ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑΣ - ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Γ. ΜΠΙΛΑΛΗ

Ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος ἦταν γιός τοῦ Σαφάτ, ἀπό τό χωρίο Ἀελμούθ, τή γῆ τοῦ Ρουβήμ. Ὑπῆρξε βοηθός τοῦ Προφήτου Ἠλία. Ὅταν ὁ Προφήτης Ἠλίας ἔφυγε κατά τόν γνωστό θαυμαστό τρόπο – ἀφηρπάγη εἰς Οὐρανούς, ζῶν μέ ἔφιππο ἅρμα, ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος συνέχισε τό ἔργο του, ἀφοῦ ἔλαβε τήν Μυλωτή τοῦ Ἠλία (κάπα). Μεταξύ τῶν πολλῶν προφητειῶν του, σπουδαία εἶναι καί ἡ Προφητεία του γιά τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ γέννησή του ὅπως ἀναφέρεται στήν Παλαιά Διαθήκη, ὑπῆρξε ταυτόχρονη μέ ἕνα συγκλο­νιστικό – θαυμαστό – γεγονός. Μία δαμάλα πού τήν προσκυνοῦσαν γιά Θεό, μούγκρισε τόσο δυνατά πού ἀκούστηκε μέχρι τά Ἱεροσόλυμα. Ὁ Ἀρχιερέας, φωτισθεῖς εἶπε: «Σήμερα γεννήθηκε προφήτης, πού θά συντρίψει τά εἴδωλα» καί πραγματικά ὁ Προφήτης Ἐλισσαῖος μέ τά πολλά θαυμαστά ἔργα καί σημεῖα πού ἔκαμε ὁδήγησε πολλούς Ἰουδαίους ἀπό τήν εἰδωλολατρία στόν ἀληθινό Θεό.

Μερικά ἀπό τά θαύματά του: Καθάρισε τά νερά τῆς Ἱεριχοῦς, ἀνέστησε πολλούς νε­κρούς. Καθάρισε τόν Νεέμαν τόν Σύρο ἀπό τή Λέπρα, τόν ὑπηρέτη τοῦ Νεέμαν Γιεζῆ τόν ἔκαμε λεπρό, τιμωρώντας τον γιά τή φιλαργυρία. Ἐξ οὗ καί τό λόγιο «ἡ λέπρα τοῦ Γιεζῆ». «Καί ἐν κοιμήσει ἐπροφήτευσεν τό σῶμα αὐτοῦ» λέγει ὁ σοφός τῆς Σοφίας Σειράχ, γιά τόν προφήτη Ἐλισσαῖο, ὁ ὁποῖος καί ἐκ τοῦ τάφου ἀνέστησε πολλούς νεκρούς. Ἐκοιμήθη ἐπί Βασιλέως Ἰωᾶς καί ἐνεταφιάσθη μέ πολύ θρῆνο ἀπό τό λαό τοῦ Ἰσραήλ στή Σεβαστούπολη τῆς Σαμάρειας. Ὁ τάφος του ἔχαιρε μεγάλης τιμῆς ἀπό τούς Ἑβραίους μέχρι πού βεβηλώ­θηκε ἀπό τόν Ἰουλιανό τόν παραβάτη.

Καί τώρα λίγα λόγια γιά «τό χάρισμα τῆς θεοπνευστίας – προφητείας».

Ἡ λέξη θεοπνευστία, θυμίζει θεία πνοή καί συνδέει ἱερά πρόσωπα μετά τοῦ Θεοῦ. Τά πρόσωπα αὐτά ἦσαν π.Χ. οἱ προφῆτες, μ.Χ. οἱ Ἀπόστολοι , οἱ Εὐαγγελιστές καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

Σήμερα πολλοί ἅγιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ – ἔχουν τό λεγόμενο – «προορατικό χάρι­σμα» διαφορετικό ἀπό τήν προφητεία.

Ἡ Θεοπνευστία παραστατικά ἐφαρμόζεται στό σχῆμα τηλεφώνου, ὅπου στό ἕνα ἄκρο εἶναι ὁ Θεός, τό στόμα τοῦ Θεοῦ καί στό ἄλλο ἡ ἀκοή τοῦ ἀνθρώπου προφήτου ὅπου μεταφέρει στούς ἀνθρώπους, ὅσα ἤκουσε μυστικῶς.

΄Ἔτσι τό πνεῦμα τό Ἅγιο εὑρίσκεται ἀθέατο, πλησίον τῆς διανοίας ἤ τῆς καρδίας τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς οἱ θεόπνευστοι καί πνευματοκίνητοι ἄνθρωποι ἦσαν κατά βάθος σάλπιγγες καί ὄργανα τοῦ πνεύματος καί τό σάλπισμά τους ἐξῆλθε στά πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ἡ θεοπνευστία δέν καταργεῖ τήν προσωπικότητα, ἀλλά τήν ἐνισχύει καί τήν φωτίζει διά νά περιπτυχθεῖ ἐντονώτερα τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἐντός τοῦ θεοπνεύστου σκεύους, ὅπως εὔστοχα λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Τήν πραγματικότητα τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρός ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχοντας ὑπόψιν του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Νά μή λυπῆτε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μέ ἀνυπακοή, ἀλλά νά τό εὐχαριστῆτε διά τῆς συνεχοῦς ὑπακοῆς σέ ὅσα σᾶς ὑπαγορεύει ψι­θυριστά στή σκέψη. Πρέπει, λοιπόν, νά εἴμεθα πολύ προσεκτικοί ὥστε νά μήν ἐκπέσουμε τῆς Θείας Χάριτος γιατί διαφορετικά γινόμεθα «ἀχρεῖοι» ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰούδας εἶχε λάβει πνεῦμα καί ἐξουσία ἀπό τό Χριστό, «ἀλλ’ οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι» καί ἐξεδίωξε μέ τήν διαγωγή του τό πνεῦμα τῆς αἰωνίας ζωῆς, συνδεθείς μέ τό πονηρό πνεῦμα τοῦ θανά­του καί τοῦ ὀλέθρου.

Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ καί προβάλλει τούς Προφήτας καί Ἁγίους, πού ἔγιναν ὄργανα τοῦ Παρακλήτου, κάθε χρόνο μέ ἀφιερωμένες ἑορτές, ὥστε νά ἐμπνεόμεθα ἀπ’ αὐτούς καί νά ἀποδειχθοῦμε μέλη τῆς ἰδανικῆς πολιτείας τοῦ Θεοῦ, συμπολίτες τῶν προφητῶν, τῶν εὐαγγελιστῶν καί Ἁγίων, συγκληρονόμοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ : "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΑ", ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, ΕΤΟΣ ΛΔ΄,  ΠΕΡΙΟΔΟΣ Γ΄,  ΜΑΪΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2015, ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 397, σ. 17 κ.ε.