ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ – ΕΚ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΟΣ 142 ΤΗΣ Ι.Μ. ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (16ος ΑΙΩΝ)

«Περί Παραδείσου»

«Ο παράδεισος αισθητός εστι και νοητός^. αισθητός μεν κατά τα φυτά και τας οπώρας, νοητός δε κατά την αυτού αθανασίαν. Ουκ έστιν εκεί μεταλλαγή καιρών, καύματός τε και ψύχους, ουδέ όμβρου ρείθρον εξ ουρανόθεν, ου διαδέχεται την ημέραν νυξ. Αλλά πάντοτε λάμπουσι αι του Θεού ακτίνες εκεί, ολόφωτος τόπος, ολόλαμπος, όλος ευωδία και τερπνότης αθάνατος. Κρατεί δε η θύρα του παραδείσου είκοσι μιλίων διάστημα. Και ταύτα μεν περί του παραδείσου. Λέγεται δε παράδεισος και η επουράνιος Ιερουσαλήμ. Ο τίμιος παράδεισος λέγεται και αι του Θεού φωταγωγικαί εντολαί. Λέγεται δε ο παράδεισος παρ΄ Ελλήνων Ηλύσιον πεδίον».

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΝΤΕΛ. ΛΑΥΡΕΩΤΟΥ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, ετ. Δ΄, 1948, σ. 75, + ΕΥΛΟΓΙΟΥ ΚΟΥΡΙΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΥΤΣΑΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΝΤΩΝ ΚΩΔΙΚΩΝ», ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ετ. 1954, Τομ. 25, σ. 24.