Του πανοσ. Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου
Καθηγουμένου της
Ιεράς Μονής Δοχειαρίου
Αλλ’ εκεί που
υπήρξε αξιοθαύμαστος είναι η αγάπη του για την Εκκλησία και το ολοκληρωτικό
δόσιμό του γι’ αυτήν. Την αγάπησε με όλη την δύναμη της ψυχής του (τηρώντας την
πρώτη εντολή του δεκαλόγου : «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου…»). δεν άφησε
για τον εαυτό του ούτε μια γωνιά. Ποτέ δεν υποχώρησε στα θέματα της πίστεως
ούτε μια κεραία. Διαφωνούσε με κάθε παραχαράκτη. Στην εποχή μας, κάθε μέρα
γίνονται
υποχωρήσεις με την πρόφαση της αγάπης. Ελαχιστοποιούνε σήμερα τις διαφορές
τις δογματικές, όπως στην εποχή του Ζήνωνα, για να γίνει η ένωση. Και μάλιστα
το κάνουνε «φασούλι» που κυκλοφορεί σχεδόν σε όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες : «Κανείς
να μη διανοηθεί ότι ο πάπας είναι αιρετικός». Ο Γέροντας Αυγουστίνος βροντοφωνούσε
πάντοτε : «Ο παπισμός είναι η συνισταμένη όλων των αιρέσεων και κακοδοξιών». Ο
Γέροντας πίστευε πως, όσο στέκεται η Ορθοδοξία, ο Αντίχριστος δεν θα έρθει, αν
και πολλοί αντίχριστοι υπάρχουν στον κόσμο και προετοιμάζουν τον δρόμο του
βδελύγματος. Στοιχιζότανε πάντοτε στην παράδοση των αγίων Πατέρων και ποτέ δεν
συνέστελλε τα χέρια του από τους ώμους των αγίων Πατέρων για αγάπες και
αβρότητες με τους ετεροδόξους.
Έπειτα η αγάπη
του για την πνευματική ανύψωση του κλήρου του δημιουργούσε στην ζωή του τόση
κόπωση, που ένας γιατρός μου εκμυστηρεύθηκε πως το νευρικό του σύστημα κρέμεται
από μια βαμβακερή κλωστή.
Ο Αυγουστίνος
έγινε εξαίσιο θέαμα και άκουσμα στον κόσμο για το ύφος και το ήθος της Εκκλησίας.
Βγήκε στον δρόμο σαν μεγάλος εξορκιστής, για να εξορκίσει το κακό. Η φωνή του
υπολογιζότανε και από τους κρατούντες και φρενάριζε τους κληρικούς, που έχασαν
τα φρένα τους. Η αγάπη του για την αγία Εκκλησία δημιούργησε αντιπαλότητες, που
στοιχίζουν και σήμερα ακόμη στα πνευματικά του παιδιά. Και του έδωσαν τον τίτλο
του τρελού, που πάντα μου θυμίζει μια γεροντική ιστορία :
-«Γέροντα σε
αποκαλούν τρελό».
«Δεν πειράζει,
παιδί μου. εγώ χρόνια αγωνίστηκα, για να πάρω αυτόν τον τίτλο. Τώρα
θα τον πετάξω ;»
Το ελεγκτικό του
κήρυγμα και τους αγίους μούδιαζε. Κάποτε συναντήθηκε ο Γέροντας με τον
μακαριστό Αμφιλόχιο τον Πάτμιο στο βιβλιοπωλείο του Παπαδημητρίου. Έσπευσε ο
πατήρ Αμφιλόχιος, πασιχαρής, να τον ασπασθεί, και εκείνος τον άρπαξε από τους ώμους
λέγοντάς του : «Όχι μόνον ευλάβεια και ευσέβεια, αλλά και ζήλο, καύσιμη ύλη για
την Εκκλησία». Πολλοί παρεστηκότες «ενεβριμήσαντο τω πνεύματι». Αλλ’ ο πατήρ
Αμφιλόχιος δεν παρέλειπε να λέγει : «Η
Εκκλησία, για να πορεύεται μέσα στον κόσμο, χρειάζεται και τον Ηλία και τον
Ιερεμία και τον Πρόδρομο και τον Χρυσόστομο».
Το ελεγκτικό του
κήρυγμα ξυπνούσε τους καθεύδοντες στην ευδαιμονία τους ποιμένες, όπως είπε
χαρακτηριστικά ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων : «Άσ’ το σκυλί να γαυγίζει, να
ξυπνά τους ποιμένες». Το ελεγκτικό κήρυγμα είναι σχοινοβασία, είναι επικίνδυνη
εξόρμηση στον κόσμο. Θέλει πολλές δυνατότητες. Προϋπόθεση είναι η ορθή πίστη
και βιοτή. Γράφει ιστορία στην Εκκλησία, αλλά πολλές φορές είναι πολύ πικρή. Ο
κάθε έλεγχος στοιχίζει πολλές θλίψεις και αποδοκιμασίες. Για το εγχείρημα του
ελεγκτικού κηρύγματος πρέπει να ζεις στις όχθες του Ιορδάνη, να τρως άγριο μέλι
και ακρίδες, και να ενδύεσαι προβιά προβάτου.
Ο Γέροντας
Αυγουστίνος υπήρξε μια σπάνια ιστορική προσωπικότητα στην Εκκλησία. Στάθηκε
πράγματι «πέτρα σκανδάλου και λίθος προσκόμματος». Οι σοβαροί τον έβλεπαν
αστείο και οι μικροί κακεντρεχή. Ο Αυγουστίνος είναι Ισαπόστολος. Και μόνο για τις
θλίψεις που υπέφερε για την αγάπη της Εκκλησίας, και μάλιστα αν σ’ όλα αυτά
προσθέσουμε και τους ψευδαδέλφους, ήτανε πάντοτε θλιμμένος και πικραμένος. Ποτέ
δεν περπάτησε τα ξανθά ακρογιάλια. Πάντα προτιμούσε τις ακτές και τα
κακοτράχαλα μονοπάτια. Γι’ αυτό κοντά του κάθονταν μόνον οι ελόμενοι τον
σταυροφόρον βίον.
Αυτός ο μικρός
το δέμας από μακριά φαινότανε λέων βρυχώμενος και κριός που κεράτιζε, αλλ’ από
κοντά θάλασσα γαλήνια. Ποτέ του δεν καθήρεσε κληρικό ούτε αφώρισε. Το θεωρούσε
πολύ μεγάλο πράγμα και δεν το εφήρμοσε ποτέ. Όταν η Ιερά Σύνοδος αφώρισε την
μοναχή Μαγδαληνή της Μονής Αναλήψεως Κοζάνης, όλοι οι όμοροι μητροπολίτες
διάβασαν τον αφορισμό στους Ναούς, πλην του μητροπολίτου Αυγουστίνου.
Ο Αυγουστίνος
ήταν φιλόστοργος πατέρας, όχι μόνον για τα παιδιά του, αλλά για όλον τον κόσμο.
Ένα μόνο πράγμα του έλειπε, που ελλείπει
από όλους τους αγίους, το διοικητικόν. Ήξευρε τί έπρεπε να γίνει και δεν το εφάρμοζε,
για να μή λυπήσει. Η αλήθεια είναι πως η διοίκηση θέλει και λίγο κοσμικό
θράσος. Ο άγιος όμως πού να το βρει, για να το διαθέσει ; Ήτανε και αυτός ένας από
τους κρυφούς του πόνους.
Ο τω γήρα
καμφθείς και τη νόσω τρυχωθείς, έκτεινον τας χείρας σου, Γέροντα Αυγουστίνε, σε
όλους εμάς, που τιμούμε σήμερα την μνήμη του Αγίου σου και την γιορτή σου, και
ευλόγησαί μας, ως πάλαι ο Ισαάκ τον Ιακώβ.
ΠΗΓΗ : «ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ», ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, τευχ, 32, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ –
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017, σσ. 25 κ.ε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου