Κάποτε ο γερω-Αυξέντιος
(Γρηγοριάτης Νηπτικός) πήγε να κοινωνήσει στο παρεκκλήσι του Οσίου Γρηγορίου
του Κτίτορος, όπου γινόταν Θεία Λειτουργία. Ενώ προσήλθε προετοιμασμένος, με
πολύ πόθο και ευλάβεια, ο λειτουργός ιερέας τυφλώθηκε από ένα φως δυνατό και
ιλαρό που έβγαινε από το πρόσωπο του γέροντος Αυξεντίου. Το πρόσωπό του
σκεπάστηκε, εξαφανίστηκε από έναν φωτεινό ήλιο, υπέρ τον ήλιο λάμποντα και ο
ιερέας δεν μπορούσε πλέον όχι να τον κοινωνήσει αλλά ούτε να τον αντικρύσει,
ρίχνοντας το βλέμμα του χαμηλά. "Έλαμπε τόσο το πρόσωπό του",
διηγείται ο λειτουργός, "που όταν τον κοίταξα, ζαλίστηκα και παρά λίγο να
πέσω κάτω. Έβαλα το χέρι μου και σκέπασα τα μάτια μου γιατί δεν άντεχα το
δυνατό φως. Έλαμπε ολόκληρος". Όταν σε λίγο υπεστάλη το άκτιστον φως και
συνήλθε ο έκπληκτος ιερέας, τότε τον κοινώνησε.
ΠΗΓΗ
: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΑΓΙΟΣ "ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ" ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011, σ. 142 κ.ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου