«ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΣΤΡΕΧΩΝ ΕΠΙ ΣΟΙ, ΚΑΤΗΣΧΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΣΟΥ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΘΕΟΤΟΚΕ» - Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Άρθρο μας στην σημερινή ομογενειακή εφημερίδα Hellas News της Νέας Υόρκης : 

Το 626 μ.Χ., 1386 χρόνια πριν, ο ένδοξος Αυτοκράτωρ Ηράκλειος μάχονταν εναντίον των Περσών στην Μέση Ανατολή, τότε οι Άβαροι πολιόρκησαν την Πόλη, κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών και τις επόμενες ημέρες (7 – 8 του Αυγούστου), σχεδίαζαν σε συνεργασία με τους Πέρσες την τελική επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης. Φρικτή νύχτα, η Πόλη πολιορκούνταν από τους βαρβάρους και ο Πατριάρχης Σέργιος, κρατώντας ευλαβικά στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας, διέτρεχε τα τείχη της πολιορκούμενης Πόλης, δίνοντας θάρρος στους υπερασπιστές. Τότε συνέβη το Θαύμα. Πανίσχυρος ανεμοστρόβιλος προκάλεσε τρικυμία η οποία κατέστρεψε τον στόλο των βαρβάρων επίδοξων κατακτητών, ενώ η αντεπίθεση των βυζαντινών έτρεψε σε φυγή τους Πέρσες και τους Άβαρους. Η Πόλη διασώθηκε χάρη στην θαυματουργική παρέμβαση της Παναγίας και ο λαός πανηγυρίζοντας τη σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, προκειμένου να ευχαριστήσει και να δείξει την ευγνωμοσύνη του στην Παναγία και έψαλε κατά την παράδοση τον «Ακάθιστο Ύμνο» στην Θεοτόκο, αποδίδοντας τα «νικητήρια» στην «Υπέρμαχο Στρατηγό». Μερικούς αιώνες μετέπειτα, στη νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών, στο παρεκκλήσιο της αγίας Σωρού, όπου φυλάσσονταν η εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της ζώνης της Θεοτόκου, πήγε να προσευχηθεί και ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του άγιο Επιφάνιο. Περίπου στις 10 το βράδυ, ο όσιος βλέπει τη Θεοτόκο να προχωρεί από τις βασιλικές πύλες προς το άγιο θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ ψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσα τους ξεχώριζαν ο Τίμιος Πρόδρομος και ο θεολόγος Ιωάννης, οι όποιοι βάδιζαν δεξιά και αριστερά της. Από τους λευκοφόρους άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά. Όταν πλησίασαν στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο : «- Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου ; - Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος». Η Θεοτόκος την ώρα εκείνη γονάτισε και προσευχήθηκε για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου και έβρεχε με δάκρυα το πρόσωπο της. Ύστερα μπήκε στο άγιο θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για τους πιστούς πού αγρυπνούσαν. Όταν τελείωσε τη δέηση της, με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο, και τ' άπλωσε σαν σκέπη με τα πανάγια χέρια της πάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δυο τους για πολλή ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή. Όσο φαινόταν εκεί ή Θεοτόκος, φαινόταν και το ιερό μαφόριο να σκορπίζει τη χάρη του. Όταν εκείνη άρχισε ν' ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε κι εκείνο να συστέλλεται λίγο-λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, στον άγιο αυτό ναό, συμβόλιζε τη χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς. Αυτό λοιπόν το θαυμαστό γεγονός, της ζωντανής παρουσίας της Κυρίας των Αγγέλων μεταξύ των τέκνων της, και η διαρκής προστασία που από αυτήν παρέχεται στην στρατευομένη Εκκλησία, εορτάζεται από όλους τους ορθοδόξους την πρώτη του Οκτωβρίου μηνός. Μετά όμως από την εποποιία του 1940 – 1941, η Ιερά σύνοδος της καθ’ Ελλάδαν Εκκλησίας, το 1952, έκρινε σκόπιμο να μεταθέσει τον εορτασμό από την πρώτη Οκτωβρίου, στην εικοστή ογδόη του ιδίου μηνός, και διότι η θαυμαστή Ελληνική νίκη του πολέμου εκείνου ήταν έργο της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους μας, αλλά και διότι πολλές μαρτυρίες πολεμιστών του Ιερού εκείνου αγώνος, βεβαίωναν πως η Παναγία μας, «προσβεβλημένη» λες από τον Ιταλοκίνητο τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς Της τον Αύγουστο του 1940, προπορευόταν των μαχόμενων στρατιωτών του μετώπου, και προστάτευε τους στρατιώτες μας στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στις θάλασσες και στους κάμπους, όπου δηλ. οι αμυνόμενοι υπεράσπιζαν πατρίδα και Πίστη ! Είναι πολύ, αληθινά, συγκλονιστικά, αφοπλιστικά και συγκινητικά τα αφηγήματα αγωνιστών του Αλβανικού μετώπου του 1940 : Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του : «Αδελφέ μου Νίκο. Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. - Τις ει ; Μιλιά… Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε : - Τις ει ; Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε : Η ΠΑΝΑΓΙΑ ! Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Ε­μείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά, για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν -Μόροβας. Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιτα­λούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήμα­τα είχαν τραβηχτεί πίσω και τα καινούργια… κοιμόνταν ! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε». Άλλη μαρτυρία υπογράμμιζε τα ακόλουθα : Αριθ. Δ.Υ. Εν Τ.Τ. 712 τη 3η Μαρτίου 1941 Ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος Προς Το 1/40 Τάγμα Ευζώνων Ενταύθα : ««Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω υμίν, ότι χθες Κυρια­κήν, 2 Μαρτίου έ.έ. και περί ώραν 8ην μ.μ. μετέβην εις τι παρακείμενον του καταυλισμού 2ου Λόχου Τάγματος Υμών μικρόν ύψωμα απέχον περί τα 300μέτρα, χάριν περιπά­του, αισθανθείς την ανάγκην κινήσεως. Μία μυστηριώδης δύναμις ωσάν να με ώθη προς τα εκεί. Ο αήρ έχει ήδη παύ­σει να φυσά και ο ουρανός ήτο αστερόης. Κατά την επι­στροφήν μου εις την σκηνήν, δεν έχω αριθμήση 10 βήμα­τα, ότε αιφνιδίως ενεφανίσθη εμπρός μου και μου ανέκοψε τον δρόμον μία γυνή μαυροφόρα έχουσα σεμνήν, την εμφάνισίν της. Το πρόσωπόν της διεκρίνετο χαρακτηριστικώς εις το βραδυνό ημίφως. Εις το θέαμα τούτο καταληφθείς εξ απροόπτου, κατ' αρχάς εξεπλάγην, κατόπιν όμως αυτοστιγ­μεί συνήλθον εκ του τρόμου, επειδή εγνώριζον, ότι πολλάκις η Παναγία ενεφανίσθη είτε ως όραμα, είτε καθ' ύπνον κατά τας πολεμικάς επιχειρήσεις του Στράτου μας. Εγώ όλως μηχανικώς έλαβον θέσιν ημιγονυπετή, ίνα ασπασθώ την δεξιάν Της. Εκ της συγκινήσεως οι οφθαλ­μοί μου εδάκρυζον, οι πόδες και τα χείλη μου έτρεμον επί πολλήν ώραν. Ήκουσα να ομιλή: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου, είπε! Εγώ ενεφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους, τους οποίους να μη λησμονήσης : 1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η  Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως. 2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ί­να γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ' ην ύβρι­ζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού. 3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπε­ρισχύει της βίας. Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικη­τήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!». Μεθ' ο εν τη εξαφανίσει Της οι οφθαλμοί μου εθαμβώθησαν. Εν τέλει συνήλθον εν μέρει και κατηυθύνθην αμέσως εις την σκηνήν υμών, όπου έξωθι ταύτης ανέφερον υμίν το συμβάν προφορικώς. Νικόλαος Γκάτζαρος». Σταχυολογήσαμε μόνο δύο από τις πάμπολλες αναφορές που υπάρχουν για την προστασία που προσέφερε η Παναγία μας, η Υπέρμαχος Στρατηγός μας, εκείνες τις ιστορικές ώρες, σκεπάζοντας και ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες μας στα χιονισμένα όρη του Αλβανικού Μετώπου. Όπως τόσες φορές στο παρελθόν έτσι και σήμερα η Κυρία των Αγγέλων, η Παναγία μας, θα προσφέρει την αμέριστη μεσιτεία, προστασία και αντίληψή Της στο λαβωμένο Γένος μας, αν σκύψουμε ευλαβικά το γόνυ και με δάκρυα μετανοίας επιζητήσουμε την βοήθεια και την προστασία της. Στα χέρια μας λοιπόν βρίσκεται η λύση του προβλήματος, αλλά δυστυχώς δεν το έχομε ακόμη αντιληφθεί. Πολύ χαρακτηριστικά τονίζεται τούτο από τον γνωστό σε όλους σας ύμνο : «Θεοτόκε η ελπίς, πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε, τους επλίζοντας εις Σε».

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News