ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ - ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΟΥΝ ΣΕ ΠΙΕΣΕΙΣ ΘΑ ΛΟΓΙΣΤΟΥΝ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ

 

"Θάρθει κάποιος καιρός, που οι ιερείς θα λειτουργούν σαν κλόουν και σαν κλόουν θα τελούν τη Θεία Λειτουργίαν..... Και μακάριοι εκείνοι εκ των απλών ιερέων που στηρίζουν σήμερα την Ορθόδοξην Εκκλησίαν με την απλήν αγίαν ζωή τους^. και που δεν θα υποκύψουν στις πιέσεις και θα λογιστούν από τον Θεό Ομολογητές και Μάρτυρες".

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/channel/UCEHkYC2ufRG0TNo6JC5JSJw  (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ • Ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος) 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

OI ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

Αρχιμ. Φωτίου Ιωακείμ

Από χρόνια τώρα η εορτή των αγίων Τριών Ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης, ένεκα της ευρύτατης κατά κόσμον μόρφωσής τους, αλλά και των θεοσόφων  συγγραμμάτων τους, που τα έγραψαν σε ωραιότατη ελληνική γλώσσα και αποτελούν πηγή γνώσης και πυξίδα ασφαλή πνευματικής κατάρτισης, εορτάζεται από όλο τον Ελληνισμό  με πανηγυρικές ομιλίες και έχει καθιερωθεί ως η «Εορτή των Γραμμάτων».

 

Αλλά, ποιά ήταν η έννοια της Παιδείας στους ιδίους τους Τρείς μέγιστους τούτους Ιεράρχες; Πώς την αντιλήφθηκαν, τη βίωσαν και τη δίδαξαν; Γι᾽ αυτούς Παιδεία δεν σήμαινε απλώς κατάκτηση γνώσεων, αλλά κατεξοχήν καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής: «Θεωρώ ως τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών το να καθοδηγείς ορθά τον άνθρωπο, το πολυτροπώτατο και ποικιλώτατο τούτο λογικό ζώο», δημηγορεί Γρηγόριος ο Θεολόγος. Και, βεβαίως, η καθοδήγηση τούτη του ανθρώπου, κατά την κοινή αντίληψη των Πατέρων της Εκκλησίας μας, δεν μπορεί να είναι παρά χριστοκεντρική, με στόχο την εν Χριστώ επίτευξη του «καθ᾽ ομοίωσιν Θεού»: «Ομοίωση Θεού, όσο είναι δυνατόν στην ανθρώπινη φύση. Αλλ᾽ η ομοίωση τούτη δεν επιτυγχάνεται χωρίς γνώση, η δε γνώση δεν κατορθώνεται χωρίς διδασκαλία», θεολογεί ο Μέγας Βασίλειος.  Και επισημαίνει στη συνέχεια ο ιερός Χρυσόστομος, κάτι που και στις μέρες μας δυστυχώς συχνά συμβαίνει, σχετικά με την αγωγή των παιδιών: «Το ότι αμελούμε τα ίδια τα παιδιά μας, και φροντίζουμε μεν για τα υλικά τους αποκτήματα, αλλά περιφρονούμε τη φροντίδα των ψυχών τους, τούτο αποτελεί έσχατη παραφροσύνη».

 

Βεβαίως, η διδασκαλία των αγίων τούτων Πατέρων για πρόκριση της κατά Χριστόν αγωγής της ψυχής, δεν σημαίνει ότι υποτιμούν την αξία ή σπουδαιότητα της απόκτησης γνώσεων, αλλά μία ιεράρχηση αξιών: Πρώτα το πνεύμα και η καλλιέργειά του, και μετά το σώμα και οι αναγκαίες γνώσεις για τον πρόσκαιρο τούτο βίο, όπως διασαφηνίζει ο άγιος Χρυσόστομος: «Κι ας μη νομίζει κανείς ότι νομοθετώ να παραμένουν αμαθή τα παιδιά... Δεν εμποδίζω να μορφώνονται, λέγοντας αυτά, αλλ᾽ εμποδίζω να εστιάζεται η προσοχή τους μόνο στα σχολικά μαθήματα». Για τους Τρείς Ιεράρχες η Παιδεία αποτελεί μεγάλη υπόθεση, αφού ο Ιωάννης Χρυσόστομος καταλήγει στο να πεί τον βαρυσήμαντο λόγο: «Η παιδεία μετάληψις αγιότητός εστι»!

 

Κι ακόμη κάτι, που θα τονίσουμε, τελειώνοντας το σύντομο τούτο κείμενό  μας για το μεγάλο θέμα της Παιδείας, είναι το πόσο επιμένουν οι Τρείς Ιεράρχες στον θεμελιώδη ρόλο της ορθής διαπαιδαγώγησης των νέων, τόσο του δασκάλου, όσο και των γονέων, και κυρίως της ζωής και των πράξεών τους, του ζωντανού και φωτεινού τους παραδείγματος. Κι αυτό είναι κάτι, που πρέπει ιδιαίτερα να ληφθεί σήμερα υπόψη, όταν υπάρχει συχνότατα έλλειψη ή αδιαφορία κατήχησης των νέων στην Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση, όταν το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία έχει συρρικνωθεί και συχνά αποστεωθεί, κι όταν όσα οργιάζουν στα τηλεοπτικά μέσα και το διαδίκτυο μπορούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο να καταρρίψουν ό,τι με κόπο προσπαθεί ο παπάς κι ο δάσκαλος να οικοδομήσει σε μιά εύπλαστη, ευάλωτη κι αστήριχτη νεανική ψυχή.

 

Η ευθύνη όλων μας στο θέμα της Παιδείας είναι μεγάλη. Και η γραμμή των Τριών Ιεραρχών προς τούτο είναι σαφής, ταυτόσημη προς την οδό του Ευαγγελίου: Η απαιτούμενη θύραθεν κατάρτιση να συνδυάζεται με την οικοδομή πρώτα του εαυτού μας, των ποιμένων και διδασκάλων, εν Χριστώ, με μία συνεπή δηλ. χριστιανική ζωή. «Πρώτον ποιήσαι, ύστερον διδάξαι». Έτσι θα υπάρχει ελπίδα να καρποφορήσει με τη Χάρη του Θεού η διδασκαλία μας, και η Παιδεία του Γένους των Ρωμηών να επανέλθει στις παλαιές, αληθινές κι ασάλευτες ρίζες της, για να αναδεικνύει ανθρώπους ολοκληρωμένα μορφωμένους εν Χριστώ και νέους πολίτες της ουράνιας Βασιλείας.  

 

ΠΗΓΗ : http://www.immorfou.org.cy/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΒ΄ (ΛΟΥΚ. ΙΕ΄) - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ - ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

 

*Ομιλία στην Αθωνιάδα Σχολή επί τη εορτή των Τριών Ιεραρχών 1992.

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ, "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ", "Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ", ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄, ΕΤ. 1992, ΑΡΙΘΜ. 17, σσ. 10 - 16.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ - ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΕΥΒΟΙΑΣ κ. ΓΑΒΡΙΗΛ

 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΟΡΑΤΟ ΑΣΚΗΤΗ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ

Έλεγε ο παπα - Ανδρέας, μετέπειτα ηγούμενος της μονής Αγίου Παύλου, πως μία ημέρα που ξεκίνησαν ο ίδιος, ο γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ (1896-1993) και ο μοναχός Γεράσιμος Μενάγιας (+1972) για να μαζέψουν σαλιγκάρια, φθάνοντας στην ασκητική περιοχή του Αγίου Βασιλείου, βρέθηκαν αντιμέτωποι μ΄ ένα γυμνό ασκητή. Μετά την πρώτη τους έκπληξη, τον ρώτησαν εάν χρειαζόταν να του φέρουν κάτι. Τότε εκείνος απάντησε ότι δεν χρειάζεται τρόφιμα παρά μόνο λίγο αλάτι, αν θα ήταν δυνατόν. Έδειξε μάλιστα στον π. Ανδρέα και μιά μεγάλη πέτρα, στη βάση της οποίας του συνέστησε να αφήσει το αλάτι. Την επομένη ο π. Ανδρέας εκπλήρωσε την επιθυμία του ασκητή. Από τότε ο ευλαβής αυτός ιερομόναχος πέρασε πολλές φορές από εκείνο το σημείο^. ο άγνωστος όμως ασκητής δεν είχε παραλάβει το αλάτι. Ίσως να ήταν ένας από τους "εν γυμνότητι διαβιούντας" στο Περιβόλι της Υπεραγίας Θεοτόκου.

 

ΠΗΓΗ : ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ, ΑΓΙΑΣΜΕΝΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ, ΕΚΔ. ΙΕΡΑΣ ΚΑΛΥΒΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΚΑΚΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2013, σσ. 273-275.

ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΗ ΓΗ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ "ΑΠΟΛΛΩΝ 13"

 

Είχα ακούσει πολλές φορές από πνευματικά παιδιά του Αγίου την ακόλουθη συγκλονιστική ιστορία. Κάποιος Έλληνας αεροναυπηγός είχε έρθει στον Άγιο, στα Καλλίσια, και του είπε ότι επειγόντως θα ταξίδευε στην Αμερική, διότι λόγω σοβαρής βλάβης στο διαστημόπλοιο "Απόλλων 13 ¹" (1970) αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία για να το επαναφέρουν. Η NASA είχε καλέσει επειγόντως αεροναυπηγούς από όλο τον κόσμο όπως και από την Ελλάδα για να βοηθήσουν στην προσπάθεια επιστροφής του διαστημικού σκάφους.

 

Ο Άγιος του είχε πει περίπου τα εξής : "Περίμενε λίγο...Βλέπω το πρόβλημα. Πρέπει να γίνει αυτό κι αυτό για να το φέρουνε πίσω στη γη. Όταν θα μαζευτείτε εκεί και όλοι θα λέτε τί πρέπει να γίνει, εσύ να μη μιλήσεις. Θα περιμένεις να μιλήσεις τελευταίος και θα τους πεις: "Ας δούμε κι αυτόν τον τρόπο...". Αυτοί δεν θα σε πιστέψουν, αλλά στο τέλος έτσι θα το φέρουνε πίσω και θα σε βραβεύσουνε" ². 

Αυτός ο Έλληνας αεροναυπηγός μίλησε τελικά στη NASA και πράγματι, αφού το διαστημικό σκάφος περιπλανήθηκε για 5 - 6 ημέρες στο διάστημα, κατάφεραν με τον τρόπο που είπε ο Άγιος να το επαναφέρουν στη γη. Μάλιστα ο Έλληνας επιστήμονας βραβεύτηκε για αυτή τη συμβουλή.

 

Δηλαδή ο Άγιος είχε "δει" με ακρίβεια (εντός δευτερολέπτων) πώς έπρεπε να διορθωθεί η βλάβη ενός διαστημοπλοίου που ήταν 300.000 χιλιόμετρα μακρυά από τη γη.

Το θαύμα περιλαμβάνεται στην εξαιρετική έκδοση του τρίτου τόμου του έργου : Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, που εξέδωσε το Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί των Αγίων Θεοδώρων το 2020 (σσ. 61 - 62).

_______________

1. Σχετικά με την αποστολή διαστημική αποστολή "Απόλλων 13" βλέπε εδώ : el.wikipedia.org/wiki/Απόλλων_13

2. https://www.protothema.gr/greece/article/912716/adonis-kodaratos-o-ellinas-tis-nasa-pou-esose-tous-astronautes-tis-apostolis-apollo-13/ (στα σχόλια 2 : Μιχαλης 30/07/2019, 13:47 Υπάρχει βίντεο στο youtube που μιλάει ο μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος και λέει ότι ο Άγιος Πορφύριος του είχε δώσει τη λύση). https://www.youtube.com/watch?v=b0LaVt7mJk4

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

 

π. Γεώργιος Φλορόφσκυ

Ο Γρηγόριος άφησε πολλά αυτοβιογραφικά κείμενα, και οι περιγραφές που μας δίνει για τη ζωή του είναι γεμάτες από λυρισμό και δραματικότητα. Εκ φύσεως έρρεπε προς τη σιωπή και την αποχώρηση, και πάντα ζητούσε την απομόνωση για να μπορέσει να αφιερωθεί στην προσευχή.

 

Όμως εκλήθη από το θέλημα του Θεού και τις επιθυμίες των άλλων προς λόγους, έργα, και ποιμαντική διακονία σε μια περίοδο υπερβολικής συγχύσεως και αναταραχής. Σε όλη του τη ζωή, που ήταν γεμάτη από θλίψεις και επιτεύγματα, υποχρεώνονταν συνεχώς να καταπνίγει τις φυσικές του επιθυμίες και τους φυσικούς του πόθους.

 

Ο Γρηγόριος γεννήθηκε περί το 330 στην Αριανζό, στο υποστατικό του πατέρα του κοντά στη Ναζιανζό, «στη μικρότερη από τις πόλεις» της νοτιοδυτικής Καππαδοκίας. Ο πατέρας του, που στη νεότητά του ανήκε στην αίρεση των Υψισταρίων, ήταν επίσκοπος Ναζιανζού. Η μητέρα τού Γρηγορίου ήταν η κυριαρχούσα μορφή στην οικογένεια. Υπήρξε ο «δάσκαλος της ευσέβειας» για τον άνδρα της και «επέβαλε αυτή τη χρυσή αλυσίδα» στα παιδιά της. Και η κληρονομικότητα και η εκπαίδευσή του ενίσχυσαν τον συναισθηματισμό, την ικανότητα διεγέρσεως αισθημάτων, και την ικανότητα άμεσου εντυπωσιασμού του Γρηγορίου, καθώς και την αποφασιστικότητά του και τη δύναμη της θελήσεώς του. Διατηρούσε πάντα θερμές και στενές σχέσεις με τους συγγενείς του και συχνά τους θυμότανε.

 

Από τα παιδικά του χρόνια ο Γρηγόριος διακρίνονταν από μιά «φλογερή αγάπη για τη μελέτη». «Προσπαθούσα να κάνω τις ανήθικες επιστήμες να υπηρετήσουν τις καλές», έλεγε. Σύμφωνα με τη συνήθεια των χρόνων εκείνων, τα χρόνια σπουδής τού Γρηγορίου ήταν χρόνια περιπλανήσεως.

