"Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς" (Κατά Ιωάννη 8,32).

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

OI ΔΥΟ ΠΟΛΟΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ (Μνήμη Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος)



ορτάζει κκλησία μας σήμερα τν μνήμη το γίου ωάννου το λεήμονος, Πατριάρχου λεξανδρείας. γιος ωάννης κατήγετο π τν Κύπρο. πρξε τέκνο εσεβν κα πλουσίων γονέων. ν κα νετράφη μέσα στν νεσι, στρεψε λη του τν διάθεσι κα προσοχ στν εσέβεια. Διαβλέποντας Θεία Χάρις μέσα στν γν ψυχή του, τι θ πέδιδε πολ πνευματικ καρπ στ μέλλον, τν προώρισε κα τν νεβίβασε στν θρόνο το Πατριαρχείου λεξανδρείας, πο κμαζε τότε. Στν βίο του ναφέρεται να σύμβολο, πο δειξε Χάρις γι τν μέλλουσά του διαγωγή. Εδε στν πνο του μι ραία κόρη στεφανωμένη μ κλάδο λαίας, ποία το επε: «γ εμαι πρώτη θυγάτηρ το βασιλέως. ν μ γαπήσης, χω τν δύναμι ν σ δηγήσω ες ατόν». γιος συνεπέρανε τι ατ το Χάρις τς συμπαθείας κα τς λεημοσύνης.
Πράγματι. Τ κεντρικώτερο σημεο πο ερίσκεται μέσα στν θεοπρεπ μεγαλωσύνη, εναι συμπάθεια. Ατ κίνησε τρόπον τιν τν Θε ν δημιουργήση τν κόσμο κ το μηδενός. λλ κα ταν χρεωκόπησε κόσμος μ τν δική του προσεξία, κα γκατέλειψε τν σορροπία, πάλι π συμπάθεια κα λεημοσύνη κανε τν «κένωσί» Του Θες Λόγος. πεδήμησε στν κόσμο ατό, φόρεσε τν δική μας «πτώχεια» κα νεκάλεσε στν σορροπία τν διασαλευθεσα κτίσι. Μονογενς θυγάτηρ το Θεο, λεημοσύνη. Ατή, δι ν πανέλθωμε στν βίο το γίου, προεκάλεσε τν νέο τότε κα το επε: «Ἐὰν μ γαπήσης, γ θ σ δηγήσω στν βασιλέα, διότι χω πολλ παρρησία ες ατόν». ταν προεχειρίσθη Πατριάρχης λεξανδρείας, πόλι, λλ κα λόκληρη περιοχ τς δικαιοδοσίας του εχε ποστε πολλς δοκιμασίες, διότι ταν περίοδος πο ρχισε ν ξαπλώνεται τ σλάμ. ρχισαν πιδρομς στ μέρη κενα, πο πίεζαν τν χριστιανικ κόσμο. Προστέθηκαν ες ατ κα διάφορες θεομηνίες, πως νομβρίες, πο προκαλοσαν φτώχεια, πενα κα δυστυχία. περιοχ ταν καταδικασμένη, πειδ Νελος ποταμς δν πλημμύριζε, λόγω τς νομβρίας τν χωρν που ερίσκοντο ο πηγές του. Κα μέσα ες ατς τς συμφορές, ο χριστιανο ζητοσαν καταφύγιο, λεημοσύνη, τροφ κα συμπαράστασι στν μεγάλη πόλι τς λεξανδρείας. Τότε γιος ωάννης, πο ταν κατάλληλος νθρωπος στν κατάλληλη στιγμ κα θέσι, πέδειξε τς διαθέσεις τς ψυχς του. φανέρωσε τν πολλ συμπάθεια πο εχε. Τότε κκλησία ταν νεξάρτητη οκονομικά. Εχε πόρους δικούς της κα δν εχε νάγκη συμπαραστάσεως τς πολιτείας. Σ δύσκολες μέρες μποροσε ν κυβέρνηση τν λαό. Δημιουργοσε νοσοκομεα, θεραπευτήρια, κπαιδευτήρια κα πρακτικ βοηθοσε τος νθρώπους. Σ᾿ κενες τς μέρες δειξε τόσο πολ τν μίμητη λεημοσύνη του γιος, στε δικαίως νομάσθη «λεήμων». Τν μν βίο του μπορε ν μελετήσ καθένας μας· κενο μως πο θέλομε ν τονίσωμε κα πο εναι φέλιμο γι μς εναι κριβς τρόπος τς συμπάθειας πρς τν πλησίον, πο εναι νας πόλος το προορισμο το νθρώπου.
Δυ εναι ο πόλοι στος ποίους κινεται νθρωπος σν να τέλειο κα λογικ ν. μν νας εναι τ ν γαπήση τν Θε «ξ λης ψυχς, ξ λης σχύος, ξ λης καρδίας» κα δεύτερος ν γαπήση «τν πλησίον ς αυτόν». Ἐὰν πιτύχη τ πρτο, πωσδήποτε θ πιτύχη κα τ δεύτερο.
Πς θ κινηθ νθρωπος γι ν γαπήση «Κύριον τν Θεόν του»;
Γι ν γαπήση κανες τν Θε κα ν Τν λατρεύση, πρέπει ν Τν πιστεύση σωστά. Γι ν Τν πιστεύση σωστά, πρέπει ν Τν γνωρίση. Προηγεται δ εσαγωγικ γνσι. εσαγωγικ γνσι, γενν τν εσαγωγικ πίστι. ν εσαγωγικ γνσι δν διαφθαρ π πιδράσεις ξένων θεωριν, ατομάτως γενν τν πίστι. Διότι πίστι εναι πόστασι ψυχική. Δν εναι πινόησι, πως προσπαθον ν μς ποπλανήσουν ο διάφοροι λιστς σήμερα. πίστι εναι πόστασι το πνευματικο κόσμου. Εναι συμφυς τς πνευματικότητος τν λογικν ντων.
ταν νος εναι γιής, νθρωπος δν μπορε παρ ν πιστεύση, ν παραδεχθ, τι δν εναι δυνατ ν πάρχει ατ ρμονία στ σύμπαν, χωρς ν πάρχει κάποια δύναμι, κάποια ξουσία, ποία χει βάλει στν γραμμ λα ατ κα τ προνοε. Σύμφωνα μ τος κανόνες τς φυσικς, τίποτε δν εναι αθύπαρκτο. Παρ τς τόσες ρευνες κα παρ τ πεσμα τς πιστίας, δν πεδείχθη τ ντίθετο.
Μ τν εσαγωγικ πίστι ρχίζει κανες ν πιστεύ, τι πραγματικ πάρχει Θεός. Τ θέμα τς πραγματικς πίστεως λύνεται μ τν ποκάλυψι. μες σήμερα, δν χομε νάγκη ν ψηλαφίσωμε, ν νακαλύψωμε τν Θεό. Μ τν «κένωσι» το Θεο Λόγου, μ τν παρουσία το νς προσώπου τς Μακαρίας Τριάδος, εσερχόμεθα μέσα στν πίστι ατ πο παραδίδει κκλησία μας, τ κέντρο τς ποκαλύψεως. Διότι μες δν νδιαφερόμεθα ν μάθωμε ἐὰν πάρχη Θεός, λλ ποβλέπομε στ ν ρυθμίσωμε τς σχέσεις μας μαζί Του.
μες, ς μεταπτωτικο νθρωποι, δν μπορομε ν πάρξωμε χωρς τν παρουσία το Θεο. ποκείμενοι τώρα μέσα στν θάνατο, τ φθορά, τν ροή, τν πόνο κα τν λεθρο, πρέπει ν λευθερωθομε π ατά. Καμμία δύναμι δν μπορε ν μς λευθέρωση κτς π τν Θεό. Χωρς τν μυστηριώδη παρουσία τς προνοίας Του, δν μπορομε ν πάρξωμε, οτε μες, οτε κανένα στοιχεο. χομε νάγκη τς προσωπικς μας σωτηρίας, διότι τ φάσμα το θανάτου πικρεμμται πάνω μας. Δν μπορομε ν παλλαγομε π ατό. γόμεθα μέσα στν μύλο το θανάτου πρς καταστροφ κα πώλεια. Πρέπει πωσδήποτε ν παλλαγομε. Γι ν γίν ατό, πρέπει ν χωμε σχέσεις μ Ατόν, πο εναι πόλυτη Ατοζωία. Μόνο πόλυτη ατοζωία μπορε ν καταργ τν θάνατο κα ν λευθερών δυναμικ σους καταφεύγουν ες Ατόν. Τότε, μεταφερόμεθα π τν εσαγωγικ πίστι στν πίστι τς θεωρίας. Στν πραγματικ πίστι πο σημαίνει ποταγ στ Θεο θέλημα. μες εμεθα τοιμοι ν προσφέρωμε ,τι θέλει Θεός. Ατ ποταγ στ Θεο θέλημα, εναι ατ πο περικλείεται στν ντολ «γαπήσεις Κύριον τν Θεόν σου ξ λης ψυχς, ξ λης καρδίας, ξ λης διανοίας».
Μ τν ποταγ στν Θεό, φαρμόζομε τν γάπη μας πρακτικά. ποταγ εναι τ ργανο τς γάπης. γάπη φηρημένη δν εναι δυνατ ν πάρξη. γάπη εναι συγκεκριμένη. Πς θ μεταδώσης πρακτικ γάπη ἐὰν δν κινηθς ν πηρέτησης ατν πο λέγεις τι γαπς; φο λοιπν πιστεύσης στν Θε θ φαρμόσης κα ατ πο ζητ π σένα, μ λη σου τν ψυχή. χι «κατ᾿ φθαλμό-δουλεία» λλ κ προθέσεως λοκλήρου. ποδεικνύοντας τι ξ λοκλήρου γαπμε τν Θε κα προτιμομε Ατν κα τ θέλημά Του, περισσότερο κα π τν δική μας ζωή, πείθομε τν Θε κα ρχεται κα νώνεται μαζί μας. Γίνεται πραγματικ νωσι Θεο κα νθρώπου, ατ πο νομάζομε «Θεανθρωπισμό», πο μ τν παρουσία Του Θες Λόγος μς δίδαξε πρακτικά. Κα ταν μες δώσωμε στν Θε ,τι πάρχει μέσα στ περιθώριο τς γάπης μας, τότε κα Ατς δίδει ,τι χει πρς μς. Τν δική Του γάπη, τς δικές Του ποσχέσεις. φαρμόζεται ατ πο λέγει ησος μας. «κενος στν γαπν με, χων τς ντολάς μου κα τηρν ατς» κα τότε « γαπν με γαπηθήσεται π το Πατρός μου κα γ κα Πατρ λευσόμεθα κα μονν παρ᾿ ατ ποιήσομεν». νθρωπος μετέχει, ταν φθάση ες ατ τν θέσι, στς Θεες διότητες. Συμβαίνει ,τι κα μ τ σίδερο πο τ βάζομε μέσα στν φωτιά. Γίνεται κα ατ φωτιά. Κοκκινίζει κα παίρνει λες τς διότητες τς φωτις, χωρς ν λλάζ. Μένει σίδερο, λλ καίει κα φωτίζει πως φωτιά. Τ διο συμβαίνει μ τν νθρωπο πο πρε τς Θεες διότητες. Γίνεται λος γάπη κα τότε γαπ «τν πλησίον ς αυτόν». Δν ζ γι τν αυτό του. Γίνεται κριβς ατ πο λέγει πόστολος Παλος. «καστος τ πλησί ρεσκέτω ες τ γαθν πρς οκοδομήν». Κα ωάννης λέγει να τολμηρότερο. «Τς ψυχς μν φείλομεν πρ τν δελφν μν τιθέναι». Ες ατ τν θέσι, ες ατ τν κληρονομι φθασαν ο Πατέρες μας κα φο κατ μόνας κατόρθωσαν ν γαπήσουν τν Θεό, ξ λης ψυχς, ξ λης καρδίας, ξ λης διανοίας κα δέχθησαν τς Θεες νέργειες, στράφησαν στερα σ μς τος σθενες κα δυνάτους, μεταδίδοντας λη τν συμπάθεια κα γάπη πο τος δωσε Θεός. γιος ωάννης λεήμων εναι νας ξ ατν τν τόσων πολλν πο κκλησία μας πλουτε. Μ τς πρεσβεες του εχομαι ν ξεκινήσωμε μ καλ πρόθεσι, γαπντες πρτα τν Θε κα μετ τν πλησίον μας. μήν.

Πηγή : ΙΩΣΗΦ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩΝΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ", ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1989.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου