 |
| Το συσσίτιο του Ι.Ν. Αγ. Πάντων Ξηροκρήνης |
Αντί επιφυλλίδας, αναδημοσιεύουμε
χθεσινό άρθρο μας από τη μεγάλη Ομογενειακή Εφημερίδα της Νέας Υόρκης,
Hellas News (σελίδα 32) :
Έχει λεχθεί και είναι αναμφισβήτητο ότι ο
ερχομός του Χριστού στη Γη, σήμανε τη μεγαλύτερη επανάσταση. Μια
επανάσταση συνειδήσεων, μια επανάσταση ζωής. Η «Καινή εντολή» που έφερε
μαζί του, το πλήρωμα του νόμου και των Προφητών, ήταν η εντολή της
Αγάπης. Η χριστιανική αγάπη είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, τρόπος
ζωής, εμπνευσμένη από το παράδειγμα της ζωής και της δράσης του Κυρίου
μας, ο οποίος από αγάπη θυσιάστηκε για τον άνθρωπο. Την θυσιαστική και
ανυπόκριτη αυτή αγάπη εφάρμοσε η πρώτη Εκκλησία, που ήταν μια κοινωνία
αγάπης και ελέους, από τα πρώτα της βήματα, ακολουθώντας τα ρήματα ζωής
του Ιδρυτή της. Λογεία ή λογία – λέξη άγνωστη στη κλασική αρχαιότητα –
απαντάται μόνο μια φορά στη Καινή Διαθήκη : «Περὶ δὲ τῆς λογείας τῆς εἰς
τοὺς ἁγίους, ὥσπερ διέταξα ταῖς ἐκκλησίαις τῆς Γαλατίας, οὕτω καὶ ὑμεῖς
ποιήσατε» (Α΄Κορ. 16,1), ήταν η συλλογή εράνων μεταξύ των χριστιανών,
προκειμένου να επουλωθούν οι οικονομικές ανάγκες αδελφών. Στο 2 στίχο
του 8ου κεφαλαίου της Β΄ προς Κορινθίους επιστολής, ο Απόστολος των
Εθνών, ο θείος Παύλος, προτρέποντας τους Κορίνθιους να συνδράμουν το
φιλανθρωπικό έργο, έφερε ως παράδειγμα τις Εκκλησίες της Μακεδονίας οι
οποίες αν και πτωχές προσέφεραν πλούσια βοήθεια από το υστέρημά τους,
σημειώνοντας, πολύ επιγραμματικά : «καὶ ἡ κατὰ βάθους πτωχεία αὐτῶν
ἐπερίσσευσεν εἰς τὸ πλοῦτος τῆς ἁπλότητος αὐτῶν·», σημειώνει δε παρακάτω
ότι αυτές έκαναν περισσότερα από όσα τους ζήτησε : «καὶ οὐ καθὼς
ἠλπίσαμεν, ἀλλ' ἑαυτοὺς ἔδωκαν πρῶτον τῷ Κυρίῳ καὶ ἡμῖν διὰ θελήματος
Θεοῦ». Η Εκκλησία είχε καθιερώσει ένα αξιοθαύμαστο σύστημα συλλογής και
διάθεσης ελεημοσύνης (η οποία θεωρούνταν «ως μετάνοια αμαρτίας»), όπως
πληροφορούμαστε από τα βιβλία της Κ. Διαθήκης (πρόνοιες για τις χήρες
και τα ορφανά, περίθαλψη ασθενών και πτωχών, περίθαλψη όσων ευρίσκονταν
στις φυλακές, τη περίοδο των διαφόρων θεομηνιών κλπ). Το ίδιο συνέβη τη
περίοδο των σκληρών διωγμών κατά τους 3 πρώτους χριστιανικούς αιώνες,
αλλά και κατά τη μετέπειτα ιστορική της πορεία, η Εκκλησία στάθηκε
αρωγός και συνοδοιπόρος του πενομένου ανθρώπου, προσφέροντας πλούσια τη
φιλανθρωπία της. Η παράδοση της Εκκλησίας μας, η ζωή και το βίωμα των
Αγίων της (Μ. Βασίλειος – Βασιλειάδα), είναι μια διαρκής μέριμνα και
φιλανθρωπία, μια συνεχής αγκαλιά και ένα ήρεμο λιμάνι για τους
δοκιμαζόμενους ανθρώπους. Ενθυμούμαι μικρό παιδί, μια εξαιρετική ομιλία
πριν από 27 χρόνια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, όπου αφηγούνταν με τα
μελανότερα χρώματα τα βάσανα του δοκιμαζόμενου Ελληνικού λαού τη περίοδο
της Γερμανικής κατοχής, όταν σημείωνε πλην των άλλων και τα εξής : «Εν
μέσω της συμφοράς εκείνης ως ιεροκήρυξ εκλαύσαμεν, υψώσαμεν την φωνήν
μας, εκαυτηριάσαμεν τους ενόχους, εμαστιγώσαμεν τους ασπλάχνους
πλουσίους, και εζητήσαμεν την συνδρομήν του λαού δια την δημιουργίαν
λαϊκού συσσιτίου. Την επομένην το γκαράζ είχε γίνει προσκύνημα.
