ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΥΛΑΒΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΗ 1520

Κόλαση και Παράδεισος, από το βιβλίο του Νεκτάριου Τέρπου ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ, 1732

Πρόκειται για οπτασία που είδε ο ευλαβής Δημήτρης το 1520 στο Στρατώνι της Χαλκιδικής : 

“Ήμουν στο κρεβάτι άρρωστος και κοιμόμουν και σε μια στιγμή βλέπω μπροστά μου ένα λαμπροφορεμένο άνδρα που έμοιαζε με αστραπή και το κάλλος του ήταν απερίγραπτο. Τα φορέματά του, χρυσοϋφαντα και ποικιλόχρωμα, ακτινοβολούσαν από λαμπρότητα και ένα πολύ γλυκό φως που μου προκαλούσε ουράνια γαλήνη και χαρά. Από τη στιγμή που τον είδα, κάθε σκέψη και νόημα για τα πράγματα της ζωής αυτής χάθηκαν από το μυαλό και τη θύμησή μου και προσηλώθηκα εξ ολοκλήρου σε αυτόν..........Με πήρε και πετάξαμε μαζί στους ουρανούς. Κατά την ανάβασή μας μου φάνηκε πως περάσαμε επτά κύκλους ουρανών......Ανεβαίνοντας συναντούσαμε φως με ομίχλη. Όταν φτάσαμε ψηλότερα είδα ένα λαμπρότερο φως και μια γη ωραία και θαυμαστή, ομαλή και καθαρή, με φώτα και κάθε είδους ανθισμένα δέντρα, των οποίων την ευωδία και το κάλλος δεν μπορεί ανθρώπινη γλώσσα να διηγηθεί. Όταν περάσαμε την ωραία εκείνη γη, βρεθήκαμε μπροστά σε δύο σιδερένιες πόρτες. Τη δεξιά πόρτα φύλαγαν ωραίοι, λευκοφόροι νέοι, και την αριστερή άνδρες μαύροι με φοβερή όψη. Σαν φτάσαμε μπροστά στις πόρτες εκείνες, ο συνοδός μου Άγγελος μου είπε να σκύψω και να προσκυνήσω, κι εγώ έσκυψα και προσκύνησα. Όπως ήμουν σκυφτός στη γη, άκουσα μια φωνή από μακρυά : “Τί τον έφερες αυτόν εδώ ; Δεν σοι είπον να φέρεις αυτόν, αλλά τον γείτονά του Νικόλαο. Αυτός πρέπει να ζήσει κι άλλο στη γη”. Μετά από αυτό ο οδηγός μου με πήρε αμέσως κι αρχίσαμε να προχωράμε προς την ανατολή. Βρεθήκαμε σε μια ανθισμένη και απέραντη πεδιάδα με πολύ ωραία δένδρα διαφόρων κατηγοριών. Στον ίσκιο κάθε δένδρου καθόταν κι ένας άνθρωπος. Ήταν όλοι τους μιας ηλικίας, αλλά τα πρόσωπά τους ήσαν άλλων λαμπρά και ωραία κι ακτινοβολούσαν από χαρά, άλλων στυγνά και μαύρα, και άλλων κατάμαυρα και σκοτεινά. Καθένας από αυτούς είχε φανερά τα σημεία των πράξεών του, είτε καλά είτε κακά, και απ΄ αυτά φαίνονταν καθαρά σε όλους τα έργα που έκαναν στη ζωή αυτή και παράλληλα γνώριζε ο ένας τον άλλον. Όταν διαβαίναμε την ωραία εκείνη πεδιάδα, κοίταζα δεξιά και αριστερά. Είδα πολλούς που τους γνώριζα στη ζωή αυτή και οι οποίοι έχουν πεθάνει από πολύν καιρό. Αναγνώρισα επίσης και πολλές γυναίκες. Είδα εκεί και μια γνωστή γυναίκα πόρνη, που από την εξωτερική εμφάνιση διακρινόταν η ζωή που έκανε εδώ στη γη. Είδα κι άλλους πολλούς κακοποιούς........Είδα επίσης και πολλούς φίλους και συγγενείς μας να βρίσκονται στον τόπο εκείνον. Κει που βαδίζαμε με τον συνοδό μου Άγγελο στην ωραία και ανθοστολισμένη εκείνη πεδιάδα, καθώς παρατηρούσα τα ωραία τοπία, τα δροσερά λιβάδια,.....είδα να κάθονται τέσσερα λαμπροφορεμένα παιδάκια πολύ όμορφα που έλαμπαν σαν τον ήλιο.....Ο συνοδός μου Άγγελος τότε μου είπε : “Αδελφέ, γνωρίζεις αυτά τα ωραία παιδάκια ; Μήπως ξέρεις τίνος είναι” ; Τότε πήγα πιο κοντά, κοίταξα με προσοχή και είδα ότι τα παιδάκια εκείνα ήταν τα δικά μας. Είδα τα τρία που μας είχαν από χρόνια πεθάνει και το τελευταίο, το δωδεκάχρονο, ανάμεσά τους...........Καθώς φεύγαμε από την ωραία εκείνη πεδιάδα με τα ευώδη άνθη, τον ουράνιο φωτισμό και την αιώνια λαμπρότητα, τον ρώτησα : “Κύριέ μου, τούτος ο ωραίος τόπος είναι ο λεγόμενος Παράδεισος του Θεού, η Βασιλεία των Ουρανών” ; Εκείνος είπε : “Αυτός ο τόπος ούτε ο Παράδεισος ούτε η Βασιλεία των Ουρανών είναι, αλλά είναι αυτό που λέγει η Αγία Γραφή “η γη των πραέων και ο τόπος της αναπαύσεως” των ψυχών των δικαίων και ορθοδόξων χριστιανών, στον οποίον όρισε ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύονται οι ψυχές ως την ημέρα της “Δευτέρας Παρουσίας” του Χριστού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Δικαίου Κριτή που θα έρθει να κρίνει τον κόσμο. Η δε Βασιλεία τω Ουρανών και τα αιώνια αγαθά που θα απολαύσουν οι Δίκαιοι, όπως και τα αιώνια κολαστήρια και οι τιμωρίες που προορίζονται για τους αμετανόητους αμαρτωλούς, είναι εκεί που είδες τις δύο κλεισμένες και σφραγισμένες πόρτες, τη χρυσή και λαμπρή πόρτα που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού και τη σιδερένια και φλογερή που οδηγεί στην κόλαση, τη φτιαγμένη για τους δαίμονες και τα όργανά τους, δηλαδή τους κακούς και αμετανόητους ανθρώπους”. Ρώτησα τότε τον Άγγελο : “Τώρα, Κύριέ μου, ποιοί είνα στη Βασιλεία των Ουρανών και ποιοί είναι στην κόλαση” ; Κι εκείνος μου αποκρίθηκε : “Τώρα κανένας δεν έχει πάει στη Βασιλεία των Ουρανών ή στην κόλαση, αλλά οι μεν Δίκαιοι απολαμβάνουν μέρος από τα αιώνια αγαθά στον διορισμένο από τον Θεό τόπο, οι δε αμαρτωλοί υφίστανται μέρος από τις τιμωρίες και, όπως είπαμε, οι Δίκαιοι και οι αμαρτωλοί την τέλεια απολαβή των αιωνίων αγαθών ή των αιωνίων τιμωριών θα πάρουν μετά τη Δεύτερη ένδοξη παρουσία του Κυρίου, που θα γίνει τότε.....Οι ψυχές όμως των μεγάλων Αγίων, εξακολουθούσε να μου λέγει ο οδηγός μου, βρίσκονται από τώρα σε πολύ ψηλότερο, ωραιότερο και φωτεινότερο τόπο από τούτον εδώ, εκεί που υπάρχει μεγάλο και πολύ λαμπρότερο φως, οι ακτίνες και οι λαμπηδόνες του οποίου έρχονται εδώ και φωτίζουν τον τόπο τούτον”.....Ξεκινήσαμε να πάμε κατά τα νότια.Βγήκαμε από το φωτεινό και λαμπρό εκείνο μέρος και φτάσαμε σε ένα σκοτεινό και καλυμμένο από μούχλα και σαπίλα τόπο, από τον οποίον έβγαινε πολλή βρώμα και δυσωδία. Εκεί είδαμε μέγα πλήθος ανθρώπων με ηλιοκαμένη και πολύ λυπημένη όψη..... “Αυτό που βλέπεις εδώ είναι όσοι δεν πίστεψαν στον Δεσπότη Χριστό”. Προχωρήσαμε πιο πέρα και συναντήσαμε ένα πιο σκοτεινό και πιο βρωμερό μέρος. Υπήρχαν κι εδώ πολλοί και φαίνονταν ανθρωπίσκοι, σαν μικρά παιδιά και σκουλήκια που κυλιόνταν μέσα σε λάσπη από κοπριά. Ρώτησα τον οδηγό μου γι΄ αυτούς και μου είπε πως αυτοί είναι όλοι οι αιρετικοί και κακόδοξοι άνθρωποι. Εκεί γνώρισα και πολλούς άλλους που τους ήξερα από τη ζωή αυτή κι είχανε τα πρόσωπά τους πολύ μελανά. Όταν βγήκαμε απ΄ εκεί, γυρίσαμε κι άλλους τέτοιους σκοτεινούς και βρωμερούς τόπους, γεμάτους από ανθρώπους κάθε θρησκείας, κάθε αιρέσεως, αθέους, ειδωλολάτρες και λαούς από διάφορα έθνη.......“Όπως και πρωτύτερα σου είπα, αυτά που είδες δεν είναι ούτε η κόλαση ούτε ο Παράδεισος, αλλά όλα τούτα είναι προσωρινά, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει να ξέρεις και τούτο πως η κόλαση είναι μία, αλλά τα βάσανα και οι τιμωρίες είναι πολλές και διάφορες, όπως και η Βασιλεία των Ουρανών είναι μία, αλλά έχει και αυτή διαφορά στις κατοικίες και τις απολαύσεις για τους Δικαίους, ανάλογα με τις αρετές και την προσφορά της θυσίας του καθενός στην ζωή αυτή”....Εκεί που ο οδηγός μου έλεγε αυτά, άκουσα να έρχεται από κάτω βαθιά, τρομακτική και βροντερή φωνή βρυχωμένου δράκοντα και άγριου θεριού μαζί με βρώμα και δυσωδία ανυπόφορη.....Μου απάντησε : “Αυτός που φωνάζει και βρυχιέται είναι ο παμφάγος Άδης, που δέχεται όλους τους απίστους και κατ΄ εξακολούθηση περιφρονητές αμαρτωλούς που δεν πίστεψαν στον Χριστό και δεν μετανόησαν ποτέ για ό,τι κακό έκαναν στην ζωή τους. Όποιος από αυτούς πεθάνει, περνάει από τον Άδη κι εκείνος τους ξερνάει στους τόπους της καταδίκης που είδες, χωρίς να χορταίνει ποτέ”.....Κι ενώ η φοβερή αυτή φωνή σφύριζε ακόμη στα αυτιά μου, βρέθηκα αμέσως στο σπίτι μου, είδα το σώμα μου νεκρό, άσχημο και παγωμένο και δεν ήθελα να μπω μέσα σε αυτό, αλλά ο οδηγός μου με έβαλε με το ζόρι χωρίς να θέλω να μπω μέσα, κι αισθάνθηκα οξύ πόνο και να σαλεύουν όλα τα νεύρα, οι αρθρώσεις και τα κόκκαλα”........ Δύο ημέρες μετά την οπτασία ο γείτονάς του Νικόλαος, καίτοι ήταν πολύ καλά στην υγεία του, πέθανε και τις ετοιμασίες που έκαναν για την κηδεία του Δημήτρη, τις χρησιμοποίησαν για την ταφή του Νικόλαου”.

ΠΗΓΗ : Το Γεροντικό του Αγίου Όρους, "Άθως", Αθήνα 2010, σ. 182 κ.ε.