ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ – ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος - τοιχογραφία στον νάρθηκα της
Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, η οποία απεικονίζει και
το Θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα με το κεραμίδι.

«ΝΥΚΤΑ ΕΙΔΟΝ ΚΑΤ΄ ΟΝΑΡ ΟΤΙ ΕΥΡΕΘΗΝ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ» - ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

«Νύκτα τινά είδον κατ΄ όναρ ότι ευρέθην εν Κωνσταντινουπόλει εντός του Ιερού Ναού της του Θεού Αγίας Σοφίας, ιστάμενος μόνος εις το αριστερόν κλίτος του Ναού. Εις το δεξιόν κλίτος ευρίσκοντο άνδρες και γυναίκες ολοφυρόμενοι και γοερώς κλαίοντες. Τινές ήλθον προς με και κλαίοντες μοι είπον^. ο Πατριάρχης και ο Βασιλεύς εκοιμήθησαν και δεν εγείρονται^. σε παρακαλούμεν ελθέ να τους εγείρης. Έσπευσα και είδον τον Πατριάρχην ενδεδυμένον την πατριαρχικήν στολήν, εξηπλωμένον κείμενον ωσεί νεκρόν εν τω εδάφει του Ναού. Κατ΄ αρχάς τω εφώνησα μεγαλοφώνως^. εγέρθητε Μακαριώτατε, λυπηθήτε το ποίμνιόν σας, τους χριστιανούς οι οποίοι κλαίοντες και οδυρόμενοι αναμένουν να εξυπνήσετε. Αλλ΄ επειδή ο Πατριάρχης έμενε νεκρός ακίνητος, επλησίασα, έθεσα την δεξιάν μου επί τον νώτον αυτού και προσεπάθουν να τον εγείρω. Μετά πολλού κόπου τον εσήκωσα έως δύο σπιθαμάς, αλλ΄ ήτο τόσον βαρύς, ώστε η χειρ μου εκ του βάρους ησθανόμην ότι εκινδύνευε να εξαρθρωθεί, και μη δυνάμενος να τον κρατήσω έπεσε πάλιν ως νεκρός.

Μετ΄ ολίγον η χειρ μου η δεξιά η οποία έτρεμε και επόνει έπαυσε να πονεί και να τρέμει και τότε έτρεξα εις τον Βασιλέα, όστις ωσαύτως εκοιμάτο ως νεκρός ανακείμενος 6 – 7 μέτρα μακράν του Πατριάρχου. Προσεπάθησα, κατέβαλον πάσας τας σωματικάς μου δυνάμεις να τον εγείρω, αλλ΄ εστάθη αδύνατον. Επάνω εις την μεγάλην μου αγωνίαν και την θλίψιν μου, ην είχον διότι δεν ηδυνήθην να εξυπνήσω τον Πατριάρχην και τον Βασιλέα, εξύπνησα.

Ο μεν Πατριάρχης εικονίζει την Εκκλησίαν, την οποίαν αντιπροσωπεύει, ο δε Βασιλεύς εικονίζει την πολιτείαν. Και η Εκκλησία και η πολιτεία και οι τούτων άρχοντες εις τας παρούσας πονηράς ημέρας κοιμώνται τον βαρύτατον ύπνον της αμελείας και της ραθυμίας. Εάν δεν εξυπνήσουν και δεν εγερθούν, εάν δεν εξυπνήσουν δε και τον κλήρον και τον λαόν εις ματάνοιαν, εις εργασίαν των εντολών του Θεού, των αρετών και των καλών έργων, θα δώσουν λόγον εν ημέρα κρίσεως και θα τιμωρηθώσι»

ΠΗΓΗ : Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (Ο ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ 1884 – 1980), ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1980, σ. 586 κ.ε.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΕΡΙΟΥ ΑΡΠΑΓΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ

Σε κάποιο μονοπάτι του Άθωνα. 

Κατά την νεαρά του ηλικία, δεκαεννέα ετών, υπηρετούσε ως μάγειρας στο Κονάκι των Καρυών όπου αντιπρόσωπος ήταν ο εκ Λακωνίας γέροντας Γελάσιος. Κάποια ημέρα, συνεπεία επείγουσας υπόθεσης που έχριζε συνεννόηση μετά της Μονής (τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε), απέστειλε τον υποτακτικό του Ισαάκ με γράμμα στην Μονή (Διονυσίου). Ο καιρός ήταν νεφελώδης και προμηνύονταν χιονοθύελλα. Ο Ισαάκ χωρίς αντιλογίες και γογγυσμούς, έβαλε μετάνοια, πήρε το γράμμα και αναχώρησε με τα πόδια την 7^η απογευματινή (βυζαντινή) ώρα και περί την 9^η έφτασε στα όρια της Σιμωνόπετρας, στη τοποθεσία «Μουσδούμ». Εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει πυκνή χιονόπτωση, προ μισής ώρας, οπότε σκεπάσθηκαν όλα τα σημεία του δρόμου και ο καιρός χειροτέρευε. Ο Ισαάκ με την γλυκιά επίκληση του Ιησού βαδίζει αρκετό διάστημα, αλλά κατόπιν αναγκάζεται να σταματήσει εξαιτίας της σφοδρής χιονοθύελλας. Είχε πάψει να διακρίνει πλέον τον δρόμο. Τότε ύψωσε τα χέρια και τα μάτια του στον ουρανό και θερμή και αδίστακτη πίστη εβόησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του : «Άγιε Τίμιε Πρόδρομε, βοήθησέ με να φθάσω στο Μοναστήρι». Είχε πολλή ευλάβεια στον Τίμιο Πρόδρομο. Και ώ του εξαισίου Θαύματος ! Επληρώθη εν τάχει το του Προφήτη  Ησαΐα : «Έτι σου λαλούντος πάρειμι», και ο λόγος του Δαβίδ : «Εκέκραξαν οι δίκαιοι και ο Κύριος εισήκουσεν αυτών». Αμέσως, αόρατη δύναμη τον άρπαξε και αυτοστιγμεί βρέθηκε στο Προσκυνητάριο που βρίσκεται στον δρόμο προς τον Αρσανά, έξω της Μονής και ακριβώς την ώρα που οι Πατέρες σηκώθηκαν από την τράπεζα. Τότε ο Ισαάκ μπήκε στην Μονή (Διονυσίου), και όλοι οι Πατέρες θαύμασαν πώς βρήκε τρόπο να ξεπεράσει την χιονοθύελλα και να φτάσει εκεί, προκειμένου να παραδώσει το γράμμα του αντιπροσώπου. Στα ερωτήματά τους δεν απάντησε, αλλά μετά παρέλευση ενός χρονικού διαστήματος, το φοβερό θαύμα μαθεύτηκε από τον Πνευματικό του.

ΠΗΓΗ : ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 1989, σελ. 109 κ.ε.

«ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΡΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ, ΣΤΕΚΟΝΤΑΝ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ» - ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Τα πρώτα χρόνια στο Παρίσι, όταν ο Άγιος Ιωάννης ήταν ακόμα εδώ μαζί μας, ήρθε από την Ελβετία ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που τον έλεγαν Γρηγόριο (δεν θυμάμαι όμως ούτε το πατρώνυμό του, ούτε το επώνυμό του). Ήθελε να τον χειροτονήσει ιερέα ο Άγιος Ιωάννης. Αλλά ο Άγιος Ιωάννης δεν ήθελε να τον χειροτονήσει και του είπε ότι είχε να μάθει ακόμη πολλά. Το γιατί δεν ήθελε να τον χειροτονήσει, έγινε γνωστό αργότερα.

Αυτός ο ηλικιωμένος κύριος, ο Γρηγόριος, συχνά συνήθιζε να ψέλνει στην εκκλησία και του άρεσε ιδιαίτερα να διαβάζει τον Ακάθιστο ύμνο στην Υπεραγία Θεοτόκο, την Μητέρα του Θεού. Κάποτε διάβαζε τις ώρες. Ο Άγιος Ιωάννης έκανε την προσκομιδή στην Αγία Τράπεζα και η πλαϊνή πόρτα ήταν ανοικτή. Εγώ δεν ήμουν στην Εκκλησία, μόνον ο Γρηγόριος ήταν αλλά εκείνος αργότερα μου είπε τί έγινε εκείνη τη στιγμή. Επειδή είχε τελειώσει την ανάγνωση των Ωρών, ήθελε να ρωτήσει κάτι τον Άγιο Ιωάννη και κατευθύνθηκε προς την Αγία Πρόθεση. Όταν πλησίασε την ανοικτή πλαϊνή πόρτα, πάγωσε επιτόπου ! Είδε τον Άγιο Ιωάννη περικυκλωμένο από λαμπερό άκτιστο φως και να στέκεται, όχι στο έδαφος, αλλά περίπου μισό μέτρο από το πάτωμα ! Αμέσως έκανε πίσω και δεν τον ρώτησε τίποτα. Ο Άγιος Ιωάννης συνέχισε τη Θεία Λειτουργία και ο Γρηγόριος δεν είπε σε κανέναν αυτό που είδε, για πολύ καιρό. Όταν το είπε σε μένα, ζήτησε να του υποσχεθώ ότι δεν θα πω τίποτα σε κανέναν, πριν από την κοίμηση του Αγίου Ιωάννη. Αυτός ο καλοκάγαθος ηλικιωμένος άνθρωπος, ποτέ δεν έγινε ιερέας, διότι σύντομα, μετά από αυτό το γεγονός, πέθανε.

Ακριβώς το ίδιο περιστατικό μου διηγήθηκε και μια ηλικιωμένη μοναχή, από το γυναικείο Μοναστήρι της Λέσνα. Ο Άγιος Ιωάννης συνήθιζε να πηγαίνει εκεί και να προσεύχεται γονατιστός μπροστά στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου των Ιβήρων, την οποία αγαπούσε πάρα πολύ. Μια φορά καθώς προσευχόταν μπροστά από την εικόνα αυτή, η μοναχή μπήκε μέσα στον Ναό κι αντίκρισε ακριβώς το ίδιο που είχε δει και ο Γρηγόριος. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν περικυκλωμένος από άκτιστο φως και δεν πατούσε στο έδαφος, αλλά αιωρείτο !

ΠΗΓΗ : ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ  -  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΚΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ (1896 – 1966, εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΦΩΚΙΔΟΣ, 2004, σ. 133.

Η ΦΟΒΕΡΗ ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

Το θηρίο της Αποκαλύψεως (Αποκάλυψη κεφ. 13), τοιχογραφία στον
νάρθηκα της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. 

Ολίγας ημέρας μετά την καταστροφήν της Μ. Ασίας κατά το έτος 1922, νύκτα τινά είδον ότι ευρέθην μετ΄ άλλων τινών ου μακράν της μονής μου εις το άκρον της κοιλάδος και θεωρώ υψηλά εις τον αιθέραν νέφος τι μικρόν, σκοτεινόν, το οποίον ήρχισεν ολίγον κατ΄ ολίγον να διαλύεται^. και ότε διελύθη εφάνη καθαρά το θηρίον της Αποκαλύψεως το έχον κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα. Κατ΄ αρχάς ίστατο ως αεροπλάνον υψηλά, κατόπιν κατήλθε χαμηλά και πλησίον μου έως 15 μέτρα. Και είδον καθημένους επάνω εις τας κεφαλάς και τα κέρατα αυτού πολλούς των αρχόντων της γης, αυτοκράτορας, βασιλείς, ηγεμόνες, πρωθυπουργούς και εκ των αρχόντων της Εκκλησίας^. Πάπας, Πατριάρχας, Αρχιερείς, ενδεδυμένους τας στολάς των, οι μεν άρχοντες της πολιτείας τα διαδήματα και τα σκήπτρα, οι δε της Εκκλησίας τας ιερατικάς στολάς των, τιάρας, μίτρας, πατερίτσας κ.λ.π. Φόβος και τρόμος με κατέλαβε και στενάξας εκ καρδίας είπον. Ουαί ! ουαί τω κόσμω ! Οποία θλίψις μέλλει να έλθει εις τους κατοικούντας την γην, όταν οι άρχοντες αυτών εισίν υπηρέται και δούλοι του αντιχρίστου !

ΠΗΓΗ : Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (Ο ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ 1884 – 1980), ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1980, σ. 553. 

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και Γεώργιος Φραντζής,
Φώτης Κόντογλου - Δημαρχείο Αθηνών.

Περί της τύχης του νεκρού Βασιλέως, ο μεν Δούκας δεν λέγει τίποτα, αναφερόμενος μόνον στην κεφαλήν του, ο δε Φραντζής από την άλλη αναφέρεται μόνον περί του σώματος, χωρίς καμία αναφορά στην κεφαλή του ήρωα Αυτοκράτορα. Λέγει λοιπόν ο Φραντζής ότι, αναγνωρισθέντος του πτώματος, ο σουλτάνος «περιχαρής και ευφραινόμενος υπήρχε^. και προστάξει αυτού οι ευρεθέντες χριστιανοί έθαψαν το βασιλικόν πτώμα μετά βασιλικής τιμής». Ανεξήγητος η παράλειψη του Φραντζή περί του τόπου της ταφής και του τρόπου της κηδείας^. εικάζομεν ότι διετάχθη και έγινε κηδεία επιδεικτική, για να πεισθεί ο λαός ότι απεβίωσε ο Αυτοκράτορας. Η σιωπή του Φραντζή περί του τόπου της ταφής του Κωνσταντίνου γέννησε αμφιβολίες για την αφήγηση^. γι΄ αυτό άλλοι μεν είπαν ότι η κεφαλή ήταν ανδρός που έμοιαζε με τον αποθανόντα Βασιλέα, άλλοι δε ότι δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα, το οποίο συντάφηκε μαζί με τους άλλους νεκρούς. Εντούτοις πλην του Φραντζή, κανείς άλλος δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει καλύτερα τα γεγονότα οπότε στην αφήγησή του δεν υπάρχει λόγος απιστίας ή δυσπιστίας.

Το μνήμα του Κωνσταντίνου πού βρίσκονταν, ούτε οι μεταγενέστεροι γνώριζαν. Πιθανόν και πιστευτόν θεωρούμε ότι ευρεθέντος του σώματος του Βασιλέα, κηδεύθηκε πομπωδώς, για να γίνει πασίγνωστος ο θάνατός του, και έτσι οι μεν Έλληνες ν΄ απελπισθούν, οι δε τούρκοι ν΄ αμεριμνήσουν. Τάφηκε στο ανέκαθεν χρησιμεύων ως Βασιλικό ηρώον, το ναό των Αγίων Αποστόλων, ο οποίος και επί μερικούς μήνες μετά την άλωση χρημάτισε ναός και έδρα του Πατριαρχείου. Ο ναός, εγκαταλειφθείς από τον Γεννάδιο μετά το πέρας διετίας περίπου, έμεινε «σφαλισμένος» στα χέρια των Ορθοδόξων, ώσπου αποφάσισε ο πορθητής να τον γκρεμίσει (1456-1457) για να οικοδομήσει στην θέση του τζαμί, «χωρίς ουδεμία να χαθεί πέτρα αυτού», και ανέθεσε την εκτέλεση του σχεδίου του στον Έλληνα αρχιτέκτονα Χριστόδουλο. Τότε ο τάφος και τα λείψανα του Κωνσταντίνου, υπέστησαν την ίδια τύχη με τα ιερά λείψανα των Αποστόλων που ήταν κατατεθειμένα κάτω από την αγία Τράπεζα, ως και διαφόρων Βασιλέων που ευρίσκονταν εντός του ναού. Άραγε πλανώμεθα αν πιστέψουμε ότι ο Χριστόδουλος φρόντισε να συλλέξει τα ιερά λείψανα των Αποστόλων και να τα αποθέσει εις την τότε ίσως επί τούτο ορυχθείσα κρύπτη στον δεξιό πινσό του νυν Γκιούλ Τζαμί (του θεωρούμενου ως ναού της Αγίας Θεοδοσίας), τα δε των Αυτοκρατόρων στον αριστερό πινσό ; Τα μεν Αποστολικά σεβάστηκαν οι τούρκοι, τα δε Βασιλικά τα άφησαν στην λήθη, φράξαντες με τοίχο την είσοδο της κρύπτης, όπως και η παράδοση αμυδρώς μαρτυρεί ; Την παράδοση της ταφής του Κωνσταντίνου στο Γκιούλ Τζαμί μεταφέρει ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος, και είναι μια παράδοση των Φαναριωτών, αλλά και των ουλεμάδων. Σύμφωνα με αυτή, έφραξαν με τοίχο την είσοδο της κρύπτης του αριστερού πινσού, δήθεν διότι ήταν απεριποίητη και γεμάτη με συντρίμμια λίθων, πλίνθων και  ασβεστοκεραμοκονίας. Υπάρχει δε επί του αριστερού πίνσου – όπως και επί του δεξιού – οπή ωσάν φεγγίτης ή λειτουργούσα προς εξαερισμό. Νεώτερες έρευνες ίσως αποδείξουν την αλήθεια της παράδοσης αυτής.

Ξ. Α. ΣΙΔΕΡΙΔΗΣ

ΠΗΓΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΗ Γ.Ν., ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΑΘΗΝΑΙ 1918, σσ. 59-61.

OI ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ Γ΄

Όταν λείπουν οι εθνικοί πόθοι, ελλείπει και η ιστορική συνείδηση, και ο λαός αποβλέπει μόνο στο παρόν, χωρίς συνάφεια και συνάρτηση με το παρελθόν και το μέλλον. Διατελεί σε νάρκωση πολιτική και ηθική, πρόδρομος εξουδένωσης και εξαφάνισης. Μοναδική ελπίδα ανόρθωσης είναι αν επιπνεύσει πνοή γενναίων ιδεών, η οποία μπορεί να δημιουργήσει κάποιο κοινό ιδεώδες, σημείωνε ο διαπρεπής Πανεπιστημιακός Νικόλαος Πολίτης σε μια πραγματεία του.

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Όταν ήλθε η ώρα να τουρκέψει η Πόλη, και μπήκαν μέσα οι τούρκοι, έτρεξε ο Βασιλιάς μας καβάλα στ΄ άλογό του να τους αντιμετωπίσει. Ήταν πλήθος αρίφνητο η Τουρκιά. Χιλιάδες τον έβαλαν στην μέση, κ΄ εκείνος χτυπούσε κ΄ έκοβε αδιάκοπα με το σπαθί του. Τότε σκοτώθηκε τ΄ άλογό του κι έπεσε κι εκείνος στο έδαφος. Κ΄ εκεί που ένας αράπης σήκωσε το σπαθί του να χτυπήσει τον Βασιλιά, ήρθε άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε, και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο Βασιλιάς και καρτερεί την ώρα να΄ ρθει πάλι ο άγγελος να τον σηκώσει. Οι τούρκοι το ξέρουν αυτό, μα δεν μπορούν να βρουν τη σπηλιά που είν΄ ο Βασιλιάς^. γι΄ αυτό έχτισαν την πόρτα που ξέρουν πως απ΄  αυτή θα έμπει ο Βασιλιάς για να τους πάρεις πίσω την Πόλη. Μα όταν είναι το θέλημα του Θεού, θ κατέβει ο άγγελος στην σπηλιά και θα τον ξεμαρμαρώσει, και θα του δώσει στο χέρι πάλι το σπαθί, που είχε στη μάχη. Και θα σηκωθεί ο Βασιλιάς, και θα μπει στην Πόλη από τη Χρυσόπορτα, και κυνηγώντας με τα φουσάτα του τους τούρκους, θα τους διώξει ως την κόκκινη Μηλιά. Και θα γίνει μεγάλος σκοτωμός, που θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Για την τύχη του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, Αρμένιος μοναχός του 15^ου αιώνα, σε ελεγειακό ποίημά του βεβαιώνει ότι έφυγε επιβιβασθείς σε Φράγκικο πλοίο. Αυτός δε που έγραψε τον θρήνο της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος αποδίδονταν στον Εμμανουήλ Γεωργιλά, σε μια αποστροφή προς τον Βασιλέα, αναγράφει τις φήμες περί αυτού : «Ω Κωνσταντίνε Βασιλεύ, ……ειπέ μοι που ευρίσκεσαι, εχάθης, εκρυβήθης, ζεις ή και απέθανες επάνω στο σπαθί σου ;» Παρακάτω δε αναφέρει την παράδοση που σχηματίσθηκε για την απόκρυψή του από τον Θεό : «ήκουσα πάλιν να λέγουσιν και είσαι κεκρυμμένος υπό χειρός της πανσθενούς δεξιάς Κυρίου. Μακάριν να΄ σαι ζωντανός, σαν είσαι αποθαμένος !».

Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Την ημέρα που πάρθηκε η Πόλη, έβαλαν σ΄ ένα καράβι την αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, να την πάει στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Αγαρηνών. Εκεί όμως στην θάλασσα του Μαρμαρά, άνοιξε το καράβι και η Αγία Τράπεζα βούλιαξε στον βυθό. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και κύματα κι αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό απ΄ την γαλήνη που είναι πάντα εκεί και την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν και να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας. Όταν θα πάρουμε πάλι την Πόλη, θα βρεθεί και η αγία Τράπεζα και θα την στήσουν στην Αγία Σοφία, να γίνουν σ΄ αυτήν τα εγκαίνια.

ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΟΥ Α. ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ

Σαν πήραν οι Βενετσάνοι την Πόλη, σύναξαν όλα τα πλούσια σωθέματα της Αγιάς Σοφιάς, και τα φόρτωσαν σ΄ ένα καράβι για να τα πάνε στην Βενετία. Βάλανε μέσα την κολυμβήθρα, ταις πόρτες του ναού, το ρολόϊ που κουρδίζεται μια φορά τον χρόνο και βγαίνουν οι Μάγοι με τα δώρα, τα τέσσαρα αλόγατα. Βάλανε ακόμη το σπαθί του Κωνσταντίνου, ψιλό και ολόϊσιο, με θηκάρι μαλαματένιο με χίλια δυό κεντίδια, και την αγία Τράπεζα. Τα βάλανε μέσα, κίνησε το καράβι να κατέβει στη Βενετιά. Μα σαν έφτασε στον Μαρμαρά, στην Ηράκλεια αντίκρυ άνοιξε η καρίνα του πλοίου, και μπλουμ στον πάτο η αγία Τράπεζα. Έπειτα έκλεισε πάλι η καρίνα και το καράβι τα ήφερε όλα στη Βενετιά. Μα εκεί που έπεσε η αγία Τράπεζα, από τον καιρό εκείνο ως τα σήμερα, το νερό δεν κουνιέται διόλου. Όση φουρτούνα και να κάνει στη θάλασσα, εκεί τίποτα. Εκεί βγαίνει λάδι και πάνε οι θαλασσινοί και το μαζώνουν με το βαμπάκι. Είναι περίβαλτο εκείνο το λάδι για τον πονόματο και για πολλές άλλες αρρώστιαις. Μα η αγία Τράπεζα δεν κάθεται ήσυχη κάτω. Όσο πάει κ΄ όλο κοντοζυγώνει να πιάσει τη στεριά της Ηρακλειάς. Άμα την πιάσει, τέλειωσαν τα ψέματα. Θα πάρουν οι Ρωμαίοι την Πόλη.

ΠΗΓΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΗ Γ.Ν., ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΑΘΗΝΑΙ 1918, σσ. 2 κ.ε.

«ΑΘΛΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ.…….. ΓΙΑΤΙ ΕΛΠΙΣΑΤΕ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ ; – ΓΕΩΡΓΙΟΣ (ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ) ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ

Τοιχογραφία στην Ιερά Μονή Ιωάννη του Βαπτιστή (Σέρρες). 

Παραμονές της Άλωσης της Πόλης υπό του Μωάμεθ, γίνονταν προσπάθειες για την ένωση των Εκκλησιών, προκειμένου να λάβει στρατιωτική βοήθεια η αποδυναμωμένη Αυτοκρατορία και να αντιμετωπίσει τους επελαύνοντες Οθωμανούς. Ο Γεώργιος Σχολάριος (ο σοφότερος κληρικός της εποχής) – ο μετέπειτα Γεννάδιος και A΄ Πατριάρχης μετά την άλωση – ερωτώμενος για την σχεδιαζόμενη ένωση, ευρισκόμενος στο κελλάκι του στην Μονή του Παντοκράτορος, έδωκε εγγράφως την ακόλουθη απάντηση :

«Άθλιοι Ρωμαίοι, εις τί επλανήθητε, και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ηλπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει, εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας. Ιλεώς μοι, Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου ότι αθώος ειμί του τοιούτο πταίσματος. Γινώσκετε, άθλιοι πολίται, τί ποιήτε ; Και συν τω αιχμαλωτισμώ, ος μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ομολογήσατε την ασέβειαν ; Ουαί υμίν εν τω κρίνεσθαι».

ΠΗΓΗ : ΜΟΡΤΜΑΝΟΥ Δ.Α., ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΑΛΩΣΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΠΗΓΑΣ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1859, σ. 79 κ.ε. 

ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

Ιερά Μονή Ξηροποτάμου.

Κατά την 14^ην Σεπτεμβρίου του έτους 1967, εν η ιδιαιτέρως εορτάζει η Μονή Ξηροποτάμου ως έχουσα τον Μέγαν Τίμιον Σταυρόν και δη με την οπήν που προσηλώθη ο Κύριος, χάριν της εορτής υπήε και αυτός να συνεορτάσει (σημ. ο μοναχός της Νέας Σκήτης του Αγίου Παύλου – Γεννάδιος), συνάμα δε προσκυνήσει και ασπαστεί το Πανάγιον Ξύλον. Κατά την ώραν της προσκυνήσεως και ασπασμού εις τους αίνους, ο γέρων ελθών εις έκστασιν, έβλεπεν ότι από το Τίμιον Ξύλον ανέβλυζον φλόγες πυρός και ο πέριξ χώρος όλος, ως να εφλέγετο υπό πυρός. Τοιαύτα βλέπων και εξεστηκώς εθαύμαζε και έλεγε καθ΄ εαυτόν : «Πώς οι αδελφοί μοναχοί πλησιάζουν και ασπάζονται τον Τίμιον Σταυρόν και δεν κατακαίονται ;». Και πώς και αυτός θα δυνηθεί να πλησιάσει και να ασπασθεί ; Του εφαίνετο τελείως αδύνατον. Εφ΄ ότου ήλθεν η σειρά του να προσκυνήσει και αυτός, επαρακάλεσε την Παναγίαν από βάθους ψυχής και καρδίας να τον βοηθήσει να πλησιάσει και αυτός. Και, ω του θαύματος ! αι φαινόμεναι φλόγες του πυρός εσβέσθησαν, και ούτω μετά θάρρους και πολλής ευλαβείας προσήλθε και επροσκύνησε.  

ΠΗΓΗ : ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 1989, σελ. 196 κ.ε.

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΤΟΥ ΑΛΙΕΥΟΝΤΟΣ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑΝ

Ανατολή στον Άθωνα.

Ότε, κατά τα πρώτα έτη της κουράς μου, ειργαζόμην εις το παρά το Μεταγγίτσι ημέτερον εν Χαλκιδική υδρόμιλον, υπό οικονόμον τον γέροντα Δαβίδ (1919-1920), ήκουσα παρά τινος προσώπου ότι εκείνα τα χρόνια ένας παπάς του χωρίου των είχε την συνήθειαν κατά τας νύκτας να ψαρεύει εις τον Μεγάλον Λάκκον, χωρίς ράσα ωσάν κοσμικός και δια να τον σωφρονίσει ο Θεός, διότι ως παπάς που ήτο δεν επετρέπετο να κάμει τέτοιες δουλειές, παρεχώρησε μίαν νύκτα εκεί που ψάρευε και βλέπει ένα πλήθος τσιγγάνους, οι οποίοι εφωνοκοπούσαν με νταούλια, κλαρίνα και γλεντούσαν. Ως τον είδον τον παπά με τα αλιευτικά εργαλεία, ηλάλαζαν από την χαρά τους και εφώναζον : «ίδετε ένας παπάς τι κάνει ! μπρός τώρα πάμε να τον πιάσωμεν !........».

Ο καϋμένος ο παπάς, ως τα ήκουσεν αυτά, ενεκρώθηκε από τον φόβον του και, ως τον επλησίασαν για να τον συλλάβουν, ανέβηκεν απάνω εις ένα πλάτανο. Εκεί προσηύχετο ο πτωχός με όλην την ψυχήν και την καρδίαν του. Πλησιάσαντες οι αθίγγανοι – τα πονηρά πνεύματα – και δοκιμάζοντες ν΄ ανέβουν εις τον πλάτανον, δεν μπορούσαν και έλεγον : «Ω, καίει ως φωτιά, καίει δεν μπορούμε να πλησιάσουμε^. κι έτσι απομακρύνθηκαν από κοντά του».  

Ο παπάς, έως ότου ξημέρωσεν ο Θεός, ήτο επάνω εις τον πλάτανον, ύστερον ξεθάρρησε και κατέβηκε κάτω, επήγε στο σπίτι του και από τότε, πού πλέον να το ξανακάμει, δηλαδή να γυρίζει την νύκτα, ως οι άλλοι κοσμικοί, για να ψαρεύει. Αγαθή ήτο η ώρα και έτσι σωφρονισθείς ησύχαζε και πρόσεχε τα της Ιερωσύνης του καθήκοντα.

ΠΗΓΗ : ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 1989, σελ. 83.

ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Μια άποψη από τα Κατουνάκια. 

