Ο ΑΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕ…

Κάποτε δε συνέβη ένα γεγονός, ώστε να τρέχουν όλοι εις την συγκομιδήν των ελαίων.

Επήγαιναν όλοι οι πατέρες δια την συγκομιδήν. Εις την Μονήν (Ι. Μ. Σιμωνόπετρας) εκάθηντο μόνον οι διακονηταί δια τα μεσώρια και τους εσπερινούς.  Ένας αδελφός εκλάπη υπό των εχθρών και ελογίσθη, ότι εάν και αυτός αφήση την Ακολουθίαν και υπάγη δια την σύναξιν των ελαιών θα τιμωρηθή. Επίστευσεν εις τον λογισμόν αυτόν της απάτης και δεν επήγαινε, παρά εκάθητο εις το Μοναστήριον δια να μη χάση τας Ακολουθίας.

Οι πατέρες όμως ήσαν διακριτικοί, υπομονετικοί και επίστευον με όλη των την ψυχήν, ότι η Παναγία θα τον πληροφορήση, εάν πράττη καλώς ή κακώς.

Κάποιαν ημέραν λοιπόν εν τη ώρα του εσπερινού, ενώ έψαλε ο χορός το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου», βλέπει έναν άγγελον να θυμιά τα στασίδια των απόντων πατέρων εις το μάζεμα των ελαιών. Ήλθε και εις το στασίδιον όπου ήτο αυτός αναμένων γεμάτος χαρά τον άγιον άγγελον να τον θυμιάση. Ο άγιος Άγγελος όμως τον προσπέρασε. Ερωτήσας δε αυτόν, διατί δεν τον θυμιά, του απήντησεν, ότι έχει εντολήν από την Κυρίαν Θεοτόκον, την προστάτιδα της Μονής, να θυμιά, τα στασίδια των πατέρων, που είναι εις την υπακοήν.

Ακούσας αυτά ο Μοναχός επήρε αμέσως το καλάθι και έτρεξεν εις την υπακοήν, ήτοι να μαζέψη ελιές.

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΤΟΜ. Α΄, Β΄ ΕΚΔ., ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ, ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ, 2011, σσ. 114 κ.ε.

Σ’ ΕΞΟΡΚΙΖΩ, ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΔΑΜΑΣΕΙ ;

Η Οσία Θεοδώρα συνήθιζε να λέγει στις μαθήτριες πολύ συχνά, πως ούτε η μεγάλη άσκησις, ούτε ο υπερβολικός κόπος, ούτε οποιαδήποτε άλλη κακοπάθεια μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, όσο η αληθινή ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Διηγείτο και το ακόλουθο ανέκδοτο :

- Κάποιος ερημίτης είχε χάρισμα από τον Θεό να διώχνει τα πονηρά πνεύματα. Μια φορά ζήτησε να μάθει τί φοβούνται περισσότερο κι αναγκάζονται να φύγουν.

-Μήπως τη νηστεία ; Ρώτησε ένα απ’ αυτά.

-Εμείς, αποκρίθηκε εκείνο, ούτε τρώμε, ούτε πίνουμε ποτέ.

-Την αγρυπνία τότε ;

-Εμείς δεν κοιμώμεθα καθόλου.

-Την φυγή του κόσμου ;

-Σπουδαίο πράγμα τάχα. Εμείς περνάμε τον περισσότερο καιρό μας τριγυρίζοντας στις ερημιές.

-Σ’ εξορκίζω, να ομολογήσεις τί είναι εκείνο που μπορεί να σας δαμάσει, επέμενε ο Γέροντας.

Το πονηρό πνεύμα, αναγκασμένο από υπερκόσμια δύναμη, βιάστηκε να απαντήσει :

-Η ταπείνωσις, που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε.

ΠΗΓΗ : ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ – ΑΘΗΝΑΙ 2000, 18 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Βλέπετε πώς απεικονίζετε η Δευτέρα Παρουσία στις εικόνες των Εκκλησιών ; Αν προσέξετε, θα δείτε ότι απ’ τον θρόνο του Θεού – απ’ τον ίδιο θρόνο – βγαίνουν δύο ποτάμια. Ένα λευκότατο, εντός του οποίου βρίσκονται οι ψυχές των σεσωσμένων, κι ένα κατακόκκινο, το οποίο είναι ο «πύρινος ποταμός». Σ’ αυτό μέσα βρίσκονται οι ψυχές των κολασμένων. Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η εικόνα αυτή, φανερώνει ότι όλοι θα δούμε το Θεό, αλλά η διαφορά θα είναι στο πώς, στον τρόπο με τον οποίο θα Τον δούμε.

Η Εκκλησία έχει, λοιπόν, αυτόν τον ρόλο, να μας ετοιμάσει ώστε να τον δούμε ως Φώς γλυκύτατο και ανέσπερο και όχι ως «πύρ καταναλίσκον». Σκεφτείτε έναν τυφλό, που τον βγάζουμε μέρα μεσημέρι στον ήλιο. Βλέπει ; Δεν βλέπει…………. αλλά αισθάνεται το κάψιμο και υποφέρει.

Αντίθετα, ένας που έχει τα μάτια του ανοιχτά, χαίρεται το φως και όλη την ομορφιά του Θεού. Αυτή είναι η διαφορά και αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας.

- Να μας δώσει τί ;

- Πνευματικά μάτια. Να μας δώσει πνευματικά αισθητήρια, για να μπορούμε να απολαμβάνουμε τον Θεό, απ’ αυτήν εδώ την ζωή, ως Φώς γλυκύτατο.

ΠΗΓΗ : ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ – ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΠΑΤΡΟΣ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2010, σ. 37.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ – ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

– Ἔρριξες φάρμακο γιὰ τὶς κάμπιες;

– Ἔρριξα, Γέροντα.

– Τόσες καλόγριες οὔτε μία κάμπια δὲν μπορεῖτε νὰ σκοτώσετε! Στὴν Κατοχή, ὅταν εἶχε πέσει ἀκρίδα, εἶχαν βγάλει ἐδῶ στὴν Χαλκιδική τὴν Ἁγία Ζώνη ἀπὸ τὴν Μονή Βατοπεδίου καὶ ἡ ἀκρίδα ἔπεφτε σύννεφα-σύννεφα στὴν θάλασσα. Στὴν Ἤπειρο, θυμᾶμαι, ἦταν σάν τὸ χιόνι. Κάναμε ὅλοι προσωπική ἐργασία, μὲ τὰ σεντόνια τὴν μαζεύαμε καὶ μετά τὴν πετούσαμε. Ἦταν καὶ ἡ πείνα..., μήν τὰ ρωτᾶς! Τί σιτάρια εἶχαν ξαναδώσει, ἀλλὰ εἶχαν σακατευθῆ.

