Επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Μονομάχου, συνέβαιναν στους μοναχούς πολλά
σκάνδαλα και πειρασμοί και κινδύνευε να ερημώσει το άγιον Όρος. Ακόμη, όλες οι
ιερές Μονές και τα ησυχαστήρια στερούνταν πολύ, εξαιτίας της παντελούς
ελλείψεως σίτου, οίνου και ελαίου.
Τον καιρό εκείνο, ο Εκκλησιάρχης Αγάθων (που μετονομάστηκε μετά την οπτασία
εις Ζαχαρία, λαβών το μέγα και αγγελικό σχήμα), την πρώτη Αυγούστου, όταν η
Εκκλησία εορτάζει τη πρόοδο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. μετά
τον εσπερινό, περίλυπος γενόμενος για τα σκάνδαλα, τους πειρασμούς, αλλά και
για την στέρηση των αναγκαίων προς συντήρηση και ιδίως του ελαίου, προσεύχονταν
με θερμά δάκρυα μπροστά στην αγία εικόνα της Θεομήτορος (της Αντιφωνήτριας),
όπου κουρασμένος από το μάκρος της προσευχής αποκοιμήθηκε ολίγο. Ήλθε σε
έκσταση αποκαλύψεως και άκουσε φωνή από την αγία εικόνα της Παναγίας – ώ του
θαύματος !!! – να του λέγει : να μην λυπάται και αδημονεί, διότι το Άγιον Όρος
απ’ εκείνη τη στιγμή και εις το εξής, θα ησυχάσει απ’ όλα τα δεινά. ως
σημείο δε και βεβαίωση των λεγομένων της του είπε ότι γέμισε το πιθάρι της εκκλησίας
με λάδι, ομοίως και τα λοιπά της Μονής δοχεία με τα αναγκαία προς ζωοτροφία
τρόφιμα.
Ξυπνώντας ο γέρων Αγάθων, από πνευματική χαρά και θαυμασμό, δείλιαζε και
δεν πίστευε στα λεγόμενα της Θεοτόκου, όπως και ότι ήτο αληθινό το όραμα που
είδε. Γι’ αυτό ζήτησε φως και αφού άναψε λύχνο, πήγε στο πιθάρι του λαδιού της εκκλησίας,
για να βεβαιωθεί. Βλέποντας ότι είναι γεμάτο έλαιον, εξεπλάγη, φοβήθηκε και
μεγαλοφώνως κήρυξε σε όλους τους αδελφούς το μέγα τούτο θαύμα και διηγήθηκε τα
όσα είδε και άκουσε από την Παναγία.
Τότε ο προεστώς και όλοι οι αδελφοί της Μονής, γεμάτοι χαρά, άναψαν όλες τις
κανδήλες, και αφού ευτρέπισαν το ναό, δοξολόγησαν την Παναγία όλη τη νύχτα,
ψάλλοντες και υμνούντες τα θαυμάσιά της.
Έκτοτε, ακοίμητος κανδήλα ανάβει μπροστά στην θαυματουργή εικόνα της Αντιφωνήτριας,
εις ευχαριστία του θαύματος. Το δε πιθάρι του λαδιού, χωρητικότητας περίπου 300
οκάδων, ευρίσκεται έως σήμερα στην Ιερά Μονή.
ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 21ο, 1956, αριθ. 243-244, σσ. 366 κ.ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου