«ΕΙΤΕ ΟΥΝ ΕΣΘΙΕΤΕ ΕΙΤΕ ΠΙΝΕΤΕ ΕΙΤΕ ΤΙ ΠΟΙΕΙΤΕ, ΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ ΠΟΙΕΙΤΕ» (Α΄ ΚΟΡ. 10,31)

Ένας από τους πατέρες διηγήθηκε, ότι κάποιος μεγάλος και διορατικός γέροντας κάθισε μια φορά να φάει μαζί με αρκετούς αδελφούς^. και καθώς έτρωγαν, τους παρατηρούσε ο γέροντας με τα πνευματικά του μάτια, και έβλεπε άλλους να τρώνε μέλι, άλλους ψωμί και άλλους ακαθαρσίες.

Απορούσε γι' αυτό και παρακαλούσε το Θεό : «Κύριε, εξήγησε μου το μυστήριο τούτο. Πώς, ενώ πάνω στο τραπέζι βρίσκονται για όλους τα ίδια φαγητά, τη στιγμή που τα τρώνε φαίνονται τόσο διαφορετικά;».

«Άκουσε τότε φωνή από τον ουρανό να του λέει : Αυτοί πού (φαίνονται ότι) τρώνε μέλι, είναι εκείνοι πού κάθονται στο τραπέζι με φόβο Θεού και πνευματική χαρά, που προσεύχονται αδιάλειπτα και που η προσευχή τους σαν θυμίαμα ανεβαίνει στο Θεό. Αυτοί που (φαίνονται ότι) τρώνε ψωμί, είναι εκείνοι που ευχαριστούν το Θεό για τη βρώση όσων Εκείνος τους δώρισε. Αυτοί, τέλος, που (φαίνονται ότι) τρώνε ακαθαρσίες, είναι εκείνοι που γκρινιάζουν και λένε, αυτό είναι καλό, αυτό είναι μπαγιάτικο».

Δεν πρέπει λοιπόν να συλλογιζόμαστε μ' αυτόν τον τρόπο, αλλ' απεναντίας να δοξολογούμε και να υμνούμε το Θεό, εκπληρώνοντας το λόγο του Αποστόλου: «Είτε εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξα Θεού ποιείτε» (Α΄ Κορ. 10,31).

ΠΗΓΗ : ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ, ΑΤΤΙΚΗ 2001.