ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Την ώρα που έψαλλαν οι αδελφές τη Μεγάλη Παρασκευή τα Άγια Πάθη του Χριστού με μεγάλη κατάνυξη, η Οσία Ειρήνη είδε το ακόλουθο όραμα : είδε ότι μπήκαν στο ναό αναρίθμητοι ασπροφόροι, νέοι, ωραιότατοι και φωτοειδείς (άγγελοι). Κρατούσαν στα χέρια τους κιθάρες και έψαλλαν ύμνους προς δόξα του Χριστού, με μελωδία εναρμόνια, γλυκύτατη και θαυμαστή. Κρατούσαν στα χέρια τους φιάλες γεμάτες μύρα, και εράντισαν την Αγία Τράπεζα. Η ευωδία γέμισε όλη τη Μονή. Μετά είδε έναν μέγα άνθρωπο, ωραίο και αστραπόμορφο, του οποίου το πρόσωπο έλαμπε σαν τον ήλιο και τον προϋπάντησαν οι υπόλοιποι με μεγάλη τιμή και ευλάβεια. Αυτός έδωσε μια σινδόνι ωραία και πολύτιμη, προκειμένου να σκεπάσουν με επιμέλεια τα μύρα πάνω στην Αγία Τράπεζα. Τότε ο άγγελος, που ευρίσκονταν στο θυσιαστήριο, φώναξε προς τον μέγα εκείνον, με μεγάλη λύπη και κατήφεια :

- «Έως πότε Κύριε»; Και ακούστηκε φωνή που έλεγε :

- « Έως να έλθη ο δεύτερος Σολομών, να ενωθούν τα άνω με τα κάτω, να γίνουν ένα και τα δύο. Τότε και ο Κύριος εις τούτον τον τόπον να υψωθή, και να μεγαλυνθή της δούλης σου το μνημόσυνο».

Λέγοντας αυτά η φωνή, έψαλλαν οι ασπροφόροι, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, ενώ ταυτόχρονα ανέβαιναν στον ουρανό. Η δε Αγία συλλογιζόμενη τι σήμαινε το όραμα, κατανόησε ότι φανέρωνε ότι ούτε η ίδια ούτε το Μοναστήρι θα δοξασθούν, όπως η ίδια είχε παρακαλέσει τον Κύριο να μην τη δοξάσει εδώ στη γη πρόσκαιρα, αλλά μόνο στην αιώνια βασιλεία. Και αυτό δίδασκε στις μοναχές λέγουσα : «Φεύγετε τη τιμή των ανθρώπων, όσο γίνεται. Διότι ψυχή που επιθυμεί ανθρώπινη τιμή δεν αξιώνεται να την δοξάσει ο Κύριος».

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1865, σ. 181.