ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΡΜΟΥ ΤΗΣ Θ΄ ΩΔΗΣ ΤΟΥ Α΄ ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

 

"Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν Σοὶ Παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε τὴν κληρονομίαν Σου" .

 

Στοχαζόμενος ο ιερός μελωδός, ότι στο πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας, πολλοί νόμοι της φύσεως νικήθηκαν, κατά κάποιον τρόπο έπεσε σε ίλιγγο, και μη μπορώντας να εννοήσει, με θαυμασμό αναφώνησε : "Ώ Παρθένε καθαρότατη και άσπιλε ! σε Σένα νικήθηκαν οι  νόμοι της φύσεως^. και φύσεως νόμος είναι, όποια γυναίκα γεννήσει, να μην μένει πλέον παρθένος. Εσύ όμως, όντας Παρθένος, συνέλαβες ασπόρως, και Παρθένος έμεινες, αφού γέννησες αφθόρως.

 

Νόμος της φύσεως είναι, όταν δια του θανάτου χωριστεί η ψυχή από το σώμα, το σώμα να τίθεται στον τάφο και να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Στο δικό Σου όμως σώμα Θεοτόκε, ο θάνατος δεν προξένησε διαφθορά και διάλυση, αλλά ζωή και αφθαρσία. Καθότι μετά τρεις ημέρες, ενωθείσα πάλι η άχραντος Ψυχή Σου, με το θεοδόχο σώμα Σου, ανέστη από τον τάφο, και ανελήφθη στους ουρανούς. Αυτοί λοιπόν είναι οι φανεροί νόμοι της φύσεως, οι οποίοι νικήθηκαν στην Θεοτόκο. Αν δε θέλει κάποιος να εμβαθύνει περισσότερο, βρίσκε και άλλους νόμους της φύσεως να έχουν νικηθεί. Όπως νόμος της φύσεως είναι να διαπλάττεται και να εξεικονίζεται το βρέφος στην κοιλιά, λίγο-λίγο. Σε Σένα όμως Παρθένε, νικήθηκε και ο νόμος αυτός, διότι το θεοϋπόστατο βρέφος Σου αμέσως εξ αυτής της συλλήψεως εξεικονίστηκε όλο, και όχι λίγο-λίγο. όπως λέγει ο μέγας Βασίλειος (και όρα την ερμηνεία του Τροπαρίου του Ευαγγελισμού που λέει : "Ζητείς, παρ΄ εμού γνώναι, Παρθένε"). Νόμος της φύσεως είναι, το βρέφος που βρίσκεται στη κοιλιά, να προξενεί βάρος στην μητέρα του. Αλλ΄ ο Δεσπότης Χριστός, ως βρέφος στην κοιλία της Παναγίας, κανένα τέτοιο βάρος δεν προξένησε. Γι΄αυτό και ουσιαστικά ο Χριστός εβάσταζε τη Θεοτόκο καθ΄ όλους τους εννέα μήνες της κυοφορίας Της. Κι άλλοι πολλοί νόμοι της φύσεως λεπτότεροι νικήθηκαν σε Σένα Παρθένε, τους οποίους αφήνουμε, γιατί υπερβαίνουν κάθε λόγο και διάνοια. Για τους οποίους ο μεν Γρηγόριος ο Θεολόγος είπε : "Νόμοι φύσεως καταλύονται" (Λόγος εις του Χριστού Γέννησιν). Ο δε Μάξιμος είπε [...].

 

Ακολούθως ο Μελωδός προσφέρει μια ικεσία στην Θεοτόκο λέγοντας : Συ, που έμεινες Παρθένος μετά τον τόκο, καθώς ήσουν και προ του τόκου, Συ, που είσαι ζωντανή και μετά τον θάνατο, Συ, Αειπάρθενε, να σώζεις πάντοτε από κάθε βλάβη των ορατών και αοράτων εχθρών την κληρονομίαν Σου, εμάς τους χριστιανούς, τους οποίους έλαβε ο Υιό Σου κληρονομίαν από τον Πατέρα, κατά το Ψαλμικόν : "δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου" (Ψαλμ. 2,8). Γιατί είναι φανερό ότι, η κληρονομία του Υιού είναι κληρονομία κοινή και της μητέρας.

 

ΠΗΓΗ : ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1836,           σσ 675-676.