Ωρισμένοι πλούσιοι, οι οποίοι θα ηδύναντο να δημιουργήσουν μόνοι των
συσσίτια και να τρέφουν λόχους πεινασμένων παιδιών της γειτονιάς των,
έμειναν αδιάφοροι (Μόνον αδιάφοροι; Ήνοιγαν κατακόμβας, δια να
κρύψουν…). Αλλά ο πτωχός λαός ηλεκτρίσθη από τα χριστιανικά συνθήματα
του άμβωνος και κάτι τι το πρωτοφανές και αλησμόνητον συνέβη: ουρά λαού
είχε σχηματισθή έξω από το γκαράζ και ο λαός έδιδε προθύμως εκ του
υστερήματός του. Έτσι έγινεν η πρώτη αποθήκη τροφίμων. Το συσσλιτιον
ήρχισε με 50 πιάτα, δια να προχωρή και να αυξάνη συνεχώς. Τα 50 έγιναν
100, 200, 500, 800, 1000, 1500, 2500, 3000, 3500, δια να φθάση το
συσσίτιον με την βοήθειαν του ερυθρού σταυρού εις 8000 ημερισίας
μερίδας». Πάνω στα χνάρια λοιπόν του Χριστού μας, στα χνάρια της
Αποστολικής Παράδοσης και των Αγίων μας, βαδίζει και σήμερα η Ορθόδοξος
Εκκλησία της Ελλάδος, δεν ήταν δυνατόν να πράξει διαφορετικά,
προσφέροντας από το περίσσευμα της αγάπης της, προκειμένου να
ανακουφίσει το φάσμα της πείνας και της αρρώστιας, τον ανθρώπινο πόνο
και τη δυστυχία που απειλητικά έχουν σκεπάσει τη Πατρίδα μας. Τριακόσιες
χιλιάδες μερίδες προσφέρει καθημερινά η Εκκλησία της Ελλάδος στους
πενομένους Έλληνες, ανακουφίζοντας τη βασική ανάγκη της ανθρώπινης
επιβίωσης. Πρόκειται για νούμερο που καθημερινά αυξάνει δραματικά, άλλο
τόσο όμως μεγαλώνει και η προσπάθεια της Εκκλησίας μας μην μείνει
κανένας χωρίς ένα πιάτο φαγητό. Χωρίς εξαιρέσεις, δεδομένου ότι
πάμπολλοι αλλοδαποί μετέχουν αυτής της πρόνοιας της Εκκλησίας,
ανεξαρτήτου θρησκεύματος, μιας και ο συνάνθρωπός μας είναι εικόνα του
Θεού. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδος τα συσσίτια της Εκκλησίας αγκάλιασαν και
διακονούν τον ανθρώπινο πόνο, είναι το ισχυρό ανάχωμα ανακούφισης του
ανθρώπινου πόνου, της δυστυχίας, της εξαθλίωσης και της ισοπέδωσης κάθε
έννοιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το μήνυμα της ελπίδας και της
νίκης, απέναντι στη τραγική αθλιότητα της ανθρώπινης απληστίας και του
απύθμενου εγωκεντρισμού. Ακολουθεί η Εκκλησία μας μαρτυρική πορεία,
ανεβαίνει το Γολγοθά και συσταυρώνεται καθημερινά μαζί με τον
χειμαζόμενο ορθόδοξο λαό. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να πράξει αλλιώς. Τα
συσσίτια συμπληρώνουν κι άλλες δράσεις της Εκκλησίας όπως τα κοινωνικά
παντοπωλεία, οι τράπεζες τροφίμων, οι τράπεζες ενδυμάτων, η προσφορά
ιατρικών υπηρεσιών από εθελοντές ιατρούς, η χορήγηση στέγης σε άστεγους
γέροντες κλπ. Το πρωτοφανές αυτό φιλανθρωπικό έργο πλαισιώνεται από
πλειάδα εθελοντών χριστιανών συμπολιτών μας, οι οποίοι «θυσιάζουν» τμήμα
από το πολύτιμο χρόνο τους, προκειμένου να ανακουφίσουν τους
δοκιμαζόμενους συνανθρώπους τους. Δεν τολμά κανείς να αναρωτηθεί που θα
είχαν στραφεί όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας που μαστίζονται από τη κρίση
περισσότερο, αν δεν υπήρχε η Μάνα Εκκλησία. Τεράστιο το έργο της, αν
αναλογιστεί κανείς πόσοι από τους χιλιάδες συνανθρώπους μας δεν θα
αντιμετώπιζαν χωρίς τροφή το φάσμα του θανάτου, ή πόσοι από αυτούς δεν
θα εκτρέπονταν σε αξιόποινες πράξεις προκειμένου να ικανοποιήσουν την
πρωτεύουσα ανθρώπινη ανάγκη για τροφή. Πριν από λίγο, συναντήθηκα με το
Πρωτοσύγκελλο της Ι. Μ. Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως π. Διονύσιο, που
βρίσκεται στη δυτική Θεσσαλονίκη. Θερμός και προσηνής άνθρωπος,
αεικίνητος, άριστος γνώστης των πολυποίκιλων προβλημάτων της σημερινής
πραγματικότητας, προσανατολισμένος πέραν των διοικητικών του καθηκόντων
στη ποιμαντική του σύγχρονου ανθρώπου. “Το φιλότιμο του πτωχού ελληνικού
λαού κρατά ζωντανά τα συσσίτια”, μου τόνισε. “Οι πτωχοί έχουν μεγάλη
καρδιά και ανταποκρίνονται ο καθένας από το υστέρημά του, είτε σε
χρήματα, είτε σε τρόφιμα, είτε σε είδη ρουχισμού, είτε σε είδη
καθαριότητας, προκειμένου να ανακουφίσουμε τον ανθρώπινο πόνο και να
κρατήσουμε ζωντανό το όραμα”, συνέχισε. Αναφερόμενος στο σύνολο των
σιτιζομένων από τα 17 συσσίτια και τις 10 τράπεζες τροφίμων μου ανέφερε
ότι τον Απρίλιο ανήλθαν στους 4.178 ανθρώπους, το Μάρτιο που μας πέρασε
ήταν 3.412, ενώ το Δεκέμβρη του 2011, 2.445 και τον αντίστοιχο του 2010,
1.387. “Αμείλικτοι οι αριθμοί των χειμαζόμενων συμπολιτών μας”, μου
είπε, “αυξάνονται ως φαίνεται με γεωμετρική πρόοδο”. Άλλο τόσο
μεγαλώνει η θυσιαστική αγάπη και η αγκαλιά της Εκκλησίας, ανταπάντησα.
Κλείνοντας τη σημαντική συνομιλία μας δεν παρέλειψε να μου υπογραμμίσει
ότι το παλαιότερο συσσίτιο της Ι.Μ. Νεάπολης, αυτό που βρίσκεται στον Ι.
Ν. Των Αγίων Πάντων στη Ξηροκρήνη, δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό της
Θεσσαλονίκης, έχει ανοικτές τις θύρες του ήδη από το 1971, προσφέροντας
ελπίδα και αγάπη στους άπορους συμπολίτες, 41 χρόνια τώρα. Όλα αυτά μόνο
σε μια Ι. Μητρόπολη της συμπρωτεύουσας, η οποία μετατράπηκε σε ένα
αληθινό καταφύγιο θαλπωρής και παραμυθίας του ανθρώπινου πόνου,
σκέφθηκα. Οι ίδιες διαδρομές, το ίδιο έργο επαναλαμβάνονται σε κάθε
γωνιά της Πατρίδας, κάθε μέρα, αδιάλειπτα, με την ίδια αγάπη, την ίδια
λεπτότητα και τον ίδιο σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο. Αθόρυβα,
ουσιαστικά, αληθινά, χωρίς περιττές και ανούσιες κουβέντες, όπως ακριβώς
αθόρυβα, λιτά, ουσιαστικά και αληθινά εργάστηκε ο Ιδρυτής της Εκκλησίας
μας, διακονώντας τον άνθρωπο. -
Πηγή : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ - Hellas News
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου