ΠΩΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΗΣ

[…]

Εκεί, κουβεντιάζοντας και με το Γέροντα Δραγουμάνο Θεοδώρητο, αλλά και με πολλούς ακόμα καλόγηρους, μάθαμε για το μοναστήρι του αγίου Σάββα, το πιο αυστηρό, το πιο απομονωμένο, όπου οι καλόγεροι ζουν με σκληρή ζωή, τέτοια που να προκαλεί τον θαυμασμό ακόμα και των ίδιων των ιερωμένων που ζουν μέσα στην Ιερουσαλήμ.

Το μοναστήρι του αγίου Σάββα που κτίστηκε τα τέλη του 5^ου αιώνος, δεν μπορεί να πατήσει γυναίκα, το άβατον διατηρείται με μεγάλη αυστηρότητα. Εκεί μέσα ανεδείχθη ο υμνογράφος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Εκεί υπάρχει και ο τάφος του αγίου Σάββα […].

Μια φορά μόνο την ημέρα τρώνε οι καλόγεροι του αγίου Σάββα. Παλιά παράδοσις που τηρείται για να ξεφορτωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο το σώμα από τις επίγειες φροντίδες. Το μοναστήρι, κτισμένο στην άκρη ενός τρομακτικού γκρεμνού, μοιάζει με σωστή φωλιά αετών, ενώ γύρω και από κάτω κίτρινοι αμμόλοφοι του δίνουν περισσότερη αίγλη στην αυστηρή του εμφάνιση. Ο ηγούμενος, δεκατέσσερις καλόγηροι, αντί πεντακοσίων που στέγαζε τα παλιά χρόνια, είναι οι κάτοικοί του. Τρώνε, όπως είπαμε, μια φορά την ημέρα και όταν πεθάνουν δεν ανοίγουν τάφο για να τους σκεπάσουν με τα χώματα. Σε κάποιο μέρος της αυλής ανασηκώνουν μια πλάκα και τους κατεβάζουν σ’ ένα θόλο. Δύο περίεργα πράγματα συμβαίνουν : Πρώτον δεν μυρίζουν και δεύτερον δεν λιώνουν για πολλά χρόνια, ίσως γιατί το έδαφος έχει κάποια ιδιαίτερη σύσταση, που επηρεάζει τη γρήγορη αποσύνθεση. 

Το μοναστήρι του αγίου Σάββα είναι και ο τόπο όπου οι τιμωρημένοι καλόγεροι από τα εκκλησιαστικά δικαστήρια εκτίουν την ποινή τους. Τρέμουν φυσικά την μετάθεσή τους εκεί. Σχεδόν ολόκληρη η νύχτα περνά στην εκκλησία με παρακλήσεις και λειτουργίες. Την ημέρα στα κελλιά ή στην θεόρατη αυλή, που μοιάζει με μπαλκόνι απάνω από την χαράδρα, όπου είναι χτισμένη η μονή. Και τα άγρια πετούμενα και αυτά έχουν ημερέψει. Μου λέγανε ότι κατεβαίνουν στο μοναστήρι και κάθονται στα χέρια των καλογήρων για να πάρουν από κει την τροφή τους. […]

ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», έτος 23ο, 1958, αριθ, 261-2, σ. 198 κ.ε.