ΠΟΙΟΥΣ ΕΙΚΟΝΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, Ο ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ

Οι ιερείς, μόλις αρχίσουν τους θείους ύμνους στο ιερό Βήμα, εικονίζουν τις πρώτες τάξεις των Αγγέλων γύρω από τον Θεό. Ο ιερεύς επίσης ονομάζεται στην Αγία Γραφή Άγγελος Κυρίου, εκπληρωτής των θελημάτων του Θεού, εικονίζει όμως και τον Κύριο, επειδή αξιώθηκε την δύναμη του Σωτήρα μας δια της χειροτονίας. Οι Διάκονοι, οι αναγνώστες και οι υμνωδοί, εικονίζουν την μέση χορεία των ουρανίων Ταγμάτων. Ο Ιεράρχης εικονίζει τον Σωτήρα μας Χριστό [….]. Ο λαός ο πιστός, ο ευσεβής και ορθόδοξος, συγκαταλέγεται με την τελευταία τάξη των ουρανίων Ταγμάτων.

Πηγή : ΣΥΜΕΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, εν Αθήναις 1862, σελ. 259.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΩΝ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΩΝ

Χειροθεσία Υποδιακόνου (eisagios.blogspot.com)

Φυλάσσει τις πύλες του Ιερού για να μην εισέλθει κάποιος ανάξιος μέσα στο άγιο Βήμα. Φροντίζει για την ευταξία των ιερών σκευών, προκειμένου να τα βρουν έτοιμα οι ιερείς και να προσφέρουν τα τίμια δώρα. Στη μεγάλη είσοδο υποδέχεται τα δώρα, δίδει στους υπηρέτες να τα φυλάγουν τα περιττά ιερά σκεύη. Έχει την επιστασία να βγάζει από τον ναό τους κατηχούμενους, όταν δηλαδή λέγει ο ιερεύς : «οι κατηχούμενοι προέλθετε». Στις λιτανείες προπορεύεται κρατώντας τον Σταυρό. Ακόμη κρατά το τρικύριο του Βήματος και ετοιμάζει τα φώτα.

Πηγή : ΣΥΜΕΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, εν Αθήναις 1862, σ. 134.

ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Αναγινώσκει στον λαό τις Θείες Γραφές, τα ιερά λόγια των Προφητών και των Αποστόλων, στο κέντρο του ναού, ασκεπής όπως σφραγίστηκε, καλούμενος από τον Διάκονο ή τον Ιερέα. Μπορεί να υπηρετεί στο άγιο Βήμα, να ανάβει τα φώτα, να προσφέρει φωτιά εις τον ιερέα, προπορεύεται με λαμπάδα των Αγίων, φέρει στον ιερέα τις προσφορές, το νερό και το ζέον. Φροντίζει για την ευπρέπεια του ναού, και υπηρετεί σε όλα τα παρόμοια. Κανοναρχεί στους ιεροψάλτες, είναι υπηρέτης όλων των θείων στον ναό. Όλα αυτά πρέπει να τα κάμει με ευλάβεια, και να ξέρει ότι υπηρετεί τον Θεό και όσους πλησιάζουν σε αυτόν. Και ότι εισερχόμενος εις το άγιο Βήμα, εισέρχεται εκεί όπου χωρούν οι Άγγελοι.

Πηγή : ΣΥΜΕΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, εν Αθήναις 1862, σ. 133.

ΓΙΑΤΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟΣ

Διότι είναι τέλειος και ο Θεός προσέλαβε όλο τον άνθρωπο τέλειο, την ψυχή δηλαδή και τα τέσσερα στοιχεία. Και διότι ο κόσμος έχει τέσσερα μέρη, και διότι ο Λόγος αφού σαρκώθηκε αγίασε όλα τα πέρατα του κόσμου, και τα ουράνια και τα επίγεια. Και διότι το σώμα που προσέλαβε ο Χριστός ήταν αποτελούμενο από τέσσερα στοιχεία. Και διότι το σχήμα του άρτου έχει τον τύπο του Σταυρού του Κυρίου μας, στον οποίον αού προσηλώθηκε και απέθανε, διαμέσου του ανέστησε και εμάς και όλο τον κόσμο.

Πηγή : ΣΥΜΕΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, εν Αθήναις 1862, σ. 96.

TO ANTIΔΩΡΟ - A΄

Είναι άρτος αγιασμένος που προσφέρθηκε στην πρόθεση, του οποίου το μεσαίο μέρος αφαιρέθηκε και χρησιμοποιήθηκε στη Θεία Κοινωνία, ως Σώμα του Χριστού. Επειδή δεν είναι όλοι άξιοι να μεταλάβουν το μεγάλο και φρικτό δώρο της Θείας Κοινωνίας, μοιράζεται το αντίδωρο, ως παρεκτικό δωρεάς της Θείας Χάριτος, αφού είναι κι αυτό άρτος αγιασμένος, σφραγισμένος με τη λόγχη της πρόθεσης. Δεν αποτελεί όμως Κοινωνία του σώματος του Χριστού, αλλά είναι μόνο μεταδοτικό αγιασμού και «πρόξενον θείας δωρεάς» αφού διαβάστηκε με τα ιερά λόγια την ώρα της προσκομιδής.

Πηγή : ΣΥΜΕΩΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, εν Αθήναις 1862, σ. 110.

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΧΘΕΣΙΝΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ ΤΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΣΕΛΕΠΙΔΑΚΗ ΣΤΟΝ «ΔΙΑΣΠΟΡΑ FM» – «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ – ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΑΠΟΗΧΟΙ»

Στο πρώτο μέρος της εκπομπής, αφού προηγήθηκαν οι ευχές, ο ελλόγιμος πατέρας Ιερόθεος, φιλοξενούμενος του κ. Ι. Τσελεπιδάκη, μετά τις καθιερωμένες ευχές στους εορτάζοντες / σες αφού αναφέρθηκε επ΄ ολίγον εις τον εορτάζοντα Άγιο Δημήτριο και στις μεγάλες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στην πόλη της Θεσσαλονίκης προς τιμήν τόσο του Πολιούχου της όσο και των 100 ετών από την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους, επικεντρώθηκε στο βίο και την προσφορά των Αγίων Αναργύρων - υπογραμμίζοντας ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι Άγιοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς, ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ - των οποίων την εορτή πανηγυρίζει κεντρικός ναός της Ομογένειας στη Ν. Υόρκη, την εβδομάδα που μας έρχεται. Κάπου στη μέση της εκπομπής έκαμε τηλεφωνική παρέμβαση ο κ. Αθανάσιος Κουρτέσης, Ιδιοκτήτης του Σταθμού, από τα λεγόμενα του οποίου κράτησα το γεγονός ότι ο ραδιοφωνικός σταθμός έχει αδιαπραγμάτευτα Εθνικό και Ορθόδοξο προσανατολισμό κάτω από την σκέπη της αστείρευτης παράδοσης του Γένους μας, καθώς επίσης και το γεγονός ότι είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ, χωρίς καμία κομματική ταυτότητα και εξάρτηση, αυτοδύναμος οικονομικά, ένα ακόμη σπουδαίο και σημαντικό γεγονός που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα. Ακολούθως, ο κ. Ιωάννης Τσελεπιδάκης, με το γνωστό του ύφος, μεστό, ανεπιτήδευτο, ουσιαστικό, ενίοτε καυστικό - όταν οι ανάγκες το απαιτούν - αλλά ειλικρινή, πατριωτικό και ζέον πάνω στα ζητήματα της Πίστεως και της Ορθοδοξίας, αφού έκαμε μια ακόμη αναφορά στο μείζων ζήτημα της οικονομικής κρίσης που έχει ισοπεδώσει την Ελλάδα, επικεντρώθηκε όμως κυρίως στα ζοφερά χρόνια που έρχονται με την ελπίδα να αφυπνίσει συνειδήσεις εν υπνώσει, αρχής γενομένης με τον νόμο Ομπάμα Care, ο οποίος απαιτεί από το 2013 την εμφύτευση στις ΗΠΑ τσιπ στο χέρι, το οποίο θα έχει τον χαρακτήρα της κάρτας κοινωνικής ασφάλισης, χωρίς την κατοχή του οποίου κάποιος θα καθίσταται ανύπαρκτος για τις εκεί κρατικές αρχές, προδιαγράφοντας τους καιρούς Αποκαλύψεως που ζούμε. Έδωσε όμως και την διέξοδο. Την ελπίδα που δεν μπορεί να είναι άλλη από την παραμονή μας στον αγιοπνευματικό χώρο της Εκκλησίας όπως τόνισε με έμφαση, την βαθιά πίστη στον Θεό και τη συνειδητή συμμετοχή μας στη Μυστηριακή Ζωή της (Μετάνοια - Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία κλπ.) με ταπείνωση, την διαρκή προσευχή και την μελέτη του λόγου του Θεού, ως αντίδοτο και φάρμακο στα επερχόμενα δεινά. Την μουσική επένδυση της εκπομπής με υπέροχους βυζαντινούς ύμνους από την εορτή των Αγίων Αναργύρων, συμπλήρωσαν τηλεφωνήματα των Ομογενών. Ευχόμαστε στον αγαπητό κ. Ιωάννη Τσελεπιδάκη, ο οποίος ένδεκα χρόνια τώρα ομιλεί με θάρρος, αυταπάρνηση και ανιδιοτελώς για τα θέματα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, υγεία και δύναμη από Θεού, προκειμένου να συνεχίσει να αρθρώνει με παρρησία τον Ορθόδοξο και Πατριωτικό του λόγο, προς ωφέλεια των Ομογενών μας στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο (και στην Ελλάδα για όσους έχουν την αντοχή να το ξενυχτήσουν). Εν κατακλείδι θα υπενθυμίσουμε ότι η εκπομπή του είναι κάθε Παρασκευή 2 – 4 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδος, μπορείτε να την παρακολουθήσετε συνδεόμενοι στο link που ακολουθεί : ΔΙΑΣΠΟΡΑ-FM

«ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΣΤΡΕΧΩΝ ΕΠΙ ΣΟΙ, ΚΑΤΗΣΧΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΣΟΥ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΘΕΟΤΟΚΕ» - Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΣΚΕΠΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Άρθρο μας στην σημερινή ομογενειακή εφημερίδα Hellas News της Νέας Υόρκης : 

Το 626 μ.Χ., 1386 χρόνια πριν, ο ένδοξος Αυτοκράτωρ Ηράκλειος μάχονταν εναντίον των Περσών στην Μέση Ανατολή, τότε οι Άβαροι πολιόρκησαν την Πόλη, κατέλαβαν την Παναγία των Βλαχερνών και τις επόμενες ημέρες (7 – 8 του Αυγούστου), σχεδίαζαν σε συνεργασία με τους Πέρσες την τελική επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης. Φρικτή νύχτα, η Πόλη πολιορκούνταν από τους βαρβάρους και ο Πατριάρχης Σέργιος, κρατώντας ευλαβικά στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας της Βλαχερνίτισσας, διέτρεχε τα τείχη της πολιορκούμενης Πόλης, δίνοντας θάρρος στους υπερασπιστές. Τότε συνέβη το Θαύμα. Πανίσχυρος ανεμοστρόβιλος προκάλεσε τρικυμία η οποία κατέστρεψε τον στόλο των βαρβάρων επίδοξων κατακτητών, ενώ η αντεπίθεση των βυζαντινών έτρεψε σε φυγή τους Πέρσες και τους Άβαρους. Η Πόλη διασώθηκε χάρη στην θαυματουργική παρέμβαση της Παναγίας και ο λαός πανηγυρίζοντας τη σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, προκειμένου να ευχαριστήσει και να δείξει την ευγνωμοσύνη του στην Παναγία και έψαλε κατά την παράδοση τον «Ακάθιστο Ύμνο» στην Θεοτόκο, αποδίδοντας τα «νικητήρια» στην «Υπέρμαχο Στρατηγό». Μερικούς αιώνες μετέπειτα, στη νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών, στο παρεκκλήσιο της αγίας Σωρού, όπου φυλάσσονταν η εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της ζώνης της Θεοτόκου, πήγε να προσευχηθεί και ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του άγιο Επιφάνιο. Περίπου στις 10 το βράδυ, ο όσιος βλέπει τη Θεοτόκο να προχωρεί από τις βασιλικές πύλες προς το άγιο θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ ψηλή και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσα τους ξεχώριζαν ο Τίμιος Πρόδρομος και ο θεολόγος Ιωάννης, οι όποιοι βάδιζαν δεξιά και αριστερά της. Από τους λευκοφόρους άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά. Όταν πλησίασαν στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο : «- Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου ; - Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος». Η Θεοτόκος την ώρα εκείνη γονάτισε και προσευχήθηκε για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου και έβρεχε με δάκρυα το πρόσωπο της. Ύστερα μπήκε στο άγιο θυσιαστήριο και προσευχήθηκε για τους πιστούς πού αγρυπνούσαν. Όταν τελείωσε τη δέηση της, με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο, και τ' άπλωσε σαν σκέπη με τα πανάγια χέρια της πάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δυο τους για πολλή ώρα να εκπέμπει δόξα θεϊκή. Όσο φαινόταν εκεί ή Θεοτόκος, φαινόταν και το ιερό μαφόριο να σκορπίζει τη χάρη του. Όταν εκείνη άρχισε ν' ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε κι εκείνο να συστέλλεται λίγο-λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, στον άγιο αυτό ναό, συμβόλιζε τη χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς. Αυτό λοιπόν το θαυμαστό γεγονός, της ζωντανής παρουσίας της Κυρίας των Αγγέλων μεταξύ των τέκνων της, και η διαρκής προστασία που από αυτήν παρέχεται στην στρατευομένη Εκκλησία, εορτάζεται από όλους τους ορθοδόξους την πρώτη του Οκτωβρίου μηνός. Μετά όμως από την εποποιία του 1940 – 1941, η Ιερά σύνοδος της καθ’ Ελλάδαν Εκκλησίας, το 1952, έκρινε σκόπιμο να μεταθέσει τον εορτασμό από την πρώτη Οκτωβρίου, στην εικοστή ογδόη του ιδίου μηνός, και διότι η θαυμαστή Ελληνική νίκη του πολέμου εκείνου ήταν έργο της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους μας, αλλά και διότι πολλές μαρτυρίες πολεμιστών του Ιερού εκείνου αγώνος, βεβαίωναν πως η Παναγία μας, «προσβεβλημένη» λες από τον Ιταλοκίνητο τορπιλισμό της Έλλης στην Τήνο, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς Της τον Αύγουστο του 1940, προπορευόταν των μαχόμενων στρατιωτών του μετώπου, και προστάτευε τους στρατιώτες μας στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στις θάλασσες και στους κάμπους, όπου δηλ. οι αμυνόμενοι υπεράσπιζαν πατρίδα και Πίστη ! Είναι πολύ, αληθινά, συγκλονιστικά, αφοπλιστικά και συγκινητικά τα αφηγήματα αγωνιστών του Αλβανικού μετώπου του 1940 : Ο Τάσος Ρηγόπουλος, στρατευμένος στην Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του : «Αδελφέ μου Νίκο. Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, που το είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. - Τις ει ; Μιλιά… Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε : - Τις ει ; Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε : Η ΠΑΝΑΓΙΑ ! Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Ε­μείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά, για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν -Μόροβας. Υπογραμμίζω πως η επίθεσή μας πέτυχε τους Ιτα­λούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήμα­τα είχαν τραβηχτεί πίσω και τα καινούργια… κοιμόνταν ! Το τι έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και χάθηκε». Άλλη μαρτυρία υπογράμμιζε τα ακόλουθα : Αριθ. Δ.Υ. Εν Τ.Τ. 712 τη 3η Μαρτίου 1941 Ο Ανθυπασπιστής Γκάτζαρος Νικόλαος Προς Το 1/40 Τάγμα Ευζώνων Ενταύθα : ««Λαμβάνω την τιμήν να αναφέρω υμίν, ότι χθες Κυρια­κήν, 2 Μαρτίου έ.έ. και περί ώραν 8ην μ.μ. μετέβην εις τι παρακείμενον του καταυλισμού 2ου Λόχου Τάγματος Υμών μικρόν ύψωμα απέχον περί τα 300μέτρα, χάριν περιπά­του, αισθανθείς την ανάγκην κινήσεως. Μία μυστηριώδης δύναμις ωσάν να με ώθη προς τα εκεί. Ο αήρ έχει ήδη παύ­σει να φυσά και ο ουρανός ήτο αστερόης. Κατά την επι­στροφήν μου εις την σκηνήν, δεν έχω αριθμήση 10 βήμα­τα, ότε αιφνιδίως ενεφανίσθη εμπρός μου και μου ανέκοψε τον δρόμον μία γυνή μαυροφόρα έχουσα σεμνήν, την εμφάνισίν της. Το πρόσωπόν της διεκρίνετο χαρακτηριστικώς εις το βραδυνό ημίφως. Εις το θέαμα τούτο καταληφθείς εξ απροόπτου, κατ' αρχάς εξεπλάγην, κατόπιν όμως αυτοστιγ­μεί συνήλθον εκ του τρόμου, επειδή εγνώριζον, ότι πολλάκις η Παναγία ενεφανίσθη είτε ως όραμα, είτε καθ' ύπνον κατά τας πολεμικάς επιχειρήσεις του Στράτου μας. Εγώ όλως μηχανικώς έλαβον θέσιν ημιγονυπετή, ίνα ασπασθώ την δεξιάν Της. Εκ της συγκινήσεως οι οφθαλ­μοί μου εδάκρυζον, οι πόδες και τα χείλη μου έτρεμον επί πολλήν ώραν. Ήκουσα να ομιλή: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου, είπε! Εγώ ενεφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους, τους οποίους να μη λησμονήσης : 1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η  Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως. 2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ί­να γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ' ην ύβρι­ζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού. 3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπε­ρισχύει της βίας. Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικη­τήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!». Μεθ' ο εν τη εξαφανίσει Της οι οφθαλμοί μου εθαμβώθησαν. Εν τέλει συνήλθον εν μέρει και κατηυθύνθην αμέσως εις την σκηνήν υμών, όπου έξωθι ταύτης ανέφερον υμίν το συμβάν προφορικώς. Νικόλαος Γκάτζαρος». Σταχυολογήσαμε μόνο δύο από τις πάμπολλες αναφορές που υπάρχουν για την προστασία που προσέφερε η Παναγία μας, η Υπέρμαχος Στρατηγός μας, εκείνες τις ιστορικές ώρες, σκεπάζοντας και ενθαρρύνοντας τους στρατιώτες μας στα χιονισμένα όρη του Αλβανικού Μετώπου. Όπως τόσες φορές στο παρελθόν έτσι και σήμερα η Κυρία των Αγγέλων, η Παναγία μας, θα προσφέρει την αμέριστη μεσιτεία, προστασία και αντίληψή Της στο λαβωμένο Γένος μας, αν σκύψουμε ευλαβικά το γόνυ και με δάκρυα μετανοίας επιζητήσουμε την βοήθεια και την προστασία της. Στα χέρια μας λοιπόν βρίσκεται η λύση του προβλήματος, αλλά δυστυχώς δεν το έχομε ακόμη αντιληφθεί. Πολύ χαρακτηριστικά τονίζεται τούτο από τον γνωστό σε όλους σας ύμνο : «Θεοτόκε η ελπίς, πάντων των χριστιανών, σκέπε, φρούρει, φύλαττε, τους επλίζοντας εις Σε».

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News

ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗ ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ

Για την ιδιαίτερη φροντίδα της Κυρίας και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, οι Πατέρες της ιεράς Νέας Σκήτης, μου διηγήθηκαν το ακόλουθο γεγονός: Το έτος 1942, που η Γερμανική κατοχή, είχε επιφέρει μεγάλη συμφορά στην Πατρίδα μας και η πείνα και στέρηση των υλικών αγαθών και ιδιαίτερα η έλλειψη τροφίμων θέριζε κυριολεκτικά τους αδελφούς μας Έλληνες, οι Μοναχοί του Αγίου Όρους, από την φροντίδα και μέριμνα της Παναγίας Μητέρας μας και μητέρας όλου του κόσμου δεν αισθάνθηκαν την έλλειψη των αγαθών, όπως οι άλλοι αδελφοί μας στον κόσμο βρισκόμενοι, που από την πείνα πέθαιναν κάθε μέρα και τους μάζευαν από τον δρόμο τα κάρα και ομαδικά τους ενταφίαζαν. Έτσι λοιπόν δυο χρόνια υστέρα από τον Αλβανικό πόλεμο με τους Ιταλούς, που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Πατρίδα μας και είχαμε γενικό αποκλεισμό από τρόφιμα, οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου είπαν, δεν είχαμε αλεύρι παρά μόνο για δυο ζύμες, το οποίο άμα θα τελείωνε, τι θα γινόμαστε τότε; Είχαμε στην συνοδεία μας εκτός από τον πατέρα Θεοφύλακτο και τον μακαρίτη τον Γερο - Γαλακτίωνα στο σπίτι μας, είπε ο Παπά Ιωακείμ ο Σπετσέρης. ότι στην συνοδεία μας είχαμε ακόμη ένα άτομο και φτάσαμε σε τρομερή απογοήτευση. Αυτός ο μακαρίτης τώρα και τότε γέροντας μας Ιωακείμ, άνθρωπος του Θεού με πολλή μεγάλη πίστη στον Θεό και γενναία ψυχή, προικισμένος με πνεύμα υπομονής, Πίστεως και αγάπης προς όλον τον κόσμο, μας έδινε θάρρος και μας έλεγε: «Μη λυπήστε παιδιά μου, δεν θα μας αφήσει ο Θεός, εμείς έχουμε την Παναγία μητέρα του Θεού, βοηθό, η οποία, σύμφωνα με την υπόσχεσή της, θα φροντίσει για μας. Αλλά εάν παραχωρήσει ο Θεός να στερηθούμε τα υλικά αγαθά και να πεινάσουμε δεν θα πάθουμε τίποτε μεγάλο κακό, γιατί αν με υπομονή καί δίχως γογγυσμό υποφέρουμε ο,τι κακό θα μας βρει, τούτο θα είναι καλό και ωφέλιμο για την ψυχική μας σωτηρία. Εμείς σαν Μοναχοί, πρέπει να κάνουμε κουράγιο, να έχουμε την ελπίδα μας στο θεό και στην Κυρία Θεοτόκο και με το υπόδειγμά μας να δίνουμε θάρρος και στον άλλο κόσμο που υποφέρει πολύ περισσότερο από μας». Από τις ζύμες το αλεύρι, με πολλή μεγάλη οικονομία καί μέτρο, περάσαμε από τον Απρίλη μέχρι τον Αύγουστο, οπόταν άρχισαν οι καθημερινές Παρακλήσεις της Παναγίας για το 15) Αύγουστο. Ψωμί δεν είχαμε πλέον καθόλου, ο τότε γείτονας μας Πάτερ Αρσένιος Μαντζαρόλας, που τον είχε η Σκήτη μυλωνά, εκτός του ότι αυτός δεν είχε καθόλου ψωμί, αλλά είχε πάρει δανεικά και χρωστούσε στον έναν και στον άλλον, ολόκληρη φουρνιά 15—20 ψωμιά, χωρίς να μπορεί να τα επιστρέψει. Στο δικό μας σπίτι αυτός, λέγει η Συνοδεία του πατρός Ιωακείμ Σπετσέρη, πολύ σπάνια ερχόταν, σχεδόν ποτέ, γιατί ο Γέροντας μου πάντα τον συμβούλευε και του έλεγε να σταματήσει τα ταξίδια που συχνά έκανε στον κόσμο, για το νεαρό της ηλικίας του και για τους κινδύνους που διατρέχει ο μοναχός στον κόσμο περιφερόμενος. Η Παναγία έφερε σιτάρι. Ήτανε δώδεκα του μηνός Αυγούστου, η ώρα έξι (6) το μεσημέρι, ώραΒυζαντινή (ή οποία κατά την δύση του ηλίου θα πρέπει πάντοτε σε όλες τίς εποχές του έτους να δείχνει ο ωροδείκτης 12), ακούμε να κτυπάει η πόρτα. Έτρεξε ο Πάτερ Ιάκωβος για να ανοίξει. Είδε τον Πατέρα Αρσένιο Μαντζαρόλα να κτυπάει, του άνοιξε και στην ερώτηση που του έκανε: «Πώς τέτοια ώρα πάτερ Αρσένιε, τι σου συμβαίνει; η οσιότητά σου δεν ερχότανε τον καλό καιρό και τώρα μεσημεριάτικα τι συμβαίνει;». Εκείνος σχεδόν κλαμένος του απάντησε: «Σώπα, π. Ιάκωβε, και έλα έξω στην απλωταριά — στην βεράντα— στον εξώστη, να δεις τα θαύματα της Κυρίας Θεοτόκου καί την φροντίδα που έχει για μας τους Μοναχούς της η Παναγία μας. Πράγματι βγήκαμε και οι δυο στην απλωταριά και είδαμε τα κατάρτια ενός πλοίου. Ιδού μου λέγει, π. Ιάκωβε, η Παναγιά μας έφερε σιτάρι! Εγώ είπα: «Πώς το έμαθες αυτό Π. Αρσένιε; πήγες στην παραλία, κατέβηκες κάτω και το είδες;». Ο Αρσένιος τότε μου είπε: «Πάτερ μου εγώ δεν πήγα στην παραλία, αλλά επειδή, όπως γνωρίζεις, δεν έχω καθόλου ψωμί και χρωστάω τόσα στους Πατέρες και ντρέπομαι να τους δω, αποφάσισα αύριο τα ξημερώματα να φύγω και με τα πόδια σιγά σιγά από τη στεριά να φτάσω στην πατρίδα μου την Σπάρτη. Έτσι, με τη σκέψη αυτή, ξάπλωσα στο ντιβάνι μου να ξεκουραστώ νηστικός και πολύ στενοχωρεμένος. Μόλις αποκοιμήθηκα ή μισο-ξύπνιος ήμουνα, βλέπω την μάνα μου, η οποία ήρθε και μου είπε, τι έχεις παιδί μου και είσαι έτσι λυπημένος; «Μάνα, της είπα, τι άλλο θέλεις να έχω, δεν έχω καθόλου ψωμί, μάνα πεινώ. Κι αυτή μου είπε πάλι: «Και γι' αυτό θέλεις να φύγεις από το Όρος; της είπα, ναι, γι' αυτό. Και που λογαριάζεις να πας παιδί μου; δυστυχισμένο παιδί, δεν είμαι εγώ η Κυβερνήτης του Όρους; Τόσους αιώνες το προστάτευα, το συντηρώ και το διαφυλάττω, το Όρος ολόκληρο και τους εν αυτώ υπομένοντας πατέρες, δεν τους έχω και τους φροντίζω σαν τέκνα μου αγαπητά; Και πώς είναι δυνατόν να αθετήσω την υπόσχεσίν μου αυτήν; Ιδού σας έφερα κάτω ένα Καΐκι με σιτάρι, σήκω κατέβα και πάρε». Εγώ σε αυτά είπα: «Μητέρα μου, πώς θα πάρω το σιτάρι αφού δεν έχω χρήματα; Κι αυτή μου είπε: «Το γνωρίζω κι αυτό παιδί μου, αλλά εδώ κάτω είναι ο Γέρο - Συμεών ο δούλος μου με την συνοδεία του, κι αυτός δεν έχει σιτάρι και στενοχωριέται, πλην όμως σε μένα έχουν την ελπίδα τους. Πήγαινε σ' αυτούς και θα σου δώσουν χρήματα και να τους πεις να κατέβουν κι αυτοί κι όλοι οι Πατέρες να πάρουν. Αυτά μου είπε κι έφυγε Π. Ιάκωβε. Έλα λοιπόν κι εσύ πάμε μαζί κάτω να πάρουμε σιτάρι. Να το Καΐκι. Όπως βλέπεις δεν ήταν αυτή η μητέρα μου, αλλά ολοφάνερα ήταν η Παναγία η μεγάλη μας Μητέρα. Ο Πατήρ Ιάκωβος έτρεξε στον Γέροντα μας και του είπε «δώσε Γέροντα στον Παντελεήμονα χρήματα και σακιά, κι εμείς με τον Π. Αρσένιο φεύγουμε για την παραλία να προλάβουμε να πάρουμε λίγο σιτάρι, μήπως μας φύγει το Καΐκι. Όταν κατεβήκαμε στην θάλασσα, βρήκαμε τους Καπεταναίους στην Καλαμιά, εκεί που τώρα είναι ο αρσανά του Παπα - Βαρλαάμ. Οι ναυτικοί ήταν καθισμένοι και έλεγαν: «Πατέρες εμείς δεν έχουμε σιτάρι για πούλημα. Εμάς, από την Καβάλα μας αγγάρευαν οι Γερμανοί να πάμε είδη πολέμου στον Κολυνδρό και μας επέτρεψαν να πάρουμε σιτάρι 300 οκάδες για κάθε οικογένεια. Αυτό έχουμε, αλλά επειδή κι εσείς δεν έχετε καθόλου θα σας δώσουμε να πάρετε από 30 οκάδες κάθε άτομο, για οικονομηθήτε τώρα». Ρώτησαν τον Π. Αρσένιο, πόσοι μοναχοί είστε εσείς; Ο Π. Αρσένιος είπε εγώ είμαι μόνος μου. Καλά είπαν θα πάρεις 30 οκάδες. Ο π. Αρσένιος είπε, σας ευχαριστώ. Εσείς Π. Ιάκωβε πόσοι είστε; Αυτός απάντησε, εμείς είμαστε πέντε (5) γιατί είχαμε και τον Γερο - Βαρθολομαίο. Εσείς τότε θα πάρετε, είπαν οι Καπεταναίοι, εκατόν πενήντα (150) οκάδες. Και είπαμε δόξα να έχει ο Θεός, σας ευχαριστούμε. Φύγανε τότε όλοι κι εγώ έμεινα εκεί. Οι άλλοι με την βάρκα πήγανε στο Καΐκι ζύγισαν το σιτάρι και το φέρανε έξω στην παραλία. Οι Γερμανοί αξιωματικοί, δεν τους «είπαν τίποτε. Όταν ήρθαν έξω, τότε οι άνθρωποι που είχαν το Καΐκι είπαν: «Πατέρες, οι Γερμανοί φοβούνται και δεν θέλουνε να φύγουμε τώρα που είναι ακόμη ημέρα, αλλά θέλουν να φύγουμε τα μεσάνυχτα, γι' αυτό μήπως μπορούσαμε, με την ευκαιρία αυτή, εμείς να προσκυνήσουμε τα άγια Λείψανα που έχετε εδώ στην Σκήτη σας; Ο Π. Ιάκωβος τους είπε: «ευχαρίστως μπορείτε, βεβαίως, να έρθετε επάνω». Ο Δίκαιος μας, που τότε ήταν ο Γέρο - Ανατόλιος, ο οποίος έμενε στην Καλύβη του αγίου Σπυρίδωνος, είναι δικός μας και θα σας αφήσει να προσκυνήσετε, ελατέ πάμε. Τους πήρε κι ανεβήκαμε όλοι μαζί. Όταν φτάσαμε στο προσκυνητάρι λέει ο Καπετάνιος: «Πατέρες μήπως μπορούσατε να μας δώσετε λίγο καφέ, μια-δυο οκάδες και να σας δώσουμε σιτάρι; Εμείς τους είπαμε πολύ καλά να σας δώσουμε, για τόσο λίγο πράγμα δεν γίνεται λόγος. Ο Καπετάνιος τότε είπε, καλά, αλλά με τι τιμή θα μας τον δώσετε; Εμείς, τους είπαμε, τώρα τελευταία αδελφοί, τον καφέ τον αγοράσαμε προς 50 δραχμές την οκά και το σιτάρι έχει δέκα δραχμές, εσείς θα μας δώσετε πέντε οκάδες σιτάρι για κάθε οκά καφέ. Ο Καπετάνιος τότε είπε: «όχι Πατέρες αυτό δεν είναι δίκαιο, αλλά θα σας δώσουμε για κάθε οκά του καφέ είκοσι οκάδες σιτάρι, έτσι πάει, αυτή είναι ή τιμή του τώρα. O Π. Ιάκωβος τους είπε, όχι αδελφοί, αυτό είναι αισχροκέρδεια και δεν το θέλει ο Δεσπότης Χριστός, δεν είναι σωστό πράγμα και εκείνοι είχανε τις αντιρρήσεις τους, για να μας δώσουν όσο αυτοί θα κρίνουν σωστό, αυτό και έγινε για να ικανοποιηθούν όλοι. Τότε εγώ είπα, Πάτερ Ιάκωβε, τι καθόμαστε, πάμε σύντομα επάνω, γιατί αργήσαμε κι ο Γέροντας μας θα ανησυχεί και θα νομίζει πως πάθαμε τίποτε. Ο ναύκληρος τότε είπε: «Έχετε κι άλλον Γέροντα; του είπαμε ναι, έχουμε και είναι άγιος άνθρωπος, τότε αυτός είπε: «Πατέρες όλο το σιτάρι που έχουμε στο Καΐκι μας θα μείνει εδώ για όλους τους αδελφούς σας». Πήγαμε στο Κυριακό της Σκήτης, προσκύνησαν οι ναυτικοί τα άγια Λείψανα κι εμείς κάναμε θερμή δοξολογία και ευχαριστία με παράκληση και με ολονύχτια αγρύπνια, ευχαριστήσαμε την προστάτιδα του Αγίου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκο και την παρακαλέσαμε με πίστη και θερμά δάκρυα να καταπαύσουν οι πόλεμοι και να ειρηνεύσει ο κόσμος και έτσι οι ναυτικοί με τους Γερμανούς έφυγαν κατασυγκινημένοι και πολύ ευχαριστημένοι, όπως μας βεβαίωσαν.

Πηγή : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΜΠΟΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

«Τον καιρόν εκείνον, εκίνησαν οι Άβαροι με φουσάτον εκατόν χιλιάδες, και κουρσεύοντες τόπους πολλούς, έφθασαν και εις την Θεσσαλονίκην, την κληρονομίαν και πατρίδα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου^. οι οποίοι έξαφνα, περιεκύκλωσαν το κάστρον, και παρευθύς έβαλαν σκάλαις, και ανέβησαν εις τα τειχόκαστρα. Ο δε Άγιος, πάραυτα εφάνη ωσάν αρματωμένος στρατιώτης, και κατέσφαξε πολλούς^. οι δε λοιποί, έφυγον μακρόθεν του κάστρου, και έκαμαν καλύβαις, και εκάθουνταν. Και καθεζόμενοι, εκατασκεύαζαν πάσαν ετοιμασίαν του πολέμου. Είτα, έκαμαν και πύργους ξυλίνους, υψηλοτέρους από τους πύργους του κάστρου^. ήφεραν δε και πέτραις πολλαίς, επιτήδειαις, διά να πολεμούν^. και ούτως έβαλαν εις τους πύργος άνδρας τεχνίτας, να σφενδονίζουν μέσα εις το κάστρον^. και τόσον πολλά πυκνά επετροβολούσαν, ώστε εχάλασαν τα φυλάγματα από τα τειχόκαστρα, και όλον το κάστρον εταράχθη, και όλοι έτρεμον και εφοβούντο τον μέγαν κίνδυνον, οπού τους επανέβη. Τούτον τον μέγαν κίνδυνον βλέποντες οι Θεσσαλονικείς, και μη δυνάμενοι να αντισταθούν εις τους πολεμίους, έρριψαν όλην τους την ελπίδα εις τον Άγιον, και αυτόν επαρακαλούσαν, να τους βοηθήση. Ο δε Άγιος, ως έτοιμος βοηθός, πάραυτα τους εβοήθησε. Και ακούσατε μετά προσοχής το παράδοξον. Επαρακίνησε τους πολίτας και βγήκαν εις τα υψηλότερα μέρη του κάστρου, να εναντιωθούν τους πολεμίους^. εφάνη δε και ο Άγιος εις το μέσον τους, και επήρε μίαν μικρήν πέτραν, και έγραψε εις αυτήν, εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Θεού ημών, Άγιε Δημήτριε βοήθει^. και έρριψε την πέτραν. Και ευθύς εκείνος ο άξιος πολλής τιμής λίθος, οπού είχε το όνομα του Αγίου, ως ενδεδυμένος πολλής χάριτος, καθώς ερρίφθη, υπήγεν ίσια εις τους μεγάλους σωρούς των πετρών, οπού είχαν οι εχθροί συναγμένους, και διεσκόρπισεν αυτούς, και όλαις ταις τέχναις τους ταις εκατατζάκισε^. και ο κόπος, και αι τέχνες των βαρβάρων, εις τας κεφαλάς τους εγύρισε^. και όλαις αι κατασκευαίς τους, ανενέργηταις απόμειναν. Οι δε Θεσσαλονικείς, βλέποντες την δειλίαν των βαρβάρων, και λαβόντες θάρρος, εσφενδόνιζαν ακαταπαύστως από τα τειχόκαστρα. Βλέποντες δε οι βάρβαροι, τας μεν πέτρας μικράς, την δε δύναμίν τους μεγάλην, εθαυμάζουνταν και απορούσαν^. επήραν δε και εις τα χέριά τους από ταις πέτραις, και βλέπουν, και ήτον γραμμέναις. Και τότε ερώτησαν ένα, οπού τον είχαν από τα χωρία σκλαβωμένον, τί λέγουν τα γράμματα ; Και έδειξέ τους την υπόθεσιν^. και εθαύμασαν, και απόρησαν εις την δύναμιν του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, πως μόνον το Όνομά του επικαλούμενον, βοηθεί τοιουτοτρόπως ! Και έπαυσαν πολεμούντες».

Πηγή : ΘΥΡΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, ΕΝΕΤΙΗΣΙ 1795, ΠΑΡΑ ΝΙΚΟΛΑΩ ΓΛΥΚΕΙ ΤΩ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, σ. 267 κ.ε.

O NAOΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 15 ΑΙΩΝΑ

Πρόκειται για πληροφορίες από Κώδικες του 15^ου αιώνα, τους οποίες συνέγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Συμεών (+1429).

Άμβων : Ευρίσκεται εις το κεντρικόν κλίτος, όχι όμως εις το μέσον του ναού. «Εν τω άμβωνι» ετέλει ο αρχιερεύς τον αγιασμόν κατά την εορτήν των Θεοφανείων.

Αναβάθρα : Εις το κεντρικόν κλίτος του ναού. Επ΄ αυτής ανέρχεται επανειλημμένως ο αρχιερεύς κατά τον εσπερινόν και κατά τον όρθρον της εορτής του αγίου Δημητρίου. Επ΄ αυτής λέγει τας εωθινάς ευχάς. Κατέρχεται εξ αυτής κατά την είσοδον.

Βήμα άγιον, θυσιαστήριον : Εισέρχεται εις αυτό ο αρχιερεύς κατά την είσοδον του εσπερινού. Εκεί κάθηται ο αρχιερεύς και εκεί ενδύεται τον μανδύαν. Κατά τον όρθρον θυμιά ο αρχιερεύς «αντίκρυ του βήματος».

Εικών του Αγίου Δημητρίου : Την θυμιά τρεις ο αρχιερεύς κατά την εορτήν του αγίου.

Θύρια άγια : Τα ασπάζονται ο αρχιερεύς και οι ιερείς εισερχόμενοι εις το βήμα κατά την είσοδον του εσπερινού.

Καμπαναρείον : Ευρίσκετο εις το «μέγα προπύλαιον» του ναού. «Σημαίνει τετραπλώς». Εις την Αγίαν Σοφίαν «σημαίνει διπλώς» [….].

Κιβώριον : Έμπροσθεν αυτού ιστάμενοι ψάλλουν τα απόστιχα του εσπερινού της εορτής του αγίου.

Κιβώτιον ιερού μύρου του αγίου : Εφέρετο κατά την λιτανείαν της παραμονής της εορτής του αγίου από της Καταφυγής εις τον άγιον Δημήτριον, κρατούμενον υπό τεσσάρων διακόνων [….].

Πλάγιαι : Κατά την εντός του ναού του αγίου Δημητρίου λιτανείαν («περίοδον»), η οποία εγίνετο κατά τον όρθρον της εορτής του αγίου, οι λιτανεύοντες από του τάφου κύκλω εξήρχοντο εις τας πλαγίας και κυκλούντες αυτάς εισήρχοντο εις τον ναόν από της πλαγίας («της εκ του άμβωνος»).

Προπύλαιον μέγα : Εκεί το «καμπαναρείον».

Προσκύνημα : Το προσκυνούν ανερχόμενοι κατά την είσοδον ο αρχιερεύς και οι κληρικοί. Το θυμιούν ο αρχιερεύς, οι επίσκοποι και οι ιερείς. Έμπροσθεν αυτού ίστανται «χορείαν ποιούμενοι» οι διάκονοι και οι νοτάριοι.

(Σελλίον ; ) : Εις το ιερό βήμα κάθηται «μικρόν» ο αρχιερεύς (εις σελλίον ;) κατά τον εσπερινόν της μνήμης του αγίου.

Σολέας : Εις αυτόν ψάλλεται το λυχνικόν κατά το εσπέρας της Τρίτης της Μέσης Εβδομάδος των Νηστειών.

Σταυρός λιτανείας : Προηγείται της λιτής, η οποία γίνεται εντός του ναού κατά την εορτήν του αγίου.

