Αντί επιφυλλίδας, αναδημοσιεύουμε σημερινό μας άρθρο στην μεγάλη Ομογενειακή εφημερίδα της Νέας Υόρκης, Hellas News (σελ. 32) :
“Τον είδες με τα μάτια σου γιαγιά, τον
Βασιλέα ή μήπως και σε φάνηκε σαν όνειρο να πούμε στα παραμύθια ! Τον
είδα με τα μάτια μου ωσάν και εσένα νέα μα να γενώ εκατό χρονών κι ακόμη
το θυμούμαι σαν νάταν χθες μονάχα. Απέθανε γιαγιά ; Ποτέ, παιδάκι μου !
Κοιμάται ! Κοιμάται μόνο ! Την χρυσή του κορώνα στο κεφάλι, το σκήπτρο
του στο χέρι. Διπλό τριπλό θα πάρουμε αυτό που μας επάρθη κι η Πόλη κι
η Αγιά Σοφιά δική θε να γίνει. Πότε γιαγιά μου, πότε ; Όταν τρανέψεις,
γιόκα μου κι αρματωθείς και κάμεις τον όρκο στην ελευθερία, συ και όλοι
οι νέοι, να σώσετε τη χώρα. Κι ο Βασιλεύς θα σηκωθεί τον Τούρκο να
κτυπήσει πίσω στην κόκκινη μηλιά και πίσω από τον ήλιο μακριά θα τον
πετάξει”, λέει πολύ χαρακτηριστικά ένα από τα δημώδη άσματα που ανέθρεψε
ολόκληρες γενιές αδούλωτων Ελλήνων. Ποτέ στην ιστορία κανένας Έθνος δε
πέτυχε να δώσει δύο Αυτοκρατορίες μέσα σε μια χιλιετία, οι οποίες στο
πέρασμά τους έδωσαν μοναδικό πολιτισμό, εξύψωσαν τα ανθρώπινα ιδεώδη και
καμία άλλη δεν κατάφερε ποτέ να τις ξεπεράσει. 29 Μαΐου 1453, ημέρα
θύμησης, ιστορικό ορόσημο, το ένδοξο λυκόφως του δεύτερου Ελληνικού
πολιτισμού. Στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού ποτέ μια ήττα δε
σήμανε την καταστροφή, αντίθετα συνιστούσε ανυπέρβλητη νίκη, αφού το
ιδανικό του ένδοξου θανάτου υπέρ των ιερών και των οσίων του Έθνους,
αποτελεί για μας την ύψιστη νίκη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι
Θερμοπύλες. Ο Ελληνισμός ιστορικά ηττήθηκε μόνο από εφιάλτες, από
ντόπιους δοσίλογους και ποτέ με άλλο τρόπο. 29 Μαΐου 1453, ο περίλαμπρος
δικέφαλος Βυζαντινός αετός ξαπλώνει τα διπλοφτέρουγά του πάνω στην Αγία
Τράπεζα του ναού “Της του Θεού Σοφίας”, την ώρα που ο τελευταίος
αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, με το σπασμένο σπαθί του,
πέφτει υπερασπιζόμενος τη τιμή και τα πεπρωμένα του Γένους, εκείνη τη
στιγμή τερματίζεται η υπερχιλιόχρονη ιστορική διαδρομή της δεύτερης
Ελληνικής-Χριστιανικής και αξεπέραστης ως σήμερα Αυτοκρατορίας. Αλλά ας
αφήσουμε τη κάλαμο της ιστορίας να μας ταξιδέψει στο χρόνο, στα έτη
εκείνα που φεγγοβολούσε η Ελληνική Χριστιανική Αυτοκρατορία. Προϊόντος
του χρόνου, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βυθίζονταν στην κραιπάλη, την
ανηθικότητα και τη παρακμή, ώσπου κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. Αιώνα,
διαιρέθηκε σε δύο τμήματα (395), την Ανατολική και τη Δυτική. Όπως
χαρακτηριστικά σημειώνει ένας κορυφαίος βυζαντινολόγος ο C. Diehl
(γνωρίζετε όλοι πιστεύω την οδό Καρόλου Ντηλ κοντά στη παραλία της
Θεσσαλονίκης) : “ο χωρισμός, ο οποίος προετοιμάζονταν προ πολλού,