 

Έλαβε πλήρη μόρφωση στη ρητορική και τη φιλοσοφία στην πατρίδα του Ναζιανζό, στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, στην Αλεξάνδρεια, και τέλος στην Αθήνα. Ανέβαλλε το βάπτισμά του ως ότου έγινε ώριμος άνδρας. Στην Αλεξάνδρεια ο Γρηγόριος είχε πιθανώς δάσκαλο τον Δίδυμο. Στην Αθήνα συνδέθηκε με στενή φιλία με τον Βασίλειο, τον οποίον είχε νωρίτερα συναντήσει στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, και ο οποίος ήταν ακριβώς στα χρόνια του. Ο Γρηγόριος θυμόταν πάντα τα χρόνια εκείνα στην Αθήνα με ευχαρίστηση: «Αθήναι και παίδευσις». Όπως έγραψε αργότερα, ήταν στην Αθήνα που αυτός, όπως ο Σαούλ, «ζήτησε τη γνώση και βρήκε την ευτυχία». Αυτή η ευτυχία ήταν η φιλία του με τον Βασίλειο, που του έδωσε περισσότερη χαρά και περισσότερο πόνο από οποιονδήποτε άλλον. «Γίναμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον. Είμαστε ομόστεγοι, ομοδίαιτοι, αδέλφια· η αγάπη μας για τη μάθηση ήταν ο μοναδικός σκοπός μας. Και η αγάπη του ενός για τον άλλον συνέχεια μεγάλωνε. Τα είχαμε όλα κοινά, και είχαμε μια ψυχή που ήταν σε δυό χωριστά σώματα». Η ενότητά τους ήταν ενότητα εμπιστοσύνης και φιλίας. Οι πειρασμοί των «βλαβερών Αθηνών» δεν τους απέσπασαν Ήξεραν μόνο δυο δρόμους. Εναν που οδηγούσε στην εκκλησία και τους θρησκευτικούς διδασκάλους τους. Και έναν άλλον που οδηγούσε στους διδασκάλους των κοσμικών επιστημών. Θεωρούσαν ως το σπουδαιότερο πράγμα το να είναι και να ονομάζονται Χριστιανοί. «Είχαμε και οι δυο μια μόνη επιδίωξη, την αρετή, και ένα μόνο σκοπό, που ήταν να απαρνηθούμε τον κόσμο όσο θα έπρεπε να ζήσουμε μέσα σ’ αυτόν, και να ζούμε για τη μέλλουσα ζωή». Κατά την περίοδο αυτήν της ασκητικής ζωής σπούδασαν τη φιλοσοφία και τη θρησκεία.

 

Ο Γρηγόριος παρέμεινε πάντα ένας «εραστής της παιδεύσεως». «Είμαι ο πρώτος των εραστών της σοφίας», έλεγε. «Τίποτε δεν προτιμώ περισσότερο από τις σπουδές μου, και δεν θέλω η Σοφία να με ονομάσει φτωχό δάσκαλο». Ονομάζει τη φιλοσοφία ως τον «αγώνα να κερδίσει κανείς ό,τι είναι πιο πολύτιμο από όλα». Σ’ αυτήν περιλάμβανε και την «θύραθεν» παίδευση:

 

«παίρνουμε κάτι χρήσιμο για την ορθοδοξία μας ακόμα και από τις κοσμικές Επιστήμες. ‘Από εκείνο που είναι κατώτερο μαθαίνουμε για κείνο που είναι ανώτερο, και μετατρέπουμε αυτήν την αδυναμία σε δύναμη της διδασκαλίας μας. Ο Γρηγόριος εξακολούθησε να υπερασπίζεται την πολυμάθεια και αργότερα στη ζωή του. «Καθένας που έχει μυαλό θα αναγνωρίζει ότι η “παίδευσις” είναι για μας “το πρώτον των αγαθών”. Και δεν εννοώ μόνον την ευγενέστερη και δική μας (χριστιανική) παίδευση, η οποία περιφρονεί τον εξωραϊσμό και το μακρόσυρτο του λόγου και ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία και τη θεωρία του κάλλους, αλλά και την κοσμική (την «έξωθεν») παίδευση, την οποία πολλοί Χριστιανοί κακώς απεχθάνονται ως ψεύτικη, επικίνδυνη, και απέχουσα από του Θεού. Αλλά δεν θα προτάξουμε τη δημιουργία έναντι του Δημιουργού της. Η παίδευση δεν πρέπει να περιφρονείται, όπως νομίζουν μερικοί. Αντίθετα, θα έπρεπε να αναγνωρίζουμε ότι εκείνοι που έχουν τέτοια γνώμη είναι ανόητοι και αμαθείς. Θέλουν καθένας να είναι σαν κι αυτούς, ώστε μέσα στη γενική αμάθεια να μη φαίνεται η δική τους άγνοια». Αυτά ειπώθηκαν από τον Γρηγόριο στην κηδεία του Βασιλείου. Δεν ήθελε να ξεχάσει ποτέ τα μαθήματα των Αθηνών, και αργότερα κατήγγειλε τον Ιουλιανό τον Αποστάτη γιατί απαγόρευε στους Χριστιανούς να διδάσκουν ρητορική και κοσμικές Επιστήμες.

 

Αρχαία Αθήνα

 

Στην Αθήνα ο Γρηγόριος είχε διδασκάλους τον Ιμέριον και τον Προαιρέσιον, ο οποίος ήταν πιθανώς Χριστιανός. Πιθανότατα δεν υπήρξε μαθητής του Λιβανίου. Σπούδασε αρχαία φιλολογία, ρητορική, ιστορία, και ιδιαίτερα φιλοσοφία. Το 358 ή 359 επέστρεψε στην πατρίδα του. Ο Βασίλειος είχε ήδη φύγει από την Αθήνα, και η πόλη είχε αδειάσει και είχε περιπέσει σε κατάπτωση. Ο Γρηγόριος βαφτίστηκε, και αποφάσισε να απαρνηθεί τη σταδιοδρομία του ρήτορος. Τον προσήλκυσε το ιδεώδες της σιωπής και ονειρευόταν την καταφυγή του στα βουνα ή την έρημο. Ήθελε να «έλθει σε στενή κοινωνία με τον Θεό και να φωτιστεί πλήρως από τις ακτίνες του Πνεύματος, χωρίς τίποτε το γήινο να σκιάζει ή να εμποδίζει το Θείο φως, και να προσεγγίσει την Πηγή της εξαίσιας λάμψεως και να σταματήσει όλες τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες. Με αυτόν τον τρόπο οι φαντασιώσεις μας αντικαθίστανται από την αλήθεια». Oι μορφές του Ηλία και του Ιωάννη του Βαπτιστή προκαλούσαν τον θαυμασμό του. Αλλά ταυτόχρονα νικήθηκε από «την αγάπη του για τα Θεία βιβλία και το φως του Πνεύματος, που αποκτάται με τη μελέτη του λόγου του Θεού. Τέτοιες μελέτες είναι αδύνατες στη σιωπή της ερήμου». Εκτός, όμως, από αυτό, εκείνο που κράτησε τον Γρηγόριο μέσα στον κόσμο ήταν ότι αγαπούσε τους γονείς του και θεωρούσε καθήκον του να τους βοηθήσει. «Αυτή η αγάπη ήταν βαρύ φορτίο που με κρατούσε στη γη».

 

Ο Γρηγόριος εξακολουθούσε να ζει μια αυστηρή ασκητική ζωή ακόμα και μέσα στις κοσμικές διασπάσεις του πατρικού του σπιτιού. Προσπαθούσε να συνδυάσει μια ζωή αδέσμευτης (καθαρής) θεωρίας με μια ζωή προσφοράς στην κοινωνία, και περνούσε τον καιρό του με νηστεία, μελέτη του Λόγου του Θεού, προσευχή, μετάνοια, και αγρυπνία. Όλο και πιο πολύ τον τραβούσε η έρημος του Πόντου, όπου ο Βασίλειος ζούσε μια αυστηρή ασκητική ζωή. Καθώς πλησίαζε τον Θεό, ο Βασίλειος του φαίνονταν να «καλύπτεται με σύννεφα, όπως οι σοφοί άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης». Ο Βασίλειος κάλεσε τον Γρηγόριο να συμμεριστεί τους σιωπηλούς αγώνες του, αλλά ο Γρηγόριος δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει αμέσως την επιθυμία του. Ακόμα και ύστερα η αναχώρησή του ήταν μόνο προσωρινή. Αργότερα αναλογίζονταν με χαρά και ανέμελη διάθεση το χρόνο που πέρασε στον Πόντο, μια χρονική περίοδο στερήσεων, αγρυπνίας, ψαλμωδίας, και μελέτης. Οι δυο φίλοι διάβασαν την Αγία Γραφή και τα έργα τού Ωριγένη καθώς τα χρόνια της μαθήσεώς τους συνεχίζονταν.

 

Οι σπουδές του Γρηγορίου τέλειωσαν όταν γύρισε από τον Πόντο. Ο πατέρας του, ο Γρηγόριος ο Πρεσβύτερος, μόλις και με δυσκολία κατάφερνε να ασκεί τα καθήκοντά του ως επίσκοπος. Δεν είχε ούτε τα πνευματικά εφόδια ούτε τη δύναμη θελήσεως που χρειάζονταν για να αντιμετωπίσει τις λογομαχίες και αντιθέσεις που οργίαζαν ολόγυρά του. Χρειάζονταν κάποιον να τον βοηθήσει, και διάλεξε το γυιό του. Αυτό ήταν μια «τρομερή καταιγίδα» για τον νεώτερο Γρηγόριο. Ο Γρηγόριος ο Πρεσβύτερος είχε εξουσία επάνω του και ως πατέρας του και ως επίσκοπός του. Και τώρα έδεσε το γυό του μαζί του με ακόμα πιο γερά πνευματικά δεσμά. Ο Γρηγόριος χειροτονήθηκε βίαια και «παρά την θέλησή του» από τον πατέρα του. «Πικράθηκα τόσο πολύ από αυτή τη βίαιη ενέργεια», έγραψε ο Γρηγάριος, «ώστε ξέχασα τα πάντα: φίλους, γονείς, την πατρίδα μου και τους συμπατριώτες μου. Σαν βόδι που το τσίμησε αλογόμυγα, γύρισα στον Πόντο, ελπίζοντας να βρω θεραπεία της λύπης μου στον αφοσιωμένο φίλο μου». Τα αισθήματα πικρίας που είχε καταπραύνθηκαν με τον χρόνο.

 

Η χειροτονία του Γρηγορίου έγινε τα Χριστούγεννα του 361, αλλά γύρισε στη Ναζιανζό μόνο κατά το Πάσχα του 362. Ανέλαβε τα καθήκοντά του ως πρεσβύτερος διαβάζοντας το περίφημο κήρυγμά του που αρχίζει με τις λέξεις: «Αυτή είναι η ημέρα της αναστάσεως… Ας φωτιστούμε από αυτήν την εορτή». Σ΄ αυτό το κήρυγμα περιέγραψε το υψηλό ιδανικό που είχε για την ιερωσύνη. Ο Γρηγόριος είχε την αίσθηση ότι οι σύγχρονοί του ιεράρχες απείχαν πολύ από αυτό το ιδεώδες, αφού οι περισσότεροί τους έβλεπαν τή θέση τους ως «μέσον συντηρήσεως. Φαίνονταν ότι αναμένονταν λιγότερα από τους ποιμένες των ψυχών παρά από τους ποιμένες ζώων. Ήταν αυτή η συνείδηση των υψηλών απαιτήσεων από τους κληρικούς, που έκανε τον Γρηγόριο να επιχειρήσει να αποφύγει τα καθήκοντα που θεωρούσε ότι ήταν ανάξιος και ανίκανος να εκπληρώσει.

 

Ο Γρηγόριος παρέμεινε στη Ναζιανζό ως βοηθός του πατέρα του σχεδόν δέκα χρόνια, ελπίζοντας ότι θα τα κατάφερνε να αποφύγει να κληθεί να γίνει επίσκοπος. Οι ελπίδες του διαψεύστηκαν. Το 372, για μια ακόμα φορά χωρίς τη θέλησή του, ο Γρηγόριος εκλέχθηκε επίσκοπος Σασίμων, «ενός μέρους χωρίς νερό ή βλάστηση, χωρίς καμιά ευκολία, ενός πληκτικού και στενόχωρου μικρού χωριού. Υπάρχει σκόνη παντού, θόρυβοι αρμάτων, θρήνοι, στεναγμοί, πράκτορες, όργανα βασανισμού, και αλυσίδες. Οι κάτοικοι είναι περαστικοί ξένοι και πλάνητες».

 

Η πικρία που ο Γρηγόριος δοκίμασε με τη νέα αυτή τυραννική ενέργεια, που ήταν αντίθετη με την επιθυμία του να ζήσει σε απομόνωση, μεγάλωσε από το γεγονός ότι αυτή επικυρώθηκε από τον στενότερο φίλο του, τον Βασίλειο. Ο Γρηγόριος αγανάκτησε γιατί ο Βασίλειος δεν έδειξε καμιά κατανόηση για τη λαχτάρα που είχε να ζήσει με σιωπή και ειρήνη, και γιατί τον υποχρέωσε να εμπλακεί στον αγώνα του να διατηρήσει υπό τον έλεγχό του την περιοχή της επισκοπικής δικαιοδοσίας του. Ο Βασίλειος είχε συστήσει την επισκοπή Σασίμων για να ισχυροποίησει τη θέση του έναντι του Ανθίμου Τυανέων. «Με κατηγορείς για νωθρότητα και αδράνεια», έγραφε ο Γρηγόριος ενοχλημένος στον Βασίλειο, «γιατί δεν κατέλαβα τη θέση των Σασίμων, γιατί δεν δρω ως επίσκοπος, και γιατί δεν οπλίζομαι να πολεμήσω στο πλευρό σου κατά τον τρόπον που τα σκυλιά, όταν τους ρίξουν ένα κόκκαλο, μάχονται μεταξύ τους». Ο Γρηγόριος δέχτηκε την εκλογή του με λύπη και χωρίς να το θέλει. Υποχώρησα στη βία, όχι στις πεποιθήσεις μου». «Για μια ακόμη φορά καθαγιάστηκα και το Πνεύμα εκχύθηκε επάνω μου, και κλαίω πάλι και θρηνώ».

