Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ - HELLAS NEWS ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Αντί επιφυλλίδας αναδημοσιεύουμε άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στο σημερινό φύλλο της Ομογενειακής Εφημερίδας της Νέας Υόρκης, Hellas News (σελ. 18) :

Σε μερικές ημέρες θα κληθούμε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να συνεορτάσουμε ως “σώμα Χριστού”, ως Εκκλησία, την εορτή των εορτών, τη πανήγυρη των πανηγύρεων, το Πάσχα του Κυρίου μας. Το Πάσχα προέρχεται από την ισραηλιτική λέξη Πεσάχ, το οποίο ΄σήμαινε τη διάβαση των υπόδουλων Εβραίων από τη δουλεία της Αιγύπτου στην ελευθερία. Ήταν δε τύπος και προεικόνιση του δικού μας του Χριστιανικού Πάσχα, το οποίο όπως γνωρίζετε είναι η διάβαση από τη δουλεία του θανάτου και της αμαρτίας στην εν Χριστώ ελευθερία και μακαριότητα. Αλλά αξίζει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να εμβαθύνουμε στα γεγονότα. Σύμφωνα με τη διήγηση της Αγίας Γραφής, ο Θεός δημιούργησε τους πρωτόπλαστους “κατ' εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν”, προικίζοντας τους με ιδιότητες σε μικρογραφία που είχε ο ίδιος, το αυτεξούσιο και τη λογική. Με το αυτεξούσιο τους παραχωρούσε τη δύναμη της ελευθερίας ενώ με τη λογική την ισχύ της σκέψης. Ο Ωριγένης σημείωνε ότι : “ο άνθρωπος έλαβε την τιμή της εικόνας στην πρώτη του δημιουργία, αλλά η πλήρης τελείωση στην ομοίωση τού Θεού θα τού παρασχεθεί στη συντέλεια των πάντων». Ενώ ο άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου : “ότι ο άνθρωπος στην πρώτη του δημιουργία έμοιαζε με ένα μικρό παιδί, ήταν αθώος και ικανός να αναπτυχθεί σε μια πνευματική οντότητα. Αυτή όμως η ανάπτυξη δεν ήταν αναπόφευκτη ή αυτόματη. Περνούσε μέσα από τον ελεύθερη βούληση του ανθρώπου”. Ο κήπος της Εδέμ όπου ζούσαν ο Αδάμ και η Εύα ήταν γεμάτος καρποφόρα δένδρα τα οποία απολάμβαναν οι Πρωτόπλαστοι, πλην όμως όλα ήταν του Θεού. Ο Θεός τους έδωσε μια εντολή, να μην δοκιμάσουν από το δένδρο που βρίσκονταν στο κέντρο του Παραδείσου, το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Ο άνθρωπος μέσα στο Παράδεισο είχε τη δυνατότητα να κάνει διαφορετική χρήση της ελευθερίας του και να πραγματώσει τη κοινωνία με τη φύση και τον άλλο άνθρωπο, όχι σαν δωρεά του Θεού αλλά χρησιμοποιώντας μόνο τη κτιστή του φύση. Αυτό ακριβώς συμβόλιζε το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, τη δυνατότητα του ανθρώπου να πραγματώσει τη κοινωνία με τη φύση και το συνάνθρωπό του εγωιστικά χωρίς τη παρουσία του Θεού. Και η βρώση των καρπών σήμανε ακριβώς αυτό και τη συνακόλουθη υποβίβαση του από πρόσωπο σε άτομο. Οι έννοιες του καλού και του κακού έχουν την έννοια της ζωής και του θανάτου. Η βρώση σήμαινε το θάνατο αφού αυτός προκύπτει από το χωρισμό του ανθρώπου από το Θεό, ενώ η τήρηση της εντολής του δημιουργού τη ζωή αφού εξασφάλιζε τη δυνατότητα κοινωνίας τους με το Θεό. Το αποτέλεσμα της λανθασμένης επιλογής τους, για την οποία έχουν πλήρη ευθύνη, αφού εύκολα διακρίνεται η σχέση αίτιου και αιτιατού, θα είναι να “κερδίσουν” τη διακοπή της σχέσης τους με τη ζωή, το Θεό, αφού πρωτύτερα υπέκυψαν στο δέλεαρ της ισοθείας και της αυτοθέωσης ερήμην του Θεού.  Θα πάρουν το θάνατο – προκειμένου το κακό να μην διαιωνίζεται - ως τιμωρία της εγωιστικής τους επιλογής να πραγματώσουν τη κοινωνία με το συνάνθρωπο και τη φύση χωρίς τη παρουσία του δημιουργού. Έκτοτε αμαυρώθηκε η εικόνα του ανθρώπου, μαζί με το θάνατο μπήκε το κακό και η αμαρτία στο κόσμο και ο άνθρωπος έπαψε να θεωρεί το κόσμο ως δώρο του Θεού, αλλά σαν μια ιδιοκτησία του την οποία έχει τη δυνατότητα να μεταχειρίζεται με κάθε τρόπο. Η περιπέτεια και τα δεινά του ανθρώπου συνεχίστηκαν σε όλη τη πορεία του στα μονοπάτια του χρόνου και της Ιστορίας, το κακό πήρε πολύμορφες και πρωτόγνωρες διαστάσεις και ο άνθρωπος έφτασε στο έσχατο σημείο κατάπτωσης στην εγωιστική αυτοθέωσή του. Η Θεία Πρόνοια δεν άφησε όμως τον άνθρωπο μέσα στο σκοτάδι και το βούρκο, προνόησε ούτως ώστε να του ξαναδοθεί η δυνατότητα της συμφιλίωσης και επιστροφής του στη πατρική του εστία. Προετοίμασε την ανθρωπότητα για τον ερχομό του Μεσσία και λυτρωτή ο οποίος θα ξαναέδινε τη δυνατότητα του προορισμού του ανθρώπου, της θέωσής του. Προετοιμάσθηκε λοιπόν η ανθρωπότητα μέσα από τη δράση του εκλεκτού λαού του Θεού, ο οποίος πήρε τις επαγγελίες του, αλλά και των Ελλήνων Φιλοσόφων, οι οποίοι ανέπτυξαν υψηλές αλήθειες περί του Θεού και της άλλης ζωής, φωτιζόμενοι από το Θεό, ο λεγόμενος και “σπερματικός” λόγος, όπως επί παραδείγματι ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας κ.α. Οι μορφές των οποίων είναι αγιογραφημένες σε αρκετούς νάρθηκες χριστιανικών ναών. Σας θυμίζω αυτό που είχε πει ο Σωκράτης : “στη κατάπτωση που έχει φτάσει σήμερα ο άνθρωπος, μόνον αν μας λυπηθεί ο Θεός και στείλει κάποιον εκπρόσωπό του είναι δυνατόν να γλυτώσει”, ωσάν να προέλεγε την έλευση του Χριστού. Όταν ήρθε ο κατάλληλος χρόνος και προετοιμάσθηκε η ανθρωπότητα, ενανθρώπισε από αγάπη ο Υιός και Λόγος του Θεού, προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο από τη φθορά και το θάνατο και να του δώσει την δυνατότητα επιστροφής στην αγκαλιά του δημιουργού. Το μήνυμά του μήνυμα μετάνοιας, μήνυμα αγάπης. Ήρθε να ξαναθυμίσει στον άνθρωπο τα ρήματα ζωής που συνεπεία της εγωιστικής του επιλογής, λησμόνησε και έχασε το δρόμο του. Του μίλησε για τη μετάνοια και την Αγάπη, η οποία είναι και το πλήρωμα του νόμου και των Προφητών. Του ξανάδωσε τη δυνατότητα να συμφιλιωθεί και πάλι με το δημιουργό, ελεύθερα και από αγάπη και να εκπληρώσει το χαμένο προορισμό του. Ότι απέτυχε να κάνει στο περίφημο κήπο της Εδέμ, να φτάσει στη θέωση, έχει τη δυνατότητα να το πετύχει τώρα κάνοντας καλή χρήση της ελευθερίας του. Να φτάσει στη θέωση μαζί με το Θεό και όχι ερήμην αυτού, εγωιστικά και απρόσωπα. Τα Κοσμοσωτήρια Πάθη του Κυρίου μας, έδωσαν αυτή τη λυτρωτική επιλογή στον πεπτωκότα άνθρωπο, στο πρόσωπο του Χριστού βρήκαν τη πλήρωσή τους όλες οι προφητείες της Π. Διαθήκης. Ο Χριστός ως νέος Αδάμ πέτυχε αυτό που δεν κατάφερε ο Αδάμ στο κήπο του Παραδείσου. Έτσι ενώ με τον πρώτο Αδάμ ο άνθρωπος “κέρδισε” το θάνατο, με το νέο Αδάμ, τον Ιησού Χριστό, βρήκε το δρόμο για την αιώνια ζωή και τη πλήρωσή της ύπαρξής του. Με το έργο του κατατροπώθηκε ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο Θάνατος, ο οποίος πλέον είναι ένας ύπνος, αφού ακολουθεί η Ανάσταση. Για το χριστιανό η τελευταία λέξη του δεν είναι ο θάνατος, μα η Ανάσταση. Διακηρύττουμε στο σύμβολο της Πίστεως, “Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών”. Δεν είναι τυχαία η λέξη που χρησιμοποιεί η Εκκλησία μας, λέγοντας η Κοίμηση της Θεοτόκου. Γνωρίζεται όλοι τα Κοιμητήρια όπως και την αντίστοιχη λέξη Cemetery. Ασφαλώς δε πρέπει να μας διαφύγει να σημειώσουμε ότι όταν μιλάμε για θάνατο εννοούμε μόνο το σωματικό, το σώμα πεθαίνει, η ψυχή μας είναι αθάνατη και είναι αυτό που κάνει συγγενή τον άνθρωπο με το Θεό. Κλείνοντας τη παρένθεση αυτή να σημειώσουμε επιπλέον ότι με τα Άγια Πάθη και την Ανάσταση του Θεανθρώπου καταλύθηκε η τυραννία του διαβόλου, λύθηκε η κατάρα του ανθρώπινου γένους. «Πάσχα σημαίνει πλήρωμα χαράς, βίωμα ειρήνης, εμπειρία πνευματικής ελευθερίας. Πάσχα σημαίνει συμφιλίωση μεταξύ μας και με τον Θεό˙ «συγχωρήσωμεν πάντα τῆ ἀναστάσει καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα» . Πάσχα σημαίνει απελευθέρωση από τον φόβο και την ψύχρα του θανάτου˙ «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν». Πάσχα σημαίνει διακαινήσιμο φρόνημα˙ πέρασμα από το αδιέξοδο της στενής ανθρώπινης λογικής στην ανάσα της όντως ζωής˙ από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα˙ από την ιστορία στη βασιλεία του Θεού˙ από την πτώση στη σωτηρία και τη χάρη. Πάσχα των Ελλήνων, Πάσχα χαράς και νίκης. Ένα Πάσχα όμως εφέτος διαφορετικό από τα άλλα, κι αυτό όχι όσον αφορά στο πνευματικό νόημα της εορτής, αλλά σχετικά με τις ζοφερές συνθήκες που βιώνει ο δοκιμαζόμενος Ελληνισμός στη μητροπολιτική Ελλάδα. Και εξηγούμαι. Στις 29 Μαίου του 1453, ο περήφανος Βυζαντινός Αετός δίπλωσε τα διπλοφτέρουγά του πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγιάς Σοφιάς, περατώνοντας την υπερχιλιόχρονη ιστορική του πορεία στα μονοπάτια της Ιστορίας, συνεπεία της σήψης της κοινωνίας της εποχής. Το γένος μας έμεινε υπόδουλο και υπέστη ανείπωτα δεινά, αναστήθηκε όμως και ξαναέλαμψε με τη παρουσία του στην Οικουμένη. Στις μέρες μας και πάλι βιώνει μια δυσβάστακτη και οδυνηρή κατάσταση, ακριβώς και πάλι συνεπεία της σήψης της κοινωνίας, της επικράτησης του εγωισμού και του ατομισμού εις βάρος του ΕΜΕΙΣ. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 30 με 40 έτη, δυστυχώς επικράτησαν συνήθειες και πρακτικές αλλότριες προς τη καθημερινή ζωή και παράδοσή μας. Ο επίπλαστος ευδαιμονισμός, ο άτιμος και ανήθικος πλουτισμός, ο άκρατος εγωισμός, η κατάρρευση των πατροπαράδοτων ηθικών αξιών, επέφεραν τελεονομικά την ηθική σήψη της κοινωνίας μας. Μια μικρή βόλτα και μόνο στους δρόμους είναι αρκετή για να καταλάβει κάποιος τι έχει συμβεί. Με μεγάλη ευκολία κλείνουν τους δρόμους και διπλοπαρκάρουν προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ενδεχομένως να περάσει από εκεί ένα ασθενοφόρο ή το λεωφορείο. Ο εαυτούλης μας να είναι καλά. Δέκα δουλειές κάποιος, καμία ο άλλος. Αυτά για τα απλά και καθημερινά, μη πάμε στα μεγάλα και περισσότερο σημαντικά. Ενδεικτικά της νοοτροπίας που μας οδήγησε στα σημερινά χάλια. Το τίμημα της απληστίας πληρώνετε με πολύ βαριές και δυσβάστακτες συνέπειες για τη κοινωνία μας σήμερα. Ο λαός βλέποντας τη κακοδιαχείριση και την ατιμωρησία της άρχουσας τάξης διεφθάρη και όπως έλεγε ο Ισοκράτης : “Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν”. Η διαφθορά, ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων και η ατιμωρησία έφτασαν σε απίστευτα επίπεδα. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι το τέρμα μια λανθασμένης πορείας και επιλογής που ακολουθήσαμε. Το τέλος της πορείας της αυτονομίας μας από την Παράδοσή μας, οδήγησε στις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε σήμερα. Αλλοιώσαμε το πρόσωπό μας και γίναμε άτομα εγωπαθή. Μέτρο της αξίας μας έγινε η καλοπέραση, το life style και η κατανάλωση, τα οποία προβάλλονταν και προβάλλονται καθημερινά από τα ΜΜΕ. Η λογική του εγωισμού και του άκρατου ατομισμού μας έφτασε στη σημερινή απέραντη αθλιότητα, αφού ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι, χάσαμε το φιλότιμο και τη λεβεντιά μας, λησμονήσαμε τις αρετές των προγόνων μας. Γίναμε αρνητές του ήθους και του τρόπου ζωής των πατέρων μας. Λησμονήσαμε επί παραδείγματι ότι οι παππούδες μας την ημέρα της Υπαπαντής εόρταζαν τη γιορτή της Μάνας, βλέποντας στο πρότυπο της Παναγίας μας και την αντικαταστήσαμε με τη ξενόφερτη και αλλότρια γιορτή της μάνας στις 9 του Μαΐου. Βάλαμε στην άκρη τη Παναγία και αναζητήσαμε άλλα πρότυπα. Φτάσαμε στο σημείο να γίνονται προτάσεις να εξοβελισθούν οι εικόνες από τα σχολειά μας, για να μην έχουν τα παιδιά μας πρότυπα και μέτρα αξίας. Το καλύτερο παράδειγμα της πνευματικής μας λοβοτομής ήταν ο εορτασμός των μεγάλων εορτών μας στα νυχτερινά κέντρα. Ανάσταση και Χριστούγεννα στα διαφόρων τύπων Club, γεμάτα, δεν πέφτει καρφίτσα. Να εορτάσουμε εκεί τι ; Την Ανάσταση ή τη γέννηση του Χριστού ; Το τέλος αυτού του επαίσχυντου δρόμου μας έφτασε ως εδώ, να έχουμε βγάλει το ένδυμα της αξιοπρέπειας και να ενδυθούμε αυτό της ντροπής. Προσπερνώ τα πολιτικά πάθη και το πελατειακό κομματικό  σύστημα διότι κι αυτά εμπίπτουν στη γενικότερη ηθική κατάπτωση της εποχής. Θαρρώ πως εύκολα διαφαίνεται από τα παραπάνω ότι η αποτυχία μας – κάνοντας εσφαλμένη χρήση της ελευθερίας μας – μπορεί να ταυτιστεί με αυτή της αποτυχίας των Πρωτοπλάστων. Και εκείνοι παίρνοντας λάθος δρόμο “κέρδισαν” τη ταλαιπωρία και το θάνατο. Κι εμείς με τις λάθος επιλογές μας αργοπεθαίνουμε. Καταδείχθηκε λοιπόν ότι της οικονομικής κρίσης προηγήθηκε η βαθιά ηθική κρίση. Όλοι αναρωτιούνται και τώρα τι ; Πως θα ξαναβρούμε το δρόμο μας ; Υπάρχει ελπίδα ; Διάχυτο το ερώτημα και επιτακτικό στη κοινωνία μας που σήμερα βράζει στη κυριολεξία. Αυτονόητο είναι ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και συνταγές προκειμένου να αναστραφεί η ζοφερή κατάσταση. Είναι επίσης αλήθεια ότι για να αντιμετωπίσεις μια αρρώστια, πρέπει πρώτα να βρεις τα αίτια που τη προκάλεσαν, προκειμένου να πάρεις και το ανάλογο φάρμακο. Πρέπει να κατανοήσουμε τι μας οδήγησε στη σημερινή κατάντια, ούτως ώστε να αλλάξουμε πορεία. Η κατανόηση αυτή μπορεί να μας οδηγήσει στη μετάνοια, δηλαδή στην αλλαγή του τρόπου σκέψης και άρα του τρόπου ζωής. Πρέπει να πεθάνει ο παλιός τρόπος ζωής μας, οι κακές μας νοοτροπίες και πρακτικές, για να επέλθει η Ανάσταση. Άλλωστε ο θάνατος προϋποθέτει την Ανάσταση. Η λέξη ΜΕΤΑΝΟΙΑ είναι θαρρώ το κλειδί για την αλλαγή πορείας. Θα μας οδηγήσει να συνειδητοποιήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη λανθασμένη πορεία μας, αναβαπτιζόμενοι και πάλι στις ρίζες μας. Να ξαναγυρίσουμε στο σπίτι μας, εκεί από όπου φύγαμε. Στις Χριστιανικές και Ελληνικές πατροπαράδοτες παραδόσεις και αξίες μας. Τότε θα καταλάβουμε το λάθος δρόμο που πήραμε, τις λάθος αξίες και πρότυπα που εμπιστευτήκαμε και θα αναπροσδιορίσουμε τη πορεία μας και τη ζωή μας. Πρέπει πρώτα να νικήσουμε τον ίδιο το κακό μας εαυτό, όπως πολύ χαρακτηριστικά σημείωνε ο μεγάλος αρχαίος συμπατριώτης μας Φιλόσοφος Δημόκριτος : “Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη. Το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον”. Τότε υπάρχει ελπίδα. Αν ξεπεράσουμε το κακό μας εαυτό. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ελληνισμός όσες φορές στην ιστορική του πορεία βρίσκονταν σε κρίση, πάντα αναγεννιούνταν αναβαπτιζόμενος στις ρίζες και τις παραδόσεις του. Αυτό πρέπει να κάμει και σήμερα. Πρέπει να πεθάνει ο παλιός και στρεβλός τρόπος ζωής μας, ο οποίος απέδωσε μόνο πικρούς καρπούς, για να έλθει η Ανάσταση, να γεννηθεί το καινούργιο, να ξαναγυρίσει και πάλι το χαμόγελο και η αισιοδοξία στα χείλη μας.  Άλλος τρόπος και δρόμος δεν υπάρχει. Η έγκαιρη  συνειδητοποίηση αυτών των αληθειών είναι προσωπική, κοινωνική όσο και ιστορική αναγκαιότητα και όρος επιβίωσης του γένους. Τότε μόνον θα έχουμε τη δυνατότητα να πλάθουμε προσδοκίες για τη προσωπική όσο και εθνική μας Ανάσταση. Με αυτές τις απλές σκέψεις κλείνω το σημείωμα ενθυμούμενος το δοξαστικό του όρθρου της Αναστάσεως το οποίο θα ακούσουμε αύριο : “Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος”. Καλή Ανάσταση σε όλο τον Ομογενειακό Ελληνισμό με υγεία, χαρά και προκοπή, το Άγιο φως του ζωοδόχου τάφου του Αναστηθέντος Κυρίου μας, ας φωτίζει παντοτινά τις καρδιές μας. (Την εφημερίδα μπορείτε να τη δείτε   ΕΔΩ.)

Πηγή : ORION AMATEUR OBSERVATORY