"ΟΔΟΙΠΟΡΕ ΕΙΜΑΙ Η ΕΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟ ΤΟΥΤΟΥ"

Ο οδοιπόρος- προσκυνητής, κατάκοπος από την οδοιπορία και τη ζέστη, φτάνει στο μοναστήρι. Η πόρτα κλειστή, γιατί είναι μεσημέρι και όλοι αναπαύονται. Αφήνει το σάκο πάνω στο πέτρινο πεζούλι, κάτω από την κληματαριά, γέρνει το κεφάλι του πάνω στο σάκο και βυθίζεται σε ύπνο βαθύ. Ένα όνειρο τον γεμίζει μακάρια χαρά.

ΦΩΝΗ :    Καλωσόρισες στο περιβόλι μου. Ξεκουράσου εδώ, κάτω από την κληματαριά, κόψε ένα σταφύλι να γλυκάνεις το στόμα σου, δροσίσου στο δροσερό νερό τούτης της βρύσης και περίμενε. Μη θορυβείς και ξυπνήσεις τα παιδιά μου, που τούτην την ώρα αναπαύονται. Όλη τη       νύχτα είχαν αγρυπνία. Ευχαριστούσαν τον Θεό "πάντων ένεκεν", και πιο πολύ, γιατί τους χάρισε τόσα πλούτη.

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : Τί τους χάρισε και είναι τόσο πλούσιοι ;

ΦΩΝΗ : Δικό τους δεν έχουν τίποτα, γι΄ αυτό είναι όλα δικά τους. Χαίρονται τη πιο μεγάλη δόξα. Άγνωστοι στους ανθρώπους, γνωστοί στον Θεό. προγεύονται τη χαρά της βασιλείας Του.

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : Η φωνή σου γλυκιά φωνή Μάνας που πονά και αγαπάει^. σαν τη φωνή της συχωρεμένης της μάνας μου. Γιατί λες τον τόπο τούτο περιβόλι σου και τους μοναχούς   παιδιά σου ;

ΦΩΝΗ : Οδοιπόρε, είμαι η Έφορος του τόπου τούτου είναι τόπος δικός μου^. είμαι η Μάνα όλων σας. Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουν εδώ την Κοίμησή μου. Μείνε και συ.

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : Θα μείνω, είπε χαρούμενος και ξύπνησε. Κοίταξε γύρω, ήταν ακόμη μόνος. Ακουγόταν το κελάρυσμα της βρύσης^. γλυκό αεράκι πήρε να φυσάει. Χριστέ μου, Σ΄ ευχαριστώ, είπε με κατάνυξη. Άκουσα τη φωνή της Μάνας μου. Η ψυχή μου γέμισε χαρά. Θέλω να ψάλω τη δόξα Της. "Χαίρε, δι΄ ης η χαρά εκλάμψει". Χαίρε.......           Χαίρε....... 

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ : Εδώ ψάλεις τους Χαιρετισμούς ; Έλα μέσα να προσκυνήσεις τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. μας.

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : Νά΄ ναι ευλογημένο, Γέροντα. Έρχομαι.

ΠΗΓΗ : "ΠΡΩΤΑΤΟΝ",  ΙΟΥΛΙΟΣ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2002, αριθ. 87, σελ. 249 κ.ε.