ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ – ΕΚ ΤΟΥ 105 ΚΩΔΙΚΟΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ (17ος ΑΙΩΝ)

φ. 32^α. «Περί Παραδείσου»

Ο παράδεισος ουκ έστιν έσω εις την καθ΄ ημάς γην, αλλ΄ εκτός του Ωκεανού (φ. 326) ποταμού αντίκρυ του τόπου, όθεν ο ήλιος ανατέλλει, καθώς γέγραπται ……… Έστι δε ο παράδεισος τόπος τετραγονιαίος (sic), ευωδίαν έχων παμμεγέθη^. ουκ έχει δε φθαρτόν, ως τινες φάσκουσι, αλλά καθώς μεν ημείς νοητοί και αισθητοί, εκ ψυχής νοεράς και σώματος, ούτω νόει τον παράδεισον, φυτόν παντοίων ειδή (sic) κεκτημένον και φωταυγών πληρούμενον (Φ. 33^α)^. αι δε οπώραι άφθαρτοι κατά τας ημετέρας ψυχάς ……… Εν τη πύλη τούτου εστίν η βρύσις του Ωκεανού περικρατούσα μυλίων τί διάστημα^. τα δε εκείσε σύνορα καλούνται μαδιάμ οι δε εκείσε πλησιάζοντες καλούνται μαδιναίοι». 

ΠΗΓΗ : + ΕΥΛΟΓΙΟΥ ΚΟΥΡΙΛΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΡΥΤΣΑΣ, «ΙΣΤΟΡΙΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΝΤΩΝ ΚΩΔΙΚΩΝ», ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ετ. 1953, Τομ. 24, σ. 339.