Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ο Βασιλεύς Αρκάδιος, υιός του Μεγάλου Θεοδοσίου, έστειλε και έφεραν από τα Ιεροσόλυμα στην Κωνσταντινούπολη, την τίμια Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία φυλάγονταν εκεί μαζί με την τίμια Εσθήτα της Παναγίας, από μια γυναίκα Παρθένο. Μόλις έφτασε στη Βασιλεύουσα, τη τοποθέτησε σε λαμπρά θήκη, την οποία ονόμασε Αγία Σορό¹.

Μετά το πέρασμα 410 χρόνων, ο Αυτοκράτωρ Λέων ο Σοφός, άνοιξε την Αγία Σορό, για τη σύζυγό του – Αυτοκράτειρα Ζωή, η οποία ενοχλούνταν από ακάθαρτο πνεύμα. Είχε πρωτύτερα αυτή δει μια οπτασία, ότι αν τοποθετούνταν πάνω της η τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, τότε θα ελευθερώνονταν από το δαιμόνιο.

Μόλις ανοίχθηκε η Αγία Σορός, βρέθηκε η αγία Ζώνη της Θεοτόκου ακτινοβολούσα, ωσάν να ήταν θεούφαντος, έχουσα μια χρυσή βούλλα, και ένα υπόμνημα το οποίο φανέρωνε το χρόνο, την Ινδικτίωνα και την ημέρα κατά την οποία μεταφέρθηκε στη Βασιλεύουσα η Αγία Ζώνη, και πώς τοποθετήθηκε από τα χέρια του Αρκαδίου μέσα στην θήκη και ασφαλίστηκε από αυτόν.

Αφού λοιπόν την προσκύνησε ο Βασιλεύς, την άπλωσε τότε ο Πατριάρχης επάνω στην πάσχουσα Αυτοκράτειρα, και ώ του θαύματος ! αμέσως ελευθερώθηκε αυτή από το ακάθαρτο δαιμόνιο.

Όλοι μαζί δόξασαν τον Θεό και Σωτήρα Ιησού Χριστό, και ευχαρίστησαν την Πανάχραντο Μητέρα Του, και ξανατοποθέτησαν την Τίμια Ζώνη μέσα στην Αγία Σορό (=Θήκη), όπου ευρίσκονταν και πρωτύτερα. 

______________________

1.Πιθανότερο είναι ότι μετεκόμισε την Αγία Ζώνη της Θεοτόκου ο Αρκάδιος, όχι από τα Ιεροσόλυμα, (όπου ευρίσκονταν μόνον η Τιμία Εσθήτα της Θεοτόκου φυλαττόμενη από μια Εβραία, την οποία και μετέφεραν στη Βασιλεύουσα (Βλαχέρνες) οι Πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος), αλλά από την Ζήλα μετακόμισε ο Αρκάδιος την Αγία Ζώνη της Θεοτόκου και την απέθεσε στον ναό της Θεοτόκου στα Χαλκοπρατεία (σημ.: στον εν λόγω ναό ευρίσκονταν αποθησαυρισμένες και τρίχες του Τιμίου Προδρόμου).

ΠΗΓΗ : ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, τομ. 3, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1819, σσ. 298 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ»

Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής: «Θα ανοίξω την καρδιά σου…»

Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό»

Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:

«Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…»

«Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.»

Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.»

«Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.»

Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.»

«Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…»

Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…!

Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση… Οι βλάβες ήταν σημαντικές, καθώς είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…

Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο…

Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε… Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού: «Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες μ΄ αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;»

Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά: «Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται».

Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του: «Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες… γιατί;»

Η φωνή μέσα του απάντησε: «Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο».

Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία… ήρθε γι’ αυτόν… Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση… Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.

Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.

Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: «Ανοίξατε την καρδιά μου;»

«Ναι!», απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.

«Και τι βρήκατε;», ρώτησε ο μικρός.

«Βρήκα το Χριστό», απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…

Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…

TO MHNYMA TΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΜΑΚΡΗ

-Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και εις ωκεανόν ακόμη να ευρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.

-Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάμεις.

-Εμπρός παιδιά να καλλιεργήσετε την ευχήν. Αυτή εγέμισε τον Παράδεισον από τόσους αγίους ανθρώπους.

-Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι δια να σε εμποδίσουν από την προσευχή του Ιησού.

-Την ένωσιν της  ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.

-Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός εν τη καρδία σας.

-Υπομονή χρειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη.

-Το να παραμείνεις πιστός εις τον Μοναχισμόν θεωρείται μαρτύριον.

-Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μην τον βλέπουμε……….. καμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλήν αγάπην.

-Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει.

-Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρις του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε (του πειρασμού) τα σχέδια.

Την ευχή του να έχουμε.

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜ. ΠΑΥΛΟΥ ΝΙΚΗΤΑΡΑ, Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ, Γ΄ εκδ., 1992, σσ. 98 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΑΒΒΑΣ ΜΩΫΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ

Άκουσε (προφανώς περί της αρετής και των υψηλών πνευματικών μέτρων) κάποτε ένας άρχοντας για τον Αββά Μωϋσή και μετέβη στη Σκήτη του να τον συναντήσει. Κάποιοι τότε τον ενημέρωσαν ότι τον αναζητεί ο άρχοντας^. ο δε Γέρων Μωϋσής τότε έφυγε από τη Σκήτη και «κρύφτηκε» σε παρακείμενο έλος.

Μόλις έφτασε ο άρχοντας και η συνοδεία του, αναζήτησαν το κελλί του Γέροντα. Τον συνάντησαν και τον ρώτησαν που ευρίσκεται ο Αββάς Μωϋσής. Εκείνος απήντησε : «Τί τον θέλετε ;», «είναι άνθρωπος σαλός». Τότε ο άρχοντας μετέβη στο ναό και είπε στους κληρικούς : «Εγώ άκουσα τα λεγόμενα για τον Αββά Μωϋσή και ήλθα να τον συναντήσω»^. και να μας συνάντησε εδώ ένας γέροντας που πήγαινε στην Αίγυπτο, και όταν τον ρωτήσαμε που είναι το κελλί του Αββά Μωϋσή, μας είπε : «Τί θέλετε από αυτόν ; είναι σαλός».

Μόλις άκουσαν τα λεγόμενα του άρχοντα οι κληρικοί λυπήθηκαν και κατόπιν του ζήτησαν να τους περιγράψει τη μορφή του γέροντα που μίλησε με άσχημο τρόπο εναντίον του αγίου. Ο άρχοντας απήντησε ότι ήταν : «Γέρων, παλαιά φορών, μακρός και μελανός». Τότε οι κληρικοί κατάλαβαν ότι ήταν ο άγιος Γέρων Μωϋσής και του το αποκάλυψαν. Ο άρχοντας πληροφορηθείς την αλήθεια από τους κληρικούς, και λαμβάνοντας μεγάλη ωφέλεια από το συμβάν, αναχώρησε με τη συνοδεία του.

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, β΄ Εκδ., Αθήναι 1970, Εκδ. «ΑΣΤΗΡ». σ. 72.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ Δ΄

Όταν είμεθα μικρά παιδιά και επηγαίναμεν στο σχολείον, οι διδάσκαλοί μας μας παρέδιδαν όλα τα μαθήματα κάθε ημέραν……… Μερικοί δε διδάσκαλοί μας ήσαν τόσον ευλαβείς και είχον τόσον φόβον Θεού, όπου όταν μας ωμιλούσαν περί Θεού, διά την Παναγίαν και τους Αγίους, έτρεχον ποταμηδόν τα δάκρυα από τους οφθαλμούς των.

Δεν ήταν και τότε κορίτσια ; Επαίζαμε διάφορα παιχνίδια μαζί με τα κορίτσια, και καμμίαν φοράν δεν εσκεφθήκαμεν πονηρά. Ενηστεύαμεν όλας τας Σαρακοστάς, ήτοι την Μεγάλην Σαρακοστήν, ως και την Σαρακοστήν των Χριστουγέννων, επίσης ενηστεύαμεν και κατά τας ημέρας του Δεκαπενταυγούστου, ως και την νηστείαν των αγίων Αποστόλων. Όλας δηλαδή τας νηστείας τας κεκανονισμένας από την αγίαν Εκκλησίαν μας. Τετάρτην και Παρασκευήν, λάδι δεν ετρώγαμε, και αν ήτο και κανένας περισσότερον βιαστής, δεν έτρωγε ούτε και την Δευτέραν. Κάθε Κυριακήν επηγαίναμε εις την Εκκλησίαν, καθώς και εις τας εορτάς των μεγάλων Αγίων. Οι ιερείς έβλεπαν τους γονείς και τα παιδιά και εχαίροντο, γιατί εις τα πρόσωπα όλων ήτο ζωγραφισμένη η μακαρία απλότης. 

Σήμερα οι διδάσκαλοι πηγαίνουν τα παιδιά εις τα θέατρα και τους κινηματογράφους, που είναι τόποι σκότους και διαφθοράς. Τότε οι ιδικοί μας διδάσκαλοι μας έπαιρναν εις την Κούλουρην (Σαλαμίνα), εις την Εκκλησίαν της Παναγίας της Φανερωμένης. Εκεί μόλις εισέρχεσαι επάνω από την πόρτα είναι ζωγραφισμένη η Δευτέρα Παρουσία του Δεσπότου Χριστού. Εις αυτήν μας έδειχναν οι διδάσκαλοι μας πρώτα τους Αγίους και τους Δικαίους, που ήσαν κοντά εις τον Χριστόν και εχαίροντο ευφραινόμενοι από την θέαν του Τρισυποστάτου Θεού. Και κατόπιν μας έδειχναν τους κολασμένους, που ήσαν κάτω εις τις φλόγες καιόμενοι και βασανιζόμενοι. Μερικών δε τα κεφάλια ήσαν προς τα κάτω και εκαίοντο από τις φλόγες. Εμείς ως μικρά παιδιά ερωτούσαμεν τους διδασκάλους δι’ αυτά που μας έδειχναν και εκείνοι μας εξηγούσαν και μας εδίδασκον να μισήσωμεν την αμαρτίαν και να αγαπήσωμεν τον Θεόν και την αρετήν και να αποφεύγωμεν τας βλαβεράς συναναστροφάς και να μη κάνωμεν απρεπείς συζητήσεις.

Εμείς μικρά παιδιά τότε εδεχόμεθα ευχαρίστως όλας τας καλάς αυτάς συμβουλάς και ουδέποτε παρηκούσαμεν εις τους εις τους γονείς και εις τους Πνευματικούς μας.

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΤΟΜ. Α΄, Β΄ ΕΚΔ., ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ, ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ, 2011, σσ. 67 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«…ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕΣ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ…»

«Στην Σκήτη της Αγίας Άννας κατοικούσε κάποτε ένας Γέροντας με τον υποτακτικό του, που δυστυχώς έκανε συχνά παρακοές. Ήταν παραμονή μιας εορτής της Παναγίας.

-Γέροντα, λέει ο υποτακτικός, θα πάω να ψαρέψω κανένα ψάρι για να φάμε αύριο που είναι και εορτή.

-Παιδί μου, εδώ οι γείτονές μας, που είναι ψαράδες, αν και ψάρευαν ώρες χθες δεν έπιασαν τίποτε. Αν ήθελε η Παναγία να φάμε ψάρια θα έπιαναν, και θα έφερναν και σε μας. Να μην πας για ψάρεμα.

-Όχι, θα πάω.

-Μη πηγαίνεις, επανέλαβε ο Γέροντας.

Ο υποτακτικός έφυγε για τη θάλασσα. Λυπήθηκε ο Γέροντας και πήγε στο κελλί του και άρχισε να προσεύχεται για τον υποτακτικό, γιατί προαισθάνθηκε ότι θα πάθει πειρασμό.

Ο υποτακτικός έφθασε στη θάλασσα, ετοίμασε την πετονιά του με το δόλωμα και την πέταξε στο βάθος. Αμέσως αισθάνθηκε ότι κάτι έπιασε το αγκίστρι. Άρχισε να το τραβά. Βγαίνει ξαφνικά ένας αράπης μαύρος, με αγριωπά μάτια, έτοιμος να ορμήσει πάνω του. Μια αόρατη δύναμη τον κρατούσε. Τρομαγμένος ο καλόγηρος φεύγει και ο διάβολος τον ακολουθεί μέχρι το κελλί του. Όταν έφθασε έξω από την καλύβη του ακούει τον διάβολο να του λέει : “Βρε καλόγηρε τί να σου κάνω, που από την ώρα που έφυγες, ο Γέροντας κάνει κομποσχοίνι για σένα, αλλιώς θα σε έπνιγα μέσα στην θάλασσα”.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ, Ο ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ, Η΄ ΕΚΔΟΣΗ., 2015, σ. 112 κ.ε.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ Γ΄

Οι γονείς δια να μάθουν εις τα παιδιά των την ελεημοσύνην, έκαμνον και το εξής :

«Εδώσατε το κομμάτι το ψωμί εις αυτόν τον πτωχόν ; Ο Χριστούλης τώρα θα ευλογήσει το ψωμί και δεν θα ζημώσουμε το Σάββατον, αλλά την Δευτέραν».

Και αυτό όντως το εθαυματούργει ο Δεσπότης Χριστός και μέχρι την Δευτέραν δεν εζύμωναν. Δι’ αυτό τα μικρά παιδιά, μόλις έβλεπαν ξένον, εφιλονικούσαν μεταξύ των, ποίο θα πάρει τον ξένον να τον φιλοξενήσει. Και μέχρι το 1940 ξενοδοχεία δεν υπήρχον εις τα νησιά, διότι τους ξένους τους έπαιρναν αι εκκλησίαι εις τα κελλιά των και οι νησιώται εις τας οικίας των, όπου τους εφιλοξένουν¹.

-Κι’ εσύ τώρα, κυρά Μαρία, πρόσεχε να μη σε ιδούν τα εγγόνια σου θυμωμένην, αλλά πάντοτε να τους ομιλείς με πραότητα. Να διαβάζεις εις αυτά βίους Αγίων. Να μη κάμνετε τίποτε άσχημον, ούτε να φιλονικήτε έμπροσθεν των παιδιών σας, διότι θα τα βλάψετε. Να τα πηγαίνετε εις την εκκλησίαν, να τα νηστεύετε και να κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων, διότι πάρα πολλοί κληρικοί και θεολόγοι λέγουν να κοινωνούν όλοι χωρίς νηστείαν. Προσέχετε να μη το κάμνετε αυτό ποτέ.

Αυτά με ολίγα λόγια σας γράφω και να προσεύχεσθε εις την Παναγίαν και δι’ εμέ τον παπά Χρύσανθον…………………

_______________________

1.Έλεγε επίσης ο Γέροντας άλλοτε : «Εάν επέρναγε ξένος από το σπίτι μας, έμεναν νηστικοί οι ιδικοί μας και του έδιναν και αυτό το ψωμί, που υπήρχε υστερημένον (δηλαδή ολιγοστόν)».

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΤΟΜ. Α΄, Β΄ ΕΚΔ., ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ, ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ, 2011, σσ. 63 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΑΓΝΑ ΝΕΙΑΤΑ !

Κάποτε πῆγαν στόν ἅγιο Γέροντα Παΐσιο δυό μαθητές τοῦ Λυκείου πού διακρίνονταν γιά τήν σεμνότητά τους καί τούς εἶπε: Τό φίδι ἔχει ἠλεκτρισμό στά μάτια. Τό πουλάκι πού κάθεται στό κλαδί βλέπει τό φίδι πού κάθεται κάτω στήν ρίζα τοῦ δέντρου καί ἐνῶ καταλαβαίνει ὅτι ὑπάρχει κίνδυνος, ἠλεκτρίζεται ἀπ᾽ τά μάτια τοῦ φιδιοῦ. Μαγνητίζεται, κατά κάποιο τρόπο, και πέφτει στό στόμα τοῦ φιδιοῦ. Ἔτσι κι ἐσεῖς προσέχετε νά μήν αἰχμαλωτιστοῦν τά μάτια σας καί χάσετε τό θησαυρό τῆς ἁγνότητας. Θέλει πολλή προσοχή. Νά ἀγωνίζεστε μέ φιλότιμο. Ὁ διάβολος ὅταν θέλει νά πολεμήσει ἕναν ἄνθρωπο δέν πάει ἀμέσως ὁ ἴδιος. Ἀλλά τί κάνει; Στέλνει πρῶτα ἕνα διαβολάκι «ἀναισθησιολόγο», γιά νά κοιμίσει τον ἄνθρωπο καί νά τόν κάνει ἀναίσθητο. Ἔπειτα πηγαίνει ὁ ἴδιος καί τόν χτυπάει. Βλέπετε; Προηγεῖται ὁ «ἀναισθησιολόγος». Ἔρχονται μερικές κοπέλες, οἱ καημένες, τραυματισμένες. Ζοῦν ἄτακτα μέ νέους, δέν καταλαβαίνουν πώς ὁ σκοπός τους δέν εἶναι καθαρός και σακατεύονται καί ρωτᾶνε: – Τί νά κάνω πάτερ; – Ὁ ταβερνιάρης, τούς λέω, ἔχει φίλο τόν μπεκρή, ἀλλά γαμπρό δέν τόν κάνει στήν κόρη του. Να σταματήσετε τίς σχέσεις. Ἄν σᾶς ἀγαποῦν πραγματικά, θά τό ἐκτιμήσουν. Ἄν σᾶς ἀφήσουν, σημαίνει ὅτι δέν σᾶς ἀγαποῦν καί θά κερδίσετε χρόνο. Σέ κάποιον πού τόν ρώτησε γιά τόν γάμο και γιά τό φαινόμενο νά ἀναβάλλουν οἱ νέοι τόν γάμο παρότι συζοῦν ἀπάντησε: – Ὅπως τό τσαμπί, ἄν τό κόψεις ἀπό τό κλῆμα, χαλάει, σαπίζει, δέν ὡριμάζει, ἔτσι καί ὁ ἔρωτας, ἄν τόν χωρίσεις ἀπό τό μυστήριο τοῦ γάμου, ἀπό ὅπου τρέφεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀργά ἤ γρήγορα θα χαλάσει, θά διαστραφεῖ μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἄφησαν τά ἀναστάσιμα! Τά παιδιά πνίγονται στίς σπουδές καί ἀπελπίζονται καί ὅλο ἀναβάλλουν τό γάμο. Κοιτάξτε νά παντρευτεῖτε νέοι. Ξέρετε, ὅταν εἶναι κανείς 30 χρονῶν τον σπρώχνουν τριάντα νά παντρευτεῖ. Ὅταν εἶναι 40 χρονῶν, τόν σπρώχνουν ἑξήντα!

ΠΗΓΗ : Μητροπολίτου Ἀργολίδος Νεκταρίου, Τά παιδιά θέλουν λιακάδα, σελ. 201.202, «ΠΕΣ ΜΑΣ ΠΑΠΠΟΥΛΗ», Δεκαπενθήμερο Περιοδικό γιά τά παιδιά καί τούς νέους, φύλλο 1, Συντάκτης: Ἀρχιερεύς Ἰερεμίας Γόρτυνος.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ Β΄

Ενθυμείσαι βέβαια ότι όταν ήρχετο η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μας ητοίμαζον μ’ αυτά τα λόγια από την εβδομάδα της Τυροφάγου :

«-Παιδάκια μου, θα πεθάνουνε επτά καλογριούλες, και πρέπει κι’ εμείς να τις μιμηθούμε, να νηστεύουμε και να τρώμε λάδι μόνο Σάββατο και Κυριακήν».

Και εμείς με την παιδική μας απλότητα ελέγαμεν :

«-Καλέ μητέρα, αυτές οι καλογριούλες δεν πέθαναν ακόμη;».

Όταν ήρχετο η Παρασκευή της πρώτης εβδομάδος μας έλεγον πάλιν :

«-Απόθανε απόψε μία, όπου σ’ όλη της την ζωή νήστευε, και τώρα που νηστεύουμε και εμείς, θα πάει στον Δεσπότην Χριστόν και θα μας βάλει στην αγκαλιά Του, να μας πάρει μαζί στον Παράδεισο, καθώς επήρε και τα παιδιά, τα οποία ευλόγησε, καθώς περπατούσε εις τα Ιεροσόλυμα».

Όταν ακούγαμε την καμπάνα να σημαίνει, εβλέπαμε τους ιερείς να κλαίουν και ερωτούσαμε :

«Καλέ γιαγιά, γιατί οι παπάδες κλαίνε και μαζί μ’ αυτούς κλαίτε και σείς ;».

Και μας έλεγαν τα εξής :

«-Παιδιά μου, τώρα είναι Μεγάλη Τεσσαρακοστή, όπου θα πεθάνουν έξι καλόγριες μικρές και μία Μεγάλη. Αυτή η Μεγάλη που θα αποθάνει στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδος, θα μας αξιώσει να ιδούμε τον Χριστούλη επάνω στον Σταυρόν^. και την Κυριακή της Λαμπρής θα φορέσουμε ρούχα πλυμένα και καθαρά και θα πάμε στην εκκλησία. Και την νύχτα θα φωνάξει ο παπάς το «Χριστός Ανέστη», θα κτυπήσουν οι καμπάνες και όλη η εκκλησία θα γίνει άσπρη από τα φώτα τα πολλά. Στο τέλος θα κοινωνήσουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι και μετά θα μας δώσει ο παπάς ένα αυγό κόκκινο, πρώτα στα μικρά παιδιά και κατόπιν στους μεγάλους.

-Γιατί, καλέ γιαγιά, πρώτα στα μικρά παιδιά ;

-Γιατί τα μικρά παιδιά πρέπει να διδαχθούν την αγάπη του Χριστού, και την αγάπη του Χριστού μας θα την διδάξει ο παπάς. Βλέπεις ότι όπου κι αν είμαστε, σηκωνόμαστε, όταν περνάει ο παπάς, και μόλις τον χαιρετάμε με το «σε προσκυνούμε», μας απαντάει «τον Χριστόν να προσκυνούμε».

Μ’ αυτόν τον τρόπον λοιπόν μας εδίδασκον το πώς ν’ αγαπώμεν τον Χριστούλη, και πολλά παιδιά επήγαιναν εις τα εξωκκλήσια και προσηύχοντο και ηκολούθησαν τον δρόμο της αγιότητος.

Όταν ήκουον οι γονείς μας να εξέρχεται από το στόμα μας λόγος απρεπής, μόλις έβρεχε και εγέμιζε ο ουρανός από αστραπάς και βροντάς (1), εγονάτιζαν μέσα εις το σπίτι και με δάκρυα εις τους οφθαλμούς των μας έλεγον :

«-Βλέπετε και ακούετε τι γίνεται ; Γίνεται για σας όπου είπατε τα απρεπή λόγια και δεν μετανοήσατε, γι’ αυτό θα καταστρέψει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τον κόσμον». Τότε εμείς ελέγαμεν :

«-Συγχώρα μας Χριστέ μου, συγχώρα μας Χριστέ μου.

«-Τώρα για να μας συγχωρέσει ο Χριστούλης, φέρτε ν’ ανάψουμε την λαμπάδα της Αναστάσεως και θα σταματήσει αυτή η οργή».

Αυτά μας έλεγαν και μόλις ήναπτον την λαμπάδα, έπαυον αι αστραπαί και αι βρονταί, και εμείς με μεγάλην χαράν ελέγαμεν :

«-Μας εσυγχώρησε ο Χριστούλης. Και ποτέ πλέον δεν εξήρχετο απρεπής λόγος από το στόμα μας».

