Τὸν Θεό τὸν βάζουν σήμερα στὴν ἄκρη - Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης

 

Ὁ Καλός Θεὸς μᾶς δίνει πλούσιες τὶς εὐλογίες Του. Νὰ μή δείχνουμε ἀχαριστία καὶ Τὸν παροργίζουμε, γιατί ἔρχεται «ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας»[1] –μή γένοιτο. Στὴν ἐποχή μας δὲν πέρασαν οἱ ἄνθρωποι οὔτε πολέμους οὔτε πείνα καὶ λένε ὅτι δὲν ἔχουν ἀνάγκη καὶ ἀπὸ τὸν Θεό. Τὰ ἔχουν ὅλα καὶ γι' αὐτὸ δὲν ἐκτιμοῦν τίποτε. Ἄν ὅμως ἔρθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λπ., καὶ δὲν ἔχουν τί νὰ φᾶνε, τότε θὰ ἐκτιμήσουν καὶ τὸ ψωμί καὶ τὴν μαρμελάδα καὶ ὅσα θὰ στερηθοῦν. Ἅμα δὲν δοξάζουμε τὸν Θεό, ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ ἔρθη μία δοκιμασία, γιὰ νὰ ἐκτιμήσουμε τὰ πράγματα. Ἐνῶ, ὅταν τὰ ἐκτιμοῦμε, δὲν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ συμβῆ τίποτε τὸ κακό.

Παλιότερα ποὺ δὲν ὑπῆρχαν αὐτές οἱ μεγάλες εὐκολίες, καὶ ἡ ἐπιστήμη δὲν εἶχε προχωρήσει τόσο, ἀναγκάζονταν οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅλες τὶς δυσκολίες νὰ καταφεύγουν στὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς βοηθοῦσε. Τώρα, ἐπειδή ἡ ἐπιστήμη προχώρησε, τὸν Θεό Τὸν βά­ζουν στὴν ἄκρη. Πᾶνε χωρίς Θεό σήμερα. Ὑπολογίζουν: «Θὰ κάνουμε τοῦτο, θὰ κάνου­με ἐκεῖνο». Σκέφτονται τὴν πυροσβεστική, σκέφτονται τὶς γεωτρήσεις, τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο... Ἀλλά χωρίς Θεό τί θὰ κάνουν οἱ ἄνθρωποι; Ὀργή Θεοῦ θὰ φέρουν. Βλέπεις, ὅταν δὲν βρέχη, δὲν λένε: «Θὰ κάνουμε προσευχή», ἀλλὰ «θὰ κάνουμε γεωτρηση». Καὶ τὸ κακό εἶναι ὅτι μὲ αὐτὰ  τὰ μέσα ποὺ ὑπάρχουν, σιγά-σιγὰ  ὄχι μόνον οἱ ἄπιστοι σκέφτονται ἔτσι, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ οἱ πιστοί ἀρχίζουν νὰ ξεχνοῦν τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τὸ καλό εἶ­ναι ποὺ μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός. Ἀλλά τὴν Πρόνοια τοῦ θεοῦ οὔτε καν τὴν καταλαβαίνουν οἱ ἄνθρωποι.

Μία παρέα ἔλεγε: «Δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχουμε γεωτρήσεις». Ἐνῶ τώρα πρέπει νὰ παρακαλέσουμε πιὸ πολύ τὸν Θεό νὰ κάνη διπλό θαῦμα, γιατί ἔχουν ἀλλοιώσει τὴν φύση οἱ ἄνθρωποι μὲ αὐτὰ  ποὺ κάνουν. Παρατηροῦσα τὰ σύννεφα, πή­γαιναν ἀλέ-ρετούρ. Μαζεύονταν ἀπὸ ἐδῶ, πήγαιναν ἐκεῖ, μία πάνω-μία κάτω. Φυ­σάει καὶ τὰ παίρνει ὁ ἀέρας τὰ σύννεφα καὶ ἀντί οἱ ἄνθρωποι νὰ ποῦν, «τώρα πρέπει νὰ κάνη διπλό θαῦμα ὁ Θεός, γιὰ νὰ κρατήση τὰ συννεφα», λένε, «δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὸν Θεό». Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Θεὸς δὲν παίρνει τοῖς μετρητοῖς ὅ,τι λέμε, ἀλλιῶς θὰ μᾶς ἔκανε...

Χτυποῦν σὲ βάθος ἑκατό-ἑκατόν πενήντα μέτρα κάτω γιὰ νερό καὶ δὲν βρίσκουν νερό. Στὸ Ναύπλιο χτύπησαν μέχρι ἑκατόν ὀγδόντα μέτρα κάτω καὶ ἔβγαλαν θαλασ­σινό νερό. Ἄλλοι πάλι εἶπαν τὸν Ἔλενο ποταμό νὰ τὸν πάνε στὴν Ἀθήνα. Δέκα χρόνια θέλουν νὰ τὸν πάνε στὴν Ἀθήνα καὶ τί ἔξοδα! Καὶ πάλι θὰ τελειώση τὸ νερό. Δὲν λένε ἕνα «ἤμαρτον» οἱ ἄνθρωποι. Σὲ ἕνα κουσοχώρι, τώρα[2] μὲ τὴν ἀνομβρία, πῆγε ἕνας πολιτικός καὶ τούς εἶπε ὅτι μὲ ἕνα σύστημα θὰ καθαρίσουν τὰ νερά ἀπὸ τούς βόθρους, γιὰ νὰ ἔχουν νερό νὰ πίνουν. Καὶ τὸ θεώρησαν σπουδαία ἰδέα! Αὐτὸ καὶ μόνο σάν λογισμός δὲν στέκει. Δῆτε ποῦ φθάνουν, νὰ πίνουν – μὲ συγχωρῆτε – τὰ οὖρα τούς οἱ ἄνθρωποι! Νὰ τὸ κάνουν αὐτὸ σὲ μία πόλη ποὺ ἔχουν ξεφύγει οἱ ἄνθρωποι, δικαιο­λογεῖται κάπως, γιατί ἔχουν παρασυρθῆ ἀπὸ τὸ κοσμικό πνεῦμα. Ἀλλά σὲ ἕνα κουτσοχώρι τὸ νὰ τούς βρῆ ἕνας σάν λύση νὰ καθαρίζουν τὰ οὔρα τους καὶ νὰ τὰ πίνουν, νὰ τὸ θεωροῦν σπουδαῖο καὶ νὰ μή στρέφουν λίγο τὸ βλέμμα τους στὸν Θεό, νὰ ποῦν ἕνα «ἤμαρτον», γιὰ νὰ ρίξη ὁ Θεὸς νερό, εἶναι φοβερό!

Καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος πῆγαν ἀπὸ ἕνα Μοναστήρι νὰ φυτέψουν πεῦκα, γιὰ νὰ τὰ ἐκμεταλλευθοῦν μετά καὶ νὰ κάνουν χαρτί! Ξεράθηκαν ὅλα, ἦρθε ἡ τιμωρία ἀπὸ τὸν Θεό. Καλά, βρέ παιδί, χαρτοπετσέτες καὶ χαρτί ὑγείας θὰ βγάζει τὸ Ἅγιον Ὅρος; Καταλάβατε; Ἔκαναν τὸν κόπο τὰ φύτεψαν καὶ ὅσα φύτεψαν –ὀργή Θεοῦ! – ξεράθηκαν ὅλα!

– Γέροντα, κατάλαβαν ὅτι δὲν ἦταν σωστό;

– Ἄχ, ποῦ νὰ καταλάβουν! Μετά ἔφεραν μηχανήματα ἀπὸ τὴν Γερμανία, νὰ κάνουν γεώτρηση, νὰ βγάλουν νερό! Χάθηκε καὶ τὸ νερό ποὺ ὑπῆρχε. Βλέπεις, ἅμα φύγη ἡ εὐαισθησία ἡ πνευματική, ποῦ ὁδηγεῖ ἡ ἐμπορική ἀντιμετώπιση; Γι' αὐτὸ σιγά-σιγὰ  χάνεται ἀπὸ τὸν Μοναχισμό αὐτή ἡ εὐλάβεια. Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι, ἄν δὲν βρέξη, θὰ χαθοῦν καὶ τὰ νερά ποὺ ὑπάρχουν. Χρησιμοποιοῦν μόνον τὴν λογική, καὶ τὸν Θεό Τὸν βάζουν στὴν ἄκρη.

Ἀναφέρεται στὴν Παλαιά Διαθήκη[3] ὅτι σὲ μία πολιορκία τῆς Σαμαρείας ἀπὸ τούς Σύριους εἶχε τελειώσει καὶ τὸ νερό. Ἔπεσε δυστυχία, ψοφοῦσαν τὰ ζῶα καὶ ἔφθασαν οἱ μητέρες νὰ τρῶνε τὰ παιδιά τους. Πάει ὁ Προφήτης Ἐλλισαιέ στὸν οἰκονόμο τοῦ βασιλιᾶ Ἰωράμ καὶ τοῦ λέει: «Τὰ ζῶα ψόφησαν, οἱ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πείνα, ἀλλὰ ὁ Θεὸς θὰ βοηθήση». Ὁ οἰκονόμος, ποῦ τὰ τακτοποιοῦσε ὅλα μὲ τὴν λο­γική, τοῦ λέει: «Πῶς θὰ βοηθήση; Ἀπὸ τὸν οὐρανό θὰ στείλη ὁ Θεός;». Τότε ὁ Προφήτης τοῦ εἶπε: «Αὔριο ὁ Θεὸς θὰ στείλη βοήθεια, ἀλλὰ ἐσύ δὲν θὰ τὴν χαρής». Καὶ πράγματι τὴν ἑπόμενη μέρα ἔφερε ὁ Θεὸς τέτοιο πανικό στὸ ἐχθρικό στρατόπεδο –ἄκουγαν οἱ ἐχθροί ποδοβολητό ἀλόγων, θόρυβο ἁρμάτων, βούιζαν τὰ αὐτιά τους καὶ νόμιζαν ὅτι ἦραν Αἰγύπτιοι γιὰ ἐνίσχυση – ποὺ τὸ ἔβαλαν στὰ πόδια καὶ ἄφησαν σκηνές, τρόφιμα, ὄπλα, ὅ,τι εἶχαν. Καὶ καθώς ἐπέστρεφαν ἔντρομοι στὴν πατρίδα τους, ἄφηναν στούς δρόμους τὰ ἱμάτια καὶ τὰ πολεμοφόδιά τους. Ἐν τῷ μεταξύ τέσσερις λεπροί Ἰσραηλίτες ποῦ ἦταν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, εἶπαν: «Δὲν πᾶμε στὸ ἐχθρικό στρατόπεδο μήπως βροῦμε τίποτε νὰ φᾶμε; Ἔτσι καὶ ἀλλιῶς θὰ πεθάνουμε». Πλησιάζουν μία σκηνή, ἄδεια. Πλησιάζουν ἄλλη, ἄδεια. Πουθενά ἐχθροί! Παίρνουν τρόφιμα, πράγματα, ὁλόκληρα τσουβάλια. Εἰδοποίησαν ὅτι ὀπισθοχώρησαν οἱ ἐχθροί, ἀλλὰ οἱ Ἰσραηλίτες νόμισαν ὅτι εἶναι σχέδιο. «Θα κρύφτηκαν οἱ ἐχθροί, εἶπαν, γιὰ νὰ ἀνοίξουμε τὶς πύλες καὶ νὰ μποῦν μέσα». Τότε ἕνας ἀξιωματικός εἶπε: «Πέντε ζῶα μᾶς ἔμειναν. Δὲν στέλνουμε στρατιῶτες νὰ δοῦν τί συμβαίνει;». Πῆγε κάθε στρατιώτης πρὸς μία κατεύθυνση καὶ, ὅταν ἐπέστρεψαν, εἶπαν: «Οἱ ἐχθροί ἔφυγαν πανικόβλητοι καὶ ἄφησαν ὅ,τι εἴχαν». Τότε ἔτρεξαν ὅλοι οἱ Ἰσραηλίτες νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸ κάστρο, γιὰ νὰ πάρουν τρόφιμα κ.λπ. Καὶ καθώς ἔβγαιναν, τσαλαπάτησαν τὸν οἰκονόμο στὴν εἴσοδο τοῦ κάστρου, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλη τὴν τάξη. Ἔτσι, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Προφήτης Ἐλισαιέ, ὁ οἰκο­νό­μος εἶδε τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν τὴν χάρηκε. Βλέπετε πῶς ὁ Θεὸς τὰ τακτοποίησε ὅλα;

---

[1]. Ἐφ. 5, 6.

[2]. Εἰπώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1990.

[3]. Βλ. Δ' Βασ. 7

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Α’, ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΙΕΡΟΝ  ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1998, σσ. 118-121.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΙΛΟΣ - ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

Φίλος πραγματικός είναι εκείνος ο οποίος, στον καιρό του πειρασμού, υποφέρει μαζί με τον συνάνθρωπό του τις θλίψεις, τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις συμφορές που ήρθαν σε εκείνον, σαν να είναι δικές του, χωρίς να θορυβηθεί ή να ταραχτεί.

Ο πιστός φίλος είναι ισχυρό καταφύγιο, επειδή και στην ευημερία του φίλου είναι καλός σύμβουλος και συνεργάτης ομόψυχος, και στη δυστυχία του είναι ειλικρινής βοηθός και συμπαραστάτης γεμάτος συμπόνια.

Μόνο όσοι τηρούν με ακρίβεια τις εντολές και έχουν μυηθεί αληθινά στις βουλές του Θεού δεν εγκαταλείπουν τους φίλους τους, όταν ο Θεός επιτρέπει να περνούν αυτοί πειρασμό. Αντίθετα, οι καταφρονητές των εντολών και αμύητοι στις θείες βουλές, όταν ο φίλος τους ευημερεί, απολαμβάνουν μαζί του, όταν όμως περνά δοκιμασία και δυστυχεί, τον εγκαταλείπουν, καμιά φορά μάλιστα πηγαίνουν και με το μέρος των εχθρών του.

ΠΗΓΗ : ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, ΥΠΟΘΕΣΗ ΛΗ΄ (38), ΤΟΜ. Γ΄, Εκδ. "Το Περιβόλι της Παναγίας", Θεσσαλονίκη 2006, σ. 320.

ΠΟΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩΝ - ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΑΚΩΒΟ ΤΣΑΛΙΚΗ

Έλεγε ο Γέροντας: "Οι πρεσβυτέρες πρέπει να ζουν ζωή αγία, σχεδόν μοναχική, με μεγάλο σεβασμό στον Ιερέα και με σεμνότατη αμφίεση". Διηγόταν ο Γέροντας ότι στη Μικρά Ασία, απαραιτήτως η πρεσβυτέρα ζύμωνε το πρόσφορό της, φορούσε τα σκούρα ρούχα της, σχεδόν μοναχικά και στο κεφάλι της μαντήλι. Όταν πήγαινε στην εκκλησία, πήγαινε στη βόρεια πύλη, έβαζε μετάνοια στον ιερέα σύζυγό της, του φιλούσε το χέρι και του έδινε το πρόσφορο και μετά πήγαινε στη θέση της. Γι΄ αυτή τη σεμνότατη συμπεριφορά και στάση της ήταν πολύ σεβαστό πρόσωπο και έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως από τον κόσμο. Ο Γέροντας συμβούλευε ιδιαιτέρως τις πρεσβυτέρες να μην εργάζονται προς αποφυγή των πειρασμών του κόσμου που ιδιαιτέρως τις πολεμούν, για να πλήξουν τον ιερέα, που είναι ο κύριος στόχος του διαβόλου.

ΠΗΓΗ : ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ π. ΙΑΚΩΒΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ, ΕΚΔ. ΠΑΤΕΡΩΝ Ι.Μ.Ο. ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ, ΛΙΜΝΗ ΕΥΒΟΙΑΣ 1996, σ. 83.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

...το δεύτερον είναι να μην σας λείπει ποτέ ετούτη η ευχή. "Κύριε ημών Ιησού Χριστέ Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος διά της Θεοτόκου και πάντων των αγίων ελέησόν με τον αμαρτωλόν και ανάξιον δούλον σου"^. αυτό, αδελφοί μου πάντοτε να το λέγετε και με το στόμα σας και με τον νουν σας, και ημέραν και νύκτα, όπου και αν είστε, ή τρώτε, ή περιπατήτε ή δουλεύετε, ή κάθεστε, αυτό πάντα να μελετάτε και αν δεν το ηξεύρητε να το γράψητε, να το μάθητε, και αυτό σας ωφελεί κατά πολλά, και εδώ σας ελευθερώνει από κάθε κακόν, και εκεί σας λυτρώνει από την αιώνιον κόλασιν και σας αξιώνει και πηγαίνετε εις τον Παράδεισον την ουράνιον πατρίδα μας.

ΠΗΓΗ : ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΤΟΥ ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ (ΔΑΠΑΝΗ), ΔΙΔΑΧΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΑΙΤΩΛΙΑΣ, ΕΝ ΚΕΡΚΥΡΑ 1863, σ. 20.

ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

Ναι, ο άνθρωπος αποτελείται από δυο στοιχεία. Σώμα και ψυχή. Ο Δημιουργός σύμφωνα με το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης τη Γένεση, κατασκεύασε τον άνθρωπο με χώμα και στη συνέχεια ενεφύσησε  Πνοήν ζωής . Αυτή η πνοή ζωής είναι η πνευματική μας υπόσταση, η ψυχή δηλαδή που δεν πεθαίνει, αλλά μένει αθάνατη.

Βέβαια με το θάνατο του σώματος η ψυχή χωρίζεται από το σώμα και μεταβαίνει στο χώρο των πνευμάτων. Το ερώτημα είναι: Πού είναι αυτός ο χώρος; Πού ζουν σήμερα οι ψυχές των προσφιλών μας προσώπων;

Είναι αλήθεια πως οι ψυχές μεταβαίνουν σε κάποιο τόπο. Ο τόπος αυτός δεν είναι οπωσδήποτε τόπος ύλης, γιατί η ψυχή δεν είναι υλική. Γι' αυτό πρέπει να τον εννοήσουμε πνευματικά. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον χαρακτηρίζει  ν ο η τ ό ν . Σ' αυτόν τον νοητό τόπο μένουν, περιμένοντας την  κοινήν Ανάστασιν .

Ο Ιερός Χρυσόστομος στην 28η Ομιλία του εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο λέγει ότι οι ψυχές δεν κινούνται από τόπο σε τόπο, ούτε περιδιαβαίνουν πότε εδώ και πότε εκεί, όπως μερικοί θέλουν να πιστεύουν.

Ούτε πλανώνται εδώ κάτω στη γη.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει ότι  Αι ψυχαί τόσο των δικαίων, όσο και των αμαρτωλών, όταν φύγουν από το σώμα δεν διατρίβουν πλέον εις την γην και εις τα εδώ πράγματα, αλλ ευθύς υπάγουν εκεί, όπου ήθελον διορισθεί από τον Θεόν μάταια και μυθώδη λέγουσιν εκείνοι, όπου αδολεσχούσιν, ότι αι ψυχαί των δικαίων και των αμαρτωλών, μετά θάνατον εκ του σώματος εξερχόμεναι, τεσσαράκοντα ημέρας διατρίβουσιν, εν τη γη, και περιέρχονται εις τους τόπους εκείνους, όπου η ψυχή του αποθανόντος διέτριβεν έτι ζώντος  (Ν. Κλίμαξ Νικοδήμου).

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι άγιοι θεόπνευστοι και πνευματοκίνητοι πατέρες της Εκκλησίας μας δεν τολμούν να διατυπώσουν γνώμες προσωπικές για το συγκεκριμένο αυτό θέμα. Για να στηρίξουν τις απόψεις τους παραπέμπουν στα ιερά κείμενα τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης.

Να τι λέγει για το συγκεκριμένο αυτό θέμα ο Άγιος Αθανάσιος:  ξένον και φοβερόν, και παρά ανθρώποις              κεκρυμμένον  . Άγνωστος για μας τους ανθρώπους ο χώρος στον όποιον κατοικούν οι ψυχές των κεκοιμημένων. Ο Κύριος του παντός δεν επέτρεψε να έλθει κάποιος από εκεί και να μας διηγηθεί που βρίσκονται και πως ζουν οι ψυχές εκεί. Και συνεχίζοντας ο στύλος της Ορθοδοξίας τονίζει ότι από τα αγιογραφικά κείμενα μαθαίνουμε ότι  αι μεν των αμαρτωλών ψυχαί εν τω άδη υπάρχουσιν  σύμφωνα με τον ψαλμό  εν σκοτεινοίς και εν σκιά θανάτου και εν λάκκω κατωτάτω  (87,7).

Που όμως βρίσκονται οι ψυχές των δικαίων;  Μετά την του Χριστού παρουσίαν εν τω Παραδείσω υπάρχουσιν Χριστός ο Θεός ημών ήνοιξε τον Παράδεισον ουχί μόνον δια την ψυχην του ευγνώμονος ληστού αλλά και δια πάσας τας των Αγίων ψυχάς  (προς Αντίοχον έρωτ. ΙΘ). Ας μη λησμονούμε και τον Ευαγγελικόν λόγον επί του Σταυρού του Σωτήρος Χριστού απευθυνόμενον στον ευγνώμονα ληστή:  αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού εση εν τω παραδείσω  (Λουκ. κγ, 43).

Και ο ιερός Χρυσόστομος την ίδια απάντηση δίδει με άλλα λόγια.  Όσοι απέθαναν λέγει -πήγαν  εκεί πού άρα η πως η εν ποίω τόπω η εν ποίω τρόπω; . Ποιος μπορεί να δώσει απάντηση; Ουδείς. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι οι ψυχές μετά θάνατον πορεύονται εκεί όπου βρίσκεται ο μόνος αιώνιος και μόνος αθάνατος, όπου υπάρχει ο μόνος αγαθός και μόνος φιλάνθρωπος, ο ποιητής των ψυχών και των σωμάτων και εκεί οι ψυχές βιώνουν  την φοβεράν εκείνην ημέρα αναμένουσαι  (ομιλία 28, εις Ματθ.) δηλ. την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου κατά την οποία θα κριθούν ζώντες και νεκροί  και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς  (Συμβ. Πίστεως).

ΠΗΓΗ : Βασιλείου Κ. Ακριβοπούλου Πρωτοπρεσβυτέρου, Γιατί ; Μια σύντομη προσέγγιση του μυστηρίου του θανάτου, ΒΟΛΟΣ 2006.

Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΜΑΣ - ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Όλοι θέλουμε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα. Άλλο η συμφιλίωση των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών.

Η κάθε μιά έχει τους δικούς της όρους και δικά της όρια. Άλλο η ένωση των λαών, και άλλο η ένωση των θρησκειών ! Ο Χριστιανισμός επιβάλλει σε όλους να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη κι αν έχουν ! Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της.

Σαν χριστιανός πρέπει να ελεείται όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους ! Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι΄ αυτούς. Αλλά τις αλήθειες του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας.

Ξεχάσατε ότι η πίστη του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας, να την κάνουμε ότι θέλουμε.................

ΠΗΓΗ : ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΑΞΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΠΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ", ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2017, σ.24.

Η ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Πρώτη ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής (η οποία σύμφωνα με τις Αποστολικές Διαταγές πρέπει να ξεκινάει από τη Δευτέρα) και της Α΄ εβδομάδος των νηστειών, η Καθαρά Δευτέρα ή αλλιώς πρωτονήστιμη και Αρχιδευτέρα. Ονομάζεται "καθαρή" διότι από το πρωί οι νοικοκυρές προσπαθούν να καθαρίσουν τα μαγειρικά σκεύη από τα λίπη πλένοντάς τα με ζεστό σταχτόνερο. Κατά την ημέρα αυτή δεν γίνονται εργασίες, διότι ουσιαστικά η μέρα αυτή ανήκει στην αποκριά. (4 - 1023 κ.ε.). Όλη η εβδομάδα που ακολουθεί ονομάζεται καθαροβδομάδα. Κατ' αυτήν, τηρείται αυστηρή νηστεία,όπως γνωρίζουμε από τους ακόλουθους στίχους του Κωνσταντινουπόλεως Νικόλαου προς τον καθηγούμενου της Ι. Μονής Σινά Αναστάσιο :  

ΠΗΓΗ : ΘΗΕ, τομ. 4, στ. 1023 κ.ε. και τομ. 7, στ. 155 κ.ε.

"ΦΕΥΓΕΤΕ ΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΟΙ ΓΑΡ ΤΟΙΟΥΤΟΙ ΨΕΥΔΑΠΟΣΤΟΛΟΙ......" - ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

ΠΗΓΗ : ΓΕΩΡΓIΟΥ ΤΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ, ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΕΝ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, 1864, σ. 561 κ.ε.

Η ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ - ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΡΕΝΤΑΚΗ

Πραγματικὰ ἄσκηση, ὅπως καὶ ἡ ἴδια ἡ λέξη τὸ δείχνει, σημαίνει κόπο καὶ μόχθο. Μὲ τρόπο ἀριστοτεχνικὸ καὶ πολὺ ἐκφραστικό, μὲ δύναμη ἀπαράμιλη καὶ λόγο γλαφυρώτατο ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κλίμακος παρουσιάζει μὲ ὅλη τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ τραγικότητα λόγῳ τοῦ γνωστοῦ διχασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἔγκοπο τῆς ἀσκήσεως καὶ τὴν πραγματικὰ ὑπεράνθρωπη προσπάθεια διὰ μέσου της ὡς προσωπικῆς πιὰ ἐνέργειας γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς φύσεως στὸ κατὰ φύσιν της.

Στὸ ἀριστουργηματικὸ αὐτὸ κομμάτι ὁ ἅγιος  Ἰωάννης τονίζει πολὺ σωστὰ τὴν ἀντινομία ποὺ χαρακτηρίζει ἐσωτερικὰ τὸν ἄνθρωπο ἐξαιτίας τῶν στοιχείων  ποὺ τὸν ἀποτελοῦν, ψυχῆς καὶ σώματος.  Ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἀπορεῖ  πῶς νὰ ὑποτάξη ἡ ψυχὴ τὸ σῶμα, ἀφοῦ τὸ «δέση», τὸ «δικάση», τὸ «καταδικάση» καὶ τοῦ ἐπιβάλη καὶ πρακτικὰ κάποια ποινή.  Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά,  ὅταν φτάση στὸ σημεῖο νὰ τὸ κάνη αὐτό, δυσκολεύεται, λυγίζει, ὑποχωρεῖ. Τρομάζει  μὲ τὴ σκέψη καὶ μόνο τῶν δυσκολιῶν ποὺ σ’ αὐτὲς θὰ εἰσαγάγη τὸ «φίλο της» «ὃν φύσει ἀγαπᾶν πέφυκεν», «ᾧ εἰς τοὺς αἰῶνας συνδέδεται», ἀφοῦ τὸ «φθαρτὴν εἰληφὸς φύσιν», τὸ φθαρτὸ δηλαδὴ σῶμα προορίζεται νὰ ἀναδειχθῆ ἄφθαρτο.

Ἂν ἡ ψυχὴ παιδαγωγήση τὸ σῶμα μὲ νηστεῖες, ἀλλὰ δὲν προσέξη ταυτόχρονα τὴν ἔναντι τοῦ πλησίον συμπεριφορὰ μὲ ἔλληψη ἀγάπης, ποὺ αὐτὸ μαρτυρεῖ  ἡ κατάκριση στὴν ὁποία προβαίνει εἰς βάρος του, πάλι σ’ αὐτὸ παραδίνεται ἡ ψυχή.  Ἂν ἡ ψυχὴ ξεπεράση τὴν κατάκριση καὶ ὑποτάξη τὸ σῶμα, ὑπερύφανη γι’ αὐτὸ τὸ κατόρθωμά της, ξαναπέφτει πάλι ὑπόδουλη σ’ αὐτό. Τὸ σῶμα εἶναι ἀπὸ μιὰ μεριὰ συνεργάτης, βοηθὸς καὶ ὑποστηρικτὴς τῆς ψυχῆς.  Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως μεριὰ τὴν ἴδια ὥρα παρουσιάζεται ἐχθρός, ἀντίπαλος καὶ ἐπίβουλος. Ἡ περιποίηση τὸ θεριεύει καὶ τὸ κάνει πολέμιο τῆς ψυχῆς. Ἡ ὑπερβολικὴ πάλι ἄσκηση τὸ λειώνει, τὸ κάνει ἄτονο κι ἀδύναμο. Ἡ ἀνάπαυση τὸ ὁδηγεῖ σὲ  ἀταξίες καὶ τὴν πολλὴ περιφρόνηση δὲν τὴν ἀντέχει. Ἂν κάνη τὸ σῶμα νὰ λυπᾶται, ὑποφέρει κι ἡ ψυχή.  Ἂν τὸ πληγώση θανάσιμα, χάνει τὸ ὄργανο γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἀρετῆς. Ἔτσι λοιπὸν ἡ ψυχὴ καὶ ἀποδέχεται ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ καὶ σιχαίνεται ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ ἀηδιάζει τὸ σῶμα της.

Τελικὰ ἡ σύζευξη ψυχῆς καὶ σώματος ἀποτελεῖ ἕνα ἀπερινόητο μυστήριο.  Εἶναι τόσο στενή, ὥστε νὰ γίνεται «σύγκραση» καὶ τῶν δυὸ σὲ ἕνα παράδοξο καὶ ἀκατανόητο ἀνακάτερμα. Ἡ βαθύτερη διείσδυση στὸ μυστήριο αὐτό, ὅσο κι ἂν κατὰ βάθος θὰ μένη πάντα ἀκατάληπτο καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸ ἀποτελεῖ, μπορεῖ νὰ βοηθήση στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος ποὺ συνιστᾶ ἡ σχέση σώματος καὶ ψυχῆς. Καὶ τὸ πρόβλημα εἶναι εἰδικώτερα πῶς  νὰ παραμείνη ἡ ψυχὴ ἄτρωτη, ἐλεύθερη ἀπ’ τὸν κίνδυνο τῆς παραφυσικῆς διαφθορᾶς. Ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἔδωσε κατὰ τὸ ἅγιο Βάπτισμα πὼς συντάσσεται, πάει μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ καὶ πὼς ἔτσι θὰ προχωρεῖ μαζί του «συντεταγμένη» γιὰ πάντα, εἶναι πιὰ μυστηριακὰ δεμένη μαζί του. Καὶ ἀκόμη τὴ δένει ἡ ὑπόσχεση στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του νὰ νικήση τὴν «τυραννίδα» τοῦ σώματος, τὴν τυραννική του ἐξουσία πάνω στὴ ψυχή, μὲ ἄσκηση ἐκ μέρους της βίας ἐναντίον του. Ἡ ἐμβάθυνση στὴ σωματικὴ φύση δὲν ἀποκαλύπτει τίποτε τὸ ἄγνωστο στὴν ψυχή. Ἀποτελεῖ μᾶλλον  βαθύτερη συνειδητοποίηση αὐτῶν ποὺ ἤδη ξέρει πολὺ καλὰ γι’αὐτό. Αἰτία τῆς διασπάσεως, ποὺ δὲν θὰ πρεπε νὰ ὑπάρχη ἀνάμεσα στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα, εἶναι βασικὰ ἡ φιλαυτία. Καὶ ἡ φιλαυτία ἀποτελεῖ ἀρρώστια τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς γιατὶ εἶναι «ἐμ-παθὴς φιλία πρὸς τὸ σῶμα». Ἡ πύρωση ὅμως καὶ ἡ ἀναστάσωση τοῦ σώματος ὀφείλεται στὴν ἄνεση, στὴ βολικὴ καὶ στὴ χωρὶς καμιὰ δυσκολία γιὰ τὸ σῶμα ζωή. Ἡ ἐσωτερικὴ του ὅμως φλόγωση ὀφείλεται σὲ ἁμαρτωλοὺς λογισμοὺς. Ἀλλὰ λογισμοὺς μόνο ἡ ψυχὴ γεννάει ἢ γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἐπιγεννήματά της. Αἰτία του εἶναι κατὰ φαυλοκυκλικὴ κίνηση  ἡ ἄνεση ποὺ προηγήθηκε ἢ ἡ πρακτικὴ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ σωματικὴ φύση, ὅταν «συλλάβη», γεννάει πτώσεις στὴν ἁμαρτία καὶ τῶν πτώσεων αὐτῶν καρπὸς εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος, ἂν αὐτὲς ὁδηγήσουν τὸν ἁμαρτωλὸ σὲ ἀπελπισία καὶ ἀπόγνωση.  

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ - ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

1. Ἀδελφοί χριστιανοί, ἄν θέλετε νά προοδεύσετε πνευματικά – καί βέβαια θέλετε –, σᾶς συνιστῶ νά ἀγαπήσετε τήν προσευχή καί νά διαβάζετε τούς βίους καί τήν διδασκαλία τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σ᾽ αὐτά θά δεῖτε τό μεγαλεῖο τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας, ἀλλά καί πῶς τήν ζοῦμε στήν καθημερινή μας ζωή. Ἕνας μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος ὅμως μᾶς ἦταν ἄγνωστος, γιατί δέν μᾶς μιλοῦσαν γι᾽ αὐτόν οἱ ἱεροκήρυκες στά κηρύγματα καί στά κατηχητικά, εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης.Λίγα λόγια θά σᾶς πῶ ἐγώ σ᾽ αὐτό τό φυλλαδιάκι γι᾽ αὐτόν τό μεγάλο πατέρα, καί σεῖς, σάν φιλομαθεῖς πού εἶστε, ζητῆστε νά μάθετε περισσότερα.

2. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀγαπητοί μου, καταγόταν ἀπό εὐσεβέστατους γονεῖς, πού ζοῦσαν σάν νά ἦταν μοναχοί. Ἀπό αὐτούς τούς γονεῖς ἔλαβε ἀπό μικρή ἡλικία βαθειά εὐλάβεια πρός τόν Θεό. Ἀλλά μορφώθηκε δυνατά καί μέ τήν ἀνθρώπινη σοφία. Προτίμησε ὅμως νά ἀφιερωθεῖ στον Θεό καί ἔγινε μοναχός. Ὁ Θεός τόν προετοίμαζε νά μπεῖ πολύ βαθειά στά πνευματικά νοήματα τῆς πίστης μας καί τῆς ἁγιότητας. Τόν προετοίμαζε νά γίνει θεόπτης. Κατέφυγε στό Ἅγιο Ὄρος καί ἐκεῖ, μέ τήν καθοδηγία ἐμπείρων καί ἁγίων Γερόντων, ἄρχισε τόν ἀγώνα γιά νά καθαριστεῖ ἡ ψυχή του ἀπό τά πάθη. Ἡ προσευχή, πού τήν ἔλεγε συχνά, ἦταν τό, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ φώτισόν μου τό σκότος». Ἰδιαίτερα δέ γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς του παρακαλοῦσε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στήν Ὁποία εἶχε ἰδιαίτερη ἀγάπη καί εὐλάβεια ἀπό τήν παιδική του ἡλικία. Τό ἀκόμη δέ ὡραῖο γιά τόν νεαρό μοναχό Γρηγόριο ἦταν ὅτι μαζί μέ τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση μελετοῦσε πολύ τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἔτσι ἤθελε νά ζεῖ καί ἡ μικρή μοναχική του συνοδία, πού ἀπέκτησε ἀργότερα. Μάλιστα ὁ ἅγιος Γρηγόριος θεωροῦσε ὡς ζημιά γιά τήν πνευματική τους πρόοδο τήν ἀπασχόλησή τους γιά τήν ἑτοιμασία τοῦ λιτοῦ φαγητοῦ τους καί παρακάλεσε γι᾽ αὐτό τήν Παναγία νά ἀναλάβει Αὐτή τήν διατροφή τους. Ἔτσι πραγματικά καί ἔγινε. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔστελνε Αὐτή κάθε μέρα κάποιο πιστό χριστιανό, γιά νά φέρει φαγητό στήν ἱερή συνοδία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου. Μέ τέτοια ἅγια ζωή ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἐκάθαρε τήν ψυχή του ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη καί ἔγινε δοχεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀνέβηκε πολύ στήν ἁγιότητα. Ὅλα ὅσα ἔκανε ἦταν θεϊκά. Ἰδιαίτερα ἦταν θεολογικός ὁ λόγος του. Ἔμοιζε μέ μία γυάλα, πού ξεχείλιζε καθαρό καί θαυμαστό γάλα, ὅπως εἶδε ὁ ἴδιος σέ μία του ὀπτασία. Ἦταν ἡ θεία του διδασκαλία, πού ἔλαβε μήνυμα ἀπό ἄγγελο νά τήν μεταδίδει στούς πιστούς.

3. Ὁ Θεός, ἀγαπητοί, μέ τά χαρίσματα πού δώρισε στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν ἑτοίμασε γιά νά πολεμήσει μία μεγάλη αἵρεση, πού ἐμφανίστηκε ἐκείνη τήν ἐποχή, τήν αἵρεση τοῦ βαρλααμισμοῦ.Λίγα μόνο λόγια θά σᾶς πῶ γιά τήν αἵρεση αὐτή. Ὁ Βαρλαάμ ἦρθε στό χῶρο μας ἀπό τήνΔύση καί ἔφερε μαζί του ἕνα ἄλλο Θεό. Τόν Θεό τόν πίστευε ὄχι ὡς γλυκό Πατέρα, πολύ κοντά στόν πόνο μας καί τήν ἀδυναμία μας, ἀλλά τόν πίστευε ὡς ΟΥΣΙΑ μόνο. Δηλαδή, πίστευε ἕνα Θεό φοβερό καί φρικτό, πού κάθεται ἐκεῖ ψηλά καί βροντάει καί ἀστράφτει. Ἕνα Θεό, πού δέν μπορεῖ νά ἔχει καμιά σχέση μέ τά ἀνθρώπινα, γιατί πραγματικά δέν μπορεῖ ἡ Οὐσία τοῦ Θεοῦ νά κοινωνήσει μέ τόν γήϊνο ἄνθρωπο. Καί ὅμως, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νοιώθουμε τόν Θεό πολύ κοντά μας. Τόν νοώθουμε δίπλα μας καί μέσα μας. Καί μάλιστα λέμε ὅτι ὁ σκοπός μας εἶναι νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό καί τήν ἕνωση αὐτή τήν λέμε ΘΕΩΣΗ. Ἔχουμε δέ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτή τήν διδασκαλία, γιατί πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός μας δέν εἶναι μόνο ΟΥΣΙΑ, ἀλλά καί ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ. Καί διά τῶν θείων Του Ἐνεργειῶν ὁ Θεός ἔρχεται σέ ἐπικοινωνία μέ τόν κόσμο. Μέ τίς θεῖες Του Ἐνέργειες ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο καί μέ τίς θεῖες Του Ἐνέργειες ἐμεῖς γευόμαστε τήνΔόξα τοῦ Θεοῦ καί θεωνόμαστε. Καί βέβαια, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος, τό ἴδιο καί οἱ θεῖες Ἐνέργειές Του εἶναι ἄκτιστες.Δέν κατασκευάζονται δηλαδή ἀπό μᾶς, ἀλλά προέρχονται ἀπό τόν ἄκτιστο Θεό. Ὁ Βαρλαάμ, πού δέν δεχόταν Ἐνέργειες στό Θεό, δέν δεχόταν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει ἅγιος καί νά θεωθεῖ. Ἄρα ἀρνεῖτο τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο πλαστήκαμε. Πλαστήκαμε, ἀγαπητοί μου, γιά νά βοῦμε τόν Θεό καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Νά γίνουμε ἅγιοι, θεούμενοι, καί ὄχι ἁπλῶς καλοί ἄνθρωποι. Καί εἶναι δυνατόν νά τό πετύχουμε αὐτό, γιατί ὁ Θεός ἔχει ἄκτιστες Ἐνέργειες καί ὄχι Οὐσία μόνο, ὅπως ἔλεγε ὁ Βαρλαάμ.

Μέ πολλές εὐχές, † Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας

ΠΗΓΗ : "ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ" ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ, ΣΕΒ. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ, αριθ. 13, 2019.

Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΚΡΙΣΗΣ – ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

“…Με ρωτάτε για την αιτία της τωρινής κρίσης ή της τωρινής Θείας δίκης ! Η αιτία είναι πάντα η ίδια. Η αιτία για τις ξηρασίες, τις πλημμύρες, τις επιδημίες και άλλα μαστιγώματα της γενιάς των ανθρώπων είναι η αιτία και για την τωρινή κρίση. Η αποστασία των ανθρώπων από τον Θεό. Με την αμαρτία της Θεο-αποστασίας οι άνθρωποι προκάλεσαν αυτή την κρίση, και ο Θεός την επέτρεψε, ώστε να ξυπνήσεις τους ανθρώπους, να τους κάνει ενσυνείδητους, πνευματικούς και να τους γυρίσει προς Εκείνον. Στις μοντέρνες αμαρτίες, μοντέρνα και η κρίση. Και όντως ο Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ώστε να το συνειδητοποιήσουν οι μοντέρνοι άνθρωποι : χτύπησε τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τις οικονομίες, το συνάλλαγμα των χρημάτων. Ανακάτωσε τα τραπέζια στις συναλλαγές σ’ όλο τον κόσμο, όπως κάποτε στο ναό των Ιεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ εμπόρων και αυτών που ανταλλάσουν το χρήμα. Προκάλεσε σύγχυση και φόβο. Όλα αυτά τα έκανε για να ξυπνήσουν τα υπερήφανα κεφαλάκια των σοφών της Ευρώπης και της Αμερικής, για να έλθουν εις εαυτούς και να πνευματικοποιηθούν. Και από την άνεση και το αγκυροβόλημα στα λιμάνια της υλικής σιγουριάς να θυμηθούμε τις ψυχές μας, να αναγνωρίσουμε τις ανομίες μας και να προσκυνήσουμε τον ύψιστο Θεό, τον ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση ; Όσο το πνεύμα των ανθρώπων παραμείνει δίχως αλλαγή. Ώσπου οι υπερήφανοι υπαίτιοι αυτής της κρίσης να παραιτηθούν μπροστά στον Παντοδύναμο. Ώσπου οι άνθρωποι και οι λαοί να θυμηθούν, την ακαταλαβίστικη λέξη «κρίση», να τη μεταφράσουν στη γλώσσα τους, ώστε με αναστεναγμό και μετάνοια να φωνάξουν : «η Θεία δίκη» ! Πες και εσύ, τίμιε πατέρα, η Θεία δίκη, αντί η κρίση, και όλα θα σου γίνουν ξεκάθαρα. Χαιρετισμούς και ειρήνη”.

ΠΗΓΗ : «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τευχ. 62, Σεπτέμβριος 2008, σσ. 2-3.

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

«…Μή πλανώμεθα, αγαπητοί, πάσα παράβασις και παρακοή, λέγει ο Απόστολος Παύλος, έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν, πώς εμείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας ; (Εβρ. 2,2).

Η αμαρτία γεννά θάνατον.

Η αμαρτία εκρήμνησε τον εωσφόρον από τους ουρανούς.

Η αμαρτία εξώρισε τους πρωτοπλάστους του Παραδείσου.

Η αμαρτία επέφερε κατακλυσμόν εις το ανθρώπινον γένος.

Η αμαρτία κατέκαυσε τας πόλεις Σοδόμων και Γομμόρων.

Η αμαρτία κατέστρεψε και αφάνισε πόλεις, έθνη και λαούς.

Διά τας αμαρτίας, λέγει ο απόστολος Παύλος, έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας. Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας Αυτόν και πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύσει, λέγει ο προφήτης Δαβίδ…

Ο Θεός, αγαπητοί μου, είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, μετανοών επί ταις κακίαις των ανθρώπων. Είναι μακρόθυμος, αλλ’ είναι και δίκαιος….

Έως πότε θα μας περιμένει ; Εύσπλαχνος και πολυέλεος και μακρόθυμος υπάρχει, αλλά ας μή παραβλέψωμε την συμβουλή που μας δίδει ο θείος Χρυσόστομος. «Μή της μακροθυμίας αυτού καταφρονώμεν, λέγει, αλλά θησαυρίσωμεν εαυτοίς, μή οργήν, αλλά σωτηρίαν, μή κόλασιν και τιμωρίαν, αλλά τιμήν και στεφάνους».

Ας μη χάσωμε χρόνο, σήμερα, εάν είναι δυνατόν, χωρίς να περιμένωμε αύριο, διότι η αναβολή είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο της σωτηρίας μας^. ας λουσθούμε ας καθαρισθούμε εις το μυστήριο της εξομολογήσεως με την βεβαιότητας ότι η Θεοτόκος θα είναι γι’ εμάς η καταφυγή, η ελπίδα και η Μήτηρ μας.

Διά της εξομολογήσεως κερδίζουμε την αγάπη του Χριστού, και αμαρτωλοί υπάρχοντες γινόμαστε άξιοι της ουρανών βασιλείας. «Ώ φιλανθρωπίας μέγεθος, λέγει, ο ι. Χρυσόστομος, ω αγαθότητος υπερβολή, τον ημαρτηκότα, επάν ομολογήση τα ημαρτημένα, και την εξής ασφάλειαν επιδείξηται, αθρόον ο Θεός δίκαιον αποφαίνει».

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ, ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018, σ. 9 κ.ε.

ΕΚ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

-Μου διηγήθηκε ένας θαυμαστός Γέροντας, ένα μυστήριο, το οποίο αξιώθηκε να ιδεί και να ακούσει, ότι δηλαδή αν ετοιμοθάνατοι αξιωθούν να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων με καθαράν συνείδησιν την ώραν του ψυχορραγήματος, κατά τον θάνατόν των συνοδεύουν την ψυχήν των οι άγγελοι, διότι μετέλαβε της θείας κοινωνίας. Το να κοινωνεί δε ο άνθρωπος καθημερινώς του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, είναι καλόν και ωφέλιμον, όπως ρητώς ο ίδιος μας το λέγει, ότι ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, μένει μαζί μου και εγώ μαζί με αυτόν.

-Όχι μόνον όταν αμαρτήσωμεν να λυπούμεθα, αλλά περισσότερον, όταν δεν μετανοούμεν, διότι το να αμαρτήσει κάποιος, συμβαίνει και στους ενάρετους, αλλά το να μη μετανοεί και να μένει στην αμαρτίαείναι ψυχικός θάνατος, η λύπη δε και η μετάνοια τις οποίες αισθανόμαστε για τα αμαρτήματά μας, ως αρετές υπολογίζονται από την χάρι του Θεού. Εκείνος που αμαρτάνει με την υστεροβουλία ότι θα μετανοήσει  και πάλι, αυτός σκέπτεται πονηρά και πανούργα, σ’ αυτόν έρχεται αιφνίδια ο θάνατος και δεν προλαβαίνει ούτε να μετανοήσει, ούτε αρετή να κάμει. Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι εντός του εικοσιτετραώρου πρέπει να είμαστε έτοιμοι και μετανοημένοι. Περί δε της αυτοκατηγορίας, λέγει ο μέγας Αντώνιος, ότι αυτή είναι η μεγάλη εργασία του ανθρώπου, όπως να παίρνει απάνω του το σφάλμα, μπροστά στον Θεό, και να περιμένει πειρασμούς ως το τέλος της ζωής του. Είπε πάλι, αυτός που κατηγορεί τον εαυτό του, ό,τι και να πάθει, είτε ζημία, είτε καταφρόνηση, είτε άλλο λυπηρό, είναι εκ των προτέρων έτοιμος και θεωρεί τον εαυτό του κατάδικο να τα πάθει, και ως εκ τούτου δεν αγανακτεί ποτέ.

ΠΗΓΗ : ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜ., Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1962, σελ. 29 κ.ε.

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ – ΓΕΡΩΝ ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΣ (+1978)

«Η χαρά είναι σχέσις με τον Θεόν, η ένωσις με αυτόν. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για την χαρά, όχι για την θλίψη. Γιατί παίρνει την χαρά του από τα είδωλα ; Πιστέψτε, πληρώνουν για την χαρά τους. Η χαρά όμως του Θεού δεν κοστίζει τίποτα. Εγώ π.χ. δεν θα μπορούσα να την πληρώσω, διότι δεν έχω τίποτα στο κόσμο. Δεν μιλάω μόνον εγώ έτσι, αλλ’ όμοια μιλούν και όλα μου τ’ αδέλφια (οι μοναχοί), τα οποία δεν κατέχουν τίποτα, παρά μόνον τον Θεόν. Όλοι αυτοί είναι γεμάτο χαρά. Άδειασα τον εαυτόν μου για τον Χριστό ! Δεν έχω τίποτα άλλο, παρά τον Χριστό ! Τίποτα άλλο παρά τον Χριστόν και την χαρά. Η φτώχεια είναι ωραία, διότι ελαφρώνει, ευκολύνει. Πρέπει να είναι κανείς άδειος, για να εισέλθει ο Χριστός. Όταν ο Χριστός είναι μαζί μου, είναι η χαρά εντός μου. Σε κάθε σπηλιά τότε θα πρέπει να είναι η χαρά».

ΠΗΓΗ : ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΑΒΒΑΚΟΥΜ Ο ΑΝΥΠΟΔΗΤΟΣ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ – ΑΘΗΝΑΙ 1988, σελ. 45.

Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ – ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Τό φίδι ἔχει ἠλεκτρισμό στά μάτια. Τό πουλάκι πού κάθεται στό κλαδί βλέπει τό φίδι πού κάθεται κάτω στήν ρίζα τοῦ δέντρου καί ἐνῶ καταλαβαίνει ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος, ἠλεκτρίζεται ἀπ᾽ τά μάτια τοῦ φιδιοῦ. Μαγνητίζεται, κατά κάποιο τρόπο, καί πέφτει στό στόμα τοῦ φιδιοῦ. Ἔτσι κι ἐσεῖς προσέχετε νά μήν αἰχμαλωτιστοῦν τά μάτια σας καί χάσετε τό θησαυρό τῆς ἁγνότητας. Θέλει πολλή προσοχή. Νά ἀγωνίζεστε μέ φιλότιμο. Ὁ διάβολος ὅταν θέλει νά πολεμήσει ἕναν ἄνθρωπο δέν πάει ἀμέσως ὁ ἴδιος. Ἀλλά τί κάνει; Στέλνει πρῶτα ἕνα διαβολάκι «ἀναισθησιολόγο», γιά νά κοιμίσει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν κάνει ἀναίσθητο. Ἔπειτα πηγαίνει ὁ ἴδιος καί τόν χτυπάει. Βλέπετε; Προηγεῖται ὁ «ἀναισθησιολόγος».

Ἔρχονται μερικές κοπέλες, οἱ καημένες, τραυματισμένες. Ζοῦν ἄτακτα μέ νέους, δέν καταλαβαίνουν πώς ὁ σκοπός τους δέν εἶναι καθαρός καί σακατεύονται καί ρωτᾶνε:

– Τί νά κάνω πάτερ;

– Ὁ ταβερνιάρης, τούς λέω, ἔχει φίλο τόν μπεκρή, ἀλλά γαμπρό δέν τόν κάνει στήν κόρη του. Νά σταματήσετε τίς σχέσεις. Ἄν σᾶς ἀγαποῦν πραγματικά, θά τό ἐκτιμήσουν. Ἄν σᾶς ἀφήσουν, σημαίνει ὅτι δέν σᾶς ἀγαποῦν καί θά κερδίσετε χρόνο. Σέ κάποιον πού τόν ρώτησε γιά τόν γάμο καί γιά τό φαινόμενο νά ἀναβάλλουν οἱ νέοι τόν γάμο παρότι συζοῦν ἀπάντησε:

– Ὅπως τό τσαμπί, ἄν τό κόψεις ἀπό τό κλῆμα, χαλάει, σαπίζει, δέν ὡριμάζει, ἔτσι καί ὁ ἔρωτας, ἄν τόν χωρίσεις ἀπό τό μυστήριο τοῦ γάμου, ἀπό ὅπου τρέφεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀργά ἤ γρήγορα θά χαλάσει, θά διαστραφεῖ μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἄφησαν τά ἀναστάσιμα! Τά παιδιά πνίγονται στίς σπουδές καί ἀπελπίζονται καί ὅλο ἀναβάλλουν τό γάμο. Κοιτάξτε νά παντρευτεῖτε νέοι. Ξέρετε, ὅταν εἶναι κανείς 30 χρονῶν τόν σπρώχνουν τριάντα νά παντρευτεῖ. Ὅταν εἶναι 40 χρονῶν, τόν σπρώχνουν ἑξήντα!

ΠΗΓΗ : Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Ἀργολίδος κ.κ. Νεκταρίου, Τά παιδιά θέλουν λιακάδα, σελ. 201 κ.ε.

«Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΕΛΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ» – ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Στις 18 Απριλίου του 1977 κάποιος μαθητής της Αθωνιάδος Σχολής, εκ μέρους και άλλων, ζήτησε από τον π. Παίσιο να τους συμβουλέψει το πώς, με την βοήθεια του Θεού, θα ανταπεξέλθουν στους πειρασμούς που θα συναντήσουν στον κόσμο μετά την αποφοίτησή τους από την Σχολή.

-Ο Γέροντας άρχισε ως εξής :

Ένα παιδάκι προσπαθεί να παραμερίσει από τον δρόμο μια μεγάλη πέτρα, ο σκληρότερος άνθρωπος να το δει θα το βοηθήσει, το ίδιο και ο Θεός θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα εμπόδια «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Όσον αποφεύγει κανείς την παρηγοριά των ανθρώπων τόσο τον πλησιάζει η παρηγοριά του Θεού, διότι είναι επόμενο, όπου δεν υπάρχει η μία, υπάρχει η άλλη παρηγοριά.

Η αγάπη του Θεού είναι πολύ μεγάλη, λειώνει πέτρες^. ο αγωνιζόμενος άνθρωπος νιώθει την αγάπη του Θεού και δεν μπορεί ν’ αντέξει και φωνάζει στον Θεό^. φτάνει. Ο Θεός του λέγει^. να μεγαλώσεις τη μπαταρία σου. Όπως η μπαταρία όταν είναι μικρή δεν δέχεται, όταν την γεμίσουν με πολύ ρεύμα, παρά το κανονικό γι’ αυτήν. 

Πρέπει να πολεμούμε τον διάβολο με τα δικά του όπλα. Όπως στον πόλεμο αν ρίξει κανείς μια χειροβομβίδα στον αντίπαλό του, αν ο αντίπαλός του είναι πολύ ευκίνητος και σε κλάσμα του δευτερολέπτου αρπάξει την χειροβομβίδα και την πετάξει στον πρώτο, δεν παθαίνει τίποτα.

Επίσης ο Γέροντας μας συμβούλεψε για το πώς θα βλέπουμε το άλλο φύλο.

Σε συνάντηση ενός νέου με μια κοπέλα ο διάβολος σπέρνει διάφορους λογισμούς^. θα μπορέσει να νικήσει τον κακό λογισμό με έναν αγνό λογισμό και να σκάσει ο διάβολος. Ας θεωρούμε το άλλο φύλο σαν ζωντανή εικόνα μιας Αγίας. Αν συναντήσει κανείς μια παραστρατημένη κοπέλα, ας λυπηθεί για το κατάντημα της αδελφής του, διότι όλοι είμαστε παιδιά του Αδάμ. Ακόμη ας ευχαριστήσει τον Θεό γιατί δεν είναι από τον οικογενειακό του κύκλο και έτσι θα βγαίνει στην κοινωνία με σηκωμένο το κεφάλι.

Η νηστεία και περισσότερο η αγρυπνία δαμάζει τη σάρκα.

Για όσους ιερείς ζητούν να βγάλουν τα ράσα, γιατί ζεσταίνονται, ο Γέροντας είπε : Ας νηστέψουν, ας εγκρατεύωνται, και όχι δεν θα βγάλουν τα ράσα, αλλά και τον Αύγουστο θα σκεπάζονται με βελέντζες. Θέλουν να έχουν το λουτρό τους γιατί ιδρώνουν και μυρίζουν, πώς να μη μυρίζουν αφού τρώνε ασυλλόγιστα, τί να κάνει το σώμα ; Βγάζει, ενώ πολλοί ασκηταί δεν πλύθηκαν ποτέ και ευωδιάζουν. Ο σημερινός άνθρωπος θέλει όλες τις απολαύσεις της ζωής, θέλει και τον παράδεισο.

ΠΗΓΗ : «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 75, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1999, σσ. 221 κ.ε.

«ΑΙ ΕΡΧΟΜΕΝΑΙ ΠΛΗΓΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΤΕΡΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ» - ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

…O άνθρωπος αγαπητοί αδελφοί συνίσταται εκ σώματος και ψυχής^. το μεν σώμα είναι υλικόν και φθαρτόν, η δε ψυχή άϋλος και αθάνατος. Καθώς το σώμα έχει ανάγκην υλικής τροφής και άνευ τροφής δεν δύναται να ζήσει, αποθνήσκει, τοιουτοτρόπως και η ψυχή έχει ανάγκην τροφής άνευ της οποίας αδύνατον να ζήσει. Τροφή της ψυχής είναι ο λόγος του Θεού δια του οποίου, λέγει ο θείος Γρηγόριος, αι ψυχαί τρέφονται. Ο λόγος του Θεού είναι διττός, γραπτός και προφορικός^. προφορικός είναι ο υπό των ιεροκηρύκων κηρυττόμενος, γραπτός δε εκείνος  τον οποίον αναγινώσκωμεν εις τας Γραφάς. Όταν ο λόγος του Θεού κηρύττετε συνεχώς και καταλλήλως οι δε άνθρωποι ακούοντες τον λόγον του Θεού φυλάττουν αυτόν τότε εκείνοι ζουν πνευματικώς, εις τους ανθρώπους εκείνους βασιλεύει η αγάπη, η ειρήνη, η ομόνοια, η φιλαδελφία, η αγαθοεργία και αι λοιπαί αρεταί. Εις τους ανθρώπους εκείνους βασιλεύει η ευτυχία, η χαρά, η ευδαιμονία. Όταν ο λόγος του Θεού δεν κηρύττετε ή κηρύττετε και οι άνθρωποι δεν φυλάττουν αυτόν, οι άνθρωποι εκείνοι είναι νεκροί^. ζουν μόνο σωματικώς. Εις τους ανθρώπους εκείνους βασιλεύει η υπερηφάνεια, η αλαζονεία, ο φθόνος, η μνησικακία, η διαφθορά, η παραλυσία, η δυστυχία, αι θλίψεις, αι συμφοραί.

Ανοίξατε τους οφθαλμούς υμών και ίδετε το δυστυχισμένον έθνος μας πόσα κακά υποφέρει, διότι δεν ακούει τον λόγον του Θεού, δεν μελετά τον νόμον Του. Παντού όπου και αν στραφεί κανείς δεν ακούει τίποτε άλλο παρά βλασφημίας και ύβρεις κατά του Θεού, της θρησκείας, του κλήρου^. κατακρίσεις, καταλαλιάς, βωμολοχίας, αισχρολογίας, παντού βλέπει κανείς θεάματα άσεμνα, βλέπει κανείς γυναίκας με ασέμνους αμφιέσεις, ημιγύμνους, κουρευμένας, τελείως ξετσιπωμένας. Βλέπει κανείς ότι δια το πληθυνθήναι την ανομίαν εψύγη η αγάπη. Σήμερον υπέρ άλλοτε ποτέ επλεόνασε και υπερεπερίσσευσεν η αμαρτία^. πάντες και λαός και κλήρος εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν, και μας αναμένει η δικαία οργή του Θεού η οποία έρχεται συνήθως επί τους υιούς της απειθείας. Φιλάνθρωπος ων ο Δεσπότης και Θεός ημών δεν μας αποδίδει κατά τα έργα μας^. ου κατά τας ανομίας ημών εποίησεν ημίν, ουδέ κατά τας αμαρτίας ημών ανταπέδωκεν ημίν. Ως Φιλάνθρωπος Πατήρ μας παιδεύει προς σωφρονισμόν. Ως ποτέ εις τον Φαραώ δια να τον φέρει εις μετάνοιαν το έστειλε 10 πληγάς, τοιουτοτρόπως και εις ημάς στέλλει πληγάς δια να μας φέρει εις μετάνοιαν και συναίσθησιν. Πρώτη πληγή ήτο ο πόλεμος ο οποίος άφησε πολλές μητέρες χωρίς τέκνα και γυναίκας χωρίς άνδρας, δεν μετανοήσαμεν. Δευτέρα πληγή ο λοιμός, η ασθένεια, η γρίπη η οποία πολλάς μυριάδας εθέρισεν, και πάλιν δεν μετανοήσαμεν. Τρίτη πληγή είναι η πείνα^. παρεχώρησεν ο Θεός να φάγουν ξυλοκέρατα, τροφήν των χοίρων, επειδή και των χοίρων τα έργα εποίουν. Τετάρτη πληγή η καταισχύνη του ελληνικού στρατού και η καταστροφή της Μ. Ασίας^. δεν μετανοήσαμεν. Πέμπτη πληγή, εσήκωσεν ο Θεός την ειρήνην από το έθνος μας και δια τούτο ως λυσσαλέα θηρία ο ένας εφορμά κατά του άλλου, και η ανομία και κακοπραγία περιτρέπει και ανατρέπει θρόνους δυναστών, αλλά δεν μετανοούμεν, χειρότεροι γινόμεθα. Ουαί έθνος αμαρτωλών και λαός πλήρες αιμάτων. Αι ερχόμεναι πληγαί θα είναι βαρύτεραι των προηγουμένων. Εάν θελήσωμεν να αποφύγωμεν και την πρόσκαιρον και την αιώνιον καταδίκην, θα την αποφύγωμεν, όταν μελετώμεν τας Αγ. Γραφάς. Θέλεις χριστιανέ να σώσεις την ψυχή σου ; Μελέτα την Αγίαν Γραφήν, το Ιερόν Ευαγγέλιον, εκεί θα μάθεις να αγαπήσεις τον Θεόν, να αναπήσεις τον πλησίον σου κλπ.

ΠΗΓΗ : «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ». ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1988, αριθ. 27-28, σελ. 120 κ.ε.

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ Ν΄ ΑΝΤΙΠΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΙΣΟΚΑΛΟ – ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

-«Άφησέ τον αυτόν, μού λέγε. Μή του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία. Περιφρόνησε τον. Μόνον η περιφρόνηση του αξίζει. Από την στιγμή που θα αρχίζει να την εισπράττει, θα αρχίσει και να υποχωρεί. Μέχρι πού, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Η περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου ! Και τον μεν Τίμιο Σταυρό το φοβάται και, κυριολεκτικά, τον τρέμει και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης και σκάει από το κακό του ! Εξάλλου, αυτή η υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει και να γίνει, αυτό που έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του……………».

ΠΗΓΗ : ΑΝΑΡΓΥΡΟΥ Ι. ΚΑΛΛΙΑΤΣΟΥ, Ο ΠΑΤΗΡ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, Εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ, ΑΘΗΝΑ 1992, σ. 85.

ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΜΑΚΡΗ

-Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και εις ωκεανόν ακόμη να ευρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.

-Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάμεις.

-Εμπρός παιδιά να καλλιεργήσετε την ευχήν. Αυτή εγέμισε τον Παράδεισον από τόσους αγίους ανθρώπους.

-Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι δια να σε εμποδίσουν από την προσευχή του Ιησού.

-Την ένωσιν της  ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.

-Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός εν τη καρδία σας.

-Υπομονή χρειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη.

-Το να παραμείνεις πιστός εις τον Μοναχισμόν θεωρείται μαρτύριον.

-Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μην τον βλέπουμε……….. καμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλήν αγάπην.

-Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει.

-Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρις του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε (του πειρασμού) τα σχέδια.

Την ευχή του να έχουμε.

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Γ΄ εκδ., 1992, σσ. 98 κ.ε.