«ΟΣΟ ΑΠΕΧΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ, ΤΟΣΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΙΑΝΕΙ Η ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΗ ΦΩΤΙΑ» - ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΔΕΙΝΑ

Εξωνάρθηκας Ι.Μ.Μεγίστης Λαύρας - Άγιον Όρος. 

Ενώ περπατούσε κάποτε, φιλοσοφώντας, πολύ βαθιά στην έρημο, ο Μέγας Μακάριος, βρήκε παραπεταμένο ένα ανθρώπινο κρανίο. Το σάλεψε με το ραβδί του και σαν να ήταν ζωντανό το ρώτησε :

- Ποιός είσαι ;

- Ιερεύς της Ίσιδος, αποκρίθηκε εκείνο σαν να το βίαζε μυστηριώδης δύναμη να μιλήσει. Εσύ είσαι ο Μακάριος. Δεν είναι έτσι ; Άκουσε λοιπόν : Κάθε φορά που νιώθεις συμπάθεια για τους κολασμένους και προσεύχεσαι γι΄ αυτούς, παίρνουν λίγο άνεση.

Ο Όσιος βρήκε την ευκαιρία να ρωτήσει να ρωτήσει για τις τιμωρίες του άδου και για την άνεση που μπορεί να δοθεί στους δυστυχισμένους φυλακισμένους του.

- Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, εξήγησε το κρανίο, τόση απόσταση πιάνει η βασανιστική φωτιά. Εμείς βρισκόμαστε στη μέση και είναι αδύνατο να ιδούμε ο ένας τον άλλον στο πρόσωπο, γιατί έχουμε στραμμένα τα νώτα. Αλλ΄ όταν κάποιος ευσεβής στη γη προσεύχεται για μας, τότε γυρίζουμε και, βλέποντας ο ένας τον άλλον, παίρνομε μικρή παρηγοριά.

- Καταραμένη η ώρα, που γεννήθηκε στον κόσμο ο άθλιος αμαρτωλός. Καλύτερα να μην είχε γεννηθεί, όπως είπε ο Χριστός για τον Ιούδα, αναστέναξε πάλι ο Όσιος.

Ύστερα ρώτησε πάλι το κρανίο :

- Υπάρχουν και μεγαλύτερα βασανιστήρια ;

- Ω, βέβαια. Κάτω από μας.

- Ποιοί πάνε εκεί ;

- Εμείς, που δεν γνωρίσαμε ποτέ τον αληθινό Θεό, είπε ο απόκοσμος συνομιλητής, βρίσκομε κάποιο έλεος. Εκείνοι όμως που Τον γνώρισαν, αλλά με τα έργα Τον αρνούνται, βασανίζονται ανελέητα.

Όταν πήρε τις πληροφορίες, που παραχώρησε ο Θεός, έθαψε το κρανίο ο Όσιος και συνέχισε το δρόμο του, θρηνώντας τους αμετανόητους αμαρτωλούς και μάλιστα τους χριστιανούς.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 165 κ.ε.

«ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΝΕΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΗΡΕΑΣΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΠΑΘΕΙ ΖΗΜΙΑ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

Προς το Κελλάκι της Παναγούδας.

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν γεύτηκαν την χαρά της θυσίας και δεν αγαπούν τον κόπο. Μπήκε η τεμπελιά, το βόλεμα, η πολλή άνεση. Έλλειψε το φιλότιμο, η θυσία. Θεωρούν κατόρθωμα, όταν καταφέρνουν χωρίς κόπο να πετύχουν κάτι, όταν βολεύονται. Δεν χαίρονται, όταν δεν βολεύονται. Ενώ, αν αντιμετώπιζαν τα πράγματα πνευματικά, θα έπρεπε τότε να χαίρονται, γιατί του δίνεται ευκαιρία για αγώνα.

Όλοι τώρα, μικροί-μεγάλοι, κοιτάζουν την ευκολία. Οι πνευματικοί άνθρωποι κοιτάζουν πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο. Οι κοσμικοί πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα, χωρίς να δουλεύουν. Οι νέοι πώς να περνούν τις εξετάσεις, χωρίς να διαβάζουν^. πώς να πάρουν πτυχίο, χωρίς να φεύγουν από την καφετέρια. Και αν είναι δυνατόν, να τηλεφωνούν από την καφετέρια, για να τους δώσουν τα αποτελέσματα ! Ναι, εκεί φθάνουν ! Έρχονται πολλά παιδιά στο καλύβι και μου λένε : «Ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει». «Διάβασε, του λέω, και κάνε και προσευχή». «Γιατί, μου λέει, δεν μπορεί ο Θεός να με βοηθήσει»; Δηλαδή, την τεμπελιά του να ευλογήσει ο Θεός ; Δεν γίνεται αυτό. Αν το παιδί διαβάζει, αλλά δεν τα πιάνει, τότε θα τον βοηθήσει ο Θεός. Είναι μερικά παιδιά που δεν θυμούνται ή δεν καταλαβαίνουν, αλλά καταβάλλουν προσπάθεια. Αυτά θα τα βοηθήσει ο Θεός να γίνουν τετραπέρατα.

[……………] Οι περισσότεροι νέοι έχουν επηρεασθεί από το κοσμικό πνεύμα και έχουν πάθει ζημιά. Έμαθαν να τους ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός τους^. δεν σκέφτονται καθόλου τον πλησίον αλλά μόνον τον εαυτό τους. Και όσο τους βοηθάς, τόπο πιο πολύ χουζούρι κάνουν.

Βλέπω κάτι νερόβραστα παιδιά σήμερα. Να κρίνουν το ένα, να βαριούνται το άλλο, ενώ η καρδιά ούτε κουράζεται ούτε γερνάει ποτέ. Να γίνουν καλόγεροι, βαριούνται. Να παντρευτούν, φοβούνται [……………..].

Οι νέοι σήμερα μοιάζουν με καινούργιες μηχανές που τα λάδια τους είναι παγωμένα. Πρέπει να ζεσταθούν τα λάδια, για να πάρουν μπρος οι μηχανές^. αλλιώς δεν γίνεται. Έρχονται στο καλύβι ταλαίπωρα παιδιά – δεν είναι ένα και δύο – και με ρωτούν : «Τί να κάνω, Πάτερ; Πώς να περάσω την ώρα μου ; Με πιάνει πλήξη». «Να βρεις μια δουλειά, βρέ παιδί». «Έχω, λεφτά, μου λέει. Τί να την κάνω την δουλειά»; Μα ο Απόστολος Παύλος λέει : «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέτω». Πρέπει να δουλέψεις, για να φας, και ας έχεις χρήματα. Η δουλειά βοηθάει τον άνθρωπο να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής του. Είναι δημιουργία. Δίνει χαρά και παίρνει το άγχος, την πλήξη. Έτσι, βρέ παλληκάρι^. να βρεις μια δουλειά που να σου αρέσει έστω και λίγο, και να ξεκινήσεις. Για δοκίμασε, να δεις!».

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ, Α΄ ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, εκδ. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2003, σ. 237 κ.ε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ – ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Ο Κύριος παρά την λίμνη Γεννησαρέτ. Φορητή εικόνα στην
Ιερά Μονή Αγίων Αποστόλων - Τιβεριάδος.

ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ

Η λέξη κατακόμβη απαντάται για πρώτη φορά στα μέσα του 4^ου αιώνα. Είναι σύνθετη και προέρχεται εκ της ελληνικής πρόθεσης κατά και της λατινικής λέξης κούμπα, η οποία προέρχεται εκ της ελληνικής κύμβη που σημαίνει τάφος – τύμβος.

Αρχικά, δήλωνε τα υπόγεια λαβυρινθώδη κοιμητήρια των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Χρησιμοποιήθηκαν και ως τόποι καταφυγής για τους χριστιανούς τη περίοδο των διωγμών, αλλά και ως χώροι προσευχής και λατρείας.

Κατασκευάζονταν από εξειδικευμένους εργάτες, τους «κοπιάτες», οι οποίοι άνοιγαν σε πορώδες έδαφος μικρό τετράγωνο χώρο, και σχηματίζοντας βαθμίδες κατέβαιναν έως ορισμένο βάθος. Ακολούθως, άνοιγαν στοές οριζόντια, και εγκάρσιους δαιδαλώδεις διαδρόμους. Έτσι δημιουργούνταν πολυώροφα υπόγεια «οικοδομήματα», νεκρουπόλεις. Για τον φωτισμό ανοίγονταν τετράγωνοι φωταγωγοί άνωθεν από τους νεκρικούς θαλάμους, στους δε διαδρόμους τοποθετούνταν λυχνάρια. Αυτά προσέφεραν έναν αμυδρό φωτισμό.

Οι διάδρομοι καλύπτονταν με μάρμαρο, πάνω στο οποίο χαράσσονταν το όνομα, η ηλικία και η ημερομηνία θανάτου του κοιμηθέντος. Στους μάρτυρες τοποθετούσαν συνήθως την αναγραφή : ΜΑΡΤΥΣ ή ΜΡΤ ή ΜΤΥΣ ή ΜΡ. Ενώ στο μνήμα τους βρίσκονταν και φιαλίδια με το αίμα τους το οποίο συνέλεγαν οι χριστιανοί.

Διακοσμούνταν με σύμβολα όπως ο Σταυρός, το ιερότερο σύμβολο, ο Ιχθύς (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ), οι δεόμενοι, ο Ορφέας που συμβόλιζε το Χριστό, ο Ποιμήν ο καλός, το περιστέρι που συμβόλιζε το Άγιο Πνεύμα, η ναυς που συμβόλιζε την Εκκλησία, ο αμνός που συμβόλιζε το Χριστό, η πτώση των πρωτοπλάστων, ο Νώε και η Κιβωτός, η θυσία του Αβραάμ, ο Μωυσής, οι τρεις Παίδες, ο Ιώβ, η προσκύνηση των Μάγων , η Βάπτιση του Χριστού, ο γάμος της Κανά, η παραβολή των δέκα παρθένων κ.α.

Η Κατακόμβη της Μήλου (δίπλα στη τρυπητή), ιδρύθηκε περι τον 2^ο αιώνα και χρησιμοποιούνταν ως τα τέλη του 5^ου αιώνος. Είναι ένα συγκρότημα υπογείων στοών και διαδρόμων (μήκους 185 μέτρων), στα τοιχώματα των οποίων είναι λαξευμένοι αρκοσόλια, ενώ πολλοί τάφοι είναι ανοιγμένοι και επί του δαπέδου των διαδρόμων. Ειδικότερα, αποτελείται από τρεις μεγάλες στοές, πέντε διαδρόμους και έναν ορθογώνιο νεκρικό θάλαμο. Στα τοιχώματά της δε διασώζονται 126 αρκοσόλια (λαξευτοί τάφοι). Υπολογίζεται από τους ειδικούς ερευνητές ότι υπάρχουν πλέον των 1500 τάφων συνολικά.

Στις 15 Ιουνίου του τρέχοντος έτους, παρουσία του Αρχιεπικόπου και πλήθους Αρχιερέων, η Μήλος ανακηρύχθηκε επίσημα Ιερά Νήσος και έλαβαν χώρα λαμπρές εορταστικές εκδηλώσεις.

Πολλές ευχαριστίες στη δίδα Δέσποινα Λ. για την ευγενική προσφορά των φωτογραφιών που έλαβε στη Μήλο εφέτος το καλοκαίρι.

ΠΗΓΕΣ : ΘΗΕ, τομ. 7, στ. 438 κ.ε., ΑΘΗΝΑΙ, ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡ., Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΟΥΜΕΝΑ ΕΝ ΑΥΤΩ, ΕΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 1921, σ. 15 κ.ε., ΠΕΤΑΝΗ ΑΝΔΡΕΑ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, ΑΘΗΝΑΙ 1973, σ. 20 κ.ε. 

«ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΦΥΛΑΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ ΚΑΘΑΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΜΟΛΥΣΜΟ “ΣΑΡΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ”, ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΞΙΑ ΤΑ ΘΕΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ»

Άγιος Επιφάνιος Κύπρου.

Κάθε φορά που ο άγιος Επιφάνιος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου (4ος αι). πρόσφερε την αναίμακτη θυσία και έλεγε το «ποίησον τον μεν άρτον τούτον... », αν δεν έβλεπε κάποια οπτασία, δεν ολοκλήρωνε τη θεία λειτουργία. Τι είδους οπτασία ήταν άραγε αυτή ;

Πιθανόν να ήταν η κίνηση του ξύλινου περιστεριού, που κρεμόταν πάνω από την αγία Τράπεζα στους ναούς της εποχής εκείνης. Ίσως πάλι να ήταν κάποια άρρητη ενέργεια ή εμφάνιση του Αγίου Πνεύματος την ώρα του καθαγιασμού, πράγμα που συνέβαινε και σε άλλους άξιους λειτουργούς.

Σε μία λειτουργία του ο άγιος Επιφάνιος επανέλαβε τρεις φορές την ευχή του καθαγιασμού, αλλά δεν είδε την οπτασία. Κι ενώ παρακαλούσε με δάκρυα το Θεό να του φανερώσει την αιτία, έριξε μία μάτια στο διάκονο, που στεκόταν αριστερά του κρατώντας το ριπίδιο, και παρατήρησε πώς είχε στο μέτωπο λέπρα.

Κατάλαβε αμέσως πώς εκείνος ήταν η αιτία. Πήρε λοιπόν από τα χέρια του το ριπίδιο και του είπε με πραότητα :

-Πήγαινε, παιδί μου, στο σπίτι σου και μη μεταλάβεις σήμερα.

Ύστερα επανέλαβε την ευχή, κι αμέσως είδε την οπτασία. Μετά την απόλυση κάλεσε το διάκονο, για να τον εξετάσει και να πληροφορηθεί την πνευματική του κατάσταση. Εκείνος τότε ομολόγησε, πώς την προηγούμενη νύχτα είχε συνευρεθεί με τη γυναίκα του, με την αφορμή αυτή ο άγιος κάλεσε όλους τούς κληρικούς και τούς νουθέτησε :

- Όσοι, παιδιά μου, αξιωθήκατε να λάβετε το χάρισμα της Ιεροσύνης, πρέπει να φυλάτε τον εαυτό σας καθαρό από κάθε μολυσμό «σαρκός και πνεύματος», για να τελείτε άξια τα θεία Μυστήρια.

ΠΗΓΗ : ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, σ. 115  κ.ε.

«ΕΒΛΕΠΑΝ ΟΛΟΙ ΤΗ ΛΑΡΝΑΚΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ» - Ο ΠΑΡΗΚΟΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άγγελος Κυρίου λαμβάνει τη ψυχή Μοναχού
(μικρογραφία χειρογράφου).

Στις 15 Οκτωβρίου η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη ενός ανώνυμου μάρτυρα μοναχού. Ο μοναχός αυτός ζούσε σε μία σκήτη της Αιγύπτου, και για αρκετά χρόνια έκανε υπακοή σε γέροντα.

Από φθόνο όμως του μισόκαλου δαίμονα αθέτησε την υπακοή του κι έφυγε από την καθοδήγηση του γέροντα, χωρίς να υπάρχει εύλογη και βλαπτική για την ψυχή του αιτία. Καταφρόνησε μάλιστα και το επιτίμιο, με το οποίο τον κανόνισε ο γέροντάς του. Έφυγε λοιπόν και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια.

Αλλά εκεί τον έπιασε ο ειδωλολάτρης άρχοντας του έβγαλε το μοναχικό σχήμα και τον πίεζε να θυσιάσει στα είδωλα. Καθώς όμως με κανένα τρόπο δεν τον έπειθε να το κάνει, πρόσταξε πρώτα να τον δείρουν αλύπητα με βούρδουλα, κι έπειτα να τον αποκεφαλίσουν με ξίφος. Έτσι κι έγινε. Άρπαξαν το μοναχό οι ειδωλολάτρες, του έκοψαν το κεφάλι και πέταξαν το σώμα του έξω από την πόλη για να το φάνε τα σκυλιά. Μερικοί όμως ευσεβείς χριστιανοί ήρθαν τη νύχτα και το σήκωσαν. Το άλειψαν με μύρα, το τύλιξαν με σεντόνια και το έβαλαν μέσα σε λάρνακα. Ύστερα το τοποθέτησαν στο άγιο βήμα ενός ναού της πολιτείας για να τιμάται σαν μαρτυρικό λείψανο.

Κάθε φορά όμως που γινόταν θεία λειτουργία και ο διάκονος εκφωνούσε το «Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι προέλθετε», έβλεπαν όλοι τη λάρνακα να βγαίνει μόνη της έξω από το ιερό ! Χωρίς να την αγγίζει ανθρώπινο χέρι, έφτανε μέχρι το νάρθηκα της εκκλησίας κι έμενε εκεί μέχρι την απόλυση. Έπειτα γυρνούσε πάλι μόνη της πίσω στο ιερό ! Όλοι έμεναν εκστατικοί μ΄ αυτό πού γινόταν.

Το πληροφορήθηκε κι ένας από τούς διακριτικούς πατέρες, και παρακάλεσε το Θεό να του δώσει εξήγηση. Δεν άργησε να του φανερωθεί η αιτία του θαύματος. Άγγελος παρουσιάστηκε μπροστά του και του λέει : Γιατί θαυμάζεις και απορείς γι΄ αυτό που συμβαίνει ; δεν έλαβαν οι απόστολοι του Χριστού, καθώς γνωρίζεις, εξουσία «του δεσμείν και λύειν» ; Κι από κείνους πάλι οι διάδοχοί τους, κ.ο.κ. ; Αυτόν λοιπόν τον αδελφό, που αξιώθηκε να χύσει το αίμα του για το Χριστό και όμως δεν του επιτρέπεται να βρίσκεται μέσα στο ιερό βήμα όσο τελείται η αναίμακτη θυσία, μάθε πως Άγγελος τον διώχνει μέχρι το νάρθηκα. Γιατί, ενώ ήταν υποτακτικός του τάδε συνασκητή σου, αθέτησε την υπακοή.

Κι όταν ο γέροντάς του εύλογα τον επιτίμησε με κανόνα, εκείνος τον άφησε κι έφυγε δεμένος με το επιτίμιο. Και, σαν μάρτυρας μεν, έλαβε το μαρτυρικό στεφάνι. σαν δεμένος όμως με επιτίμιο από το γέροντά του, δεν μπορεί να βρίσκεται μέσα στο ιερό, όταν τελείται η θεία λειτουργία. Εκτός κι αν του λύσει τον κανόνα ο γέροντας πού τον έδεσε. Σαν τα ‘μαθε αυτά ο άγιος εκείνος ασκητής, πήρε το ραβδί του, πήγε στο γέροντα του μάρτυρα και του διηγήθηκε τα πάντα. Έπειτα τον πήρε και κατέβηκαν μαζί στην Αλεξάνδρεια. Πήγαν στο ναό, όπου βρισκόταν το μαρτυρικό λείψανο. Άνοιξαν τη θήκη, που περιείχε το σώμα του μάρτυρα, και του έδωσαν κι οι δύο τη συγχώρηση. Έπειτα, αφού τον ασπάστηκαν, στάθηκαν και προσευχήθηκαν δοξολογώντας το Θεό.

Από τότε, όταν γινόταν θεία λειτουργία, παρέμενε ο μάρτυρας μοναχός ασάλευτος στη θέση του μέσα στο άγιο βήμα.

ΠΗΓΗ : ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, σ. 111  κ.ε.

«ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, Ο ΥΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

Ὁ Ἀμνός, Ψηφιδωτό. Ναὸς Ἁγ. Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, Ρώμη, 6ος αἰ.

Ζούσε στη χώρα των Αλαμανών ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ο Πελάγιος, που έτρεφε ξεχωριστή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο.

Ο διάολος όμως τον φθόνησε και του έσπειρε λογισμό απιστίας για τη θεία Κοινωνία. «Πώς είναι! Δυνατόν», σκεφτόταν, «να γίνονται το ψωμί Σώμα ; και το κρασί Αίμα Χριστού!».

Απ΄ τους λογισμούς αυτούς έπεφτε σε μεγάλη θλίψη, αλλά δεν τολμούσε να συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο. Γι΄ αυτό πρόστρεξε στην ίδια την Παναγία και την παρακάλεσε να τον πληροφορήσει σχετικά.

Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ λειτουργούσε, όταν έφτασε στο «Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου... », εξαφανίστηκε από το δισκάριο ο άγιος Άρτος. Ερεύνησε ο Πελάγιος τριγύρω, αλλά δεν τον βρήκε.

Παναγία μου! Φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ότι για την ολιγοπιστία και την αμφιβολία μου με σιχάθηκε ο Χριστός κι έφυγε από μπροστά μου για να μην κοινωνήσω, ο ανάξιος. Εσύ όμως παρακάλεσέ Τον να με συγχωρήσει!

Βλέπει τότε μπροστά στην Αγία Τράπεζα την υπερένδοξη Βασίλισσα με το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά της να του λέει : αυτό το Βρέφος είναι ο Ποιητής της οικουμένης, ο Υιός και Λόγος του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός πέθανε στο Σταυρό για τη σωτηρία του κόσμου και Αναστήθηκε. Αυτός και τώρα καθημερινά συγκαταβαίνει με θαυμαστό τρόπο στο σχήμα του ψωμιού και του κρασιού, για την πολλή αγάπη Του στους ανθρώπους, και προσφέρεται σ΄ αυτούς για τον αγιασμό της ψυχής τους. Ψηλάφισε Τον λοιπόν κι ερεύνησε άφοβα, για να διαπιστώσεις ότι πρόκειται για αληθινή θεωρία, ότι είναι σώμα πραγματικό με σάρκα και Αίμα, καθώς τον γέννησα.

Έτσι ακριβώς γίνονται ο Άρτος και ο οίνος όταν λειτουργείς. Επειδή όμως η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φάει σάρκα ωμή και να πιει Αίμα, γι΄ αυτό με πάνσοφο τρόπο ο Παντοδύναμος προσφέρεται με τη μορφή του ψωμιού και του κρασιού, ώστε να μπορεί ο καθένας να τον μεταλαμβάνει με λαχτάρα και πόθο. Κοινώνησε λοιπόν κι εσύ με ευλάβεια και πίστη, γιατί όποιος τον παίρνει μέσα του άξια, γίνεται μέτοχος της θείας δόξας Του.

Μ΄ αυτά τα λόγια η Δέσποινα απέθεσε το Βρέφος στην Αγία Τράπεζα, κι αφού το προσκύνησε ταπεινά, έγινε άφαντη.

Τότε ο ιερέας πήρε με φόβο και χαρά στα χέρια του το Θείο Βρέφος, το ασπάστηκε ευλαβικά και διαπίστωσε πώς ήταν πράγματι ένα ζωντανό βρέφος με αληθινή σάρκα. Ύστερα το ακούμπησε στην Αγία Τράπεζα, έπεσε στη γη και προσευχήθηκε με δάκρυα : «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ πώς Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, που γεννήθηκες από την αειπάρθενη Μαρία. Σ΄ ευχαριστώ για τη χάρη που αξιώθηκα σήμερα ο ανάξιος, και παρακαλώ να μου συγχωρέσεις την παλιά μου δυσπιστία^. και τώρα αξίωσέ με να Σε κοινωνήσω όχι σαν βρέφος, αλλά σαν Άρτο».

Αφού προσευχήθηκε έτσι με πίστη, σηκώνεται, και βλέπει μπροστά του τον άγιο Άρτο όπως και πριν. Μετάλαβε με ευφρόσυνη, και συνέχισε σ΄ όλη του τη ζωή να ιερουργεί τα Θεία Μυστήρια με περισσή ευλάβεια.

ΠΗΓΗ : ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΟΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, σ. 46 κ.ε.

ΚΑΙΝΟΦΑΝΕΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΝΟΨΕΙ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Μακαριστός Γέρων Γεώργιος Καψάνης -
Καθηγούμενος Ι.Μ.Γρηγορίου του Αγίου Όρους.

Η στασιμότης στὴν ἐξέλιξι τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων δὲν σημαίνει ἀδράνεια ἀπὸ πλευρᾶς τῶν θεολόγων ποὺ ὁραματίζονται μία οἰκουμενιστικὴ-συγκρητιστικὴ ἑνότητα τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου.

Φαίνεται ὅτι κάποιοι θεολόγοι ἐργάζονται γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὶς θεολογικὲς γραμμές, στὶς ὁποῖες θὰ ἤθελαν νὰ ὠθήσουν τὶς συνοδικὲς διαδικασίες τῶν ῾Ιεραρχιῶν τῶν ῾Αγιωτάτων ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν ἢ ἐνδεχομένως καὶ μιᾶς μελλούσης πανορθοδόξου συνόδου.

᾿Εργάζονται, ὥστε τὸ ἔργο τους νὰ ἀποτελέσῃ τὶς προτάσεις ἢ τὸ περιεχόμενο τῶν «φακέλων» ποὺ θὰ προωθηθοῦν ὡς ὑλικὸ γιὰ τὴν συνοδικὴ ἀπόφανσι.

῾Η ἐργασία τους ἐνίοτε ἔχει ἀκαδημαϊκὸ χαρακτῆρα, ἄλλοτε ὅμως ἀποτελεῖ τὴν ὁλοκλήρωσι τοῦ ἔργου εἰδικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπιτροπῶν.

᾿Αναγγέλλεται νέα ὤθησις στοὺς διαχριστιανικοὺς Διαλόγους μετὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ νέου Πάπα τῆς Ρώμης. ῾Η ἀνθρωπότης ἐξ ἄλλου δέχεται πιέσεις νὰ προχωρήσῃ σὲ μορφὲς παγκοσμιοποιήσεως, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἡ θρησκευτικὴ ἑνοποίησις, ποὺ στὸν χριστιανικὸ κόσμο ἐννοεῖται ὡς παγχριστιανικὴ ἑνότης.

῾Η δογματικὴ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς ᾿Εκκλησίας δὲν συμφωνεῖ μὲ θεολογικὲς προτάσεις ποὺ παρακάμπτουν τὴν διαχρονικὴ Πίστι τῆς ᾿Εκκλησίας.

Στὴν συνέχεια ἀναφερόμαστε σὲ δύο θέματα ποὺ τὸν τελευταῖο καιρὸ προκαλοῦν τὴν συνείδησί μας, ἴσως καὶ ἄλλων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν.

Το πρώτο θέμα ἀφορᾶ τὸ Filioque, τὸ ὁποῖο ἀπετέλεσε κατὰ τὸν 11ο αἰῶνα τὴν αἰτία τοῦ σχίσματος ᾿Ανατολῆς καὶ Δύσεως καὶ μέχρι σήμερα μία μόνιμη θεολογικὴ διαφορά.

῾Η πορεία πρὸς τὴν ἕνωσι ποὺ ἐπαγγέλλεται ὁ Θεολογικὸς Διάλογος ᾿Ορθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ἀπαιτεῖ ἐπίλυσι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων θεολογικῶν διαφορῶν, καὶ αὐτοῦ τοῦ ἀκανθώδους προβλήματος.

Στὸ περιοδικὸ S.O.P. (τεύχη 294/2005 καὶ 296/2005) παρουσιάζεται ἡ διατριβὴ τοῦ θεολόγου κ. Μιχαὴλ Σταύρου, στὴν ὁποία ἑρμηνεύεται τὸ Filioque ὡς μία ἄλλη ἐξίσου ὀρθόδοξη ἐκδοχὴ τῆς περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος παρακαταθήκης τοῦ Συμβόλου Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως.

῾Η διατριβὴ ἔχει θέμα «῾Η Τριαδολογικὴ διδασκαλία τοῦ Νικηφόρου Βλεμμύδη (1197-1269) - κριτικὴ ἔκδοσις, μετάφρασις καὶ ἑρμηνευτικὰ σχόλια τῶν θεολογικῶν γραφῶν».

᾿Εγκρίθηκε μὲ βαθμὸ ἄριστα στὶς 8-12-2004 ἀπὸ ἐπιτροπὴ ἀποτελουμένη ἀπὸ ἐκπροσώπους τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης, τοῦ Καθολικοῦ ᾿Ινστιτούτου τῶν Παρισίων, τοῦ ᾿Ορθοδόξου Θεολογικοῦ ᾿Ινστιτούτου Παρισίων «῞Αγιος Σέργιος» καὶ τοῦ Πανεπιστημίου ᾿Οξφόρδης.

῾Η ἐπιτροπὴ «ὑπεγράμμισε τὴν σπουδαιότητα αὐτῆς τῆς ὀγκώδους μελέτης ἐξ 700 σελίδων ποὺ προσφέρει γιὰ πρώτη φορὰ μία πλήρη ἀνασκόπησι τῆς θεολογικῆς σκέψεως ἑνὸς βυζαντινοῦ μοναχοῦ καὶ σοφοῦ τοῦ 13ου αἰῶνος, ποὺ μὲ τὶς θεολογικές του συγγραφὲς ἐρεύνησε τὴν ὑπέρβασι τοῦ προβλήματος τοῦ Filioque, ποὺ ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἔθετε σὲ ἀντιπαράθεσι τὴν ᾿Ορθόδοξη θεώρησι τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος πρὸς τὴν λατινικὴ ἑρμηνεία».

῾Ο Νικηφόρος Βλεμμύδης, φιλόσοφος καὶ θεολόγος ἐλάχιστα γνωστός, ποὺ ὅμως ἔζησε στὸ περιβάλλον τῶν θεολογικῶν συζητήσεων μὲ τοὺς Λατίνους τῶν ἐτῶν 1234 καὶ 1250, στὸ θεολογικό του ἔργο προσπαθεῖ νὰ συμβιβάσῃ τὴν ἐκπόρευσι τοῦ Πνεύματος ἐκ μόνου τοῦ Πατρός, μὲ τὸ Filioque.

῾Ο κ. Μιχαὴλ Σταύρου ἂν καὶ δὲν ἀρνεῖται τὴν θεολογία τοῦ ἁγίου Φωτίου καὶ ὅλων τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ποὺ ἐπέμεναν στὴν «ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς» ἐκπόρευσι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τὴν χαρακτηρίζει ὡς φωτιανισμό, δηλαδὴ ὡς διδασκαλία ἄκαμπτη καὶ χωρὶς πληρότητα.

Παρουσιάζει τὸν Νικηφόρο Βλεμμύδη νὰ τὴν συμπληρώνῃ μὲ μία ἄγνωστη μέχρι τὴν ἐποχή του ἑρμηνεία τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ μάλιστα τῶν ἁγίων ᾿Αθανασίου καὶ Γρηγορίου Νύσσης «περὶ τῆς διὰ τοῦ Υἱοῦ αἰωνίου ἐκπορεύσεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος»· νὰ «ἐπιβεβαιώνῃ κατὰ τρόπο παράδοξο ὅτι τὸ Πνεῦμα ὑπάρχει διὰ τοῦ Υἱοῦ χωρὶς νὰ ἔχῃ τὴν ὕπαρξή του ἐξ αὐτοῦ ἀλλὰ ἐκ τοῦ Πατρὸς μόνον καὶ νὰ ἀναπτύσσῃ κατὰ τρόπο πρωτάκουστο στὴν βυζαντινὴ θεολογία μία τριαδολογία ποὺ ἀναφέρεται πραγματικὰ στὴν σχέση Υἱοῦ-Πνεύματος».

῾Ο κ. Μιχαὴλ Σταύρου μὲ τὴν ἐργασία του ἐπιστρατεύει τὴν συλλογιστικὴ τοῦ Νικηφόρου Βλεμμύδη, ἐπιδιώκοντας νὰ προσφέρῃ ἕναν τρόπο ἐξόδου «ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο τῆς στείρας ἀντιπαραθέσεως μεταξὺ τῆς χριστιανικῆς ᾿Ανατολῆς καὶ Δύσεως γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Filioque».

᾿Αποσιωπᾶ τὴν μεταγενέστερη τοῦ Βλεμμύδη πλουσιωτάτη πατερικὴ γραμματεία καὶ συνιστᾶ ἐπιστροφὴ στὶς «κοινὲς ἐνοράσεις (intuitions communes) τῆς χριστιανικῆς πνευματολογίας τῶν πρὸ-Νικαιανῶν Πατέρων, τῶν διεσπαρμένων σὲ ᾿Ανατολὴ καὶ Δύσι».

Προτείνει σὰν τρόπο ἀναζητήσεως τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν τὴν «βαθύτερη διερεύνησι τῶν δογματικῶν μας πηγῶν» καὶ τὴν «διαμόρφωσι κοινῶν πλαισίων μὲ τὶς μεταγενέστερες θεολογικὲς ἔννοιες», δηλαδὴ τὴν χρησιμοποίησι τῆς πρώιμης πατερικῆς ὁρολογίας στὴν ὑπηρεσία τῶν συγκρητιστικῶν τάσεων τῆς ἐποχῆς μας, θεωρώντας ὡς δεδομένο ὅτι «Filioque» καὶ «ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς» ἐκπόρευσις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀποτελοῦν νόμιμες καὶ συμπληρωματικὲς ἐκφράσεις τῆς ἰδίας ᾿Ορθοδόξου Πνευματολογίας.

Πρέπει ὅμως νὰ παρατηρήσουμε ὅτι μὲ τὴν ὅλη προσέγγισι τοῦ θέματος ἀπὸ τὸν Βλεμμύδη, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νὰ δώσῃ μία ἀποδεκτὴ ἀπὸ ᾿Ορθοδόξου πλευρᾶς ἑρμηνεία τοῦ Filioque, δημιουργεῖται σύγχυσις τῶν φυσικῶν καὶ ὑποστατικῶν ἰδωμάτων τῶν θείων Προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος, θείας οὐσίας καὶ θείων ἐνεργειῶν, θεολογίας καὶ οἰκονομίας. ᾿Επιπλέον ἐκλογικεύεται τὸ Τριαδικὸ Μυστήριο μὲ τὴν ἀνεπίτρεπτη εἴσοδο τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς στὴν ἐνδοτριαδικὴ ζωή. Παρερμηνεύονται τὰ σχετικὰ πατερικὰ κείμενα.

῾Η κατὰ τὸν συγγραφέα τῆς διατριβῆς ἀνακάλυψις τῆς νέας ἑρμηνευτικῆς τῶν σχετικῶν πατερικῶν χωρίων ἀπὸ τὸν Βλεμμύδη, δὲν εἶναι παρὰ μία ἄλλη ἐκδοχὴ τῶν θέσεων τῆς λατινικῆς διδασκαλίας καὶ τῶν λατινιζόντων θεολόγων τῆς ἐποχῆς του, ἡ ὁποία δὲν συνιστᾶ ᾿Ορθόδοξη Πνευματολογία.

Το δεύτερο θέμα ἀφορᾶ τὸν Διάλογο μὲ τοὺς ᾿Αντιχαλκηδονίους. Αὐτὸς ὁ Θεολογικὸς Διάλογος ἔχει τελειώσει μὲ τὰ γνωστὰ πορίσματα (Κοινὲς Δηλώσεις τῶν ἐτῶν 1989, 1990, καὶ Προτάσεις τοῦ 1993).

Οἱ ἐπιφυλάξεις πολλῶν Θεολόγων καὶ ἐν γένει μεγάλου μέρους τοῦ ᾿Ορθοδόξου πληρώματος ἀπέναντι στὰ Πορίσματα αὐτὰ ὑποχρεώνουν, ὅσους τὰ ὑπερασπίζονται, νὰ ἐπανερμηνεύσουν-διασαφήσουν κάποια ἀσαφῆ σημεῖα τους καὶ νὰ ἀντικρούσουν τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἔχουν διατυπωθῇ ἐναντίον τους (περιοδ. «᾿Επίσκεψις», τεῦχ. 647/30.4.2005), ὥστε τὰ Πορίσματα νὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας.

Στὴν προοπτικὴ αὐτὴ κινεῖται καὶ τὸ πρόσφατο ἄρθρο τοῦ καθηγητοῦ κ. Γεωργίου Δ. Μαρτζέλου, «᾿Ορθοδοξία καὶ αἵρεση κατὰ τὸν ἅγιο ᾿Ιωάννη τὸ Δαμασκηνὸ» (περιοδ. «Θεολογία», τόμ. 75, τεῦχ. 2/2004, σελ. 593-609).

῾Η βασικὴ θέσις τοῦ ἄρθρου εἶναι ὅτι οἱ ᾿Αντιχαλκηδόνιοι ἔχουν ᾿Ορθόδοξο Πίστι, γεγονὸς τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται «ἰδεολογικὴ ᾿Ορθοδοξία», παρότι εἶναι χωρισμένοι ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία ἀπὸ τότε ποὺ ἀρνήθηκαν τὸν ῞Ορο τῆς Δʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἔχασαν τὴν «ἐκκλησιολογική» τους ᾿Ορθοδοξία.

῎Εχοντας ἑπομένως τὴν «ἰδεολογικὴ» ᾿Ορθοδοξία μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν ᾿Εκκλησία, ἂν ἀποδεχθοῦν τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους Δʹ, Εʹ, Ϛʹ καὶ Ζʹ.

Δὲν πρέπει νὰ ἀπαιτηθῇ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἀποκηρύξουν τὴν Χριστολογία τους, γιατὶ δῆθεν εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνη μὲ τὴν Χριστολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου. ῾Η ἀποδοχὴ τῶν Συνόδων θὰ ἀποκαταστήσῃ τὴν «ἐκκλησιολογική» τους ᾿Ορθοδοξία, τὴν ὁποία καὶ μόνο στεροῦνται.

Στήριγμα γιὰ τὴν ἀνάπτυξι αὐτῆς τῆς ἀπόψεως παρέχει στὸν κ. Μαρτζέλο ἡ παρερμηνεία τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, καὶ συγκεκριμένα τοῦ χωρίου «οἱ προφάσει τοῦ ἐν Χαλκηδόνι συντάγματος τοῦ τόπου ἀποσχίσαντες τῆς ὀρθοδόξου ᾿Εκκλησίας, τὰ δὲ ἄλλα πάντα ᾿Ορθόδοξοι ὑπάρχοντες», ὡσὰν τὸ «ἄλλα πάντα» νὰ περιλαμβάνῃ καὶ τὴν Χριστολογική τους διδασκαλία.

Καὶ διερωτᾶται κανείς:

Μποροῦμε, ἑρμηνεύοντες τὴν ἔκφρασι «τὰ δὲ ἄλλα πάντα ὀρθόδοξοι ὑπάρχοντες», νὰ ἀγνοήσουμε τὴν πλούσια ἀντιμονοφυσιτική, ἀντισεβηριανή, γραμματεία τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ;

Μποροῦμε ἀκόμη περισσότερο νὰ ἀγνοήσουμε τὴν πλούσια πατερικὴ καὶ συνοδικὴ παράδοσι, ἡ ὁποία καταλογίζει στοὺς ἀντιχαλκηδονίους αἱρεσιάρχες αἱρετικὴ Χριστολογία ;

Καὶ ἐπὶ τέλους, ἡ ἄρνησις καὶ ἡ πολεμικὴ τοῦ δογματικοῦ ῞Ορου τῆς Δʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου δὲν σημαίνει δογματικὴ διαφοροποίησι στὴν Χριστολογία ;

Τὸ θεολογικὸ τέχνασμα, νὰ θεωροῦνται οἱ ᾿Αντιχαλκηδόνιοι «ἰδεολογικῶς» ᾿Ορθόδοξοι καὶ «ἐκκλησιολογικῶς» αἱρετικοί, εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ περίμεναν οἱ ἐπιδιώκοντες ἐσπευσμένες ἑνώσεις γιὰ νὰ ξεπεράσουν τὸ ἀδιέξοδο, στὸ ὁποῖο εἶχαν περιέλθει ἀπὸ τὴν δημοσίευσι τῶν Πορισμάτων τοῦ Διαλόγου μέχρι σήμερα λόγῳ τῆς πληθωρικῆς ἀμφισβητήσεώς των.

᾿Ελπίζουμε ὅτι σύντομα θὰ δημοσιευθῇ ἀπάντησις στὴν θεωρία αὐτή, ὥστε αἱ ἱεραὶ Σύνοδοι τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν ἢ ἡ μέλλουσα σύνοδος, ποὺ θὰ διαχειρισθοῦν τὰ συμπεράσματα καὶ τὶς προτάσεις τοῦ Θεολογικοῦ αὐτοῦ Διαλόγου νὰ ἔχουν ὑπ᾿ ὄψιν τους ὅτι αὐτὴ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν διαχρονικὴ Πίστι τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπως τὴν εὑρίσκουμε καταγεγραμμένη στὰ κείμενα κορυφαίων Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν Πίστι, οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι αἱρεσιάρχαι Διόσκορος καὶ Σεβῆρος ἔχουν αἱρετικὴ Χριστολογία.

Στὴν προοπτικὴ ἑπομένως τῆς ἑνώσεώς τους μὲ τὴν ᾿Εκκλησία οἱ ᾿Αντιχαλκηδόνιοι πρέπει νὰ ἀποκηρύξουν τὴν Χριστολογία αὐτὴ καὶ τοὺς διδασκάλους της, διότι ἡ ἀποκήρυξίς των μαζὶ μὲ τὴν ὁμολογία τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως συνιστοῦν τὸ δογματικὸ περιεχόμενο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Διαφορετικά, μὲ τὴν ψιλὴ ἀποδοχὴ τῶν Συνόδων, «χωρὶς δηλαδὴ τὸ δογματικό τους περιεχόμενο», οἰκοδομοῦμε μία ἐπίπλαστη ἑνότητα, ἄγνωστη στὴν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας.

ΠΗΓΗ : «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», αρ. 43, ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2005, σσ. 3-5.

Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πήγαινε συχνά ο διάβολος στη σπηλιά κάποιου Ερημίτη, για να τον τρομοκρατήσει και να τον κάμει να φύγει από κει.  Εκείνος όμως όχι μόνο δε δείλιαζε, αλλά περιφρονούσε το πονηρό πνεύμα. Τότε ο διάβολος, για να τον παραπλανήσει του παρουσιάστηκε με τη μορφή του Χριστού.

- Είμαι ο Χριστός, του είπε.

Ο Ερημίτης έκλεισε τα μάτια του.

- Γιατί κλείνεις τα μάτια σου ; του φώναξε ο διάβολος ερεθισμένος. Σου είπα πως είμαι ο Χριστός.

- Εγώ δε θέλω να ιδώ το Χριστό σ΄ αυτό τον κόσμο, αποκρίθηκε ο Ερημίτης, κρατώντας ακόμη τα μάτια του κλειστά.

Με τη θαρρετή απάντηση του ανθρώπου του Θεού ο διάβολος εξαφανίστηκε και δεν τόλμησε πια να τον πειράξει.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 399.

«ΠΑΩ ΝΑ ΒΑΛΩ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ»

Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.

Πηγαίνοντας να επισκεφθεί μια Σκήτη ο Όσιος Μακάριος, συνάντησε στο δρόμο το διάβολο φορτωμένο μ΄ ένα παράξενο φορτίο να πηγαίνει κι εκείνος προς τα εκεί.

- Για πού ; τον ρώτησε ο Όσιος.

- Πάω να βάλω λογισμούς στους Μοναχούς, αποκρίθηκε μ΄ αναίδεια εκείνος.

- Και τί είναι αυτά που κουβαλάς μαζί σου ;

- Τα γεύματα που θα τους προσφέρω.

- Τόσα πολλά ; απόρησε ο Όσιος.

- Βέβαια. Αν δεν ικανοποιούνται με το ένα, έχω άλλο έτοιμο κι αν δεν τους αρέσω κι αυτό τους δίνω τρίτο. Ένα απ΄ όλα θα είναι του γούστου τους.

- Έχεις πολλούς εκεί που σε ακολουθούνε ; ρώτησε με φρίκη ο Αββάς.

- Όχι, αναγκάστηκε να ομολογήσει ο διάβολος. Οι περισσότεροι έχουν αγριέψει εναντίον μου. Έχω όμως κι ένα καλό φίλο.

- Πώς ονομάζεται ; ρώτησε με ενδιαφέρον ο Όσιος.

- Θεόπεμπτος, αποκρίθηκε ο διάβολος και τράβηξε βιαστικός το δρόμο του.