Οἱ ἀκρίδες, οἱ πόλεμοι, ἡ ἀνομβρία, οἱ ἀρρώστιες εἶναι μάστιγα. Ὄχι ὅτι ὁ Θεὸς θέλει νὰ παιδαγωγήση ἔτσι τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶναι συνέπεια τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅλα αὐτὰ  συμβαίνουν, γιατί ξεφεύγει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό. Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ θυμηθῆ ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό καὶ νὰ ζητήση βοήθεια.. δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τὰ κανονίζει ἔτσι καὶ βγάζει μία διαταγή νὰ ἔρθη κάποια συμφορά στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ Θεὸς βλέπει μέχρι ποὺ θὰ φθάση ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀλλάξουν, καὶ γι' αὐτὸ ἐπιτρέπει νὰ συμβῆ μία συμφορά, γιὰ νὰ συνετισθοῦν. Ὄχι ὅτι τὰ κανόνισε ἔτσι ὁ Θεός.

Στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ(1) εἶχε πεῖ ὁ Θεὸς νὰ μήν ἐξαφανίσουν μία φυλή, τούς Φιλισταίους, γιατί αὐτή θὰ ἦταν μάστιγα γιὰ τούς Ἑβραίους, ὅταν θὰ ξεχνοῦσαν τὸν Θεό. Ὅταν λοιπόν οἱ Ἑβραῖοι ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τὸν Θεό, εἶχε δικαιώματα ὁ διάβο­λος καὶ ἔβαζε τὰ «ξαδέρφιά» του, τούς Φιλισταίους, καὶ ὁρμοῦσαν στούς Ἑβραίους. Ἔ­παιρναν τὰ παιδιά τῶν Ἑβραίων καὶ τὰ χτυποῦσαν πάνω στὴν πέτρα, γιὰ νὰ τὰ σκοτώσουν. Κάποτε ὅμως ποὺ οἱ ἐχθροί ἦρθαν, χωρίς νὰ φταῖνε οἱ Ἰσραηλίτες, πολέμη­σε γι' αὐτούς ὁ Θεός. Ἔρριξε χαλάζι σάν πέτρες (2) καὶ τούς ἐξόντωσε, γιατί τότε οἱ Ἰσραηλίτες δικαιοῦνταν τὴν θεία ἐπέμβαση.

Πόσες ὑποσχέσεις εἶχε δώσει ὁ Θεὸς γιὰ τὸν Ναό τοῦ Σολομῶντος, καὶ ὅμως πόσες φορές κάηκε, ρήμαξε. Ὅταν ξέφευγε ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, οἱ Προφῆτες φώναζαν-φώναζαν, οἱ Ἰσραηλίτες τίποτε! Ἀνέπαυαν τὸν λογισμό τους: «Ἀφοῦ, ὅταν ἔκτισε ὁ Σολομῶν τὸν Ναό, ἔδωσε τόσες εὐλογίες ὁ Θεὸς καὶ εἶπε ὅτι ἀπὸ ἐδῶ θὰ εὐλογοῦνται καὶ θὰ ἁγιάζωνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι (3), ἄρα θὰ μείνουν ὅλα αὐτά, καὶ τὰ τείχη μας καὶ ὁ Ναός μας. Τέτοια ὑπόσχεση ἔδωσε ὁ Θεός»! Ὁ Θεὸς ἔδωσε τέτοια ὑπόσχεση, ἀλλὰ ἐφόσον καὶ οἱ Ἰσραηλίτες θὰ ζοῦσαν σωστὰ. Εἶχε δώσει Χάρη στὸν Ναό τοῦ Σολομῶ­ντος, ἀλλά, ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες δὲν τηροῦσαν τὶς ἐντολές, ἐπέτρεπε καὶ καιγόταν ἤ καταστρεφόταν ὁ Ναός καὶ, ὅταν μετανοοῦσαν, πάλι τὸν ἔχτιζαν. Ὅταν λ.χ. ξέφυγαν ἐπί βασιλέως Σεδεκίου, ἔρχεται ὁ Ναβουχοδονόσορ, βάζει φωτιά στὸν Ναό τοῦ Σολομῶντος, γκρεμίζει καὶ τὰ τείχη, τούς Δὲνει καὶ τούς πηγαίνει στὴν Βαβυλώνα αἰχμάλωτους (4). Φυσικά, πῆγαν καὶ αὐτοί ποὺ δὲν ἔφταιγαν, ἀλλὰ αὐτοί εἶχαν καθαρό μισθό. Οἱ ἄλλοι ποὺ ἔφταιγαν πολύ, ξόφλησαν. Ὅσοι ἔφταιγαν λίγο καὶ ταλαιπωρή­θηκαν, εἶχαν καὶ λιγάκι μισθό. Ὅταν ἕνας γίνεται αἰτία νὰ ἔρθη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ καὶ  νὰ ταλαιπωρηθοῦν καὶ ἄλλοι ποὺ δὲν ἔφταιγαν, ἀκόμη καὶ μισθό νὰ ἔχουν, αὐτὸ εἶναι ἐγκληματικό, γιατί οἱ ἄλλοι θὰ κληρονομοῦσαν τὴν Οὐράνια Βασιλεία χωρίς νὰ βασανισθοῦν, ἐνῶ τώρα βασανίζονται.

Πρέπει νὰ ξέρουμε ὅτι οἱ πιστοί ποὺ τηροῦν τὶς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέχονται τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Θεὸς – πῶς νὰ πῆ κανείς; – εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ τούς βοηθάη μέσα σ' αὐτὰ  τὰ δύσκολα χρόνια. Στὴν Ἀμερική εἶχα ἀκούσει πώς παρουσιάσθηκε μία νέα ἀρρώστια (5). Πολλοί ποὺ ζοῦν μία ἀφύσικη, ἁμαρτωλή ζωή, μολύνονται ἀπὸ αὐτήν καὶ πεθαίνουν. Τώρα ἔμαθα ὅτι παρουσιάσθηκε καὶ ἐδῶ αὐτή ἡ ἀρρώστια. Βλέπετε, δὲν καταστρέφει ὁ Θεὸς τούς ἀνθρώπους, μόνοι τους ἐξαφανίζουν τὸ σόι τους καὶ κατα­στρέφονται. Δὲν εἶναι δηλαδή ὅτι τούς τιμωρεῖ ὁ Θεός, ἀλλὰ τὴν τιμωρία τὴν δημιουρ­γοῦν μόνοι τους μὲ τὴν ἁμαρτωλή ζωή τους. Καὶ βλέπει κανεὶς νὰ ἑξαφανίζωνται ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχει νόημα ἡ ζωή τους.

– Γέροντα, γιατί δὲν βρίσκεται τὸ φάρμακο τοῦ καρκίνου; Δὲν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς ἤ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἐπικαλοῦνται τὴν θεία βοήθεια;

– Τὸ κακό εἶναι ὅτι καὶ νὰ βρεθῆ τὸ φάρμακο γιὰ τὸν καρκίνο, θὰ βγῆ ἄλλη ἀρρώστια. Ἦταν ἡ φυματίωση, βρῆκαν τὸ φάρμακο γιὰ τὴν φυματίωση, παρουσιάσθηκε τώρα αὐτή. Καὶ ἄν βοηθήση σ' αὐτή, θὰ βγῆ ἄλλη ἀρρώστια. Οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι θὰ γίνουν αἰτία νὰ παρουσιασθῆ κάποια ἄλλη μετά, καὶ δὲν ἔχει τελειωμό!

ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΙΕΡΟΝ  ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ  Ο  ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1998, σ. 62 κ.ε.

---

1. Βλ. Ἰ. Ναυῆ 13, 1-2 καὶ Κρίτ. 3, 1-4.

2. Βλ. Ἰ. Ναυῆ 10, 11.

3. Γ΄ Βασ. 9, 1-9

4. Βλ. Δ' Βασ. 24 κ.ε.

5. Ὁ Γέροντας ἐννοεῖ τὸ ἔιτζ. (Εἰπώθηκε τὸν Νοέμβριο τοῦ 1984).

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Την ώρα που έψαλλαν οι αδελφές τη Μεγάλη Παρασκευή τα Άγια Πάθη του Χριστού με μεγάλη κατάνυξη, η Οσία Ειρήνη είδε το ακόλουθο όραμα : είδε ότι μπήκαν στο ναό αναρίθμητοι ασπροφόροι, νέοι, ωραιότατοι και φωτοειδείς (άγγελοι). Κρατούσαν στα χέρια τους κιθάρες και έψαλλαν ύμνους προς δόξα του Χριστού, με μελωδία εναρμόνια, γλυκύτατη και θαυμαστή. Κρατούσαν στα χέρια τους φιάλες γεμάτες μύρα, και εράντισαν την Αγία Τράπεζα. Η ευωδία γέμισε όλη τη Μονή. Μετά είδε έναν μέγα άνθρωπο, ωραίο και αστραπόμορφο, του οποίου το πρόσωπο έλαμπε σαν τον ήλιο και τον προϋπάντησαν οι υπόλοιποι με μεγάλη τιμή και ευλάβεια. Αυτός έδωσε μια σινδόνι ωραία και πολύτιμη, προκειμένου να σκεπάσουν με επιμέλεια τα μύρα πάνω στην Αγία Τράπεζα. Τότε ο άγγελος, που ευρίσκονταν στο θυσιαστήριο, φώναξε προς τον μέγα εκείνον, με μεγάλη λύπη και κατήφεια :

- «Έως πότε Κύριε»; Και ακούστηκε φωνή που έλεγε :

- « Έως να έλθη ο δεύτερος Σολομών, να ενωθούν τα άνω με τα κάτω, να γίνουν ένα και τα δύο. Τότε και ο Κύριος εις τούτον τον τόπον να υψωθή, και να μεγαλυνθή της δούλης σου το μνημόσυνο».

Λέγοντας αυτά η φωνή, έψαλλαν οι ασπροφόροι, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, ενώ ταυτόχρονα ανέβαιναν στον ουρανό. Η δε Αγία συλλογιζόμενη τι σήμαινε το όραμα, κατανόησε ότι φανέρωνε ότι ούτε η ίδια ούτε το Μοναστήρι θα δοξασθούν, όπως η ίδια είχε παρακαλέσει τον Κύριο να μην τη δοξάσει εδώ στη γη πρόσκαιρα, αλλά μόνο στην αιώνια βασιλεία. Και αυτό δίδασκε στις μοναχές λέγουσα : «Φεύγετε τη τιμή των ανθρώπων, όσο γίνεται. Διότι ψυχή που επιθυμεί ανθρώπινη τιμή δεν αξιώνεται να την δοξάσει ο Κύριος».

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1865, σ. 181.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Ο Αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος δίδει τα μήλα του Παραδείσου στον ναύτη (1956).

Κάποια πρωτοχρονιά, τη νύκτα κατά τη διάρκεια της προσευχής, η Οσία Ειρήνη άκουσε μια αόρατη φωνή να της λέγει : «υποδέξου το ναύκληρο που σου φέρνει οπωρικά σήμερα, να τα φας με χαρά, και η ψυχή σου θα αγαλλιάσει».

Κατά τη διάρκεια του όρθρου, απέστειλε δύο καλόγριες με την εντολή να πάνε στην είσοδο της Μονής και να φέρουν μέσα το ναύκληρο που βρίσκονταν εκεί. Πράγματι, ο ναύκληρος προσκύνησε την Οσία και αφού κάθισαν της μετέφερε τα ακόλουθα : «Είμαι ναύτης κυρία μου από τη νήσο της Πάτμου. Ερχόμασταν με το καράβι εδώ στη Κωνσταντινούπολη για κάποια υπηρεσία. Εκεί που αρμενίζαμε στην άκρη του νησιού (της Πάτμου), μας φώναξε ένας ωραίος και θεοειδής Γέροντας να τον περιμένουμε. Εμείς δεν μπορούσαμε να το πράξουμε γιατί ήμασταν δίπλα στα βράχια. Τότε εκείνος φώναξε πιο δυνατά και πρόσταξε το καράβι να σταματήσει. Και αμέσως – ω του θαύματος – σταμάτησε, ώσπου να φθάσει εκείνος ο Γέροντας, περπατώντας πάνω στα κύματα. Μόλις έφθασε, έβγαλε τρία μήλα από το στήθος του και μου τα έδωσε με τη παραγγελία να τα παραδώσω στον Πατριάρχη λέγοντάς του ότι «τα έστειλε ο Πανάγαθος Θεός και ο δούλος του Ιωάννης από το Παράδεισο». Έπειτα, έβγαλε άλλα τρία όμοια και μου λέγει : «Αυτά χάρισε τα, στην Ηγουμένη της Χρυσοβαλάντου, Ειρήνη^. Και πες της^. φάε από αυτά που η καλή σου ψυχή επεθύμησε^. τώρα ήρθα από το Παράδεισο και τα έφερα». Λέγοντας αυτά ο Γέρων, ευλόγησε το Θεό, ευχήθηκε και έγινε άφαντος. Έδωσα λοιπόν τα τρία μήλα στο Πατριάρχη και στην αγιωσύνη σου τα υπόλοιπα.

Με δάκρυα στα μάτια η Οσία απηύθυνε θερμές ευχαριστίες στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου, απόστολο Ιωάννη. Κατόπιν, νήστευσε μια εβδομάδα ευχαριστώντας τον Χριστό για το μεγάλο δώρο που τις έστειλε. Άρχισε να τρώει από το πρώτο μήλο, για σαράντα ημέρες κάθε ημέρα από λίγο, χωρίς να γευθεί άλλη τροφή, ούτε και νερό. Τη στιγμή που το έτρωγε, ευωδία πλημμύριζε το χώρο και όλο το Μοναστήρι. Μόλις έφτασε η αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, αφού κοινώνησαν όλες οι αδελφές της Μονής, έκοψε το δεύτερο μήλο και έδωσε ένα κομμάτι σε κάθε μια για να φάει. Το τρίτο μήλο το κράτησε ως πολύτιμο φυλακτό και κάθε ημέρα το οσφραίνονταν προς απόλαυση της ψυχής της και αγαλλίαση.

ΠΗΓΗ : ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1865, σ. 180 κ.ε.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΓΕΙΑ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κ.κ. ΙΕΡΕΜΙΑ

1. Σήμερα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ μεγαλομάρτυρος ἁγίου Παντελεήμονος, τοῦ ἰαματικοῦ. Θά χρειαζόταν ὥρα πολλή γιά νά διηγηθεῖ κανείς ὁλόκληρο τόν βίο καί τά λαμπρά θαύματα τοῦ ἁγίου αὐτοῦ. Ὀλίγα μόνο θά σᾶς πῶ, ὅσα μπορεῖ κανείς νά πεῖ σέ ἕνα σύντομο λειτουργικό κήρυγμα. Ὁ ἅγιος Παντελεήμων, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἰατρός στήν ἰδιότητα. Ἀπό κάθε ἐπάγγελμα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἔχουμε ἁγίους: Καί ἀπό διδασκάλους καί ἀπό δικαστές καί ἀπό μαγείρους καί ἀπό κηπουρούς καί γενικά λέγουμε ὅτι καμμιά τίμια ἀσχολία δέν ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπο νά ἁγιάσει. Ἔτσι λοιπόν ὁ ἅγιός μας, ὁ ἅγιος Παντελεήμονας, ἦταν ἰατρός. Εἰδικά γιά τόν ἰατρό ἔχουμε ἐντολή ἀπό τήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή νά τόν τιμοῦμε, γιατί ὁ Θεός εἶναι πού φωτίζει τούς ἰατρούς νά βρίσκουν φάρμακα ἀπό τήν γῆ, γιά νά θεραπεύονται οἱ ἀσθένειες: «Τίμα ἰατρόν... – λέγει ἡ Σοφία Σειράχ – καί γάρ αὐτόν ἔκτισε Κύριος. Ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλήν αὐτοῦ καί ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα» (38,1-4). Μέ τήν ἰατρική του σοφία λοιπόν, ἀλλά ἰδιαίτερα μέ τήν φώτιση τοῦ Θεοῦ, ὁ ἅγιος Παντελεήμων θεράπευε πολλούς ἀσθενείς καί μάλιστα θεράπευε δύσκολες περιπτώσεις ἀσθενῶν, πού οἱ ἄλλοι ἰατροί δέν μποροῦσαν νά τίς θεραπεύσουν. Ἀλλά αὐτό πού πρέπει νά μᾶς κάνει μεγάλη ἐντύπωση εἶναι ὅτι ὁ ἰατρός Παντελεήμων ἐξασκοῦσε τό ἔργο του χωρίς νά ζητάει ἀμοιβή. Ἦταν καί αὐτός ἀνάργυρος. Ὁ ἴδιος ἀναζητοῦσε περιπτώσεις ἀσθενῶν, καί μάλιστα φτωχῶν ἀσθενῶν, γιά νά προσφέρει σ᾽ αὐτούς χωρίς ἀμοιβή τήν θεραπεία τους. Εἶχε πολλή ἀγάπη, πολύ ἔλεος! Γι᾽ αὐτό καί ἐνῶ πρῶτα τό ὄνομά του ἦταν Παντελέων, ὅμως ἔπειτα, γιά τήν πολλή του ἀγάπη, γιά τήν πολλή του ἐλεημοσύνη, τόν ὀνόμασαν «Παντελεήμονα»!

2. Ἀλλ᾽ ἐνῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος ἦταν ἰατρός καί ὄχι ἱερωμένος, ἐνῶ εἶχε τόση πολλή ἐργασία, γιατί ὅλοι ἔτρεχαν σ᾽ αὐτόν γιά θεραπεία, ὅμως πάντοτε, ὅλη τήν ἡμέρα καί σέ κάθε στιγμή τῆς ἡμέρας ἔνοιωθε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ καί ζοῦσε κατά τό ἅγιο θέλημά Του. Μέσα του, στήν ψυχή καί τήν καρδιά του, εἶχε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό ποῦ ἔμαθε τόν Χριστό ὁ ἅγιος Παντελεήμων; Τόν ἔμαθε ἀπό τόν πνευματικό του πατέρα, τόν ἅγιο μάρτυρα Ἑρμόλαο, τόν ὁποῖο χθές ἑόρτασε ἡ Ἐκκλησία μας. Ἦταν δεμένος πολύ μέ τόν πνευματικό του ὁ ἅγιος Παντελεήμων, ἀλλά καί ὁ πνευματικός του ἦταν δεμένος πολύ μέ αὐτόν. Καί ἔτσι πρέπει νά γίνεται, γιατί στήν ὀρθόδοξη παράδοση ἡ ἀναγέννηση τῆς ψυχῆς καί ἡ πρόοδός της συνδέεται μέ τόν πνευματικό πατέρα, μέ τόν ἀββᾶ, πού λένε τά ἀσκητικά κείμενα. Γιά τό πόσο εἶναι ὑψηλή ἡ ἔννοια τοῦ πνευματικοῦ πατέρα, διαβάζουμε στόν βίο τοῦ ἁγίου Παντελεήμονα τό ἑξῆς: Ὅταν ἔφεραν τόν ἅγιο στόν εἰδωλολάτρη βασιλιᾶ Μαξιμιανό καί αὐτός τόν ἀνέκρινε γιά τήν πίστη του καί τόν ἀπειλοῦσε μέ μαρτύρια, ἐμφανίστηκε στόν ἅγιο Παντελεήμονα ὁ Χριστός, γιά νά τόν ἐνδυναμώσει. Ἀλλά ὁ Χριστός, λέει τό ἱερό Συναξάριο, τοῦ ἐμφανίστηκε μέ τήν μορφή τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, τοῦ ἁγίου Ἑρμολάου. Καί ὅταν πάλι πέταξαν τόν ἅγιο σέ βρασμένο μόλυβδο καί στήν θάλασσα ἔπειτα, ὁ ἅγιος ἔβλεπε ὅτι μαζί του, στόν καυτό μόλυβδο καί στήν θάλασσα, εἶναι καί ὁ πνευματικός του πατέρας. – Ἄς διδαχθοῦμε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου τήν ἀγάπη, τήν ὁποία αὐτός μέ πολλή θυσία πρόσφερε στούς πονεμένους ἀδελφούς, καί τόν σύνδεσμό του μέ τόν πνευματικό του πατέρα, στόν ὁποῖον ὄφειλε τήν στερεά του πίστη στόν Χριστό, γιά τήν ὁποία, μέ συνοδό, ὅπως εἴπαμε, τόν πνευματικό του, ἔφτασε μέχρι τό μαρτύριο.

3. Ἀλλά κάτι ἄλλο μέ τήν εὐκαιρία τοῦ σήμερα ἑορταζομένου ἁγίου Παντελεήμονα θέλω νά σᾶς πῶ, ἀδελφοί μου. Ὁ ἅγιος, εἴπαμε, ἦταν ἰατρός. Τήν θεολογία μας καί τήν ποιμαντική μας οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τήν παραλληλίζουν μέ τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Νά πῶς γίνεται αὐτό: Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο ὑγιῆ, κοσμημένο δηλαδή μέ ἀρετές. Ἀλλά ἡ ἁμαρτία τόν παραπλάνησε καί τόν ἔκανε νά ἁμαρτήσει. Αὐτό στά ἱερά μας βιβλία λέγεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀρρώστησε. Ἠσθένησε ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, γιατί αὐτός εἶναι πού παραπλανήθηκε καί ἀπο-κόπηκε ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός ὅμως εἶναι ἀγάπη, εἶναι ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ, καί δέν θέλει τό πλάσμα του ὁ ἄνθρωπος νά ζεῖ ἀρρωστημένος, ἀποκομμένος δηλαδή ἀπό Αὐτόν. Γι᾽ αὐτό ἔκανε ἕνα Νοσοκομεῖο καί μέσα σ᾽ αὐτό ἔβαλε ἰατρούς, πού ἔχουν θεραπευτικά φάρμακα, γιά νά θεραπεύονται οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Τό Νοσοκομεῖο αὐτό, ἀδελφοί μου, στό ὁποῖο ὅλοι πρέπει νά μποῦμε γιά νά θεραπευτοῦμε, γιατί ὅλοι μας εἴμαστε ἁμαρτωλοί, τό Νοσοκομεῖο αὐτό, λέγω, εἶναι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Τήν τάξη καί τήν θέση τῶν ἰατρῶν τήν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι, ἐννοεῖται, πρέπει νά ξέρουμε ἐμπειρικά ἀπό τόν ἑαυτό μας πῶς θεραπεύεται ἡ ψυχή καί πρέπει νά γνωρίζουμε τά φάρμακα θεραπείας γιά κάθε ψυχική ἀρρώστια. Εἶναι μία τέχνη αὐτό, εἶναι μία θεία ἐπιστήμη. Τήν ἐπιστήμη αὐτή τήν ξέρουν καλά οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί αὐτοί, σάν ἄνθρωποι, ἔφεραν μέσα τους τό πταῖσμα τοῦ Ἀδάμ. Ἀλλά μέσα στήν Ἐκκλησία, τό θεῖο αὐτό Ἰατρεῖο, ἔπαιρναν, μέ τήν συμβουλή καί καθοδηγία τοῦ πνευματικοῦ τους ἰατροῦ καί αὐτοί, τά φάρμακα θεραπείας τους καί ἔγιναν ὑγιεῖς. Τά ἔπαιρναν τά φάρμακά τους, ἐπειδή ἦταν ταπεινοί καί ἔνοιωθαν τόν ἑαυτό τους ὡς ἁμαρτωλό, ὡς ἄρρωστο δηλαδή. Ἔτσι ἀπέκτησαν σταθερή ὑγεία, σταθερή δηλαδή πορεία πρός τόν Θεό. Αὐτοί εἶναι οἱ ἅγιοι, ἀδελφοί μου. Ἀφοῦ πέρασαν τό στάδιο θεραπείας τους, τῆς ἄσκησής τους δηλαδή καί τοῦ ἀγώνα τους γιά τόν καθαρμό τῆς ψυχῆς τους, λάμπουν τώρα ἀπό ὑγεία. Κοιτάξτε τά εἰκονίσματά τους ἐδῶ στήν Ἐκκλησία! Κοιτάξτε ὀμορφιές, κοιτάξτε φωτοστέφανα καί λαμπρές μορφές. Εἶναι ἡ δόξα πού γεύονται στόν οὐρανό. Χριστιανοί μου, ὁ Παντελεήμων Χριστός μᾶς καλεῖ στό ἰατρεῖο Του, τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, γιά νά μᾶς θεραπεύσει. Μή λέμε, ὅπως λένε πολλοί, «δέν ἔχω τίποτα» καί «δέν ἔχω τίποτα». Ἔχουμε πολλά καρκινώματα μέσα μας – τά ἁμαρτωλά μας πάθη ἐννοῶ. Ὅλοι μας πρέπει νά πάρουμε τά «φαρμακάκια» μας, γιά νά βροῦμε τήν ψυχική μας ὑγεία καί νά ἀπολαύσουμε τήν δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἕνας ἄρρωστος πού πονάει δέν μπορεῖ νά ἀπολαύσει εὐχάριστα ἕνα ὡραῖο ἄκουσμα καί θέαμα. Καί ὅταν λοιπόν εἶναι ἀρρωστημένη ἡ ψυχή μας ἀπό τά ψυχικά πάθη, δέν θά μποροῦμε νά ἀντέξουμε τήν λαμπρότητα καί τίς χαρές τοῦ Παραδείσου. Γιατί αὐτές οἱ χαρές εἶναι γιά τούς καθαρούς, εἶναι γιά τούς πνευματικά ὑγιεῖς.

4. Σᾶς εὔχομαι, ἀγαπητοί μου, τήν ὑγεία σας, καί τήν σωματική, ἀλλά καί τήν πνευματική σας ὑγεία. Ἄς βοηθήσει καί γιά τίς δύο ὑγεῖες ὁ ἅγιος Παντελεήμων, πού ἑορτάζουμε σήμερα. Τέλος, σᾶς δίνω μία προσευχή, πού βρῆκα γραμμένη σέ ἕνα λειτουργικό βιβλίο. Στήν προσευχή αὐτή ὁ ἁμαρτωλός ὀνομάζει τόν ἑαυτό του «παντλήμονα», πολύ δυστυχισμένο δηλαδή. Ἀλλά θαρρεύει καί καταφεύγει στόν παντελεήμονα Χριστό, στόν Ὁποῖο ὁμολογεῖ τήν ἁμαρτία του καί τόν παρακαλεῖ νά ἔχει καλά τέλη. Λέγει ἀκριβῶς ἡ προσευχή: «Τέλος ἀγαθόν, Χριστέ Παντελεῆμον, δός μοι δέομαι τοῦ βίου ὁ παντλήμων· εἰς Σέ γάρ θαρρῶ ἀδιστάκτῳ καρδίᾳ, εἰ καί ἥμαρτον ἐν γνώσει καί ἀγνοίᾳ».

ΠΗΓΗ : «ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ», + Ἰερεμίας Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2014 – Ἀριθμ. 70, σ. 137 κ.ε.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ἀπό τήν ζωή τοῦ ἁγιασμένου Γέροντος Ἰακώβου - Oἱ ἐμφανίσεις τῆς ἁγίας Παρασκευῆς

"...Ὅλα τά παιδάκια πήγαιναν σχολεῖο μιά φορά τήν ἡμέρα. Τό Ἰακωβάκι πήγαινε δύο. Τό ἀγαποῦσε πολύ, γιατί τό σχολεῖο του στά πρῶτα χρόνια ἤτανε κι Ἐκκλησία, τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἀργά τό ἀπόγευμα πήγαινε κι ἄναβε τά καντήλια. Πήγαινε μόνο του τό παιδί καί τοῦ ἄρεσε νά μένει μέχρι τό νύχτωμα. Προσευχότανε ὅσο ἤξερε κι ὅσο μποροῦσε. Ἔπειτα ἔπαιρνε τόν κατήφορο γιά τό σπίτι, ἀφήνοντας τό δάσος μέ τά πεῦκα. Ἕνα ἀπόγευμα ὅμως, θά᾽ τανε τότε ὀκτώ-ἐννέα ἐτῶν, ἐκεῖ πού προευχότανε τοῦ ἐμφανίστηκε ὁλοζώντανη ἡ ἁγία Παρασκευή ὡς μοναχή, ὅπως ἤτανε στήν εἰκόνα. Τό παιδί τρόμαξε, τό ᾽βαλε στά πόδια κι ἔφτασε λαχανιασμένο στό σπίτι. Οὔτε γύρισε νά κοιτάξει πίσω ἀπό τόν φόβο του. Ξαναπῆγε ἄλλη μέρα ν᾽ ἀνάψει τά καντήλια καί τοῦ ἐμφανίστηκε πάλι. Καί πάλι τρόμαξε. Ἔφυγε τρέχοντας τόν κατήφορο, μά ἡ Ἁγία βγῆκε ἀπό τό ναό, μίλησε γλυκά καί καθησύχασε τό παιδάκι. Αὐτό, τώρα, σταμάτησε νά τρέχει, γύρισε νά δεῖ ποιός τοῦ μιλοῦσε. Ἡ Ἁγία τοῦ ἐξήγησε ποιά εἶναι, τοῦ ᾽πε νά μή φοβᾶται, καί τό Ἰακωβάκι ἀνέβηκε δειλά δειλά πάλι πρός τό ἐκκλησάκι. Ἔκατσε κοντά της καί τήν ἄκουσε προσεκτικά. Ἡ ἐμφάνιση τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές. Τό Ἰακωβάκι συνήθισε καί δέ φοβότανε πιά. Καθίσανε δίπλα δίπλα καί μιλάγανε... τέτοια οἰκειότητα καί ἀφελή παρρησία ὁ μικρός!

Σέ μία ἀπό τίς πρῶτες ἐμφανίσεις της ἡ Ἁγία, ὅταν εἶχε ξεθαρρέψει ὁ μικρός, τοῦ εἶπε:

– Τί θέλεις, Ἰάκωβέ μου, νά σοῦ χαρίσω γιά τίς προσευχές πού κάνεις καί πού περιποιεῖσαι τό σπίτι μου;

Ἐκεῖνο δέν ἤξερε τί νά ζητήσει. Ὅμως τό βράδυ ρώτησε τή μητέρα του, τή Θοδώρα. Ἐκείνη τό συμβούλεψε ἁπλοϊκά: «Νά σοῦ πεῖ, νά σοῦ δώσει, τήν τύχη σου». Τό ἄλλο ἀπόγευμα ἐμφανίστηκε ἡ Ἁγία καί ἀπάντησε στό παιδί:

– Ἄκουσέ με. Θά δεῖς δόξες καί τιμές πολλές, πολύς κόσμος θά ᾽ρχεται νά σέ δεῖ, πολλά χρήματα θά ἔρχονται στά χέρια σου, ἀλλά δέ θά μένουν (καί πράγματι ὅλα ἐπαληθεύτηκαν. Τόν τίμησαν τόν γέροντα Ἰάκωβο πλούσιοι καί φτωχοί, σοφοί καί ἀγράμματοι, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, καθηγητές πανεπιστημίου καί ἀνώτατοι δικαστικοί, μοναχοί, ἱερεῖς, ἐπίσκοποι καί πατριάρχες, πού ἔφταναν τά τελευταῖα χρόνια στό μοναστήρι νά τόν γνωρίσουνε, νά ἐξομολογηθοῦνε, νά ὠφεληθοῦνε, νά πάρουνε τήν εὐχή του. Καί χρήματα ἐπίσης, τά τελευταῖα χρόνια, τοῦ ἔδιναν πολλά, μά κι αὐτός τά προσέφερνε ὅλα σέ ὅποιους εἴχανε ἀνάγκη, δέ μένανε στό σακκούλι του – γιατί σ᾽ ἕνα σακκούλι τά ἔβαζε, πού δέν ἄδειαζε ποτέ, ὅσα καί νά ᾽δινε).

Ὁ ἴδιος, πού τά διηγότανε αὐτά, πρόσθετε:

– Καί μήπως ψέματα μοῦ εἶπε, ἀδελφέ μου, ἡ ἁγία Παρασκευή; Μικρή τύχη μοῦ ἔδωσε; Μ᾽ ἔκανε ἱερέα τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ!"

ΠΗΓΗ : Στ. Παπαδόπουλου, Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, Ἐκδόσεις Ἀκρίτας, Θ’ ἔκδοση, Σεπτέμβριος 2005, σσ. 37-39.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΗΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Γεννήθηκε τους χρόνους που βασίλευε στη Ρώμη ο Αντωνίνος σε μια άσημη κώμη της παλαιάς Ρώμης. Οι ευσεβείς γονείς της Αγάθων και Πολιτεία της έδωσαν το όνομα αυτό, διότι γεννήθηκε τη μέρα της Παρασκευής. Νουθετήθηκε και μεγάλωσε από τη μητέρα της με παιδεία και νουθεσία Κυρίου και όταν κοιμήθηκαν οι γονείς της, μοίρασε τη πατρική της περιουσία στους πτωχούς, ενδύθηκε το μοναχικό τριβώνιο και βγήκε στο κόσμο να κηρύξει το όνομα του Χριστού του αληθινού Θεού. Τότε συκοφαντήθηκε από τους Ιουδαίους στον Αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος διέταξε να την συλλάβουν και να την προσαγάγουν ενώπιόν του. Έκθαμβος από τη φυσική της ομορφιά, προσπάθησε να τη δελεάσει με πλούσια υλικά αγαθά ούτως ώστε να θυσιάσει στους ψεύτικους ειδωλολατρικούς θεούς. Τότε η Αγία, ανδρειωμένη, του αποκρίθηκε ότι δεν πρόκειται να αρνηθεί το όνομα του Χριστού. Εξαγριωμένος ο Αντωνίνος διέταξε να της φορέσουν στο κεφάλι μια πυρωμένη περικεφαλαία. Η θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Θεού δρόσισε τη κεφαλή της Αγίας και το θαύμα έγινε η αιτία να πιστέψουν στον Χριστό πολλοί ειδωλολάτρες. Μαινόμενος τότε ο Αυτοκράτωρ διέταξε να την πετάξουν μέσα σε ένα καζάνι με λάδι και πίσσα το οποίο έβραζε. Όμως ω του Θαύματος του Αγίου Θεού. Είδαν τη Παρασκευή να βρίσκεται στο κέντρο του καζανιού και να δροσίζετε. Βλέποντας αυτό ο Αντωνίνος ζήτησε να τον ραντίσει με το καυτό λάδι για να διαπιστώσει αν πραγματικά έκαιγε. Η Αγία παίρνοντας με το χέρι της έριξε στον Βασιλέα και αυτός παραχρήμα τυφλώθηκε. Αμέσως, τότε είπε : «ελέησέ με δούλη του αληθινού Θεού, πιστεύω σε αυτόν που κηρύττεις». Αμέσως έγινε το θαύμα, ξαναήρθε η όρασή του και βαπτίστηκε αυτός και οι σωματοφύλακές του. Η δε Αγία συνέχισε το κήρυγμα για τον αληθινό Θεό από πόλη σε πόλη.

Σε μια περιοχή όπου κυβερνούσε ο Ασκληπιός, μαθών ότι η Αγία κήρυττε τον Ιησού Χριστό, την απέστειλε σ΄ έναν φοβερό δράκοντα (θηρίο) έξωθεν της πόλης, στον οποίον έρριπταν τους καταδικασμένους σε θάνατο προκειμένου να τους φάει. Η Αγία μόλις τον πλησίασε, ο δράκων έβγαλε καπνούς εκ του στόματός του. Έκαμε το σημείο του Σταυρού, φύσησε το δράκοντα και τότε το τέρας βγάζοντας ένα ισχυρό σφύριγμα, σχίστηκε στα δύο. Βλέποντας το μέγα θαύμα ο Άρχοντας Ασκληπιός και οι συν αυτώ, πίστευσαν στον Χριστό.

Συνέχισε το κήρυγμα για τον Ιησού Χριστό η Αγία Παρασκευή, έως ότου ο Ταράσιος την οδήγησε στο Δικαστήριο, όπου η Αγία με θάρρος και δύναμη ομολόγησε ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός. Ο Ταράσιος, διέταξε και την έβαλαν σε καζάνι με καυτό λάδι και μολύβι. Όμως, άγγελος Κυρίου ψύχρανε το καζάνι και η Αγία έμεινε αβλαβής. Ο Τύραννος μεταχειρίστηκε και άλλα βασανιστήρια, χωρίς να καταφέρει να κλονίσει την ασάλευτη πίστη της Αγίας. Στο τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό της και έτσι η μακαρία ψυχή της οσιομάρτυρος πέταξε στις ουράνιες μονές.

ΠΗΓΗ : ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ, ΤΟΜ. 3, ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1819, σ. 206 κ.ε.

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ - ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΠΑΠΑ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΪΜΑΚΑΜΗΣ

Καλύβη της Αναστάσεως του π. Σάββα του Πνευματικού στη μικρή Αγία Άννα. 

Σήκωσε τα μάτια σου και κοίταξε απέναντί μας όπου είναι το ησυχαστήριον του μακαρίτη του παπά Σάββα, εις τον οποίο επήγαιναν πολλοί και τον συνεβουλεύοντο.

Από αυτούς τους πολλούς επήγε και ο καϊμακάμης να πάρη τας ευχάς του, αν και ήτο Τούρκος αξιωματικός, κρυφός όμως Χριστιανός. Του έβαλε μετάνοιαν και του είπεν ο μακαρίτης ο παπά Σάββας ο Πνευματικός, να αξιωθή ό,τι έχη αξιωθή και ο Μωάμεθ.

Αυτός τότε με δάκρυα στα μάτια του είπεν, ότι είναι κρυπτοχριστιανός και ο Πνευματικός του τον συνεβούλευσε να φυλάττη με ακρίβειαν την ορθόδοξον Πίστιν μας.

ΠΗΓΗ : +ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΤΟΜ. Α΄, Β΄ ΕΚΔ., ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ, ΜΩΛΟΣ ΛΟΚΡΙΔΟΣ, 2011, σσ. 241 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΦΙΛΟΞΕΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ

Το έτος 1977-78 Δικαίος της ιεράς Σκήτης αγίας Άννης ήτο ο μοναχός Κύριλλος. Τον Σεπτέμβριον μήνα εφιλοξένησεν εις το Κυριακόν ένα Λιβανέζον ορθόδοξον Χριστιανόν, ο οποίος ήλθεν ως πρόσφυξ εις την Ελλάδα, λόγω του πολέμου της πατρίδος του.

Επιθυμία σφοδρά του ευλαβούς Λιβανέζου προσκυνητού ήτο να αναβή εις τον Άθωνα. Πρωί-πρωί, λοιπόν, με τας οδηγίας του Δικαίου, εξεκίνησε δια την μεγάλην και κοπιώδη ορειβασίαν και το βράδυ της ιδίας ημέρας επέστρεψεν εις το «Κυριακόν» της Σκήτης. Την επομένην μετά την Θείαν Λειτουργίαν, διηγήθη, με τα ολίγα Ελληνικά του, το ακόλουθον θαυμαστόν περιστατικόν :

Εις την τοποθεσίαν «Βαβύλα» κάτω από την κορυφήν, όπου αρχίζει ο μεγάλος κατήφορος, εστάθη προς στιγμήν να αναπαυθή και κατόπιν να συνεχίση την πορείαν. Την ώραν εκείνη, προσπαθών να εύρη τόπον κατάλληλον να αναπαυθή αίφνης βλέπει εμπρός του ένα σπίτι, από το οποίον εξήρχοντο δύο σεβάσμιοι ερημίται, που μόλις των αντίκρυσαν, τον εκαλοδέχθησαν, του προσέφερον σύκα νωπά, φρέσκα και κρύο νερό. Τόση ήτο η νοστιμία και η γλυκύτης, που ησθάνθη, ώστε δεν ηδύνατο να το περιγράψη, συγχρόνως δε όλη η κόπωσίς του εξηφανίσθη.

Μέσα στο Καλύβι των διέκρινε δέκα ακόμη σεβασμίους μοναχούς, οι οποίοι εστηρίζοντο, ο καθείς εξ αυτών, εις μίαν γυριστήν μονόξυλον ράβδον*και με το κομβοσχοίνι των όλοι προσηύχοντο. Του είπαν, εις ερώτησίν του, ότι είχαν πολλά χρόνια διαμονής εκεί, ότι δεν είχαν άλλην εργασίαν, παρά μόνον προσηύχοντο δι’ όλον τον κόσμον.

Όλα αυτά και άλλα πολλά εκίνησαν την περιέργειαν και τον θαυμασμόν του Λιβανέζου προσκυνητού. Μάλιστα έλεγεν ότι τους έβλεπεν να έχουν όλοι των την ιδίαν ηλικίαν.

Ακούσαντες ο Δικαίος και οι άλλοι πατέρες της Σκήτης κατεπλάγησαν και όλοι μαζί έδωσαν δόξα και αίνον και μεγαλωσύνην τω Θεώ τω «θαυμαστώ εν τοις αγίοις αυτού».

(*Το λεγόμενον «τεμπελόξυλον», εις το οποίον ακουμβούν οι ασκηταί όρθιοι προσευχόμενοι τας νύκτας).

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ ΚΟΤΣΩΝΗ, ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, Δ΄ ΕΚΔΟΣΙΣ, εκδ. Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2004, σσ. 49 κ.ε.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

«ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΧΗ, Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΚΛΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΘΕΙΟ ΠΥΡ»

Σε μια από τις εκκλησίες του χωριού λειτουργούσε κάποιος παπάς, που τον έλεγαν Ιωάννη. Ήταν οικογενειάρχης. Τις καθημερινές πήγαινε στα χωράφια, τις Κυριακές και γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Ήταν πολύ απλός, ταπεινός, ατημέλητος. Αν τον έβλεπες στο δρόμο δεν του΄ δινες και πολλή σημασία………

Γι΄ αυτόν λοιπόν τον π. Ιωάννη ο γέροντας Ιερώνυμος (της Αίγινας) μας διηγόταν πράγματα θαυμαστά, που μόνο στους παλιούς ασκητές με τη φλογερή πίστη μπορούσε να συναντήσει κανείς. Το χαρακτηριστικότερο γεγονός, που σημάδεψε την παρουσία του στο Γκέλβερι, ήταν το εξής.

Όταν λειτουργούσε, πάντα σχεδόν δάκρυζε, αναστέναζε και πολλές φορές δεν μπορούσε να συγκρατήσει τους λυγμούς. Τόση πίστη είχε και τόσο έντονα ζούσε το μυστήριο της Θείας ευχαριστίας ! Όταν όμως έφτανε στην ώρα του καθαγιασμού των τίμιων δώρων, η συγκίνησή του κορυφωνόταν. Οι ψαλτάδες τέλειωναν το «Σε υμνούμεν…», που το έψελναν όσο πιο μακρόσυρτα μπορούσαν, και μέσα απ΄ το ιερό ακούγονταν ακόμα οι προσευχές και οι αναστεναγμοί του ιερέα. Ξανάρχιζαν το «Σε υμνούμεν…», το έλεγαν ξανά. Συχνά έπρεπε να το επαναλάβουν πέντε – έξι φορές μέχρι να τελειώσει ο π. Ιωάννης και να εκφωνήσει το «Εξαιρέτως….». Όταν η καθυστέρηση αυτή για την εκφώνηση του «Εξαιρέτως….» επαναλήφθηκε μερικές Κυριακές, οι ψαλτάδες άρχισαν να΄ ρχονται σε αμηχανία. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Δεν μπορούσαν να πουν και τίποτ΄ άλλο, π.χ. πολυέλαιο, γιατί το αιδέσιμο της στιγμής δεν το επέτρεπε. Δεν τολμούσαν όμως και να κάνουν παρατήρηση στον ιερέα, γιατί τον σέβονταν πολύ. Μια μέρα λοιπόν λένε στους επιτρόπους το πρόβλημά τους.

-Ο Ιερέας αργεί πολύ να τελειώσει την ευχή κατά την ώρα του καθαγιασμού των τίμιων δώρων και μεις ερχόμαστε σε αμηχανία. Ψάλλουμε και ξαναψάλλουμε το «Σε υμνούμεν…» αλλά έτσι, νομίζουμε, γίνεται χασμωδία. Δεν του λέτε να συντομεύσει όσο γίνεται ;

Οι επίτροποι διαβίβασαν την παράκληση των ψαλτών στον ιερέα. Εκείνος τους απάντησε :

-Πώς μπορώ να τελειώσω νωρίτερα ; Αυτό δεν εξαρτάται από μένα. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θείο πυρ, που φτάνει τα 2-3 μέτρα ύψος. Κι εγώ δεν μπορώ να πλησιάσω. Πέφτω κατά γης και προσεύχομαι, ως ότου ευδοκήσει ο Θεός ν΄ αποσυρθεί το θείο αυτό πυρ ή πολλές φορές να χωριστεί στα δύο και τότε εισέρχομαι και συνεχίζω την ευχή «και ποίησον τον άρτον τούτον……».

Οι ψαλτάδες όταν τ’ άκουσαν αυτά, θαύμασαν την αγιότητα του ιερέα τους. Και δεν τόλμησαν να τον ξαναενοχλήσουν.

(Η φωτογραφία προέρχεται από το : orthodoxcityhermit.com).

ΠΗΓΗ : ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ, ΑΘΗΝΑ 1991, σ. 28 κ.ε.

…«ΩΣ ΑΙΜΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΝ ΠΑΡΑ ΤΩ ΧΡΙΣΤΩ ΛΟΓΙΣΘΗΣΟΝΤΑΙ»…..

«Γέροντός τινος υποτακτικός μεταφέρων εκ της θαλάσσης φορτίον επί των ώμων και ανερχόμενος μετά πολλού κόπου, αλλά και υπό αδημονίας καταληφθείς ως ματαίως δήθεν κοπιάζων, εκάθησεν ενταύθα μετά μετά του φορτίου προς ολίγην ανάπαυσιν τυραννούμενος υπό των ανωτέρω λογισμών, όπου παραδόξως ακούει άνωθεν την κατ΄ εξαίρετον τρόπον έφορον και αρωγόν ημών Υπεραγίαν Θεοτόκον λέγουσαν αυτώ : “Τι αδημονείς και θλίβεσαι ; Γίνωσκε ότι οι κόποι αυτοί, τους οποίους ο αδελφοί υπομένουσιν αχθοφορούντες, ως θυσία ευάρεστως εις τον Θεόν προσφέρονται και οι ιδρώτες ους χύνουσιν ανερχόμενοι, ως αίμα μαρτυρικόν παρά τω Χριστώ λογισθήσονται και μέγαν μισθόν λήψονται εν τη ημέρα της κρίσεως οι αγογγύστως υπομένοντες τους σκληρούς κόπους της ενταύθα ασκήσεως και υπακοής”. Ταύτα ακούσας ο αδελφός και πληροφορηθείς την καρδίαν διηγήσατο τοις αδελφοίς  και πατράσι^. διανύσας δε εν πνευματική χαρά και οσιότητι το υπόλοιπον της εν ασκήσει και υπακοή ζωής αυτού, απήλθε προς αιωνίους μονάς, ίνα λάβη τον μισθόν των κόπων αυτού κατά τημ θείαν υπόσχεσιν».

ΠΗΓΗ : +ΑΡΧΙΜ. ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, Ι΄ ΕΚΔ. Ι.ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ 2008, σ. 165.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