κατέστη οριστικός. Από των χρόνων εκείνων υπήρχε μία Ανατολική Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία”. Έκτοτε υποχωρούσε διαρκώς το λατινικό στοιχείο, αφού
ακόμη και η Λατινική γλώσσα άρχισε να πέφτει σε αχρηστία ήδη από το 527
μ.Χ., και επικράτησαν τα δύο άλλα στοιχεία το Ελληνικό και το
Χριστιανικό, τα οποία συγκρότησαν αυτό που ονομάζουμε Βυζάντιο. Άλλωστε
στο ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πάντα δέσποζε ο
Ελληνικός πολιτισμός και εκ του γεγονότος αυτού ουδέποτε εκλατινίστηκε
όπως το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας, αφού υπήρχε σαφώς ανώτερος
πολιτισμός από αυτόν της Ρώμης, ο Ελληνικός. Έκτοτε, η Ελληνοχριστιανική
αυτή Αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, στο μεταίχμιο δύο εντελώς διαφορετικών
κόσμων, έμελλε να διαδραματίσει έναν μοναδικό ρόλο στο Παγκόσμιο
ιστορικό γίγνεσθαι, για περισσότερο από μια χιλιετία. Ο Αραβικός
κίνδυνος που εμφανίζεται στη μεσόγειο θάλασσα, αποκρούεται επιτυχώς υπό
της Βυζαντινής πολιτείας. Το Βυζάντιο καθίσταται εμπόδιο και πρόφραγμα,
και αποτρέπει την εξάπλωση του Ισλάμ στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο
εκχριστιανισμός των ειδωλολατρικών σλαβικών πληθυσμών που εμφανίσθηκαν
στην Ευρώπη περίπου την ίδια χρονική περίοδο και των Ρώσων αργότερα,
απετέλεσε μια από τις λαμπρότερες ιστορικές περιόδους της Αυτοκρατορίας,
αφού μέσω της Εκκλησίας επιτεύχθηκε η πολιτισμική αναβάθμιση των
σλάβων. Η οριστική ρήξη των Εκκλησιών, το σχίσμα, τον ενδέκατο αιώνα,
προκάλεσε βλάβη στην Ελληνική Αυτοκρατορία αφού απώλεσε τις περιοχές της
Μεγάλης Ελλάδας στη νότιο Ιταλία, οι οποίες κυριεύθηκαν από τους
Φράγκους και τους Νορμανδούς, με την ευλογία του Πάπα, με αποτέλεσμα η
Κωνσταντινούπολη να χάσει τους ναύσταθμους της Σικελίας και της Ιταλίας,
με προφανή αρνητικά αποτελέσματα στη κυριαρχία της στη θάλασσα και το
εμπόριο, αφού αυτά πέρασαν στα χέρια της γαληνότατης Βενετίας και της
Γένοβας. Κυρίως όμως απώλεσε τον ορθόδοξο Ελληνικό πληθυσμό της περιοχής
αυτής, απομόνωσε την Αυτοκρατορία από το δυτικό χριστιανισμό - τόσο
πνευματικά όσο και πολιτικά - ο οποίος άρχισε πλέον να βλέπει με
περισσότερη δυσπιστία και μίσος την Κωνσταντινούπολη. Η αριστοκρατική
δυναστεία των Κομνηνών που διοίκησε την Αυτοκρατορία την υπόψιν περίοδο,
παρότι προσεπάθησε να δώσει τη τελευταία λαμπηδόνα δόξης στην Ελληνική
Αυτοκρατορία, με τα εμπορικά προνόμια και τις φορολογικές ατέλειες στα
λιμάνια που παραχώρησε σε Βενετούς, Πιζανούς κλπ, ουσιαστικά την
αποδυνάμωσε αφού είχε παραχωρήσει όλη την οικονομία σε ξένα χέρια,
γεγονός που μοιραία επέφερε καίριο πλήγμα στην άμυνα της. Μετά το θάνατο
του Μανουήλ Κομνηνού η Αυτοκρατορία κλονίζονταν από διαρκείς συνωμοσίες
και επαναστάσεις, οι ισχυρές φεουδαρχικές οικογένειες των
Καντακουζηνών, Βρανάδων, Σγουρών κλπ, μοίραζαν μεταξύ τους τα τιμάρια
της Αυτοκρατορίας. Η τάξη είχε διασαλευτεί και βασίλευε η ηθική σήψη. Η
φορολογία που επιβλήθηκε κατέστη δυσβάστακτη, το εμπόριο είχε
παραχωρηθεί στους δυτικούς και κατά συνέπεια τα ταμεία του κράτους ήταν
άδεια. Οι Σταυροφορίες που ξεκίνησαν με το πρόσχημα της απελευθέρωσης
των Αγίων Τόπων υπό των Αράβων, κατάφεραν αποφασιστικό πλήγμα στην
Ελληνική Αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο γεύθηκε το αβυσσαλέο μίσος όλου του
Λατινικού Κόσμου. Οι σταυροφόροι στρατιώτες, διερχόμενοι των εδαφών της
Αυτοκρατορίας ως μαινόμενοι λέοντες, σκόρπισαν παντού τον όλεθρο και τη
καταστροφή. Ο συρφετώδης όχλος των σταυροφόρων, στρατιές πάνοπλων
σιδερόφραχτων Σταυροφόρων κατέφθασαν στα εδάφη της Αυτοκρατορίας,
κατέκαψαν, σκότωσαν, λεηλάτησαν, διέλυσαν και μοίρασαν τα εδάφη της με
τη κατάπτυστη συνθήκη Partitio Romanae, όπως ακριβώς διαμέρισαν τα
ενδύματα του Χριστού. Ο πλούτος που φυγαδεύτηκε στη δύση ήταν
απίστευτος, τόνοι χρυσού και πολύτιμων λίθων κλάπηκαν και στάλθηκαν στη
δύση. Πέραν από τα έργα ανυπολόγιστης πολιτιστικής κληρονομιάς που
κοσμούν σήμερα τα μουσεία των δυτικών χωρών, περισσότερα από αυτά τα
έλιωσαν για να τα κάνουν χρυσό και νομίσματα και την ίδια περίπου
περίοδο άρχισαν να δημιουργούνται σε περιοχές της Ευρώπης τα πρώτα
τραπεζικά ιδρύματα, ενεχυροδανειστήρια, αλλά και το εβραϊκό κεφάλαιο.
Εδώ βρίσκεται η βάση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, στη ληστρική
επιδρομή της “πεπολιτισμένης” δύσης, η οποία όσα δεν πέτυχε με το
συνοικέσιο του Καρλομάγνου το 802 μ.Χ., αν θυμάμαι καλά, το κατάφερε με
την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204. Η κατάληψη της Αυτοκρατορίας
ήταν ο στόχος τους όπως διαφάνηκε και όχι η απελευθέρωση των Αγίων
Τόπων. Ο C. Diehl πολύ εύστοχα σημειώνει ότι : “το συμβάν του 1204
υπήρξε για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το αποφασιστικό πλήγμα, από του
οποίου κι εντεύθεν ουδέποτε πλέον ανέκαμψε”. Πράγματι, από εκείνη τη
χρονική περίοδο κι εντεύθεν ως την άλωση από τους Οθωμανούς, ουδέποτε
κατάφερε η Αυτοκρατορία να ανακάμψει αποφασιστικά, αφού οι δυτικοί
απογύμνωσαν το κράτος από την οικονομική ισχύ του. Ουσιαστικά το
Βυζάντιο αλώθηκε από τους δυτικούς και όχι από τους Οθωμανούς, οι οποίοι
δεν είχαν βρει σχεδόν τίποτα μπροστά τους, αφού η Αυτοκρατορία ήταν
διαλυμένη ήδη. Το κράτος των Παλαιολόγων ουδόλως έμοιαζε με αυτό των
Κομνηνών, αφού η ανασυσταθείσα Αυτοκρατορία μετά την εκδίωξη των Φράγκων
περιελάμβανε λιγοστά εδάφη στην Ασία, αυτά της Αυτοκρατορίας της
Νίκαιας, τη Κωνσταντινούπολη, τη Θράκη και ορισμένες περιοχές της
Μακεδονίας και τις νήσους Ρόδο, Λέσβο, Σαμοθράκη και Ίμβρο, τα λοιπά
νησιά ήταν στη κυριαρχία της Βενετίας, της Γένοβας κλπ. Η επέκταση των
Οθωμανών στην Ασία από το 13ο αιώνα κι εντεύθεν, αφαιρούσε διαρκώς εδάφη
από τη καθημαγμένη πλέον Αυτοκρατορία. Αν αφήσουμε τη σκέψη μας να
ταξιδέψει τις ημέρες εκείνες στις πολεμίστρες και στα τείχη της Πόλης,
θα προσέξει ότι λίγες ημέρες προ της Άλωσης η άμυνά της περιελάμβανε
4.937 μάχιμους, 2000 ξένους και 700 Γενοβέζους που ήλθαν εθελοντικά να
πολεμήσουν υπό τον Γενοβέζο ήρωα Ιωάννη Ιουστινιάνη, απέναντι σε περίπου
250 χιλιάδες λυσσασμένους και διψασμένους για πλιάτσικο και λεηλασία
Οθωμανούς. Η δύναμη των τελευταίων αυξήθηκε κατακόρυφα όταν αυτομόλησε
από την αυλή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στις τάξεις των Οθωμανών, ο
κατασκευαστής πυροβόλων - Σαξονικής ή Ουγγρικής καταγωγής Ουρβανός, ο
οποίος σχεδίασε και κατασκεύασε τεράστια κανόνια, τα οποία σφυροκοπούσαν
αδιάκοπα τα τείχη της πόλης, ένα δε εξ αυτών λέγεται χρειάζονταν για το
χειρισμό του πλέον των 500 ανδρών. Δύο διαφορετικοί κόσμοι
συγκρούονται, αυτός του πολιτισμού με αυτόν της αρπαγής, οι απόγονοι του
Μ. Αλεξάνδρου με τους απογόνους του Αττίλα. Ο Πολιτισμός με τη
βαρβαρότητα. “Την πόλη δεν σου δίνω , γιατί δεν είναι δική μου, ούτε
κανενός άλλου των κατοίκων. Και κοινή απόφαση όλων μας είναι
αυτοπροαιρέτως να πεθάνουμε, χωρίς να σκεφτούμε την ζωή μας”,
αποκρίνεται με θάρρος ο νέος Λεωνίδας της ιστορίας μας, ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος. “Διατρέχουμε τον κίνδυνο για την Άγια πίστη μας. Και
αυτή η πίστης είναι το σπουδαιότερο από όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν
κερδίσει όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του” ; Λέγει μεταξύ των
άλλων ο Κωνσταντίνος στο τελευταίο του λόγο προς τους τιμημένους
υπερασπιστές της Πόλης. 29η Μαΐου 1453, το αίμα ρέει ποτάμι, τα σπαθιά
των λυσσασμένων Αγαρηνών πετούν φλόγες, ο δε Κωνσταντίνος μαχόμενος στις
επάλξεις αναφωνεί : “Η Πόλη αλίσκεται και εγώ ακόμη ζω ; Δεν υπάρχει
Χριστιανικό χέρι να μου πάρει το κεφάλι” ; Σε λίγο χρόνο το αίμα του
βάφει τη πύλη του Ρωμανού της Βασιλεύουσας. Η Αυτοκρατορία ιδρύθηκε από
Κωνσταντίνο και χάθηκε από Κωνσταντίνο. Το στολίδι της Οικουμένης, η
Πόλη των ονείρων μας, έπεσε στα χέρια των Αγαρηνών. “Errorum Graecorum”,
κραύγαζαν επιχαίροντας οι Φράγκοι (Γεωργίου Φραντζή, Χρονικόν, Βιβλίο
δ΄, κεφ. 1). Η βοήθεια που ανέμεναν οι πολιορκούμενοι από τη Δύση, δεν
έφτασε ποτέ. Ποτάμια αίματος, ατέλειωτη λεηλασία, κακουργίες και ό,τι
βασανιστήριο μπορεί να επινοήσει ανθρώπινος νους επακολούθησαν της
άλωσης. Αν προσπαθήσει κανείς να απαριθμήσει τα αίτια της πτώσης, πρέπει
να συμπεριλάβει μεταξύ αυτών την αλαζονεία (“καβάλα παν στην Εκκλησιά,
καβάλα προσκυνάνε”), τις εκάστοτε ισχυρές οικογένειες των Καντακουζηνών,