Συλλογισμένος απ΄ όσα άκουσε ο Αββάς Μακάριος, ανέβηκε στη Σκήτη. Οι αδελφοί του έκαναν θερμή υποδοχή και καθένας φιλοτιμήθηκε να τον προσκαλέσει στη καλύβα του, Ο Όσιος όμως ζήτησε τον Θεόπεμπτο και τον παρακάλεσε και τον παρακάλεσε να τον φιλοξενήσει. Σαν έφτασαν στο κελλί του, τον ρώτησε πώς περνούσε.

- Καλά με την ευχή σου Αββά, αποκρίθηκε εκείνος.

- Δε σε πειράζουν οι λογισμοί ;

- Ο Θεόπεμπτος δίστασε λίγο. Ντρεπόταν να φανερώσει στον Όσιο πώς δεχόταν ακάθαρτους λογισμούς.

- Καλά πηγαίνω, ψιθύρισε, προσπαθώντας να φανεί αδιάφορος.

- Άχ, αδελφέ μου ! Αναστέναξε βαθιά ο Όσιος. Εγώ, τόσα χρόνια Ασκητής και γηρασμένος πια, πειράζομαι από σαρκικούς λογισμούς κι ας με τιμούν οι άνθρωποι.

Ο Θεόπεμπτος πήρε θάρρος από τα λόγια του Οσίου και του φανέρωσε το δικό του πόλεμο. Εκείνος τότε τον συμβούλεψε πώς ν΄ αντιστέκεται στους κακούς λογισμούς κι αφού του έδωσε τον κανόνα που έπρεπε, έφυγε να γυρίσει στο κελλί του. Στο δρόμο βρήκε πάλι το διάβολο, αλλά τώρα πολύ κατσουφιασμένο.

- Τί νέα ; τον ρώτησε ο Αββάς.

- Πολύ άσχημα, αποκρίθηκε εκείνος. Όλοι οι Μοναχοί μου εναντιώνονται και πιο πολύ ο παλιός μου φίλος. Γι΄ αυτό κι εγώ ορκίστηκα για πολύ καιρό να τους αφήσω απείραχτους για να γίνουν αμέριμνοι, σαν πρώτα.

Έφριξε ο Όσιος με την πανουργία του διαβόλου και παρακάλεσε θερμά τον Κύριο να προφυλάει απ΄ αυτή το ποίμνιό Του.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 408 κ.ε.

«ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ ΣΥΓΧΩΡΩ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ» - Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΑΥΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΣΚΕΠΑΖΕΙ

Ασκητικοί αγώνες. 

Δύο νέοι Μοναχοί κατέβηκαν στην πόλη να πουλήσουν τα πανέρια τους. Χωρίστηκαν για λίγο και στο διάστημα αυτό ο ένας έπεσε σε μεγάλο σαρκικό αμάρτημα. Ύστερα, σκοτισμένος από την απόγνωση, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να γυρίσει πίσω στην έρημο.

- Πήγαινε μόνος. Εγώ θα μείνω εδώ, είπε στον άλλον μόλις συναντήθηκαν.

- Γιατί, αδελφέ μου, τι σου συμβαίνει ; τον ερωτούσε με καλοσύνη εκείνος, χωρίς να υποπτεύεται την αιτία.

- Αί, να λοιπόν, αφού επιμένεις να μάθεις, όταν χωριστήκαμε, επήγα σε γυναίκα. Τώρα έχασα πια την ψυχή μου. Τί να κάμω στην έρημο ;

Ο αγνός νέος ταράχτηκε στο άκουσμα της αμαρτίας που είχε πέσει ο αδελφός του. Δεν το έδειξε όμως. Για να γλυτώσει μάλιστα από τ΄ αρπακτικά νύχια της απελπισίας, προσποιήθηκε πως είχε πάθει το ίδιο κι αυτός.

- Ας πάμε πίσω στην έρημο, Αδελφέ, του είπε με δάκρυα στα μάτια, και ας κοπιάσωμε κι΄ οι δύο μαζί. Ο Θεός σαν Φιλάνθρωπος Πατέρας θα ιδεί τη μετάνοιά μας και θα μας συγχωρήσει.

Μ΄ αυτά και άλλα λόγια παρηγορητικά τον έπεισε να τον ακολουθήσει. Όταν ανέβηκαν στη Σκήτη εξομολογήθηκαν μαζί  κι εκανονίστηκαν αυστηρά από του Πατέρες.

Ένα ολόκληρο χρόνο μετανοούσε κι αγωνιζόταν ο αθώος για χάρη του ενόχου, παίρνοντας επάνω του όλη την εντροπή μιας σοβαράς αμαρτίας, που δεν είχε ούτε καν διανοηθεί. Ο Θεός εδέχθη την προσφορά του και τον ικανοποίησε μ΄ αυτόν τον τρόπο :

Μια νύκτα, ενώ προσηύχετο ένας από τους μεγάλους Γέροντας εκεί στην Σκήτη, άκουσε φωνή να του λέγει^.  

- Δια την πολλήν αγάπην του αθώου συγχωρώ τον ένοχο.

Ύστερα απ΄ αυτή τη διαβεβαίωση οι Πατέρες έλυσαν και τους δύο από το επιτίμιο, χωρίς να μάθουν ποτέ ποιος ήτο ο πραγματικός φταίχτης.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 25 κ.ε.

«ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΑ ΕΧΩ ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ…»

Ο Υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη Σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέρων να έλθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε : Για λίγα ψωμιά να κάνω τον αδελφό μου να περπατήσει δέκα μίλια ; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένιωσε άρχισε να κλαίει.

- Γιατί κλαίς, Αββά ; Άκουσε πίσω του μια γλυκιά φωνή να τον ερωτά.

Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίον Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή.

- Παύσε να κλαίς γι΄ αυτό το τιποτένιο πράγμα, τον επρόσταξε ο Άγγελος. Τα βήματα που κάνεις για την αγάπη του αδελφού τα έχω μετρημένα και θα πάρεις την αμοιβή σου από τον Θεό.

Ο Γέροντας πήρε θάρρος και συνέχισε το δρόμο του. Από τότε προθυμοποιήθηκε να εξυπηρετεί τους αδελφούς.

Μια μέρα πήρε ψωμιά να τα πάει σ΄ άλλον Ερημίτη που έμενε πολύ πιο μακριά. Συνέβη όμως να έρχεται κι εκείνος με τον ίδιο σκοπό και συναντήθηκαν στο δρόμο.

- Αδελφέ μου, είπε πρώτος ο Γέροντας, με κόπο απέκτησα ένα μικρό θησαυρό και πρόλαβες εσύ να μου τον πάρεις.

- Μήπως η στενή πύλη χωράει μόνον εσένα, Αββά ; Κάνε λίγο τόπο να περάσωμε κι εμείς, του αποκρίθηκε ο Αελφός.

Ενώ έλεγαν αυτά, ήλθε πάλι ο Άγγελος και τους είπε :

- Αυτή η φιλονικία σαν ευωδιαστό λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 21 κ.ε.

ΦΩΝΗ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ - «ΜΗ ΜΕΙΝΗΣ ΩΔΕ, ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΝ ΟΙΚΑΔΕ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΕ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΜΟΥ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

Το Θεοβάδιστο όρος Σινά.

…Όταν απήλθον εις προσκύνησιν του Θεοβαδίστου όρους Σινά και ανήλθον εις το όρος Χωρήβ εισήλθον εις το σπήλαιον του Προφήτου Ηλιού και εδεόμην του Κυρίου να ευδοκήσει να κατοικήσω εκεί μόνος μόνω τω Θεώ^.

Ήκουσα φωνής εκ τρίτου λεγούσης^. μή μείνης ώδε. Επίστρεψον οίκαδε και ποίμανε τα πρόβατά μου.