Τάφος θείος του μάρτυρος : [….] Τον προσκυνεί ο αρχιερεύς εις το τέλος του εσπερινού, ενώ ψάλλεται το «Τον συμπαθέστατον….» και το «Τη Υπερμάχω….». Τον προσκυνούν ο αρχιερεύς και οι κληρικοί ανερχόμενοι κατά την είσοδον. Τον προσκυνούν ομοίως μετά την λιτήν της εορτής του αγίου. Τον θυμιούν ο αρχιερεύς, οι επίσκοποι και οι ιερείς κατά την ακολουθίαν της μνήμης του αγίου. Κύκλω του τάφου γίνεται η λιτή κατά την μνήμην του αγίου. Αντίκρυ του τάφου ψάλλονται οι οίκοι κατά την ευχαριστήριον ακολουθίαν της Τετάρτης της Μέσης Εβδομάδος των Νηστειών. Μπροστά από τον τάφο ψάλλονται τα τροπάρια «Χαίρε και ευφραίνου….» κλπ., το εσπέρας του Σαββάτου του προ της εορτής του αγίου.

Τράπεζα αγία : Την ασπάζεται ο αρχιερεύς και οι ιερείς κατά την είσοδον του εσπερινού και την θυμιά κύκλω ο αρχιερεύς.

Φρέαρ : Κατά τον Συμεών ο άγιος Δημήτριος μετά το μαρτύριόν του έμεινε άταφος και ερρίφθη εις το φρέαρ, εκ του οποίου ανέβλυσαν τα μύρα. Πρόκειται, προφανώς, περί του φρέατος του ευρισκομένου παρά τον αριστερόν πεσσόν του βήματος, μετά του οποίου συνεδέοντο οι αγωγοί, του μύρου των υπογείων μυροδόχων δεξαμενών […].

Εις τον άγιον Δημήτριον : [….] Κατά την Τετάρτην της Μέσης Εβδομάδος των Νηστειών ψάλλεται η ευχαριστήριος ακολουθία δια την σωτηρίαν της πόλεως εκ της επιδρομής των Αγαρηνών, μετέχοντος του αρχιερέως, του κλήρου και πάντων (η επιδρομή αυτή πρέπει να τοποθετηθεί κατά το έτος 1412). [….] Την Κυριακήν των αγίων Πάντων ο αρχιερεύς ετέλει την ακολουθίαν εις τον άγιον Δημήτριον μετά του κλήρου παντός και ελειτούργει εκεί. [….] Την Τετάρτην της Αναλήψεως εγίνετο λιτανεία μετά των εικόνων, μετέχοντος και του αρχιερέως, εκ της Αγίας Σοφίας εις τον άγιον Δημήτριον.

Πηγή : ΙΩΑΝΝΗ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ, Μαρτυρίαι περί των Ναών της Θεσσαλονίκης, ΕΕΘΣΘ, Τ. 21, Θεσσαλονίκη 1976, σσ. 169 – 173.

Η ΤΑΞΙΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η τάξη του εορτασμού του μεγαλομάρτυρα της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, όπως αναγράφεται στον 2047 Κώδικα των Αθηνών (υπό τον τίτλο «Διάταξις»), με βάση αρχαίο ασματικό τυπικό της Αγίας Σοφίας της Θεσσαλονίκης. Το κείμενο συνετέθη υπό του Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Συμεών (+1429).

«Διάταξις ακριβής περί της εορτής του αγίου Δημητρίου.

Τη παραμονή του αγίου Δημητρίου…. συνάγονται μεν πρώτον εν τω θείω ναώ της Παναγίας Δεσποίνης ημών της Θεοτόκου της Καταφυγής οι κληρικοί πάντες των τε καθολικών πάντων αγίων ναών μετά των τιμών σταυρών και πας ο λαός…. Και αρξάμενοι της οδού…. Είτα ο τίμιος σταυρός της Αγίας Σοφίας παρά υποδιακόνου κρατούμενος, ει δ΄ ουν, παρά αναγνώστου εσκεπασμένου……. τέσσαρες διάκονοι το κιβώτιον μετά ιερού μύρου κατέχοντες του αγίου, ων εκ πλαγίων εσκεπασμένοι αναγνώσται τέσσαρες κρατούντες διά ράβδων το ως ουρανόν πέπλον επάνω του κιβωτίου, εκατέρωθεν δε τούτων κανδηλάπται εξ τας μεγάλας λαμπάδας ημμένας βαστάζονες και δύο έτεροι εκατέρωθεν μετά κατζίων θυμιώντες…. Ότε δε εις το μέγα προπύλαιον, όπου το καμπαναρείον, οι τε άρχοντες και ο κλήρος φθάσουσιν, ελθών και ο αρχιερεύς ίσταται, ισταμένων και των αιρόντων το μετά μύρου κιβώτιον…. Και εισελθόντων πάντων, του τε αρχιερέως εις την αναβάθραν ανελθόντος, και των λοιπών κατά τάξιν στάντων…. Είτα η είσοδος λαμπρά, των σταυρών προηγουμένων μετά κηρών και μανουαλίων εξ η και οκτώ όντων…. Είτα εν τη εισόδω κατέρχεται (ο αρχιερεύς) και κλινόμενος λέγει την ευχήν μετά πάντων των ιερέων. Είτα ανίσταται…. και ούτως η είσοδος γίνεται, πάντων ανερχομένων κατά συζυγίαν, το προσκύνημα προσκυνούντων και το άγιον τάφον του μάρτυρος και αυτού του αρχιερέως ομοίως και εις τα άγια θύρια και ασπαζομένων αυτά και εις την ιεράν τράπεζαν. Και ούτως ο αρχιερεύς θυμιάσας αυτήν κύκλω και ευχαριστήσας, κάθηται μικρόν…. Λαβών δε τον μανδύαν…. εξέρχεται εις τον ναόν και άνεισιν εις την αναβάθραν…. Περί δε ώραν πρώτην ή και δευτέραν της νυκτός, του αρχιερέως εις τον ναόν απελθόντος και προσκυνήσαντος και σφραγίσαντος και εις την αναβάθραν ανελθόντος…. ο δε αρχιερεύς εν τη αναβάθρα τας ευχάς λέγει τας εωθινάς…. Και των κηρίων δοθέντων και αναφθέντων, κατέρχεται ο αρχιερεύς…. και λαμβάνων θυμιατόν παρά του δευτερεύοντος και θυμίαμα παρά του κανστρηνσίου, θυμιά τρις έμπροσθεν της αγίας εικόνος…. Και τούτο ψάλλων δις παρά των κληρικών βοηθούμενος, θυμιά και εις τον ιερόν τάφον…. Ο δε αρχιερεύς θυμιά αντίκρυ του θυιαστηρίου…. Ύστερον έμπροσθεν του προσκυνήματος χορείαν ποιουμένων των διακόνων και των νοταρίων, θυμιά και αυτούς κατά τάξιν και τελευταίον το προσκύνημα…. Είτα ποιούντες μετάνοιαν οι επίσκοποι, θυμιώσι και αυτοί το προσκύνημα, τον τάφον…. οι δε ιερείς το προσκύνημα, τον τάφον…. Και εσπέρας μεν η λιτή από της Καταφυγής, ως προεγράφη γίνεται…. Εν δε τω όρθρω έτι μιας ώρας της νυκτός ενδεούσης, σημαίνει περιφανώς…. Απολύσεως δε μη γενομένης, του αρχιερέως, ηλλαγμένου όντος μετά του κλήρου και των επισκόπων και ιερέων πάντων, γίνεται περίοδος εντός του ναού από του τάφου κύκλω εις τα πλαγίας εξερχομένων, του σταυρού προηγουμένου…. Και κυκλούντες τας πλαγίας εισέρχονται τον ναόν, από της πλαγίας της εκ του άμβωνος εισερχόμενοι και κατερχόμενοι τον ναόν προσκυνούσι τον τάφον. Είτα άνεισιν ο αρχιερεύς εις την αναβάθραν…. Εις δεν την αγίαν Σοφίαν τη κε΄ εσπέρας γίνεται ούτω. Σημαίνει ταχύτερον διπλώς πολλάκις και συναγομένων των κληρικών ψάλλεται εσπερινός…. η λιτή εξέρχεται και απέρχονται οι κληρικοί μετά του σταυρού άχρι της Καταφυγής, κατά την οδόν ψαλλομένων των κατ΄ ήχων ιδιομέλων του αγίου. Εν τω όρθρω σημαίνει πολλάκις διπλώς και οι μεν κληρικοί εις τον ναόν του αγίου πορευόμενοι, την ασματικήν πληρούσιν ακολουθίαν, ο δε γε εφημέριος ιερεύς μετά του προσμοναρίου και λοιπών ψάλλει εν τη αγία Σοφία τον όρθρον εντός εις τον σολέα (φ. 146ra – 148rβ). Οκτωβρίου κς΄, του αγίου…. Δημητρίου….Ευθύς δε η λιτή εις την Καταφυγήν (φ. 149rα)».

Πηγή : ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ ΙΩΑΝΝΗ, Μαρτυρίαι περί των Ναών της Θεσσαλονίκης, ΕΕΘΣΘ, Τ. 21, Θεσσαλονίκη 1976, σσ. 145 κ.ε.

"Δεν φοβούμαστε ούτε και για την ίδια μας την ζωή, όταν πρόκειται για την λοιδορία προς το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού" - Σεβασμιώτατος Πειραιώς Σεραφείμ για Corpus Christi

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Ὀκτωβρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Μέ ἀφορμή τίς ἀντιδημοκρατικές καί φασίζουσες ἀναρτήσεις τόσο στόν ἱστοχῶρο τοῦ διαδικτύου, ὅσον καί στόν ἔντυπο τύπο, μέ τίς ὁποῖες ἐπικρίνεται μία ἀπόλυτα προβλεπομένη ἀπό τό δικαιϊκό μας σύστημα ἐνέργειά μου, νά ζητήσω δηλαδή τήν ἐφαρμογή τοῦ νόμου γιά βάναυση καί αἴσχιστη προσβολή τοῦ προσώπου μου, πού στοιχειοθετεῖται καί θεμελιοῦται μέ τήν κακόβουλη βλασφημία τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως ἀπό τό χυδαῖο θεατρικό ἔργο Corpus Christi τοῦ Ἀμερικανοῦ συγγραφέα Τέρενς Μάκ Νάλι, ὁ ὁποῖος σέ ἡλικία 73 ἐτῶν στήν Οὐάσινγκτον «τέλεσε» ὁμοφυλοφιλικό «γάμο» μέ νεαρό «ζιγκολό» καί ἀπό τήν ἀφόρητη ψυχοπαθολογία του κινούμενος προέβαλε τόν νοσηρό ψυχισμό του στό πανάσπιλο καί ὑπερύμνητο πρόσωπο τοῦ αἰωνίου καί παναχράντου Θεοῦ ἐπάγομαι τά κάτωθι:
1. Συμφων ῶ ἀπολύτως μέ τό θέμα τῆς ἡμερίδας πού διοργανώθηκε ἀπό τήν «Ἑλληνική Ἕνωση γιά τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου» στό ἀμφιθέατρο Δρακοπούλου στά Προπύλαια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν: «Ὁ Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη εἰσαγγελέα», διότι πράγματι ὁ ἀληθής Θεός δέν ἔχει ἀνάγκη ὑπερασπίσεως καί εἶναι ἀφέλεια ὁ μεγαλοϊδεατισμός τοῦ αὐτοκλήτου σωτῆρος τῆς πίστεως. Ἀνάγκη ὅμως ὑπερασπίσεως ἔχει ὁ πιστός καί ἡ ἀξιοπρέπειά του, ὁ ὁποῖος συνάπτεται ἀρρήκτως καί ἀναποδράστως μέ τόν λοιδορούμενο καί βλασφημούμενο Θεό. Γι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο πού δυστυχῶς ὡς ἐκ τῶν δημοσιευμάτων (Καθημερινή 16 καί 17/10) ἡ ἡμερίδα ἀπεσιώπησε τίθενται στόν ποινικό μας Κώδικα τά ἄρθρα 198 καί 199 ὑπό τόν τίτλο «Προστασία τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης» καί ὄχι προστασίας τοῦ Θεοῦ διότι τά ἔννομα ἀγαθά εἶναι ἡ κοινωνική συνοχή καί ἡ θρησκευτική εἰρήνη πού προσβάλλονται βάναυσα ἀπό τήν δημοσίᾳ γενομένη κακόβουλη βλασφημία τοῦ Θεοῦ κάθε ἀνεκτῆς κατά τό Σύνταγμα θρησκείας στή χώρα, δηλαδή θρησκείας πού δέν ἔχει κρύφια δόγματα καί ἡ λατρεία της δέν ἀντίκειται στά χρηστά ἤθη καί τήν δημόσια τάξη (Ἄρθρο 13 τοῦ Συντάγματος). Εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτικό τό γεγονός ὅτι κατά τήν συγκεκριμένη ἡμερίδα οὔτε νύξη αὐτῶν τῶν προϋποτιθεμένων καί αὐτονοήτων νομικῶν ἐννοιῶν ἔγινε γιά τήν διερεύνηση τοῦ θέματος, οὔτε ὑπεβλήθη αἴτημα γιά τήν κατάργηση τῶν αὐτονοήτων ποινικῶν ἀδικημάτων τῆς συκοφαντικῆς δυσφήμισης καί τῆς ἁπλῆς δυσφήμισης καί ἐξύβρισης τῶν πολιτῶν, ὥστε νά ὑπάρχει τουλάχιστον ἕνα ἰσοδύναμο πρόσχημα γιατί δέν νομίζω νά ἀποδέχονται οἱ μετέχοντες τήν προσωπική τους ἀποδόμηση καί ἀπομείωση μέ ἄλλοθι τήν δῆθεν ἐλευθερία ἐκφράσεως, ἐφ' ὅσον στήν δημοκρατία ἡ ἐλευθερία τοῦ ἑνός τελειοῦται ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου.
2. Ἔχοντας πλήρη γνώση τοῦ θεατρικοῦ «δρωμένου» πού παρουσιάστηκε στό θέατρο «Χυτήριο» ἀπό δύο αὐτόπτες μάρτυρες πού τό παρηκολούθησαν, διεπίστωσα ὅτι τό χυδαῖο αὐτό δρώμενο εἶναι κακόβουλο διότι ὁ σκηνοθέτης του Λαέρτης Βασίλι πού μεγάλωσε σάν γιός τοῦ πρώην ἀξιωματικοῦ τοῦ στρατοῦ τοῦ Χότζα Ἠλία Βασίλι, μετέπειτα νεωκόρου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου Πειραιῶς καί πού τό χριστιανικό του ὄνομα εἶναι Φώτιος γνωρίζει πολύ καλά ὅτι γιά τήν χριστιανική εὐαγγελική ἠθική ἡ ἀρσενοκοιτία ἤ ὁμοφυλοφιλία ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα πού ἀποκόπτει καί ἀποστερεῖ τόν ἐμμένοντα ἀμεταμελήτως σέ αὐτό ἀπό τήν κοινωνία τοῦ αἰωνίου Θεοῦ (Α΄Κορ. Στ΄9). Ἑπομένως ἡ ἀπόδοση στόν Πανάγιο Θεό αὐτοῦ τοῦ πάθους ἐκφράζει τήν δολία βούληση ἀπομειώσεώς του στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι βλάσφημο διότι διαστρέφει πλήρως καί χυδαίως τήν εὐαγγελική ἀλήθεια, τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Χριστιανική ἠθική ἐμφανίζοντας ὡς μέθυσο τόν δίκαιο Ἰωσήφ, ὡς ὑποψήφιο θῦμα βιασμοῦ τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὡς ὁμοφυλοφίλους τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί τελικῶς ὡς ἐμφορούμενο ἀπό αὐτό τό φρικῶδες πάθος τόν Πανάσπιλο καί Πανάγιο Λόγο καί Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν σταυρωθέντα καί ἀναστάντα Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Εἶναι δημοσίᾳ γενόμενο διότι διαδραματίζεται σέ χῶρο πού τό κοινό ἔχει πρόσβαση ἀσχέτως ἄν ὑπάρχει ἤ ὄχι εἰσιτήριο, δέν γίνεται ἰδιωτικῶς δηλαδή καί διαφημίζεται διά τοῦ διαδικτύου. Ἡ φαιδρά, ἀνεπέρειστος καί ἀτυχής ἀπόπειρα τῶν συντελεστῶν τῆς παραστάσεως νά ἀποσείσουν τήν ποινική τους εὐθύνη προβάλοντας ὅτι τό ἔργο δῆθεν δέν ἀφορᾶ στόν ἱστορικό Χριστό καταρρίπτεται ἀπό τό σενάριο τοῦ ἔργου, ὅπου ταυτοποιοῦνται πλήρως τά πρόσωπα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί ἡ δράση τους, μέ τούς χαρακτῆρες τοῦ ἔργου καί εἰδικώτερα ὁ πρωταγωνιστής Joshua «βαπτίζεται» Ἰησοῦς. Μάλιστα στήν ἑλληνική ἐκδοχή ψάλλεται τό «Χριστός γεννᾶται δοξάσατε», ἀπαγγέλεται ἡ Κυριακή προσευχή «Πάτερ ἡμῶν» καί περιφέρονται τά σύμβολα τοῦ πάθους. Γι' αὐτούς ἀκριβῶς τούς λόγους ὑπῆρξε διεθνής κατακραυγή σέ κάθε πρεμιέρα τοῦ ἔργου καί μάλιστα μετά τίς ἀπειλές πού δέχθηκε ὁ Μάκ Νάλι ἡ πρεμιέρα στήν Ν. Ὑόρκη ἀναβλήθηκε ἀπό τό 1997 γιά τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1998. Τό 1999 στό Λονδίνο ἡ Μουσουλμανική Ὀργάνωση Shari' ah Court ἐξέδωσε «Φάτουα» γιά τήν θανάτωση τοῦ ὁμοφυλόφιλου συγγραφέα διότι στό Ἰσλάμ ὁ Κύριος θεωρεῖται «προφήτης». Τό ἴδιο συνέβη στό Σίδνευ τῆς Αὐστραλίας καθώς καί σέ ἄλλες χῶρες.
3. Κατόπιν τ ῶν ἀνωτέρω ἐνεργώντας ὄχι ὡς Μητροπολίτης ἀλλά ὡς πολίτης ὅπως εἶχα κάθε ἔννομο δικαίωμα στήν δημοκρατική χώρα πού θέλω νά πιστεύω ὅτι ζοῦμε μετέβην στό ἁρμόδιο Ἀστυνομικό Τμῆμα Ὁμονοίας, στήν περιοχή εὐθύνης τοῦ ὁποίου διαπράττεται τά ἀνωτέρω ἀδίκημα τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης 11 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. καί κατέθεσα μήνυση γιά τήν αὐτεπαγγέλτως διωκομένη ἐγκληματική ἐνέργεια τῆς κακόβουλης βλασφημίας τῶν θείων. Ὑπό τῆς εἰσαγγελικῆς Ἀρχῆς μοῦ ἐζητήθησαν συμπληρωματικά στοιχεῖα καί τό ἀπόγευμα τῆς ἑπομένης προσῆλθα γιά νά καταθέσω τά συγκεκριμένα στοιχεῖα. Μάρτυρες ἐπρότεινα τόν ἐλλογιμώτατο κ. Κωνσταντῖνο Χολέβα, Πολιτικό Ἐπιστήμονα καί τόν Ραδιοφωνικό παραγωγό κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη, αὐτήκοο καί αὐτόπτη μάρτυρα τοῦ θεατρικοῦ ἔργου. Κατά τή διαδικασία τῆς καταθέσεως ὁμάδα βουλευτῶν προσῆλθε αὐθορμήτως καί μοῦ ἐδήλωσε συμπαράσταση. Τούς συνεχάρην καί τούς εὐχαρίστησα ὅπως θά εὐχαριστοῦσα οἱονδήποτε ἐπώνυμο ἤ ἀνώνυμο ἔσπευδε νά ἐκφράση τήν συμπαράστασή του. Μέ ποῖα λογική θά ἔπρεπε νά ἀποπέμψω τούς συγκεκριμμένους βουλευτές. Μήπως λάμβανε χώρα στό ἀστυνομικό τμῆμα κομματική ἐκδήλωση ἤ μετεῖχα σέ προεκλογική ἐκστρατεία ὑπέρ κόμματος; Δυστυχῶς γιά τό πολιτικό μας σύστημα καί τούς κομματικούς του σχηματισμούς ἡ βάναυση καταπάτηση τοῦ ποινικοῦ νόμου πού ἐξωραΐζεται ὡς δῆθεν ἐλευθερία ἐκφράσεως ἤ ἐλευθερία τῆς τέχνης οὐδόλως τούς ἀφύπνισε καί τούς διέγειρε μέ ἀποτέλεσμα ἤ νά ἀερολογοῦν στά τηλεπαράθυρα ἤ νά τυρβάζουν περί ἄλλα ἀπομειώνοντας τήν ἐγκληματική καί κακόβουλη βλασφημία εἰς βάρος τοῦ Παναγίου Θεοῦ, τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί τοῦ εὐσεβοῦς Γένους πού θρησκεύεται καί λατρεύει τόν ὑβριζόμενο Θεό. Θά ἤμουν ἀναπολόγητος ἐάν συνέπραττα μέ ὁποιαδήποτε κομματική σημαία ἤ ἐάν δέν ἐδεχόμην τήν συμπαράσταση ὁποιουδήποτε προστρέχοντος. Δέν ἔδειξαν ἐνδιαφέρον βουλευτές ἄλλων κομμάτων οὔτε ὁ χῶρος ὑποβολῆς μηνύσεως ἦταν ἰδιωτικός. Ἔχει δέ ἀπόλυτη ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ ἀειμνήστου Γέρου τῆς Δημοκρατίας: «Ἐμεῖς λειτουργοῦμε καί ὅποιος θέλει προσέρχεται».
4. Ἡ μνημειώδης καί θεολογικά ἀρτία τοποθέτηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ.κ. Ἱερεμίου, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔδωσε ἠχηρό ράπισμα σέ ἀδολεσχοῦντες ἐκκλησιαστικούς πού ρίχνουν ἀφρόνως νερό στό νεοεποχίτικο μῦλο προσφέροντας ἄλλοθι σέ ἐξωνημένους τοῦ πολιτικοῦ μας συστήματος νά ἐπαναλάβουν τό στρατήγημα τοῦ Ἰμπραήμ Πασᾶ γιά τήν δημογραφική ἀλλοίωση τοῦ λαοῦ καί τήν καταστροφή τοῦ Γένους καί ἀσυνέτως στρεβλώνουν τά πράγματα ἠθελημένως «λησμονοῦντες» καί τήν γεωστρατηγική θέση τῆς χώρας καί τήν φρικώδη ρήση, τό δόγμα, τοῦ ἀλήστου μνήμης Τουργκούτ Ὀζάλ: «Δέν χρειάζεται νά κάνουμε πόλεμο μέ τούς Ἕλληνες, ἀρκεῖ νά τούς στείλουμε μερικά ἑκατομμύρια ἀπό ΄δῶ μεριά καί νά τελειώνουμε μ΄ αὐτούς»!
5. Ὁ Ἑλληνικός λαός ὅπως ἀποδεικνύεται διϊστορικῶς ὑπερασπίζεται τήν ἀνεξιθρησκεία καί τήν ἐλευθερία θρησκευτικῆς συνειδήσεως. Τήν στιγμή αὐτή στό Λεκανοπέδιο ἐλεύθερα ἀσκοῦν τήν λατρεία τους ἀντιτριαδικές θρησκευτικές παραδοχές, πού ἀρνοῦνται τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ὅπως τό Ἰσλάμ καί ἡ φυλλαδική ἑταιρεία τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ καί οἱ ἀμερικανοκίνητοι Μορμόνοι, παρ' ὅλον πού στόν Ἑλλαδικό χῶρο δέν ὑπάρχουν τεμένη πού νά εἶναι στάβλοι ἤ δημόσιοι χώροι ὑγιεινῆς ὅπως σέ Μουσουλμανικά Κράτη συμβαίνει μέ τούς χριστιανικούς ναούς (Β. Κύπρος, Τουρκία). Ἡ λοιδορία ὅμως καί ἡ χυδαιότητα σέ βάρος τοῦ παναγίου καί παναχράντου Κυρίου τῆς πίστεώς μας μᾶς κινεῖ νά ἐνεργήσουμε εἰρηνικῶς καί νομίμως μή φειδόμενοι οὔτε τῆς ἰδίας μας τῆς ζωῆς καί ἐδῶ ἀνιδρύεται τό παράδοξο γιά ἐκείνους τούς συνέλληνες πού δικαίως συμπαρατάσσονται μέ τούς διαμαρτυρομένους μουσουλμάνους γιά τήν ἀπομείωση τῆς θρησκευτικῆς των παραδοχῆς ἀλλά ἀντιθέτως δέν πράττουν τό ἴδιο μέ τούς συνέλληνες καί κατά τεκμήριο ὁμοπίστους των συντασσόμενοι μέ τούς βιαστές τῆς ἀλήθειας.

                                 Ο   Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
                                    + ὁ  Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή : www.imp.gr