Στην ευλογημένη παλαιά εποχή των πέντε πρώτων αιώνων της αγίας μας Εκκλησίας,
όλοι οι χριστιανοί δεν μπορούσαν ελεύθερα να εισέλθουν μέσα στην Εκκλησία, παρά
μόνο όσοι ήσαν καθαροί στη ψυχή. Οι έχοντες θανάσιμα αμαρτήματα έμεναν στον
αυλόγυρο του ναού. Μάλιστα η εν Αγκύρα Σύνοδος (το 314 κανών 25 και η Α΄
Οικουμενική Σύνοδος το 325 κανών 11), διαιρούσαν τους μετανοούντες αμαρτωλούς
σε τρεις (3) τάξεις.
Η πρώτη τάξη ήταν των «ΠΡΟΣΚΛΑΙΟΝΤΩΝ». αυτοί είχαν εξομολογηθεί τις
αμαρτίες τους, και είχαν τόσο βαρυά αμαρτήσει ώστε δεν μπορούσαν να εισέλθουν
εντός του ναού, αλλά στέκονταν όρθιοι στην έξω πόρτα της Εκκλησίας και
κλαίγοντας παρακαλούσαν τους εισερχόμενους χριστιανούς να προσευχηθούν υπέρ
αυτών.
Η δεύτερη τάξη των αμαρτωλών ήταν των «ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ». Αυτοί στέκονταν στον
νάρθηκα της Εκκλησίας και άκουγαν την λειτουργία των κατηχουμένων και την
εξήγηση του Ευαγγελίου, αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να προσευχηθούν.
Η Τρίτη τάξις ήταν των «ΥΠΟΠΙΠΤΟΝΤΩΝ», εκείνοι δηλαδή οι οποίοι έμεναν
γονατιστοί και προσεύχονταν μέσα στην Εκκλησία, και παρακολουθούσαν ολόκληρη τη
Θεία Λειτουργία.
Στην αρχαία Εκκλησία, και κυρίως στους χρόνους του Μ. Βασιλείου,
επικρατούσε η γνώμη ότι οι χριστιανοί που κάμνουν μεγάλα αμαρτήματα, δεν
ανήκουν πλέον στην Εκκλησία. Για να επανέλθουν έπρεπε με έργα να εκδηλώσουν την
αληθινή τους μετάνοια.
ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 15ο, 1950, αριθ. 161-162, σσ. 103 κ.ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου