ΕΚ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

-Μου διηγήθηκε ένας θαυμαστός Γέροντας, ένα μυστήριο, το οποίο αξιώθηκε να ιδεί και να ακούσει, ότι δηλαδή αν ετοιμοθάνατοι αξιωθούν να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων με καθαράν συνείδησιν την ώραν του ψυχορραγήματος, κατά τον θάνατόν των συνοδεύουν την ψυχήν των οι άγγελοι, διότι μετέλαβε της θείας κοινωνίας. Το να κοινωνεί δε ο άνθρωπος καθημερινώς του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, είναι καλόν και ωφέλιμον, όπως ρητώς ο ίδιος μας το λέγει, ότι ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, μένει μαζί μου και εγώ μαζί με αυτόν.

-Όχι μόνον όταν αμαρτήσωμεν να λυπούμεθα, αλλά περισσότερον, όταν δεν μετανοούμεν, διότι το να αμαρτήσει κάποιος, συμβαίνει και στους ενάρετους, αλλά το να μη μετανοεί και να μένει στην αμαρτίαείναι ψυχικός θάνατος, η λύπη δε και η μετάνοια τις οποίες αισθανόμαστε για τα αμαρτήματά μας, ως αρετές υπολογίζονται από την χάρι του Θεού. Εκείνος που αμαρτάνει με την υστεροβουλία ότι θα μετανοήσει  και πάλι, αυτός σκέπτεται πονηρά και πανούργα, σ’ αυτόν έρχεται αιφνίδια ο θάνατος και δεν προλαβαίνει ούτε να μετανοήσει, ούτε αρετή να κάμει. Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι εντός του εικοσιτετραώρου πρέπει να είμαστε έτοιμοι και μετανοημένοι. Περί δε της αυτοκατηγορίας, λέγει ο μέγας Αντώνιος, ότι αυτή είναι η μεγάλη εργασία του ανθρώπου, όπως να παίρνει απάνω του το σφάλμα, μπροστά στον Θεό, και να περιμένει πειρασμούς ως το τέλος της ζωής του. Είπε πάλι, αυτός που κατηγορεί τον εαυτό του, ό,τι και να πάθει, είτε ζημία, είτε καταφρόνηση, είτε άλλο λυπηρό, είναι εκ των προτέρων έτοιμος και θεωρεί τον εαυτό του κατάδικο να τα πάθει, και ως εκ τούτου δεν αγανακτεί ποτέ.

ΠΗΓΗ : ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜ., Η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1962, σελ. 29 κ.ε.