ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΜΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

«Τον καιρόν εκείνον, εκίνησαν οι Άβαροι με φουσάτον εκατόν χιλιάδες, και κουρσεύοντες τόπους πολλούς, έφθασαν και εις την Θεσσαλονίκην, την κληρονομίαν και πατρίδα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου^. οι οποίοι έξαφνα, περιεκύκλωσαν το κάστρον, και παρευθύς έβαλαν σκάλαις, και ανέβησαν εις τα τειχόκαστρα. Ο δε Άγιος, πάραυτα εφάνη ωσάν αρματωμένος στρατιώτης, και κατέσφαξε πολλούς^. οι δε λοιποί, έφυγον μακρόθεν του κάστρου, και έκαμαν καλύβαις, και εκάθουνταν. Και καθεζόμενοι, εκατασκεύαζαν πάσαν ετοιμασίαν του πολέμου. Είτα, έκαμαν και πύργους ξυλίνους, υψηλοτέρους από τους πύργους του κάστρου^. ήφεραν δε και πέτραις πολλαίς, επιτήδειαις, διά να πολεμούν^. και ούτως έβαλαν εις τους πύργος άνδρας τεχνίτας, να σφενδονίζουν μέσα εις το κάστρον^. και τόσον πολλά πυκνά επετροβολούσαν, ώστε εχάλασαν τα φυλάγματα από τα τειχόκαστρα, και όλον το κάστρον εταράχθη, και όλοι έτρεμον και εφοβούντο τον μέγαν κίνδυνον, οπού τους επανέβη. Τούτον τον μέγαν κίνδυνον βλέποντες οι Θεσσαλονικείς, και μη δυνάμενοι να αντισταθούν εις τους πολεμίους, έρριψαν όλην τους την ελπίδα εις τον Άγιον, και αυτόν επαρακαλούσαν, να τους βοηθήση. Ο δε Άγιος, ως έτοιμος βοηθός, πάραυτα τους εβοήθησε. Και ακούσατε μετά προσοχής το παράδοξον. Επαρακίνησε τους πολίτας και βγήκαν εις τα υψηλότερα μέρη του κάστρου, να εναντιωθούν τους πολεμίους^. εφάνη δε και ο Άγιος εις το μέσον τους, και επήρε μίαν μικρήν πέτραν, και έγραψε εις αυτήν, εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Θεού ημών, Άγιε Δημήτριε βοήθει^. και έρριψε την πέτραν. Και ευθύς εκείνος ο άξιος πολλής τιμής λίθος, οπού είχε το όνομα του Αγίου, ως ενδεδυμένος πολλής χάριτος, καθώς ερρίφθη, υπήγεν ίσια εις τους μεγάλους σωρούς των πετρών, οπού είχαν οι εχθροί συναγμένους, και διεσκόρπισεν αυτούς, και όλαις ταις τέχναις τους ταις εκατατζάκισε^. και ο κόπος, και αι τέχνες των βαρβάρων, εις τας κεφαλάς τους εγύρισε^. και όλαις αι κατασκευαίς τους, ανενέργηταις απόμειναν. Οι δε Θεσσαλονικείς, βλέποντες την δειλίαν των βαρβάρων, και λαβόντες θάρρος, εσφενδόνιζαν ακαταπαύστως από τα τειχόκαστρα. Βλέποντες δε οι βάρβαροι, τας μεν πέτρας μικράς, την δε δύναμίν τους μεγάλην, εθαυμάζουνταν και απορούσαν^. επήραν δε και εις τα χέριά τους από ταις πέτραις, και βλέπουν, και ήτον γραμμέναις. Και τότε ερώτησαν ένα, οπού τον είχαν από τα χωρία σκλαβωμένον, τί λέγουν τα γράμματα ; Και έδειξέ τους την υπόθεσιν^. και εθαύμασαν, και απόρησαν εις την δύναμιν του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, πως μόνον το Όνομά του επικαλούμενον, βοηθεί τοιουτοτρόπως ! Και έπαυσαν πολεμούντες».

Πηγή : ΘΥΡΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΕΝΕΤΙΗΣΙ 1795, ΠΑΡΑ ΝΙΚΟΛΑΩ ΓΛΥΚΕΙ ΤΩ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, σ. 267 κ.ε.