Φοβούμενος εναντιωθήναι τω θελήματι του Θεού, άκων και μη βουλόμενος, επέστρεψα. Από τότε και η προς την έρημον ορμή και έφεσις κατεστάλη^. ουκ εσβέσθη όμως, αλλ΄ ανάπτει. Ου θέλω δε ποιήσαι το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του Ουρανίου Πατρός, ον ικετεύω θερμώς και διηνεκώς αξιώσαι με, τον ανάξιον, καν εν τω γήρατι και εν βραχύ επαπολαύσαι της ποθουμένης μοι ησυχίας.

ΠΗΓΗ : «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 40-42, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991, σ. 182.

ΚΑΚΟΥΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

Μακαριστός Γέρων π. Φιλόθεος Ζερβάκος.

…Διότι δεν του υπετάσσετο ως οι πολλοί και δεν του έκανες τα θελήματά του, εξήγειρεν ο μισάνθρωπος και παγκάκιστος εναντίον σου πόλεμον άγριον δια να σε τραυματίσει ή και θανατώσει ο ανθρωποκτόνος…….. Αυτός όστις ετόλμησε και μου είπεν προ ετών, όταν διάβαζα εις μιαν κόρην τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου, την οποία είχε κάμει κατοικητήριόν του, και ανέφερα το όνομα Βελζεβούλ ο άρχων των δαιμόνων.

Όταν ετελείωσα τους εξορκισμούς εκαυχάτο και έλεγεν^. εγώ είμαι ο άρχων του κόσμου, εγώ εξουσιάζω πάντας. Όλοι είναι ιδικοί μου. Όλοι μου υποτάσσονται, βασιλείς, πατριάρχαι, μητροπολίται, παπάδες, καλόγηροι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι. Ψεύδεσαι τω είπον, δεν λέγεις την αλήθειαν, και μου λέγει^. αλλ΄ αυτοί είναι πολύ ολίγοι, εγώ τους πολλούς έχω. Μένουν εχθροί μου μερικοί κουτοί σαν και σένα, ολίγοι καλόγηροι και μερικοί παπάδες και ολίγοι κοσμικοί. Μα που θα μου πάνε, θα τους κυνηγήσω. Έχω να κάμω πολλά αν δεν θελήσουν να με ακολουθήσουν. Τους μισώ, δεν θέλω να τους βλέπω, όπως και αυτή την κακούργα (εννοούσε την πάσχουσα), η οποία είχε έρωτα με τον ξυλοκαρφωμένο (έτσι έλεγε τον Χριστό) και δεν έκανε άλλη δουλειά παρά διαρκώς να προσεύχεται, να ψάλλει, να μελετά, να τρέχει εις τα κηρύγματα.

Και επειδή με εστεναχώρει, με πλήγωνε και δεν είχα άδειαν να την φονεύσω εζήτησα άδειαν από τον ξυλοκαρφωμένο να μου επιτρέψει να την βασανίσω, και μου έδωκε και θα την βασανίζω δώδεκα έτη. Τότε θα έβγω. Θα τη κάμω μαρτύρια. Όταν δε τω είπον, διατί δεν πηγαίνεις τους τους βλάσφημους, εις τους φθονερούς, εις τους πόρνους, τους μοιχούς, τους μέθυσους αλλά βασανίζεις την κόρην αυτήν την σεμνήν, την ηθικήν, την φρόνιμην, τότε εσήκωσε το χέρι της πασχούσης και με εμούντζωσε.

Νά, μου λέγει, κουτέ, αυτοί είναι φίλοι μου, είναι δικοί μου, ό,τι τους ειπώ να κάνουν, το κάνουν, τους έχω εις το χέρι μου, ενώ αυτή είναι εχθρός μου. Συ τους φίλους σου τους αγαπάς ή τους μισείς ;

Λοιπόν και σε, αγαπητέ…………., επειδή δεν του υπήκουες αλλά τον έθλιβες……… εζήτησε την άδειαν να σε πειράξει, να σε θλίψει καθώς και πάντες τους Αγίου………….

        Μετ΄ ευχών εγκαρδίων

Ο πνευματικός σας πατήρ Αρχιμ. Φιλόθεος

ΠΗΓΗ : «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 40-42, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991, σ. 181.

«ΕΝΑΣ ΤΕΛΕΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Ασκητής στα Καρούλια του Άθωνα.

Κάποτε, ένας Μοναχός από τη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων είχε πολεμηθεί από τον πονηρό, από τα δεξιά, με τον λογισμό ότι δεν κάνει τίποτα, ενώ στον κόσμο θα έκανε καλοσύνες στους συνανθρώπους του κλπ. Του έφερνε δε και λογισμούς ότι η Μοναχική πολιτεία είναι κάτι το δευτερεύον κ.α.

Βλέποντας την πονηριά του μισόκαλου ο Καλός Θεός και τον μεγάλο κίνδυνο που διέτρεχε ο αδελφός, οικονόμησε να ιδεί μια θαυμαστή οπτασία εν εγρηγόρσει.

Είδε λοιπόν τον εαυτό του πεθαμένο και τους δαίμονας να τον πλησιάζουν και να τον ονειδίζουν και πιο πέρα μια πολιτεία με πλήθος ανθρώπων. Ξαφνικά, κατέφθασε ένας Άγγελος και του λέει :

- Ένας τέλειος Μοναχός αξίζει περισσότερο από όλη αυτή τη πολιτεία.

Όταν συνήλθε ο Μοναχός από την οπτασία, είπε στον εαυτό του:

- Για δες τι αξιώνεται από τον Θεό ο άνθρωπος, όταν γίνεται Μοναχός !

Έκτοτε είχε επιδοθεί σε μεγαλύτερη άσκηση πνευματική. Είχε γράψει δε και τα λόγια του Αγγέλου στο κελλί του, για να τα βλέπει και να αγωνίζεται περισσότερο και με προθυμία.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ (+), ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ, εκδ. ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1995, σ. 127 κ.ε.

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΒΑΡΝΑΒΑΣ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

Συνάντηση με τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Σερβίας κ. Ειρηναίο είχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας στο πλαίσιο επίσκεψής του στο Βελιγράδι. Με την ευκαιρία της συνάντησης, ο Μακαριώτατος δεν παρέλειψε να εκφράσει τις θερμές ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη των Σέρβων για τη σημαντική αρωγή της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως σε εποχές στερήσεων και δοκιμασίας του σερβικού λαού.

Ο Σεβασμιώτατος κ. Βαρνάβας, συνοδευόμενος από τον Αρχιδιάκονο της Ιεράς Μητροπόλεως π. Παντελεήμονα Αναστασιάδη, προσκύνησε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Σάββα και τέλεσε τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Πατριάρχη Παύλου, ενώ στο περιθώριο της επίσκεψής του παρακολούθησε εκδήλωση αφιερωμένη στα εκατό χρόνια από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία διοργάνωσε το Πατριαρχείο Σερβίας στο, κατάμεστο, Μέγαρο Μουσικής Βελιγραδίου.

ΠΗΓΗ : http://www.imnst.gr/index.php?id=16&newsid=278

ΟΛΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ – ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες την ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, την βάζουν μες την καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή στην προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος από το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάσει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνο Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

Να παρατηρείτε όλα όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνεται τις γνώσεις σας για το κάθε τι, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει για βαθύτερη μελέτη των θαυμασίων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του Παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μας ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον παράδεισο.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ, ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ, εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ, ΧΑΝΙΑ 2003, σ. 461 κ.ε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ – ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