___________
1.Ένα σχετικόν συγκλονιστικόν γεγονός με αστραπάς, το οποίον συνέβη το 1910 και ενεθυμείτο ο Γέροντας είναι και το εξής : "Ήμουν τότε παιδί, το 1910, και ήρχισαν εν καιρώ Φθινοπώρου μίαν ημέραν αστραπαί και βρονταί. Δύο καραγωγείς ήρχοντο από τον Πειραιά εις τας Αθήνας. Ο ένας έλεγεν : "Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον", ο άλλος όμως ήτο ασεβής και έλεγεν περιπαίζοντας και βλασφημώντας, ότι παντρεύεται ο Θεός και έχει τους γάμους του. Και αμέσως έπεσε αστροπελέκι και τον έκαψε ! Έτσι πληρώνεται η ασέβεια. Αυτά ακούσαντες οι πατέρες ημών έπεσαν εις προσευχήν παρακαλούντες τον Θεόν να μη φέρει κανένα κακόν εις το μαρτυρικόν έθνος μας. Και είδον τους Πειραιείς και τους Αθηναίους να γονατίζουν παρακαλούντες τον Θεόν να φωτίσει την νεολαίαν να στηριχθεί εις την πίστιν των Πατέρων μας". 

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΤΟΜ. Α΄, Β΄ ΕΚΔ., ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ, ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ, 2011, σσ. 61 κ.ε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΕΥΛΑΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ Α΄

…«Σε παρακαλώ, τώρα που θα πας στην κυρά Γιώργαινα, πρόσεξε μη σου δώσει τίποτα και το φάγεις, γιατί πας στην Αγρυπνία και πρέπει να είσαι νηστικός, παιδάκι μου, για να καταλάβεις τα άγια Γράμματα του αγίου Σπυρίδωνα».

…………………………………………………………

-«Δώς μου, καλέ κυρά Γιώργαινα, το ταγαράκι σου να το πάω εγώ, γιατί είσαι γριά κι’ ο δρόμος πολύς, να μην κουραστείς.

-«Όχι, Χρήστο μου, εγώ θα το πάω για να κουραστώ, νάχω μισθό απ’ τον Θεό. Δεν ακούς που λέει ο Χριστός, «ελάτε σεις οι κουρασμένοι να σας αναπαύσω»; Ποια ανάπαυση θα μας δώσει ; Τον Παράδεισο !...».

Εφύγαμε από το σπίτι.

«-Γύρισε τώρα, παιδί μου, και κοίταξε απ’ εκεί που βγαίνει ο ήλιος και ειπέ με το νου σου : «Χριστέ μου, οδήγησέ με, Παναγία μου, σκέπασέ με κι’ άγιέ μου Σπυρίδωνα μαζί με τον άγγελό μου, που θάρθει να πάρει τη ψυχή μου, φυλάξτε με να γίνω καλό παιδί».

-Καλά, κυρά Γιώργαινα.»

…………………………………………………………….

Εις τον δρόμο με ερώταγε :

«-Λές, παιδί μου, το «Κύριε ελέησον»; Πρόσεχε, μη φύγει από τον νουν σου το «Κύριε ελέησον».

…………………………………………………………….

Ήλθε η ώρα οκτώ, οκτώ και μισή, και ήρχισεν η Αγρυπνία.

………………………………………………………………

Οι περισσότεροι από το εκκλησίασμα, συχνότατα ενήστευον οκτώ ημέρες το κρέας, έξ ημέρες το ψάρι, τρεις ημέρες το λάδι και εξομολόγησιν είχον καθαρωτάτην, και όταν εκοινώνουν τους έβλεπες ωσάν αγγέλους κατά την μορφήν».

Αυτοί ήσαν οι κάτοικοι του………., οι οποίοι, όταν εκτύπαγε η καμπάνα εις τας πέντε, πέντε και ένα λεπτό ήσαν γεμάτες οι εκκλησίες από αγίους ανθρώπους. Όταν εδιάβαζαν το εξάψαλμο τα μάτια των έτρεχαν ποταμηδόν…………….».

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΤΟΜ. Α΄, Β΄ ΕΚΔ., ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ, ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ, 2011, σσ. 24-30, 40-41.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ – ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ

Ο π. Νεόφυτος ………… προτού αρχίσει η τελετή του Ευχελαίου φύλαγε τον δαιμονισμένο. Ήξερε πως κάποιος συγκεκριμένος λόγος θα υπήρχε, ώστε να παραχωρήσει ο Θεός τέτοια τιμωρία. Για να εξακριβώσει λοιπόν τον λόγο υποβάλει μια ερώτηση :

-Πονηρό δαιμόνιο, για ποιά αιτία μπήκες στον Ιλαρίωνα ;

-Άντε πήγαινε πέρα εσύ, απαντά το δαιμόνιο, που θα σου δώσω εγώ τον λόγο!

-Σε εξορκίζω εις το όνομα της Αγίας Τριάδος να μου πεις την αιτία.

-Βρε τι θέλεις και με ορκίζεις εσύ που δεν είσαι ούτε παπάς ούτε τίποτε. Εμπήκα γιατί………… ήταν υπερήφανος.

-Και πάλι σε εξορκίζω εις το όνομα της Αγίας Τριάδος να μου πεις ποιός είναι υπερήφανος.

Και το δαιμόνιο χωρίς να θέλει, αλλά πιεζόμενο από τον εξορκισμό, έκανε μια θαυμαστή ομολογία.

-Ποιός είναι υπερήφανος ! Να ποιός είναι : Όποιος στις εικοσιτέσσερις ώρες που έχει το ημερονύχτιο δεν βάζει ούτε μια φορά στο νου του πως είναι αμαρτωλός, αυτός είναι ο υ-περ-ή-φα-νος (τις τελευταίες λέξεις τις εφώναξε με υψωμένο τον τόνο της φωνής).

ΠΗΓΗ : ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2009, σελ.82 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΑΡΚΑΔΑΚΙ

Ο γέρων Θεοφύλακτος υπήρξε μια αγία μορφή στον χορό των ουρανοπολιτών της Σκήτης (του Αγίου Βασιλείου). Διηγούνται γι΄ αυτόν ότι κάποτε ήρθε έξω από το καλυβάκι του και ξάπλωσε ένα πληγωμένο ζαρκάδι με σπασμένο το πόδι του. Εκείνος το πλησίασε και με συμπαθέστατη γλώσσα του μίλησε σαν σε άνθρωπο :

-Κάθισε να σου δέσω το σπασμένο ποδαράκι σου για να γίνεις καλά.

Το ζαρκάδι έκανε υπακοή και κάθισε ήρεμα. Ο γέρων με όλη «την υπέρ πάσης κτίσεως αγάπην και οικτίρμονα διάθεσιν της καρδίας του», πήρε δυό καλάμια και μια λουρίδα πανί για επίδεσμο, και έδεσε το σπασμένο μέλος του δυστυχισμένου πλάσματος, σαν καλός ορθοπεδικός γιατρός. Μετά το χάϊδεψε ευσπλαχνικά και του είπε :

-Πήγαινε τώρα, καλό μου, στην ευχή της Παναγίας και να έρθεις μετά από 30 – 40 ημέρες να σου το λύσω.

Πράγματι, δεν πέρασε η προθεσμία που του καθώρισε και το ζαρκαδάκι ήρθε στο καλύβι του γέροντος ! Του έλυσε τον ορθοπεδικό επίδεσμο. Είχε τελείως θεραπευθεί.

Τα τέλη αυτού του αγιασμένου ανθρώπου ήταν οσιακά.

                                

ΠΗΓΗ : ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΕΝΑΓΙΑΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2008, σελ.37.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΑΜΠΕΛΙ ΜΑΣ ΝΑ ΤΗΡΑΞΟΥΜΕ ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΓΗ» - ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

«Κάποτε συζητούσαν μερικοί πατέρες αν υπάρχει ζωή και σε άλλα αστέρια. Ήταν παρών και ο π. Γεράσιμος (Μενάγιας). Ένας αγράμματος ασκητής παίρνει τότε τον λόγο και λέει :

-Ξέρετε, πατέρες, εμείς οι άνθρωπο τί πάθαμε ; Ένα αφεντικό έστειλε τους εργάτες του να σκάψουν το αμπέλι του. Κι αυτοί, όταν πήγαν για την δουλειά άρχισαν να συζητούν αν έχει άλλα αμπέλια το αφεντικό τους, πού και πόσα. Και πέρασε η ημέρα χωρίς να σκάψουν το αμπέλι. Έτσι κι εμείς. Τί μας νοιάζει εμάς αν το Αφεντικό έχει κι άλλους κόσμους σε άλλα αστέρια ; Εμείς το αμπέλι μας να τηράξουμε εδώ στην γη………..».

ΠΗΓΗ : ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΕΝΑΓΙΑΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2008, σελ.44.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«ΜΗ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΑΦΗΣΤΕ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ» – Ο ΑΡΧΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ

Διηγείται η κ. Μαρία Ι…….., Θεσσαλονίκη, τον Αύγουστο του 1992.

«Σας φέραμε την Αθανασία, που την έσωσε ο Αρχάγγελος. Στις 17 Μαίου 1992, ημέρα Κυριακή, το κοριτσάκι μας, η Αθανασία (3) ετών, έπεσε από ταράτσα 4 ½ μέτρων ύψους και αμέσως μεταφέρθηκε σε αφασία στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς το παιδί κρατούσε ασυναίσθητα την εικονούλα του Αρχαγγέλου, που ήταν καρφιτσωμένη επάνω του. Στο Νοσοκομείο οι γιατροί μας απέλπισαν για τη σωτηρία του.

Παραδόξως όμως σιγά - σιγά το παιδί άρχισε να συνέρχεται και ζητούσε συνεχώς την εικόνα, που του είχαν αφαιρέσει οι γιατροί από πάνω του. Ταυτόχρονα αισθανόταν την παρουσία του Αρχαγγέλου μέσα στο θάλαμο και μας έλεγε :

-Μη κλείνετε την πόρτα, αφήστε εδώ μέσα τον Αρχάγγελο. Τον θέλω κοντά μου.

