«ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

– Γέροντα, πῶς τά βλέπετε τά πράγματα;

– Ἐσεῖς πῶς τά βλέπετε;

– Ἐμεῖς τί νά ποῦμε, Γέροντα; Ἐσεῖς νά μᾶς λέγατε.

– Ἡ ἡσυχία πού ἐπικρατεῖ μέ ἀνησυχεῖ. Κάτι ἑτοιμάζεται. Δέν ἔχουμε καταλάβει καλά σέ τί χρόνια ζοῦμε οὔτε σκεφτόμαστε ὅτι θά πεθάνουμε. Δέν ξέρω τι θά γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Ἡ τύχη τοῦ κόσμου κρέμεται ἀπό τά χέρια μερικῶν, ἀλλά ἀκόμη ὁ Θεός κρατᾶ φρένο. Χρειάζεται νά κάνουμε πολλή προσευχή μέ πόνο, γιά νά βάλει ὁ Θεός τό χέρι Του. Νά τό πάρουμε στά ζεστά και νά ζήσουμε πνευματικά. Εἶναι πολύ δύσκολα τά χρόνια. Ἔχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, ἀδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, γιά νά φύγει. Οἱ παλιοί ἔλεγαν ὅτι θά ἔρθει ὥρα πού θά κλωτσήσουν οἱ ἄνθρωποι. Πετᾶνε τούς φράκτες, δέν ὑπολογίζουν τίποτε. Εἶναι φοβερό! Ἔγινε μιά βαβυλωνία. Νά κάνουμε προσευχή να βγοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπό αὐτήν τήν βαβυλωνία. Διαβάστε τήν προσευχή τῶν Τριῶν Παίδων,( Bλ. τήν Προσευχή Ἀζαρίου καί Ὕμνο τῶν Τριῶν στό βιβλίο τοῦ Δανιήλ) νά δεῖτε μέ πόση ταπείνωση προσεύχονταν· καί τόν 82ο Ψαλμό: «Ὁ Θεός, τίς ὁμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσῃς...». Αὐτό πρέπει νά γίνει, ἀλλιῶς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή ἐπέμβαση.

Μπαίνουν μερικές ἀρρώστιες εὐρωπαϊκές καί προχωροῦν ὅλο πρός τό χειρότερο. Μοῦ εἶπε ἕνας Κύπριος οἰκογενειάρχης πού μένει στήν Ἀγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει νά φύγω ἀπό τήν Ἀγγλία οἰκογενειακῶς». Βλέπεις ἐκεῖ ὁ πατέρας νά παίρνει τήν κόρη, ἡ μάνα τόν γιό. Ὅλους τούς στεφανώνουν, ὅλους τούς εὐλογοῦν. Κάτι πράγματα..., ντρέπομαι νά τά πῶ. Καί ἐμεῖς κοιμόμαστε μέ τά τσαρούχια. Δέν λέω νά πάρουμε πλακάτ, ἀλλά νά στρέψουμε την προσοχή μας στόν μεγάλο κίνδυνο πού περιμένουμε καί νά ὑψώνουμε τά χέρια στόν Θεό. Νά κοιτάξουμε πῶς νά ἀμυνθοῦμε κατά τοῦ κακοῦ. Χρειάζεται να κρατᾶμε λίγο φρένο, γιατί ὅλα πᾶνε νά τά ἰσοπεδώσουν. Τώρα εἶναι νά λέει κανείς τό ψαλμικό: «Θοῦ τούς ἄρχοντας αὐτῶν ὡς τόν Ὠρήβ· καί Ζήβ καί Ζεβεέ και Σαλμανά..., οἵτινες εἶπαν· κληρονομήσωμεν ἑαυτοῖς τό ἁγιαστήριον τοῦ Θεοῦ» (Ψαλμ. 82,12-13. Βλ. καί Κριτ. 7 καί 8).

Σύγχυση μεγάλη ὑπάρχει. Μύλος γίνεται· εἶναι ζαλισμένοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ κόσμος εἶναι ὅπως οἱ μέλισσες. Ἄν χτυπήσεις τήν κυψέλη, οἱ μέλισσες βγαίνουν ἔξω καί ἀρχίζουν «βούου...» καί γυρίζουν γύρω ἀπό τήν κυψέλη ἀναστατωμένες. Ὕστερα ἡ κατεύθυνσή τους θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό τόν ἄνεμο πού θά φυσήξει. Ἄν φυσήξει βοριάς, θά πᾶνε μέσα. Ἄν φυσήξει νοτιάς, θά φύγουν. Ἔτσι καί τόν κόσμο τόν φυσάει... «Ἐθνικός Βοριάς», «Ἐθνικός Νοτιάς», καί εἶναι ὁ καημένος ζαλισμένος. Ὅμως, ἄν καί γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μιά παρηγοριά, μιά σιγουριά. Μπορεῖ νά ξεράθηκε ἡ ἐλιά, ἀλλά θά πετάξει νέα βλαστάρια. Ὑπάρχει μιά μερίδα Χριστιανῶν, στούς ὁποίους ἀναπαύεται ὁ Θεός. Ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς, καί ὁ Καλός Θεός μᾶς ἀνέχεται, καί πάλι θά οἰκονομήσει τά πράγματα. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς μᾶς δίνουν ἐλπίδα. Μή φοβᾶσθε. Περάσαμε σάν ἔθνος τόσες μπόρες καί δέν χαθήκαμε, καί θά φοβηθοῦμε τήν θύελλα πού πάει νά ξεσπάσει; Οὔτε τώρα θά χαθοῦμε. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ὥρα ἀνάγκης. Θά εἶναι λίγα τά δύσκολα χρόνια. Μιά μπόρα θά εἶναι.

Δέν σᾶς τά λέω αὐτά, γιά νά φοβηθεῖτε, ἀλλά γιά νά ξέρετε πού βρισκόμαστε. Γιά μᾶς εἶναι μιά μεγάλη εὐκαιρία, εἶναι πανηγύρι οἱ δυσκολίες, τό μαρτύριο. Να εἶστε μέ τόν Χριστό, νά ζεῖτε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του καί νά προσεύχεσθε, γιά νά ἔχετε θεῖες δυνάμεις καί νά μπορέσετε νά ἀντιμετωπίσετε τίς δυσκολίες. Νά ἀφήσετε τά πάθη, γιά νά ἔρθει ἡ θεία Χάρις. Αὐτό πού θά βοηθήσει πολύ εἶναι νά μπεῖ μέσα μας ἡ καλή ἀνησυχία : ποῦ βρισκόμαστε, τί θά συναντήσουμε, γιά νά λάβουμε τά μέτρα μας καί νά ἑτοιμασθοῦμε. Ἡ ζωή μας νά εἶναι πιό μετρημένη. Νά ζοῦμε πιό πνευματικά. Νά εἴμαστε πιό ἀγαπημένοι. Νά βοηθοῦμε τούς πονεμένους, τούς φτωχούς μέ ἀγάπη, μέ πόνο, μέ καλωσύνη. Νά προσευχόμαστε νά βγοῦν καλοί ἄνθρωποι.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ, Β΄ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999, σ. 17 κ.ε.