ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΖΕΙ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΟΜΩΣ ;

“Κάποτε, στην Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου ήταν ένας Γέροντας με δύο υποτακτικούς. Ο ένας ήταν Ιερομόναχος και ο άλλος Ιεροδιάκονος. Μιά μέρα, λοιπόν, πήγαν οι υποτακτικοί του σ΄ ένα εξωκκλήσι, για να λειτουργήσουν. Ο Ιερεύς όμως φθονούσε πού τον Διάκο, γιατί τον ζήλευε, επειδή ο Διάκος ήταν πιο έξυπνος και επιτήδειος, φυσικά σε όλα. Αλλά και ο Διάκος δεν βοηθούσε με τον εγωϊστικό του τρόπο. Ο Ιερεύς είχε προετοιμασθεί μεν εξωτερικά, διαβάζοντας την Θεία Μετάληψη και κάνοντας όλα τα σχετικά τυπικά, δυστυχώς όμως, το κυριότερο, την εσωτερική προετοιμασία, δεν το δεν το έκανε : το να εξομολογηθεί ταπεινά, για να διώξει το φθόνο και την ζήλεια απ΄ την καρδιά του, τα οποία δεν φεύγουν με το να αλλάξουμε τα ρούχα μας και να λούσουμε το κεφάλι. ΄Ετσι, λοιπόν, με την εξωτερική αυτή προετοιμασία προσχώρησε στο φοβερό θυσιαστήριο, για να λειτουργήσει. Μόλις άρχισε να προσκομίζει, τί συνέβη όμως ; Ακούστηκε ξαφνικά ένας μεγάλος κρότος, και είδε να φεύγει το Άγιο Δισκάριο από την Προσκομιδή και να εξαφανίζεται ! Επόμενο ήταν να μην μπορέσουν πια να λειτουργήσουν. Εάν δεν τους εμπόδιζε ο καλός Θεός με αυτόν τον τρόπο, και λειτουργούσε ο Ιερεύς με την ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μου λέει ο λογισμός μου ότι θα πάθαινε μεγάλο κακό. Αυτή την γνώμη είχε και ο Παπα – Βαρλαάμ της Βίγλας, ο οποίος και μου διηγήθηκε το περιστατικό αυτό”.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΣΟΥΡΩΤΗ 1995, σελ. 98.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ

Ο Γέροντας (μακαριστός Γέρων Παΐσιος) μας εξομολογήθηκε μια μέρα : “Όταν ήμουν νέος μοναχός στην Ιερά Μονή.................., σε κάποια αγρυπνία, ενώ διακονούσα ως εκκλησιαστικός εκείνη τη νύχτα, κατά την στιγμή που ο τότε ιερέας της μονής τελούσε την θεία προσκομιδή, είδα οφθαλμοφανώς πάνω στο άγιο δισκάριο ένα πάρα πολύ μικρό αρνάκι. Κατά την στιγμή που ο ιερέας έλεγε την ευχή της προσκομιδής και βύθιζε ταυτόχρονα την αγία λόγχη, αυτό σφάδαζε και σπαρταρούσε από τον πόνο. Μολονότι με κάποιο άλλο γεγονός είχε φανεί ότι ο Θεός ήθελε να γίνω ιερέας, πλέον ούτε στον ιερό δεν τολμούσα να μπω, αναλογιζόμενος το φρικτό μυστήριο που οικονομία Θεού εκεί μέσα τελείται”.

Πηγή : ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΚΕΥΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ, ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ “ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ”, 2000. ΤΟΜ. 1, σ. 128.

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΣΙΝΑ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ, ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ, ΧΑΝΙΑ 2003, σ. 495 κ.ε.

“ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΛΑΣΗ” - ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ

Ο "κόλπος του Αβραάμ" (δεξιά), ο Ιακώβ που παρουσιάζει τα παιδιά του στον Κύριο  και στη                                          μέση ο Ληστής που σώθηκε κατά τη Σταύρωση.

“Στο Γηροκομείο του Αγίου Παύλου ήταν ένας παρανοσοκόμος λίγο αφελής μεν, αλλά πολύ καλοκάγαθος. Μου είχε διηγηθεί ο ίδιος, πριν από σαράντα χρόνια περίπου, ότι όταν υπηρετούσε στο Γηροκομείο της Μονής, του είχε δώσει ένας αδελφός ένα σταφύλι ευλογία. Εκείνος από την καλοσύνη του δεν το έφαγε, αλλά το έκοψε μικρά τσαμπάκια και το μοίρασε στα Γεροντάκια. Ένα δε φιλότιμο Γεροντάκι του έδινε συνέχεια ευχές : “Καλό Παράδεισο ! Καλό Παράδεισο !”, γιατί ήταν και το πρώτο σταφύλι που είχε γευθεί, αφού τα σταφύλια δεν είχα ωριμάσει ακόμη. Ο παρανοσοκόμος με την αφέλειά του του απάντησε αστειευόμενος : “Φάε, ευλογημένε μου, σταφύλι. Εδώ είναι ο Παράδεισος και η κόλαση”. Παρόλο που δεν το πίστευε αυτό – τό είπε αστεία και είχε ελαφρυντικά λόγω της αφέλειάς του – τί έπαθε όμως ; Βλέπει τη νύχτα ένα φοβερό όνειρο, αλλά ένιωθε σαν να ήταν ξυπνητός. Αντίκρισε λοιπόν μια πύρινη θάλασσα και απέναντι έναν ωραίο κόλπο με κρυστάλλινα παλάτια και έναν σεβάσμιο Γέροντα, που έμενε εκεί στον πολύ όμορφο κόλπο, που ακτινοβολούσε, αφού και τα γένια του ακόμη φαίνονταν σαν μεταξωτά. Εκεί γνώρισε και έναν αδελφό της Μονής, που είχε κοιμηθεί πριν από χρόνια, και τον ρώτησε τί είναι αυτά τα παλάτια, γιατί του έκαναν μεγάλη εντύπωση, και ποιός ο σεβάσμιος Γέροντας. Ο αδελφός του είπε : “Αυτός είναι ο Γερο – Αβραάμ, και αυτός ο όμορφος κόλπος με τα κρυστάλλινα παλάτια είναι ο κόλπος του Αβραάμ, όπου αναπαύονται οι ψυχές των Δικαίων. Ενώ ο αδελφός του έλεγε αυτά, τα ακούει ο Δίκαιος Αβραάμ και λέει με αυστηρό ύφος στον παρανοσοκόμο Πατέρα Γρηγόριο : “Εσύ να φύγεις γρήγορα από εδώ, δεν έχεις καμία θέση”. Με το μάλωμα όμως που του έκανε ο Πατριάρχης Αβραάμ, και όπως ο παρανοσοκόμος γύρισε να φύγει βιαστικά, ένιωσε ότι τον άρπαξε η φλόγα από την πύρινη εκείνη θάλασσα και από τον πόνο ξύπνησε. Τί να ιδή όμως ! Το πόδι του εκείνο, στο οποίο ένιωσε το κάψιμο, ήταν γεμάτο από φουσκάλες και εγκαύματα και πονούσε συνέχεια είκοσε ημέρες, μέχρι να θεραπευτούν οι πληγές με αλοιφές και διάφορα άλλα πρακτικά βότανα. Μετανόησε πολύ γι΄ αυτό που είχε πει και ήταν πολύ προσεκτικός στα λόγια του στο εξής”.

Πηγή : + ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ, ΙΕΡΟ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ “ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”, ΣΟΥΡΩΤΗ 1995, σ. 124 κ.ε.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ

“Μίαν φοράν βαδίζων την νύκτα, ήσαν δε και πανσέληνος, επήγαινα εις τον Γέροντα να ειπώ τους λογισμούς και να κοινωνήσω. Αφού έφθασα εστάθην ολίγον μακράν απεπάνω εις ένα βραχάκι, δια να μην τους ανησυχήσω την νοεράν αγρυπνίαν τους. Καθήμενος και ευχόμενος νοερώς ήκουσα μίαν γλυκείαν φωνήν, όπου εκελαϊδούσε ένα πουλί. Θα ήταν ώρα τέσσαρες της νυκτός. Και ηρπάγη ο νους μου εις την φωνήν. Και ηκολούθουν οπίσω να ιδώ που είναι αυτό το καλλικέλαδον πουλί. Και προσεκτικά παρετήρουν εδώ και εκεί. Όπου ερευνώντας εισήλθον εις ένα ωραίον λιβάδι. Και προχωρών, ήταν χιονόλευκος δρόμος με αδαμάντινα και κρυστάλλινα τείχη. Μέσον δε από τα τείχη ήταν άνθη χρυσόχρωμα και πολυποίκιλα, όπου ο νους μου αλησμόνησε το πουλί και όλος ηχμαλωτίσθη εις την θεωρίαν του παραδείσου εκείνου. Και προχωρών, ήταν ένα παλάτι υψηλόν και θαυμάσιον, εκπλήττον νουν και διάνοιαν. Και εις την θύραν ίστατο η Παναγία μας βαστάζουσα ως βρέφος τον γλυκύτατον Ιησούν εις την αγκάλην της. Όλη ωσάν χιών κατάλευκος και απαστράπτουσα. Και προσεγγίσας εγώ ησπασάμην αυτήν ως εν απείρω αγάπη. Και ως βρέφος με ενηγκαλίσθη και κάτι με είπεν. Δεν αλησμονώ την αγάπην, όπου με έδειξεν ως γνήσια Μητέρα. Τότε χωρίς φόβον και συστολήν ήλθον πλησίον της, καθώς πλησιάζω εις την εικόνα της. Και ό,τι κάμνει ένα μικρόν και αθώον παιδάκι, όταν ιδή την γλυκείαν του μαννούλα, τούτο έκαμνα και εγώ. Πως δε έφυγα από κοντά της μήτε τώρα δεν γνωρίζω, καθότι ο νους μου είχεν όλος καταποθή άνωθεν. Και από εκεί αναχωρήσας από άλλην οδόν ήλθον πάλιν εις το λιβάδι, όπου ήταν μια κατοικία ωραία. Και μου έδωκαν κάποιαν ευλογίαν και μου είπαν ότι εδώ είναι ο κόλπος του Αβραάμ. Και είναι συνήθεια, όποιος διέλθη απ΄ εδώ, να τον δίδωμεν ευλογίαν. Και έτσι παρήλθον και από εκεί και ήλθον εις τον εαυτόν μου. Και ήμουν πάλι εις το βραχάκι ακουμπισμένος...... Άλλην φοράν πάλιν αγρυπνώντας μόνος εις το πολύ μικρόν καλυβάκι μου.....ήλθον πάλιν εις θεωρίαν. Εγέμισεν ως το κελλί μου, καθώς όταν είναι ημέρα. Και εις το μέσον εφάνησαν τρία παιδάκια έως δώδεκα ετών το καθένα. Ένα ανάστημα. Μία μορφή. Μία ενδυμασία. Ένα πρόσωπον, εις την ευμορφίαν. Και εγώ θαυμάζων εις την θεωρίαν τους ήμουν όλος εκστατικός. Αυτά δε ακουμβώντας το ένα εις το έτερον με ηυλόγουν και τα τρία ομού, όπως ευλογεί ο ιερεύς και μελοδικώς έψαλλον : “Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούϊα”. Και εβάδιζον επάνω μου και πάλιν οπίσω – οπίσω επήγαιναν χωρίς να κάμουν μεταβολήν και πάλιν εβάδιζον κατ΄ επάνω μου ψάλλοντες....... Και εγώ έμεινα έκθαμβος και παρήρχοντο πολλές ημέρες, διά να δυαλυθή η χαρά και να εξαλειφθούν από την μνήμην μου. Αλλά μήτε εξαλείφονται ποτέ τα τοιαύτα. Κάποτε..... μέσα εις την οδύνην και τον πολύν πόνον όπου είχον ήλθα εις θεωρίαν. Καθώς εβάδιζα ευρέθην εις ένα κάμπον. Οσάν χιόνι λευκόν ήταν όλο το έδαφος. Και απορούσα και έλεγα : Πώς ευρέθην εις τόσον ωραίον τόπον ; Και εζητούσα μέρος να φύγω, μην τύχη κανείς και με μαλώση, διότι χωρίς άδειαν εισήλθον εκεί. Και κυττούσα με περιέργειαν δεξιά και αριστερά, δια να εύρω διέξοδον και εξέλθω. Είδα τότε μίαν θύραν υπόγειον και εισήλθον εις αυτήν. Και εισήλθον εις αυτήν. Εκεί ήταν ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ήσαν εκεί νέοι ωραίοι στολισμένοι στολήν θαυμάσιαν. Είχον σταυρόν ερυθρόν εις το στήθος και εμπρός εις το μέτωπον. Ηγέρθη τότε από τον θρόνον ο ένας, όπου ήταν ωσάν στρατηγός, και εφόρει λαμπροτέραν στολήν και μου λέγει : “Έλα, διότι εσένα αναμένομεν”. Και με προέτρεψα να καθήσω.......Και ήλθεν εμπρός εις το τέμπλον, εις την εικόναν της Παναγίας και λέγει : “Κυρία και Δέσποινα του παντός, Βασίλισσα των Αγγέλων, Άχραντε Θεοτόκε Παρθένε ! Δείξον την χάριν σου εις τον δούλον σου τούτον, όπου τόσον πάσχει διά την ιδικήν σου αγάπην, διά να μην καταποθή υπό της θλίψεως”. Και αίφνης εξήλθε τόση λαμπρότης από την θείαν εικόνα της και εφάνη τόσον ωραία η Παναγία, ολόσωμος, όπου από την τόσην ωραιότητα – μυριάδας του ηλίου λαμπροτέρα – έπεσα κάτω εις τους πόδας της μη δυνάμενος να την ατενίσω και κλαίων εφώναζα : “Συγχώρησόν με Μαννούλα μου, όπου εν αγνοία μου σε λυπώ” ! Και ούτως κλαίων εν αληθεία ήλθον εις τον εαυτόν μου. Και ήμουν βρεγμένος από τα δάκρυα και πλήρης χαράς”.

Πηγή : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ” 2005, σ. 191 κ.ε.

Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΤΟ 1917 ΣΤΗ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ

O Θάνατος, από το βιβλίο του Δημ. Καριτζιώτου, Θύρα Μετανοίας, Ενετίησι 1795.

ΠΗΓΗ : ΟΠΤΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ, "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ".

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑΝΗ ΤΟ 1607

Η τελική κρίση, μοσχοβίτικη εικόνα του 16ου αιώνα

ΠΗΓΗ : OΠΤΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ  ΖΩΗ, "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ (11/4/1984)

“Ενώ είχα ανάψει δύο κεράκια, όπως συνήθως, και όταν κοιμάμαι ακόμη, για όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά, που συμπεριλαμβάνονται και οι κεκοιμημένοι, βλέπω ένα φοβερό όραμα ! Έναν κάμπο από σιτάρι, αλλά το σιτάρι δεν είχε ξεσταχυάσει ακόμη, μόλις άρχιζε να καλαμιάζει. Εγώ βρισκόμουν έξω από την μάνδρα του χωραφιού και κολλούσα κεριά απ΄ έξω στον τοίχο για τους κεκοιμημένους. Αριστερά ήταν ένας τόπος ανώμαλος, κρημνώδης και χέρσος, ο οποίος σειόνταν από μια δυνατή βοή, από χιλιάδες σπαρακτικές φωνές, που έκαναν να ραγίζει και η πιο σκληρή καρδιά. Ενώ υπέφερα από το άκουσμα των σπαρακτικών εκείνων φωνών και δεν μπορούσα να εξηγήσω το όραμα, άκουσα μια φωνή να μου λέει : “Ο μεν κάμπος με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ξεσταχυάσει, είναι το κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θ΄ αναστηθούν. Ο δε τόπος εκείνος, που σείεται από τις σπαρακτικές φωνές, είναι ο τόπος που βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών από τις εκτρώσεις”.

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004, σ. 295.

ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Ένας Ρώσος αδελφός της σκήτης “Σεράγιο” του Αγίου Ανδρέα αρρώστησε βαριά και τον θέριζαν δριμύτατοι πόνοι. Εκεί που παρακαλούσε τον Θεό να τον θεραπεύσει, βλέπει επάνω από το κρεβάτι του έναν Άγγελο που του είπε : “Πάτερ, τί προτιμάς ; Θέλεις να μείνεις άρρωστος στο κρεβάτι που είσαι με τους πόνους αυτούς τρία χρόνια ή προτιμάς να μείνεις στην κόλαση τρεις μέρες και να γίνεις καλά” ; Ο άρρωστος του απάντησε : “Αφού είναι για τρεις ημέρες μόνο, προτιμώ την κόλαση”. Αμέσως βρέθηκε σε τόπο “άφατης οδύνης και ανυπόφορων βασανιστηρίων”, σε τρομερά κολαστήρια, και μετά από λίγη ώρα βλέπει πάλι τον Άγγελο, ο οποίος τον ρώτησε : “Πώς είσαι γέροντα ; Είναι καλά εδώ” ; Κι ο μοναχός αποκρίθηκε : “Με ρωτάς πως περνώ, που αντί τρεις ημέρες που είπες ότι θα μείνω στη κόλαση, έχω ήδη τριακόσια ολόκληρα χρόνια εδώ πέρα με φρικτά και ανυπόφορα βάσανα”; Ο Άγγελος του είπε : “Αδελφέ, ακόμη δεν πέρασε μισή ώρα και λες πως έχεις τριακόσια χρόνια” ; Φαντασθείτε ! Τριακόσια χρόνια ούτε για μισή ώρα δεν λογαριάστηκαν. Οι τρεις ημέρες πόσους αιώνες θα κρατούσαν ; Κι ο μοναχός είπε στον Άγγελο : “Γρήγορα, σε παρακαλώ, να με πας στο κρεβάτι του πόνου. Καλύτερα εκεί να βασανίζομαι τρία χρόνια παρά εδώ, στη φοβερή αυτή κόλαση, τρεις ώρες”. Τότε ο Άγγελος πραγματοποίησε την επιθυμία του μοναχού και τον επανέφερε στο κρεβάτι του, όπου παρέμεινε επί τρία χρόνια άρρωστος.

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, “ΑΘΩΣ” 2010, σ. 342 κ.ε.

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΑΣΗ – ΕΝΥΠΝΙΟ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ

Η Τελική Κρίση, από το βιβλίο του Δημητρίου Καριτζιώτου, "Θύρα Μετανοίας", ΕΝΕΤΙΗΣΙ 1795 

“Στον ύπνο μου βλέπω να στέκεται πάνω από το κεφάλι μου ένας μεγαλόσωμος και πολύ φοβερός στην όψι άνδρας, ο οποίος με κοίταζε με πολύ αγριεμένο βλέμμα και με κάπως βραχνή φωνή με ρώτησε : “Δεν μου λες, κοπέλα μου, τί συλλογιζόσουν ; Τί σκέψεις και λογισμούς έχεις μέσα στην καρδιά σου” ; ..... Τότε κι εγώ πήρα λίγο θάρρος κι άρχισα να τον παρακαλώ να με συγχωρέσει και να μη με συνερισθεί για τις σκέψεις μου αυτές που είχα κάνει ! Εκείνος με πήρε από το χέρι και μου είπε : “Έλα μαζί μου να δεις με τα μάτια σου που είναι και πώς βρίσκεται ο πατέρας σου και ύστερα θα σου δείξω πού βρίσκεται η μητέρα σου και τότε μόνη σου θα διαλέξεις τίνος ζωή από τους δύο θα προτιμήσεις. Με πήρε λοιπόν, και πήγαμε σε μια μεγάλη πεδιάδα η οποία έμοιαζε με Παράδεισο και είχε διάφορα είδη δένδρων και λουλουδιών που η ομορφιά τους ήτανε απερίγραπτη. Τα δε δένδρα ήταν φορτωμένα με ωραίους καρπούς. Εκεί που γυρίζαμε και περιεργαζόμασταν αυτά τα ωραία πράγματα, που δεν χόρταιναν τα μάτια μας να τα βλέπουν, παρουσιάστηκε μπροστά μας ο πατέρας μου, με αγκάλιασε, με φιλούσε αδιάκοπα και έλεγε : “Αγαπημένο μου παιδί, ευλογημένο κοριτσάκι μου”. Εγώ έπεσα στην αγκαλιά του και τον παρακαλούσα να με αφήσει να μείνω εκεί κοντά του. Αυτός μου είπε : “Αυτό που ζητάς, παιδί μου, δεν μπορεί να γίνει τώρα. Αν όμως θελήσεις να ακολουθήσεις το παράδειγμα και υπόδειγμα της δικής μου ζωής, την οποία είχα στον κόσμο, τότε ύστερα από λίγο καιρό και πολύν αγώνα, θα έρθεις και συ εδώ, να είμαστε μαζί με τον Θεό αιώνια, να χαιρόμαστε στη Βασιλεία των Ουρανών με τους Αγγέλους και όλους τους Αγίους αιώνια”. Αμέσως μετά εκείνος με συνόδευσε με πήρε από το χέρι και μου είπε : “Έλα τώρα να σε πάω να δεις και τη μητέρα σου πού έχει πάει, και μετά κρίνε μόνη σου και αποφάσισε ποιό δρόμο θα πρέπει να ακολουθήσεις στην πρόσκαιρη αυτή ζωή σου”. Πήραμε τότε ένα μεγάλο κατήφορο και σταματήσαμε μπροστά σε ένα σπίτι που ήτανε γεμάτο από πυκνό σκοτάδι. Μέσα γινόταν μεγάλη αναταραχή, ακούγονταν βογγητά, κλαυθμοί, αναστεναγμοί, βρισιές, βλαστήμιες και πολλά άλλα. Μου έδειξε ένα μεγάλο και απέραντο καμίνι, οι φλόγες του οποίου ανέβαιναν πολύ ψηλά, ως τον ουρανό. Μέσα στο καμίνι έβραζαν και με το βρασμό ανεβοκατέβαιναν άνθρωποι, άντρες και γυναίκες. Ακούγονταν τέτοιοι οδυρμοί, που σε καταλάμβανε φόβος και τρόμος μόνον να ακούς και να βλέπεις αυτά τα πράγματα. Το καμίνι αυτό φρουρούσαν απαίσια όντα, που μόνον η μορφή τους σε τρόμαζε : “Αυτά που βλέπεις, μου είπε ο συνοδός μου, είναι οι δαίμονες που τυραννούν τους κολασμένους”. Έριξα με προσοχή μια ματιά στο καμίνι αυτό και τότε διέκρινα τη μητέρα μου, η οποία ήταν βυθισμένη μέσα στη φωτιά ως το λαιμό και γύρω – γύρω υπήρχαν αμέτρητα σκουλίκια και φίδια, τα οποία τη δάγκωνα συνέχεια και την έκαναν να φωνάζει σπαρακτικά από τους πόνους που δοκίμαζε, τα δόντια της έτριζαν κι όλο το κορμί της έτρεμε. Μόλις μ΄ αντίκρυσε η μητέρα μου, ξέσπασε σε κλάμα και με φωνές σπαρακτικές μου έλεγε : “Παιδί μου, γλυκό μου κοριτσάκι, φρικτοί και ανυπόφοροι είναι οι πόνοι μου και ατελείωτο είναι το φρικτό μαρτύριό μου εδώ μέσα. Για μια τιποτένια, στιγμιαία απόλαυση της αμαρτίας και της ψεύτικης ηδονής, προξένησα εγώ η ίδια, με την ηδονή του κορμιού, μια ατέλειωτη και φρικτή κόλαση που τώρα υποφέρω και πάσχω. Με την άθλια και ελεεινή ζωή που έκανα στον κόσμο, για λίγη ψεύτικη χαρά και δηλητηριασμένη ηδονή, βρίσκομαι τώρα εδώ μέσα στο καμίνι της φωτιάς, μακριά από το αιώνιο αγαθό, που είναι ο Θεός, και θεληματικά μου τώρα κατοικώ και καίγομαι αιώνια με τους φρικτούς αυτούς δαίμονες. “Σπλαχνίσου με, παιδί μου, τη μητέρα σου, συμπόνεσέ με την αμαρτωλή και άπλωσε το χέρι σου να με βγάλεις από τούτη τη φρικτή κόλαση, που με τρώνε τα σκουλίκια και τα φίδια και με κατακαίνε οι φλόγες του καμινιού τούτου”. Εγώ τη συμπόνεσα και άρχισα να κλαίω και άπλωσα το χέρι μου, για να τη βγάλω από΄ κεί μέσα, αλλά μόλις άγγιξα τη φοβερή εκείνη φωτιά, πόνεσα τόσο πολύ, που άρχισα να φωνάζω και να ουρλιάζω, πολύ δυνατά, τόσο που από τις φωνές και τα ξεφωνητά μου ξύπνησαν όλοι οι δικοί μου μέσα στο σπίτι, στο οποίο έμενα με τους συγγενείς μου. Αμέσως άναψαν τις λάμπες, έτρεξαν όλοι κοντά μου και ρωτούσαν να μάθουν την αιτία των κραυγών και του κλαυθμού μου. Σε λίγο που συνήλθα, έτρεμα ολόκληρη από το φόβο και τον τρόμο που είχα πάρει και διηγήθηκα εκείνα τα ωραία πράγματα που είδα να απολαμβάνει ο πατέρας μου και τη φρικτή κόλαση που είχε πάει και καιγόταν η μητέρα μου. Απ΄ εκείνη τη στιγμή έκανα την εκλογή και διάλεξα οριστικά το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω, για να φτάσω με τη χάρη του Θεού και τη βοήθεια της Παναγίας και όλων των Αγίων κοντά στο άκρο αγαθό, την αιώνια απόλαυση στη Βασιλεία των Ουρανών, εκεί που η χαρά είναι απαλλαγμένη από τη λύπη...”. Έτσι, τίμιε πάτερ και σεβαστέ μου Πνευματικέ, αποφάσισα να γίνω μοναχή”.......

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, “ΑΘΩΣ”, 2010, σ. 165 κ.ε.

ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΥΛΑΒΟΥΣ ΔΗΜΗΤΡΗ 1520

Κόλαση και Παράδεισος, από το βιβλίο του Νεκτάριου Τέρπου ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ, 1732

Πρόκειται για οπτασία που είδε ο ευλαβής Δημήτρης το 1520 στο Στρατώνι της Χαλκιδικής : 

“Ήμουν στο κρεβάτι άρρωστος και κοιμόμουν και σε μια στιγμή βλέπω μπροστά μου ένα λαμπροφορεμένο άνδρα που έμοιαζε με αστραπή και το κάλλος του ήταν απερίγραπτο. Τα φορέματά του, χρυσοϋφαντα και ποικιλόχρωμα, ακτινοβολούσαν από λαμπρότητα και ένα πολύ γλυκό φως που μου προκαλούσε ουράνια γαλήνη και χαρά. Από τη στιγμή που τον είδα, κάθε σκέψη και νόημα για τα πράγματα της ζωής αυτής χάθηκαν από το μυαλό και τη θύμησή μου και προσηλώθηκα εξ ολοκλήρου σε αυτόν..........Με πήρε και πετάξαμε μαζί στους ουρανούς. Κατά την ανάβασή μας μου φάνηκε πως περάσαμε επτά κύκλους ουρανών......Ανεβαίνοντας συναντούσαμε φως με ομίχλη. Όταν φτάσαμε ψηλότερα είδα ένα λαμπρότερο φως και μια γη ωραία και θαυμαστή, ομαλή και καθαρή, με φώτα και κάθε είδους ανθισμένα δέντρα, των οποίων την ευωδία και το κάλλος δεν μπορεί ανθρώπινη γλώσσα να διηγηθεί. Όταν περάσαμε την ωραία εκείνη γη, βρεθήκαμε μπροστά σε δύο σιδερένιες πόρτες. Τη δεξιά πόρτα φύλαγαν ωραίοι, λευκοφόροι νέοι, και την αριστερή άνδρες μαύροι με φοβερή όψη. Σαν φτάσαμε μπροστά στις πόρτες εκείνες, ο συνοδός μου Άγγελος μου είπε να σκύψω και να προσκυνήσω, κι εγώ έσκυψα και προσκύνησα. Όπως ήμουν σκυφτός στη γη, άκουσα μια φωνή από μακρυά : “Τί τον έφερες αυτόν εδώ ; Δεν σοι είπον να φέρεις αυτόν, αλλά τον γείτονά του Νικόλαο. Αυτός πρέπει να ζήσει κι άλλο στη γη”. Μετά από αυτό ο οδηγός μου με πήρε αμέσως κι αρχίσαμε να προχωράμε προς την ανατολή. Βρεθήκαμε σε μια ανθισμένη και απέραντη πεδιάδα με πολύ ωραία δένδρα διαφόρων κατηγοριών. Στον ίσκιο κάθε δένδρου καθόταν κι ένας άνθρωπος. Ήταν όλοι τους μιας ηλικίας, αλλά τα πρόσωπά τους ήσαν άλλων λαμπρά και ωραία κι ακτινοβολούσαν από χαρά, άλλων στυγνά και μαύρα, και άλλων κατάμαυρα και σκοτεινά. Καθένας από αυτούς είχε φανερά τα σημεία των πράξεών του, είτε καλά είτε κακά, και απ΄ αυτά φαίνονταν καθαρά σε όλους τα έργα που έκαναν στη ζωή αυτή και παράλληλα γνώριζε ο ένας τον άλλον. Όταν διαβαίναμε την ωραία εκείνη πεδιάδα, κοίταζα δεξιά και αριστερά. Είδα πολλούς που τους γνώριζα στη ζωή αυτή και οι οποίοι έχουν πεθάνει από πολύν καιρό. Αναγνώρισα επίσης και πολλές γυναίκες. Είδα εκεί και μια γνωστή γυναίκα πόρνη, που από την εξωτερική εμφάνιση διακρινόταν η ζωή που έκανε εδώ στη γη. Είδα κι άλλους πολλούς κακοποιούς........Είδα επίσης και πολλούς φίλους και συγγενείς μας να βρίσκονται στον τόπο εκείνον. Κει που βαδίζαμε με τον συνοδό μου Άγγελο στην ωραία και ανθοστολισμένη εκείνη πεδιάδα, καθώς παρατηρούσα τα ωραία τοπία, τα δροσερά λιβάδια,.....είδα να κάθονται τέσσερα λαμπροφορεμένα παιδάκια πολύ όμορφα που έλαμπαν σαν τον ήλιο.....Ο συνοδός μου Άγγελος τότε μου είπε : “Αδελφέ, γνωρίζεις αυτά τα ωραία παιδάκια ; Μήπως ξέρεις τίνος είναι” ; Τότε πήγα πιο κοντά, κοίταξα με προσοχή και είδα ότι τα παιδάκια εκείνα ήταν τα δικά μας. Είδα τα τρία που μας είχαν από χρόνια πεθάνει και το τελευταίο, το δωδεκάχρονο, ανάμεσά τους...........Καθώς φεύγαμε από την ωραία εκείνη πεδιάδα με τα ευώδη άνθη, τον ουράνιο φωτισμό και την αιώνια λαμπρότητα, τον ρώτησα : “Κύριέ μου, τούτος ο ωραίος τόπος είναι ο λεγόμενος Παράδεισος του Θεού, η Βασιλεία των Ουρανών” ; Εκείνος είπε : “Αυτός ο τόπος ούτε ο Παράδεισος ούτε η Βασιλεία των Ουρανών είναι, αλλά είναι αυτό που λέγει η Αγία Γραφή “η γη των πραέων και ο τόπος της αναπαύσεως” των ψυχών των δικαίων και ορθοδόξων χριστιανών, στον οποίον όρισε ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύονται οι ψυχές ως την ημέρα της “Δευτέρας Παρουσίας” του Χριστού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Δικαίου Κριτή που θα έρθει να κρίνει τον κόσμο. Η δε Βασιλεία τω Ουρανών και τα αιώνια αγαθά που θα απολαύσουν οι Δίκαιοι, όπως και τα αιώνια κολαστήρια και οι τιμωρίες που προορίζονται για τους αμετανόητους αμαρτωλούς, είναι εκεί που είδες τις δύο κλεισμένες και σφραγισμένες πόρτες, τη χρυσή και λαμπρή πόρτα που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού και τη σιδερένια και φλογερή που οδηγεί στην κόλαση, τη φτιαγμένη για τους δαίμονες και τα όργανά τους, δηλαδή τους κακούς και αμετανόητους ανθρώπους”. Ρώτησα τότε τον Άγγελο : “Τώρα, Κύριέ μου, ποιοί είνα στη Βασιλεία των Ουρανών και ποιοί είναι στην κόλαση” ; Κι εκείνος μου αποκρίθηκε : “Τώρα κανένας δεν έχει πάει στη Βασιλεία των Ουρανών ή στην κόλαση, αλλά οι μεν Δίκαιοι απολαμβάνουν μέρος από τα αιώνια αγαθά στον διορισμένο από τον Θεό τόπο, οι δε αμαρτωλοί υφίστανται μέρος από τις τιμωρίες και, όπως είπαμε, οι Δίκαιοι και οι αμαρτωλοί την τέλεια απολαβή των αιωνίων αγαθών ή των αιωνίων τιμωριών θα πάρουν μετά τη Δεύτερη ένδοξη παρουσία του Κυρίου, που θα γίνει τότε.....Οι ψυχές όμως των μεγάλων Αγίων, εξακολουθούσε να μου λέγει ο οδηγός μου, βρίσκονται από τώρα σε πολύ ψηλότερο, ωραιότερο και φωτεινότερο τόπο από τούτον εδώ, εκεί που υπάρχει μεγάλο και πολύ λαμπρότερο φως, οι ακτίνες και οι λαμπηδόνες του οποίου έρχονται εδώ και φωτίζουν τον τόπο τούτον”.....Ξεκινήσαμε να πάμε κατά τα νότια.Βγήκαμε από το φωτεινό και λαμπρό εκείνο μέρος και φτάσαμε σε ένα σκοτεινό και καλυμμένο από μούχλα και σαπίλα τόπο, από τον οποίον έβγαινε πολλή βρώμα και δυσωδία. Εκεί είδαμε μέγα πλήθος ανθρώπων με ηλιοκαμένη και πολύ λυπημένη όψη..... “Αυτό που βλέπεις εδώ είναι όσοι δεν πίστεψαν στον Δεσπότη Χριστό”. Προχωρήσαμε πιο πέρα και συναντήσαμε ένα πιο σκοτεινό και πιο βρωμερό μέρος. Υπήρχαν κι εδώ πολλοί και φαίνονταν ανθρωπίσκοι, σαν μικρά παιδιά και σκουλήκια που κυλιόνταν μέσα σε λάσπη από κοπριά. Ρώτησα τον οδηγό μου γι΄ αυτούς και μου είπε πως αυτοί είναι όλοι οι αιρετικοί και κακόδοξοι άνθρωποι. Εκεί γνώρισα και πολλούς άλλους που τους ήξερα από τη ζωή αυτή κι είχανε τα πρόσωπά τους πολύ μελανά. Όταν βγήκαμε απ΄ εκεί, γυρίσαμε κι άλλους τέτοιους σκοτεινούς και βρωμερούς τόπους, γεμάτους από ανθρώπους κάθε θρησκείας, κάθε αιρέσεως, αθέους, ειδωλολάτρες και λαούς από διάφορα έθνη.......“Όπως και πρωτύτερα σου είπα, αυτά που είδες δεν είναι ούτε η κόλαση ούτε ο Παράδεισος, αλλά όλα τούτα είναι προσωρινά, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει να ξέρεις και τούτο πως η κόλαση είναι μία, αλλά τα βάσανα και οι τιμωρίες είναι πολλές και διάφορες, όπως και η Βασιλεία των Ουρανών είναι μία, αλλά έχει και αυτή διαφορά στις κατοικίες και τις απολαύσεις για τους Δικαίους, ανάλογα με τις αρετές και την προσφορά της θυσίας του καθενός στην ζωή αυτή”....Εκεί που ο οδηγός μου έλεγε αυτά, άκουσα να έρχεται από κάτω βαθιά, τρομακτική και βροντερή φωνή βρυχωμένου δράκοντα και άγριου θεριού μαζί με βρώμα και δυσωδία ανυπόφορη.....Μου απάντησε : “Αυτός που φωνάζει και βρυχιέται είναι ο παμφάγος Άδης, που δέχεται όλους τους απίστους και κατ΄ εξακολούθηση περιφρονητές αμαρτωλούς που δεν πίστεψαν στον Χριστό και δεν μετανόησαν ποτέ για ό,τι κακό έκαναν στην ζωή τους. Όποιος από αυτούς πεθάνει, περνάει από τον Άδη κι εκείνος τους ξερνάει στους τόπους της καταδίκης που είδες, χωρίς να χορταίνει ποτέ”.....Κι ενώ η φοβερή αυτή φωνή σφύριζε ακόμη στα αυτιά μου, βρέθηκα αμέσως στο σπίτι μου, είδα το σώμα μου νεκρό, άσχημο και παγωμένο και δεν ήθελα να μπω μέσα σε αυτό, αλλά ο οδηγός μου με έβαλε με το ζόρι χωρίς να θέλω να μπω μέσα, κι αισθάνθηκα οξύ πόνο και να σαλεύουν όλα τα νεύρα, οι αρθρώσεις και τα κόκκαλα”........ Δύο ημέρες μετά την οπτασία ο γείτονάς του Νικόλαος, καίτοι ήταν πολύ καλά στην υγεία του, πέθανε και τις ετοιμασίες που έκαναν για την κηδεία του Δημήτρη, τις χρησιμοποίησαν για την ταφή του Νικόλαου”.

ΠΗΓΗ : Το Γεροντικό του Αγίου Όρους, "Άθως", Αθήνα 2010, σ. 182 κ.ε.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΠΑΤΑΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ

Παράσταση από την Αποκάλυψη σε Βρετανικό χειρόγραφο του 13ου αιώνα.

ΠΗΓΗ : Π.Δ. ΣΤΕΦΑΝΙΤΖΗ, ΣΥΛΛΟΓΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΡΟΡΡΗΣΕΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1838

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠO ΤΟN ΒΙΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Έζησε τους χρόνους που κυβερνούσε την Αυτοκρατορία της Ρώμης ο Μαξιμιανός, περί το 304 μ.Χ., έναν από τους αδυσώπητους διώκτες του Χριστιανισμού. Βαπτίστηκε χριστιανός από τον ιερέα της Νικομήδειας Άγιο Ερμόλαο. Κάποια ημέρα συνάντησε στον δρόμο ένα νεαρό παιδί το οποίο είχε δαγκώσει μια οχιά και είχε πεθάνει. Τότε πέφτει στα γόνατα, προσεύχεται θερμά στον Θεό, και το παιδί ανασταίνεται. Το μοναδικό και συνταρακτικό αυτό γεγονός τον ωθεί να λάβει την ιδιότητα του χριστιανού από τον Άγιο Ερμόλαο και έκτοτε έγινε ανάργυρος ιατρός θεραπεύοντας χωρίς αμοιβή αλλά προκαλώντας τον φθόνο των άλλων ιατρών της εποχής, παράλληλα είχε μοιράσει όλη τη περιουσία του στους πτωχούς και τους αδύνατους.

Η θεραπεία ενός τυφλού ήταν η αιτία που κλήθηκε από τον Αυτοκράτορα ο οποίος προσπάθησε να τον πείσει να αρνηθεί την πίστη του Χριστού. Βασανίστηκε με αναμμένες λαμπάδες, βρασμένο μολύβι, ρίφθηκε στην θάλασσα, αλλά είχε την προστασία του Αγίου Θεού ο οποίος του εμφανίσθηκε και τον προστάτευσε, δίνοντας του τη δύναμη να περπατήσει στα νερά της θάλασσας και να βγει στη στεριά. Το ίδιο συνέβη όταν ρίχθηκε στα θηρία να τον κατασπαράξουν, έμεινε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού, αφού τα θηρία έγλυφαν ήσυχα τα πόδια του Αγίου. Κατόπιν τον έδεσαν σε τροχό γεμάτο κοφτερά μαχαίρια και τον κύλισαν σε μια κατηφόρα. Και πάλι τον σκέπασε η αγάπη του Αγίου Θεού, αφού αμέσως λύθηκαν τα δεσμά και ο τροχός έφυγε μόνος του χωρίς τον Άγιο. Τότε αποφάσισε ο Αυτοκράτορας να τον αποκεφαλίσουν. Μόλις ο δήμιος απλώνει το σπαθί για να θανατώσει τον Άγιο, ώ του θαύματος, ευθύς λύνεται σαν κερί και λυγίζει η κόψη του σπαθιού, οι δε στρατιώτες βλέποντας το μεγάλο θαύμα πίστευσαν στον Χριστό και μετανόησαν. Τότε θεληματικά ο Άγιος κλίνει την κεφαλή του και αποκεφαλίστηκε. Τότε νέο θαύμα συνταρακτικό συμβαίνει αφού αντί για αίμα βγαίνει γάλα από τον λαιμό του και το ξερό δένδρο της ελιάς όπου τον είχα δεμένο, βλάστησε και έβγαλε καρπό. “Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού”.

ΠΗΓΗ : ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΤΟΜΟΣ 3, ΒΕΝΕΤΙΑ 1819, σ. 208. 

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Γόνος ευσεβών γονέων, του Αγάθωνα και της Πολιτείας, έζησε τους χρόνους του Αυτοκράτορα Αντωνίνου, κηρύττοντας τον Χριστό. Κατόπιν συκοφαντίας των Ιουδαίων μεταφέρθηκε ενώπιον του Βασιλέα ο οποίος της ζήτησε να θυσιάσει στα ψεύτικα είδωλα. Η Αγία αρνήθηκε σθεναρά και τότε ο Αντωνίνος διέταξε να τοποθετήσουν στη κεφαλή της μια πυρωμένη περικεφαλαία. Θαυματουργική παρέμβαση όμως του Θεού δρόσισε την Αγία και δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Κατόπιν νέο μαρτύριο διατάσσει ο Αντωνίνος, ρίχνοντας την Αγία σε πυρωμένο καζάνι με λάδι και πίσσα, χωρίς να πάθει τίποτα κατόπιν νέας θαυματουργικής επεμβάσεως του Θεού. Τότε ο Αυτοκράτορας ζήτησε να τον ραντίσουν με το λάδι και τη πίσσα για να διαπιστώσει αν καίνε με αποτέλεσμα να χάσει την όρασή του η οποία επανήλθε κατόπιν θαύματος της Αγίας. Στην περιοχή όπου κυβερνούσε ο Ασκληπιός, κατατρόπωσε τον δράκοντα κάνοντας το σημείο του Σταυρού με αποτέλεσμα ο άρχοντας και η συνοδεία του να γίνουν Χριστιανοί. Αργότερα ο Ταράσιος την οδήγησε στο δικαστήριο όπου ομολόγησε ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός. Ρίφθηκε σε καζάνι με λάδι, πίσσα και μολύβι, Άγγελος Κυρίου όμως δρόσιζε την Αγία και δεν έπαθε τίποτα. Μετά από πολλά μαρτύρια και βασανισμούς για να αρνηθεί την πίστη στον Χριστό, ο τύραννος της απέκοψε την τιμία Κεφαλή και η ψυχή της φτερούγισε στις ουράνιες και αιώνιες μονές.

ΠΗΓΗ : ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΤΟΜΟΣ 3, ΒΕΝΕΤΙΑ 1819, σ. 204. 

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

.......Όπως μεταβάλλει το λάδι του Ευχελαίου, και γίνεται θεραπευτικό μέσο στους μετά πίστεως χρισμένους, έτσι αγαπητέ Θεοφύλακτε, μεταβάλλεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και η φύση των υδάτων. Ο μοναχός Θεοφύλακτος για δεύτερη φωρά ρώτησε τον Γέροντά του : “Πάτερ και το νερό της Θαλάσσης αγιάζεται κι αυτό” ; “Ναι, αδελφέ, άκουσε και γι΄ αυτό : Όταν ο πρωτάγγελος Εωσφόρος από την υπερηφάνεια του ξέπεσε από τους ουρανούς και βρέθηκε σαν αστραπή στα κατώτερα μέρη, στα κατάβαθα της γης, εκεί που βρίσκονται τα τάρταρα του Άδη, παρέσυρε με την πτώση του το ένα τρίτο των αγγέλων και έγιναν κι αυτοί, όπως και ο αρχηγό τους δαίμονες. Πέφτοντας αυτοί, οι πρώην άγγελοι, από τους ουρανούς προς την γη και επειδή εξακολουθούσαν να πέφτουν συνέχεια κι άλλοι άγγελοι, τότε στάθηκε στην πύλη του ουρανού ο μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ με πύρινη ρομφαία και φώναξε προς όλους τους αγγέλους : “Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου” ! Κι έτσι συνήλθαν οι άγγελοι και σταμάτησαν να πέφτουν. Εκείνοι όμως που είχαν ήδη πέσει, με το πρόσταγμα αυτό του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ σταμάτησαν εκεί που βρέθηκαν. Άλλοι στον αέρα κι έγιναν τα εναέρια Τελώνια, άλλοι στη γη κι έγιναν οι πειρασμοί και εξουσιαστές της γης, κι άλλοι στα ύδατα των ποταμών της γης και της θαλάσσης, όπου πειράζουν, δοκιμάζουν και πνίγουν τους διερχόμενους, επειδή κατά τον λόγο του Κυρίου : “απ΄ αρχής ο διάβολος ανθρωποκτόνος εστί” (Ιωανν. 8, 44). Όταν όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου......... και ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος...... κατήργησε τη δύναμη και την εξουσία του σατανά που είχε, πριν σαρκωθεί ο Δεπσότης Χριστός, επάνω στους ανθρώπους, τα ζώα, και τα στοιχεία της φύσεως. Και έτσι ο αέρας, και η γη αγιάστηκαν από την παρουσία του Δεσπότου Χριστού, του Θεού ημών...... Πάτερ Θεοφύλακτε εάν θέλεις να δοκιμάσεις την αλήθεια όλων αυτών που σου είπα, πήγαινε κάτω στην θάλασσα σήμερα (ημέρα των Θεοφανείων) να ιδείς πως το νερό είναι γλυκό και πίνεται. Ο απλός κι αγαθός μοναχός Θεοφύλακτος, παρ΄ όλο τον κόπο της αγρυπνίας, μόλις το άκουσε, πήρε ένα μικρό δοχείο και πήγε αμέσως στη θάλασσα, η οποία απέχει από τη Σκήτη αυτή περισσότερο από μία ώρα πεζοπορίας, έσκυψε με ταπείνωση και τυφλή υπακοή, πήρε νερό από τη θάλασσα, ήπιε και διαπίστωσε μετά θαυμασμού πως το νερό ήταν γλυκό και πινόταν με ευχαρίστηση. Γέμισε το δοχείο του και γύρισε στον Γέροντά του στον οποίον έδωκε να πιεί κι αυτός δόξασαν “τον θαυμαστόν εν τοις έργοις και τοις αγίοις αυτού Θεόν” (Ψαλμ. Ξζ΄, 36) .... Ο υποτακτικός του Θεοφύλακτος συνέχιζε να παίρνει κάθε χρόνο κατά την ημέρα των Θεοφανείων νερό από τη θάλασσα και κάθε φορά επαναλαμβάνονταν το ίδιο θαύμα, το νερό ήταν γλυκό και πόσιμο. Τρία χρόνια μετά το θάνατο του γέροντά του, μετά την αγρυπνία των Θεοφανείων, όταν βγήκαν οι πατέρες από το “Κυριακό”, βλέπουν τον αδελφό Θεοφύλακτο να πηγαίνει πιο κάτω από την καλύβη που έμενε. Παραξενεύτηκαν και τον ρώτησαν : “Για που πηγαίνεις πάτερ Θεοφύλακτε ; Δεν θα πας να ξεκουραστείς στο σπίτι σου” ; Ο πατήρ Θεοφύλακτος τους φανέρωσε το μέχρι τότε άγνωστο σε αυτούς θαύμα, πως δηλαδή την ημέρα του Μεγάλου Αγιασμού το νερό της θαλάσσης γίνεται γλυκό και πίνεται. Οι άλλοι πατέρες, επειδή γνώριζαν πως ο αδελφός αυτός ήταν απλός και άκακος, δεν πίστεψαν στα λόγια του και τον ειρωνεύτηκαν : “Άϊντε, καημένε, να ξεκουραστείς και πας μετά να μας φέρεις κι εμάς να πιούμε...... θάλασσα” ! Ο π. Θεοφύλακτος δεν έδωσε καμία σημασία στα λόγια τους, πήγε στη θάλασσα, ήπιε, γέμισε και το δοχείο του και το πήγε να πιούν και οι άλλοι πατέρες. Εκείνοι με δυσπιστία και ειρωνείες το δοκίμασαν, αλλά το μέχρι εκείνη τη στιγμή γλυκό νερό, έγινε αλμυρότερο και πολύ πικρότερο από το νερό της θάλασσας, εξαιτίας της απιστίας τους. Τότε ο αδελφός Θεοφύλακτος τους φανέρωσε πως επί τριάντα και πλέον χρόνια ζούσαν με τον Γέροντά του το ίδιο θαύμα, που όμως από την ημέρα εκείνη και μετά, για την απιστία τους, σταμάτησε !

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, εκδ. ΑΘΩΣ, Αθήνα 2010, σ. 199 κ.ε. 

ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ – ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Από την ίδρυση του νεότερου ελληνικού κράτους έως και σήμερα το θρησκευτικό μάθημα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Συνταγματικά κατοχυρωμένο και μόνιμα παρόν στα αναλυτικά προγράμματα  του νεότερου ελληνικού σχολείου συμβάλλει με τον τρόπο του στην ανάδειξη της πνευματικής παράδοσης αλλά και της πολιτιστικής ταυτότητας της πατρίδας μας, καθώς έχει γαλουχήσει γενιές Ελλήνων, αντλώντας από τον πλούτο της Ορθόδοξης πίστης και ζωής που διαλέγεται ταυτόχρονα με κάθε θρησκευτική ή άλλη ετερότητα. Οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί διακονούν διαρκώς με ζήλο και υπευθυνότητα τους μαθητές στοχεύοντας στην ελεύθερη και πέρα από φανατισμούς ανάπτυξη της προσωπικότητας και της θρησκευτικής τους συνείδησης, κατά τα οριζόμενα στο Σύνταγμα της χώρας μας.

Ωστόσο, παρά την εγνωσμένη αξία και προσφορά του μαθήματος, τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί  μια προσπάθεια υποβάθμισης ή περιθωριοποίησης της θρησκευτικής παιδείας στο δημόσιο σχολείο. Τα διάφορα σενάρια με προτάσεις για το μάθημα των Θρησκευτικών και το ωράριο διδασκαλίας του προβληματίζουν έντονα τον κλάδο μας και δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμό.

• Καλούμε στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία την ηγεσία του Υπουργείου αλλά και τον πολιτικό κόσμο της χώρας να αξιοποιήσει το θρησκευτικό μάθημα το οποίο αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο μορφωτικό αγαθό (Άρθρα 3 και 16 § 2 Συντάγματος), αναδεικνύοντας το ανθρωπιστικό του περιεχόμενο που συμβάλλει στην πνευματική, ηθική και ψυχική ολοκλήρωση των μαθητών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
• Για τους λόγους αυτούς απαιτούμε την μη παραβίαση του ισχύοντος ωρολογίου προγράμματος για το μάθημα των Θρησκευτικών, σε όλους τους τύπους της Λυκειακής βαθμίδας.
• Οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί διεκδικούμε επίσης την κατοχύρωση της διδασκαλίας σε β΄ ανάθεση της Ιστορίας της Β΄ Λυκείου καθώς και την κάλυψη οποιασδήποτε διδακτικής ανάγκης που αφορά σε διδασκόμενο μάθημα και συνάδει φυσικά με τα προγράμματα σπουδών των Θεολογικών Σχολών.
• Σχετικά με το ζήτημα των απαλλαγών, το θρησκευτικό μάθημα να αντιμετωπίζεται όπως προβλέπεται για όλα τα υποχρεωτικά μαθήματα του αναλυτικού προγράμματος. Εξυπακούεται ότι είναι επιβεβλημένη η ανάκληση όλων των εγκυκλίων του 2008, οι οποίες με την ασάφειά τους και την διγλωσσία τους δημιούργησαν μείζον θέμα σχετικά με τον τρόπο και τον χρόνο χορήγησης απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών στο Ελληνικό σχολείο. Για μια ακόμη φορά, επισημαίνουμε την επιτακτική ανάγκη για την έκδοση μιας νέας εγκυκλίου που θα ρυθμίζει συνολικά το ζήτημα αυτό.
• Προσκαλούμε τέλος όλους τους θεολόγους και τις επιστημονικές ενώσεις θεολόγων της χώρας σε κοινό αγώνα για την προάσπιση του μαθήματος των Θρησκευτικών και την προώθηση των δίκαιων αιτημάτων μας.

Οι υπογράφοντες το παρόν υπόμνημα, δια των διοικητικών συμβουλίων και των εκπροσώπων μας, τονίζουμε πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε αδρανείς και να σιωπήσουμε. Σε μια εποχή όπου τα μαθήματα που προάγουν ανθρωπιστικές αξίες υποβαθμίζονται συνεχώς και οι μαθητές έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με φαινόμενα ανέχειας, συγκρούσεων και φανατισμού, η θεολογική εκπαιδευτική κοινότητα προσδοκά ότι το θρησκευτικό μάθημα θα τύχει  του ενδιαφέροντος της πολιτείας εφόσον μαρτυρεί με τον ευαγγελικό λόγο ότι οι σύγχρονες προκλήσεις και αντιφάσεις έχουν απάντηση και λύση.

Οι υπογράφοντες την παρούσα επιστολή

1. ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΞΑΝΘΗΣ
2. ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
3. ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ
4. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ
5. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
6. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
7. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
8. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΑΙΡΟΣ – ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΠΑΤΡΑΣ
9.  ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΩΝ (υπό σύσταση)

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΠΟΔΕΚΤΩΝ:

1. ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Κ. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΣ
2. ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Κ. ΣΥΜΕΩΝ ΚΕΔΙΚΟΓΛΟΥ
3. ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Κ. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ
4. ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
5. ΙΕΡΑ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
6. Μ.Μ.Ε.

ΠΗΓΗ : http://blogs.auth.gr/moschosg/2013/07/18/a%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AD/

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο μεγάλος πατήρ της Εκκλησίας μας ο Μέγας Βασίλειος λέγει στους λόγους του για την εξαήμερον δημιουργία του κόσμου ότι : η αρχή του χρόνου ήταν αρχή και της πρώτης ημέρας, η οποία ήταν η Κυριακή, τότε που ο Θεός δημιούργησε το χρόνο, τον ουρανό και τη γη. Την ημέρα της Κυριακής λοιπον ο Άγιος Θεός άρχισε τη δημιουργία της κτίσεως. Τη Κυριακή άρχισε ο Χριστός την ανακαίνιση της φθαρτής κτίσεως δια της Αναστάσεώς του. Κυριακή το Πνεύμα το Άγιο θα τελεσιουργήσει την ανακαίνιση όλης της κτίσεως, κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας. Κυριακή έγινε ο Ευαγγελισμός, και η γέννηση του Χριστού. Κυριακή συνέβη η διάβασης της ερυθράς θαλάσσης από τους Ισραηλίτες και το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων. Την ημέρα αυτή αξιώθηκε να δει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης την φρικτή Αποκάλυψη και σύμφωνα με τον όσιο Πέτρο τον Δαμασκηνό θα γίνει η Ανάσταση των νεκρών. Η Κυριακή είναι τύπος και εικόνα του μέλλοντος αιώνος. Η νδ΄ Νεαρά του Αυτοκράτορα Λέοντα του Σοφού όριζε ακόμη και οι γεωργοί να μην εργάζονται την ημέρα της Κυριακής. Ο Πατριάρχης Νικηφόρος ο Ομολογητής λέγει ότι δεν πρέπει ούτε να οδοιπορεί κάποιος την ημέρα της Κυριακής χωρίς να υπάρχει σοβαρή ανάγκη. Ο ερμηνευτής των ιερών κανόνων Βαλσαμών (και Πατριάρχης Αντιοχείας) τονίζει ότι την ημέρα της Κυριακής “ουδέ να λούεται πρέπει τινάς, ουδέ οι έχοντες τα λουτρά πρέπει να τα καίουν κατά την ημέραν αυτήν. Όποιος δε λουσθή εν αυτή να διορθώνεται με επιτίμιον, κατά την του επισκόπου διάκρισιν”. Κυριακή, ημέρα δοξολογίας και ευχαριστίας του Τριαδικού Θεού, προσευχής και πνευματικής ανάβασης, μια ημέρα ολοκληρωτικά αφιερωμένη μόνο στον Άγιο Θεό.-

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ - “Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν”

«Τις Κυριακές να μη δουλέψητε ολότελα. Μήτε να πωλήσετε μήτε να αγοράσητε, ούτε χωράφι ούτε αμπέλι να κοιτάζετε, μήτε να φωκαλίζετε τα αχούρια σας· μονάχα να διαβάζετε βιβλία, να μαθαίνετε το καλόν και το τέλος της ζωής μας, ότι όλοι θέλομεν αποθάνει καθώς το βλέπομεν καθ' εκάστην».................. “Πρέπει και ημείς να εργαζώμεθα τας εξ ημέρας δια ταύτα τα μάταια, γήινα και ψεύτικα πράγματα, και την Κυριακήν να πηγαίνωμεν εις την εκκλησίαν και ...να στοχαζώμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν, τον παράδεισον, την ψυχήν μας οπού είναι τιμιωτέρα από όλον τον κόσμον, και όχι να πολυτρώγωμεν, να πολυπίνωμεν και να κάμνωμεν αμαρτίας, ούτε να εργαζώμεθα και να πραγματευώμεθα την Κυριακήν. Εκείνο το κέρδος οπού γίνεται την Κυριακήν είναι αφωρισμένο και κατηραμένο, και βάνετε φωτιά και κατάρα εις το σπίτι σας και όχι ευλογίαν. Και ή σε θανατώνει ο Κύριος παράκαιρα, ή την γυναίκα σου, ή το παιδί σου, ή το ζώον σου ψοφά, ή άλλον κακόν σου κάμνει. Όθεν, αδελφοί μου, δια να μη πάθετε κανένα κακό, μήτε ψυχικόν μήτε σωματικόν, εγώ σας συμβουλεύω να φυλάγετε την Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη εις τον Θεόν. Εδώ πώς πηγαίνετε, χριστιανοί μου ; Την φυλάγετε την Κυριακήν ; Αν είσθε χριστιανοί, να την φυλάγετε”.............«Ἐπῆγεν ὁ Κύριος εἰς τὴν κόλασιν καὶ ἔβγαλε τὸν Ἀδάμ, τὴν Εὔαν καὶ τὸ γένος του. Ἀνέστη τὴν τρίτην ἡμέραν. Ἐφάνη δώδεκα φορὰς εἰς τοὺς Ἀποστόλους του. Ἔγινε χαρὰ εἰς τὸν οὐρανόν, χαρὰ εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον· φαρμάκι καὶ σπαθὶ δίστομον εἰς τὴν καρδίαν τῶν Ἑβραίων καὶ μάλιστα τοῦ διαβόλου. Διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ἑβραῖοι δὲν κατακαίονται ἄλλην ἡμέραν τόσον, ὡσὰν τὴν Κυριακήν, ὁποὺ ἀκούουν τὸν παπά μας νὰ λέγῃ: «Ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν». Διότι ἐκεῖνο ὁποὺ ἐσπούδαζον οἱ Ἑβραῖοι νὰ κάμουν διὰ νὰ ἐξαλείψουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μας, ἐγύρισεν ἐναντίον τῆς κεφαλῆς των. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ χαιρώμεθα πάντοτε, μὰ περισσότερον τὴν Κυριακήν, ὁποὺ εἶνε ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας. Διότι Κυριακὴν ἡμέραν ἔγινεν ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κυριακὴν ἡμέραν μέλλει ὁ Κύριος νὰ ἀναστήσῃ ὅλον τὸν κόσμον. Πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ ἐργαζώμεθα τὰς ἓξ ἡμέρας διὰ ταῦτα τὰ μάταια, γήϊνα καὶ ψεύτικα πράγματα, καὶ τὴν Κυριακὴν νὰ πηγαίνωμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ νὰ στοχαζώμεθα τὰς ἁμαρτίας μας, τὸν θάνατον, τὴν κόλασιν, τὸν παράδεισον, τὴν ψυχήν μας ὁποὺ εἶνε τιμιωτέρα ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὄχι νὰ πολυτρώγωμεν, νὰ πολυπίνωμεν καὶ νὰ κάμνωμεν ἁμαρτίας· οὔτε νὰ ἐργαζώμεθα καὶ νὰ πραγματευώμεθα τὴν Κυριακήν. Ἐκεῖνο τὸ κέρδος ὁποὺ γίνεται τὴν Κυριακὴν εἶνε ἀφωρισμένο καὶ κατηραμένο, καὶ βάνετε φωτιὰ καὶ κατάρα εἰς τὸ σπίτι σας καὶ ὄχι εὐλογίαν· καὶ ἢ σὲ θανατώνει ὁ Θεὸς παράκαιρα, ἢ τὴν γυναῖκα σου, ἢ τὸ παιδί σου, ἢ τὸ ζῶον σου ψοφᾶ, ἢ ἄλλον κακόν σοῦ κάμνει. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, διὰ νὰ μὴ πάθετε κανένα κακόν, μήτε ψυχικὸν μήτε σωματικόν, ἐγὼ σᾶς συμβουλεύω νὰ φυλάγετε τὴν Κυριακήν, ὡσὰν ὁποὺ εἶνε ἀφιερωμένη εἰς τὸν Θεόν. Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε, χριστιανοί μου; Τὴν φυλάγετε τὴν Κυριακήν; Ἂν εἶσθε χριστιανοί, νὰ τὴν φυλάγετε. Ἔχετε ἐδῶ πρόβατα; Τὸ γάλα τῆς Κυριακῆς τί τὸ κάμνετε; Ἄκουσε, παιδί μου· νὰ τὸ σμίγῃς ὅλο καὶ νὰ τὸ κάμνῃς ἑπτὰ μερίδια· καὶ τὰ ἓξ μερίδια κράτησέ τα διὰ τὸν ἑαυτόν σου, καὶ τὸ ἄλλο μερίδιον τῆς Κυριακῆς, ἂν θέλης, δῶσε το ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχοὺς ἢ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, διὰ νὰ εὐλογήσῃ ὁ Θεὸς τὰ πράγματά σου. Καὶ ἂν τύχη ἀνάγκη καὶ θέλῃς νὰ πωλήσῃς πράγματα φαγώσιμα τὴν Κυριακήν, ἐκεῖνο τὸ κέρδος μὴ τὸ σμίγεις εἰς τὴν σακκούλα σου, διότι τὴν μαγαρίζει· ἀλλὰ δῶσε τα ἐλεημοσύνην, διὰ νὰ σᾶς φυλάγῃ ὁ Θεὸς».

TO ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΗ ΒΕΡΟΙΑ

Το βήμα του Αποστόλου των Εθνών Παύλου στη Βέροια σε καρτ ποστάλ των αρχών του προηγούμενου αιώνα. 

ΠΗΓΗ : ΕΛΙΑ

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΤΟ 1940

Μια σπάνια φωτογραφία του καθολικού της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου - Καραϊσκάκη κατά το 1940. 

ΠΗΓΗ : Δεπούντης, Λουκιανός Ν., Η επί της Πίνδου Ιερά Μονή Σπηλιάς, Εν Αθήναις : Τύποις "Φοίνικος", 1940.

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ – ΓΕΝΙΚΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Η αφίσα και το τρίπτυχο του πολιτιστικού προγράμματος με τίτλο : Τα ονόματα της Παναγίας, το οποίο διεξήχθη το σχολικό έτος 2012 – 13 από τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου του Γενικού Εκκλησιαστικού Λυκείου Νεάπολης, με την παιδαγωγική καθοδήγηση των εκπαιδευτικών : Μ. Τσεκουνάρη και Ν. Ρεντάκη. Το πρόγραμμα εμπλουτίστηκε και με παρουσίαση (Power Point).