ἄγαλμα στά σιδερένια καί χωματένια πόδια του καί μονομιᾶς τό σώριασε κατά γῆς καί τό κονιορτοποίησε. Ὁ λίθος ὅμως πού χτύπησε τό ἄγαλμα στήν βάση του καί τό συνέτριψε μεγάλωνε - μεγάλωνε, ἔγινε μέγα βουνό καί γέμισε ὅλη τήν γῆ.

2. Ἡ προφητεία αὐτή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι πολύ σπουδαία, γιατί μιλάει γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, γιά τόν χρόνο τοῦ ἐρχομοῦ Του καί για τήν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅπως ἑρμήνευσε ὁ προφήτης Δανιήλ στον Ναβουχοδονόσορα τό ἐνύπνιό του, τό ἄγαλμα πού εἶδε δήλωνε τέσσερα βασίλεια, το βαβυλωνιακό, τό περσικό, τό ἑλληνικό καί τό ρωμαϊκό βασίλειο, τά ὁποῖα, τό ἕνα μετά τό ἄλλο, δήλωναν, τήν δύναμη πού θά εἶχαν μέχρις ὅτου ἔλθει ὁ Μεσσίας, πού θά ἐγκαταστήσει τήν δική Του Βασιλεία, ἡ ὁποία θά ἔμενε ἀκατάλυτη στούς αἰῶνες.

3. Αὐτό πού μᾶς κάνει ἐντύπωση στήν παραπάνω προφητεία, ἀδελφοί χριστιανοί, εἶναι ὁ μικρός λίθος, πού κόπηκε ἀπό τό βουνό καί χτύπησε στά πόδια τό τεράστιο ἄγαλμα καί τό συνέτριψε. Καί ὁ ἴδιος ὁ λίθος ἔγινε πελώριο ὄρος καί κάλυψε ὅλη την γῆ. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ λίθος; Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι Ἐκεῖνος γιά τόν Ὁποῖον εἶχε προφητεύσει ὁ προφητάναξ Δαβίδ λέγοντας «λίθον ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας» (Ψαλ. 117,122-123). Καί καλεῖται «λίθος» ὁ Χριστός γιά «τό ἑδραῖον», τό στερεόν, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. Ἐκεῖνο δέ πού μᾶς εἶπε ἡ προφητεία ὅτι ὁ λίθος κόπηκε μόνος του ἀπό τό βουνό, μόνος του, χωρίς ἀνθρώπινο χέρι, δηλώνει τήν παρθενική γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Και ἐκεῖνο τό ἄλλο πάλι, πού μᾶς εἶπε ἡ παραπάνω προφητεία, ὅτι ὁ μικρός λίθος στη συνέχεια ἐξαπλώθηκε καί γέμισε ὅλο τόν κόσμο, αὐτό δηλώνει τήν ἐξάπλωση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ σέ ὅλη τήν γῆ, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός στούς μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. 28,19).

4. Χριστούγεννα σήμερα, ἀδελφοί χριστιανοί! Ἐμεῖς πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ ἀλλά καί μ᾿ αὐτό πού κάναμε ἐδῶ, τήν Θεία Λειτουργία, ζοῦμε τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, ὅπως μᾶς εἶπε ἡ προφητεία τοῦ Δανιήλ πού παρουσιάσαμε, εἶναι ἐξαπλωμένη σέ ὅλο τόν κόσμο, γι᾿ αὐτό καί λέγεται καθολική. Γι᾿αὐτό πάλι, ὅταν ἀπαγγέλλουμε τό Πιστεύω μας, λέμε: «Εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μόνο καθολική, ἀλλά εἶναι καί αἰώνια. Θυμηθεῖτε αὐτό μέ τό ὁποῖο ἀρχίζει ἡ Θεία Λειτουργία: «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία ...» καί τελειώνει μέ τό «εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Τά ἄλλα βασίλεια τοῦ κόσμου φαίνεται ὅτι ἔχουν ἐξωτερική λαμπρότητα καί δύναμη, ὅπως ἡ κεφαλή τοῦ ἀγάλματος ἦταν χρυσή καί τά χέρια ἀργυρά καί τά πόδια σιδερένια. Ἀλλά τά βασίλεια αὐτά εἶναι κοσμικά καί ἀνθρώπινα, γι᾿αὐτό καί εἶναι παροδικά. Ἔρχονται καί παρέρχονται. Ἀλλά πάνω ἀπό τά χαλάσματα καί τά ἐρείπια τοῦ κόσμου αἰώνια, λαμπρή καί ἰσχυρή καί ἀκατανίκητη θα εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γιατί εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού στηρίζεται στόν «Λίθον» τῆς προφητείας τοῦ Δανιήλ, τόν Ἀκρογωνιαῖον Λίθον, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἄς στηριχθοῦμε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, σ᾿ αὐτόν τόν Λίθο, γιά νά βαδίζουμε σταθερά τήν πορεία τῆς ζωῆς μας καί νά εἶναι στερεά καί ἰσχυρά τά ἔργα μας.

ΠΗΓΗ : † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας, "ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ", Δεκέμβριος  2009, αριθ. 35, σ. 10 κ.ε.

KEEPING CHRISTMAS - FR. STEPHEN FREEMAN

It is not unusual to give thought to how we keep a fast. Will it be in a strict manner? How will my fasting be possible when I’m at work or at school? How will I teach my children to fast? When we ignore the Fast, we feel guilty and the need to confess. It is strange, however, that we do not give similar thought and time to what it means to keep the Feast. For fasting is about the Feast—not about the Fast. Everything is about the Feast!

Our popular culture has no difficulty keeping its feast of Christmas—and though we complain about how commercial the feast becomes—we live in a commercial culture. Our way of life and economy are grounded in consumerism. If we stop shopping, the nation will collapse (as a consumer nation).

Almost everything in our culture radiates from its consumerist existence. Even how we think of what it means to be human is driven by consumerism. Popular culture thinks of a human being as a center of consciousness with free will. It is a very simplified view of the human—but ideally suited for shopping. We think, we decide, therefore we shop!

Thus, the popular feast of Christmas is kept by doing a lot of what we do best—we shop. It is something of a redemption that at least an aspect of our shopping is buying things for others.

But the Orthodox understanding of the feast is not grounded in consumerism. We do not believe people were created to consume. We are created to commune.

We do not eat in order to live—we eat in order to be in communion with God. When we live rightly, everything we do is done in order to enjoy communion with God and with other human beings. Said quite simply—we exist in order to love.

We keep the feast of Christmas, not by consuming or affirming our place within the world of consumption—we keep the feast by entering more deeply into the life of communion—with God and with others.

We enter into communion with God through prayer and devotion and the keeping of His commandments. We enter into communion with others through forgiveness, acts of kindness and generosity. Communion often consumes things—we eat and drink Christ’s Body and Blood. But we do not eat His Body and Blood as though we were predators or as though His Body and Blood were objects to fill our bellies.

We eat and drink Christ’s Body and Blood in order to share in His life and in order to share our life with Him.

Our use of the things of this world with regard to others can become communion if we treat those things in the same way. If the things in our life are a means of sharing—both our own lives and in the lives of others—then they can become communion.

A gift, given and received as an act of sharing, and not simply an act of consumption, can quickly rise to the level of communion. There are gifts I have been given through the years whose value comes not from the market but from the giver and the “life” of the giver that is carried by the object. Such things in our lives bring remembrance and communion with every use.

We approach the feast of God’s greatest gift—His life incarnate in our world. God became man. In so doing He revealed our humanity as itself a great gift. The life of every human being bears the potential of communion with God. Every act of kindness, offered even to the “least of these,” is received as an act of communion with God Himself.

Keep the Feast with care this year!

Fr. Stephen Freeman

Glory to God for All Things

SOURCE :  Orthodox Christianity / OrthoChristian.Com

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ κ.κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Εἶναι ἀποδεδειγμένο ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων ὅτι κάθε φορά πού βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, εἴτε προσευχόμενοι, εἴτε  ἑορτάζοντες στήν Ἐκκλησία  κάποια Δεσποτική ἑορτή, εἴτε γιά ὁποιοδήποτε λόγο εἴμαστε μπροστά στό γεγονός τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, αὐτή ἡ στάση μας ἔχει δυό βασικά χαρακτηριστικά. Πρῶτον  μᾶς χαροποιεῖ, διότι βλέπουμε τή μεγάλη  ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Κινεῖ τήν καρδία μας σέ μεγάλη  εὐγνωμοσύνη, γιατί ὁ καθένας μας κατά τά μέτρα τῆς  δικῆς  του καταστάσεως αἰσθάνεται αὐτή τή μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Ἀλλά ταυτόχρονα καί αὐτή ἡ στάση μας μπροστά στόν Θεό ἀποτελεῖ κρίση γιά μᾶς καί ἰδιαίτερα αὐτές τίς ἅγιες ἑορτές ὅπως καί ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά καί κάθε γεγονός τῆς ζωῆς του κρίνουν τόν ἄνθρωπο σωτήρια. Ὄχι γιά νά τόν κατακρίνουν ἀλλά γιά νά τόν σώσουν.

Ἔτσι στεκόμαστε μπροστά στό γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ  Κυρίου μας, ἀφενός γιά νά αἰσθανθοῦμε αὐτή τή μεγάλη ἀγάπη του πρός ἐμᾶς καί νά κινηθεῖ ἡ καρδιά μας μέ πολλή εὐγνωμοσύνη ἀπέναντί του γιά ὅλα αὐτά τά μεγάλα πού μᾶς δώρισε, ἀλλά κυρίως αὐτό τό ὁποῖο ὠφελεῖ σέ πρακτική μορφή τή δική μας κατάσταση, πού εἶναι νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας. Ὅπως λέει καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐάν  κρίνουμε τόν ἑαυτό μας ἐμεῖς, δέν θά κριθοῦμε ὑπό τοῦ Κυρίου. Ἐάν  σ’αὐτή τή ζωή κρίνουμε τόν ἑαυτό μας, δέν θά κριθοῦμε κατά τήν   ἔσχατη ἡμέρα, διότι ἡ κρίση ἤδη ἐπετεύχθη σ’αὐτό τόν κόσμο.

Ἔτσι ἡ ἑορτή τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἐνώπιόν μας καί ζοῦμε μέσα σ’αὐτή τήν ἀτμόσφαιρα, ὥστε νά ἐξετάσουμε καί νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας ἀνάλογα μέ ὅλα αὐτά πού ὁ Κύριος ἐτέλεσε γιά τή σωτηρία μας, ἀφοῦ ξέρουμε ὅτι τίποτε δέν ἔκανε τυχαῖα, ἀλλά τά πάντα τά κατεύθυνε ὡς ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας. Αὐτός θέλησε νά γίνουν ὅλα ἔτσι μέχρι καί τήν πιό μικρή λεπτομέρεια. Αὐτός θέλησε νά γεννηθεῖ σ’ αὐτό τόν χρόνο, κατ’αὐτό τόν τρόπο καί σ’ἐκεῖνο τόν τόπο καί μέ ὅλα αὐτά τά στοιχεῖα, πού ἀποτελοῦν τό μεγάλο γεγονός τῆς γεννήσεώς του. Οἱ Ἅγιοι κάθε φορά πού εἶχαν κάτι στή ζωή τους ἔβαζαν τόν ἑαυτό τους μπροστά στή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί ἔκριναν τόν ἑαυτό τους. Θέλουμε νά πιστεύουμε πώς Χριστιανός εἶναι αὐτός πού μιμεῖται κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ τῆς ἀνθρώπινης φύσης τήν ἴδια τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, καί ἐκεῖνο τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά μιμηθεῖ τό ἀναπληρώνει μέσα ἀπό τή μετάνοια καί τήν ταπείνωση, πού λειτουργοῦν ὡς πνευματική ἐργασία μέσα του. 

Αὐτές τίς ἅγιες μέρες ἡ Ἐκκλησία μας μέ τόσο πλούσια ὑμνολογία συνεχῶς ὑμνεῖ τόν Κύριο γιά τή μεγάλη του συγκατάβαση πού ἔκανε γιά τόν ἄνθρωπο καί ἀναπτύσσει μέ τόσο θεολογικό βάθος ὅλα αὐτά  τά νοήματα, πού ἐνάρετοι γέροντες καί ἐνάρετοι ἄνθρωποι βίωναν μπροστά στό γεγονός τῆς γεννήσεως. Ὅταν ὁ παπά-Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης ἐπέστρεψε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, περιμέναμε νά μᾶς πεῖ ὅτι συγκλονίστηκε ἀπό τόν Γολγοθά ἤ τή Σταύρωση. Ὡστόσο ἐκεῖνο τό ὁποῖο τόν συγκλόνισε ἦταν τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Διότι ἔθεσε τόν ἑαυτό του μπροστά σ’αὐτό τό πράγμα καί εἶπε ὅτι: «ἀπό τότε νόμιζα πώς στά Κατουνάκια, ζώντας μέσα σ’αὐτό τό ἀσκητήριο μέ τά ὑποτυπώδη πράγματα πού εἶχα, ἤμουν κάτι. Ὅταν εἶδα ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, τότε πραγματικά αἰσθάνθηκα τόν ἑαυτό μου νά διαλύεται».

Ὁ Χριστός ἀφοῦ γεννήθηκε σ’ἕνα σπήλαιο καταδιωγμένος καί περιφρονημένος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἐτέλεσε τό μέγιστο γεγονός τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου, τή σάρκωσή του μέσα στήν ἀπόλυτη ἡσυχία, ταπείνωση, ἀφάνεια, χωρίς κανείς ἀπολύτως νά πάρει εἴδηση ὅτι ὁ Θεός ἐκείνη τή νύχτα ἔγινε ἄνθρωπος, ἐκτός  ἀπό  ὁρισμένους ἁπλοϊκούς ποιμένες καί τούς μάγους ἀπό τήν Περσία. Ἔγινε αὐτό τό γεγονός τοῦ κόσμου σέ ἄκρα πτωχεία καί ταπείνωση. Ἐάν θέλουμε λοιπόν νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας, μποροῦμε κάθε φορά πού ἡ δική μας ζωή ἔρχεται νά μᾶς βασανίσει μέ ἀπαιτήσεις καί μέ θελήματα, νά στήσουμε τόν ἑαυτό μας μπροστά σ’αὐτό τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, σ’αὐτό τό γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καί νά κρίνουμε κατά πόσο αὐτά τά ὁποῖα πράττουμε,  ὁμοιάζουν  μέ αὐτό πού ἔκανε ὁ Κύριος κατά τή γέννησή Του. Κατά τόν ἴδιο τρόπο μποροῦμε νά κρίνουμε ὁλόκληρη τή ζωή μας. 

Ἀπό τότε πού ἔγινε ὁ Θεός ἄνθρωπος καί ἔψαλλαν οἱ Ἄγγελοι τό ἐπί  γῆς εἰρήνη, ἔρχεται ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί λέει ὅτι: «Ἐγώ δέν ἦρθα  στή γῆ γιά νά φέρω εἰρήνη, ἀλλά γιά νά φέρω μάχαιρα». Γιατί ὁ Χριστός ἔφερε μάχαιρα καί ὄχι εἰρήνη καί γιατί οἱ Ἄγγελοι ἔψαλλαν περί τῆς εἰρήνης; Ἀσφαλῶς ἡ εἰρήνη πού ἦρθε στόν κόσμο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος γενόμενος ἄνθρωπος γιά μᾶς μποροῦμε  πλέον νά τόν ἀγαπήσουμε. Μᾶς ἔδειξε ὅτι ἡ σχέση μας μέ τόν Θεό δέν εἶναι σχέση θεωρίας, γιατί δέν μπορεῖ κανείς νά ἀγαπήσει μιά ἰδέα. Μπορεῖ νά εἶσαι πιστός ἀκόλουθος κάποιας φιλοσοφίας, ἀλλά  δέν θά μπορέσεις καμιά φορά ν’ἀναπτύξεις ἀγάπη μ’αὐτό τό σύστημα, γιατί ἐκεῖνο δέν θά μπορέσει ποτέ νά σ’ἀγαπήσει. Στήν ἐκκλησία ὅμως συμβαίνει τό ἀντίθετο. Δέν ἔχουμε σχέση μέ καμιά θεωρία καί ὁ Λόγος δέν ἔγινε ἰδεολογία ἤ φιλοσοφία ἀλλά ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο. Ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος ἀκριβῶς, γιά νά μπορέσουμε καί ἐμεῖς νά τόν ἀγαπήσουμε. Καί ὅταν τόν ἀγαπήσουμε, τότε θά καταλάβουμε ὅτι Αὐτός ἀγάπησε ἐμᾶς προηγουμένως κατά τρόπο ἀπερίγραπτο. «Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν ὅτι αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν  ἡμᾶς» λέει ὁ Ἀπόστολος. Αὐτό εἶναι τό μυστήριο καί τό γεγονός τό ὁποῖο ἐπιτελεῖται μέσα στήν ἐκκλησία. Γι’ αὐτό ὁ Χριστός ὡς εἰρήνη τοῦ κόσμου ἔγινε ἀντικείμενο ἀγάπης καί ὄχι ἀντικείμενο πίστεως. Διότι πρέπει νά ὑπερβεῖς τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα, γιά νά παραμείνεις μέσα στήν ἀγάπη. Ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος στό τέλος καταργεῖται καί ἡ ἐλπίδα καί ἡ πίστη καί παραμένει ἡ ἀγάπη, διότι μόνο ἡ ἀγάπη εἶναι γεγονός ἐμπειρικό, ὀντολογικό μέ τό ὁποῖο αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅτι ὄντως εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Θεό. Αὐτή τήν πορεία βάδισαν ὅλοι ὅσοι ἀπό τότε πού γεννήθηκε ὁ Χριστός τόν ἀγάπησαν ὡς τό τέλος.

Ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος ἐσφράγισε αὐτή τήν ἀγάπη πρός τόν Κύριο μέ τόν τρόπο κατά τόν ὁποῖο ὁμοίασε μ’Αὐτόν. Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται πώς, ὅταν τόν συνέλαβαν διότι κήρυττε τόν Χριστό, τήν ὥρα τῆς δίκης καί ὁμολογίας του ἐνώπιον τοῦ δικαστηρίου ἔλαμψε τό πρόσωπο αὐτοῦ ὅπως τό πρόσωπο ἀγγέλου. Αὐτοί τόν καταδίκασαν σέ θάνατο καί τόν ὁδήγησαν στόν τόπο τῆς ἐκτέλεσής του καί τόν λιθοβόλησαν, γιατί αὐτό ἦταν ἐπιβεβλημένο  ἀπό τόν Μωσαϊκό νόμο γιά αὐτούς πού ἦταν πάρα πολύ ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοί. Κι ὅμως ὁ Στέφανος πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, παρόλο πού ἦταν φρικτός ὁ θάνατός του, προσευχόταν ὄχι γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά ὑπέρ τοῦ κόσμου, ὅπως ὁ Χριστός προσευχόταν πάνω στόν σταυρό, λέγοντας: «Κύριε, μή στήσεις αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην». Ἀπό τότε λοιπόν πού ὁ Χριστός ἦρθε στόν κόσμο καί ἔφερε εἰρήνη, ἑκατομμύρια μάρτυρες ἔδωσαν τή ζωή τους γι’ αὐτή τήν πίστη τους στόν Χριστό, γιατί ὄντως ἀγάπησαν τόν Χριστό καί γεύθηκαν τή μεγάλη ἀγάπη Του. Γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μίλησε στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν.

Ὅλα αὐτά πού γιορτάζουμε σάν ἐπετείους γιά τούς Ἁγίους καί μάρτυρες δέν εἶναι ἐπέτειοι μνήμης, ἀλλά εἶναι παρόντα τά γεγονότα αὐτά στή δική τους ζωή. Γιατί τά γεγονότα τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας ἦταν γι’ αὐτούς κρίσεις. Ἔκριναν τή ζωή τους βάσει τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου. Δέν περνοῦσαν αὐτές τίς μέρες ἐπιπόλαια, ἀλλά εἰσέρχονταν στό βάθος τῶν νοημάτων καί ἐκεῖ δίκαζαν καί ἔκριναν τόν ἑαυτό τους. Ἔβαζαν ἀπό τή μία τόν Χριστό, τή φάτνη, τήν ταπείνωση, τήν ἀφάνεια, τή σιωπή, τήν ἀπόρριψη, τήν πτωχεία, τήν εὐτέλεια καί ἀπό τήν ἄλλη ἔβαζαν τόν δικό τους ἑαυτό καί ἔτσι τόν ἔκριναν.

Ὁ Κύριος μᾶς τό ξεκαθάρισε μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων καί ὅλων τῶν Ἁγίων ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μέσα μας καί ἐμεῖς νά μήν ἔχουμε τούς καρπούς του. Καί γιά νά μήν δικαιολογούμαστε μᾶς εἶπε ξεκάθαρα ὅτι ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος εἶναι: «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστης, πραότης, ἐγκράτεια» Πάρε λοιπόν αὐτό τόν καρπό, αὐτόν πού σημαίνει ὅτι εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μέσα μας καί ἐξέτασε τόν ἑαυτό σου. Μποροῦμε νά κρίνουμε τόν ἑαυτό μας καί νά δοῦμε ποῦ βρισκόμαστε. Αὐτή ἡ κρίση εἶναι ἐπιβεβλημένη καί σωτήριος καί αὐτές οἱ ἅγιες μέρες καί ἑορτές ἄν λειτουργοῦν σέ μᾶς ὡς κρίσεις τῆς ζωῆς μας, τότε μποροῦμε νά ποῦμε πραγματικά ὅτι εἶναι σωτήριες, διότι μᾶς δίνουν καί ἀφορμή πνευματικοῦ ἀγῶνος μέσα ἀπό τή μετάνοια, ταπείνωση καί τήν ἀλλαγή τῆς ζωῆς, ἀλλά ταυτόχρονα μᾶς δίνουν ἕνα ἔναυσμα νά ἐκζητήσουμε μέ πολλή ἀγάπη τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ αἰσθανθοῦμε ὅτι εἴμαστε ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει, τότε κι’ ἐμεῖς θά ποῦμε: «ποῦ γάρ εἶχε τό φῶς σου λάμψαι εἰμή τοῖς ἐν σκότει καθημένοις». Ποῦ θά λάμψεις τό φῶς σου Θεέ μου, παρά μόνο σέ αὐτούς πού ζοῦν στό σκοτάδι. Ὅταν αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι στό σκοτάδι θά ἐκζητήσω τό φῶς. Ἐάν ὅμως ἔχω τήν ἀπάτη ὅτι εἶμαι μές στό φῶς, τότε οὐδέποτε θά δῶ τό φῶς τό ἀληθινό, ἀφοῦ ἔχω τό φῶς τό χειροπιαστό.   

(ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας)

ΠΗΓΗ : "ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ", Ι.Μ.ΛΕΜΕΣΟΥ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2013, τ. 75, σ. 1 κ.ε.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Ανατολικά της Βασιλικής της Βηθλεέμ, υπάρχει μια κατάφυτη κοιλάδα από ελαιόδεντρα και αμπέλια, η οποία ονομάζεται κοιλάδα των Ποιμένων (Σαχλ Πιέτ Σαχούρ), στο μέσο και δεξιά του δρόμου, επί της μιας πλευράς του λόφου ευρίσκεται το χωρίο των Ποιμένων που φέρει την ονομασία (Πιέτ Σαχούρ – Ελ Νασούρα), το οποίο στα τέλη του 19^ου αιώνoς κατοικούνταν υπό 500 Ορθοδόξων κατοίκων.

Σε απόσταση δέκα λεπτά βορειοανατολικά του χωρίου, ευρίσκεται ο τόπος όπου οι Ποιμένες κατά την άγια νύχτα της Γεννήσεως του Χριστού, αγραυλούντες φύλαγαν τα πρόβατά τους, όταν δόξα Κυρίου τους περιέλαμψε και μετά από τη προτροπή Άγγελου Κυρίου να μην φοβούνται, έλαβαν το μήνυμα της Γέννησης του Σωτήρος μας.

Η παράδοσης ότι το περιστατικό έλαβε χώρα στη κοιλάδα αυτή είναι αρχαιότατη, και επικυρώθηκε τον δ΄ αιώνα από τον άγιο Ιερώνυμο, ο οποίος λέγει ότι όχι μακριά της Βηθλεέμ κατέβη η Παύλα εις τον πύργο της Αδέρ, όπου ο Ιακώβ ποίμανε τα ποίμνιά του και οι Ποιμένες αγραυλούντες τη νύκτα αξιώθηκαν να ακούσουν υπό Αγγέλων το Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία, και ο τόπος αυτός απέχει της Βηθλεέμ χίλια βήματα (είκοσι λεπτά).

Το μέρος αυτό είναι σήμερα περικυκλωμένο από αρχαίο ισχυρό και ερειπωμένο τείχος. Στο βόρειο άκρο του περιβόλου αυτού υπάρχουν ερείπια μεγάλων λίθων, που μαρτυρούν ότι κάποτε εκεί υπήρχε μεγάλη Εκκλησία, της οποίας η αγία Τράπεζα σώζεται ως σήμερα. Εκεί με σκάλα κατεβαίνουν σε μια υπόγεια μικρή Εκκλησία μήκους 30 πόδια και πλάτους 20, στρωμένη με πλάκες και τμήμα της με ψηφιδωτό. Ονομάζεται σπήλαιο των Ποιμένων ή Εκκλησία των Ποιμένων και εκεί εκκλησιάζονται οι κάτοικοι του χωρίου των Ποιμένων.

Η Εκκλησία χρονολογείται από την εποχή της αγίας Ελένης, αλλά μνημονεύεται και το 670 από τον Αραούλφο ο οποίος γράφει : «είκοσι λεπτά ανατολικά της Βηθλεέμ, εκεί όπου ουράνιε δόξα περιέλαμψε τους Ποιμένες, δίπλα στο πύργο του Αδέρ, υπάρχει μια Εκκλησία η οποία περιείχε 3 τάφους των 3 Ποιμένων».  

Τον 11^ο αιώνα αναφέρεται ότι ο Ναός αυτός απείχε ανατολιά όχι μακριά από τη Βηθλεέμ, και ότι μεταξύ αυτής και του Μοναστηρίου του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου υπήρχε μια Μονή και μια Εκκλησία, που τιμούνταν στο όνομα των Αγγέλων και ονομάζονταν Δόξα εν Υψίστοις.

Από τα σημερινά ερείπια φαίνεται ότι η μεν Εκκλησία ευρίσκεται εκεί όπου σήμερα κείται η Εκκλησία των Ποιμένων, το δε Μοναστήρι που ήταν γυναικείο, βρίσκεται εκεί δίπλα όπου σήμερα υπάρχουν τα πολλά ερείπια.

ΠΗΓΗ : ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΥΝΟΥ, Η ΑΓΙΑ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΑΥΤΗΣ, ΕΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΟΙΣ 1867, 94 κ.ε.