Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ποὺ ἀλλοῦ τιμήθηκε ἡ γυναίκα ὅσο στὴν Ἐκκλησία κι ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία; Στὸ σύγχρονο ψέμα, ποὺ εἶναι ὁ ἀγώνας τῆς γυναίκας γιὰ τὴν ἐξίσωσή της μὲ τὸν ἄνδρα, ὁ ἀγώνας ποὺ πάει νὰ διαλύση καὶ νὰ ξεθεμελιώση τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν κοινωνικὸ βίο τῶν ἀνθρώπων, στὸ σύγχρονο αὐτὸ ψέμα δὲν θὰ θέλαμε νὰ ἀντιτάξουμε τίποτ’ ἄλλο παρὰ τὴν ἀποστολικὴ περικοπή, ποὺ διαβάζεται στὴν ἱερὴ ἀκολουθία τοῦ Γάμου. Μακάρι νὰ τὴν πρόσεχαν καὶ νὰ θέλανε νὰ τὴν καταλάβουν ὅσα ζευγάρια ἔρχονται νὰ πάρουν τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ κάνουν σπίτι. Ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν στὴν ἱερότητα τῆς συζυγίας καὶ στὴν ἁγιότητα τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ γάμου, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἔρχονται γιὰ νὰ στεφανωθοῦν στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ μιὰ συνήθεια.

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἔγινε, νὰ βγῆ δηλαδὴ ἡ γυναίκα καὶ νὰ ἐργασθῆ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σὲ ἔργα ποὺ ταιριάζουν καὶ ἀνήκουν στὸν ἄνδρα, ὅταν λοιπὸν μιλᾶμε καὶ ἀποδίδωμε σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς πολλὰ καὶ μεγάλα κακὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα στὸν κοινωνικό μας βίο, τὸ ξέρομε πὼς αὐτὸ εἶναι παράτολμο καὶ σχεδὸν ἀνόητο, γιατὶ κανεὶς δὲν εἶναι ποὺ θὰ ἀκούση, οὔτε ἄνδρας οὔτε γυναίκα. Κι ὅμως εἶναι τόση μεγάλη ἡ ζημιὰ ποὺ ἔγινε, ποὺ μὲ τίποτα δὲν διορθώνεται, ὅσες κι ἂν εἶναι οἱ ὠφέλειες καὶ τὰ κέρδη μὲ τὴν ὁποιαδήποτε ἐργασία καὶ ἐπίδοση τῆς γυναίκας ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἡ πιὸ μεγάλη ζημιὰ ἔγινε στὴν ἴδια τὴ γυναίκα, κι ἂς θαρῆ πὼς εἶναι τάχα ἐλεύθερη καὶ πὼς μὲ τὴν κάποια οἰκονομική της ἀνεξηρτησία ἔχει καλύτερη θέση ἀπέναντι στὸν ἄνδρα. Ἀλλὰ τὸ σπίτι, ποὺ τώρα δὲν τὴν χωράει, δὲν εἶναι φυλακὴ τῆς γυναίκας, ἀλλὰ τὸ βασίλειό της, ὁ ναὸς τῆς ζωῆς καὶ τὸ ἐργαστήρι τῆς ἀνατροφῆς καὶ τῆς ἀγωγῆς κάθε ἀνθρώπου. Καὶ δὲν θέλει τίποτ’ ἄλλο’ κόσμος παρὰ ἀνθρώπους, γιεροὺς καὶ σωστοὺς ἀνθρώπους.

Θὰ πῆ κανεὶς πὼς ἐπαναλαμβάνομε κοινὲς θέσεις κι εἶναι σὰν νὰ μὴ λέμε τίποτα ἀπάνω σ’ ἕνα θέμα ποὺ δὲν εἶναι νὰ κουβεντιάζεται, γιατὶ ἀποτελεῖ πιὰ φυσικὴ πραγματικότητα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἡ πραγματικότητα αὐτὴ δὲν εἶναι φυσική, γι’ αὐτὸ καὶ ἐκδικεῖται τὴ ζωή μας. Καὶ ἡ Ἐκκλησία αὐτὸ τὸ χρέος ἔχει, νὰ πῆ κι ἐδῶ καὶ νὰ κηρύξη τὸ σωστὸ κι ἂς μὴν ἀκούη πιὰ κανείς. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία ἐνῶ δὲν εἶναι ἀντίδραση, εἶναι ὅμως πάντα γιερὴ δύναμη ἀνίστασης καὶ διαμαρτυρίας, ποὺ κι ἂν φαίνεται πὼς δὲν μπορεῖ νὰ προλάβη καὶ νὰ διορθώση τὶς ἀστοχίες τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ δὲν θέλουν οἱ ἄνθρωποι, φωνάζει, πάντα τὸ σωστὸ καὶ δὲν ἀφήνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ κοιμοῦνται ἥσυχοι ἀπάνω στὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ σφάλματά τους. Τὸ ξέρομε λοιπὸν πὼς αὐτὰ ποὺ λέμε τώρα κανένας δὲν θέλει νὰ τὰ ἀκούση, γιατὶ ὅλοι καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πιστεύουν πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ φυσικὴ τάξη˙ νὰ ἐργάζωνται τὸ ἴδιο καὶ νὰ ζοῦν ὁ καθένας ὅπως θέλει.

ΠΗΓΗ : +ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΙOΝΥΣΙΟΥ ΨΑΡΙΑΝΟΥ, «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», Τόμος Β΄, σελ. 314-316.