 

Η χαρά του Γρηγορίου γι’ αυτήν τη φιλία ποτέ δεν αποκαταστάθηκε. Πολύ αργότερα στην κηδεία του Πατέρα του παραπονιόταν, παρόντος του Βασιλείου, ότι «κάνοντάς με ιερέα με παραδώσατε στην ταραχώδη και επίβουλο αγορά των ψυχών, για να υποστώ τις δυστυχίες της ζωής». Επέπληξε τον Βασίλειο εντονότερα, λέγοντας: «Αυτό είναι το αποτέλεσμα των Αθηνών, η κοινή μελέτη μας, η ζωή μας κάτω από την ίδια στέγη, η συντροφιά μας στο ίδιο τραπέζι, η ομοψυχία των δυο μας, τα θαυμάσια της Ελλάδος, και οι κοινοί όρκοι μας να αρνηθούμε τον κόσμο. Όλα καταστράφηκαν! Όλα γκρεμίστηκαν! Ας χαθεί από τον κόσμο ο νόμος της φιλίας, αφού τόσο λίγο σέβεται τη φιλία». Ο Γρηγόριος τελικά πήγε στα Σάσιμα. αλλά. όπως παραδέχεται ο ίδιος, «δεν επισκέφτηκα την εκκλησία που μου δόθηκε, δεν λειτούργησα εκεί, δεν προσευχήθηκα με τον λαό, και δεν χειροτόνησα ούτε έναν κληρικό».

 

Ο Γρηγόριος επέστρεψε στη γενέτειρά του ύστερα από παράκληση του πατέρα του για να τον βοηθήσει στα επισκοπικά του καθήκοντα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ο Γρηγόριος ανέλαβε προσωρινά τη διαποίμανση της ορφανεμένης εκκλησίας. Όταν τελικά μπόρεσε να ξεφύγει από το ποιμαντικό έργο του, «πήγε σαν ένας φυγάς» στη Σελεύκεια της Ισαυρίας. Έμεινε στο ναό της Αγίας Θέκλας και αφιερώθηκε στην προσευχή και την πνευματική ενατένιση. Αλλά για μία ακόμα φορά η αναχώρησή του ήταν μόνο προσωρινή. Στη Σελεύκεια έμαθε τα νέα για το θάνατο του Βασιλείου, και αυτό το ειρηντκό διάλειμμα τέλειωσε όταν κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη για να μετάσχει στον αγώνα κατά των Αρειανών.

 

Όταν ο Γρηγόριος πήγε στην Κωνσταντινούπολη ως υπερασπιστής του Λόγου, ήταν για μια ακόμη φορά «χωρίς τη θέλησή του, αλλά με την πίεση των άλλων». Το έργο του στην Κωνσταντινούπολη ήταν δύσκολο. «Η Εκκλησία είναι χωρίς ποιμένες, το καλό χάθηκε και το κακό είναι παντού. Είναι ανάγκη να πλέω τη νύχτα και δεν υπάρχουν φωτιές που να δείχνουν το δρόμο. Ο Χριστός κοιμάται. Η επισκοπική έδρα της Κωνσταντινουπόλεως βρίσκονταν για αρκετό καιρό στα χέρια των Αρειανών. Ο Γρηγόριος έγραψε ότι εκείνο που βρήκε εκεί «δεν ήταν ένα ποίμνιο, αλλά μόνο μικρά ίχνη και μικρά τμήματα ενός ποιμνίου, χωρίς τάξη και επίβλεψη».

 

Ο Γρηγόριος άρχισε το έργο του σ΄ ένα ιδιωτικό σπίτι, το οποίο αργότερα έκανε Εκκλησία και του έδωσε το όνομα “Ανάστασις» για να συμβολίζει την «Ανάσταση της ορθοδοξίας». Εδώ εξεφώνησε τους περίφημους «Πέντε θεολογικούς Λόγους» του. Ο αγώνας του με τους Αρειανούς ήταν συχνά βίαιος. Του επετέθηκαν κακούργοι να τον σκοτώσουν, η εκκλησία του υπέστη επιθέσεις από τους όχλους, πετροβολήθηκε ο ίδιος, και οι αντίπαλοί του τον κατηγόρησαν ότι προκαλεί φιλονικείες και διαταράσσει την ειρήνη. Το κήρυγμά του, όμως. δεν έμεινε χωρίς αποτέλεσμα. «Στην αρχή η πόλη επαναστάτησε», έγραφε. «Ξεσηκώθηκαν εναντίον μου και ισχυρίζονταν ότι κήρυττα πολλούς θεούς και όχι έναν Θεό, γιατί δεν γνώριζαν την ορθόδοξη διδασκαλία κατά την οποία η Μονάδα θεωρείται ως τρία, και η Τριάδα ως ένα». Ο Γρηγόριος νίκησε με τη δύναμη της ρητορικής του, και προς τα τέλη του 380 ο νέος αυτοκράτορας Θεοδόσιος μπήκε στην πόλη και απέδωσε όλες τις εκκλησίες στους ορθοδόξους.

 

Ο Γρηγόριος αναγκάστηκε να αγωνιστεί όχι μόνο κατά των Αρειανών, αλλά και κατά των υπερασπιστών του Απολλιναρίου. Αντιμετώπισε επίσης την αντίθεση ορθοδόξων ιεραρχών. Ιδιαίτερα του Πέτρου Αλεξανδρείας και των επισκόπων της Αιγύπτου. Αυτοί στην αρχή τον δέχτηκαν, αλλά υστέρα χειροτόνησαν παράνομα τον Μάξιμο τον Κυνικό ως επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Αργότερα ο Γρηγόριος θυμόταν με πικρία την «Αιγυπτιακήν πληγήν» και την διπλοπροσωπία του Πέτρου. Ο Μάξιμος απομακρύνθηκε αλλά βρήκε για λίγο καταφύγιο στη Ρώμη από τον Πάπα Δάμασον. που είχε ελάχιστη γνώση για τα πράγματα της Ανατολής. Υπακούοντας σε απαίτηση του λαού, ο Γρηγόριος ανέλαβε προσωρινά τη διεύθυνση της διοικήσεως της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως ως ότου συγκληθεί μια Εκκλησιαστική σύνοδος. Θέλησε να αποτραβηχθεί, αλλά ο λαός τον έφερε πίσω: «Θα πάρεις μαζί σου την Αγία Τριάδα», του είπαν.

