Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ – ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗ

“Από το έτος 1910 αρχίζει να εμφανίζεται η λεγομένη οικουμενική κίνησις, η οποία εκδηλώνεται ως συμμετοχή εις οργανωμένας σχέσεις και επαφάς των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών και ομάδων με σκοπόν την μελλοντικήν ένωσίν των. Το έτος 1920 επί πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, δια πρώτην φοράν ορθόδοξοι λαμβάνουν μέρος εις οικουμενιστικήν συνάντησιν.......Το έτος 1948, (συνέδριον Άμστερνταμ) ιδρύεται επισήμως το “Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών “ (Π.Σ.Ε.). Τούτο είναι ένας οργανισμός, εις τον οποίον μετέχουν ως μέλη κατά το πλείστον προτεσταντικαί ομολογίαι και ομάδες, οι προχαλκηδόνιοι, οι παλαιοκαθολικοί, οι αγγλικανοί, πλησίον δε αυτών ως ισότιμα μέλη και ορθόδοξοι τακτικαί εκκλησίαι (παυριαρχεία και αρχιεπισκοπαί) ! Ο οργανισμός αυτός ανά εξαετίαν ή επταετίαν συνήθως πραγματοποιεί γενικάς συνελεύσεις...... Εκτός των γενικών συνελεύσεων πραγματοποιούνται ενδιαμέσως συγκλήσεις της κεντρικής επιτροπής ως και άλλων υποεπιτροπών του Π.Σ.Ε. κατά καιρούς και κατά τόπους. Κατά τας συνελεύσεις γίνονται εισηγήσεις και συζητήσεις επί θεμάτων δογματικών, πρακτικών και ιεραποστολικών, με απώτερον σκοπόν την ένωσιν. Δι΄ αυτών καλλιεργείται στους θεολογικούς και τους εκκλησιαστικούς κύκλους το οικουμενιστικόν πνεύμα, οι δε λαοί συνηθίζουν να βλέπουν τους ηγέτες εν συμπνοία και ούτω δημιουργείται εις αυτούς η εικονική εντύπωσις ότι επετεύχθη συμφωνία εις τα θέματα πίστεως. Αι ψευδαίς αυταί εντυπώσεις είναι ευνόητον ποίαν ζημίαν προξενούν εις το φρόνημα πάντων, αλλ΄ ιδίως των ορθοδόξων, και ποίαν πλάνην καλλιεργούν.......... Το παναιρετικό τούτο κίνημα προκειμένου να επιτύχει τον σκοπόν του επεδίωξε – κατά τον καθηγητήν και ακαδημαϊκόν Ιωάννην Ν. Καρμίρην – δύο πράγματα. Πρώτον μεν έναν δογματικόν μινιμαλισμόν (εκ του minimum = ελάχιστον), ήτοι την συγκέντρωσιν της προσοχής επί ενός όσον το δυνατόν μικροτέρου αριθμού δογματικών αληθειών, επί των οποίων είναι δυνατόν να επιτευχθεί συμφωνία τόσων θρησκευτικών ομάδων και χριστιανικών ομολογιών. “Ας αφήσωμεν εκείνα, που μας διαιρούν”, είπον οι οικουμενισταί, “και ας προσέξωμεν τι μας ενώνει”..... Η δε δευτέρα επιδίωξις, ή μάλλον συνέπεια του ανωτέρω οικουμενιστικού δόγματος, είναι ο εκκλησιαστικός συγκρητισμός, ήτοι η απώλεια των απλανών εκκλησιολογικών βάσεων και αλανθάστων κριτηρίων, η σύγχυσις, ο συγχρωτισμός, η συναλοιφή των πάντων δια της μετακινήσεως των ορίων α έθεντο οι Πατέρες ημών........ (ε.α. Σελ. 8-13). Το κόστος εκ του συγχρωτισμού μετά της πανσπερμίας των αιρετικών είναι βαρύ δια την Ορθοδοξίαν. Υπάρχουν, ευτυχώς, μερικά δείγματα συνειδητοποιήσεως του κινδύνου και σωφρόνος αποχωρήσεως εκ των ακάρπων και φθοροποιών συνδιιαλέξεων (Πατριαρχείον Ιεροσολύμων). Αλλού όμως ο αχαλίνωτος κατήφορος συνεχίζεται (Εκκλησία Αυστραλίας). Εφθάσαμεν ούτως εις το σημείον να ίδωμεν και την οικουμενιστικήν συγκέντρωσιν της Ασσίζης την 27ην Οκτωβρίου 1986 (προσευχή δια την ειρήνην), εις την οποίαν οι αλλόθρησκοι ακόμη συμπροσηυχήθησαν μετά χριστιανών........ Από την συγκέντρωσιν αυτήν απέσχεν η Εκκλησία της Ελλάδος........ (ε.α. Σελ. 10)”.

Πηγή : † ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ 1990, σελ. 311.