των Μελισσηνών κ.α., η Αριστοκρατία της εποχής, οι οποίες σφετερίζονταν
προνόμια, καταβρόχθιζαν τις περιουσίες των πτωχών και αποδυνάμωναν το
κράτος, η παράδοση του εμπορίου στους δυτικούς, η εδαφική συρρίκνωση που
απέφερε συνακόλουθα την απώλεια εσόδων, η ηθική σήψη της κοινωνίας, την
εσωτερική αρχομανία και διχόνοια. Θαρρώ όμως πως τα πνευματικά αίτια
είναι σημαντικότερα των κοινωνικών και πολιτικών που επισημάναμε. Αυτά
υπογραμμίζει ο λογιότερος άνθρωπος της Πόλης τις ζοφερές εκείνες μέρες, ο
Ιωσήφ Βρυέννιος. Οι χριστιανοί λησμόνησαν το Ευαγγέλιο και έγιναν
«υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς,
λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι». Οι άρχοντες έγιναν
κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι - άρπαγες, οι κριτές - δωρολήπτες, οι
μεσίτες- ψευδείς, οι νεώτεροι - ακόλαστοι, οι γηράσαντες - μεθυσμένοι,
οι αστοί - εμπαίκτες, οι χωρικοί - άλαλοι, «και οι πάντες αχρείοι».
Επιπλέον χάθηκε «ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται
φρόνιμος». Το αποκορύφωμα της κατάπτωσης ήταν ότι είχαν φτάσει να
δίδουν άφεση αμαρτιών έναντι χρηματικού ποσού, όπως πολύ χαρακτηριστικά
σημειώνει : «το πωλείσθαι καθ’ εκάστην το του Χριστού σώμα και αίμα,
παρά των λεγομένων πνευματικών και αγοράζεσθαι προς υμών των
χριστιανών», προφανώς αυτό εννοούσε (“αγοράζει δε πας ο έχων αργύριον
και βουλόμενος”). Όλα αυτά τόνιζε θα ήταν αιτία αυστηρής θείας τιμωρίας, για το λόγο αυτό επιζητούσε τη μετάνοια κλήρου και λαού, σύμπαντος. Προφητικός ο λόγος του και ταυτόχρονα μια ακτινογραφία της σημερινής δυστυχώς Ελλάδας.
Δεν εισακούστηκε ο σοφός Βρυέννιος από τη κοινωνία της εποχής, όπως δεν
εισακούονταν και οι Προφήτες από τους Ισραηλίτες. Το κακό δεν άργησε να
επέλθει. Η Πόλις επάρθη. "Σώπασε κυρά Δέσποινα, και μη πολυδακρύζεις,
πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας είναι", λέει το δημώδες
τραγούδι με το οποίο μεγάλωσαν γενιές σκλαβωμένων Ελλήνων και το οποίο
αντικατόπτριζε το πόθο και την ελπίδα. Στο ζοφερό σκοτάδι του Ελληνικού
μεσαίωνα που άρχισε με τη Τουρκοκρατία, η θρυλική μορφή του μαρμαρωμένου
Βασιλιά μας στάθηκε φάρος λαμπερός που έδειχνε το δρόμο προς την
Ανάσταση και συντρόφευε το ορφανεμένο υπόδουλο γένος, με την απόκοσμη
παρουσία του. Πέρασαν αιώνες από τότε μα βασιλεύει στις καρδιές μας και
αναμένει τη πλήρωση του ποθούμενου. “Μη κλαις, μη κλαις Αϊ-Γιάννε μου,
και δερνοκοπισκάσαι. Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία πάρθεν. Η Ρωμανία κι αν
πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο”.
Αναδημοσίευση από : orionamateurobservatory.blogspot.gr/
Πηγή : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ - Hellas News
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου