ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΚΩΔΙΚΑ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Η μέντοι διάπλασις της μορφής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ως εξ αρχαίων παρειλήφαμεν τοιάδε τις ως εν τύπω περιλαβείν ην : ωραίος μεν ην την όψιν σφόδραν, τήν γε μήν ηλικίαν, είτουν αναδρομήν του σώματος, επτά σπιθαμών ην τελείων^. επίξανθον έχων την τρίχαν και ου πάνυ δασείαν, μάλλον μεν ουν και προς το ούλον μετρίως προς αποκλίνουσαν^. μέλαινας δε γε τας οφρύς είχε και ου πάνυ επικαμπείς, τους δε οφθαλμούς χαροποιούς τινας και ηρέμα επιξανθίζοντας^. ευόφθαλμος δεν ην και επιρριν (sic), την μέντοι τρίχα του πώγωνος ξανθήν τινα είχε και ουκ εις πολύ καθειμένην^. μακροτέραν δε την τρίχα της κεφαλής περιέφερεν^. oυδέποτε γαρ ξυρός ανέβη επί την κεφαλήν αυτού, ουδέ χειρ ανθρώπου, πλην της μητρός αυτού νηπιάζοντος^. ηρέμα επικλινής την αυχένα, ως μηδέ πάνυ όρθιον και εντεταμένην έχειν την ηλικίαν του σώματος^. σιτόχρους δε, και ου στρογγύλην έχων την όψιν ετύγχανεν, αλλ΄ ώσπερ της μητρός αυτού μικρόν υποκαταβαίνουσαν, ολίγον δ΄ επιφοινισσομένην, όσον υποφαίνειν το σεμνόν τε και συνετόν του ήθους και ήμερον και το καθάπαξ άοργητον^. κατά πάντα δε ην εμφερής τη θεία και πανασπίλω εκείνου μητρί. ταύτα μεν εν τούτοις.

ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

14. Το θεανδρικόν σώμα εστίν τρίπηχυ, μικρόν επικεκυφός και το της πραότητος υποφαίνον ιδίωμα^. εύοφρυ και τούτο συνδεδεμένον, ευόφθαλμον, εύρινον, σιτόχροον, ουλότριχον την κεφαλήν και ξανθόν ολίγον, μέλαν δε το γένειον και τους δακτύλους δε των αχράντων χειρών μακροτέρους συμμέτρως, και απλώς ως ο της τεκούσης χαρακτήρ, εξ ης έμψυχον εαυτώ και τελείαν την ανθρωπότητα περιέπλασεν.

(Εκ του Κώδικος 36 των Καυσοκαλυβίων)

ΠΗΓΗ : +ΕΥΛΟΓΙΟΥ ΚΟΥΡΙΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΥΤΣΑΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΕΡΑΝΙΣΘΕΝΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΝΤΩΝ ΚΩΔΙΚΩΝ», ΘΕΟΛΟΓΙΑ, τομ. 23, Έτος 1952, σ. 338 κ.ε.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ιερά Μονή Κωνσταμονίτου ([1818)

Ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης, πλέοντας με το καράβι προς τον Άθωνα προκειμένου να βρει ησυχαστικό τόπο για άσκηση, αποβιβάστηκε σε μια ήσυχη περιοχή της χερσονήσου. Αποκαμωμένος από το ταξίδι, έπεσε σε ύπνο και είχε την ευλογία να δει σε ενύπνιο όνειρο τη Θεομήτορα με όλη της τη λαμπρότητα και τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος αιτήθηκε από τη Παναγία να επιδείξει ησυχαστικό τόπο για τον Όσιο Πέτρο προκειμένου να περάσει τον επίλοιπο βίο του. Τότε η Θεοτόκος του λέγει : «Εν τω όρει του Άθω έσται η ανάπαυσις αυτού, όπερ είληφα εις κλήρον εμόν, αιτησαμένη παρά του Υιού μου και Θεού μου, όπως οι των κοσμικών αναχωρούντες συγχύσεων και των πνευματικών όση δυνάμει αντεχόμενοι και το εμόν εν αληθεία και πίστει διαθέσει ψυχής επικαλούμενοι όνομα την τε παρούσαν ζωήν αμέριμνοι διανύωσι και την μέλλουσαν δι΄ έργων θεαρέστων κληρονομώσι. Πάνυ γαρ επιτερπώς έχω τούτου, και λίαν μου το πνεύμα επ΄ αυτώ επευφραίνεται^. και γαρ σαφώς οίδα, ότι έσται ποτέ ότε πλησθήσεται του τάγματος των μοναχών απ΄ άκρων εις άκρων αυτού και το έλεος του εμού Υιού και Θεού (εί γε και αυτοί των σωτηρίων εντολών αντέχονται) εις τον σύμπαντα αιώνα απ΄ αυτών ου διασκεδασθήσηται και πλατυνώ αυτούς επί νότου και βορρά του ειρημένου Όρους, και κατακυριεύσωσιν αυτού από θαλάσσης έως θαλάσσης^. και το όνομα αυτών εν πάση τη υφηλίω περιβόητον θήσω, και των διακαρτερούντων εν αυτώ υπερασπιώ».

(Κώδικας 280 Μονής Παντελεήμονα, σσ. 75 – 77).

ΠΗΓΗ : ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥ, «ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ», ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΟΜΝΗΜΩΝ, τομ 9, έτος 1912, σσ. 135-136. 

ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ

Σύμφωνα με αρχαία παράδοση, από τον καιρό των αγίων Αποστόλων, η Παναγία επιθυμώντας να δει τον Λάζαρο στη νήσο Κύπρο, μπήκε σε ένα πλοίο συνοδευόμενη από τον ευαγγελιστή Ιωάννη και τον Κλήμεντα. Ο άνεμος όμως που έπνεε αντίθετα, μετέφερε το πλοίο στον Άθωνα, εκεί όπου είναι η μονή των Ιβήρων. Οι ειδωλολάτρες είχαν εκεί – όπου υπάρχει σήμερα η μονή Φιλοθέου – τον επισημότερο ναό τους, προσέφεραν τη μέρα εκείνη μεγάλη θυσία και πανηγύριζαν. Τότε από τα είδωλά τους εξήλθε φωνή λέγουσα : «η μήτηρ του Θεού του αληθινού ήλθεν εις τον αιγιαλόν, εις το τάδε μέρος και δράμετε σπουδαίως να την προσκυνήσετε». Αμέσως μετά τη φωνή αυτή όλα τα είδωλα κατέπεσαν και συνετρίβησαν, καθώς και το μεγάλο είδωλο που ευρίσκονταν στη κορυφή του Άθωνα. Οι ειδωλολάτρες έσπευσαν στον αιγιαλό και προσκύνησαν τη Παναγία, πίστεψαν στον αληθινό Θεό και έλαβαν ιερείς και αρχιερέα. Καθάρισαν τον ειδωλολατρικό ναό και τον αφιέρωσαν προς τιμήν της Παναγίας. Έγινε επισκοπείο ο ναός αυτός – που βρίσκονταν στο σημείο που είναι σήμερα η μονή Φιλοθέου – ο οποίος ονομάζονταν της Θεοτόκου συνεπεία του μεγάλου θαύματος. Έπειτα, ο υιός του Σεβήρου, Αντωνίνος ο Καράκαλλος, ο οποίος πίστεψε στον Χριστό δια της Οσιομάρτυρος Παρασκευής, οικοδόμησε επ΄ ονόματι των αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου τη μονή Καρακάλλου, όπου και υπάρχει ζωγραφιά του σε δύο μέρη της μονής. Κατόπιν ο Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε το Πρωτάτον και τη μονή Βατοπαιδίου. Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ερήμωσε τα μοναστήρια, αλλά ο Μέγας Θεοδόσιος, εξαιτίας του θαύματος που έκαμε η Θεοτόκος στον υιό του Αρκάδιο, ανέκτησε τη μονή Βατοπαιδίου. Η κόρη του Αρκάδιου οικοδόμησε τις μονές του Ξηροποτάμου και του Εσφιγμένου, ενώ ο Κώνστας, υιός του Μ. Κωνσταντίνου έκτισε τη μονή Κωνσταμονίτου. Τέλος, οι μοναχοί της μονής Ιβήρων την αποκαλούν «κλημεντία», από την επίσκεψη της Παναγίας και του Κλήμεντα, ο οποίος τη συνέστησε και την αφιέρωσε στη Θεοτόκο.

(Κώδικας ΠαπαΧαρίτωνα ΙΙ του ΧΙΧ αιώνα (19^ος) – Σκήτη Καυσοκαλυβίων Κώδιξ 154)

ΠΗΓΗ : +ΕΥΛΟΓΙΟΥ ΚΟΥΡΙΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΥΤΣΑΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΕΡΑΝΙΣΘΕΝΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΝΤΩΝ ΚΩΔΙΚΩΝ», ΘΕΟΛΟΓΙΑ, τομ. 23, ΕΤΟΣ 1952, σ. 17 κ.ε.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟ 1929 ΥΠΟ ΤΟΥ + ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΙΕΖΕΚΙΗΛ

Μίαν ώραν περίπου μακράν της κωμοπόλεως Μουζακίου πρωτευούσης του τέως δήμου Γόμφων υπάρχει η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου εις την αντίπεραν όχθην και άνωθεν επί βράχων κειμένην. Ο ναός και ούτος σχήματος Σταυρού πολύ μικρών διαστάσεων αγιογραφημένος καμαροσκέπαστος άνευ Τρούλλου εις την θέσιν του οποίου υπάρχει ημισφαίριον εφ΄ ου ο Παντοκράτωρ. Το Τέμπλον χρυσοποίκιλτον με δύο σειράς άνωθεν μικρών εικόνων μη φορητών. Ο Άγιος Γεώργιος παρίσταται όρθιος ολόκληρος με στρατιωτικήν στολήν άνιππος ως μέχρι των μέσων του 18^ου αιώνος εικονίζοντο οι Άγιοι Γεώργιος και Δημήτριος, ότε ύστερον επεκράτησε να ιστορώνται έφιπποι. Όπισθεν των εικόνων του τέμπλου του Σωτήρος, της Θεοτόκου, του Προδρόμου και του Αγίου Γεωργίου αναγράφεται «έτει ΖΠΙ» (1602) επί ετέρας δε πολυπροσώπου εικόνος του τέμπλου παριστώσης την Αγία Τριάδα διά των τριών Αγγέλων ως και άλλους Ιεράρχας και Μάρτυρας, αναγράφεται «έτει ΑΦϟΘ» ΙΒ (1599). Εντός του ναού ουδεμία υπάρχει επιγραφή, ίσως αύτη κατέπεσε διότι άνωθεν της κυρίας εισόδου του ναού και κάτωθεν της μεγάλης τοιχογραφίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ως εσυνειθίζετο να ιστορείται η εικών αύτη εις την θέσιν αυτήν, έχει αντικατασταθή το επίχρισμα του τοίχου διά νέου ασβεστώματος. Δεξιά όμως τω εισερχομένω επί του τοίχου παραπλεύρως της εικόνος του Αγίου Παντελεήμονος υπάρχει με αρχαϊκά βυζαντινά γράμματα η χρονολογία μόνον «έτει ΖΡΞΕ» εισοδυναμούσης με το 7165 ή 1657. Εις εν δε των βημοθύρων με την παράστασιν του Ευαγγελισμού, αναγράφεται «Ιστορήθη ο θείος Τέμπλος εν έτει…………… ΖΡΝ». Εις την πρόθεσιν αναγράφονται τα εξής ονόματα «Μνήσθητι Κύριε των κτητόρων Ευθυμίου Αρχιερέως, Καλλίστου Αρχιερέως, Δαμιανού, Ιακώβου, Ραφαήλ, Γαβριήλ, Νικηφόρου Ιερομονάχων». Επί κιβωτίου ιερών λειψάνων «Το ιερόν κιβώτιον υπάρχει του Ιερού και Πατριαρχικού Μοναστηρίου της Υπεραγίας Θεοτόκου της γεννήσεως εκ της κώμης Πετρίλου εξ Αγράφων παρά του Ηγουμένου Ανανίου Ιερομονάχου έτει 1877». Ο μικρός νάρθηξ είναι μεταγενέστερος άνευ τοιχογραφιών. Η Μονή του Αγίου Γεωργίου έχει ιδιάζουσαν σημασίαν διότι ενταύθα παρά το πλησίον σπήλαιον εγεννήθη ο Στρατάρχης της Ρούμελης Γεώργιος Καραϊσκάκης υπό Καλογραίας υπηρετούσης εν τη Μονή και καταγομένης εκ χωρίου τινός της Άρτης. Κατά δε την παράδοσιν εκ του σπηλαίου βρέφος παρελήφθη υπό του Τσέληγκα Καρα – Ίσκου εις το οκτάωρον απέχον χωρίον Λεοντίτου ένθα διήλθεν την παιδικήν του ηλικίαν. Το παρελθόν έτος εωρτάσθη υπό της Κυβερνήσεως επισήμως η εκατονταετηρίς του ενδόξου θανάτου του ήρωος εν Φαλήρω ως γνωστόν πεσόντως, εν τω κάτωθι του Σπηλαίου χωρίον Μαυρομάτιον ένθα προσήλθον οι επίσημοι, εκείθεν δε ανελθόντες εις το σπήλαιον ενετοίχησαν μαρμαρίνην πλάκαν αναγράφουσαν «Ενταύθα εν έτει 1782 εγεννήθη ο Στρατάρχης Γεώργιος Καραϊσκάκης». Η πλησίον της Μονής γέφυρα του μεγάλου χειμάρρου ωνομάσθη «Γέφυρα Καραϊσκάκη», και ημείς επροτείναμεν τη Ιερά Συνόδω ίνα και η Μονή του Αγίου Γεωργίου ωνομασθή «Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Καραϊσκάκη» ως οι επίσημοι ρήτορες της εορτής ηξίωσαν λίκνον της ελευθερίας της Ελλάδος την Μονήν ταύτην ονομάσαντες, αλλ΄ οι Άγιοι αδελφοί της ληξάσης Συνόδου απέρριψαν την πρότασίν μας άνευ δικαιολογίας.

ΠΗΓΗ : + Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Ιεζεκιήλ, «Αι Μοναί της Πίνδου», ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ετ. 1929, τομ. 6, σσ. 27 κ.ε.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Πρός τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες ὅλων τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων

Ἀγαπητά μας παιδιά,

Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, οἱ πρόγονοί μας, ἐκεῖνοι δηλαδή πού ἀγωνίστηκαν τό 1821 γιά νά ἐλευθερωθοῦμε, καθιέρωσαν νά τιμῶνται οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες ὡς οἱ προστάτες τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων. Ἡ ἑορτή τους, στίς 30 Ἰανουαρίου, δέν εἶναι μία ἁπλή ἀργία. Εἶναι ἡμέρα ἐκκλησιασμοῦ καί πνευματικοῦ ἑορτασμοῦ, γιά νά μπορέσετε καί σεῖς, μαζί μέ τούς γονεῖς καί τούς δασκάλους σας, νά ἐμπνευσθεῖτε ἀπό τή ζωή καί τά διδάγματα τῶν τριῶν μεγίστων φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος.

Ὁ Μέγας Βασίλειος, Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔζησαν τόν 4ο αἰώνα, σέ ἐποχή κατά τήν ὁποία ὑπῆρχαν ἔντονες συζητήσεις καί διαφωνίες μεταξύ τῶν Χριστιανῶν καί τῶν πιστῶν τῆς ἀρχαίας θρησκείας. Οἱ τρεῖς αὐτοί ἄνδρες, μέ τή βοήθεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί στηριγμένοι στήν ἄριστη γνώση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς κλασικῆς παιδείας, ἔδωσαν τή λύση. Τόνισαν ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί δέν ἀπορρίπτουμε τή μελέτη τῶν ἀρχαίων κειμένων, ἀλλά ἡ μελέτη αὐτή γίνεται ἐπιλεκτικά καί προσεκτικά. Ἀπορρίπτουμε κάθε δοξασία πού θά μποροῦσε νά μᾶς άπομακρύνει ἀπό τήν ἀναζήτηση τοῦ Ἑνός καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί διατηροῦμε κάθε στοιχεῖο πού διαπλάθει τό ἦθος μας, σταθεροποιεῖ τίς ἀξίες μας, βελτιώνει τή σχέση μας μέ τόν Θεό, μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τήν κοινωνία.

Ἡ Παιδεία, ὅπως τήν καλλιέργησαν οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες δέν ἀποβλέπει μόνο στή συσσώρευση γνώσεων καί πληροφοριῶν οὔτε στή δημιουργία ἀνθρώπων-ρομπότ. Ἑλληνορθόδοξη παιδεία σημαίνει δια - μόρφωση χαρακτήρων (γι’ αὐτό τή λέμε μόρφωση), διάπλαση σφαιρικῶν καί ὁλοκληρωμένων προσωπικοτήτων, ἐνίσχυση τῆς φιλανθρωπίας, καί τῆς κοινωνικότητας, καταπολέμηση τοῦ ἀτομισμοῦ καί τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ.

Σέ μία ἐποχή πολύπλευρης κρίσης, ὅπως ἡ σημερινή, συνάνθρωποί μας ὑποφέρουν καί ἀξίες χλευάζονται. Δέν μποροῦμε νά μένουμε ἀπαθεῖς μπροστά στό δράμα τοῦ διπλανοῦ μας, τοῦ πλησίον μας. Οὔτε μποροῦμε νά ἐπιτρέψουμε νά γκρεμίζονται τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ λαοῦ μας καί τοῦ Γένους μας. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἀπό τή γέννηση τοῦ ὁποίου συμπληρώνονται τριακόσια χρόνια, ἀγωνίστηκαν γιά μία παιδεία, ἡ ὁποία στρέφει τόν ἄνθρωπο πρός τόν Θεό, πρός τόν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό, πρός τόν σεβασμό τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, πρός τήν αὐτοθυσία καί τήν προσφορά.

Ἄς ἀξιοποιήσουμε αὐτήν τήν πανηγυρική ἡμέρα τιμῆς καί μνήμης τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν γιά νά ἐμπλουτίσουμε τή ζωή μας ἀπό τόν πλοῦτο τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας, ἀπό τά κείμενα τῶν τριῶν αὐτῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τή γλώσσα τους, πού καταδεικνύει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπό τήν ἐντυπωσιακή παιδεία τους, ἀπό τήν κοινωνική εὐαισθησία τους. Ἄς δοκιμάσουμε εὐφροσύνη ἀπό τή σωφροσύνη τους, ἄς θαυμάσουμε τό οἰκουμενικό καί πανανθρώπινο μήνυμά τους, ἄς προσπαθήσουμε νά προσεγγίσουμε τό εὐρύ φάσμα τῆς ἑλληνικῆς καί ὀρθόδοξης παιδείας τους. Ἄς μετατρέψουμε τήν ἡμέρα αὐτή σέ εὐκαιρία μελέτης, περισυλλογῆς καί γόνιμου προβληματισμοῦ καί ὄχι ἁπλῶς σέ μία ἡμέρα χωρίς μαθήματα στό σχολεῖο.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γνωρίζει τό ἄγχος σας καί τίς μέριμνές σας, ἀγαπητά μας παιδιά. Προσευχόμαστε γιά σᾶς καί εὐχόμαστε καλή ἐπιτυχία καί παρά Θεοῦ εὐόδωση τῶν προσπαθειῶν σας. Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες μακάρι νά γίνουν ὁδοδεῖκτες τῆς πνευματικῆς πορείας τοῦ καθενός καί τῆς καθεμιᾶς ἀπό σᾶς.

Μέ πατρική ἀγάπη καί θερμές εὐχές

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΗΓΗ : http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/minimata.asp?id=1758&what_sub=minimata

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ - ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΕΠΙΣΗΜΩΝ - ΒΙΝΤΕΟ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΒΑΡΝΑΒΑ ΣΤΗ ΚΟΠΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ - ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΝΕΑΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ (+) π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Tον Iανουάριο εορτάζουν πολλοί πατέρες της Eκκλησίας. Στην αρχή ο Mέγας Bασίλειος, ενδιαμέσως άλλοι πολλοί, και στο τέλος οι Tρείς Iεράρχαι. Mε τη ζωή και το παράδειγμά τους, με τους αγώνες και τα συγγράμματά τους στόλισαν τον πνευματικό ουρανό όλου του εκκλησιαστικού έτους.

Στο μέσον του αστερισμού του Iανουαρίου, σαν αστέρι πρώτου μεγέθους, λάμπει ο Mέγας Aθανάσιος, του οποίου την ιερα μνήμη εορτάζουμε σήμερα. Στη σειρά των ηρώων του χριστιανισμού πρώτος έρχεται ο απόστολος Παύλος, και δεύτερος ο Mέγας Aθανάσιος· ο Παύλος κορυφαίος των αποστόλων, ο Aθανάσιος κορυφαίος των πατέρων της Eκκλησίας· πατήρ πατέρων, όπως τον ονόμαζαν.

O Mέγας Aθανάσιος γεννήθηκε στα τέλη του 3ου αιώνος στην Aλεξάνδρεια. Aπό νωρίς έδειξε, ότι θα γίνει μεγάλος. Eίχε κλίσι στα γράμματα, αλλά περισσότερο στη θεολογία. Tακτικός στην εκκλησία, βοηθούσε τους ιερείς, ή μάλλον ήξερε περισσότερα από τους ιερείς παρά την παιδική ακόμη ηλικία του. Kάποτε, παίζοντας με συνομηλίκους του, βάπτισε ένα άλλο μικρό παιδί. Kαι τέλεσε το βάπτισμα με τόση ακρίβεια, ώστε ο πατριάρχης, που τους παρατηρούσε από το παράθυρο, θαύμασε και ενέκρινε το βάπτισμα του παιδιού εκείνου ως έγκυρο βάπτισμα.

O Aθανάσιος προσελήφθη στήν αυλή του πατριαρχείου. Έμαθε γράμματα σε σχολεία. Aλλά σπούδασε και στο ανώτερο απ΄ όλα τα πανεπιστήμια. Ποιό είν΄ αυτό; Mη παραξενευτεί κανείς, είναι η έρημος! Nαί, η έρημος. Mακριά από τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα πάθη, μακριά από τη Bαβέλ της κοινωνίας και τη διαφθορά. Eκεί μαθήτευσε και διδάχθηκε τα ύψιστα μαθήματα. Στην έρημο ο προφήτης Hλίας, στην έρημο ο Iωάννης ο Πρόδρομος, στην έρημο ο Xριστός. Eκεί τα μεγάλα και εκλεκτά πνεύματα. «Tοις ερημικοίς ζωή μακαρία εστί, θεϊκώ έρωτι πτερουμένοις», ψάλλει η Eκκλησία μας (αναβ. ήχ. πλ. α΄). Στο πανεπιστήμιο της ερήμου ο Mέγας Aθανάσιος μελέτησε τρία βιβλία. Tο πρώτο είναι ο εαυτός μας, το «γνώθι σαυτόν». Tο δεύτερο είναι η φύσις· τα δημιουργήματα του Θεού, που διδάσκουν την πανσοφία, την παντοδυναμία και αγαθότητα του Θεού. Kαι το τρίτο βιβλίο, που εμείς χασμουριώμαστε όταν τ΄ ακούμε, είναι το ιερό Eυαγγέλιο, η αγία Γραφή. Tην έμαθε απ΄ έξω ο Mέγας Aθανάσιος.

Διδάσκαλό του είχε τον Mέγα Aντώνιο. Ήταν ο λαμπρότερος από τους μαθητάς του Mεγάλου Aντωνίου. Έτσι έγινε και αυτός διδάσκαλος του ευαγγελίου και έτσι ετοιμάστηκε για το μεγάλο αγώνα.

H ιστορία, αγαπητοί μου, διδάσκει, ότι σε κρίσιμες στιγμές ο Θεός επεμβαίνει και αναδεικνύει μεγάλα αναστήματα, που ευεργετούν και σώζουν και δοξάζουν τα έθνη. Ένας μεγάλος άνδρας είναι ευεργεσία. Kαι αλλοίμονο στα έθνη που έπαυσαν να γεννούν μεγάλους άνδρες. Aυτοί βεβαίως δεν γεννιώνται κάθε μέρα, αλλά μές΄ στα εκατό ή στα διακόσα ή στα τριακόσα χρόνια.

Eάν όμως ο Θεός αναδεικνύει μεγάλους άνδρες για τα έθνη που αγαπά, πολύ περισσότερο για τον εκλεκτό του λαό, που είναι η Eκκλησία του Xριστού. Aυτός την Ίδρυσε, αυτός την επότισε με το αίμα του. Aυτός λοιπόν, ο Θεάνθρωπος, προετοίμασε και ανέδειξε και τον Mέγα Aθανάσιο. Διότι πράγματι ήταν κρίσιμες τότε οι στιγμές για την Eκκλησία.

Παρουσιάστηκε κίνδυνος. Kίνδυνος εσωτερικός, μέσα από τα σπλάχνα της Eκκλησίας, που είναι μεγαλύτερος από τον εξωτερικό. Kινδύνευε η Eκκλησία – από ποιον; Aπό έναν ιερέα όχι τυχαίο, αλλα μορφωμένο και επιστήμονα, ιερέα ασκητή. Ήταν ο Άρειος. Aυτός είχε μία εωσφορική κακία, την υπερηφάνεια. Kι όπως λέει ο Kοσμάς ο Aιτωλός, δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα από την υπερηφάνεια· κι απ΄ την πορνεία κι απ΄ τη μοιχεία χειρότερη είναι αυτή. Όταν βλέπεις υπερήφανο άνθρωπο, είναι σα να βλέπεις διάβολο· όταν βλέπεις ταπεινό, είναι σα να βλέπεις άγγελο.

Kαι ο Άρειος ήτο υπερήφανος. Nόμισε, ότι με το μυαλουδάκι του θα λύσει το μέγα μυστήριο της αγίας Tριάδος· πώς τα τρία πρόσωπα, Πατήρ Yιός και άγιο Πνεύμα, είναι μία Θεότης. Δε μπόρεσε βεβαίως. Eίναι ποτέ δυνατόν ένας ποταμός να χωρέσει σ΄ ένα ποτήρι νερού ή μια θάλασσα σ΄ ένα ρακοπότηρο; Άλλο τόσο είναι δυνατόν να χωρέσει στο μικρό μυαλό του ανθρώπου, έστω κι αν είναι ιδιοφυΐα, ένα μυστήριο. Eδώ έπεσε έξω ο Άρειος από την υπερηφάνειά του και είπε – βλασφήμησε. Tί βλασφήμησε; Ότι ο Yιός δεν είναι το δεύτερο πρόσωπο της Θεότητος· ότι ο Xριστός είναι ένα κτίσμα, είναι ένα δημιούργημα όπως τα άλλα. Όχι Θεός, αλλά κτίσμα.

O Mέγας Aθανάσιος με επιχειρήματα ακαταγώνιστα από τη Γραφή κατώρθωσε να νικήσει τον Άρειο· να δείξει, ότι ο Xριστός είναι Θεός.

Nαί, Θεός. Eδώ είναι η ουσία. Tο Xριστό τον παραδέχονται και οι Tούρκοι και οι Kινέζοι και οι Iάπωνες, τον παραδέχονται όλοι· αλλά ως Θεόν όχι. Eδώ είναι ο μεγάλος κόμπος. Πολλοί, δήθεν μορφωμένοι, τον παραδέχονται ως κοινωνιολόγο, ως ποιητή, ως φιλόσοφο, ως έξοχη προσωπικότητα, αλλά δεν υπογράφουν αυτό που φωνάζει σήμερα ο Mέγας Aθανάσιος· ότι ο Xριστός είναι Θεός! Aυτό κήρυξε μεγαλοφώνως εκείνος, διάκονος τότε, στήν Πρώτη (A΄) Oικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στη Nίκαια της Mικράς Aσίας το 325.

O Aρειος νικήθηκε θεολογικώς. Aλλά κοσμικώς ήταν δυνατός. Eίχε φίλους στρατηγούς και βασιλείς, και συνετάραξε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ήρθαν στιγμές που ο Mέγας Aθανάσιος έμεινε μόνος. Δεσποτάδες, παπάδες, καλόγεροι, λαός, μπροστά στη βία της εξουσίας υπέκυψαν και έγιναν αρειανοί. Mόνος, επί πενήντα χρόνια, κράτησε τη σημαία του Xριστού. Για την Oρθοδοξία πέντε φορές εξωρίστηκε σε σπηλιές, σε φαράγγια, σε ερήμους, συνεχώς διωκόμενος…

Σήμερα, αγαπητοί μου, ο πόλεμος εναντίον της πίστεώς μας κορυφώνεται. Πολλοί οι εχθροί, διαφόρων χρωμάτων και σχημάτων. Zητούν να ξεθεμελιώσουν την Eκκλησία του Xριστού. Aπό τους χιλιαστάς, τα εγγόνια αυτά του Aρείου, μέχρι τους οιουσδήποτε άλλους. Mισούν το σταυρό. Mισούν τους αγίους. Mισούν τον Mέγα Aθανάσιο, δεν θέλουν ούτε να τον ακούσουν, ενώ τον Άρειο τον ονομάζουν «αδελφό».

Aυτά είναι φρούτα – πλάνες που μας ήρθαν από τη Δύση. Tο πλείστον αυτών είναι αμερικανικής προελεύσεως. Δεν κατηγορώ την Aμερική· είναι χώρα που άλλοτε μας βοήθησε και μας ευεργέτησε· αλλά την ώρα αυτή θα μας κάνει κακό μεγάλο. Διότι αυτή τους προστατεύει και τους υποθάλπει. Mιλώ έξω από πολιτικά· αλλά σας λέω, ότι κινδυνεύουμε την ώρα αυτή από τα δολάρια των Aμερικάνων. Eίναι τα τριάκοντα αργύρια του Iούδα. Kαι υπάρχουν δυστυχώς άνθρωποι έτοιμοι να πουλήσουν γι΄ αυτά την πίστη των πατέρων τους.

Aλλ΄ όχι! Tο πιστεύω ακραδάντως. Γνωρίζω το λαό μας. Eίναι μόνο ανάγκη να διαφωτισθεί, να δει τον κίνδυνο και ν΄ αφυπνισθεί. Kαι υπάρχουν πολλές ελπίδες, ότι ο λαός μας αφυπνίζεται. Θέλετε παράδειγμα; Σ΄ ένα χωριό της επαρχίας μας χιλιασταί έφθασαν πρωί – πρωΐ. H αστυνομία δε μπορούσε να τους κάνει τίποτα· είχε εντολή να μην τους πειράξουν. Aλλά είναι ο λαός φρουρός. Mόλις στο χωριό αυτό παρουσιάστηκαν χιλιασταί, οι Xριστιανοί ανέβηκαν στα καμπαναριά και χτυπούσαν νεκρικά τις καμπάνες επί μία ώρα. Έτσι δεν τόλμησαν οι χιλιασταί να μπουν μέσα. Σε άλλη πόλη κανένας κινηματογράφος δεν δέχτηκε να παραχωρηθεί για συγκέντρωση των χιλιαστών. Kαι στη Φλώρινα πήγαν χιλιασταί και προσέφεραν μεγάλο ποσό στην ιδιοκτήτρια ενός κινηματογράφου. Kαι η αξιοπρεπής Eλληνίδα τί απήντησε; Ως γνήσιο παιδί του Mεγάλου Aθανασίου τους είπε·

―Όλα τα δολάρια της Aμερικής να μου δώσετε, δεν τα δέχομαι. Προτιμώ να πεθάνω φτωχιά, μα χιλιαστή δε βάζω μέσα!

Aυτή να είναι η απάντηση όλων μας.

Όλοι μαζί λοιπόν, μικροί και μεγάλοι, ας προτάξουμε μια ασπίδα, πάνω στην οποία να προσκρούσει κάθε αίρεση, είτε των χιλιαστών είτε οιαδήποτε άλλη, και με μια ψυχή, μια πνοή, ένα φρόνημα, να καταπολεμήσουμε τις αιρέσεις. Tότε πραγματικώς θα έχουμε την προστασία της αγίας Tρίαδος και την ευλογία του Mεγάλου Aθανασίου, του οποίου την ιερά μνήμη εορτάζουμε σήμερα. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο ιερό ναό της Aγίας Tριάδος Πτολεμαΐδος, Kυριακή 18-1-1976)

ΠΗΓΗ : Augoustinos-Kantiotis.gr

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ – ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Θα ήθελα τώρα να σιωπήσω και να μην ειπώ τίποτε δικό μου - από τον εαυτό μου - και να αρκεσθώ μόνον σ' αυτά. Για να μη νομίσετε όμως, ότι αυτά τα λέγω απλώς (θεωρητικά), αλλά για να πιστέψετε ότι αυτά που διηγούμαι είναι από πείρα δική μου και αληθινά, γι' αυτό και πάλιν θα σας πω όσα είδα να επιτηδεύονται οι δαίμονες, έστω κι' αν γίνω σαν ανόητος. Ξέρει όμως ο Κύριος που με ακούει, την καθαρή μου συνείδηση και ότι όχι για μένα, αλλά χάριν της αγάπης σας και για να σας παρακινήσω στην άσκηση της αρετής, τα λέγω όσα ξέρω.

• Πόσες φορές με μακάρισαν κι' εγώ τους καταράστηκα στο όνομα του Κυρίου !

• Πόσες φορές προείπαν για το νερό του πόταμου (Νείλου) ! κι' εγώ τους έλεγα: Και τι σας μέλει εσάς γι' αυτό ;

• Ήλθαν κάποτε με απειλές και με περικύκλωσαν, όπως οι στρατιώτες με πανοπλίες.

• Και άλλοτε με αλόγα και θηρία και ερπετά γέμισαν το σπίτι κι' εγώ έψαλλα: «Ήλθαν με άρματα και με άλογα, εμείς δε (θα γενούμε ισχυρότεροι, θα νικήσουμε και) θα μεγαλυνθούμε με το όνομα του Κυρίου Θεού μας», ΨΑΛΜ. Ιθ, 8.

• Και με τις προσευχές κατανικήθηκαν εκείνοι παρά του Κυρίου.

• Ήλθαν κάποτε μέσ' στο σκοτάδι σαν φωτεινά φαντάσματα και έλεγαν : Ήλθαμε να σου φέξομε Αντώνιε. Κι εγώ προσευχόμουν μισοκλείνοντας τα μάτια κι' αμέσως έσβησε το φως των ασεβών.

• και έπειτα από λίγους μήνες, ήλθανε ψάλλοντας κι έλεγαν λόγια από τις Γραφές ! «Εγώ δε ωσεί κωφός ουκ ήκουον»,  ΨΑΛΜ. ΛΖ, 14.

• Έσεισαν κάποτε το μοναστήρι, μα εγώ προσευχόμουν ακίνητος (χωρίς να χάσω το θάρρος μου), επιμένοντας στο πνευματικό μου φρόνημα.

• Κι αργότερα ξανάρθαν κρατώντας κι σφύριζαν κι χόρευαν. Καθώς δε προσευχόμουν και ανακαθόμουν ψάλλοντας μέσα μου, ευθύς αμέσως άρχισαν να θρηνούν και να κλαίνε σαν να είχαν εξαντληθεί τελείως από την κούραση, εγώ δε δόξαζα τον Κύριον, που τους καθήρεσε.

• Φάνηκε κάποτε ένας δαίμων πολύ ψηλός και φανταχτερός και τόλμησε να ειπεί : εγώ είμαι η δύναμις του Θεού και, εγώ είμαι η Πρόνοια, τι θέλεις να σου χαρίσω; Εγώ δε τότε φύσηξα περισσότερο στα μούτρα του, είπα το όνομα του Χριστού, επεχείρησα και να τον χτυπήσω και φάνηκα σαν να τον χτύπησα. Αμέσως αυτός, που ήταν τόσο μεγάλος, στο όνομα του Χριστού, χάθηκε, μαζί με όλα τα δαιμόνια της παρέας του.

• Ήλθε κάποτε όταν νήστευα, μοιάζοντας σαν μοναχός ο δολερός και κρατώντας ψωμιά φανταστικά και με συμβούλευε λέγοντας; Φάγε και ησύχασε από τους πολλούς κόπους άνθρωπος είσαι και συ και θ' αρρωστήσεις. Εγώ δε, μόλις κατάλαβα την πονηρία του, σηκώθηκα να προσευχηθώ. Κι εκείνος δεν μπόρεσε ν` αντέξει, γιατί χάθηκε και φάνηκε να βγαίνει σαν καπνός από την πόρτα.

• Πόσες φορές έδειξε στην έρημο φαντασία χρυσαφιού ! Μόνο και μόνο για να το πιάσω και να το κοιτάξω. Εγώ δε έψαλλα καταπάνω του κι εκείνος έλιωνε.

• Πολλές φορές μου προξενούσαν πληγές και εγώ έλεγα «Τίποτα δεν θα με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού», ΡΩΜ. Η, 35.

• Κι αυτοί περισσότερο χτυπιόντουσαν μεταξύ τους μετά απ' αυτό. Μα, δεν ήμουν εγώ που τους έπαυα και τους αργούσα (τη δύναμη τους), αλλ΄ ήταν ο Κύριος που λέγει: «Έβλεπα το σατανά σαν αστραπή από τον ουρανό να πέφτει», ΛΟΥΚΑ Ι, 18. Εγώ δε τέκνα μου, θυμούμενος το Αποστολικό ρητό τα «Μετέφερα αυτά στον εαυτό μου», Α΄ ΚΟΡΙΝΘ. Δ, 6, για να μάθετε να μην αποκάμετε στην άσκηση, μήτε να φοβάσθε του διαβόλου και των δαιμόνων του τις φαντασίες.

ΠΗΓΗ : ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ,

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.  

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Έλεγε, πως πολλές φορές φαίνονται όπως φανέρωσε ο Κύριος τον διάβολο εις τον Ιώβ, λέγοντας του : «Λάμπουν τα μάτια του ως είδος εωσφόρου — σαν ήλιος χαραυγής. Από το στόμα του πηδούν λαμπάδες αναμμένες κι' εκσφενδονίζονται φωτιάς κομμάτια, απ' τα ρουθούνια του βγαίνει καπνός, όπως από καμίνι που σιγοκαίγεται με πυρακτωμένα κάρβουνα. Είναι η ψυχή του θράκα αναμμένη και φλόγα βγαίνει απ' το στόμα του» ΙΩΒ, ΜΑ 9-12. Έτσι εμφανιζόμενος ο άρχοντας των δαιμόνων φοβερίζει, όπως προείπα, γιατί καυχιέται για μεγάλα πράγματα ο πανούργος, όπως τον απέδειξε ο Κύριος και πάλι στον Ιώβ, λέγοντας : «Θωρεί το σίδερο για άχυρο και το χαλκό σαν σάπιο ξύλο και θεωρεί τη θάλασσα σαν φιαλίδιο του με αρωματάκι, πως έχει στην ιδιοκτησία του σαν λάφυρα τα Τάρταρα της Αβύσσου και την ίδια την Άβυσσο τη λογαριάζει για περίπατο του». ΙΩΒ ΜΑ, 18-24. Αλλά και μέσω του Προφήτου μας απεκάλυψε ο Κύριος τις πανουργίες του διαβόλου, λέγοντας πως : «Είπεν ο εχθρός: Αδιάκοπα θα το επιδιώξω και δεν μπορεί παρά να κυριέψω τον άνθρωπο» ΕΞΟΔΟΣ ΙΕ, 9. Και με άλλον Προφήτη μας αποκαλύπτει πως μεγαλοκαυχιέται ο διάβολος, λέγοντας : «θα καταλάβω με το χέρι μου την οικουμένη όλη, σαν μια φωλιά πουλιού και θα τη σηκώσω όπως παίρνω τα εγκαταλειμμένα αυγά» ΗΣΑΙΑΣ 1,14. Και γενικά, με τέτοια επιχειρήματα κομπάζουν και τέτοια υπόσχονται, για να απατήσουν τους θεοσεβείς. Αλλά εμείς και πάλιν οι πιστοί ούτε μ' αυτά πρέπει να φοβόμαστε τις φαντασίες του διαβόλου και να προσέχουμε τις φωνές του, γιατί ψεύδεται και δεν λέει ολωσδιόλου τίποτε το αληθινό. «Μη σε μέλει που, τέτοια λέγοντας, αποθρασύνεται τόσο, γιατί σύρεται σαν το θαλάσσιο κήτος (τον καρχαρία) με το αγκίστρι από τον Σωτήρα και του έχει βάλει γύρω στη μύτη χαλινάρια (γκέμια, καπίστρια), όπως στο κτήνος, είναι δεμένος απ' το ρουθούνι με κρίκους σαν τους δραπέτες κι' έχει στα χείλη περάσει δακτυλίδι (όπως στους ταύρους)». Έχει δεθεί από τον Κύριο σαν (ασήμαντο) σπουργίτι, για να τον περιπαίζουμε εξευτελιστικά εμείς. Ακόμη, είναι ριγμένος κατά γης, κι' αυτός και όλα τα δαιμόνια της παρέας του, όπως τα φίδια κι οι σκορπιοί, για να καταπατιούνται από μας τους χριστιανούς, ΛΟΥΚ, 1,19. Γνώρισμα της αδυναμίας του αυτής είναι ότι εμείς τώρα, πολιτευόμαστε εναντίον του. Γιατί αν και δηλώνει πως αφανίζει τη θάλασσα και κατέχει την οικουμένη, να τώρα, που δεν μπορεί να εμποδίσει την ασκητική ζωή σας, ούτε κι' έμενα, που σας μιλάω εναντίον του. Ας μη προσέχομε λοιπόν σ' ότι λέει, γιατί ψεύδεται, μήτε και να δειλιάζουμε με τα φαντάσματά του, μιας κι είναι ψεύτικα κι' αυτά. Γιατί δεν είναι φως αληθινό, αυτό που φαίνεται με τα τεχνάσματα αυτά, αλλά είναι μάλλον τα προοίμια και οι εικόνες του πυρός εκείνου, που έχει προετοιμασθεί γι' αυτούς (στη Δευτέρα Παρουσία). Ακόμη γιατί προσπαθούν να εκφοβίζουν τους ανθρώπους μ' αυτά, για τα οποία μέλλουν να κατακριθούν. Έτσι φαίνονται και παρ' όλα αυτά εξαφανίζονται χωρίς να βλάψουνε κανέναν από τους πιστούς, παίρνοντας μάλιστα τη μορφή του πυρός που μέλλει να τους δεχτεί. Ούτε γι' αυτά λοιπόν, είναι σωστό να τους φοβούμεθα, διότι όλα τους τα τεχνάσματα για τίποτα δεν λογαριάζονται, από τη χάρη του Χριστού.

ΠΗΓΗ : ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ,

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.  

Η ΑΥΛΗ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

H Κιβωτός της Διαθήκης (η Ράβδος του Ααρών, η στάμνα του Μάννα και το Γομόρ).

Η αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου είχε μήκος 100 εβραϊκούς πήχεις (ήτοι 48, 4 μέτρα), πλάτος πενήντα (ήτοι 24, 2 μέτρα) και ύψος πέντε (ήτοι 2, 42 μέτρα). Αποτελούνταν από 60 στύλους από 

Η Κιβωτός της Διαθήκης.

ξύλο ακακίας επαργυρωμένους, στερεωμένους σε χάλκινες βάσεις, καθένας εκ των οποίων είχε ύψος 5 πήχεις (ήτοι 2, 42 μέτρα). Είκοσι στύλοι ήταν

Αναπαράσταση της Σκηνής του Μαρτυρίου και η αυλής.

τοποθετημένοι στη βόρεια και τη νότια πλευρά και ανά δέκα στην ανατολική και τη δυτική. Ακόμη πάνω στους στύλους υπήρχαν βυσσινί προκαλύμματα. Στην είσοδο της αυλής που βρίσκονταν στα ανατολικά υπήρχε καταπέτασμα (διαχωριστικό - κουρτίνα) το οποίο κρέμονταν από τέσσερις στύλους. Η Σκηνή του Μαρτυρίου ευρίσκονταν πιθανότατα προς το δυτικό τμήμα της αυλής. Το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων βρίσκονταν σε μικρή απόσταση μπροστά από τη

Αναπαράσταση του Θυσιαστηρίου των Ολοκαυτωμάτων.

Σκηνή του Μαρτυρίου, ήταν κατασκευασμένο κι αυτό από ξύλο ακακίας επιχαλκωμένο. Είχε μήκος και πλάτος 5 εβρ. πήχεις (ήτοι 2, 42 μέτρα) ύψος τρεις (ήτοι 1, 45 μέτρα), ήταν κοίλο και γεμάτο χώμα. Οι τέσσερις γωνίες του απέληγαν σε κέρατα, ενώ υπήρχε κυκλική εξοχή όπου κάθονταν ο ιερεύς και τελούσε τη τελετουργία. Επί των δύο πλευρών της κυκλικής εξοχής έφτανε ως το έδαφος ένα χάλκινο πλέγμα, το οποίο είχε 4 χάλκινοι δακτύλιοι εντός των οποίων τοποθετούνταν 2 επιχαλκωμένα κοντάρια από ξύλο ακακίας. Σε αυτό προσφέρονταν όλες οι θυσίες, ενώ η φωτιά του διατηρούνταν από τους ιερείς άσβεστη. Ως βοηθητικά σκεύη του Θυσιαστηρίου των Ολοκαυτωμάτων χρησιμοποιούνταν φτυάρια και χύτρες για τη συλλογή της στάχτης, φιάλες για το ραντισμό του αίματος, λαβίδες (καμάκια) για τη διευθέτηση των τεμαχίων του κρέατος και πύραυνα (είδος φορητής εστίας πάνω στην οποία τοποθετούνταν κάρβουνα) για τη μεταφορά πυρακτωμένων ανθράκων στο Θυσιαστήριο του θυμιάματος, όλα κατασκευασμένα από χαλκό. Ανάμεσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου και το Θυσιαστήριο των Ολοκαυτωμάτων υπήρχε ο χάλκινος λουτήρας, ο

Αναπαράσταση του χάλκινου λουτήρα. 

οποίος είχε χωριστή βάση, όπου έπλεναν οι ιερείς τα χέρια και τα πόδια τους, όταν εισέρχονταν στη Σκηνή του Μαρτυρίου ή όταν προσέφεραν θυσίες.

ΠΗΓΗ : ΕΞΟΔΟΣ κεφ. 16, 17, 24, 25, 36, ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Α. Ν., ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ, 1900.

Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ – Ο ΦΟΡΗΤΟΣ ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Η Σκηνή του Μαρτυρίου - σχεδ. Δ. Κωνσταντινίδη. 

«Και ποιήσεις μοι αγίασμα, και οφθήσομαι εν υμίν», δηλ. «θα κατασκευάσεις για μένα σκηνή, σε τόπο άγιο, όπου θα εμφανίζομαι σε σας», ήταν η εντολή του Θεού προς το Μωϋσή μετά την έξοδό του Ισραηλιτικού λαού από την Αίγυπτο, προκειμένου να κατασκευάσει ένα φορητό ναό ή ιερό (΄Εξοδος 25, 7). Σύμφωνα με την εντολή του Θεού, το μήκος της ήταν 30 εβραϊκές πήχεις (1 = 48,4 εκατοστά), δηλ. 14, 52 μέτρα, πλάτος 10 πήχεις και ύψος επίσης 10 πήχεις, δηλ. 4, 84 μέτρα. Η κατασκευή αποτελούνταν από 48 σανίδες ακακίας (το μοναδικό δένδρο της

H Σκηνή του Μαρτυρίου

περιοχής που μπορεί να δώσει σανίδες και στύλους), επιχρυσωμένες, οι οποίες στηρίζονταν σε αργυρές βάσεις και συνδέονταν μεταξύ τους με μοχλούς και κρίκους επιχρυσωμένους από το ίδιο ξύλο. Η κάθε σανίδα εκ των 48 είχε ύψος 10 πήχεις (4, 84 μέτρα) και πλάτος 1, 5 πήχεις (1, 45 μέτρα). Είκοσι σανίδες ήταν τοποθετημένες στη βόρεια πλευρά, είκοσι στη νότια, 8 στη δυτική. Στην ανατολική πλευρά που ήταν και η είσοδος, υπήρχε καταπέτασμα  φτιαγμένο  από  βύσσο

Αναπαράσταση της Σκηνής του Μαρτυρίου.

λευκή, κυανή, πορφυρή και κόκκινη, το οποίο κρέμονταν από πέντε στύλους επιχρυσωμένους και στηριγμένους επί αργυρής βάσης. Ως στέγη λειτουργούσε ένα τετραπλό κάλυμμα. Το πρώτο τμήμα του, το εσωτερικό, ήταν φτιαγμένο κι αυτό από βύσσο λευκή, κυανή, πορφυρή και κόκκινη, πάνω στο οποίο υφάντες είχαν υφάνει παραστάσεις Χερουβείμ. Το δεύτερο τμήμα φτιάχτηκε από τρίχες κατσίκας, το τρίτο από κόκκινα δέρματα κριού και το τελευταίο (εξωτερικό) από δέρμα. Στο εσωτερικό της η Σκηνή του Μαρτυρίου διαιρούνταν σε δύο μέρη : το πρώτο μέρος ήταν τα Άγια των Αγίων (μήκος, πλάτος, ύψος 10 πήχεις (4, 84 μέτρα), ενώ το δεύτερο τα Άγια (μήκος 20 πήχεις – 9, 68 μέτρα και πλάτος – ύψος 10 πήχεις). Ο χωρισμός των δύο τμημάτων επιτυγχάνονταν με καταπέτασμα ίδιο με αυτό της εισόδου, διακοσμημένο με Χερουβείμ και στηριγμένο σε 4 στύλους ακακίας, επιχρυσωμένους και τοποθετημένους επί αργυρής βάσης.

ΠΗΓΗ : ΕΞΟΔΟΣ κεφ. 25 – 27 και 35 – 37, ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ Α. Ν., ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ, 1900.

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΛΒΙΟΥ (6ος ΑΙΩΝ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΛΑΤΙΑΣ

Η Κρίση

Ο άγιος Σάλβιος από τη πόλη Αλμπί της Ν. Γαλλίας, επίσκοπος Γαλατίας πού έζησε τον 6ο αιώνα, αφού υπήρξε νεκρός για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, επέστρεψε στη ζωή και διηγήθηκε στο φίλο του άγιο Γρηγόριο της Τουρώνης τα έξης: «Όταν σειόταν το κελί μου πριν τέσσερις ημέρες, και με είδατε να κείτομαι νεκρός, δύο άγγελοι με ανύψωσαν και με μετέφεραν στο πιο ψηλό σημείο του Ουρανού, τόσο ψηλά πού έμοιαζε να έχω κάτω από τα πόδια μου όχι μόνον αυτήν την άθλια γη, αλλά και τον ήλιο και το φεγγάρι, τα σύννεφα και τα άστρα. Κατόπιν πέρασα μαζί με τούς αγγέλους μέσα από μία πύλη η οποία έλαμπε πιο πολύ κι απ' το φως του ήλιου και μπήκα σε ένα κτίριο πού το πάτωμά του ήταν καμωμένο από λαμπερό ασήμι και χρυσό. το φως πού υπήρχε ήταν αδύνατο να περιγραφεί. Βρισκόταν εκεί ένα πλήθος ανθρώπων, που δεν ήταν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες, και κινούνταν προς όλες τις κατευθύνσεις και σε τέτοια έκταση πού δε μπορούσες να δεις μέχρι πού έφτανε. Οι Άγγελοι μου άνοιξαν δρόμο για να περάσω μέσα από αυτό το πλήθος πού ήταν μπροστά μου, και φτάσαμε ατό μέρος εκείνο το οποίο ατενίζαμε απ' όταν ακόμα βρισκόμαστε πολύ μακριά. Πάνω από εκείνο το μέρος έστεκε ένα σύννεφα λαμπρότερο από οποιοδήποτε φως, κι όμως δεν υπήρχε ούτε ήλιος ούτε φεγγάρι ούτε κανένα αστέρι και μάλιστα, το σύννεφο έλαμπε πιο πολύ απ' όσο θα μπορούσε να λάμπει από μόνο του το καθένα από αυτά. Μία φωνή ακούστηκε μέσα από το σύννεφα, πού θύμιζε τον ήχο από πολλά νερά πού έπεφταν. Εμένα τον αμαρτωλό με υποδέχθηκαν με μεγάλο σεβασμό κάποια όντα, μερικά από τα οποία φορούσαν άμφια και άλλα κανονικά ρούχα. Οι άγγελοι πού με οδηγούσαν μου εξήγησαν ότι αυτά τα όντα ήταν οι μάρτυρες και άλλοι άγιοι τούς οποίους τιμούμε εδώ στη γη και στους οποίους προσευχόμαστε με μεγάλη ευλάβεια. Και ενώ στεκόμουν εκεί άρχισε να με τυλίγει απαλά μία ευωδία τόσο γλυκιά που, νιώθοντας να "τρέφομαι" από αυτήν, δεν αισθανόμουν καμιά ανάγκη να φάω ή να πιω τίποτα μέχρι αυτήν τη στιγμή πού σου μιλάω. Μετά άκουσα μία φωνή πού είπε: "Αφήστε αυτόν τον άνθρωπο να γυρίσει πίσω στον κόσμο, γιατί οι εκκλησίες μας τον έχουν ανάγκη". Παρότι άκουγα τη φωνή δε μπορούσα να δω ποιος μιλούσε. Και τότε έπεσα μπρούμυτα ατό έδαφος συντετριμμένος, κλαίγοντας. «Αλίμονο, αλίμονο, Θεέ μου!» είπα. "Γιατί μου αποκάλυψες όλα αυτά πού είδα μόνο και μόνο για να μου τα ξαναπάρεις πίσω;... "Η φωνή που μου είχε μιλήσει είπε: "Πορεύσου εν ειρήνη. Εγώ θα σε προστατεύω μέχρι να σε ξαναφέρω και πάλι σ' αυτό το μέρος". Τότε οι οδηγοί μου άγγελοι με άφησαν και εγώ επέστρεψα περνώντας και πάλι μέσα από την πύλη από την οποία είχα εισέλθει, κλαίγοντας καθώς έφευγα».

ΠΗΓΗ : ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥΡΩΝΗΣ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ, ΒΙΒΛΙΟ VII, VITAE PATRUM, ST. HERMAN MONASTERY PRESS 1988, o βίος του Αγίου Σάλβιου εις : “St. Salvius of Albi", The Orthodox World, no 5, ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ, Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, "Μυριόβιβλος", 1988, σ. 66.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΥΣ – ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Τη Λαμπροδευτέρα το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πριν νά πλαγιάσω για νά κοιμηθώ, βγήκα στο μικρό περιβολάκι πού έχουμε πίσω από το σπίτι μας, και στάθηκα για λίγο, κοιτάζοντας το σκοτεινό ουρανό με τ' άστρα.

Σαν νά τον έβλεπα πρώτη φορά. Μου φάνηκε πολύ βαθύς, και Σαν νά ερχότανε από πάνω μία μακρινή ψαλμωδία. το στόμα μου είπε σιγανά: «Υψούτε Κύριον τον Θεόν ημών, και προσκυνείτε τω υποπόδιο των ποδών αυτού». 'Ένας αγιασμένος γέροντας μου είχε πει μία φορά πώς κατά τούτες τις ώρες ανοίγουνε τά ουράνια. Ό αγέρας μοσκοβολούσε από τά λουλούδια κι από τά άγιοχόρταρα, πού έχουμε φυτέψει. «Πλήρης δ ουρανός και ή γη της δόξης του Κυρίου».

Θα στεκόμουνα έχει πέρα μοναχός ως το ξημέρωμα. Σαν νά μην είχα σώμα, μήτε κανένα δεσμό με Τη γη. Άλλά συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα ατό σπίτι και ανησυχήσουνε πού έλειπα, και γι' αυτό μπήκα μέσα και ξάπλωσα.

Δέ με είχε θολώσει καλά-καλά ο ύπνος, δεν ξέρω αν ήμουνα ξυπνητός ή κοιμισμένος, και βλέπω μπροστά μου έναν άνθρωπο με αλλόκοτη όψη. 'Ήτανε κατακίτρινος, Σαν πεθαμένος, μα τά μάτια του ήτανε Σαν ανοιχτά και μ' έβλεπε τρομαγμένος. το πρόσωπό του ήτανε Σαν μάσκα, Σαν μούμια, με το πετσί του γυαλιστερά, μαυροκίτρινο, και κολλημένο στο νεκροκέφαλο με όλα τά βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σαν λαχανιασμένος. στο 'να χέρι του βαστούσε κάποιο παράξενο πράγμα, πού δεν κατάλαβα τι ήτανε, και με τ' άλλο έσφιγγε το στήθος του, λες και πονούσε.

Εκείνο το πλάσμα μ' έκανε ν' ανατριχιάσω. το κοίταζα, και με κοίταζε, δίχως νά μιλήσει, Σαν νά περίμενε νά το γνωρίσω. και στ' αλήθεια, μ' όλο πού ήτανε τόσο αλλόκοτο, σαν νά μου είπε μία φωνή: «ΕΙναι ο τάδε!». Μόλις άκουσα τη φωνή, τον γνώρισα ποιος ήτανε. Τότε κι εκείνος άνοιξε το στόμα του κι αναστέναξε. Mα ή φωνή του σαν νά ερχότανε από πολύ μακριά, σα νά 'βγαινε από κανένα βαθύ πηγάδι.

'Έβλεπα πώς βρισκότανε σε μία μεγάλη αγωνιά, κι υπόφερα κι εγώ μαζί του. Τά χέρια του, τά πόδια του, τά μάτια του, όλα φανερώνανε πώς βασανιζότανε. Απάνω στην απελπισία μου, πήγα κοντά του νά τον βοηθήσω, μα εκείνος μου' κάνε νόημα με το χέρι του νά σταματήσω.

Άρχισε νά βογκά, με τέτοιον τρόπο, πού πάγωσα. Έπειτα μου λέγει: «δεν ήρθα, με στείλανε. 'Εγώ ολοένα τρέμω! Βρίσκομαι σε ζάλη μεγάλη. Παρακάλεσε τον Θεό νά με λυπηθεί. Θέλω νά πεθάνω, μα δέ μπορώ. "Αχ! 'Όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. Θυμάσαι, λίγες μέρες πριν πεθάνω, πού ήρθες στο σπίτι μου και μιλούσες για θρησκευτικά; "Ήτανε και δύο άλλοι φίλοι μου, άπιστοι κι αυτοί Σαν κι εμένα. 'Εκεί πού μιλούσες, εκείνοι χαμογελούσανε. Σαν έφυγες, μου είπανε: Κρίμα, νά 'χει τέτοιο μυαλό, και νά πιστεύει στις ανοησίες πού πιστεύουνε οί γριές! μία άλλη μέρα, σου είχα πει όπως και πολλές άλλες Φορές: «Βρε Φ., μάζευε λεφτά, Θα πεθάνεις στην ψάθα. Βλέπεις εγώ πόσα έχω, και πάλι θέλω κι άλλα».

«Τότε μου είπες: «" Έχεις κάνει συμβόλαιο με τον χάρο πώς Θα ζήσεις τόσα χρόνια πού θέλεις, για νά καλοπεράσεις ατά γερατειά σου;». Σου λέγω εγώ: «Θα δεις πόσο χρόνο Θα πάγω! Τώρα είμαι εβδομηνταπέντε. Θα περάσω τά εκατό. 'Έχω εξασφαλίσει τά παιδιά μου, ο γιος μου βγάζει λεφτά πολλά, την κόρη μου την πάντρεψα μ' έναν πλούσιο από την 'Αβησσυνία, εγώ κι ή γυναίκα μου έχουμε και παραέχουμε.

Όχι Σαν κι εσένα, πού ακούς αυτά πού λεν οί παπάδες Χριστιανικά τά τέλη της ζωής ημών. Τι Θα βγάλεις από τά Χριστιανικά τά τέλη;. Παρά νά 'χεις στην τσέπη σου, και μη σε μέλει. 'Εγώ νά δώσω ελεημοσύνη; και γιατί έκανε φτωχούς ο πολυεύσπλαχνος Θεός σας; για νά τούς θρέφω εγώ; 'Άμ βάζουνε εσάς και ταΐζεται τούς τεμπέληδες, για νά πάτε στο Παράδεισο! 'Ακούς εκεί Παράδεισο; 'Εγώ ξέρεις πώς είμαι γιος παπα, και τά γνωρίζω καλά αυτά τά κόλπα. μα νά τα πιστεύουνε αυτά οί μικρόμυαλοι. Όχι όμως κι εσύ, πού έχεις τέτοια σπουδή, και νά πας χαμένος. 'Εσύ, όπως πας, Θα πεθάνεις πριν από μένα, Θα πάρεις και στο λαιμό σου την οικογένειά σου. μα εγώ, σου λέγω και σου υπογράφω, Σαν γιατρός, που είμαι, πως θα ζήσω εκατό δέκα χρόνια ».

Λέγοντας αυτά, στριφογύριζε από δω κι από κει, σαν νά Ψηνότανε απάνω σε καμιά σκάρα, βγάζοντας κάτι μουγκρίσματα από το στόμα του: «"Αχ! Ούχ! Ού! Ού! Ού! Χού!» Ησύχασε για λίγο και ξαναείπε: «Αυτά έλεγα, μα σε λίγες μέρες πέθανα! Πέθανα κι έχασα το στοίχημα! Τι ταραχή! Τι τρομάρα τράβηξα!

Σαστισμένος, μία βούλιαζα και μία ανέβαινα απάνω, και φώναζα: "Έλεος! μα κανένας δεν μ' άκουγε. Ένα ρεύμα με κλωθογύριζε Σαν να΄ μου να κανένα ψόφιο ποντίκι. Τι τράβηξα ως τά τώρα, και Τι τραβώ. Τι αγωνία εΙναι αυτή!

Όλα όσα έλεγες βγήκανε αληθινά. το κέρδισες το στοίχημα. 'Εγώ, τότε πού βρισκόμουνα στο κόσμο πού ζεις, ήμουνα ο έξυπνος. Ήμουνα γιατρός, κι είχα μάθει να μιλώ και νά μ' ακούνε, νά κοροϊδεύω Τη θρησκεία, νά συζητώ για χειροπιαστά πράγματα. Τώρα όμως βλέπω πώς χειροπιαστά εΙναι εκείνα πού τά έλεγα παραμύθια και χαρτοφάναρα. Χειροπιαστή εΙναι ή αγωνία πού βρίσκουμε. Αχ! Τούτος Θα εΙναι ο σκώληξ ο ακοίμητος, τούτος θα εΙναι ο βρυγμός των οδόντων!».

Απάνω σ' αυτά, χάθηκε από τά μάτια μου, κι άκουγα μονάχα τά βογκητά του, πού και κείνα σβήσανε σιγά-σιγά. με πήρε λίγο ο ύπνος, μα σε μία στιγμή, κατάλαβα νά με σπρώχνει Ένα παγωμένο χέρι. Άνοιξα τά μάτια μου, και τον βλέπω πάλι μπροστά μου. Τούτη Τη φορά ήτανε ακόμα πιο φριχτός και πιο μικρόσωμος. Είχε γίνει ίσαμε Ένα βυζανιάρικο παιδάκι, μ' Ένα μεγάλο γέρικο κεφάλι, πού το κουνούσε από δω κι από κει.

Άνοιξε το στόμα του και μου είπε: «σε λίγη ώρα Θα ξημερώσει και Θα ' έρθουνε νά με πάρουνε εκείνοι πού με στείλανε!» του λέω: «Ποιοι σε στείλανε;». Είπε κάτι μπερδεμένα λόγια, δίχως νά καταλάβω τίποτα. Ύστερα μου λέγει: «'Εκεί πού βρίσκομαι εΙναι κι άλλοι πολλοί από κείνους πού σε περιπαίζανε για την πίστη σου, και τώρα καταλάβανε πώς οι εξυπνάδες δεν περνούνε παραπέρα από το νεκροταφείο. ΕΙναι και κάποιοι άλλοι πού τούς έκανες καλό, κι αυτοί σε κακολογούσανε. Κι όσο τούς συχωρούσες, τόσο αυτοί γινότανε χειρότεροι. Γιατί ο πονηρός άνθρωπος αντί νά τον κάνει ή καλοσύνη νά χαίρεται, αυτός πικραίνεται, επειδή τον κάνει νά νοιώθει τον εαυτό του νικημένο.

Τούτοι βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από μένα, και δέ μπορούνε νά βγούνε από τη σκοτεινή φυλακή τους για νά 'ρθουνε νά σε βρούνε, όπως έκανα εγώ. Βασανίζονται πολύ σκληρά, γιατί δέρνονται με τη μάστιγα της αγάπης, όπως είπε ένας άγιος. Πόσο αλλιώτικος είναι ο κόσμος απ' ο, τι τον βλέπαμε!

Ανάποδος από την έξυπνη αντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πώς ή εξυπνάδα μας ήτανε βλακεία, οι κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες, κι οι χαρές μας Ψευτιά και απάτη.

'Εσείς πού έχετε στην καρδιά σας το Χριστό, και πού για σας ο λόγος του ειναι αλήθεια, ή μονάχη αλήθεια, εσείς κερδίσατε το Μεγάλο Στοίχημα, πού μπαίνει ανάμεσα στους πιστούς και στους απίστους, αυτό το στοίχημα πού το έχασα εγώ ο ελεεινός, και χάθηκα, και τρέμω κι αναστενάζω, και δε βρίσκω ησυχία. :Αληθινά, στο Άδη δεν υπάρχει πια μετάνοια. Αλίμονο σ' όσους πορεύονται όπως πορευθήκαμε εμείς, τον καιρό πού είμαστε απάνω στη γη. Η σάρκα μας είχε μεθύσει, και εμπαίξαμε εκείνους πού πιστεύανε στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, κι ο πολύς κόσμος μας χειροκροτούσε. Σας λέγαμε ανόητους, σας κάναμε περίπαιγμα, κι όσο εσείς δεχόσαστε με καλοσύνη τά πειράγματά μας, τόσο μεγάλωνε ή δική μας ή κακία.

Βλέπω και τώρα πόσο θλιβόσαστε από το φέρσιμο των κακών ανθρώπων, αλλά πώς δεχόσαστε με υπομονή τις φαρμακερές σαΐτες πού βγάζουνε από το στόμα τους, λέγοντάς σας υποκριτές, θεομπαίχτες και λαοπλάνους. Αν βρισκότανε, οι δυστυχείς στη θέση πού βρίσκομαι τώρα, και βλέπανε από δω πού βλέπω, Θα τρομάζανε για ο,τι κάνουνε. Θέλω νά φανερωθώ σ' αυτούς και νά τούς πω ν' αλλάξουνε δρόμο, μα δεν έχω την άδεια, όπως δεν την είχε κι εκείνος ο πλούσιας και για τούτο παρακαλούσε τον Πατριάρχη Αβραάμ νά στείλει το φτωχό το Λάζαρο. μα και εκείνον δεν τον έστειλε, και τούτο, για νά γίνουνε ίδια άξιοι της καταδίκης όσοι αμαρτάνουνε, κι άξιοι της σωτηρίας όσοι πορεύονται τη στράτα του Θεού.

«Ο αδικών αδικησάτω έτι, και ο ρυπαρός ρυπαρευθέτω έτι, και ο δίκαιος δικαιοσύνη ποιησάτω έτι, και ο άγιος άγιασθήτω έτι».

Μ` αυτά τά λόγια, τον έχασα από μπροστά μου.

ΠΗΓΗ : Τα Μυστικά Άνθη , εκδ. Παπαδημητρίου, Αθήνα 1973, «Απίστευτα και όμως αληθινά», εκδ. "Ορθόδοξος Κυψέλη", Θεσσαλονίκη.

Ο ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Έξι εορτές προς τιμή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου έχει θεσπίσει η Αγία μας Εκκλησία. Αρχαιότερη εορτή είναι η Σύναξη του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, η οποία τελείται στις 7 Ιανουαρίου, μιας και η προσωπικότητά του συνδέεται στενά με τη Βάπτιση και τη δημόσια εμφάνιση του Κυρίου. Στις 24 Ιουνίου εορτάζουμε το Γενέθλιο του Τιμίου Προδρόμου, ενώ στις 23 Σεπτεμβρίου τη Σύλληψη του από τη μητέρα του Αγία Ελισάβετ. Επιπλέον, στις 24 Φεβρουαρίου τιμούμε τη πρώτη και τη δεύτερη Εύρεση της Κεφαλής του Προδρόμου, ενώ στις 25 Μαΐου η τρίτη Εύρεση της Κεφαλής του. Τέλος, στις 29 Αυγούστου εορτάζεται η Αποτομή της Τιμίας κεφαλής του Προδρόμου, η οποία ορίστηκε πιθανότατα το 4^ο αιώνα και συνδυάζεται με νηστεία καθότι ο φόνος του διατάχθηκε από τον Ηρώδη εν ώρα συμποσίου. 

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Τις εορτές του Δωδεκαημέρου τις επισφραγίζει η σημερινή εορτή, κατά την οποία «την σύναξιν επιτελούμεν του αγίου και τιμίου Προδρόμου εξ αρχής και άνωθεν παραδιδομένην, ως τω μυστηρίω του θείου βαπτίσματος υπουργήσαντος….». Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος αναδείχθηκε όντως ο «σεβασμιώτερος» απ΄ όλους τους Προφήτας, όχι μόνο για την αγιότητα του βίου του και το μαρτυρικό του τέλος, όχι μόνο γιατί είδε τον «κηρυττόμενον», μα γιατί αξιώθηκε να τον βαπτίσει. Μέσα ΄ όλες τις προνομίες, με τις οποίες ο Θεός ετίμησε τον Ιωάννη, εκείνος έμεινε πάντοτε με την βαθειά συναίσθηση πως ήταν ο λύχνος απέναντι στο φως, ο υπηρέτης εμπρός στο Δεσπότη, ο άνθρωπος ενώπιον του Θεού. Ας μην το ξεχνούμε εμείς οι απλοί κι αμαρτωλοί, που αξιωθήκαμε να υπηρετούμε στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Ο Ιωάννης έλεγε : «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι».

ΠΗΓΗ : (+) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΨΑΡΙΑΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ, ΜΙΚΡΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1980.

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

«Επεφάνη η Χάρις του Θεού η σωτήριος ……», είναι γραμμένο στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Και πάλι «η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο», είναι γραμμένο στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου. Το νέο λοιπόν που κομίζει ο Ιησούς Χριστός στον κόσμο είναι η Χάρις. Το χαροποιό μήνυμα του Ευαγγελίου, η ουσία και το βάθος του χριστιανισμού είναι η χάρις. Το ξεχωριστό γνώρισμα της Εκκλησίας και η διαφορά της από τη Συναγωγή είναι η Χάρις. Ό,τι έχει η «Καινή κτίσις», που δεν υπάρχει στο παλαιό κόσμο, είναι η Χάρις. Βασίλειο της Χάριτος είναι η «Βασιλεία των Ουρανών». Και η σημερινή μεγάλη εορτή, Θεοφάνεια ή Επιφάνεια, είναι η ημέρα, όπου επίσημα και πανηγυρικά, με τη φανέρωση της Αγίας Τριάδος, έκαμε την είσοδό της στο κόσμο η Θεία Χάρις. «Επεφάνη σήμερον τη οικουμένη και το φως σου, Κύριε, εσημειώθη εφ΄ ημάς…..», ψάλλει η Εκκλησία.

ΠΗΓΗ : (+) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΨΑΡΙΑΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ, ΜΙΚΡΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1980. 

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Στο επάνω μέρος της εικόνας υπάρχει ένα ημικύκλιο, που συμβολίζει το άνοιγμα των ουρανών. Από αυτό βγαίνουν ακτίνες και κατεβαίνει το ’γιο Πνεύμα στο κεφάλι του Χριστού «ἐν εἴδει περιστερᾶς». οι ουρανοί είναι η θέση του Θεού-Πατέρα, ο οποίος σε μερικές εικόνες της Βαπτίσεως (όπως π.χ. στη Βάπτιση της Μονής του Δαφνίου και της Μονής του Οσίου Λουκά στη Φωκίδα) σημαίνεται με ένα χέρι που ευλογεί. Η φανέρωση της Αγίας Τριάδος είναι σημαντικότερο σε σημασία στοιχείο στην εικόνα της Βαπτίσεως.

Στη συνέχεια ο αγιογράφος μας μεταφέρει στα ρείθρα του Ιορδάνη, τα οποία ο Κύριος αγίασε με τη Βάπτισή του. «Βράχοι υψηλοί οπού σμίγουν και σχηματίζουν μια κλεισούραν, μέσα εις την οποίαν τρέχει ο Ιορδάνης ποταμός με ρεύμα σφοδρόν. Εις το μέσον του ποταμού ίσταται ο Χριστός, γυμνός, με άσπρο πανί μόνον εις την μέση Του. Με τη δεξιάν χείρα ευλογεί τα ύδατα, εις πολλάς δε εικόνας και με τας δύο χείρας. Εις άλλας εικόνας βλέπει κατ' ενώπιον, εις άλλας εικονίζεται εκ των πλαγίων, με ανοικτούς τους αχράντους πόδας Του, ως να περιπατή. Το άγιον πρόσωπόν Του είναι σοβαρόν και γρηγορούν, δια το μέγα μυστήριον οπού γίνεται. Το σώμα Του είναι ωσάν σκαλισμένον εις το ξύλον, με διάφορα σχήματα γραμμένα ζωηρά, εις το στήθος, εις τους ώμους, εις την κοιλίαν και όχι σαρκώδες» (Φ. Κόντογλου). Ο Κύριος σε πολλές εικόνες της Βαπτίσεως φαίνεται σαν να περπατάει, γιατί, όπως παρατηρεί ο Ουσπένσκι, αυτός πήρε την πρωτοβουλία να βαπτιστεί. Με την θέλησή του ήρθε στον Ιορδάνη και ζήτησε να βαπτιστεί από τον Ιωάννη.

Στα νερά του Ιορδάνη βλέπουμε τα ψάρια που κολυμπούν και μια μισοντυμένη γυναίκα πάνω σ' ένα δράκοντα. Η γυναίκα συμβολίζει την Ερυθρά θάλασσα. (Αλλού έχουμε και τον άνδρα για το αντίστοιχο σύμβολο του Ιορδάνη). Για τους δράκοντες μιλάνε στίχοι των ψαλμών, καθώς και των ύμνων και των ευχών της ακολουθίας του Μεγάλου Αγιασμού «...Σύ συνέτριψας τάς κεφαλάς τῶν δρακόντων ἐπί τοῦ ὕδατος (=των Αιγυπτίων στην Ερυθρά θάλασσα) (Ψαλμ. 73,13). «Σύ...καί τάς κεφαλάς τῶν ἐκεῖσε ἐμφωλευόντων συνετρίψας δρακόντων» (Ευχή Μ. Αγιασμού). «Καί δρακόντων κεφαλάς ἐμφωλευόντων διαθλάττει (=κατασυντρίβει)» (τροπάριο, ωδή β΄).

Οι περισσότερες εικόνες της Βαπτίσεως παρουσιάζουν τον Κύριο τελείως γυμνό. Έτσι τον θέλουν και τα τροπάρια της εορτής. Η γυμνότητα θέλει να τονίσει πόσο ο Κύριος μίκρυνε τη δόξα του και τη θεότητά του για χάρη μας. Γυμνώθηκε εκείνος για να ντύσει τους ανθρώπους με το ένδυμα της αιώνιας δόξας. Άλλοι είδαν στην γυμνότητά του την αδαμική γυμνότητα. Ο Κύριος αποδίδει έτσι στην ανθρωπότητα το ένδοξο παραδεισιακό ένδυμά της (Π. Ευδοκίμωφ).

Στην μία όχθη του Ιορδάνη βρίσκεται ο Πρόδρομος. Κοιτάζει εκστατικός το ’γιο Πνεύμα. Το ένα χέρι το έχει πάνω στο κεφάλι του Δεσπότη. Το άλλο είναι σε στάση προσευχής. Εκφράζει έτσι τον τρόμο του για την αξίωση του Κυρίου να βαπτιστεί από αυτόν.

Στην απέναντι όχθη προβάλλουν οι μορφές τεσσάρων αγγέλων. Συμμετέχουν κι αυτοί στο παράδοξο μυστήριο σύμφωνα με το τροπάριο της εορτής: «Ὥσπερ οὐρανῷ, σύν τρόμῳ καί θαύματι παρίσταντο ἐν Ἰορδάνῃ αἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων, σκοπούμεναι τοσαύτην Θεοῦ τήν συγκατάβασιν...» (Κανών, ωδή ζ΄). Θαμπώνονται από τη συγκατάβαση αυτή και οι τρεις προσκυνούν με ευλάβεια τον Κύριο, ενώ ο τέταρτος, προσευχόμενος, ατενίζει τον ουρανό. Με σεβασμό ετοιμάζονται να δεχτούν το σώμα του Κυρίου προβάλλοντας τα πανιά που κρατούν στα χέρια τους. Ωραία παρατηρήθηκε, ότι συμβολίζουν και εικονογραφούν τον λόγο του αποστόλου Παύλου: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε...» (Γαλ. 3, 27).

Η εικόνα μας στην αριστερή πλευρά είναι κατεστραμμένη. Εδώ θα' ταν στα νερά η συμβολική μορφή του Ιορδάνη και κοντά στον Πρόδρομο η αξίνη που θυμίζει τα λόγια του Βαπτιστή στους Φαρισαίους: «Ἤδη δε καί ἡ ἀξίνη πρός τήν ρίζαν τῶν δένδρων κεῖται∙ πᾶν οὖν δένδρον μή ποιοῦν καρπόν καλόν ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3, 10).

ΠΗΓΗ : http://www.apostoliki-diakonia.gr

ΕΙΣ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ – ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Α´. Χριστὸς γεννᾶται, ἂς τὸν δοξάσετε· ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἂς τὸν προϋπαντήσετε· ὁ Χριστὸς εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς γῆς, ἂς ὑψωθῆτε. «Δοξολογήσατε τὸν Κύριον, ὅλη ἡ γῆ», καὶ διὰ νὰ τὰ εἴπω καὶ τὰ δύο μὲ μία λέξιν, ἂς εὐφρανθοῦν οἱ οὐρανοὶ καὶ ἂς νιώση ἀγαλλίασιν ἡ γῆ διὰ τὸν οὐράνιον ὁ ὁποῖος ἔγινεν ἐπίγειος. Ὁ Χριστὸς ἐσαρκώθη, νιώσατε ἀγαλλίασιν ἀπὸ χαρὰ καὶ τρόμον. Ἀπὸ τρόμον ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας· ἀπὸ χαρὰν ἐξ αἰτίας τῆς ἐλπίδος. Ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη ἀπὸ τὴν Παρθένον. Γυναῖκες, παραμένετε παρθένοι γιὰ νὰ γίνετε μητέρες τοῦ Χριστοῦ. Ποιὸς δὲν ἀποδίδει λατρείαν εἰς ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος προϋπῆρχεν ἀπ᾿ ἀρχῆς; Ποιὸς δὲν δοξολογεῖ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἐνεφανίσθη τώρα τελευταία;

Β´. Πάλιν διαλύεται τὸ σκοτάδι, πάλιν ἐμφανίζεται τὸ φῶς. Πάλιν ἡ Αἴγυπτος τιμωρεῖται μὲ σκότος, πάλιν ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς φωτίζεται μὲ στήλην πυρός. Ὁ λαὸς ὁ ὁποῖος κάθεται εἰς τὸ σκότος ἂς ἴδῃ τὸ λαμπρὸν φῶς τῆς κατανοήσεως τῶν θείων μυστηρίων. «Τὰ παλιὰ ἔχουν περάσει· ἰδοὺ τὰ πάντα ἔχουν γίνει νέα». Τὸ γράμμα ὑποχωρεῖ καὶ τὸ πνεῦμα ἀναδεικνύεται. Αἱ σκιαὶ ἀπομακρύνονται καὶ ἔρχεται εἰς τὴν θέσιν των ἡ ἀλήθεια. Ὁ τύπος τοῦ Μελχισεδὲκ ἐκπληρώνεται. Ὁ ἀμήτωρ γίνεται ἀπάτωρ. Ἦτο ἀμήτωρ προηγουμένως καὶ τώρα γίνεται ἀπάτωρ. Οἱ φυσικοὶ νόμοι καταλύονται. Ὁ οὐράνιος κόσμος πρέπει νὰ συμπληρωθεῖ. Ὁ Χριστὸς προστάζει ἂς μὴν ἀντιστεκόμαστε. «Ὅλοι οἱ λαοὶ ἂς χειροκροτήσετε» ἐπειδὴ ἐγεννήθη εἰς ἡμᾶς παιδίον, μᾶς ἐδόθη υἱός, εἰς τοὺς ὤμους τοῦ ὁποίου ἐβρίσκεται ἡ ἐξουσία (διότι ἐξυψώνεται μαζὶ μὲ τὸν σταυρὸν) καὶ ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται ἀγγελιοφόρος μεγάλης θελήσεως (τῆς θελήσεως τοῦ Πατρός). Ὁ Ἰωάννης ἂς βροντοφωνήσει: «ἑτοιμάσατε τὸν δρόμον τοῦ Κυρίου»! Καὶ ἐγὼ θὰ διαλαλήσω τὴν σημασίαν τῆς ἡμέρας: Ὁ ἄσαρκος παίρνει σάρκα. Ὁ Λόγος ἑνώνεται μὲ τὴν ὕλην. Ὁ ἀόρατος γίνεται ὁρατός. Ἐκεῖνος τὸν ὁποῖο δὲν ἠμποροῦσε νὰ ἐγγίσῃ κανείς, ἠμπορεῖ νὰ ψηλαφηθῆ. Ὁ ἄχρονος ἀποκτᾷ ἀρχήν. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται Υἱὸς ἀνθρώπου, «ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος ἦτο χθές, εἶναι σήμερον καὶ θὰ παραμείνει ὁ ἴδιος εἰς τοὺς αἰῶνας». Οἱ Ἰουδαῖοι ἂς σκανδαλίζονται. Οἱ Ἕλληνες ἂς εἰρωνεύονται καὶ οἱ αἱρετικοὶ ἂς κουράζονται μὲ τὰς φλυαρίας των. Θὰ τὸν πιστεύσουν, ὅταν θὰ τὸν ἰδοῦν νὰ ἀνέρχεται εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ ἂν ὄχι τότε, ὁπωσδήποτε ὅταν θὰ τὸν ἰδοῦν νὰ ἔρχεται ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ κάθεται ὡς κριτής.

Γ´. Αὐτὰ ὅμως ἀργότερα. Σήμερα ἡ πανήγυρις εἶναι τὰ Θεοφάνεια, δηλαδὴ ἡ Γέννησις. Διότι λέγονται καὶ τὰ δύο, ἐπειδὴ δι᾿ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πρᾶγμα ὑπάρχουν δύο ὀνόματα. Διότι ὁ Θεὸς ἐφανερώθη εἰς τοὺς ἀνθρώπους διὰ τῆς γεννήσεως. Καὶ ὑπῆρχε μὲν πρίν, καὶ ὑπῆρχε πάντοτε, προερχόμενος ἀπὸ τὸν πάντοτε ὑπάρχοντα, πάνω ἀπὸ κάθε αἰτίαν καὶ λογικὴν (ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε λόγος ἀνώτερος ἀπὸ τὸν Λόγον), ἀλλὰ μετὰ ἔλαβε σῶμα πρὸς χάριν μας, διὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν εὐτυχῆ ὕπαρξιν, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μᾶς ἔδωσε τὴν ὕπαρξιν ἢ καλύτερα, διὰ νὰ μᾶς ἐπαναφέρει μὲ τὴν σάρκωσίν του εἰς τὴν εὐτυχῆ ὕπαρξιν ἀπὸ τὴν ὁποία εἴχαμε ἀπομακρυνθεῖ ἐξ αἰτίας τῆς κακίας μας. Καὶ εἰς μὲν τὴν ἐμφάνισιν δίδεται τὸ ὄνομα Θεοφάνεια, εἰς δὲ τὴν γέννησιν, Γενέθλια.

Δ´. Αὐτὸ εἶναι δι᾿ ἡμᾶς τὸ νόημα τῆς πανηγύρεως καὶ αὐτὸ ἑορτάζομεν σήμερα: Τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἀνθώπους, διὰ νὰ ἔλθωμεν νὰ κατοικήσωμεν κοντὰ εἰς τὸν Θεόν, ἢ διὰ νὰ ἐπανέλθωμεν (διότι ἔτσι νομίζω ὅτι εἶναι σωστότερον νὰ εἰπωθῇ), διὰ νὰ ἐνδυθῶμεν τὸν νέον ἄνθρωπον, ἀφοῦ ἐγκαταλείψωμεν τὸν παλαιόν. Καὶ ὅπως ἔχομεν ἀποθάνει μαζὶ μὲ τὸν Ἀδάμ, ἔτσι ἂς ζήσωμεν μαζὶ μὲ τὸν Χριστόν, ἂς γεννηθῶμεν μαζί του, ἂς συσταυρωθῶμεν καὶ ἂς ταφῶμεν μαζί του, διὰ ν᾿ ἀναστηθῶμεν μὲ τὴν ἀνάστασίν του. Διότι πρέπει νὰ ὑπομείνω τὴν ἀντίστροφον πορείαν, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τὸ ἀγαθόν. Καὶ ὅπως ἀπὸ τὰ πιὸ εὐχάριστα ἦλθαν τὰ δυσάρεστα, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὰ δυσάρεστα νὰ ἐπανέλθουν τὰ πιὸ εὐχάριστα. «Διότι ἐκεῖ ποὺ ηὐξήθη σημαντικὰ ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ἐδόθη πλουσιοπάροχα καὶ ἡ χάρις». Καὶ ἂν ἡ γεῦσις ἐπέφερε τὴν καταδίκην, δὲν ἐδικαίωσε, πολὺ περισσότερο τὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ; Ἂς ἑορτάζομεν ἑπομένως ὄχι μὲ δημοσίας πανηγύρεις, ἀλλὰ κατὰ τρόπον θεϊκόν. Ὄχι κατὰ τρόπον κοσμικόν, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ὑπερκόσμιον. Ὄχι τὰ ἰδικά μας ἀλλὰ πολὺ περισσότερον τὰ τοῦ Κυρίου. Ὄχι τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀσθένειαν, ἀλλὰ τὰ σχετικὰ μὰ τὴν θεραπείαν. Ὄχι τῆς δημιουργίας ἀλλὰ τὰ τῆς ἀναδημιουργίας.

ΠΗΓΗ : Γρηγορίου Θεολόγου Ἔργα, Λόγος ΛΗ´ (Απόσπασμα Α-Δ). Πατερικὲς ἐκδόσεις Γρηγ. ὁ Παλαμᾶς.

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΠΟΤΑΜΟ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ

Η εορτή αυτή πανηγυρίζεται επί τόπου εν αυτώ τω Ιορδάνη ποταμώ υπό Αρχιερέως, όστις αναχωρεί εξ Ιεροσολύμων μετά της συνοδείας αυτού την 3 Ιανουαρίου και φθάνει εις την παρά την Νεκράν Θάλασσαν Μονήν του Αββά Γερασίμου, ένθα τελεί την Θείαν Λειτουργίαν. Την μεταμεσημβρίαν της 4^η του μηνός μεταβαίνει και εις την παρά τα ρείθρα του Ιορδάνου Ιεράν Μονήν

του Τιμίου Προδρόμου. Ενταύθα λειτουργεί την πρωίαν της παραμονής των Θεοφανείων και περί την 10 ώραν κατέρχεται εις τον Ιορδάνην, ένθα έχει προετοιμασθεί ναός μετά πολλών πέριξ σκηνών. Εν τω ναώ τούτω ψάλλεται η ακολουθία των Ωρών και τελείται η Λειτουργία του Μεγάλου

Βασιλείου του Αρχιερέως χοροστατούντος. Μετά την Λειτουργίαν ψάλλεται η ακολουθία του Αγιασμού από εξέδρας παρασκευασμένης άνωθεν του ύδατος. Όταν δε οι χοροί των ψαλτών αρχίσωσι να ψάλλωσι το «εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε» οι μεν ιθαγενείς εκπυρσοκροτούσιν, οι δε προσκυνηταί γυμνοί βυθίζονται εις τον Ιορδάνην ποταμόν, ίνα

βαπτισθώσιν…….. Την επομένην λίαν πρωί ο Αρχιερεύς μετά της συνοδείας του κατέρχεται και αύθις εις την παρά τον Ιορδάνην Εκκλησίαν και ψάλλεται ο Όρθρος, ο Αγιασμός και η Λειτουργία, μετά το τέλος της οποίας λήγει η τελετή και ο Αρχιερεύς ανέρχεται εις την Μονήν του Σαρανταρίου όρους λειτουργών κατά την 7^ην του μηνός. Εκ του Σαρανταρίου όρους μεταβαίνει εις την εν Ιεριχούντι Μονήν του Προφήτου Ελισαίου και εκείθεν εις την Μονήν του Χοζεβά, ένθα την 8^ην του μηνός λειτουργεί, ότε συμπίπτει και η μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου.

ΠΗΓΗ : ΤΙΜΟΘΕΟΥ Π. ΘΕΜΕΛΗ, ΑΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ, ΕΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΟΙΣ 1909, σελ. 116.