Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΚΑΜΕ ΨΕΥΤΙΚΗ ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΘΡΟΦΑΓΟΥΣΕ

Άγγελοι οδηγούν τη ψυχή αμαρτωλού στον άδη -
Ιερά Μονή Διονυσίου Άθωνα.

Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος στους λόγους του (μέρος Α΄ εις τα ξη΄ παραδείγματα), πως του διηγήθηκε ένας ιερέας που ονομάζονταν Αθανάσιος και ήταν από τη Λυκαονία της Ασίας, ότι στις μέρες του ζούσε ένας μοναχός σε ένα κοινόβιο, περιβόητος και περίφημος, τον οποίον ευλαβούνταν όλοι, όχι μόνο οι Αδελφοί της Μονής αλλά και οι κοσμικοί των περιχώρων, για τις φαινομενικές αρετές που είχε. Ήταν ευλαβής και ταπεινός στο σχήμα, αγρυπνούσε και προσεύχονταν για τους άλλους, νήστευε κοκ. Όμως στο κελλί του κρυφά λαθροφαγούσε με τόση επιδεξιότητα, ώστε κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα, και έτσι πέρασε τη ζωή του χωρίς να αμελεί τις εξωτερικές αρετές, χωρίς όμως να μετανοεί και για την αμαρτία της λαθροφαγείας.

Όταν έφθασε η ώρα να πεθάνει, παρακάλεσε όλους τους Αδελφούς να συγκεντρωθούν, και αυτοί το έκαμαν αμέσως, καθώς νόμιζαν ότι θα ακούσουν άγια πράγματα από τέτοιο ενάρετο άνθρωπο.

Τότε ο ταλαίπωρος μοναχός τους αποκάλυψε έντρομος από το φόβο της κολάσεως, ότι υποκρινόταν ότι νήστευε μόνο για να παίρνει τους επαίνους. Νήστευε μόνον φανερά. Κρυφά έτρωγε ότι ήθελε, και γι΄ αυτό κατακρίθηκε από τον Θεό στην αιώνια κόλαση, διότι δεν εξομολογήθηκε ποτέ του αυτή την αμαρτία και τώρα παραδόθηκε στην εξουσία ενός δράκοντα, ο οποίος τον είχε δέσει χειροπόδαρα με την ουρά του, και εκείνη την ώρα θα τον κατάπινε την κεφαλή και το πνεύμα του.

Διηγούμενος αυτά ξεψύχησε ο τρισάθλιος και έλαβε ο νοητός δράκων την ψυχή του στην κόλαση.

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 48.