Το παιδί Τον έβλεπε ενώ εμείς δεν βλέπαμε τίποτα. Τελικά ο Άγιος έκανε το θαύμα Του και έσωσε το παιδί μας από βέβαιο θάνατο.

Τώρα όπως βλέπετε είναι τελείως καλά και ήλθαμε να Τον ευχαριστήσουμε οικογενειακώς και να φέρουμε το τάμα μας μαζί με την ευγνωμοσύνη μας για το μεγάλο δώρο που μας έκανε».

ΠΗΓΗ : ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΘΑΣΟΥ, ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ, ΘΑΣΟΣ 1996, σ. 36.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η «ΜΑΥΡΗ» ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ JASNA GORA

Πρόκειται για το μεγαλύτερο προσκύνημα της Πολωνίας. Κατά τις εφετινές μου θερινές διακοπές συνέπεσε διερχόμενος για τη Βαρσοβία να το «ανακαλύψω». Μου κέντρισε το ενδιαφέρον διότι ο ξεναγός μας

πληροφόρησε ότι η εικόνα αυτή της «Μαύρης» Παναγίας, είχε Βυζαντινή προέλευση. Πρόκειται για μία Βρεφοκρατούσα. Ο εικονογραφικός τύπος είναι της Οδηγήτριας. Επιστρέφοντας στην Πατρίδα, αποφάσισα να το ψάξω.

 

Βρήκα λοιπόν ότι η προέλευση της εικόνας χάνεται στο θρύλο. Το αρχαιότερο ντοκουμέντο, που φθάνει στο 1474, την παρουσιάζει ως γνήσιο έργο του αγίου Λουκά. Μετά από ρητή αίτηση των πιστών της Ιερουσαλήμ, έγινε απ' τον απόστολο πάνω στην επιφάνεια του τραπεζιού γύρω απ' το οποίο η Αγία Οικογένεια συνήθιζε να τρώει και να προσεύχεται. Ό Κωνσταντίνος την έφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου έγινε ξακουστή απ' τα πολλά της θαύματα. Ο Λέοντας, Πρίγκιπας της Ρωσίας (Ρουθηνίας), ζήτησε την εικόνα για τη χώρα του, όπου έχτισε μια εκκλησία για να την εκθέσει στην ευλάβεια των πιστών. Από τη Ρουθήνια η εικόνα πέρασε κατόπιν στην Ουγγαρία και τελικά στην Πολωνία¹. 

Είναι μια εικόνα καθαρά βυζαντινή, που η παράδοση την ανάγει μέχρι τον 6ο ή και τον 5ο αιώνα. Εικονίζει μια Παναγία λεπτή και θλιμμένη, που τα χείλη Της σφίγγουν με τόση εγκαρτέρηση και θεληματικότητα τον πόνο Της, όπως ακριβώς και το μαφόριο που τυλίγει το αρχοντικό Της κεφάλι. Έχει μεγάλες εθνικές περιπέτειες αυτή η περίπυστη εικόνα. Άλλοτε την άρπαζαν από τους Πολωνούς, κι άλλοτε οι Πολωνοί την έπαιρναν πίσω. Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες έχουν αφήσει μια έντονη σκοτεινότητα πάνω σ' ολόκληρη την επιφάνεια του ιερού εικονίσματος, γι' αυτό φαίνεται και την λένε «Μαύρη Παναγία». Εκείνο όμως που συγκλονίζει ακόμη περισσότερο, είναι τα πλήθη των πιστών που διαρκώς συρρέουν εκεί να προσκυνήσουν και να αγιασθούν. Είδαμε χιλιάδες ανθρώπων σε ουρές ατέλειωτες να έρχονται, και μόλις έφθαναν στον περίβολο του Ναού εσέρνονταν στα γόνατα μέχρι να

φθάσουν κάτω από το ιερό κουβούκλιο, όπου ψηλά είναι τοποθετημένη μέσα σε άπλετη φωτοχυσία η «Βασιλίσσα του Πολωνικού λαού», όπως την ονομάζουν σημειώνει ο Αυστραλίας Στυλιανός².

 

Πράγματι, ουρές προσκυνητών επισκέπτονται το ναό καθημερινά, ενώ οι τοίχοι γιομάτοι πατερίτσες κι άλλα αφιερώματα δηλώνουν την ευγνωμοσύνη όσων ευεργετήθηκαν από τη «Μαύρη» Παναγία.

 

ΠΗΓΕΣ : 1. Georges Gharib, Οι εικόνες της Παναγίας, Ιστορία και λατρεία, εκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 1997, σελ. 147-149., 2. Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, Ενσαρκώσεις του Δόγματος, Εκδόσεις Δομός, 1996.