ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΣΤΙΧΗΡΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ – ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ κ. ΝΙΚ. ΡΕΝΤΑΚΗ

Ἡ τελεία ἀγάπη τὴν ὁποία εἶχε φαίνεται μέσα ἀπὸ  τὰ  παρακάτω τροπάρια. Τοὺς λόγους  ποὺ ἐκφώνησε, ποὺ παίρνει ὁ ὑμνογράφος ἀπὸ τὸν βίο καὶ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἁγίου, ἐξέπληξε ὅλους τοὺς ἁγίους ἀπὸ τὴν ἐποχή του μέχρι σήμερα. Αὐτοὶ οἱ ἐκρηκτικοὶ λόγοι συγκλονίζουν ὅλους τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγαποῦν τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ καὶ στὸ Δοξαστικὸ ὁ ἐκπληκτικὸς καὶ πάλι λόγος «ὕδωρ δὲ μᾶλλον ζῶν, καὶ λαλοῦν ἐν ἐμοί, ἔνδοθέν μοι λέγον· Δεῦρο πρὸς τὸν Πατέρα»· μᾶς δείχνει πόσο ξεχάσαμε ἐμεῖς σήμερα τὴν ἀποστολή μας; Πόσοι χριστιανοὶ βαδίζουμε τὸν δρόμο πρὸς τὸν Πατέρα; 

Καὶ σκέφτομαι πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς θεολόγους, ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἔως τοὺς μικρούς, παίρνουμε μιὰ γεύσι ὑποψίας ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς αὐτοῦ τοῦ ἁγίου; (φοβοῦμαι ὅτι καὶ πολλοὶ χριστιανοὶ οὔτε τὸν γνωρίζουν).

Καὶ πάλι σκέφτομαι αὐτὲς οἱ διατριβὲς τῶν συγχρόνων θεολόγων πόσο ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὀρθόδοξη ζωὴ αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Πατρός, Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου;

Ἦχος  δ'

Ὁ τετρωμένος ἀγάπῃ τῇ τελείᾳ, ὅτε ὁ πρηστήριος, ἔρως ἀνέφλεγε, σοῦ τὴν ψυχὴν ἱερώτατε, πρὸς τὸν Δεσπότην, σὲ κατεπείγων Πάτερ πορεύεσθαι, τότε τὸν ἀοίδιμον λόγον ἐβόησας· Σῖτος ὑπάρχω τοῦ Κτίσαντος, καὶ δι' ὀδόντων, δεῖ με θηρίων πάντως ἀλήθεσθαι, ἵνα τῷ Λόγῳ καθαρώτατος, ἄρτος φανῶ τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὃν ἱκέτευε σῶσαι, καὶ φωτίσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἦχος δ'

Συνεσταυρώθης Χριστῷ Ἱεροφάντορ, ὅτε τὸν θεόπνευστον λόγον ἀνέκραξας· Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται, καὶ κοινωνῆσαι, τούτῳ τοῦ πάθους λίαν ἐπείγομαι· ἐντεῦθεν Ἰγνάτιε, καθάπερ ἥλιος, ἀνατολῆς ἐξορμώμενος, ἐπὶ τὴν δύσιν, καταφωτίζων μάκαρ διέδραμες, καὶ βασιλείας διαδήματι, ἐκοσμήθης Χριστῷ προσαγόμενος· ὃν ἱκέτευε σῶσαι, καὶ φωτίσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Δοξαστικὸν, Τοῦ Ἁγίου Ἦχος α' Τοῦ Στουδίτου

Ὢ τῆς στερρᾶς καὶ ἀδαμαντίνου σου ψυχῆς, ἀξιομακάριστε Ἰγνάτιε! σὺ γὰρ πρὸς τὸν ὄντως σὸν ἐραστήν, ἀνένδοτον ἔχων τὴν ἔφεσιν, ἔλεγες· Οὐκ ἔστιν ἐν ἐμοὶ πῦρ φιλόϋλον, ὕδωρ δὲ μᾶλλον ζῶν, καὶ λαλοῦν ἐν ἐμοί, ἔνδοθέν μοι λέγον· Δεῦρο πρὸς τὸν Πατέρα· ὅθεν θείῳ Πνεύματι πυρπολούμενος, θῆρας ἠρέθισας κόσμου σε θᾶττον χωρίσαι, καὶ πρὸς τὸν ποθούμενον παραπέμψαι Χριστόν· ὃν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Καὶ ἕνας ἀκόμη ἐκπληκτικὸς λόγος ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς Ἐφεσίους.

«ἕνα ἄρτον κλῶντες, ὅς ἐστιν φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτος τοῦ μὴ ἀποθανεῖν, ἀλλὰ ζῆν ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ διὰ παντός».

Ξέρουμε ἀλήθεια ἀπὸ τί μᾶς σώζει ὁ Θεός;  Ξέρουμε ὅτι μᾶς ἀπειλὴ ὁ θάνατος νὰ μᾶς ἀφανήση;

Πόσοι ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχει ἀντίδοτο γιὰ τὸν θάνατο; Πόσοι καταλαβαίνουν ὅτι ἀπειλούμαστε ἀπὸ τὸν θάνατο ὁριστικά;

Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ἂν σὲ δαγκώσει ὀχιὰ δὲν γλυτώνεις ἂν δὲν πᾶς γρήγορα στὸ νοσοκομεῖο νὰ σοῦ δώσουν τὸ ἀντίδοτο. Γιὰ τὸν θάνατο ὅμως ἔχουμε τὴν ἴδια ἀγωνία; Τὸ ἴδιο ἐνδιαφέρον; τὴν ἴδια γρηγοράδα; Ψάχνουμε γιὰ τὸ ἀντίδοτο; ἢ ἀμελλοῦμε; Περνάει ἡ ζωή μας καὶ δὲν κάνουμε τίποτα γιὰ ἕνα τόσο σοβαρὸ θέμα. Καὶ στὸ τέλος θὰ ἔρθη  ἀμείλικτος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν.» (Ἰωάννη 8. 24).