 

Στη Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο, που άρχισε τον Μάϊο του 381 υπό την προεδρία του Μελετίου Αντιοχείας, ο Γρηγόριος εξελέγη επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Και χάρηκε και λυπήθηκε για την τοποθέτησή του στην επισκοπική έδρα της Κωνσταντινουπόλεως, «η οποία δεν ήταν τελείως νόμιμη». Ο Μελέτιος πέθανε ενώ ακόμα η Σύνοδος συνέχιζε τις εργασίες της. Και ο Γρηγόριος τον αντικατέστησε ως πρόεδρος. Ο Γρηγόριος διαφώνησε με την πλειονότητα των Ιεραρχών πάνω στο θέμα του λεγόμενου «Αντιοχειανού Σχίσματος», και πήρε το μέρος του Παυλίνου. Η δυσαρέσκεια, που από καιρό αναπτύσσονταν εναντίον του, ξαφνικά ξέσπασε. Μερικοί κληρικοί ήταν δυσαρεστημένοι με την ηπιότητά του, επειδή δεν είχε ζητήσει τη βοήθεια των πολιτικών Αρχών κατά των Αρειανών. Ο Γρηγόριος καθοδηγείτο πάντοτε από την αρχή ότι «το μυστήριο της σωτηρίας είναι για κείνους που το επιθυμούν, και όχι για κείνους που πιέζονται να το δεχτούν». Άλλοι ιεράρχες ενοχλήθηκαν από την έλλειψη ευελιξίας στις δογματικές πεποιθήσεις του, και ιδιαίτερα από την αδιάλλακτη ομολογία του για την θεότητα του Αγίου Πνεύματος. Άλλοι ακόμα θεωρούσαν ότι η διαγωγή του ήταν ανάρμοστη στην αξιοπρέπεια του βαθμού του. «Δεν ήξερα», έλεγε ο Γρηγόριος ειρωνικά, «ότι θα έπρεπε να ιππεύω ευγενή άλογα, ή να κάνω λαμπρή εμφάνιση καθισμένος πάνω σε άμαξα, ή ότι αυτοί που με συναντούν θα όφειλαν να μου φέρονται με δουλοπρέπεια, ή ότι όλοι θα έπρεπε να παραμερίζουν για μένα σαν να ήμουνα άγριο θηρίο». Ετέθη επίσης στη Σύνοδο το θέμα της νομιμότητος της μεταθέσεως του Γρηγορίου από τα Σάσιμα στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν ολοφάνερο ότι αυτό ήταν μια πρόφαση για ραδιουργία εναντίον του. Με πολλή θλίψη και απογοήτευση ο Γρηγόριος αποφάσισε να παραιτηθεί από τη θέση του και να εγκαταλείψει τη Σύνοδο. Ήταν πικραμένος γιατί άφηνε τον «τόπον της νίκης μας» και το ποίμνιό του, που το κέρδισε στην αλήθεια με τα έργα του και τους λόγους του. Αυτή η πικρία δεν τον άφησε ποτέ.

 

Εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη ο Γρηγόριος έγραψε στον Βοσπόριο, επίσκοπο Καισαρείας, «θα αποσυρθώ στο Θεό, που είναι ο μόνος καθαρός και χωρίς δολιότητα. Θα αποσυρθώ στον εαυτό μου. Η παροιμία λέγει ότι μόνον οι ανόητοι σκοντάφτουν δυο φορές στην ίδια πέτρα». Επέστρεψε στην πατρίδα εξαντλημένος σωματικά και ψυχικά και γεμάτος με πικρές αναμνήσεις. «Δυο φορές έπεσα στις παγίδες σας και δυο φορές εξαπατήθηκα».

 

Ο Γρηγόριος αναζήτησε ανάπαυση και απομόνωση, αλλά ακόμα μια φορά αναγκάστηκε να αναλάβει τη διαποίμανση της χειρεύουσας εκκλησίας της Ναζιανζού, «πιεζόμενος από τις περιστάσεις και φοβούμενος την επίθεση των εχθρών». Έπρεπε να πολεμήσει κατά των Απολλιναριστών οι οποίοι είχαν παράνομα ιδρύσει επισκοπή δική τους στη Ναζιανζό, και έτσι άρχισαν πάλι τις ραδιουργίες και τις διαμάχες.

 

Απεγνωσμένα ο Γρηγόριος ζήτησε από τον Θεόδωρο, μητροπολίτη Τυάνων, να τον αντικαταστήσει με έναν νέον επίσκοπο, και να πάρει από πάνω του αυτό το φορτίο που ήταν ανώτερο από τις δυνάμεις του. Αρνήθηκε να μετάσχει σε οποιαδήποτε πια σύνοδο. «Πρόθεσή μου είναι να αποφύγω όλες τις συνόδους Επίσκοπων, γιατί δεν έχω μέχρι τώρα δει ένα παραγωγικό αποτέλεσμα καμιάς συνόδου, ή καμιά σύνοδο που να μην έχει αυξήσει τα κακά αντί να τα μειώσει». Έγραφε στον Θεόδωρο, «χαιρετώ τις συνόδους και τις συνελεύσεις, αλλά μόνο εξ αποστάσεως γιατί έχω δοκιμάσει πολύ κακό απ΄ αυτές».

 

Ο Γρηγόριος δεν απέκτησε αμέσως την ελευθερία του. Χάρηκε πάρα πολύ όταν ο εξάδελφός του Ευλάλιος εκλέχτηκε τελικά επίσκοπος Ναζιανζού, και αποσύρθηκε από τον κόσμο για να αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του στη συγγραφή. Ταξίδεψε στα μοναστήρια της ερήμου στη Λαμίδα και σ’ άλλα μέρη. Εξασθένησε και πολλές φορές ζήτησε ανακούφιση σε λουτροθεραπείες. Τα λυρικά έπη που έγραψε στά γεράματά του είναι γεμάτα θλίψη. Ο Γρηγόριος πέθανε το 389 ή το 390.

————————————————————-

Πηγή: π. Γεώργιος Φλορόφσκυ, “Οι Ανατολικοί Πατέρες του 4ου αιώνα”, μετάφρ. Παναγιώτου Πάλλη, εκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη.http://www.immorfou.org.cy/newsvarious-articles/1985-tim25120.html

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΟΙ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

-Από την Δύση δεν περιμένομε τίποτε καλό. Ο ήλιος συνέχεια τόσα χρόνια πάει στην Δύση και ακόμα δεν φωτίστηκε, αλλά σκοτεινιάζει ¹.

-Τα πάντα διοικούνται από τον Θεό Λόγο, δεν τα διοικούν οι Αμερικάνοι ούτε οι Εβραίοι.......... Αυτοί επικρατούν μία φορά, διότι το επιτρέπει ο Θεός για να παιδεύει τους δικούς Του........  

[....] Τα νοήματα όλων αυτών συλλαμβάνει ο διεθνής σιωνισμός, ο διεθνές χρηματιστήριο που ονομάζεται Αμερική. Αμερική δεν υπάρχει. Οι σιωνιστές είναι η Αμερική. Αυτοί λοιπόν αφού λάβουν τα μηνύματα τα σατανικά, τα προωθούν στο Βατικανό, αυτό τα μετατρέπει σε σχέδια και στη συνέχεια καλεί το Ισλάμ να τα εφαρμόσει. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν σήμερα τα σατανικά σχέδια. Αυτοί κατόρθωσαν κι αιχμαλώτισαν τους ηγέτες μας ².

 

-..........Λίγα είναι τα ψωμιά της ΕΟΚ........Οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι είναι ένας λαός που συνεργάζονται...... σου λέει, τί γίνεται εδώ;....... ξανασηκώνει κεφάλι ο Χίτλερ;....... και θα την διαλύσουν ³.

 

- Στην Αμερική πήγαν άνθρωποι από διάφορα μέρη. Κουβάλησε ο καθένας το κουρέλι του και έτσι έγινε εκεί μία κουρελού. Η Αμερική μοιάζει μ΄ έναν αργαλειό, που αφομοιώνει όλα τα κουρέλια, ενώ στην ΕΟΚ υπάρχουν αντιτιθέμενα και διαπλεκόμενα συμφέροντα ⁴. 

 

"Θάρθει καιρός που ο αράπης θα γίνει αφέντης και ο αφέντης, σαν τον αράπη" ⁵.

 

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΪΔΗΣ

- Η Αμερική θα πάψει να είναι Υπερδύναμη. Πρώτα θα γίνει κάτι που θα γονατίσει την Αμερική. Θα πάψει να είναι υπερδύναμη. Υπερδύναμη θα είναι η Ρωσία και μετά θα συμβούν τα γεγονότα. Θα προηγηθεί μεγάλο κακό στην Αμερική ⁶. 

- Ἡ Ἀμερικὴ θὰ πάθει μεγάλη γεωλογικὴ-βιολογικὴ καταστροφὴ γιὰ τὶς καταστροφὲς ποὺ ἔχουν προξενήσει καὶ τὸν ἄδικο θάνατο τόσων ἀθώων ἀνθρώπων». Αὐτὸ ἀνέφερε ὁ π. Ἰωάννης Καλαϊδῆς λίγο πρὶν τὴν κοίμησή του τὸ 2009 ἀναφερόμενος σὲ μία ὁμήγυρη γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Κωνσταντινούπολης στοὺς Ἕλληνες ⁸!

 

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

-Ο Αμερικάνος θέλει να στριμώξει το Ρώσο αλλά τελικά θα την πληρώσει ακριβά. Η Αμερική θα γίνει μερική.................. Οι Έλληνες αν δεν μετανοήσουν θα πληρώσουν βαρύ τίμημα ⁷.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

ΠΡΟΡΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΗΣ κ. ΜΑΡΙΑΣ

-Την Αμερική θα τη σαρώσουν θεομηνίες γιατί ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να την αγγίξει.

-Πλανητάρχης μετά τον πόλεμο θα γίνει η Κίνα και η Αμερική θα διαλυθεί ⁹.

_________________

1. Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ-ΔΙΔΑΧΕΣ), ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018, σ. 220.

2. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΣ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, σσ. 99, 104, . ΗΣΑΪΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ, ΑΘΗΝΑ 2016, σ. 88, ΗΣΑΪΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΑΘΗΝΑ 2015, σ.55.

3. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΡΑΚΟΒΑΛΗΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2018, σ. 160.

4. ΗΣΑΪΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΣΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ, ΑΘΗΝΑ 2016, σ. 92., ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΡΗΤΙΚΟΥ, ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΥΣΕ, 2015, σσ. 253-254.

5. ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, ΑΘΗΝΑ, σ. 250.

6. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΦΗ ΕΠΙΜ., Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΥΡΑΣ (ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ) ΣΙΝΤΙΚΗΣ, ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΙΔΗΣ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ), ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 2011, σσ. 141-142.

7. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Α. ΜΑΚΡΗΣ, ΓΕΡΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ, ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ - ΔΙΔΑΧΕΣ, ΤΟΜ. Β΄, ΕΚΔ. ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2019, σ. 9.

8.  ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Α. ΜΑΚΡΗΣ : Τὴν τύχη τῆς Βαβυλώνας θὰ ἔχει ἡ Ἀμερικὴ, https://orthodoxia.gr/2020/02/21/tin-tychi-tis-vavylonas-tha-echei-i-ameriki/

9. Οι προρρήσεις της ευλαβούς αυτής γυναίκας, κατεγράφησαν από τον ανεψιό της τον Μάρτιο του 1973. Περισσότερα εδώ : https://tribonio.blogspot.com/2018/09/blog-post_32.html

 

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΑ΄ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

 

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΣΚΑΡΚΑΛΑΣ (1917 - 2005) - Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

 

Είχα την ιδιαίτερη ευλογία να τον συναντήσω, να λάβω τις πολύτιμες συμβουλές του και να αναπαυθώ επ΄ ολίγον στο πετραχήλι του. Την ευχή του να έχουμε.

 

Ἀπό τά πολλά θαυμαστά σημεῖα πού ἐτέλεσε ὁ γέροντας μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀναφέρουμε ὀλίγα ἀντιπροσωπευτικά: Ἄγνωστη στόν γέροντα κυρία τόν εἶδε σέ ὄνειρο, κατά τό ὁποῖ ο τῆς εἶπε: «ἄντε Κ. σέ περιμένω». Ἐν τῷ μεταξύ εὑρέθη ἔγκυος χωρίς νά τό ἐπιθυμῇ. Εἶχε πόλεμο καί ἀπό τόν σύζυγό της καί ἀπό τά παιδιά της. Βρισκόταν σέ πολύ δύσκολη θέσι, ἐπειδή δέν γνώριζε τί νά κάνῃ. Συμβουλεύθηκε μία γειτόνισσα, πού εἶχε τόν γέροντα πνευματικό. Ἔτσι βρέθηκε ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του. Ὁ γέροντας, προτοῦ προλάβῃ αὐτή νά τοῦ ἀναφέρῃ τίποτα, τῆς εἶπε: «Ἄν σκέφτεσαι νά κάνῃς ἔκτρωσι, νά μή μπῇς στό σπίτι μου». Τότε ξέσπασε σέ κλάματα, καθώς διεπίστωσε ὅτι αὐτός ἦταν ὁ παππούλης πού πρό ὀλίγου καιροῦ εἶχε ὁρα ματισθῆ. Ὁ γέροντας τήν συμβούλευσε, τήν παρηγόρησε καί τήν ἐνίσχυσε στόν ἀγώνα της. Ἀπόκτησε ἕνα χαριτωμένο ἀγόρι, πού τελικά ὅλοι τό ἀγάπησαν πολύ.

 

Ἡ κ. Ἀ. ἀναφέρει: Τήν πρώτη φορά πού πῆγα νά ἐξομολογηθῶ στόν γέροντα, χωρίς νά μέ γνωρίζῃ καί χωρίς οὔτε ἐγώ νά τόν γνωρίζω, ἄρχισε νά μοῦ λέγῃ: «Θυμᾶσαι, παιδί μου, ὅταν κάναμε αὐτό; θυμᾶσαι τό ἄλλο;» Καί κατ᾿ αὐτόν τόν τρόπο μοῦ ἀνέφερε ὅλες τίς ἁμαρτίες πού εἶχα κάνει ἀπό τήν μικρή μου ἡλικί α. Ἐγώ ἔλεγα: «Ναί γέρον τα» καί ἔκλαιγα. Ἦταν σάν νά εἴχαμε ζήσει ὅλη τήν ζωή μαζί. Ἤξερε τά πάντα γιά μένα. Μετά μοῦ λέγει: «Ξέρεις νά διαβάζῃς;» Τοῦ ἀπαντῶ: «Ναί γέροντα». «Πάνω στό τραπέζι εἶναι ἕνα βιβλίο. Πάρ᾿ το. Ἄνοιξε στήν τάδε σελίδα καί διάβασε. Αὐτός θά εἶναι ὁ κανόνας σου γιά τρία χρόνια».

 

Μᾶς ἔλεγε νά μαγειρεύουμε ἀπό τό Σάββατο γιά τήν Κυριακή. Ἐγώ ὅμως δέν ἔκανα ὑπακοή. Μία Κυριακή μετά τήν Λειτουργία, ἐνῶ ὁ γέροντας μᾶς μιλοῦσε, ἐγώ σκεφτόμουν τί φαγητό θά μαγειρέψω. Τότε ὁ γέροντας ἀπευθυνόμενος πρός ἐμέ να μοῦ λέγει: «Τί πράσσα καί σπανάκια σκέφτεσαι; Δέν σοῦ εἶπα νά μαγειρεύῃς ἀπό τό Σάββατο;».

 

Ὁ κ. Γ. Γ. προσθέτει: Ὁ Ἀ. ἀναχωροῦσε ἀπό τήν ζωή. Ὅμως ἡ προσευχή τοῦ γέροντα δέν τόν ἄφησε νά φύγῃ. Ἀκόμη ἀντηχεῖ στ᾿ αὐτιά μου ἡ προσευχή του: « Ἀνάστησον τόν δοῦλον σου Ἀ., Κύριε, διότι ἔχει ὑποχρεώσεις καί μικρά παιδιά».

 

Στίς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1997 ὁ γέροντας ταξίδευε μέ τά ἐγγόνια του στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ θάλασσα εἶχε μεγάλη τρικυμία. Σηκώνεται τότε ὁ γέροντας καί λέγει: «Σιώπα, πεφίμωσο» καί ἀμέσως ἔγινε γαλήνη μεγάλη. Ὅσοι ἦσαν στό πλοῖο φώναζαν: «Μπράβο, γέροντα». Τό πλοῖο λεγόταν «Ἄξιον ἐστί». Μεγάλη εὐλογία γιά τήν Κοζάνη ὁ γέροντας.

 

Ἡ κ. Π. Μ.: Πολλές φορές ὅταν ἀρρώσταιναν τά παιδιά μας τοῦ τηλεφωνοῦσα. Τοῦ ἔλεγα: «Γέροντα, ὁ μικρός μου ἔχει πυρετό δύο μέρες καί δέν κατεβαίνει μέ τά φάρμακα». Μοῦ ἔλεγε: «Βράσε λίγο χαμομήλι καί δῶσ᾿ του». Σέ λίγη ὥρα τό παιδί γινόταν καλά. Βέβαια δέν ἦταν τό χαμομῆλι πού τό γιάτρευε, ἀλλά ἡ εὐχή τοῦ γέροντα.

 

ΠΗΓΗ : "Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ", ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄, ΕΤ. 2006, ΑΡΙΘΜ. 31, σσ. 113 - 115.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΑΡΙΖΟΝΙΤΗ (2007) - ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ : "ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΛΟΟΥΝ"

 

Μας την μεταφέρει ο π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος, στο κήρυγμά του στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας της Αμφιάλης (17/1/2021). 

ΠΗΓΗ : https://www.youtube.com/channel/UCEHkYC2ufRG0TNo6JC5JSJw

              https://apagoreuetai-group.blogspot.com/2021/01/blog-post_418.html

Πατήρ Ἡρωδίων ὁ Ρουμάνος (+ 12 Δεκεμβρίου 1990)

Κάποτε πήγα με μέ ἕνα ἀδελφό, – τόν πατέρα Νικόλαο, τόν ὑποτακτικό τοῦ πατρός Ἀρσενίου τοῦ ὀδοντιάτρο –, νά δοῦμε τόν πατέρα Ἡρωδίωνα, πού ἦταν ἔγκλειστος 40 χρόνια. Ὁ π. Νικόλαος τοῦ πήγαινε τρόφιμα στά τελευ ταῖα του. Μάλιστα, ὅταν ἀνακαλύφθηκε -παρουσιάστηκε τελευταῖα ὁ π. Ἡρωδίων, ὁ π. Παΐσιος ὅλους τούς προσκυνητάς  τούς ἔστελνε ἐκεῖ: «Ἐγώ», τούς ἔλεγε, «δέν εἶμαι τίποτε, δέν ἔχω ἀρετή. Πηγαίνετε νά πάρετε ἀπό κεῖ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Ἡρωδίωνος, γιατί αὐτός ἔκανε μεγάλη ἄσκη ση· ἔμεινε 40 χρόνια ἔγκλειστος μέσα σ᾿ ἕνα κελλά κι». Ὅταν πήγαμε, ἄνοιξε μιά μισόπορ τα πού ἤτανε κλεισμένη. Ἤτανε σκεπασμένος μέ μιά κουρελιασμένη κουβέρ τα. Ἐπειδή ἤτανε καμπούρης, λέω στόν π. Νικόλαο: «Δίνε του ἕνα -ἕνα τά τρόφιμα, καί μάλιστα σήκωνέ τα λίγο ψηλά, ὥστε, καθώς θά τά παίρνῃ, νά μπορέσω ἐγώ νά τόν φωτογραφήσω». Σήκωνε λίγο τό κεφαλάκι του γιά νά τά βλέπῃ, καί ἔτσι τοῦ ἔβγαλα μερικές φωτογραφίες. Μετά ἀπό λίγο καιρό – κανέναν χρόνο – κοιμήθηκε.

 

Λέγεται γι᾿ αὐτόν – μάλιστα ἔχει γράψει καί ὁ π. Νικόλαος ὁ Μεσογαίας – ὅτι 40 χρόνι α εἶχε κλεισθῆ μέσα στό κελλί. Λένε ὅτι, ὅταν λειτουργοῦσε, τόν ξελειτουργοῦσαν Ἄγγελοι. Ἔτσι λένε οἱ πατέρες οἱ πέριξ. Μόνο ἕνα παραθυράκι εἶχε, πού τοῦ ἀφήνανε οἱ πατέρες καί οἱ προσκυνηταί κάποια τρόφιμα. Δέν ἄνοιγε οὔτε πόρτες οὔτε παράθυρα. Ἤτανε ἔγκλειστος 40 χρόνια. Φοβερή ἄσκηση.

 

ΠΗΓΗ : "Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ", ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄, ΕΤ. 2007, ΑΡΙΘΜ. 32, σσ. 108-109.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

 

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΡΚΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΦΕΣΟΥ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΥ

ΠΗΓΗ : "ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ" ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, ΕΤΟΣ Β΄, Αρ. 21, ΜΑΪΟΣ 1938, σσ. 319-321.