- Προσωπικές επιθέσεις ; ρώτησα. Τί είναι αυτό ; Τί εννοείται ;……………

- Δεν θα σας πω πολλά πράγματα^. μόνο μερικά. Ακούγονται φωνές, γέλια, φασαρία μεγάλη έξω από το κελλί, σαν να είναι πολύς κόσμος συγκεντρωμένος. Και αυτό για να αποσπάσει την προσοχή από την «ευχή». Πολλές φορές και ο ίδιος ο διάβολος, πλησιάζει τον αθλητή. Στις περιπτώσεις αυτές αισθάνεται ένα φόβο τρομερό. Η ψυχή του και το σώμα του καταλαμβάνονται από μεγάλη οδύνη, που δεν συγκρίνεται με τον φόβο της παρουσίας εγκληματιών. Γιατί ολόκληρη η κόλαση τον πλησιάζει. Παίρνει την μορφή των διαφόρων ζώων για να εκφοβίσει. Στον βίο του αγίου Σάββα αναφέρεται ότι ο σατανάς μετασχηματίζεται σε φίδι, σε σκορπιό, σε λιοντάρι κλπ……… Άλλοτε παρουσιάζονται (οι δαίμονες) ότι κρατούν στα χέρια τους φωτιά και απειλούν ότι με αυτή θα κάψουν τον αθλητή της «ευχής», όπως άλλωστε λέγει και ο άγιος Συμεών : «πόρρωθέν μου ιστάμενοι εδόκουν εκφοβείν με, πυρ ταις χερσί κατέχοντες καύσαι με προσηπείλουν^. μεγάλα τε εκραύγαζον και κτύπους απετέλουν…….». Άλλοτε ακόμη τις ώρες που ο ασκητής κάθεται σε σκαμνάκι και επαναλαμβάνει την «ευχή» του Ιησού, αισθάνεται δύο χέρια έτοιμα να τον πνίξουν. Του κρατάνε σφικτά τον λαιμό και δεν τον αφήνουν να συνεχίσει την «ευχή». Ενώ αρχίζει την «ευχή», μετά την λέξη «Κύριε» δεν μπορεί να συνεχίσει^. δυσκολεύεται να προχωρήσει στην σωτήρια λέξη ΙΗΣΟΥ. Τραυλίζει λέγοντας Ι, Ι, Ι, ΙΗ, ΙΗ, ΙΗΣ……… Μόλις όμως με πολλή δύναμη συμπληρώσει όλη τη λέξη, γίνεται άφαντος. «Έρχονται ακόμη μοναχοί από τις διάφορες Μονές και μου αναφέρουν πως κάνει και ομαδικές επιθέσεις, για να τους φοβίσει και τους τρομάξει. Μάλιστα δε τον καιρό, που προετοιμάζονται για αγρυπνία.

- Τι θα πει ομαδικές επιθέσεις ;

Την ίδια ώρα επιτίθεται σε 2, 5, 10 μοναχούς, έτοιμος να τους πνίξει ή να κάμει κάτι άλλο. Μάλιστα κάποιος μοναχός τόσο πολύ τρόμαξε, ώστε έφυγε από το κελλί και περίμενε φοβισμένος και τρομαγμένος έξω από το κελλί του Γέροντος, ώσπου εκείνος να ξυπνήσει. Γι΄ αυτό και οι κοσμικοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν την αξία μας αγρυπνίας. Αυτή κατακαίει τον πονηρό και τον εξολοθρεύει. Κι εκείνος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μη πραγματοποιηθεί, γιατί ξέρει πως θα κτυπηθεί από τις ολονύκτιες προσευχές. Και εμπνέει ιδέες σε δημοσιογράφους και άλλους να εμποδίσουν την πραγματοποίησή τους. Γι΄ αυτό σας παρακαλώ στην επαρχία που υπηρετείτε, μη παραλείπετε να κάνετε αυτό το έργο. Αγρυπνίες πολλές, γιατί έτσι πολεμείται ο διάβολος.

ΠΗΓΗ : Α.Ι.Β., ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΛΕΒΑΔΕΙΑ, σ. 94 κ.ε.

ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ – ΑΦΙΕΡΩΜΑ Β΄

ΤΑ ΤΗΓΑΝΙΣΜΕΝΑ ΨΑΡΙΑ

Όταν είχαν ζώσει την Πόλη οι οθωμανικές ορδές και με λύσσα την πολιορκούσαν, ένας καλόγερος τηγάνιζε επτά ψάρια. Είχαν τηγανιστεί από τη μια μεριά και ήταν έτοιμος να τα γυρίσει από την άλλη. Τότε κάποιος του χτυπά την πόρτα και του αναγγέλλει την είσοδο των τούρκων στην Πόλη. «Ποτέ δεν θα πατήσουν οι Τούρκοι την Πόλη», του ανταπαντά ο καλόγερος. Για να προσθέσει : «Τότε θα το πιστέψω, αν αυτά τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν». Δεν πρόλαβε να τελειώσει τον λόγο του και ευθύς τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά. Κι είναι ως σήμερα ζωντανά τα ψάρια εκείνα, στο Μπαλουκλί και θα βρίσκονται εκεί μισοτηγανισμένα και ζωντανά, ώσπου να έρθει η ώρα που θα πάρουμε την Πόλη. Τότε λένε πώς θα΄ ρθει πάλι ένας καλόγερος, για να τ΄ αποτηγανίσει.

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Κοντά στο Βεφά Μεϊδάνι, σ΄ ένα χάνι μέσα, στην αυλή, είναι θαμμένος ο βασιλιάς. Άλλοτε είχαν αναμμένη και μι κανδήλα πάνω στο μνήμα του, τώρα είναι πολύς καιρός που δεν την ανάβουν. Και σ΄ άλλη μεριά στο ίδιο χάνι έχουν τον αράπη που τον σκότωσε, σκεπασμένο όλο λαχούρια και χαλιά.

Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Την ώρα που μπήκαν οι τούρκοι στην Αγία Σοφία, δεν είχε τελειώσει ακόμη η Θεία Λειτουργία. Ο παπάς που έκανε την Θ. Λειτουργία, πήρε αμέσως το άγιο Δισκοπότηρο, ανέβηκε στ κατηχούμενα, μπήκε σε μια πόρτα και την έκλεισε αμέσως. Οι τούρκοι που τον κυνηγούσαν, είδαν ότι έγινε άφαντος, και βρήκαν μπροστά τους τοίχο. Προσπάθησαν να τον γκρεμίσουν με τα όπλα τους μας δεν το κατάφεραν. Κουβάλησαν κατόπιν όλους τους μάστορες της Πόλης, μα κι εκείνοι δεν πέτυχαν τίποτα. Γιατί είναι θέλημα Θεού ν΄ ανοίξει μόνη της, όταν έλθει η ώρα και να βγει απ΄ εκεί ο παπάς για να τελειώσει την Θεία Λειτουργία, όταν πάρουμε πίσω την Πόλη.

ΤΑ ΑΥΓΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ…

Την Μεγάλη Πέμπτη, όταν βάφουν τα αυγά του Πάσχα, λέγεται ότι ευρίσκονται στην αυλή της Αγίας Σοφίας κελύφη κόκκινων αυγών. Πιστεύεται ότι υπάρχει στην Αγ. Σοφία κρύπτη, ανοιγόμενη μόνο κατά τις εορτές του Πάσχα και ότι στον χριστιανό που θα έχει την τύχη να μπει, τότε εκεί θα προσκλίνει μετά σεβασμού μια καντήλα κρεμασμένη από τη στέγη. Άλλοι πάλι λένε ότι, κατά την άλωση της Πόλης από τους τούρκους, πολλοί χριστιανοί απεχώρησαν σ΄ ένα ιερό της Αγ. Σοφίας, το οποίο ανοίγει μια φορά το χρόνο και τελείται Θεία Λειτουργία. Αν αυτός που θα παρευρεθεί δεν σπεύσει να φύγει αμέσως μετά το τέλος της, κλείνουν οι θύρες και παραμένει μέσα έως το επόμενο Πάσχα.

Διηγούνται πως ένας μπακαλόπουλο το οποίο είχε σταλεί σ΄ ένα θέλημα, πέρασε τυχαία από την αυλή της Αγίας Σοφίας. Συνάντησε μια θύρα ανοικτή και εισήλθε σε μια εκκλησία, όπου γίνονταν Λειτουργία. Το παιδί έμενε ως το τέλος της και όταν θέλησε να βγει, ήταν τόσο πολλοί οι πιστοί μέσα που δύσκολα μπορούσε να περάσει. Όταν κατόρθωσε να βγει, πήγε κατ΄ ευθείαν στο αφεντικό του. Άρχισε τη δουλειά, μα ένα άλλο μπακαλόπουλο τον κοίταζε με απορία, γιατί ένα χρόνο που ήταν στο μαγαζί, δεν τον είχε ποτέ του. -«Ποιος είσαι εσύ ;»,  τον ρώτησε. –«Εγώ είμαι το μπακαλόπουλο». –«Ψέματα λες, εγώ είμαι σ΄ αυτό το μαγαζί». Τότε, ήρθε και ο αφεντικός του και τον αναγνώρισε. –«Δέ μου λές που ήσουνα ; Ένα χρόνο τώρα σε χάσαμε και σε γυρεύουμε του κάκου». –«Επήγα εδώ στην γειτονιά για θελήματα. Μόνο εκεί που περνούσα από την Αγία Σοφία, εμπήκα μέσα κ΄ έμεινα στην Λειτουργία». Το παιδί, δεν είχε καταλάβει ότι είχε μείνει ένα χρόνο ολάκερο κλεισμένο στην εκκλησία.

ΠΗΓΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΗ Γ.Ν., ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΑΘΗΝΑΙ 1918, σσ. 1 κ.ε.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ 1522 (ΕΚ ΧΡΟΝΙΚΟΥ) – ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ Α΄

«Τούτω τω έτει (1522), έδειξεν ο Θεός σημείον τοιόνδε εν τη Κωνσταντίνου πόλει, τη μεγάλη Κυριακή του Πάσχα. Το μεσονύκτιον ηγέρθησαν οι Τερβησάδες, και υπήγαν εις την Αγίαν Σοφίαν, να σαλαβατίσουν κατά το αυτών έθος. Και ελθόντες εις τα προαύλια του ναού ήκουσαν ψαλμωδίαν^. και είδον και φως μέγα εν τω ναώ, και πλησιάσαντες εύρον τας πύλας ανεωγμένας και φωνάς ψαλμωδίας, το Χριστός Ανέστη. Και ακούσαντες σπουδαίως έδωσαν γνώσιν του αφεντός, όστις ήλθεν σωματικώς, και άκουσεν και είδεν εν οφθαλμοίς, κελεύσας ίνα αναβούν εις τα ανηχούμενα να σκοπεύσουν μήποτέ εστιν εξ ανθρώπων η τοιαύτη ενέργεια. Και ευθύς εξέλιπεν και το φως και η ψαλμωδία. «Και πάλιν όρμησεν, ίνα κόψει τους χριστιανούς, ειμή πάλιν ο Πυρπασιάς απέκοψεν αυτού την ορμήν».

Η παράδοση αναφέρει μυστηριώδη Λειτουργία στην Αγία Σοφία, η οποία έγινε γνωστή στους τούρκους και τον σουλτάνο Σουλεϊμάν, ο οποίος τόσο εξοργίσθηκε, ώστε σκέφθηκε να διατάξει γενική σφαγή των χριστιανών. Αυτή απετράπη από τους συμβούλους του μεγάλου βεζίρη πιρί πασά. Φαίνεται ότι κατά τους χρόνους εκείνους πιστεύονταν ότι γίνονταν μυστικώς κατά παραχώρηση Θεού, κατ΄ έτος, η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως.

ΠΗΓΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ - ΠΟΛΙΤΗ Γ.Ν., ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, ΑΘΗΝΑΙ 1918, σσ. 11-12.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΒΑΡΝΑΒΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΔΟΥΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΟΥΑΛΗ : ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΣ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

O Μέγας Βασίλειος τελών την Θεία Λειτουργία - τοιχογραφία 11ος αιών (Αγ. Σοφία Αχρίδος).

Το 371 ο αρειανόφιλος αυτοκράτορας Ουάλης, έκανε τα πάντα για να εξαπλώσει και να στερεώσει την αίρεση του Αρείου σ' όλο το βασίλειό του. Οι περισσότεροι των υπηκόων του, είτε με διωγμούς, είτε με δημεύσεις περιουσιών, είτε με βασανιστήρια και με Θανατώσεις, υποτάσσονται στη Θέλησή του. Μόνος ανυπότακτος ο επίσκοπος Καισαρείας. Ο Ουάλης έστειλε εναντίον του τον έπαρχο Μόδεστο για να τον συνετίσει.         

-     Πώς τολμάς Βασίλειε, του λέει άγρια ο Μόδεστος, να αντιτάσσεσαι στις βασιλικές διαταγές; Πώς τολμάς να περιφρονείς τον αυτοκράτορα; Μόνο εσύ αντιδράς! Ποιός νομίζεις ότι είσαι;       

-     Βασίλειος: Για ποιό πράγμα με κατηγορείς, Έπαρχε;

-     Μόδεστος: Για το ότι δεν ακολουθείς την πίστη του Βασιλιά!

-     Βασίλειος: 0 βασιλιάς δεν έχει τη σωστή πίστη! Πιστεύει πως ο Υιός του Θεού είναι ένα κτίσμα, ένα δημιούργημα, ένα κατασκεύασμα του Θεού και όχι Θεός αληθινός, όπως εγώ τον προσκυνώ.    

-    Μόδεστος: Και εμείς δηλαδή, που ακολουθούμε την πίστη του αυτοκράτορα, τι είμαστε;    

-     Βασίλειος: Αιρετικοί!    

-    Μόδεστος: Γιατί μιλάς έτσι Βασίλειε; Δεν Θα ήταν καλύτερα για σένα να ήσουν μαζί μας; Δεν Θα προτιμούσες να μας έχεις φίλους σου;

-     Βασίλειος: Σαν χριστιανός προτιμώ να έχω φίλους που να είναι πρώτα και πάνω απ' όλα χριστιανοί. Το αν έχουν ή όχι αξιώματα μ ΄αφήνει αδιάφορο.    

-     Μόδεστος: Μα δεν φοβάσαι λοιπόν τη δύναμη της εξουσίας μου;        

-     Βασίλειος: Τι να φοβηθώ; Δημεύσεις περιουσίας; Δεν έχω τίποτα που να μου ανήκει. Εξορία; «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής». Βασανιστήρια; Το ασθενικό μου κορμί Θα υποκύψει αμέσως. Θάνατο; Αυτόν ποθώ κι εγώ, για να ενωθώ το συντομότερο με το Θεό μου!        

-     Μόδεστος: Ποτέ κανείς Βασίλειε, δεν μου μίλησε με τόσο Θάρρος.    

-    Βασίλειος : Ναι, γιατί ποτέ δε συνάντησες αληθινό επίσκοπο! του απαντάει θαρρετά ο Βασίλειος

          «Μεγαλειότατε, ηττηθήκαμε!» ομολόγησε αργότερα στον Ουάλη, ο έπαρχος Μόδεστος.

ΠΗΓΗ : Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Η ζωή ενός Μεγάλου (Βασίλειος Καισαρείας), Έκδοσις Αποστολικής Διακονίας 1979, σ. 309- 320, αποσπάσματα.

ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΑΝΔΡΕΙΟ ΦΡΟΝΗΜΑ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

Όλα τα μεγάλα κακά από μικρά έχουν την αιτία τους. Εκείνος που με ευκολία νικήθηκε από τα μικρά, με ευχέρεια θα νικηθεί και από τα μεγάλα. Πολλές φορές από μια μικρή σπίθα άναψε μεγάλη φωτιά, η οποία προξένησε μεγάλες καταστροφές, έκαψε σπίτια και πόλεις, εθανάτωσε ανθρώπους και ζώα. Ας αναλάβουν οι αρχιερείς και ποιμένες της αγίας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας ανδρείο φρόνημα και ας μιμηθούν τους αληθείς ποιμένας της Εκκλησίας μας, οι οποίοι εκδίωξαν μακριά από την λογική ποίμνη του Χριστού τους κατά καιρούς διαφόρους αιρετικούς και διεφύλαξαν τα λογικά πρόβατα. Λύκοι βαρείς και άγριοι έχουν ορμήσει και σήμερα κατά της Εκκλησίας και απειλούν να διασκορπίσουν τα λογικά πρόβατα.

Εάν οι Ποιμένες της Εκκλησίας δεν αναλάβουν φρόνημα γενναίον και εκδιώξουν μακράν της Εκκλησίας τους νεωτεριστάς, καινοτόμους. μοντερνιστάς, γυναικοπροσώπους και καταφρονητάς των Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων και τους αφήνουν ελεύθερους, τότε υπάρχει φόβος οι νεωτερισταί να εισάγουν εντός της Εκκλησίας και γυναίκας λειτουργούς των Μυστηρίων, όπως άρχισαν στην Ευρώπη……..

Πριν, όμως, έλθει η μεγάλη οργή του Θεού ας μετανοήσουμε όλοι, διότι όλοι είμεθα αμαρτωλοί και πρώτος εγώ. Ας κλαύσουμε πικρά και ας επιστρέψουμε, όπως ο άσωτος υιός, προς τον εύσπλαχνο Θεό και Πατέρα μας τον Ουράνιο. Ας μισήσουμε τον διάβολο, την αμαρτία και κάθε καινοτομία, και στο εξής περιπατώντας ως παιδιά φωτός να λυτρωθούμε από τα επερχόμενα δεινά και αξιωθούμε των επουρανίων αγαθών, με το έλεος, την χάρη και την φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, δια των πρεσβειών της Παναγίας Μητρός Αυτού και όλων των Αγίων^. Αμήν.

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ, ΛΟΓΟΙ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2013, σσ. 61-62.

ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΣΕΒΑΛΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΒΛΗΘΗ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ – ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Το ζήτημα της ενότητος δεν μπορεί να επιλυθεί με κανέναν «διάλογο» παρά μονάχα δια της μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου, ο οποίος είναι η Εκκλησία : «μνημόνευε οὖν πόθεν πέπτωκας, καὶ μετανόησον» (Αποκάλυψη 2, 5). Δίχως τον Θεάνθρωπο, οι δήθεν εκκλησίες δεν είναι τίποτε περισσότερο από «συναγωγές του σατανά» (Αποκάλυψη 2, 9). Η έξοδος από την αίρεση είναι : «μετανόησον………» (Αποκάλυψη 2, 16). Αυτό ισχύει για κάθε αίρεση, για όλες τις «232» αιρέσεις – εκκλησίες. «μνημόνευε οὖν πῶς εἴληφας καὶ ἤκουσας (την Ιερά Παράδοση της Αληθείας), καὶ τήρει καὶ μετανόησον» (Αποκάλυψη 3, 3). Δια του Οικουμενισμού εισέβαλε στην Εκκλησία και επεβλήθη η καθαρώς κοσμική και διεθνής αθεϊστική, κομμουνιστική προβληματική. Σήμερον είναι αδύνατον για την γνήσια Εκκλησία να εκφραστεί γιατί, πού είναι οι γνήσιοι μάρτυρές της – οι Μάρτυρες, μα και οι πρώτοι της Θεολόγοι ; Έτσι επλήθυναν οι ρηχοί, ουμανίζοντες, παπίζοντες, αιρετίζοντες και προτεσταντίζοντες Θεολόγοι…….

ΠΗΓΗ : ΑΒΒΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (1894-1979) ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 19. 

«ΑΜΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ» – ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Η αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από την σύλληψή του μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Και πότε αρχίζει ο Παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου ; Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό ή για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό ή για τον διάβολο. Και ο Παράδεισος μας και η κόλασις του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από την γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή. Τι είναι Παράδεισος ; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον Παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο Παράδεισος. Από τότε που ο Θεός Λόγος κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο Παράδεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο Παράδεισος.

ΠΗΓΗ : ΑΒΒΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (1894-1979) ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΣΟΦΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 41 κ.ε.

ΕΓΙΝΑΜΕΝ ΚΑΙ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΟΣ ΣΚΟΤΟΣ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

……….. Διά τας πολλάς ημών αμαρτίας κινδυνεύουν να ερημώσουν όλα τα Πατριαρχεία, Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων και Αλεξανδρείας (Σημείωσις επιμελητού^. η επιστολή εγράφη το 1962). Αλλά διά ποίαν αιτίαν ; Η αιτία είναι η αμαρτία. Εγίναμεν και λαός και κλήρος σκότος. Όταν δε το φως γίνει σκότος, το σκότος πόσον ; ………….. Ζητώ ως ο Διογένης με τον φανόν της πίστεως άνθρωπον, αλλ΄ όμως δεν ευρίσκω. Διατί ; διότι πάντες εξέκλιναν και εξαχρειώθησαν, και διότι η παρούσα γενεά, ως γενεά αμαρτωλός, διεστραμμένη και πονηρά, γεννά τέκνα αμαρτωλά και πονηρά. Ας μη απελπιζώμεθα όμως, αλλά ας παρακαλούμε τον Κύριον μετά πίστεως και δακρύων να εγείρει τέκνα εκλεκτά διά να μη απωλεσθούμε. Να γίνουμε και εμείς τέκνα φωτός, διά να φωτίζουμε τους ευρισκόμενους εις το σκότος……….

ΠΗΓΗ : «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 64, ΙΑΝ. – ΜΑΡΤ. 1996, σ. 59.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

-         «Μία θρησκεία μόνον είναι, η Ορθόδοξος Χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα, είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες είναι μπερδεμένες».

-         «…η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία…………Υπάρχουν πολλά φώτα, που βλέπει κανείς και εντυπωσιάζεται, μα ένα είναι το φως το αληθινόν………… αξίζει να λατρέψει κανείς τον μόνον αληθινόν Θεόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν……. Οι αλήθειες του Θεού, όπως τις έχει πει, από την αρχή, αυτές είναι. Δεν υπάρχουν άλλες αλήθειες……».

-         «Μόνο η Θρησκεία του Χριστού ενώνει και όλοι πρέπει να προσευχόμαστε να έρθουνε σ΄ αυτή. Έτσι θα γίνει ένωσις, όχι με το να πιστεύεις ότι όλοι είμαστε το ίδιο και ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο……….. Προσεύχομαι ο Θεός να σας δώσει φώτιση να καταλάβετε ότι δεν έχει σχέση η Θρησκεία, η Ορθοδοξία μας, με άλλες θρησκείες».

ΠΗΓΗ : ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σσ.79-80.

ΧΡΙΣΤΟΜΙΜΗΤΗ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

Τα επιμάνικα της Αρχιερατικής στολής του Αγίου Νεκταρίου, απόκεινται στο Κελλί του Αγίου Νικολάου στο Μπουραζέρη.

Στον θεραπευθέντα θαυματουργικώς τετραπληγικό Σταύρο Καλκανδή, στις 26 Αυγούστου 1979, έγραψε : Εζήτησα δια προσευχής ενίσχυσιν από τον Ουράνιον Πατέρα Θεόν διά να έλθω εις την τελετήν των εγκαινίων του Πανσέπτου Ναού του Αγίου Νεκταρίου, τον οποίον ωκοδομήσατε εις την ιδιαιτέραν πατρίδα σας, Νεάπολιν της Μονεμβασίας, διά την θαυματουργικήν θερπαπείαν της παραλύσεως, την οποίαν ο Άγιος σας εχάρισεν. Αλλά από τον Ουράνιον Πατέρα έλαβον απάντησιν^. η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται. Κατέφυγον εις τον πνευματικόν μου Πατέρα, Άγιον Νεκτάριον, και έλαβον την ιδίαν απάντησιν, ότι^. και εις εμέ η δύναμις του Θεού εν ασθενεία ετελειώθη, και εις πάντας τους δούλους Του. Μή ζήτει περισσότερον. Υπακοή Φιλόθεε……

Τούτου ένεκεν αναγκάζομαι να σας πληροφορήσω να μή στείλετε ελικόπτερον να με μεταφέρει. Θα παρακολουθήσω την τελετήν νορεώς. Ει και απών τω σώματι θα είμαι παρών τω πνεύματι…

ΠΗΓΗ : ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 11 ΜΑΪΟΥ 2014, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», σσ. 72-73. 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ ΠΑΡΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΗΧΟΥ

Παναγιώτατε, σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς, σεβαστοί Πατέρες και αδελφοί, εκλεκτή χορεία των Μοναχών και Μοναζουσών, αξιότιμοι Κυρίες και Κύριοι, χαίρετε εν Κυρίω.

Συναχθήκαμε εδώ στον φιλόξενο και περίπυστο αυτό χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για να ακούσουμε εκλεκτούς εν Χριστώ αδελφούς, οι οποίοι θα παρουσιάσουν ενώπιόν μας την μορφή του πολυέδρου αδάμαντος της Εκκλησίας του Χριστού, του λαμπρού ηγουμένου και διαδόχου των αγίων Κολλυβάδων ηγουμένων της Λογγοβάρδας, του οσιωτάτου γέροντος Φιλοθέου του Ζερβάκου.

Η νήσος Πάρος χαρακτηρίζεται ως αγιοτόκος. Ηξιώθη να γεννήσει το στόμα των Κολλυβαδων, τον όσιο Αθανάσιο τον Πάριο. Εφιλοξένησε και ανέδειξε τον όσιο Αρσένιο τον εξ Ιωαννίνων, τον θαυματουργό. Περιέθαλψε την ασκητική οσία Θεοκτίστη την Μηθυμναία. Κυοφορεί δε τους οσίους Κύριλλο Παπαδόπουλο τον ομολογητή, το εθναπόστολο και ιεροκήρυκα του Αιγαίου, καθώς και τον εκ Λευκών Πάρου όσιον γέροντα Ιωσήφ τον σπηλαιώτη, τον αναβιωτή του ησυχασμού στις μέρες μας. Και έπεται συνέχεια.

Η Πάρος στις αρχές του εικοστού αιώνος, δέχθηκε ουρανόσταλτο τον π. Φιλόθεο. Ο γέροντάς του, ο άγιος Νεκτάριος της Αιγίνης, του είχε υποδείξει εξ αρχής την Λογγοβάρδα ως τόπον αφιερώσεως και ασκήσεως του. Εκείνος όμως, ελκυόμενος από το περιβόλι της Παναγίας, ως άλλος Ιωνάς – τηρουμένων των αναλογιών – παρήκουσε και, αφού υπέστη κάποια μεγάλη ταλαιπωρία επέστρεψε τελικώς και έστησε την καλιάν του εις την Λογγοβάρδα της Πάρου, γενόμενος έτσι Παριανός.

Τον εχαρακτήρισα προηγουμένως πολύεδρον αδάμαντα. Αλλά και αυτός ο χαρακτηρισμός φαίνεται μικρός για τον όσιο Φιλόθεο. Όσο εντρυφά ο μελετητής στην οσία βιοτή του, θαυμάζει την αγγελική πολιτεία του. Αξιωθείς να διακονηθεί από Άγγελον Κυρίου κατά το πρώτο στάδιο της αφιερώσεώς του, αισθανόταν τους Αγγέλους τόσο κοντά του, και γι΄ αυτό εμιμείτο την ζωή τους.

Ιεραποστολική φλόγα κατέφλεγε την καρδίαν του, έτσι ώστε τα πάντα έθετε σε Δευτέρα μοίρα προκειμένου να σωθεί μια ψυχή. Πολλές πάμπολλες είναι οι ιεραποστολικές περιοδείες που επεχείρησε μέχρι τα έσχατα του βίου του.

Το κήρυγμά του προφητικό. Δεν είχε σχέση με αποστεωμένες ηθικολογίες. Πόθος του ήτο να «μορφωθεί Χριστός» εις τας ψυχάς των ακροατών του. Το θέλημα του Θεού υπεράνω όλων^. «Τάδε λέγει Κύριος». Ο λόγος του έφερε στις ψυχές την συντριβή της μετάνοιας, και ως άριστος νυμφαγωγός ήρμοζε τας ψυχάς τω νυμφίω Χριστώ.

Η ζωή του ήτο μία συνεχής μαρτυρία. Ήτο η καλή μαρτυρία την οποία ζητούσαν οι διψασμένες ψυχές. Είχε δε και πόθον μαρτυρίου. Το μαρτύριο εθέρμαινε την καρδία του. Δύο φορές έφθασε στο κατώφλι του θανάτου, αλλ΄ ο Κύριος τον απήλλαξε, διότι τον ήθελε μάρτυρα και ομολογητή Του σε μία κοινωνία στην οποία τα ρεύματα της αθεΐας και του Οικουμενισμού ετάρασσαν τις συνειδήσεις των πιστών.

Δεν ήταν ένας απλός παρηγορητής των πονεμένων ψυχών. Ο παρηγορητικός του λόγος είχε δύναμη, και τον έκαναν ακόμη πιο δυνατό τα επακολουθούντα σημεία. Πολλά τα θαύματα και εν ζωή και μετά την εκδημία του.

Τέλος ο π. Φιλόθεος υπήρξε ποταμός ελεημοσύνης. Ελεούσε φτωχούς, εγκαταλελειμμένους, πολυτέκνους, ορφανά και χήρες. Εσπούδασε απόρους φοιτητάς. Με το βαλάντιό του εστελέχωσε την Εκκλησία με μορφωμένους και ενάρετους κληρικούς. Επί γερμανικής Κατοχής έσωσε κυριολεκτικά Παριανούς, και όχι μόνο, από την θανατηφόρο πείνα. Επανελήφθη και στην Λογγοβάρδα το θαύμα της χήρας των Σαρεπτών επί προφήτου Ηλιού.

Ετοιμασθήτε λοιπόν, τιμία ομήγυρις, να ακούσετε εν συνεχεία εκλεκτούς αδελφούς ομιλητάς, οι οποίοι θα σκιαγραφήσουν την μορφή του π. Φιλοθέου και θα μας τον παρουσιάσουν ως πρόσωπον αγγέλου, αποστόλου, προφήτου, κήρυκος της μετανοίας, μάρτυρος και ομολογητού της Ορθοδόξου πίστεως, ποταμού ελεημοσύνης, θαυμαστού εν έργοις και λόγοις. Τέτοιος λαμπρός Ηγούμενος έλαμψε στην Λογγοβάρδα για πενήντα χρόνια, και εσκόρπισε το φως του Χριστού σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Είθε να έχωμε την ευχή του.

ΠΗΓΗ : ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 11 ΜΑΪΟΥ 2014, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», σσ. 5-7. 

ΤΟ ΤΡΙΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Ο Άθωνας και στη μέση μόλις που διακρίνεται η Ι.Μ. Σταυρονικήτα.

Οι θειότατοι Πατέρες μας για να έχουμε ακριβέστερη γνώση για τις ροπές των παθών, μας μίλησαν με σαφήνεια για το τριμερές της ψυχής.

«Η ψυχή του ανθρώπου διαιρείται σε τρία μέρη (ή ιδιότητες ή ενέργειες ή δυνάμεις), το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Του λογιστικού αμαρτήματα είναι αυτά : απιστία, αίρεση, αφροσύνη, βλασφημία, αχαριστία και οι συγκαταθέσεις των αμαρτημάτων, οι οποίες γίνονται από το παθητικό μέρος της ψυχής. Η ίαση και η θεραπεία αυτών των κακών είναι η βέβαιη και αδίστακτη (χωρίς δισταγμό) πίστη στο Θεό και τα αληθινά και χωρίς πλάνη Ορθόδοξα δόγματα της ευσέβειας, η συνεχής μελέτη των λόγων του Πνεύματος, η καθαρή και αδιάλειπτη προσευχή και η ευχαριστία προς το Θεό.

Τα αμαρτήματα του θυμικού είναι τα εξής : η ασπλαχνία, το μίσος, η ασυμπάθεια, η μνησικακία, ο φθόνος, ο φόνος και τα συναφή από τα οποία εξαφανίζεται η έννοια της αγάπης. Η ίαση και η θεραπεία του είναι η φιλανθρωπία, η αγάπη, η πραότητα, η φιλαδελφία, η συμπάθεια, η ανεξικακία και η καλοσύνη.

Του επιθυμητικού τα αμαρτήματα είναι τα εξής : η γαστριμαργία, η λαιμαργία, η οινοποιία, η πορνεία, η μοιχεία, η ακατανόμαστη ακαθαρσία, η ασέλγεια, η δίψα του ακόρεστου πλουτισμού και των ηδονών που βρίσκεται η γενική αιχμαλωσία. Η ίαση και η θεραπεία αυτών είναι η νηστεία, η εγκράτεια, η σκληραγωγία, η ακτημοσύνη, το σκόρπισμα των χρημάτων στους φτωχούς, η επιθυμία των μελλόντων εκείνων αθανάτων αγαθών, ο πόθος της Βασιλείας του Θεού και η επιθυμία της Θείας υιοθεσίας».

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ, ΑΣΚΗΣΗ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ, β΄ εκδ. ΙΕΡΑ ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2002, σ. 50 κ.ε.

H ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΦΟΡΟΝ ΑΜΑΡΤΙΑΣ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

Ιερά Σκήτη Προφήτη Ηλία.

Ακριβώς σήμερον η ανθρωπότης και ιδίως η Ευρώπη πληρώνει τον φόρον της αμαρτίας, της παρακοής προς τον Θεόν, της παραβάσεως και καταφρονήσεως των Θείων εντολών, και περισσότερον η Ελλάς. Ο Θεός έδωκεν νόμον, παραγγελίας και κανόνας δια των Αγίων Αυτού Αποστόλων να νηστεύουν οι χριστιανοί Τετάρτας, Παρασκευάς και τας Τεσσαρακοστάς, οι άνθρωποι όμως περιφρονήσαντες τον Θεόν και καταφρονήσαντες τας παραγγελίας Του, έτρωγον ασυνειδήτως και αδιακρίτως, μερικοί δε τελείως ασεβείς και την μεγάλην εβδομάδαν, όχι μόνον λαϊκοί, αλλά και μερικοί κληρικοί. Τώρα ο Θεός μας οργίσθη, και χωρίς να θέλωμεν νηστεύομεν, όχι μόνον από κρέατα, ψάρια, τυρί, γάλα και λάδι, αλλά νηστεύουμε και από ψωμί, όσπρια και φρούτα. Αλλά δεν είναι μόνον η καταφρόνησις την οποίαν οι άνθρωποι έκαμαν εις την νηστείαν, γενικώς εις όλας τας εντολάς του Θεού, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, εγένοντο καταφρονηταί. Η ασέβεια, η απιστία, η βλασφημία, η πλεονεξία, η αδικία, η υποκρισία, η δολιότης, το ψεύδος, η συκοφαντία και ιδίως η ακολασία υπερπλεόνασαν και υπερεπερίσευσαν.

Δι΄ όλας αυτάς τας αμαρτίας ο πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός επί πολύ καιρόν μας υπέμεινε δίδων καιρόν εις τους ανθρώπους μετανοίας, αλλ΄ οι άνθρωποι τον πλούτον της χρηστότητος, της ανοχής και μακροθυμίας του Κυρίου ηγνόησαν, νομίσαντες ότι ο Κύριος καθεύδει ή ότι δεν βλέπει, και μερικοί, τελείως άφρονες, ενόμισαν ότι δεν υπάρχει Θεός και εξετράπησαν της ευθείας οδού. Αλλά ο Θεός είναι παντού παρών, πάντα ορά, πάντα γινώσκει και τα κρύφια της καρδιάς, και παιδεύει τους αμαρτάνοντας και παραβάτας των Θείων εντολών Του. Πολλές φορές αργεί να τιμωρήσει, αλλ΄  ουδέποτε λησμονεί…

Όσες θλίψεις και στενοχωρίας και στερήσεις και φόβους δοκιμάζει η ανθρωπότης, όλα είναι οψώνια της αμαρτίας. Και εάν δεν υπήρχον και ολίγοι δίκαιοι και εκλεκτοί ίσως ο Θεός να έρριπτε φωτιά όπως εις τα Σόδομα και Γόμμορα να κατέκαιε τον κόσμον. Ελπίζω τα παθήματα να γίνουν μαθήματα, να συνέλθει, να μετανοήσει η ανθρωπότης, και τότε θα πάψει ο θυμός του Κυρίου, θα γίνει ειρήνη, γαλήνη και ευτυχία εις όλον τον κόσμον, θα γίνει μια ποίμνη και ένας ποιμήν. Είθε να αξιωθώμεν να γίνει εις τα ημέρας μας…

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΗΚΕΣ, τευχ. Α΄, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, σσ, 39-41.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Ιωαν. 9, 1-38) – ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ – ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Περί αχαριστίας και δειλίας

Είναι αξία επαίνου η προθυμία σας, αγαπητοί μου, να ακούτε ορθόδοξο διδασκαλία. Μα ποιός θα είναι ο διδάσκαλος σας; Σήμερα διδάσκαλος δεν θα είμαι ούτε εγώ ο μικρός ούτε κάποιος εκ των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας. Σήμερα διδάσκαλος όλων μας θα γίνει ο τυφλός του ευαγγελίου. Ένας άνθρωπος με σβησμένα μάτια, αγράμματος, που δεν φοίτησε σε σχολές και πανεπιστήμια. Αλλά «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη» (Α' Κορ. 1,27). Ο τυφλός επαίτης γίνεται διδάσκαλος στους σοφούς του κόσμου και προ της θεραπείας του αλλά και μετά την θεραπεία του. Προ δε της θεραπείας του για να διόρθωση την αχαριστία μας, μετά δε την θεραπεία του για να διόρθωση τη δειλία μας.

Στην εποχή μας πολλοί παραπονούνται ότι είναι φτωχοί. Αλλά να ο τυφλός με την καθαρή φωνή του κράζει• Όχι δεν είστε φτωχοί, έχετε πλούτο - είστε όμως αχάριστοι.

Πράγματι, αδέρφια μου, είμεθα πλούσιοι. Έχουμε εν πρώτοις ένα θησαυρό ανεκτίμητο που λέγεται υγεία και δεν αγοράζεται με τίποτα. Φαντασθείτε π.χ. να έρθει ο μαμωνάς κρατώντας λίρες και να πει• «Θα δώσω τις λίρες σ' εκείνον που θα καθίσει να του βγάλω τα μάτια». Ποιός το δέχεται; Κανείς• εκτός αν τρελάθηκε απ' την πλεονεξία.

Άρα λοιπόν τα μάτια είναι ένας πλούτος ανεκτίμητος. Είσαι πλούσιος, αδελφέ μου, διότι έχεις μάτια, έχεις αυτιά, έχεις σκέψη, έχεις συνείδηση, έχεις μνήμη. Είσαι πλούσιος προ παντός, διότι έχεις σωτήρα το Χριστό. Για όλα αυτά πες ένα ευχαριστώ.

Μια φορά, σε ήμερες θλιβερές, ένας ιεροκήρυκας βρέθηκε σ' ένα από τα ευλογημένα χωριά της Μακεδονίας μας που είχε καεί. Μάζεψε τους απλοϊκούς εκείνους Χριστιανούς, τους πραγματικούς Έλληνες, κάτω από ένα πλατάνι και άρχισε να τους αναπτύσσει το ρητό «Εν παντί ευχαριστείτε» (Α΄ Θες. 5,18). Τότε μια γυναικούλα άρχισε τους μορφασμούς και τον διέκοψε• γιατί ήρθε από την πόλη, αυτός πού δε' γνώρισε καταστροφή, να τους πει να ευχαριστούν το Θεό. —Τί να ευχαριστήσω, παππούλη, είπε, πού δέ' μου 'μεινε τίποτα, ούτε καλύβι ούτε δεκάρα;... Ο ιεροκήρυκας βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Μα να πιο κάτω ένα παιδάκι ξυπόλητο έπαιζε κοντά στο ποταμάκι. Γυρίζει λοιπόν και ρωτάει• —Τίνος είναι το παιδάκι; Άπαντα η γυναίκα^. —Δικό μου. —Α, ωραία για φαντάσου λοιπόν, ότι έρχεται ένας Αμερικάνος, σου χτίζει αντί για το καλύβι μια πολυκατοικία, με ασανσέρ, κρεβατοκάμαρες, σαλόνια..., με όλα τα καλλυντικά και τις καραμπογιές, κ' επί πλέον σου δίνει και μερικά στρέμματα γης για να τα καλλιεργείς• δίνεις εσύ εις αντάλλαγμα όλων αυτών το παιδί σου; —Όχι, ποτέ! —Επομένως είσαι πιο πλούσια απ' αυτόν. Γι' αυτό «ευχαριστείτε» το Θεό «εν παντί». Ευχαριστείτε για ό,τι έχετε και δεν έχετε. Ο τυφλός λοιπόν μας διδάσκει να μην είμαστε αχάριστοι. Γι' αυτό, όταν βλέπετε τυφλό, να καλλιεργείτε στην ψυχή σας τρία αισθήματα. Πρώτον συμπάθεια, διότι αυτός στερείται ένα πλούτο που έχουμε εμείς, τα μάτια• το μάτι είναι η τελειότερα φωτογραφική μηχανή. Δεύτερον ευγνωμοσύνη, διότι ορισμένοι τυφλοί έχασαν το φως τους στον πόλεμο (θυμάμαι τώρα σ' ένα χειρουργείο της Κοζάνης ένα παλικάρι 23 ετών με σβησμένα τα μάτια• έχασε το φως του για την πατρίδα, για να είμεθα σήμερα ελεύθεροι). Αίσθημα λοιπόν συμπαθείας, αίσθημα ευγνωμοσύνης σ' αυτούς, αλλά και αίσθημα μετανοίας για μας, για όσα αμαρτήματα κάνουμε έχοντας τα μάτια μας. Ο καθένας μας θα δώσει λόγο και για τις ματιές. Άνθρωπε μου, δεν σου 'δωσε ο Θεός τα μάτια για να γίνονται παγίδες. Η Γραφή φωνάζει• «Οι οφθαλμοί σου ορθά βλεπέτωσαν» (Παρ. 4,25). Να έχεις μάτια αγίων και αγγέλων, όπως τα πολυόμματα Χερουβίμ και Σεραφείμ. Αλλά πού ! Ο ένας έχει μάτια αλεπούς, ο άλλος μάτια χοίρου..., και κανείς μάτια Ευαγγελίου. Κλείνουμε τα μάτια μας στο νόμο του Θεού, και τ' ανοίγουμε στην ασχήμια, σαν άλλοι Χαμ (8λ. Γεν. 9,20-27), γινόμεθα Χαμίται. Θα 'ρθη —αλίμονο— καιρός, που οι τυφλοί θα 'ναι ευτυχισμένοι, διότι δεν θα βλέπουν τις αθλιότητες.

Μέχρι εδώ ο τυφλός ήταν διδάσκαλος και ελεγκτής της αχαριστίας μας• τώρα γίνεται διδάσκαλος και ελεγκτής της δειλίας μας.

Ήταν Σάββατο όταν ό Χριστός τον θεράπευσε, και ο νόμος έλεγε• «'Έξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου• τη δε ημέρα τη εβδόμη Σαββάτα Κυρίω τω Θεώ σου» ("Εξ. 20,9-10• Δευτ. 5,13-14). Την εντολή αυτή οι νομικοί και θεολόγοι της εποχής εκείνης την διαστρέβλωναν. Ενώ δόθηκε για ν' αναπαύει, αυτοί την έκαναν κορδέλα για να δένουν τον άνθρωπο. Εάν το Σάββατο έπιανε φωτιά το σπίτι σου, απαγορευόταν να τη σβήσεις• εάν πονούσε το μάτι σου, απαγορευόταν να τ' αγγίξεις, για να μην κάνης εργασία ! Και να ο Χριστός, εις πείσμα τους, σκύβει κάτω, κάνει λάσπη, και αγγίζει ένα πρόσωπο που δεν είχε βολβούς, για να κάνη να φυτρώσουν μάτια. Και φύτρωσαν! Οι νομικοί είχαν τώρα μπροστά τους δύο πράγματα μία «παράβαση» και ένα θαύμα που έλαμπε σαν ήλιος. Και οι μοχθηροί, αντί να χαρούν τον ήλιο, κολλάνε στην «παράβαση» και πετούν την «τορπίλα» τους• «είναι αμαρτωλός!» (Ίωάν. 9,16,24). Ακούγοντας αυτό ο κόσμος δείλιαζε. Διότι όποιος τολμούσε να ομολογήσει το Χριστό, γινόταν «αποσυνάγωγος» (έ.ά. 9,22), κάτι τρομερό τότε, μια τιμωρία που κλιμακώνετο σε τρία στάδια. Πρώτα σε έδιωχνε η γυναίκα σου τριάντα μέρες απ' το σπίτι. Εάν δε' μετανοούσες, μαζευόταν η κοινότης και σε αφόριζε. Και τρίτον απαγορευόταν να σου δώσει κανείς ψωμί, νερό, ό,τι δήποτε. Το μόνο που απέμενε στον αποσυνάγωγο ήταν ή ν' αυτοκτονήσει ή να φυγή έξω από τα σύνορα.

Μέσα στο κλίμα αυτό της φοβίας ακούστηκε μια φωνή αληθείας. Δεν ήταν ούτε κάποιος μορφωμένος ούτε κάποιος πλούσιος ούτε άλλος ισχυρός. Ήταν ο τυφλός. Αυτός, μπροστά στους εχθρούς, μαρτυρεί την Αλήθεια, μαρτυρεί για το Χριστό. Παρά την απειλή του αποσυναγώγου δεν τον αρνείται, δεν τον προδίδει. Διαφώνησε ένας με όλους, μια αγία διχόνοια.

Υπάρχει κακή ομόνοια και καλή διχόνοια. Κακή ομόνοια ήταν όταν π.χ. κάτω από το πραιτόριο όλοι μαζί φώναζαν για το Χριστό, «Άρον άρον, σταύρωσαν αυτόν» (Ίωάν. 19,15). Θέλετε και καλή διχόνοια ; Στην Αθήνα το 406 π.Χ. δίκαζαν οκτώ Αθηναίους στρατηγούς, τους νικητάς της ναυμαχίας των Αργινουσών, διότι δεν φρόντισαν να περισυλλέξουν τους ναυαγούς. Όλοι σύμφωνοι να τους καταδικάσουν εις θάνατον. Ένας διαφωνεί, ο Σωκράτης. Υψώνει το ανάστημα του και προτείνει να τους στεφανώσουν. Έτσι κι ο τυφλός• που είναι μάλιστα ηρωικότερος κι απ' το Σωκράτη. Ο Σωκράτης ήταν φιλόσοφος και ζούσε σε δημοκρατικό πολίτευμα• ο τυφλός ; αμόρφωτος και αδύνατος. Για αυτό τα διδάγματα του είναι πιο βαρυσήμαντα.

«Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνη επί την γήν ούκ ήλθον βαλείν ειρήνη, αλλά μάχαιραν» (Ματθ. 10,34-35), είπε ο Χριστός. Πρόσεξε, αδελφέ μου, γιατί έρχονται περιστάσεις που θα κριθής, θα κριθή η σωτηρία σου. Πρέπει τότε να χωρίζεις απ' αυτούς που μπορεί να σε καταστρέψουν. Ζείτε έγγαμο βίο έχετε ομόνοια• άλλ' εάν υποτεθεί ότι ο ένας από τους δύο συζύγους προτείνει κάτι που αμαυρώνει το κάλλος της αρετής, τότε ο άλλος μη προτίμηση το ταίρι του από το Χριστό. «Ό φιλών» άνθρωπον «υπέρ έμέ ουκ έτσι μου άξιος» (Ματθ. 10,37). Δεν πήρες τη γυναίκα ή τον άντρα για την κόλαση αλλά για τον παράδεισο. Διαφώνησε ! Στη Φλώρινα παλαιότερα, όταν το υπουργείο επέβαλε στις μαθήτριες να εμφανισθούν με σορτς στις γυμναστικές επιδείξεις, ακούστηκε αγία διαφωνία• ο γυμνασιάρχης διάβασε την εγκύκλιο, αλλά 3-4 αγνά κορίτσια, πραγματικές Ελληνίδες, είπαν "Όχι, δέ' δεχόμαστε να ξεγυμνωθούμε μπροστά μάτια άλλων...

Ω αγία διαφωνία ! Σάς ερωτώ, αδελφοί μου^. διαφωνήσατε ποτέ για μεγάλα θέματα ; Αν διαφωνήσατε, είστε μιμηταί του τυφλού. Υπάρχει διαφωνία στο σχολείο, στο στρατό, και στην εκκλησία. Μάλιστα• θα υπάκουης με τυφλή υπακοή στον επίσκοπο σου —«Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών» (Έβρ. 13,17)—, εάν κ' εκείνος υπάκουη στο Χριστό, εάν έχει το Ευαγγέλιο στο κεφάλι του. Άλλ' εάν το βάλει κάτω από τα πόδια, τότε αλτ ! Δεν θα επιτρέψεις ποτέ να κάνη το Ευαγγέλιο και το Πηδάλιο πατητήρια.

Χριστιανέ μου, είσαι ζωντανό ψάρι ή ψόφιο; Εάν είσαι ζωντανός, τότε κόντρα στο ρεύμα «Άντίστητε τω διαβάλω, και φεύξεται άφ' υμών» (Ίάκ. 4,7). Εμπρός, σύρε το ξίφος και πόλεμο!

Έργα.

Και ποιο ΕΙΝΑΙ το μεγαλύτερο έργο;

Η ομολογία της ορθοδόξου πίστεως.

+ Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία η οποία έγινε στην αίθουσα του συλλόγου «Ιωάννης ο Βαπτιστής» Αθηνών την 25-05-1952. Καταγραφή και σύντμησης 5-6-2005